Πέμπτη 31 Μαρτίου 2016

ΘΥΡΑ 7. «ΟΠΟΙΟΣ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ ΠΕΘΑΙΝΕΙ», «ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ, ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ»…

ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΕΠΕΖΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ, ΟΠΟΥ ΕΧΑΣΑΝ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ 21 ΦΙΛΑΘΛΟΙ

Στις 8 Φεβρουαρίου του 1981 στη Θύρα 7 του γηπέδου Καραϊσκάκη σημειώθηκε μια από τις μεγαλύτερες αθλητικές τραγωδίες. Είκοσι φίλαθλοι του Ολυμπιακού και ένας της ΑΕΚ βρήκαν τραγικό θάνατο, καθώς ποδοπατήθηκαν από τους υπόλοιπους που έτρεχαν προς την έξοδο της Θύρας. Πάνω από πενήντα φίλαθλοι τραυματίστηκαν. Όλα έγιναν μέσα σε λίγα λεπτά.
Ήταν η 20η αγωνιστική του πρωταθλήματος. Ο Ολυμπιακός υποδεχόταν την ΑΕΚ στο Καραΐσκάκη. Οι δυο τους μαζί με τον Άρη διεκδικούσαν το πρωτάθλημα. Λίγο πριν από τη λήξη του αγώνα, το σκορ ήταν 6-0 υπέρ του Ολυμπιακού. Η Θύρα 7 είχε πάρει φωτιά. Οι ενθουσιασμένοι φίλαθλοι δεν περίμεναν το τελικό σφύριγμα του διαιτητή και άρχισαν να τρέχουν από τη Θύρα 7 προς τη Θύρα 1 για να προλάβουν να αποθεώσουν τους παίκτες, όταν θα έληγε ο αγώνας.
Τότε ξεκίνησε μια τραγωδία άνευ προηγουμένου. Οι οπαδοί για να βγουν έπρεπε να περάσουν από ένα μακρύ ημικυκλικό διάδρομο και στη συνέχεια να στρίψουν σε έναν κατηφορικό τούνελ με πολύ μικρά σκαλιά. Όλη αυτή η διαδρομή, σε σχήμα Γ, ήταν τυφλή. Δηλαδή κανείς από όσους έρχονταν από τις εξέδρες δεν είχε οπτική επαφή με την έξοδο, καθώς η θύρα ήταν στο αριστερό μέρος της σκάλας. Αποτέλεσμα, αυτοί που βρίσκονταν στο τέλος της σκάλας να ποδοπατηθούν από όσους βρίσκονταν πίσω τους και πίεζαν να βγουν χωρίς να βλέπουν ότι η έξοδος είχε μπλοκάρει. Δεκάδες άτομα τραυματίστηκαν σοβαρά και πολλοί έχασαν τη ζωή τους από ασφυξία.
Για τα αίτια της τραγωδίας ειπώθηκαν πολλά, αλλά κυρίως ότι οι πόρτες της θύρας κατά την έξοδο ήταν μισάνοιχτες και τα τουρνικέ δεν είχαν απομακρυνθεί. Η τραγωδία του Πειραιά έχει καταγραφεί ως μια από τις 20 μεγαλύτερες που έχουν συμβεί στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.




ΣΤΙΣ ΠΟΣΕΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΕΣ ΚΑΙΓΟΜΑΣΤΕ;

Γράφει η Λέττα Καλαμαρα

Μία η Μακεδονία η ελληνική, η Μακεδονία του Πάνου Καμμένου. Μία η Μακεδονία η άλλη, η Μακεδονία του κου Μουζάλα. Μία η Μακεδονία η... πρώην και μία η Μακεδονία των άλλων.
Όπως βαράει τα νταούλια ο Αλέξης ο Τσίπρας ο επαναστάτης, στο τέλος θα χάσουμε το μέτρημα με τις Μακεδονίες θα χάσουμε και την Ελλάδα στην παραζάλη. Τη Θράκη, την Ήπειρο, τα Δωδεκάνησα και τα Επτάνησα, τι να κάνουμε με δαύτους. 
Ο Στρατός μαγειρεύει, η Εκκλησία αγορεύει και η πολιτική υπονομεύει. Στη μέση ο λαός στηρίζει ΣΥΡΙΖΑ στον παραλογισμό και ΑΝΕΛ στον παγκόσμιο πρωταθλητισμό κυβίστησης. Με άγνοια κινδύνου ο λαός απολαμβάνει τα μεσημεριανά και τα γυράδικα περήφανος γα την καταγωγή του και την επί πιστώσει διαιώνισή του. Για πληρωμή των γραμματίων κουβέντα ουδεμία. Ούτε η Κύπρος δεν μας συγκινεί. Εμείς είμαστε μία άλλη χώρα, μόνη σε όλη την υφήλιο. Σε λίγο ίσως το Σουδάν και η Βόρεια Κορέα μας φτάσει στον πατριωτισμό.
Ημέρες αριστοφανικής κωμωδίας ζει η Ελλάδα θάβοντας στα μπαούλα και κάτω από το αγαπημένο χαλί της προδοτικής Μεταπολίτευσης τις τραγωδίες, παλιές και επερχόμενες.
Ο ελληνικός λαός είναι το θύμα μίας κακόγουστης στημένης φαρσοκωμωδίας της ιστορίας που τον έχει πρωταγωνιστή ως σε ένα τσαντίρι της Ανατολής. Έναν νομάδα της σύγχρονης ιστορίας που ταξιδεύει πια μακριά από την ξεχασμένη πατρίδα του με τα γυναικόπαιδα φυλακισμένα. Τα ελληνικά νιάτα παιδιά των φαναριών του παγκόσμιου χωριού.
Χωρίς πατρίδα, χωρίς τιμή.
«Στα τέσσερα εμείς δεν πέφτουμε», φωνασκούσε ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας που μπέρδεψε την άμυνα με την υποχώρηση και τρέχει και δεν φτάνει τώρα να υπερασπιστεί τη δόλια την πατρίδα. Τους ανεξάρτητους Έλληνες του που και αυτοί ακόμα δεν γνωρίζουν πόσες Μακεδονίες αναγνωρίζουν.
Η κλεψύδρα της ανόητης εξουσίας αδειάζει μαζί με τα άσφαιρα πυρομαχικά του Αλέξη Τσίπρα που πάνω από ένα χρόνο πυροβολεί στον αέρα και παλεύει μάταια να γυρίσει πίσω το χρόνο. Την Ελλάδα διαλύει αποκλειστικά και υπεύθυνα.
Την ιστορία δεν διαβάζει να δει πως η Ελλάδα κόκκινη δεν βάφεται χωρίς μπογιές και εκλιπαρεί όλους τους δυνάστες μας για λίγες ώρες εξουσίας. Τι ουτοπία. Την υπογραφή του δεν τη βάζει για να μοιράσει φόρους στο λαό και να τον μαστιγώσει βάναυσα. Χωρίς ελπίδα, χωρίς Θεό.
Θα τη βάλει και θα πει κι ένα τραγούδι πασχαλινό γιατί ο Έλληνας δεν γιορτάζει με τραπέζι αδειανό. Ο οβελίας θα γυρίσει, ο Διάκος θα ξυπνήσει και η Λαμπρή είθε να φανεί. 
Η Ελλάδα θα απελευθερωθεί από τον τούρκικο ζυγό, τους εξαρτημένους στην προδοσία Εφιάλτες και η Μακεδονία θα ξαναγίνει μία και ελληνική, με πρωτεύουσα την Αμφίπολη, την πόλη όλων των Ελλήνων…









Ο «ΠΑΤΕΡΑΣ» ΤΗΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΟΥ ΕΙΧΕ ΜΟΝΟ ΔΥΟ ΑΚΡΟΑΤΕΣ.

ΠΩΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΣΙΓΓΙΡΙΔΗΣ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΤΟ 1928 ΝΑ ΜΕΤΑΔΙΔΕΙ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ, ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΗΣ ΔΕΘ ΣΕ ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ ΣΥΝΔΕΣΗ

Μέσα της δεκαετίας του 1920. Ο μηχανολόγος-ηλεκτρολόγος Χρίστος Τσιγγιρίδης, επισκεύαζε στον κήπο του σπιτιού του, έναν εγκαταλελειμμένο ασύρματο της Γαλλικής Στρατιάς Ανατολής, ισχύος 200 W, που είχε αγοράσει από μια μάντρα. Οι φίλοι και οι γείτονες που περνούσαν από την κατοικία της οδού Βασιλίσσης Όλγας 20 στη Θεσσαλονίκη (τότε οδό Δημοκρατίας), δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι ακριβώς προσπαθούσε να κάνει.
Βίδωνε, ξεβίδωνε, έβγαζε εξαρτήματα, έβαζε ανταλλακτικά, ρύθμισε, συντόνιζε, μετρούσε και άλλα πολλά, με ένα και μοναδικό σκοπό. Να στήσει ένα ραδιοφωνικό πομπό και να μεταδίδει προγράμματα, όπως είχε κάνει το βρετανικό B.B.C., από το 1922. Όταν τελικά τα κατάφερε να εκπέμψει, τη φωνή του άκουσαν δύο ακροατές. Ο ένας ήταν o καθηγητής Φυσικής και φίλος του Ηλίας Αποστόλου, που άκουσε τον Τσιγγιρίδη στην πλατεία Ιπποδρομίου. Ο άλλος ήταν ο πλοίαρχος του πλοίου «Κουίν Ανν» Άντονι Ράντισον, που βρισκόταν στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης.
Οι πειραματικές εκπομπές του Ράδιο Τσιγγιρίδη όπως το ονόμασε, συνεχίστηκαν μέχρι το 1926. Ήταν ο πρώτος ραδιοφωνικός σταθμός στην Ελλάδα, αλλά και στα Βαλκάνια. Την ίδια χρονιά άνοιξε τις πύλες της για πρώτη φορά η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης, μπροστά από το Γ΄ Σώμα Στρατού. Το σπίτι του βρισκόταν σχεδόν απέναντι. Έτσι, έστησε αρχικά ένα μαγαζάκι από το οποίο πωλούσε μεγάφωνα και ενισχυτές της Siemens και Halske, της οποίας ήταν αντιπρόσωπος.
Στην πινακίδα που είχε βάλει έγραφε: Siemens και Halske, Μέγας Λέκτης. Οι λέξεις Μέγας Λέκτης, δεν ήταν παρά η ακριβής μετάφραση των αγγλικών ή γερμανικών λέξεων soundspeaker ή lautspreher.
Κάθε φορά που τα μεγάφωνα ακούγονταν, ο κόσμος έμενε έκπληκτος, είτε θετικά, είτε αρνητικά. Κάποιοι τα έλεγαν κλαμπατσίμπανα, άλλοι όμως άκουγαν και ήθελαν να μάθουν περισσότερα για το νέο θαύμα της τεχνολογίας. Η πρώτη εμφάνισις του ήταν μια σπουδαία και μεγάλη σουπρίζ για το κοινόν. Οι πολυπληθείς επισκέπται της ∆ιεθνούς Εκθέσεως είδαν κάτι περίεργα γλαμπατσίμπανα κρεμασμένα με σύρματα. Ήσαν τα πρώτα μεγάφωνα που είδε και άκουσε η Ελλάς. Τα έφερε στην Ελλάδα ο κ. Τσιγγιρίδης, έγραφαν οι εφημερίδες.

«ΕΔΩ ΡΑΔΙΟ ΤΣΙΓΓΙΡΙΔΗ»
Το 1928 ο Ελευθέριος Βενιζέλος γίνεται ο πρώτος πρωθυπουργός που επισκέπτεται τη Δ.Ε.Θ. Στον χώρο της έκθεσης εγκαθίσταται και το πρώτο βαλκανικό ραδιόφωνο που εξέπεμπε στους 1.034 χιλιόκυκλους. Οι εγκαταστάσεις του ήταν σε μια ξύλινη παράγκα και η άδεια του ίσχυε για 15 ή 20 ημέρες, ανάλογα δηλαδή με τη διάρκεια της έκθεσης. Το Ράδιο Τσιγγιρίδη παρέδιδε τα πρώτα μαθήματα στους επισκέπτες, αλλά και τα πρώτα μαθήματα μάρκετινγκ, αφού έγινε το πρώτο βαλκανικό ραδιόφωνο, που κάλυπτε τα έξοδά του από τις διαφημίσεις.
Το πρόγραμμα είχε λίγο απ’ όλα: Ομιλίες, συνεντεύξεις με ηθοποιούς και λογοτέχνες, δελτία ειδήσεων, παιδικές εκπομπές και μουσική από τραγουδιστές και οργανοπαίχτες, μέσα στο στούντιο. Ο ραδιοσταθμός διαφήμιζε επίσης τα προϊόντα των εκθετών, που έσπευδαν να εκμεταλλευτούν τις δυνατότητες της νέας τεχνολογίας. Όσοι ήθελαν να διαφημιστούν αλλά δεν είχαν αρκετά χρήματα, έδιναν στον Τσιγγιρίδη ως αντάλλαγμα κάποια από τα προϊόντα τους.
Στην εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΑ ΝΕΑ αναφέρεται ότι ο μοναδικός «Λέκτης» της Εκθέσεως άλλοτε μας ξεκουφαίνει με τας προσφωνήσεις του και άλλοτε μας ευφραίνει με τας μουσικάς αποδόσεις του. Αι υπηρεσίαι τας οποίας προσφέρει εις την έκθεσιν είνε ανεκτίμητοι. Αποδίδει τόσα και τόσα εκλεκτά μουσικά τεμάχια, βγάζει λόγους, προσφωνεί τους υπουργούς και λοιπούς επισήμους κ.λ.π. Σύμφωνα με την εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, ο σταθμός ακουγόταν στο Βελιγράδι, στο Γαλάτσι της Ρουμανίας, στην Κωνσταντινούπολη και στη Σμύρνη, στην Κρήτη, στην Αλεξανδρούπολη και στο Παρίσι.
Οι προσπάθειες του Τσιγγιρίδη να πάρει άδεια διαρκούς λειτουργίας ήταν συνεχείς. Όμως, για πολλά χρόνια παρέμειναν άκαρπες. Το μόνο του όφελος ήταν ότι, όταν οι Γερμανοί άρχισαν να αντικαθιστούν τους παλιούς σταθμούς με ισχυρότερους, ο Τσιγγιρίδης έβαλε υποθήκη το σπίτι του και με το δάνειο που πήρε, αγόρασε ένα νέο μεγαλύτερο πομπό. Τον εγκατέστησε στον χώρο της ∆.Ε.Θ., δίπλα στην Ηλεκτρική Εταιρεία. Ο σταθμός στεγαζόταν σε δύο ξύλινες παράγκες, σε απόσταση 200 μέτρων η μια από την άλλη. Στη μια ήταν το στούντιο, όπου η οροφή ήταν απλώς σκεπασμένη με ψάθες και πισσόχαρτα και στην άλλη βρισκόταν ο πομπός. Όταν έβρεχε, ο ήχος της βροχής περνούσε μέσα από τα μικρόφωνα των εκφωνητών.
Ο Τσιγγιρίδης μαζί του έφερε και έναν Γερµανό τεχνικό, τον μηχανικό Χανς Κράουτερ.
Ο Τσιγγιρίδης πραγματοποίησε τις πρώτες εκπομπές το 1928, µε τον ποµπό που είχε, ο οποίος µε βία ακουγόταν μέσα στη Θεσσαλονίκη. Το σήµα του σταθµού ήταν το τικ-τακ του ρολογιού του. Ήταν πλέον και επισήμως, ο πατέρας της ραδιοφωνίας στην Ελλάδα. Επίσης κάλυπτε ηχητικά διάφορες εκδηλώσεις, μέχρι και πολιτικές ομιλίες, όπως του Βενιζέλου.
Ο κόσμος πλέον μπορούσε να ακούσει και από μακριά τα λόγια των πολιτικών. Έτσι, μεταξύ των πελατών του ήταν και η Βουλή, στην οποία εγκατέστησε την πρώτη ηχητική εγκατάσταση. Το 1929 ο Βενιζέλος αποφάσισε να οργανώσει το σύστημα ραδιοφωνίας στη Ελλάδα.
Για τον λόγο αυτό προκηρύχτηκε διαγωνισμός για την εγκατάσταση Εθνικού Ραδιοφωνικού Σταθμού, με φορολογική επιβάρυνση 1 δραχμή την ημέρα για κάθε κάτοχο ραδιοφώνου. Για την εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ όμως, που στήριζε την ραδιοφωνική προσπάθεια του Τσιγγιρίδη, ο διαγωνισμός περιείχε και ολίγην διαπλοκή. Νικητής του διαγωνισμού ήταν ο Εμμ. Μάρκογλου, εκπρόσωπος του οίκου Αρ. Δημητριάδη. Ανέλαβε να προμηθεύσει και να εγκαταστήσει πομπό «Μαρκόνι» ισχύος 13kW μεσαίων κυμάτων, αλλά σύντομα κήρυξε πτώχευση.
Χωρίς να γίνει νέος διαγωνισμός, το δικαίωμα εγκατάστασης σταθμού ανατέθηκε απευθείας στην Αμερικάνικη Ανώνυμη Ραδιοφωνική Εταιρία «ΝΤΥΡΧΑΜ», με έδρα τη Βοστώνη, που εκπροσωπούνταν από τον Α. Ακύλογλου. Το κέρδος της εταιρίας θα ήταν η εκμετάλευση για ορισμένο χρόνο της λειτουργίας των ραδιοφωνικών πομπών. Ο Τσιγγιρίδης από τον σταθμό του έλεγε: Αλό, αλό. Προσοχή, προσοχή. Κύριοι αρμόδιοι προσέξτε να μη σας τη σκαρώσει η «ΝΤΥΡΧΑΜ». Η σύμβασης της είναι μανίκι που δεν μεταγίνεται. Η σύμβαση με τη «ΝΤΥΡΧΑΜ» δεν πήγε καλά, όπως το είχε προβλέψει ο Τσιγγιρίδης. Στα παιχνίδια των εταιρειών έμπλεξαν ονόματα όπως η αγγλική ραδιοφωνική εταιρεία Μαρκόνι και η γερμανική Τελεφούνκεν. Η Ελλάδα παρασύρθηκε σε μια πεντάχρονη δικαστική περιπέτεια, που μπλόκαρε επί μακρόν τις ραδιοφωνικές εξελίξεις.
Το 1932 ο Τσιγγιρίδης μεταδίδει από τον ποµπό του  σε όλη την Ελλάδα τις οµιλίες των επισήµων, κατά την τελετή έναρξης της 7ης ∆ιεθνούς Εκθέσεως. Οι εκπομπές του τραβούν την προσοχή των Θεσσαλονικέων. Οι διαφημίσεις των εταιρειών αυξήθηκαν κατακόρυφα σε σύγκριση µε την προηγούµενη χρονιά. Οι πιτσιρικάδες πετούσαν πέτρες στο στούντιο του Τσιγγιρίδη για να δουν αν θα ακουστούν από το ραδιόφωνο του σπιτιού τους.
Στις 2 Νοεµβρίου 1933 ο Τσιγγιρίδης μεταδίδει απευθείας από την αίθουσα τελετών του Πανεπιστηµίου την τέταρτη βαλκανική συνδιάσκεψη σε όλες τις χώρες των Βαλκανίων.
Στις 7 Σεπτεμβρίου 1936, στα εγκαίνια της 11ης ∆ιεθνούς Εκθέσεως, οι δημοσιογράφοι της εφημερίδας ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ μετέδιδαν για πρώτη φορά ρεπορτάζ, µέσω ραδιοφωνικού ποµπού. Η συνεργασία με την εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ήταν μακρόχρονη και το ιστορικό έντυπο στήριξε όλες τις προσπάθειές του. Στην ίδια Έκθεση ακούστηκαν ραδιοφωνικά οι ομιλίες του Μεταξά και του πρίγκιπα Παύλου. Για τους Θεσσαλονικείς που τον λάτρευαν, δεν ήταν πλέον το Ράδιο Τσιλιγγίρη, αλλά το Ράδιο Θεσσαλονίκη. Ο Τσιγγιρίδης φιλοξενεί στο στούντιό του καλλιτέχνες, όπως η Θούλα Γεωργίου και μεταδίδει μουσικά κοµµάτια όπως η μανδολινάτα Μποέµ.
Κοντά στον ∆ηµητριάδη, βοηθό και σπήκερ του Τσιγγιρίδη, προστίθεται και ο Ξενάκης ως εκφωνητής, ενώ αργότερα, στα τέλη του 1936 ο Τσιγγιρίδης θα βρει στη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ και στο πρόσωπο του συνεργάτη της εφηµερίδας, Νικ. Καρµίρη, τον βασικό του σπήκερ.
Κατά τη γερμανική κατοχή ο πομπός κατασχέθηκε και ο Τσιγγιρίδης φυλακίστηκε. Οι Γερμανοί στρατιωτικοί πίστευαν ότι θα μπορούσαν να λειτουργήσουν τον πομπό μόνοι τους. Όμως αυτό στάθηκε αδύνατο. Έτσι την επόμενη ημέρα τον αποφυλάκισαν για μπορέσουν να κάνουν την προπαγάνδα τους. Οι δέκτες είχαν σφραγιστεί από τους κατακτητές κι έτσι ο Τσιγγιρίδης άκουγε το B.B.C. στον δικό του δέκτη και μετέφερε τα νέα στους γύρω, όταν πήγαινε στο καφενείο. Μάλιστα μια φορά κινδύνεψε να τον πιάσουν επ’ αυτοφώρω, όμως χάρις στην ετοιμότητά του, πρόλαβε και γύρισε το καντράν σε γερμανικό σταθμό.
Mετά την απελευθέρωση ο πομπός αγοράσθηκε από τον Μάρκο Βαφειάδη και λειτούργησε για λίγο υπέρ αυτού. Το 1945 επιστρέφει στα χέρια του ιδιοκτήτη του και ξαναρχίζει τις εκπομπές. Για περίπου ένα χρόνο ο πομπός πήρε προσωρινή άδεια συνεχούς λειτουργίας. Το 1947 το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας (ΕΙΡ) αγόρασε τον πομπό του, που είχε ιδρυθεί το 1938. Στον ίδιο χώρο εγκατέστησαν νέα μηχανήματα και ισχυρότερο πομπό με στούντιο.
Την ίδια χρονιά ο Τσιγγιρίδης πέθανε.




Σάββατο 26 Μαρτίου 2016

ΠΟΙΟΣ ΣΤ’ ΑΛΗΘΕΙΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ;


Οι αρχαίοι Έλληνες φαίνεται ότι γνώριζαν για την ύπαρξη της βόρειας Αμερικής και του Αρκτικού Κύκλου που αποκαλούσαν Υπερβορεία, δηλαδή υπερβολικά βόρεια... 
Ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Πλάτωνας, το 360 π.Χ, μέσα από τους φιλοσοφικούς διαλόγους του «Κριτίας» και «Τίμαιος», ανέλυσε την θεωρία της Ατλαντίδας, υποστηρίζοντας ότι πρόκειται για μια ήπειρο, που διασχίζει τον Ατλαντικό, ενώ σε έκταση ήταν μεγαλύτερη από την Ασία και την Λιβύη μαζί.
Με το πέρασμα των αιώνων, θεωρήθηκε πιθανό ότι ο Πλάτωνας, εννοούσε την αμερικανική ήπειρο και όχι την Ατλαντίδα. Πολλοί λόγιοι και αναλυτές, ισχυρίστηκαν πως με βάση τη σωστή μετάφραση των κειμένων του Πλάτωνα, η Ατλαντίδα τοποθετείται στη Μεσόγειο και όχι στον Ατλαντικό ή σε κάποια άλλη εξωτική τοποθεσία. Ωστόσο τα ιστορικά δεδομένα, δεν ευνοούν τη συγκεκριμένη θεωρία, αφού τον 4ο και 5ο αιώνα, οι αρχαίοι Έλληνες δεν θα μπορούσαν να γνωρίζουν την αμερικανική ήπειρο.
Το 1996, ο Mark Macmenamin, καθηγητής Γεωλογίας, στο κολέγιο «Mount Holyoke» των Ηνωμένων Πολιτειών, ανακάλυψε και ερμήνευσε μια σειρά από εικόνες στην πίσω όψη ενός χρυσού νομίσματος της Καρχηδόνας, που χρονολογείται περίπου το 350 π.Χ. Τα νομίσματα αυτά θεωρούνται οι αρχαιότεροι παγκόσμιοι χάρτες, γεγονός που αποδεικνύει, όπως υποστηρίζει ο διακεκριμένος γεωλόγος, ότι οι Καρχηδόνιοι είχαν καταπλεύσει στον «Νέο Κόσμο».

 


 

ΑΝ ΕΧΕΤΕ ΑΝΙΨΑΚΙΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΣΑΣ ΕΙΣΤΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΥΧΕΡΟΙ ΓΙΑ ΠΟΛΛΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ…


Το να είσαι θεία ή θείος σας επιτρέπει να έχετε μια υπέροχη και μοναδική σχέση με τα ανίψια σας.
Έχετε περισσότερη ελευθερία μαζί τους από ότι οι γονείς τους το οποίο σημαίνει ότι θα έχετε έναν υπέροχο και διαφορετικό δεσμό. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να παραμείνετε κοντά με τα ανίψια σας, αλλά θα σας παρουσιάσω τους βασικότερους…
Για τα ανίψια σας είστε ένας ακόμη γονιός που έχει διαφορετική σχέση. Δεν είστε υποχρεωμένοι να του πείτε να πλύνει τα δόντια του πριν τον ύπνο, αλλά είστε εκείνοι που θα τους κακομάθουν, αλλά και θα τους συμβουλέψετε με τον δικό σας τρόπο. Δεν είστε γονιός τους, αλλά μοιάζετε με έναν γονιό που θα μπορούσε να είναι φίλος τους.
Τα ανίψια σας, σας αγαπούν για αυτό που είστε. Επειδή δεν τους λέτε τι μπορούν να κάνουν και τι όχι, νιώθουν ελεύθερα, όταν είστε γύρω τους Δεν κρίνουν τις αποφάσεις σας και δεν αμφισβητούν αυτά που κάνετε.
Ο χρόνος περνάει γρήγορα μαζί τους. Ίσως να σας φαίνεται σαν χθες που γεννήθηκε και ήταν μωράκι. Απολαύστε τις στιγμές μαζί τους, έτσι ώστε να τις θυμάστε όταν μεγαλώσουν αργότερα.
Τα ανιψάκια σας δεν είναι απλά συγγενείς αλλά φίλοι των παιδιών σας. Καλέστε τα ανίψια σας στο σπίτι σας για να παίξουν μαζί με τα παιδιά σας και βοηθήστε τα να δημιουργήσουν έναν δυνατό δεσμό. Οι σχέσεις των παιδιών σας θα διαμορφώσουν το μέλλον της οικογένειάς σας.
Δεν είναι όμως μόνο φίλοι των παιδιών σας, αλλά και δικοί σας φίλοι. Θα μάθετε πολλά πράγματα από τα ανίψια σας τα οποία θα σας βοηθήσουν και στην σχέση σας με τα παιδιά σας. Τα ανίψια σας βλέπουν πράγματα τα οποία δεν μπορείτε να δείτε και έχουν την ελευθερία να τα μοιραστούν μαζί σας.
Έτσι χάρη σε αυτά θα γίνετε καλύτεροι γονείς και θα μάθετε καλύτερες τεχνικές διαπαιδαγώγησης. Είτε έχετε παιδιά, είτε όχι, με τα ανίψια σας θα μάθετε πόσο σημαντικό είναι να είστε πρότυπο για ένα τόσο μικροσκοπικό ανθρωπάκι!
Πάντα να θυμάστε πως την οικογένειά μας δεν την επιλέγουμε. Όμως μπορούμε να επιλέξουμε πόσο κοντά θα είμαστε σε εκείνα. Αν έχετε ανιψάκια στην ζωή σας τότε είστε πραγματικά τυχεροί.

 


 




«ΣΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ ΤΟΝΟ Η ΩΡΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ…».


ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΒΕΛΟΥΔΙΝΗΣ ΦΩΝΗΣ ΤΟΥ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΡΥΛΙΚΟΥ 141 ΠΟΥ ΕΛΕΓΕ ΤΗΝ ΩΡΑ ΣΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ. ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΕ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΤΗΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΥΠΟΦΕΡΕΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ.

Η Πιπίτσα Παΐσιου ήταν η βελούδινη φωνή του ραδιοφώνου της ΕΡΤ και ήταν εκείνη που ενημέρωνε το κοινό που απευθυνόταν στον ΟΤΕ για να μάθει την ώρα. «Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι…».
Ήταν επίσης η πρώτη εκφωνήτρια μιας εξίσου πρωτοπόρου προσπάθειας για τη λειτουργία ραδιοφωνικού σταθμού στην Ελλάδα. Το 1948 μια ομάδα ερασιτεχνών οδηγών του 781 Λόχου Γενικών Μεταφορών δημιούργησε τον σταθμό που χαρακτηρίστηκε «προπομπός της ΥΕΝΕΔ». Κάλεσαν για δοκιμαστικά διάφορες γυναίκες και τελικά ως εκφωνήτρια επελέγη η Πιπίτσα Παΐσιου, η οποία με τη «βελούδινη φωνή» της είχε κερδίσει τους ακροατές του νεότευκτου τότε σταθμού.
Η Καλλιόπη Παΐσιου, κατάκοιτη μετά από εγκεφαλικό, δολοφονήθηκε από τον 90χρονο σύζυγό της στις 19 Μαρτίου 2010, στο σπίτι τους στα Βριλήσσια, 5 μέρες αφότου βγήκε από το νοσοκομείο και χωρίς ελπίδα να επανέλθει. Στο σημείωμα που άφησε ο Παΐσιος, ο οποίος στη συνέχεια αυτοκτόνησε, αναφέρει ότι στην πράξη του τον οδήγησε «η απελπισία, η θλίψη και η αγάπη για τη γυναίκα του».
Ο σύζυγός της, σύμφωνα με τα ιατροδικαστικά ευρήματα, αποφάσισε να τη λυτρώσει από την περιπέτειά της. Τοποθέτησε το μαξιλάρι στο πρόσωπό της, την ώρα που εκείνη κοιμόταν, με αποτέλεσμα να της προκαλέσει ασφυξία και να πεθάνει. Στη συνέχεια πήρε ένα μαχαίρι, το τοποθέτησε κάθετα στο δάπεδο και έπεσε με ορμή πάνω του ακολουθώντας για πάντα και στον θάνατο τη σύζυγό του.
Η Καλλιόπη Παΐσιου, η «Πιπίτσα» όπως την αποκαλούσαν οι συνάδελφοί της στη ραδιοφωνία, σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή από τη δεκαετία του ‘50 και τα χρόνια που ακολούθησαν.
Η  Παΐσιου ήταν η φωνή της γνωστής φράσης «στον επόμενο τόνο» της υπηρεσίας εξυπηρέτησης συνδρομητών του ΟΤΕ, από το 1960. Φωνή που διατηρήθηκε ως πρόσφατα, στα τέλη της δεκαετίας του 1990.
Η ίδια η Καλλιόπη Παΐσιου είχε περιγράψει πως είχε γίνει η επιλογή της για να εκφωνεί την ώρα. Στη δεκαετία του ‘50 μας φώναξαν από τον ΟΤΕ περίπου δέκα εκφωνήτριες. Πήγαμε στο στούντιο της ΕΡΤ για να κάνουμε το δοκιμαστικό. Μετά από λίγο με φώναξαν και μου είπαν: «Κ. Παΐσιου εσάς επιλέξαμε». «Εμένα;» τους ρώτησα. Έτσι έγινε».
Η ίδια αναφερόταν στο γεγονός ως μία σύμπτωση: «Η ώρα… Μια σύμπτωση ήταν. Τίποτε παραπάνω. Μου το ζήτησαν, την εκφώνησα… Τέλος. Αυτό είναι όλο. Πέρασα τόσα στο ραδιόφωνο… Τριάντα δύο χρόνια εκφωνήτρια… Μόνο ένα «στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι…» έμεινε από μένα»;
Η συσκευή που μετέδιδε την ώρα ήταν μια τετράγωνη σιδερένια μεταλλική κατασκευή που έμοιαζε με τραπέζι. Μέσα ήταν τοποθετημένο ένα ρολόι μεγάλης ακρίβειας και ένας μεγάλος μεταλλικός κύλινδρος που περιστρεφόταν. Πάνω στον κύλινδρο ήταν γραμμένες οι φωνές των λεπτών, των ωρών και των δευτερολέπτων του 24ωρου. Έτσι όποιος καλούσε το 141 άκουγε την ώρα μέσα από αυτό τον μηχανισμό.  Η συσκευή λειτούργησε για 25 ολόκληρα χρόνια από το 1975 έως το 2000.

 


 

Κυριακή 20 Μαρτίου 2016







ΠΩΣ Ο ΣΕΦΕΡΗΣ ΚΕΡΔΙΣΕ ΤΟ ΝΟΜΠΕΛ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΟΥ ΤΟΜΑΣ ΕΛΙΟΤ.

Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΟΝ ΠΡΟΤΙΜΗΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΕΡΟΥΔΑ «ΕΠΕΙΔΗ ΗΤΑΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ» ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΠΕΚΕΤ, ΠΟΥ ΗΤΑΝ «ΑΝΗΘΙΚΟΣ ΚΑΙ ΜΗΔΕΝΙΣΤΗΣ». ΤΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΤΑ ΑΡΧΕΙΑ
  
 «Τούτη την ώρα αισθάνομαι πως είμαι ο ίδιος μια αντίφαση. Αλήθεια, η Σουηδική Ακαδημία έκρινε πως η προσπάθειά μου σε μια γλώσσα περιλάλητη επί αιώνες, αλλά στην παρούσα μορφή της περιορισμένη, άξιζε αυτή την υψηλή διάκριση. Θέλησε να τιμήσει τη γλώσσα μου, και να -εκφράζω τώρα τις ευχαριστίες μου σε ξένη γλώσσα. Σας παρακαλώ να μου δώσετε τη συγγνώμη που ζητώ πρώτα πρώτα από τον εαυτό μου»

Έτσι ξεκινά ο ευχαριστήριος λόγος του ποιητή Γιώργου Σεφέρη στις 10 Δεκεμβρίου του 1963 όταν παρέλαβε στη Στοκχόλμη το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ο λόγος που εκφώνησε ήταν γραμμένος στα Γαλλικά. Ο Γιώργος Σεφέρης κέρδισε την ύψιστη λογοτεχνική διάκριση σε μια περίοδο κρίσιμη για τον ελληνισμό και την ελληνική γλώσσα. Η Σουηδική Ακαδημία βραβεύοντας τον κορυφαίο Έλληνα λόγιο απέδιδε ένα φόρο τιμής στη σύγχρονη Ελλάδα, αλλά και στο ιδανικό του κλασικισμού.

ΟΜΟΦΩΝΗ ΑΠΟΦΑΣΗ
Η επικείμενη βράβευση του ποιητή έγινε γνωστή στον ίδιο στις 24 Οκτωβρίου του ίδιου έτους. Ο Σεφέρης ήταν ανάμεσα σε 80 υποψήφιους συγγραφείς για Νόμπελ. Οι έξι τελικές επιλογές της Επιτροπής ήταν πέρα από τον Σεφέρη, ο Γ.Χ. Ώντεν, ο Πάμπλο Νερούδα, ο Σάμιουελ Μπέκετ, ο Γιούκο Νισίμα και ο Άξελ Σάντιμοζ. Πριν από την τελική απόφαση οι φιναλίστ περιορίστηκαν στους τρεις, στον Σεφέρη, τον Ώντεν και τον Νερούδα. Η απόφαση ήταν ομόφωνη.

ΝΕΡΟΥΔΑ ΚΑΙ ΜΠΕΚΕΤ ΕΧΑΣΑΝ ΤΟ ΝΟΜΠΕΛ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΕΦΕΡΗ
Ωστόσο, υπάρχει και μια αρνητική άποψη για τη βράβευση του Σεφέρη. Αν και κανείς δεν αμφιβάλλει για την συμβολή και την επιρροή που είχε το έργο του ποιητή διεθνώς, κάποιοι θεώρησαν ότι η λογοτεχνική αξία του Μπέκετ και του Νερούδα ήταν ανώτερες από εκείνη του Γιώργου Σεφέρη.
Το 2013 δόθηκαν στη δημοσιότητα τα πρακτικά της επιτροπής σχετικά με την απονομή Νόμπελ 1963. Ο Σεφέρης είχε προταθεί άλλες δύο φορές, το 1955 και το 1961 και τις δύο φορές από τον Τόμας Έλιοτ. Ο γραμματέας της σουηδικής επιτροπής, Άντερς Όστερλουντ, φαίνεται να προτίμησε τον Σεφέρη έναντι των Μπέκετ και Νερούδα, λόγω των απόψεων του ή μάλλον λόγω της απουσίας προκλητικών απόψεων. Σύμφωνα πάντα με τα πρακτικά της Ακαδημίας, ο Νερούδα ήταν κομμουνιστής και ο Μπέκετ ήταν ανήθικος και μηδενιστής. Έτσι, ο Όστερλουντ φέρεται να προτίμησε να βραβεύσει τον Γιώργο Σεφέρη. Πάντως, ο Νερούδα βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1971 και ο Μπέκετ το 1969.

ΔΙΠΛΩΜΑΤΗΣ, ΠΡΟΞΕΝΟΣ ΚΑΙ ΠΡΕΣΒΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Ο Γιώργος Σεφεριάδης γεννήθηκε στις 29 Φεβρουαρίου του 1900 στη Σμύρνη της Μικράς Ασίας. Ήταν ο πρωτότοκος γιος της Δέσπως και του Στυλιανού που ήταν συγγραφέας, ακαδημαϊκός και καθηγητής Διεθνούς Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ο Σεφέρης ξεκίνησε σαν μαθητής στο Λύκειο Χ. Αρώνη, αλλά ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ανάγκασε την εξαμελή οικογένεια να μετακομίσει μόνιμα στην Αθήνα. Στα 14 του ήταν μαθητής στο Πρότυπο Κλασικό Γυμνάσιο Αθηνών και με την αποφοίτησή του το 1917, αποφάσισε να ακολουθήσει τα χνάρια του πατέρα του.
Ένα χρόνο φοίτησε στη Νομική Σχολή Αθηνών και το 1918 η Δέσπω με τα τέσσερα παιδιά της μετανάστευσε στην Γαλλία για να είναι μαζί με τον σύζυγό της, που είχε εγκατασταθεί στο Παρίσι. Ο Σεφέρης γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Παρισιού και αποφοίτησε το 1921. Εκείνη την περίοδο ήρθε σε επαφή με την ποίηση και τα νέα λογοτεχνικά ρεύματα που επηρέασαν τη συγγραφική του πορεία.

Η ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΚΑΡΙΕΡΑ
Το 1924 ο Σεφέρης ταξίδεψε στο Λονδίνο και τρία χρόνια αργότερα εργάστηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών ως ακόλουθος πρεσβείας. Το 1931 διορίστηκε υποπρόξενος του Ελληνικού Γενικού Προξενείου και μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα κατάφερε να ανέβει στη θέση του διευθυντή. Το 1937, ένα χρόνο μετά τη μεταξική δικτατορία, ο Σεφέρης μετατέθηκε στην Αθήνα ως προϊστάμενος της Διεύθυνσης Εξωτερικού Τύπου του Υφυπουργείου Τύπου και Πληροφοριών. Ήταν μια θέση που δεν ευχαρίστησε τον Σεφέρη, καθώς δεν ήθελε να αναμιχθεί άμεσα με θέματα που αφορούσαν την πολιτική και κοινωνική ζωή της Ελλάδα εκείνη την εποχή.

ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ
Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και με την Ελλάδα υπό τριπλή κατοχή, ο Σεφέρης μαζί με τη γυναίκα του, Μαρία Ζάννου, πήγαν στην Κρήτη μαζί με την Κυβέρνηση του Εμμανουήλ Τσουδερού. Ο Σεφέρης εκτελούσε χρέη γραμματέα του Θ. Νικολούδη, υπουργού Εθνικής Πρόνοιας και υφυπουργού Τύπου και Τουρισμού.
Με την κατάληψη και της Κρήτης τον Μάιο του 1941 ο ποιητής ακολούθησε την κυβέρνηση στην Αίγυπτο. Το 1942 διορίστηκε Γενικός Διευθυντής Τύπου Μέσης Ανατολής. Η δεκαετία του 1950 βρήκε τον Σεφέρη στο Λονδίνο για άλλη μια φορά Σύμβουλο στην Πρεσβεία της βρετανικής πρωτεύουσας και έπειτα Πληρεξούσιος Υπουργός Β’. Από το 1956 ο Σεφέρης ασχολήθηκε με το θέμα της Κύπρου και την αυτοδιάθεσή της. Το 1964 και έπειτα από ένα μικρό χρονικό διάστημα που εργάστηκε ως πρέσβης της Ελλάδας, ο Σεφέρης επέστρεψε στην Αθήνα και εργάστηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών.
Παράλληλα με την καριέρα του ως διπλωμάτης, αναγορεύτηκε για το συγγραφικό του έργο επίτιμος διδάκτορας σε αρκετά πανεπιστήμια, μεταξύ των οποίων το Αριστοτέλειο και τα Πανεπιστήμια του Κέμπριτζ και της Οξφόρδης.

Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΕΦΕΡΗ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ
Ο Σεφέρης με την ιδιότητα του ποιητή και διανοούμενου αποφάσισε να μην πάρει ενεργό μέρος κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Παπαδόπουλου. Αντί αυτού και ως ένδειξη διαμαρτυρίας επέλεξε να σιωπήσει, να απέχει από τις προσπάθειες αντίστασης και να μη δημοσιεύσει στην Ελλάδα τίποτα από το συγγραφικό του έργο από 1967 κι έπειτα. Μάταια τον πλησίασε ο Μίκης Θεοδωράκης και άλλοι αριστεροί άνθρωποι των γραμμάτων και του πνεύματος.
Όταν τα πράγματα δυσκόλεψαν αρκετά και αιωρήθηκε στην ατμόσφαιρα ότι ο Σεφέρης, λόγω του αστικού κοινωνικού υπόβαθρου δεν ενοχλήθηκε ιδιαίτερα με τη δικτατορία των Συνταγματαρχών, ο ποιητής προχώρησε σε δημόσια δήλωση κατά του δικτατορικού καθεστώτος. Στις 28 Μαρτίου του 1969 μέσω του ραδιοφωνικού σταθμού του BBC δήλωσε ότι  «Όσο μένει η ανωμαλία, τόσο προχωρεί το κακό». 
«Πάει καιρός που πήρα την απόφαση να κρατηθώ έξω από τα πολιτικά του τόπου. Προσπάθησα άλλοτε να το εξηγήσω. Αυτό δε σημαίνει διόλου πως μου είναι αδιάφορη η πολιτική ζωή μας […]Κλείνουν δύο χρόνια που μας έχει επιβληθεί ένα καθεστώς ολωσδιόλου αντίθετο με τα ιδεώδη για τα οποία πολέμησε ο κόσμος μας και τόσο περίλαμπρα ο λαός μας στον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο.[…] Όλοι πια το διδάχτηκαν και το ξέρουν πως στις δικτατορικές καταστάσεις η αρχή μπορεί να μοιάζει εύκολη, όμως η τραγωδία περιμένει αναπότρεπτη στο τέλος. Το δράμα αυτού του τέλους μάς βασανίζει, συνειδητά ή ασυνείδητα, όπως στους παμπάλαιους χορούς του Αισχύλου. Όσο μένει ἡ ανωμαλία, τόσο προχωρεί το κακό.[…] Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου. Παρακαλώ το Θεό να μη με φέρει άλλη φορά σε παρόμοια ανάγκη να ξαναμιλήσω».
Η δήλωση αυτή προκάλεσε τη δυσαρέσκεια του δικτατορικού καθεστώτος με αποτέλεσμα ο Σεφέρης να χάσει τον τίτλο του πρέσβη, αλλά και το δικαίωμα να χρησιμοποιεί το διαβατήριό του.

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΠΟΙΗΤΗ
Από τα μέσα του 1950 ο Σεφέρης είχε έλκος και υπέφερε από κοιλιακούς πόνους. Το 1971 εισήχθη στο Ευαγγελισμό για να εγχειρηθεί στο λεπτό έντερο, στον δωδεκαδάκτυλο. Η εγχείρηση δεν είχε επιτυχία. Ο Σεφέρης, έπειτα από επιπλοκές πέθανε στις 20 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους.
Η κηδεία του έγινε δύο μέρες αργότερα στο Α’ Νεκροταφείο. Χιλιάδες κόσμου τον ακολούθησε στην τελευταία του κατοικία, τραγουδώντας την Άρνηση, ένα από τα απαγορευμένα τραγούδια σε μουσική του Θεοδωράκη και στίχους του Σεφέρη. Ο Γιάννης Ρίτσος ανέφερε μετά τον θάνατο του ποιητή: Αυτή την ώρα, τα λόγια μου φαίνονται μικρά για το ανάστημα του ποιητή, μικρά για τη λύπη και την περηφάνια που μας γεμίζει το έργο του και το ήθος του. […] Ακόμα μια φορά «σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα. 

«ΨΙΘΥΡΙΣΑ Η ΜΝΗΜΗ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΑΓΓΙΞΕΙΣ ΠΟΝΕΙ…»
Ο ποιητής εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα ελληνικά γράμματα με το ψευδώνυμο Γιώργος Σεφέρης τον Μάιο του 1931 με το έργο «Στροφή». Το συγγραφικό έργο του Σεφέρη από πολλούς θεωρήθηκε σκοτεινό. Ο Σεφέρης γραμματολογικά ανήκε στην γενιά του ’30. Μια γενιά αρκετά απαισιόδοξη. Πώς λοιπόν να μην είναι και ο ίδιος ο ποιητής απαισιόδοξος;
Στα 71 χρόνια της ζωής του, ο ποιητής γνώρισε τις συνέπειες του Μεγάλου Πολέμου, είδε την πατρίδα να εξαφανίζεται κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή, γνώρισε την δικτατορία του Ι. Μεταξά και τις φρικαλεότητες του Β΄ Παγκόσμιου Πόλεμου και η πνευματική ελευθερία φυλακίστηκε κατά τη Δικτατορία του 1967.
Ο ίδιος ταλανίστηκε και διχάστηκε πολλές φορές για το ποια είναι τελικά η επιρροή της μοίρας στην ανθρώπινη ψυχή. Στη συλλογή Μυθιστόρημα σαν άλλος Ορέστης, αποδέχεται το αμετάκλητο και τετελεσμένο παιχνίδι της μοίρας. Ο άνθρωπος ότι και να κάνει δεν μπορεί να ξεφύγει από το μέλλον του που είναι προκαθορισμένο και τις περισσότερες φορές σκοτεινό.
Από την άλλη, στο Θερινό Ηλιοστάσιο, ο Σεφέρης επιμένει ότι υπάρχει ελπίδα και αυτή καθρεπτίζεται στο πρόσωπο των παιδιών. Οι ενήλικες είναι ήδη καταδικασμένοι, αλλά τα παιδιά αθώα και ανήξερα από το κακό και την αδικία, μπορούν να κάνουν την διαφορά και να ξεφύγουν από το δυσοίωνο μέλλον των πατέρων τους.
Όλο του έργο είναι γεμάτο με λέξεις που συμβολίζουν κάτι διαφορετικό- γι’ αυτό και είναι περίπλοκος και δύσκολος στην ανάγνωση. Παρέμεινε ωστόσο πάντα λυρικός και στοχαστικός, ενώ με επιτυχία κατάφερε να μπλέξει την ελληνική αρχαιότητα και μυθολογία με τις κοινωνικές πραγματικότητες της Σύγχρονης Ελλάδας. Ο ποιητής επηρεάστηκε από το πεσιμιστικό έργο του Έλιοτ και τη συγγραφική μανιέρα πολλών υπερρεαλιστών ποιητών. Με την ποίηση του κατάφερε να περάσει τα σύνορα της Ελλάδας και να γίνει γνωστή σε κάθε γωνιά του κόσμου.
Ο Σεφέρης επιπλέον έγραψε αρκετά δοκίμια και μετέφρασε στα ελληνικά έργα σπουδαίων ξένων συγγραφέων. Το έργο του Έλιοτ, Wasteland-Έρημη Πόλη, είναι σε μετάφραση του Σεφέρη. Ασχολήθηκε με το αμφιλεγόμενο έργο του Γιάννη Μακρυγιάννη και του ζωγράφου Θεόφιλου.
Το 1946 έγινε μέλος του διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου και της Εθνικής Ραδιοφωνίας. Το 1947 τιμήθηκε με το βραβείο Παλαμά για την ποίησή του, ενώ το 1960, έπειτα από πολλές προσπάθειες, επανέφερε στην Ελλάδα τα λείψανα του ποιητή Ανδρέα Κάλβου.