Η ΧΡΥΣΗΙΔΑ ΔΗΜΟΥΛΙΔΟΥ ΜΑΣ ΧΑΡΙΖΕΙ ΕΝΑ ΑΤΟΦΙΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΘΡΙΛΕΡ

Η πολυσυζητημένη και δημοφιλής συγγραφέας, Χρυσηίδα Δημουλίδου, συγκλόνισε πριν δυο χρόνια το κοινό της με το τολμηρό της κοινωνικό μυθιστόρημα, ΤΟ ΚΕΛΑΡΙ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ! Φέτος επανέρχεται με ένα ακόμη αστυνομικής χροιάς βιβλίο που θα ταράξει σίγουρα τα νερά, ενώ ίσως δεν αποδειχθεί υπερβολή αν μιλήσουμε για Το Βιβλίο της Χρονιάς! ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΟΝΟΜΑ, από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Ο φιλήσυχος και πράος Θανάσης Βεργής απολαμβάνει μια όμορφη οικογενειακή ζωή στο γραφικό χωριό του, πλαισιωμένος από την αγαπημένη του γυναίκα, τη Μαντώ, φίλους- πρόσωπα αγνά και συντρόφους στις καθημερινές χαρές και λύπες.

Σημείο αναφοράς όλων ο καφενές του καλόκαρδου Γιώργη, με σύντροφο καθημερινό τον σιωπηλό παραγιό, Λόλιο με τα εύγλωττα μάτια… Η ζωή κυλά με τους μόχθους, τα πάθη και τις ελπίδες της κάτω από το βλέμμα του σοφού ποταμού. Τον Μάη του 1972 η απλή καθημερινότητα του Θανάση ανατρέπεται, καθώς η μονάκριβη θυγατέρα του, η πονετική Δροσιά, χάνεται στα νερά του ποταμού και το μόνο που του απομένει από αυτήν είναι η ζακετούλα της… Έναν περίπου χρόνο αργότερα, ένα ακόμη κορίτσι από παρακείμενο χωρίο εξαφανίζεται μυστηριωδώς-κι η φήμες μιλούν για απαγωγή από έρωτα.

Λίγους μήνες μετά, ένα ακόμη κορίτσι από το χωριό του Θανάση θα χαθεί την ημέρα των γενεθλίων του-με την Χωροφυλακή ανίκανη να δώσει απαντήσεις στο μυστήριο των τριών εξαφανίσεων…

20 χρόνια αργότερα μετά τον χαμό της Δροσιάς, ένα ακόμη δεκατετράχρονο κοριτσάκι βρίσκεται πνιγμένο στον ποταμό και αυτός ο πνιγμός ανοίγει ξανά τους τρεις ξεχασμένους φακέλους και οι δαίμονες ξυπνούν αυτή τη φορά ως αιμοδιψείς τιμωροί, απαιτώντας την αλήθεια που μόνο ένας ξέρει.

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Η Χρυσηίδα Δημουλίδου αυτή τη φορά πλέκει ένα δυναμικό αστυνομικό μυστήριο και μας χαρίζει ένα ατόφιο κοινωνικό θρίλερ, που «τα …έχει όλα » και κόβει την ανάσα του αναγνώστη, από την πρώτη ως την τελευταία του σελίδα. Ένα βιβλίο που δύσκολα θα ξεχάσετε όσο ζείτε!

Με τη γνώριμη μεστή και ξεκούραστη γραφή της στην πιο ώριμη εκδοχή της, χωρίς καλολογικά στοιχεία και με αβίαστη ροή, η συγγραφέας, χαρτογραφεί με περισσή παραστατικότητα το σκηνικό του δράματος.

Πρόκειται για ένα τυπικό, γραφικό χωριό της Βόρειας Ελλάδας με μια φύση μαγευτική να το στολίζει- κι αδιαμφισβήτητο «άρχοντα» της περιοχής το φυσικό στοιχείο που δεσπόζει. Τον επιβλητικό ποταμό- ζωοδότη αλλά και τόπο μυστηριακό για τη λαϊκή συνείδηση, που η Χρυσιήδα ξέρει να αφουγκράζεται καλά, μεταδίδοντας όλους τους αρχέγονους φόβους, τις δοξασίες, το θρησκευτικό αίσθημα και τους κοινωνικούς κώδικες.

Γύρω από αυτό το τοπίο ξεδιπλώνεται ένα πλήθος χαρακτήρων. Όλα τα πρόσωπα- οι καλοί και οι φαύλοι, οι απλοϊκοί και οι «σοφότεροι»- είναι άρτια ιχνηλατημένα και σκιαγραφούνται πλήρως οι διαθέσεις τους, αλλά και οι δεσμοί ανάμεσά τους, πράγμα που επιτείνει τη συναισθηματική εμπλοκή του αναγνώστη στα πάθη, τις χαρές τους και τις αγωνίες τους.

Αδύνατον να μη θαυμάσεις τον Θανάση, να μη γοητευτείς από τον Θοδωρή, να μη συγκινηθείς από τη γλυκιά Μαντώ να μη θρηνήσεις τη συμπονετική μικρή Δροσιά. Πάνω από όλα, αδύνατον να μη χαράξει την καρδιά σου «εκείνος», η πιο τραγική κι ευρηματική φιγούρα όλου του βιβλίου, μια ύπαρξη σαν αερικό που συμβολίζει την από νωρίς λαβωμένη παιδικότητα και συμπυκνώνει το βουβό «κατηγορώ» των αθώων…

Κάθε χαρακτήρας αλησμόνητος, μια πολύτιμη ψηφίδα σε ένα παζλ καλοστημένο και τραγικό, που ζητά τη λύση στις τελευταίες του σελίδες. Η ανθρωπιά, οι οικογενειακοί δεσμοί, αλλά και η φιλία προβάλλουν σε όλο τους το μεγαλείο, χωρίς να απουσιάζει ο έρωτας και τα μυστικά του χθες. Έρωτας σε πολλαπλές μεταμορφώσεις- από την πιο ανυποψίαστη, πλατωνική εκδοχή του, μέχρι το γλυκό αγκάλιασμα της συντροφικότητας και την πλέον νοσηρή του πλευρά.

Έρωτας πανταχού παρών. Έρωτας όμως στη σκιά του θανάτου που ανεξήγητα ζώνει τους ήρωες.