Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2015




ΔΕΙΤΕ ΠΩΣ ΕΞΗΓΟΥΝΤΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΙ:




ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ «ΕΠΕΣΤΡΕΨΑΝ» ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ...

Από το φως στην άκρη του τούνελ, στη ψυχή που πετά έξω από το σώμα ή και τα ταξίδια που έκανε κάποιος που πέρασε στην άλλη πλευρά. Πού ξεκινά ο μύθος και πού η αλήθεια;
Είναι πολλές οι φορές που ακούμε ιστορίες ανθρώπων που «επέστρεψαν» από το θάνατο, για την εμπειρία τους και για το αν υπάρχει ζωή μετά από αυτόν. Πώς όμως εξηγούνται επιστημονικά αυτοί οι ισχυρισμοί; Έχουν κάποια βάση;
Ας δούμε τις επικρατέστερες θεωρίες:

10. Ο κροταφικός λοβός μπορεί να είναι υπεύθυνος για τις εξωσωματικές εμπειρίες
Μεταξύ των πιο συχνών μεταθανάτιων εμπειριών είναι η αίσθηση κάποιου ότι η ψυχή έχει αποχωριστεί το σώμα, με το άτομο να αναφέρει ότι μπορεί να δει τους ανθρώπους που έχουν συγκεντρωθεί γύρω του χωρίς ωστόσο να είναι ξύπνιο. Οι επιστήμονες αναφέρουν ότι κάτι τέτοιο μπορεί να παρατηρηθεί όταν ο ασθενής κρίνεται κλινικά νεκρός, αλλά και σε περίπτωση προβλήματος στους νευρώνες που συνδέουν το κυρίως τμήμα του εγκεφάλου και του κροταφικού λοβού. Επομένως, ο κροταφικός λοβός είναι αυτός που συλλέγει όλες τις αισθήσεις και τις λειτουργίες του σώματος με αποτέλεσμα μια πιθανή βλάβη του να δημιουργεί την αίσθηση στον ασθενή ότι βιώνει πράγματα εκτός του σώματος.

9. Το φως στην άκρη του τούνελ σχετίζεται με τα επίπεδα συγκέντρωσης διοξειδίου του άνθρακα στο αίμα
Οι περισσότεροι άνθρωποι που υποστηρίζουν ότι είχαν μια μεταθανάτια εμπειρία αναφέρονται σ’ ένα λευκό φως στο τέλος ενός τούνελ, που οδηγεί στη μεταθανάτια ζωή. Αυτό το φως όπως αναφέρουν μοιάζει οικείο και γαλήνιο.
Μελέτη του 2010 σε ασθενείς που υπέστησαν καρδιακή προσβολή έδειξε ότι το λευκό φως συσχετίζεται με τα επίπεδα διοξειδίου του άνθρακα στο αίμα. Από τους 52 ασθενείς, οι 11 ανέφεραν τη συγκεκριμένη μεταθανάτια εμπειρία, ενώ από τις εξετάσεις τους παρατηρήθηκε ότι τα επίπεδα του διοξειδίου του άνθρακα στο αίμα τους ήταν πολύ υψηλότερα από των υπολοίπων.

8. Οι έλλειψη οξυγόνου στον εγκέφαλο προκαλεί παραισθήσεις
Πολλές μεταθανάτιες εμπειρίες εμπλέκουν απόντες ή και νεκρούς συγγενείς που καθοδηγούν τα άτομα που βιώνουν τη συγκεκριμένη εμπειρία. Παράλληλα, αναφέρεται ότι οι ίδιοι άνθρωποι ξαναβιώνουν καταστάσεις ή γεγονότα που έχουν ξαναζήσει, είναι δηλαδή σαν να βλέπουν τη ζωή να περνά μπροστά στα μάτια τους.
Κατά τους επιστήμονες αυτό οφείλεται στην έλλειψη οξυγόνου στον εγκέφαλο που προκαλεί στο άτομο ψευδαισθήσεις, αλλά και την αίσθηση ευφορίας που αναφέρεται. Ο αριθμός των μελετών να είναι περιορισμένους, ωστόσο έχουν δείξει ότι όσοι ασθενείς έχουν δηλώσει πως έχουν βιώσει τέτοια εμπειρία δεν οξυγονωνόταν καλά ο εγκέφαλός τους.

7. Η υπερβολική απελευθέρωση ενδορφινών
Είναι πολλές οι φορές που έχει αναφερθεί ότι η υπερβολική απελευθέρωση ενδορφινών μπορεί να προκαλέσει παραισθήσεις. Επειδή υπερβολικές ποσότητες ενδορφινών μπορεί να απελευθερωθούν όταν το άτομο βρίσκεται σε κατάσταση έντονου στρες, αναφέρεται ότι οι μεταθανάτιες εμπειρίες σχετίζονται με αυτές. Η απελευθέρωση αυτών των χημικών συστατικών του ανθρώπινου οργανισμού κάνουν τους ανθρώπους που βρίσκονται σε μια επίπονη κατάσταση, όπως ατύχημα να αισθάνονται λιγότερο πόνο με αποτέλεσμα οι πολλοί από αυτούς να νομίζουν ότι έφτασαν στον θάνατο.

6. Η έντονη λειτουργία του εγκεφάλου λίγο πριν το θάνατο
Η αυξημένη αισθητική αντίληψη είναι μια από τις συνηθέστερες αναφορές όσον αφορά τη μεταθανάτια εμπειρία. Οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι κάτι τέτοιο οφείλεται στην έντονη λειτουργία του εγκεφάλου λίγο πριν το θάνατο.
Έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε αρουραίους έδειξε ότι πριν από το θάνατο παρατηρείται υπερδιέγερση του εγκεφάλου που οδηγεί σε «υπερσυνειδητικότητα» την οποία οι άνθρωποι αναφέρουν ως επιθανάτια εμπειρία. Η ίδια έρευνα έδειξε πως κατά τη διάρκεια του θανάτου η λειτουργία του ανθρώπινου εγκεφάλου τριπλασιάζεται.

5. Η μεταθανάτια εμπειρία συγχέεται με την αφύπνιση από την αναισθησία
Η εμπειρία πολλών ασθενών που τους έχει γίνει αναισθησία ότι «η ψυχή τους ήταν έξω από το σώμα» εξηγείται από τους επιστήμονες ως αφύπνιση από την προηγούμενη κατάσταση. Μάλιστα, αναφέρεται ότι κατά την αναισθησία ο ασθενής μπορεί να δημιουργήσει πλασματικές μνήμες από γεγονότα που δεν βίωσε ποτέ με αποτέλεσμα το υποσυνείδητο να τις μεταφράζει ως μεταθανάτια εμπειρία. Παράλληλα, τα άτομα που αναφέρουν τέτοιου είδους εμπειρίες περιγράφουν κάθε πιθανή λεπτομέρεια, αφού είναι σαν να βίωσαν τα αποθηκευμένα στη μνήμη τους περιστατικά, όντας ξύπνιοι.

4. Η λανθασμένη ή η διαταραγμένη αντίληψη του χρόνου παίζει σημαντικό ρόλο
Ένας νευροχειρουργός ο Dr. Eben Alexander έγραψε βιβλίο για την επιθανάτια εμπειρία του, που βίωσε όταν βρισκόταν σε κωματώδη κατάσταση λόγω μηνιγγίτιδας. Η επιθανάτια εμπειρία του φαίνεται να διήρκεσε μέρες, ενώ μεταγενέστεροι τους μελετητές αναφέρουν πως η συγκεκριμένη αναφορά ήταν λανθασμένη και αυτό γιατί ο ίδιος είχε παραισθήσεις όλο εκείνο το διάστημα. Παράλληλα, αναφέρεται ότι τα βιώματά του προέκυψαν από την περίοδο της αφύπνισης του από το κόμμα.

3. Οι ψευδαισθήσεις και οι αντιλήψεις χρησιμοποιούν τα ίδια συστήματα του εγκεφάλου
Σχεδόν όλες οι αναφορές για μεταθανάτιες εμπειρίες τονίζουν ότι τα βιώματα μοιάζουν πολύ αληθινά και επιμένουν πως δεν πρόκειται για απλές ψευδαισθήσεις. Παρόλα αυτά οι επιστημονικές έρευνες έχουν δείξει ότι η επεξεργασία και των δυο περιπτώσεων γίνεται από το ίδιο τμήμα του εγκεφάλου και ο διαχωρισμός τους είναι εξαιρετικά δύσκολος.
Επομένως, είναι δίκαιο ένας άνθρωπος που είχε μια επιθανάτια εμπειρία να την αξιολογεί ως πραγματικό γεγονός και όχι ως ψευδαίσθηση, αφού και στις δυο περιπτώσεις διεγείρεται το ίδιο τμήμα του εγκεφάλου.

2. Μεταθανάτιες εμπειρίες προκαλούνται και από επιληπτική δραστηριότητα του κροταφικού λοβού
Οι εκστασιακές κρίσεις είναι αρκετά σπάνιες και τις βιώνουν τα άτομα που πάσχουν από επιληψία. Έτσι είναι πολλές οι φορές που μπορεί κάποιος να έχει παραισθήσεις και να έχει οράματα που δεν είναι πραγματικά. Έρευνα που πραγματοποιήθηκε έδειξε ότι κατά τη διάρκεια τέτοιον εκστασιακών κρίσεων τα άτομα αναφέρουν οράματα του Θεού. Μάλιστα πιστεύεται πως ο Φιόντορ Ντοστογιέφσκι είχε έρθει αντιμέτωπος με μια τέτοια κρίση.

1. Όταν η νευρολογία δεν μπορεί αν αντικρούσει τη θρησκεία
Αν και έχουν γίνει αμέτρητες έρευνες στις μεταθανάτιες εμπειρίες που αναφέρουν πολλοί και έχουν διαψευσθεί στο σύνολό τους ως αποτέλεσμα μιας συνηθισμένης νευρολογικής λειτουργίας. Παρόλα αυτά υπάρχει μια περίπτωση που δεν μπορεί να εξηγηθεί εξ ολοκλήρου από την επιστήμη, αυτή της Μαρία.
Η συγκεκριμένη αναφορά έγινε μετά από την καρδιακή προσβολή που υπέστη η γυναίκα και μετά την ανάνηψή της περιέγραψε σε μια κοινωνική λειτουργό ότι είχε βγει εκτός του νοσοκομείου και είχε δει ένα παπούτσι έξω από το παράθυρο του τρίτου ορόφου.
Αργότερα η κοινωνική λειτουργός όχι μόνο βρήκε το παπούτσι, αλλά ανακάλυψε και όλες τις λεπτομέρειες από τη περιγραφή της γυναίκας. Το γεγονός έδωσε τροφή σε πολλούς να υποστηρίζουν ότι οι ισχυρισμοί των θρησκειών για μεταθανάτια ζωή είναι βάσιμοι.


http://www.newsone.gr/paraxena/354033-deite-pos-exegoyntai-epistemonika-aytoi-oi-ischyrismoi-nthropoi-poy-epestrepsan-apo-to-thanato?ref=yfp


ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Ο,ΤΙ ΚΕΡΔΗΘΗΚΕ ΜΕ ΑΙΜΑ, ΔΕΝ ΞΕΠΟΥΛΙΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΜΕΛΑΝΙ ΜΙΑΣ ΥΠΟΓΡΑΦΗΣ



γράφει ο Δημήτρης Νατσιός

«Είδα τότε ότι ό,τι κάμομε θα το κάμομε μοναχοί και δεν έχομε ελπίδα καμμιά από τους ξένους». Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

Νυχτώνοντας ακούστηκε ένας πυροβολισμός και η φωνή του Παύλου: «στη μέση με πήρε παιδιά». Μπήκε στο σπίτι και φώναξε τον καπετάν Πύρζα. Ο Νίκος Πύρζας έτρξε κοντά του. Ο Παύλος έβγαλε από το λαιμό του τον σταυρό που φορούσε πάντοτε και του λέει: «το σταυρό να τον δώσεις στη γυναίκα μου. Και το ντουφέκι του Μίκη. Και να τους πεις ότι έκαμα το καθήκον μου…». Και ζήτησε να τον σκοτώσουν τα παλικάρια του για να μην τον βρούνε οι Τούρκοι ζωντανό. Σε λίγο όμως ξεψύχησε. Ήταν Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 1904. «Και οι Έλληνες ξύπνησαν», γράφει ο Ίων Δραγούμης, «γιατί ξύπνησαν τώρα μόνο; Επειδή είναι τυφλοί οι άνθρωποι. Και οι περισσότεροι γεννήθηκαν για να είναι μικροί. Σπίθες κοντές είναι οι στιγμές που ξυπνούν και νιώθουν τη μετριότητα που βαραίνει επάνω τους… Τέτοια σπίθα τους άναψε ο Παύλος Μελάς. Όσοι συνηθίζουν να συλλογίζονται, ας στοχασθούν πόσο μεγαλύτερος από τους άλλους Έλληνες έπρεπε να είναι Παύλος Μελάς, για να καταφέρει να την ανάψει. Και με την σπίθα που άναψε στον καθένα πολλοί ήταν τυφλοί ως τον είδαν. Έτριψαν τα μάτια τους κάπως ξιπασμένοι και είπαν μέσα τους, γιατί ντρέπονταν να το διαλαλήσουν: Ώστε υπάρχει Μακεδονία, αφού πήγε ο Παύλος Μελάς και σκοτώθηκε γι’ αυτή! Και άλλοι συμπέραναν: Ώστε βρίσκονται ακόμα, μετά το 1897, αξιωματικοί στο στρατό και ζωή στο Έθνος»! (Ίων Δραγούμης)
Σε καιρούς σακάτικους σαν τους τωρινούς που μας περιζώνει η χαμέρπεια και πιάνουμε τις μύτες μας από τις παντοειδείς αναθυμιάσεις, παρηγοριά μονάχη, κάτι σαν υποσυνείδητη ώθηση, είναι η ενασχόληση με την εθνική μας ιστορία. Όπως έλεγε θυμόσοφα κάποιος καθηγητής μου στο Πανεπιστήμιο «αφήστε τα υποκείμενα και καταπιαστείτε με τα κείμενα», εννοώντας πως η εντρύφηση με την ιστορία προσφέρει τον αναζητούμενο ανασασμό. Ας μην λησμονούμε και την πασίγνωστη προγονική ρήση «όλβιος όστις της ιστορίας έσχεν μάθησιν», ευτυχής ο γνώστης της ιστορίας. Η ιστορία δίνει στον άνθρωπο που συνηθίζει να σκέφτεται-και όχι να σκέφτονται άλλοι γι’ αυτόν, όπως συμβαίνει στα κομματικά ποιμνιοστάσια-πολύ πιο βαθύτερη και πλούσια εμπειρία, ώστε να τον προετοιμάζει για κάθε γεγονός ατομικό ή και γενικό (του έθνους, της ανθρωπότητας) και να μην καταπλήσσεται για όσα συμβαίνουν. Ο ανιστόρητος, ο αμύητος παρουσιάζει αντιδράσεις πρωτόγονου στα διάφορα γεγονότα της ζωής. Ο ιστορικά μορφωμένος-κατά το δυνατόν-δεν χάσκει ενώπιον των «ραγδαίων εξελίξεων», όπως κάθε βράδυ «τσιρίζουν και κοάζουν» οι όλο κόρδωμα και έπαρση επιβήτορες της εξουσίας.
Ένα μνημόσυνο για τον ήρωα Παύλο Μελά δεν είναι ούτε ανεπίκαιρο, ούτε αναιτιολόγητο. Βεβαίως, νυχθημερόν τα συφοριασμένα κοπροκάναλα μπορεί να μας απειλούν με την επερχόμενη φοροδοτική λαίλαπα-η γνωστή τακτική του πανικού των μαζών-όμως όλη αυτή η πλεκτάνη των μνημονίων ευνοεί αυτούς που σκευωρούν εις βάρος της Πατρίδας μας.
Το θέμα της Μακεδονίας παραμένει πληγή πυορρέουσα και πολύ φοβάμαι μήπως τώρα που ο λαός έχει πλήρως αποπροσανατολιστεί και αποσβολωθεί με την οικονομική δυσωδία, «περάσει στα μουλωχτά» όπως λέγεται, καμμιά δυσώνυμη λύση. Η φτώχεια και ο συνοδός πανικός όπως προείπα, αφοπλίζουν, καθηλώνουν αντανακλαστικά, οδηγούν σε αίσθημα παραίτησης και αδιαφορίας. Οι μεγάλες τραγωδίες τότε συμβαίνουν. Πάντοτε μιας εθνικής κατάρρευσης προηγείται μια πνευματικής ήττας. Το 1897, το 1922, το 1974, έτη μεγάλων καταστροφών και τραγωδιών του Ελληνισμού, ήταν τα επίχειρα άθλιων γεγονότων. Το 1897 προηγήθηκε το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν», το 1922 ο «ολέθριος διχασμός», το 1974 «ο γύψος της επταετίας».
Εδώ και έξι χρόνια βιώνουμε την «λέπρα» των μνημονίων. Οι πολιτικοί νάνοι και αρλεκίνοι υπογράφουν με χέρια και ποδάρια ό,τι τους σερβίρει το Βερολίνο. Θυσιάζουν την πατρίδα για μία φωτογραφία στα έδρανα της Βουλής. Το καρκίνωμα της πατρίδας μας τούτη την εποχή είναι ο πολιτικός και παραπολιτικός συρφετός. Αυτοί δεν επιτρέπουν στον λαό να αναπνεύσει. Αυτοί και οι θυμηδιογόνες κοκορομαχίες τους αποτρέπουν την ευλογημένη ομόνοια, τόσο απαραίτητη στις μέρες μας «Έλληνας ομοφρονέοντας… χαλεπούς είναι περιγίγνεσθαι» έγραφε ο Ηρόδοτος (ιστορία ΙΧ,2), είναι ανίκητοι ενωμένοι οι Έλληνες.
Διάβαζα πρόσφατα ένα βιβλίο για την Αγιά-Σοφιά. (Η Αγιά Σοφιά στην ιστορία και τον θρύλο, του Παναγ. Σπυρόπουλου, εκδ: Καρδαμίτσα, Αθήνα 1988). Σημείωσα κάτι. Τον Μάιο του 1346, καταστροφικός σεισμός κατακρημνίζει μέρος του ναού, την ανατολική αψίδα. Διαβάζω: «Όταν πρωί-πρωί εκυκλοφόρησε στην Πόλη, η θλιβερά είδηση», σημειώνει ο Γρηγοράς, «βοή και θρήνος ηγείρετο μείζων». Άδειασαν αμέσως οικίες και η αγορά και όλοι έτρεξαν να ιδούν το θλιβερό συμβάν… όλοι εβάλθηκαν να απομακρύνουν τα συντρίμμια και «ουδ’ ην εκεί διακρίνειν πλούσιον εκ πενήτων, ουδ’ αδόξων ένδοξον (δηλ. Δεν μπορούσε κανείς να ξεχωρίσει επιφανείς πολίτες από τους άσημους), ουδ’ εκ δεσπότου δούλον…», αλλά όλοι είχαν ένα σκοπό… και, καθώς οι γυναίκες είναι πιο επιρρεπείς στα δάκρυα, «πλούσιοι, δάκρυσι ραίνουσι τας τε πλίνθους και πέτρας», τις έπαιρναν κατόπιν στους ώμους τους, χωρίς να νοιάζονται για τα τυχόν πολυτελή φορέματά τους, που εσχίζοντο και εσκονίζοντο… Αυτό συνεχίστηκε επί τριάντα ολόκληρα μερόνυχτα». (σελ. 40). Ο ναός της του Θεού Αγίας Σοφίας αποκατεστάθη. Λέω πολλές φορές στους μαθητές μου. Ο Ιουστινιανός στους 40 κίονες που στήριζαν τον ναό έβαλε λείψανα αγίων. «Εν παντί κιόνι των άνω και των κάτω, εν έκαστον λείψανον έχει ενθρονισμένον». Στην Κωνσταντινούπολη συνέβησαν καταστρεπτικοί σεισμοί στο διάβα των αιώνων. Όμως ο ναός ποτέ δεν καταστράφηκε ολοσχερώς. Γιατί; Διότι στους πανέμορφους κίονές του υπάρχουν «ενθρονισμένα» λείψανα αγίων. Έτσι είναι τους λέω και η πατρίδα μας. Κατάσπαρτη από λείψανα και οστά αγίων. Η Ελλάδα είναι η Αγιά-Σοφιά της οικουμένης. Δεν πρόκειται ποτέ να πέσει και να χαθεί. «Η Ρωμηοσύνη θα χαθεί όντας ο κόσμος λείψει». Τώρα που κάποια κομμάτια της γκρεμίστηκαν και «ηκρωτηρίασται το κάλλος της», όλοι μαζί -«είμαστε στο εμείς»- ένδοξοι και άδοξοι να σπεύσουμε να την αναστυλώσουμε, όπως έπραξαν τότε οι Ρωμηοί πρόγονοί μας.
Αυτό δεν έγινε και στην Μακεδονία την περίοδο του Αγώνα; Απ’ όλη την Ελλάδα έσπευσαν αγωνιστές, μαζί τους και ο μεγαλομάρτυρας του Γένους Παύλος Μελάς και έσωσαν την Μακεδονία. Και τα λάβαρα του αγώνα τα κρατούσαν οι ηρωικοί δεσποτάδες.
Διαβάζω: «Στις 30 Αυγούστου του 1907 ο Μακεδονικός λαός αποχαιρετούσε τον ποιμενάρχη του στο σιδηροδρομικό σταθμό της Δράμας. Χιλιάδες κόσμος είχε συνωστισθεί στην αποβάθρα του σταθμού. Μπροστά απ’ όλους είχαν παραταχθεί τα παιδιά κρατώντας λουλούδια. Ήταν η γενιά, που θα συνέχιζε αύριο το έργο του. Στάθηκε ο Ιεράρχης, χάϊδεψε με το πατρικό του βλέμμα τα παιδιά, αγνάντεψε με στοργή το ποίμνιό του. Αναταράχτηκαν τα στήθη του. Έγινε σιωπή. Ο δημογέροντας Νίκας, προσφωνώντας τον με απερίγραπτη συγκίνηση, ύψωσε κάποια στιγμή τη φωνή του, όρθωσε τη λεβέντικη κορμοστασιά του, ανάπνευσε βαθιά, κάρφωσε το βλέμμα στον απερχόμενο ποιμενάρχη και του φώναξε: «Δέσποτα, μας παρέλαβες λαγούς και μας έκαμες λιοντάρια. Μείνε ήσυχος. Θα γίνει το θέλημά σου».
Κι έγινε!… Μετά από δεκαπέντε χρόνια εξορίας συναντούμε το Χρυσόστομο Μητροπολίτη στη Σμύρνη, να προσφέρει τον εαυτό του ιερό σφάγιο στο βωμό του Έθνους. Όμως η φωτιά, έγινε πυρκαϊά. Η Μακεδονία, χάρη στους λιονταρόψυχους αγωνιστές της-παιδιά εκείνου του δεσπότη-ανάπνεε ανάπνεε κιόλας το ζείδωρο αέρα της ελευθερίας». (Μ.Βασιλειάδη, Για την Ελευθερία, σελ. 265).
Ας το χωνέψουν οι τωρινοί κρυφοδαγκανιάρηδες εκκλησιομάχοι, που προσπαθούν να περιορίσουν την εκκλησία στα όρια ενός φιλανθρωπικού ιδρύματος. Η εκκλησία στάθηκε πάντοτε ελληνοσώτειρα.
Ο Παύλος Μελάς, του οποίου η γνώμη είναι βαρύτερη από του κάθε γελοίου υμνητή της πολυπολιτισμικότητας, έγραφε στην αγαπημένη του Ναταλία, περί του 1904 από τη χειμαζόμενη Μακεδονία: «Και τώρα έβλεπα όλας τας δυσκολίας ορθουμένας εμπρός μου. Ούτε ανθρώπους είχα ούτε χρήματα ούτε συνεννόησιν… Τότε τους είπα τα εξής: επειδή πάντοτε κατά τους αγώνας του έθνους μας προΐσταντο η Εκκλησία, έτσι τώρα πρo πάντων ότε κατ’ αυτής στρέφονται αι επιθέσεις των εχθρών μας, πρέπει και πάλιν η Εκκλησία να προστατεύσει τον αγώνα διά την συνεννόησιν των κοινοτήτων προς αλλήλας και την αλληλοβοήθειαν». Θα πουν οι διάφοροι «ναιναίκοι»: οι καιροί άλλαξαν, οι άνθρωποι ξύπνησαν, το ράσο είναι σκοτάδι, οι καλόγεροι καλοπερνούν, οι λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτε και λοιπές χαζοχαρούμενες ανοησίες. Αυτά έλεγαν και στον Παύλο Μελά οι παραλυμένοι της εποχής του. Ήταν όμως από εκείνους τους «τρελούς», όπως ονόμαζε ο Κολοκοτρώνης τους αγωνιστές, τους «οπισθοδρομικούς», τους «εθνικιστές». Δεν τους άκουσε. Θυσιάστηκε για τη γη μας ο αντρειωμένος. Μαζί του και μία πλειάδα Μητροπολίτες της Μακεδονίας. Πολιτικάντης κανείς. «Το χάλκεον χέρι του φόβου» ήταν βαρύτατο γι’ αυτούς. Και όλοι οι Μακεδονομάχοι ήταν πιστοί χριστιανοί. Κάτι «προοδευτικοί» της εποχής του «ηλίθιοι καρνάβαλοι» (Κόντογλου) ασχολούνταν και συζητούσαν για τον ίσκιο του γαϊδάρου και την ευρωπαϊκή μας προοπτική. Σαν τους σημερινούς καρνάβαλους.


http://www.antibaro.gr/article/13716


ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ




της Κατερίνας Μ. Μάτσου

Μία άκρως μελωδική γιορτή αφιερωμένη στο μεγάλο Έλληνα συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη με αφορμή τη συμπλήρωση των 90 χρόνων του διοργανώθηκε το βράδυ της Κυριακής 25 Οκτωβρίου 2015 στην αίθουσα τέχνης στην Κοζάνη. Στη γιορτή, όπου ακούστηκαν κάποια από τα γνωστότερα, αλλά και μελωδικότερα έργα του μεγάλου συνθέτη, έλαβαν μέρος η Ορχήστρα και η Παιδική και Νεανική χορωδία του ωδείου Musicart, η Χορωδία Γυναικών Σιάτιστας και η χορωδία του Ιστορικού Λαογραφικού Συλλόγου Λευκόβρυσης ΔΙΓΕΝΗΣ ΑΚΡΙΤΑΣ. Τη διεύθυνση όλων αυτών των σχημάτων είχε η κα Μαρία Καραγιάννη, ενώ σολίστ στο τραγούδι ήταν ο γνωστός και αγαπητός σε όλους Μανώλης Χατζημανώλης.
Ο Μίκης Θεοδωράκης, σε όλη τη μουσική διαδρομή του μέχρι σήμερα, έχει ασχοληθεί με όλα τα είδη της μουσικής αφήνοντας παντού έντονο το σημάδι του. Παράλληλα έχει μελοποιήσει κάποια από τα ωραιότερα ποιήματα μεγάλων Ελλήνων ποιητών, όπως του Σεφέρη και του Ελύτη και πολλών άλλων. Κάποια από αυτά τα τραγούδια ερμήνευσε στη γιορτή της Κοζάνης με το δικό του ξεχωριστό και πάντα μελωδικό τρόπο και ο Μανώλης Χατζημανώλης δίνοντας πολλές φορές την ευκαιρία στο κοινό -που είχε γεμίσει από νωρίς και ασφυκτικά την Αίθουσα Τέχνης- να τραγουδήσει μαζί του κάποια από τα πιο αγαπημένα και γνωστά σε όλους ελληνικά τραγούδια. Ο αιώνιος έφηβος, όπως έχει χαρακτηριστεί πολλές φορές ο Μίκης Θεοδωράκης, δεν έπαψε ποτέ να μάχεται για μια πιο δίκαιη κοινωνία. Κλείνει μέσα στη μουσική του ολόκληρη την Ελλάδα και οι βραδιές αυτές, όπου ξεχειλίζουν οι μελωδίες του, είναι ένας μικρός μόνο τρόπος να του δείξουμε όλοι εμείς και να του αποδείξουμε την αγάπη μας.
Στη γιορτή ακούστηκαν κάποια από τα πιο γνωστά τραγούδια του, όπως η ΜΥΡΤΙΑ, η ΜΑΡΙΝΑ, Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΙΚΟΥ και η ΑΡΝΗΣΗ, το αριστούργημα του νομπελίστα μας Γιώργου Σεφέρη. Όλα αυτά και πολλά άλλα τα εκτέλεσε με υποδειγματικό τρόπο στη σκηνή ο Μανώλης Χατζημανώλης, παρασύροντας εύκολα στο τραγούδι του και το κοινό της βραδιάς. Υποδειγματική ήταν ακόμα η συνεργασία όλων, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει κανένα χάσμα στο τελικό αποτέλεσμα, που ξεσήκωσε εύκολα το θερμό χειροκρότημα όλων.

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015







Η ΑΓΡΙΑ ΖΩΗ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΘΕΑΜΑΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΖΩΝΗ ΤΟΥ ΤΣΕΡΝΟΜΠΙΛ




ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΑΝ ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ ΣΤΗΝ ΡΑΔΙΕΝΕΡΓΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΝ ΑΦΗΣΑΝ

Η περιοχή του Τσέρνομπιλ, που σχεδόν τρεις δεκαετίες πριν επλήγη από τη ραδιενέργεια, είναι μια από τις απαγορευμένες ζώνες του πλανήτη, τουλάχιστον για τους ανθρώπους... Τα ζώα πάντως, που αν και οι επιστήμονες πίστευαν πως θα δεχτούν καταστροφικό πλήγμα, έχουν πλέον επανέλθει και έχουν κατακτήσει κυριολεκτικά την έρημη από ανθρώπους περιοχή. Η μεγάλη έκταση η οποία έχει παραμείνει ακατοίκητη από ανθρώπους, φαίνεται πως έχει μετατραπεί σε ένα τεράστιο φυσικό καταφύγιο ζώων. Δεκάδες άγρια είδη έχουν εδώ και χρόνια προκαλέσει μια έκρηξη ζωής και σύμφωνα με πρόσφατη επιστημονική μελέτη οι πληθυσμοί τους γνωρίζουν ραγδαία αύξηση. Φωτογραφίες ελαφιών, αγριόχοιρων και αιλουροειδών από την περιοχή δείχνουν πώς ανάμεσα στα εγκαταλελειμμένα σπίτια και κτίρια η φύση βρήκε τον τρόπο να ανακάμψει.
Από το φως στην άκρη του τούνελ, στη ψυχή που πετά έξω από το σώμα ή και τα ταξίδια που έκανε κάποιος που πέρασε στην άλλη πλευρά. Πού ξεκινά ο μύθος και πού η αλήθεια; Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις πρόσφατης μελέτης, το φαινόμενο δεν ξεκίνησε τώρα, αλλά άρχισε σταδιακά πολύ σύντομα μετά την απομάκρυνση της ανθρώπινης παρουσίας στο Τσέρνομπιλ. Στην έκταση 2,165 στρεμμάτων που βρίσκεται στην ζώνη της καραντίνας, οι επιστήμονες εκτιμούν πως τα επίπεδα της ραδιενέργειας μπορεί ακόμη να είναι υψηλά, αλλά «Όταν οι άνθρωποι απομακρύνονται, η φύση ανθίζει -ακόμη και στον απόηχο του χειρότερου πυρηνικού ατυχήματος του κόσμου», δήλωσε ο Τζιμ Σμιθ, από το Πανεπιστήμιο Portsmouth. της Βρετανίας. Ο Smith και οι συν-ερευνητές του διαπίστωσαν επίσης μια σχετική αφθονία σε ζαρκάδια και ελάφια με τα ποσοστά του πληθυσμού τους να είναι πια παρόμοια με εκείνα που βρέθηκαν σε τέσσερα αμόλυντα, καταφύγια στην περιοχή.
Αυτά τα μοναδικά στοιχεία που δείχνουν την έκρηξη της άγριας ζωής μέσα στη ζώνη του πυρηνικού ατυχήματος απεικονίζουν την ανθεκτικότητα των πληθυσμών της άγριας ζωής, όταν οι άνθρωποι πάψουν να παρεμβαίνουν και να καταπατούν το χώρο" δήλωσε ο Σμιθ. Τα αποτελέσματα, που δημοσιεύονται στο περιοδικό Current Biology, μπορούν επίσης να δείξουν τον τρόπο που κάτι τέτοιο θα συμβεί στην άλλη μεγάλη ραδιενεργή ζώνη του πλανήτη, στη Φουκουσίμα.

http://www.lifo.gr/now/world/77171





Η ΠΑΝΟΥΚΛΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΠΟΥ ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΣΕ 20 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ!



ΘΕΩΡΗΘΗΚΑΝ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΚΑΙ ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΤΗΚΑΝ ΜΕ ΦΡΙΚΤΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ

Το 1348, όταν η βουβωνική πανώλη, ή αλλιώς πανούκλα, θέριζε τη Μεσαιωνική Ευρώπη, οι περισσότεροι πίστεψαν, ότι ήταν μια τιμωρία σταλμένη από τον Θεό. Άνθρωποι αυτομαστιγώνονταν στους δρόμους και ζητούσαν συγχώρεση. Όταν είδαν ότι δε γλίτωναν από τη νόσο, παρ’ όλες τις προσευχές τους, στράφηκαν σε πιο αποτελεσματικά μέσα.
Στο στόχαστρο των πανικοβλημένων Χριστιανών βρέθηκαν οι Εβραίοι. Αποφάσισαν ότι αυτοί, ως πράκτορες του Διαβόλου, δηλητηρίαζαν τα πηγάδια, για να τους εξολοθρεύσουν.

Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΟΥΚΛΑΣ
Στην πραγματικότητα, η πανώλη προήλθε από μολυσμένους αρουραίους. Ξέσπασε το 1331 στην Κίνα, μεταφέρθηκε στη Συρία το 1339 και το 1345 κατέληξε στην πόλη Κάφα, στην Κριμαία. Η Κάφα βρισκόταν υπό τον έλεγχο Γενοβέζων, οι οποίοι είχαν ένα εξαιρετικά ανεπτυγμένο εμπορικό δίκτυο. Ταξίδευαν σε όλη την Ευρώπη και όπου πήγαιναν, έφερναν μαζί τους την πανούκλα.
Το 1347, χτυπήθηκε η Κωνσταντινούπολη, το Κάιρο και η Σικελία. Μέχρι το 1348, η νόσος είχε εξαπλωθεί σε όλη την Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη. Υπολογίζεται ότι χάθηκαν το 1/3 του ευρωπαϊκού πληθυσμού, δηλαδή περίπου 20.000.000 άνθρωποι. Ανάμεσά τους ήταν και πολλοί Εβραίοι, αν και σύμφωνα με τους πιο φανατικούς και επιπόλαιους Χριστιανούς, εκείνοι ήταν υπεύθυνοι για την επιδημία.
Πράγματι, είχαν σημειωθεί λιγότεροι θάνατοι μεταξύ των εβραϊκών πληθυσμών, εξαιτίας των διαφορετικών συνθηκών υγιεινής. Οι Χριστιανοί ζούσαν μέσα στις ακαθαρσίες. Πλένονταν σπάνια, κοιμόντουσαν μαζί με τα ζώα τους και σε πολλές περιπτώσεις, δεν καθάριζαν από τις αυλές ούτε καν τα ίδια τους τα περιττώματα. Αντίθετα, οι θρησκευτικές τελετές των Εβραίων απαιτούσαν συχνό καθαρισμό του σώματος και των άκρων τους. Είναι επίσης πολύ πιθανό, να καθυστέρησε να μεταδοθεί η νόσος σε αυτούς, επειδή κατοικούσαν σε γκέτο, αποκομμένοι από τον υπόλοιπο πληθυσμό. Τα λογικά επιχειρήματα δεν απασχόλησαν καθόλου τους καθολικούς. Θεώρησαν ότι η ανθεκτικότητα των Εβραίων προς την πανώλη, αποδείκνυε ότι αυτοί ήταν υπεύθυνοι.
Το 1348 στη Γενεύη, ο Κόμης Σαβόι συνέλαβε όλους τους Εβραίους της περιοχής και τους βασάνισε σκληρά. Φυσικά, στο τέλος ομολόγησαν ότι εκείνοι έφεραν την πανώλη. Τα νέα ταξίδεψαν γρήγορα σε όλη την Ευρώπη. Ο Πάπας Κλήμης Στ΄ για να σταματήσει την επικίνδυνη συκοφαντία, εξέδωσε παπική βούλα, που απαγόρευε τις σφαγές των Εβραίων και τους απάλλασσε από τις ευθύνες. Ο πληθυσμός αγνόησε τις εντολές του. Στις 9 Ιανουαρίου του 1349, συγκέντρωσαν όλους τους Εβραίους της Βασιλείας στην Ελβετία και τους έκαψαν ζωντανούς. Τα παιδιά χωρίστηκαν απ’ τους γονείς τους και τα ανάγκαζαν να εκχριστιανιστούν. Όλοι οι άλλοι, περίπου 600 άτομα, πέθαναν μαρτυρικά. Ήταν τέτοιο το μίσος των κατοίκων, που απαγόρευσαν να μπει Εβραίος στην πόλη τους για 200 χρόνια. Μερικές δεκαετίες αργότερα, αναγκάστηκαν να τους δεχτούν πίσω, γιατί η πόλη αντιμετώπιζε σοβαρά οικονομικά προβλήματα και είχε ανάγκη την εμπορική τους δεινότητα.
Την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, στις 14 Φεβρουαρίου του ίδιου χρόνου, έκαψαν 900 Εβραίους στο Στρασβούργο. Μέχρι τότε δεν είχε σημειωθεί κανένας θάνατος στην πόλη, αλλά αυτό δε σταμάτησε τη δολοφονική μανία του κόσμου. Οι σφαγές συνεχίστηκαν σε όλο το μήκος του Ρήνου, μέχρι και το 1350, όταν η επιδημία άρχισε να εξασθενεί. Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι Εβραίοι βασανίζονταν μέχρι να παραδεχτούν ότι είχαν προσπαθήσει να δηλητηριάσουν τον τοπικό πληθυσμό. Η ομολογία ήταν απαραίτητη, για να ακολουθήσει η «δικαιολογημένη» εκτέλεση. Τις περισσότερες φορές, όμως, εκτελούνταν επιτόπου. Οι Εβραίοι προσπάθησαν να αμυνθούν, όπως στην περίπτωση του Μάιντς στη Γερμανία, τον Αύγουστο του 1349. Όταν τους επιτέθηκαν οι Χριστιανοί, αντιστάθηκαν και στη μάχη που ακολούθησε, σκότωσαν γύρω στους 200 Χριστιανούς. Η απάντηση των Χριστιανών ήταν ακαριαία. Μέσα σε μια μέρα, στις 24 Αυγούστου, έκαψαν όλο τον εβραϊκό πληθυσμό της πόλης, περισσότερα από 6.000 άτομα.
Οι εβραϊκές κοινότητες στην Κολονία, στην Αμβέρσα και στις Βρυξέλλες εξολοθρεύτηκαν. Στη Φρανκφούρτη, τον Ιούλιο του 1349, επέλεξαν να αυτοκτονήσουν μαζικά, αντί να δολοφονηθούν.
 
ΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΦΑΓΕΣ
Πολλοί μελετητές υποστηρίζουν, ότι οι μαζικές σφαγές των Εβραίων δεν γίνονταν αποκλειστικά εξαιτίας του γενικευμένου φόβου για την πανούκλα. Οι υποκινητές, σε αρκετές περιπτώσεις, ήταν άνθρωποι που ήθελαν να εκμεταλλευτούν τις μεγάλες περιουσίες, που άφηναν μετά τον αφανισμό τους. Μέχρι το 1350, η επιδημία είχε κάνει τον κύκλο της και είχε αρχίσει να εξασθενεί. Συνέπεσε και με το τέλος των σφαγών, μιας και είχαν μείνει ελάχιστοι Εβραίοι στη Δυτική Ευρώπη. Όσοι επέζησαν, κατέφυγαν στην ανατολική Ευρώπη, κυρίως στην Πολωνία, που είχε μείνει σχετικά ανέπαφη από την πανούκλα.


http://www.mixanitouxronou.gr/i-panoukla-stin-evropi-pou-exolothrefse-20-ekatommiria-katikous-theorithikan-ipefthini-i-evrei-ke-exolothreftikan-me-friktous-tropous/




ΠΩΣ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ ΚΕΡΔΙΣΕ ΤΟ ΝΟΜΠΕΛ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟΝ ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΑΜΙΟΥΕΛ ΜΠΕΚΕΤ.



ΤΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΤΑ ΑΡΧΕΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΠΟΥ ΑΝΟΙΞΑΝ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 50 ΧΡΟΝΙΑ.

«Τούτη την ώρα αισθάνομαι πως είμαι ο ίδιος μια αντίφαση. Αλήθεια, η Σουηδική Ακαδημία έκρινε πως η προσπάθειά μου σε μια γλώσσα περιλάλητη επί αιώνες, αλλά στην παρούσα μορφή της περιορισμένη, άξιζε αυτή την υψηλή διάκριση. Θέλησε να τιμήσει τη γλώσσα μου, και να -εκφράζω τώρα τις ευχαριστίες μου σε ξένη γλώσσα. Σας παρακαλώ να μου δώσετε τη συγγνώμη που ζητώ πρώτα-πρώτα από τον εαυτό μου».
Έτσι ξεκινά ο ευχαριστήριος λόγος του ποιητή Γιώργου Σεφέρη όταν στις 10 Δεκεμβρίου του 1963 παρέλαβε στη Στοκχόλμη το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ο λόγος που εκφώνησε ήταν γραμμένος στα Γαλλικά. Ο Γιώργος Σεφέρης κέρδισε την ύψιστη λογοτεχνική διάκριση σε μια περίοδο κρίσιμη για τον ελληνισμό και την ελληνική γλώσσα. Η Σουηδική Ακαδημία βραβεύοντας τον κορυφαίο Έλληνα λόγιο απέδιδε ένα φόρο τιμής στην σύγχρονη Ελλάδα, αλλά και στο ιδανικό του κλασικισμού.

ΟΜΟΦΩΝΗ ΑΠΟΦΑΣΗ
Η επικείμενη βράβευση του ποιητή έγινε γνωστή στον ίδιο στις 24 Οκτωβρίου του ίδιου έτους. Ο Σεφέρης ήταν ανάμεσα σε 80 υποψήφιους συγγραφείς για Νόμπελ. Οι έξι τελικές επιλογές της Επιτροπής ήταν πέρα από τον Σεφέρη, ο Γ.Χ. Ώντεν, ο Πάμπλο Νερούδα, ο Σάμιουελ Μπέκετ, ο Γιούκο Νισίμα και ο Άξελ Σάντιμοζ. Πριν από την τελική απόφαση οι φιναλίστ περιορίστηκαν στους τρεις, στον Σεφέρη, τον Ώντεν και τον Νερούδα. Η απόφαση ήταν ομόφωνη. Νερούδα και Μπέκετ έχασαν το Νόμπελ από τον Σεφέρη Δυστυχώς, υπάρχει και μια αρνητική άποψη για τη βράβευση του Σεφέρη. Αν και κανείς δεν αμφιβάλλει για την συμβολή και την επιρροή που είχε το έργο του ποιητή διεθνώς, πολλοί θεώρησαν ότι η λογοτεχνική αξία του Μπέκετ και του Νερούδα ήταν σαφώς ανώτερες από εκείνη του Γιώργου Σεφέρη.
Το 2013 δόθηκαν στη δημοσιότητα τα πρακτικά της επιτροπής σχετικά με την απονομή Νόμπελ 1963. Ο Σεφέρης είχε προταθεί άλλες δύο φορές, το 1955 και το 1961 και τις δύο φορές από τον Τόμας Έλιοτ. Ο γραμματέας της σουηδικής επιτροπής, Άντερς Όστερλουντ, φαίνεται να προτίμησε τον Σεφέρη έναντι των Μπέκετ και Νερούδα, λόγω των απόψεων του ή μάλλον λόγω της απουσίας προκλητικών απόψεων. Σύμφωνα, πάντα με τα πρακτικά της Ακαδημίας, ο Νερούδα ήταν κομουνιστής και ο Μπέκετ ήταν ανήθικος και μηδενιστής. Έτσι ο Όστερλουντ φέρεται να προτίμησε να βραβεύσει τον Γιώργο Σεφέρη την συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Τελικά, ο Νερούδα βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1971 και ο Μπέκετ το 1969.

ΔΙΠΛΩΜΑΤΗΣ, ΠΡΟΞΕΝΟΣ ΚΑΙ ΠΡΕΣΒΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ                 
Ο Γιώργος Σεφεριάδης γεννήθηκε στις 13 Μαρτίου του 1900 στη Σμύρνη της Μικράς Ασίας. Ήταν ο πρωτότοκος γιος της Δέσπως και του Στυλιανού που ήταν συγγραφέας, ακαδημαϊκός και καθηγητής Διεθνούς Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ο Σεφέρης ξεκίνησε σαν μαθητής στο Λύκειο Χ. Αρώνη, αλλά ο Α΄ Παγκόσμιος πόλεμος ανάγκασε την εξαμελή οικογένεια να μετακομίσει μόνιμα στην Αθήνα. Στα 14 του ήταν μαθητής στο Πρότυπο Κλασικό Γυμνάσιο Αθηνών και με την αποφοίτησή του το 1917, αποφάσισε να ακολουθήσει τα χνάρια του πατέρα του. Ένα χρόνο φοίτησε στη Νομική Σχολή Αθηνών και το 1918 η Δέσπω με τα τέσσερα παιδιά της μετανάστευσε στην Γαλλία για να είναι μαζί με τον σύζυγο της, που είχε προηγουμένως εγκατασταθεί στο Παρίσι. Ο Σεφέρης γράφτηκε στην Νομική Σχολή του Παρισιού και αποφοίτησε το 1921. Εκείνη την περίοδο ήρθε σε επαφή με την ποίηση και τα νέα λογοτεχνικά ρεύματα που επηρέασαν τη συγγραφική του πορεία.

Η ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΚΑΡΙΕΡΑ
Το 1924, ο Σεφέρης ταξίδεψε στο Λονδίνο και τρία χρόνια αργότερα εργάστηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών ως ακόλουθος πρεσβείας. Το 1931 διορίστηκε υποπρόξενος του Ελληνικού Γενικού Προξενείου και μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα κατάφερε να ανέβει στη θέση του διευθυντή. Το 1937, ένα χρόνο μετά την μεταξική δικτατορία ο Σεφέρης μεταφέρθηκε στην Αθήνα ως προϊστάμενος της Διεύθυνσης Εξωτερικού Τύπου του Υφυπουργείου Τύπου και Πληροφοριών. Ήταν μια θέση που δεν ευχαρίστησε τον Σεφέρη, καθώς δεν ήθελε να αναμιχθεί άμεσα με θέματα που αφορούσαν την πολιτική και κοινωνική ζωή της Ελλάδα εκείνη την εποχή.
Στον πόλεμο ακολουθεί την ελληνική κυβέρνηση στην Αίγυπτο Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και με την Ελλάδα υπό τριπλή κατοχή, ο Σεφέρης μαζί με την γυναίκα του, Μαρία Ζάννου, πήγαν στην Κρήτη μαζί με την Κυβέρνηση του Εμμανουήλ Τσουδερού. Ο Σεφέρης εκτελούσε χρέη γραμματέα του Θ. Νικολούδη, υπουργού Εθνικής Πρόνοιας και υφυπουργού Τύπου και Τουρισμού. Με την κατάληψη και της Κρήτης τον Μάιο του 1941 ο ποιητής ακολούθησε την κυβέρνηση στην Αίγυπτο. Το 1942 διορίστηκε Γενικός Διευθυντής Τύπου Μέσης Ανατολής. Η δεκαετία του 1950 βρήκε τον Σεφέρη στο Λονδίνο για άλλη μια φορά Σύμβουλο στην Πρεσβεία της Βρετανικής πρωτεύουσας και έπειτα Πληρεξούσιος Υπουργός Β΄. Από το 1956 ο Σεφέρης ασχολήθηκε με το θέμα της Κύπρου και την αυτοδιάθεσή της. Το 1964 και έπειτα από ένα μικρό χρονικό διάστημα που εργάστηκε ως πρέσβης της Ελλάδας, ο Σεφέρης επέστρεψε στην Αθήνα και εργάστηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών. Παράλληλα με την καριέρα του ως διπλωμάτης, ο Σεφέρης αναγορεύτηκε για το συγγραφικό του έργο επίτιμος διδάκτορας σε αρκετά πανεπιστήμια, μεταξύ των οποίων το Αριστοτέλειο και τα Πανεπιστήμια του Κέμπριτζ και της Οξφόρδης.

Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΕΦΕΡΗ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ
Ο Σεφέρης με την ιδιότητα του ποιητή και διανοούμενου αποφάσισε να μην πάρει ενεργό μέρος κατά την διάρκεια της δικτατορίας του Παπαδόπουλου. Αντί αυτού και ως ένδειξη διαμαρτυρίας, επέλεξε να σιωπήσει, να απέχει από τις προσπάθειες αντίστασης και να μη δημοσιεύσει στην Ελλάδα τίποτα από το συγγραφικό του έργο από 1967 κι έπειτα. Μάταια τον πλησίασε ο Μίκης Θεοδωράκης και άλλοι αριστεροί άνθρωποι των γραμμάτων και του πνεύματος.
Όταν τα πράγματα δυσκόλεψαν αρκετά και αιωρήθηκε στην ατμόσφαιρα ότι ο Σεφέρης, λόγω του αστικού κοινωνικού υπόβαθρου δεν ενοχλήθηκε ιδιαίτερα με τη δικτατορία των Συνταγματαρχών, ο ποιητής έλυσε την σιωπή του και προχώρησε σε δημόσια δήλωση κατά του δικτατορικού καθεστώτος. Στις 28 Μαρτίου του 1969 μέσω του ραδιοφωνικού σταθμού του BBC δήλωσε ότι: «Όσο μένει η ανωμαλία, τόσο προχωρεί το κακό»
«Πάει καιρός που πήρα την απόφαση να κρατηθώ έξω από τα πολιτικά του τόπου. Προσπάθησα άλλοτε να το εξηγήσω. Αυτό δε σημαίνει διόλου πως μου είναι αδιάφορη η πολιτική ζωή μας […]Κλείνουν δύο χρόνια που μας έχει επιβληθεί ένα καθεστώς ολωσδιόλου αντίθετο με τα ιδεώδη για τα οποία πολέμησε ο κόσμος μας και τόσο περίλαμπρα ο λαός μας στον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο.[…] Όλοι πια το διδάχτηκαν και το ξέρουν πως στις δικτατορικές καταστάσεις η αρχή μπορεί να μοιάζει εύκολη, όμως η τραγωδία περιμένει αναπότρεπτη στο τέλος. Το δράμα αυτού του τέλους μάς βασανίζει, συνειδητά ή ασυνείδητα, όπως στους παμπάλαιους χορούς του Αισχύλου. Όσο μένει ἡ ανωμαλία, τόσο προχωρεί το κακό.[…] Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου. Παρακαλώ το Θεό να μη με φέρει άλλη φορά σε παρόμοια ανάγκη να ξαναμιλήσω».
Η δήλωση αυτή προκάλεσε τη δυσαρέσκεια του δικτατορικού καθεστώτος με αποτέλεσμα ο Σεφέρης να χάσει τον τίτλο του πρέσβη, αλλά και το δικαίωμα να χρησιμοποιεί το διαβατήριό του.

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΠΟΙΗΤΗ
Από τα μέσα του 1950 ο Σεφέρης είχε έλκος και υπέφερε από κοιλιακούς πόνους. Το 1971 εισήχθη στο Ευαγγελισμό για να εγχειρηθεί στο λεπτό έντερο, στον δωδεκαδάκτυλο. Η εγχείρηση δεν είχε επιτυχία. Ο Σεφέρης, έπειτα από επιπλοκές πέθανε στις 20 Σεπτεμβρίου του ίδιο έτους. Η κηδεία του έγινε δύο μέρες αργότερα στο Α΄ Νεκροταφείο . Χιλιάδες κόσμου τον ακολούθησε στην τελευταία του κατοικία, τραγουδώντας την Άρνηση, ένα από τα απαγορευμένα τραγούδια σε μουσική του Θεοδωράκη και στίχους του Σεφέρη. Ο Γιάννης Ρίτσος ανέφερε μετά τον θάνατο του ποιητή: «Αυτή την ώρα, τα λόγια μου φαίνονται μικρά για το ανάστημα του ποιητή, μικρά για τη λύπη και την περηφάνια που μας γεμίζει το έργο του και το ήθος του. […]Ακόμα μια φορά «σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα».

«ΨΙΘΥΡΙΣΑ Η ΜΝΗΜΗ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΑΓΓΙΞΕΙΣ ΠΟΝΕΙ…»
Ο ποιητής εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα ελληνικά γράμματα με το ψευδώνυμο Γιώργος Σεφέρης τον Μάιο του 1931 με το έργο «Στροφή». Το συγγραφικό έργο του Σεφέρη από πολλούς θεωρήθηκε σκοτεινό. Ο Σεφέρης γραμματολογικά ανήκε στην γενιά του ’30. Μια γενιά αρκετά απαισιόδοξη. Πώς λοιπόν να μην είναι και ο ίδιος ο ποιητής απαισιόδοξος; Στα 71 χρόνια της ζωής του, ο ποιητής γνώρισε τις συνέπειες του Μεγάλου Πολέμου, είδε την πατρίδα να εξαφανίζεται κατά την Μικρασιατική Καταστροφή, γνώρισε την δικτατορία του Ι. Μεταξά και τις φρικαλεότητες του Β΄ Παγκόσμιου πόλεμου και η ελευθερία του φυλακίστηκε κατά τη Δικτατορία του 1967. Ο ίδιος ταλανίστηκε και διχάστηκε πολλές φορές για το ποια είναι τελικά η επιρροή της μοίρας στην ανθρώπινη ψυχή. Στη συλλογή Μυθιστόρημα σαν άλλος Ορέστης, αποδέχεται το αμετάκλητο και τετελεσμένο παιχνίδι της μοίρας. Ο άνθρωπος ότι και να κάνει δεν μπορεί να ξεφύγει από το μέλλον του που είναι προκαθορισμένο και τις περισσότερες φορές σκοτεινό. Από την άλλη, στο Θερινό Ηλιοστάσιο, ο Σεφέρης επιμένει ότι υπάρχει ελπίδα και αυτή καθρεπτίζεται στο πρόσωπο των παιδιών. Οι ενήλικες είναι ήδη καταδικασμένοι, αλλά τα παιδιά αθώα και ανήξερα από το κακό και την αδικία, μπορούν να κάνουν την διαφορά και να ξεφύγουν από το δυσοίωνο μέλλον των πατέρων τους. Όλο του έργο είναι γεμάτο με λέξεις που συμβολίζουν κάτι διαφορετικό- γι’ αυτό και είναι περίπλοκος και δύσκολος στην ανάγνωση. Παρέμεινε ωστόσο πάντα λυρικός και στοχαστικός, ενώ με επιτυχία κατάφερε να μπλέξει την ελληνική αρχαιότητα και μυθολογία με τις κοινωνικές πραγματικότητες της Σύγχρονης Ελλάδας. Ο ποιητής επηρεάστηκε από το πεσιμιστικό έργο του Έλιοτ και τη συγγραφική μανιέρα πολλών υπερρεαλιστών ποιητών. Με την ποίηση του κατάφερε να περάσει τα σύνορα της Ελλάδας και να γίνει γνωστή σε κάθε γωνιά του κόσμου. Ο Σεφέρης επιπλέον έγραψε αρκετά δοκίμια και μετέφρασε στα ελληνικά έργα σπουδαίων ξένων συγγραφέων. Το έργο του Έλιοτ, Wasteland- Έρημη Πόλη, είναι σε μετάφραση του Σεφέρη. Ασχολήθηκε με το αμφιλεγόμενο έργο του Γιάννη Μακρυγιάννη και του ζωγράφου Θεόφιλου. Το 1946 έγινε μέλος του διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου και της Εθνικής Ραδιοφωνίας. Το 1947 τιμήθηκε με το βραβείο Παλαμά για την ποίησή του, ενώ το 1960, έπειτα από πολλές προσπάθειες, επανέφερε στην Ελλάδα τα λείψανα του ποιητή Ανδρέα Κάλβου.


http://www.mixanitouxronou.gr/pos-o-giorgos-seferis-kerdise-nompel-kontra-ston-pamplo-nerouda-ke-ton-samiouel-beket-ti-apokaliptoun-ta-archia-tis-epitropis-pou-anixan-meta-apo-50-chronia/

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2015


ΑΣΤΕΡΟΕΙΔΗΣ ΠΕΡΝΑ «ΞΥΣΤΑ» ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ



 ΚΑΝΕΝΑΣ ΛΟΓΟΣ ΑΝΗΣΥΧΙΑΣ

31 Οκτωβρίου 2015. Αυτή είναι η ημερομηνία που ο αστεροειδής 2015 ΤΒ14 θα πραγματοποιήσει την πιο κοντινή «πτήση» αστεροειδούς στη Γη από το 2006, σύμφωνα με τη NASA
Η αμερικανική διαστημική υπηρεσία ανακάλυψε τον 2015 TB14 μόλις πριν από δύο εβδομάδες και η ανάλυση της τροχιάς του έδειξε πως το σώμα θα περάσει σε απόσταση 499.000 χιλιομέτρων από τη Γη με ταχύτητα 125.500 χιλιομέτρων ανά ώρα. Δεν συντρέχει, λοιπόν, κανένας λόγος ανησυχίας. Αξίζει να συγκρίνουμε την απόσταση αυτή με την αντίστοιχη Γης-Σελήνης που είναι 405.966 χιλιόμετρα.
Παρά την διαρκή σάρωση των ουρανών, η NASA εντόπισε καθυστερημένα τον αστεροειδή, επειδή το σώμα «διαθέτει εξαιρετικά εκκεντρική τροχιά με μεγάλη κλίση», ανέφερε εκπρόσωπος της υπηρεσίας. Στην περιγραφή της τροχιάς του, η NASA κατηγοριοποιεί τον 2015 ΤΒ14 ως «δυνητικά επικίνδυνο» σε μελλοντικές του διελεύσεις, αφού περνά πολύ μέσα από το «όριο ασφαλείας» των 7,5 εκατομμυρίων χιλιομέτρων από τον πλανήτη μας. Η παρατήρηση του αστεροειδούς δεν θα είναι δυνατή δια γυμνού οφθαλμού, αλλά μόνο μέσω τηλεσκοπίου.
Το επόμενο κοντινό «ραντεβού» της Γης με αστεροειδή αναμένεται τον Αύγουστο του 2027, όταν ο αστεροειδής 1999 ΑΝ10 θα περάσει από απόσταση ίση με την μέση απόσταση της Σελήνης από τον πλανήτη μας (380.000 χιλιόμετρα).


http://kozani.tv/index.php/23669-αστεροειδής-περνά-ξυστά-από-τη-γη-κανένας-λόγος-ανησυχίας.html





ΝΕΑ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΡΙΧΝΕΙ ΦΩΣ ΣΤΙΣ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΠΤΥΧΕΣ ΤΟΥ




Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΕΡΝΕΣΤ ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΪ -ΤΟ ΕΡΩΤΙΚΟ ΤΡΙΓΩΝΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΣΕ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Ο Ερνεστ Χέμινγουεϊ ήταν αδιαμφισβήτητα ένας από τους σημαντικότερους Αμερικανούς συγγραφείς του 20ού αιώνα, με ζωή τόσο περιπετειώδη και πολυτάραχη όσο τα βιβλία του. Ωστόσο, μία νέα βιογραφία του ρίχνει φως στις άγνωστες πτυχές της ζωής του. Στο βιβλίο με τίτλο Hemingway In Love ο Άαρον Εντουαρντ Χότσνερ μιλάει για την πολύπλοκη προσωπική ζωή του διάσημου συγγραφέα και το ερωτικό τρίγωνο που τον στοίχειωνε μέχρι τις τελευταίες ημέρες της ζωής του.
Όπως αποκαλύπτει ο Χότσνερ, που είχε την ευκαιρία να γνωρίσει από κοντά τον Χέμινγουεϊ, είναι ο τελευταίος άνθρωπος εν ζωή που μπορεί να πει τι πραγματικά είχε συμβεί: «Για μεγάλο χρονικό διάστημα, ακόμη και ο Ερνεστ απέφευγε να μιλάει γι’ αυτό. Όμως το 1954, ένα σχεδόν θανατηφόρο δυστύχημα στην Αφρική τον έκανε να επανεκτιμήσει τη ζωή του. Ξαφνικά τίποτα δεν φαινόταν πιο σημαντικό από το να επανεξετάσει αυτά τα χρόνια, όταν άφησε την μόνη αληθινή αγάπη του να φύγει. Έτσι άρχισε να μου λέει -σε κασέτες, σε γράμματα και συχνά σε μεγάλες συνομιλίες- για την οδυνηρή εμπειρία του να είναι ερωτευμένος με δύο γυναίκες ταυτόχρονα και πώς η Πολίν κατέστρεψε τον πρώτο και πιο ευτυχισμένο γάμο του».
Εκείνη την περίοδο, ο Χέμινγουεϊ ζούσε με την Χάντλεϊ και το νεογέννητο γιο τους Τζακ, πάνω από ένα πριονιστήριο στο Παρίσι. Καθώς πάλευε να αποκτήσει φήμη ως συγγραφέας, ζούσαν φτωχά, αλλά ειδυλλιακά ευτυχισμένοι. «Λάτρευα την εμφάνισή της και την αίσθηση της στο κρεβάτι», έλεγε ο Χέμινγουεϊ για την Χάντλεϊ, με την οποία μοιράζονταν τον ενθουσιασμό του για την πεζοπορία, το σκι και το ψάρεμα.
Την ίδια περίοδο τα διηγήματα του Έρνεστ είχαν αρχίσει να προσελκύουν την προσοχή της αφρόκρεμας στο Παρίσι, συμπεριλαμβανομένου του μυθιστοριογράφου Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ. Ήταν 1925 και ο Σκοτ Φιτζέραλντ είχε πρόσφατα δημοσιεύσει το αριστούργημά του, Ο Μεγάλος Γκάτσμπι. Οι δύο συγγραφείς συναντιόντουσαν συχνά για ποτό στο Ritz. Πριν από καιρό, ο Φιτζέραλντ τον σύστησε στον πλούσιο και παρακμασμένο κύκλο των φίλων του, στον οποίο περιλαμβάνονταν και δύο αδελφές, η Πολίν και η Τζίνι Πφάιφερ.
Αφού δείπνησαν με τον Χέμινγουεϊ μόνο μία φορά, οι Πφάιφερς άρχισαν να αποκτούν ένα ανησυχητικό ενδιαφέρον για τη ζωή και την οικογένεια του, αγοράζοντας ακριβά δώρα για το γιο του και καλώντας τη γυναίκα του για επιδείξεις μόδας και τσάι στο ξενοδοχείο Crillon. Περιστασιακά, οι δυο αδελφές τραβούσαν τον Χέμινγουεϊ σε εξόδους, ωστόσο ο ίδιος ήταν αμείλικτος: «Δεν με ενδιέφεραν. Η ζωή με την Χάντλεϊ ήταν υπέροχη», θυμόταν ο ίδιος. Μετά από ένα χρόνο επίμονης πολιορκίας, η Τζίνι παραιτήθηκε και σταμάτησε τις εφόδους, όχι όμως και η Πολίν.
Όντας πλούσια, καλούσε την οικογένεια σε ακριβά εστιατόρια, γνωρίζοντας ότι η Χάντλεϊ δε θα μπορούσε να αφήσει το παιδί της μόνο κι έτσι έξυπνα κατάφερνε να βγαίνει μόνο με τον Χέμινγουεϊ, ο οποίος ωστόσο κρατούσε ακόμα σταθερές αντιστάσεις. Η σχέση τους ξεκίνησε, όταν η Πολίν τον κάλεσε στο διαμέρισμά της, μία ημέρα. Πολύ σύντομα, όπως παραδέχθηκε ο ίδιος, το σεξ μαζί της είχε γίνει ένα είδος ναρκωτικού. «Αν και μισώ να το παραδεχτώ, ήμουν τόσο κολλημένος μαζί της, όσο και με τη Χάντλεϊ» εξηγούσε ο ίδιος.
Εκείνο το καλοκαίρι, ο Ερνεστ και η Χάντλεϊ κλήθηκαν να μείνουν σε μία από τις δύο γειτονικές βίλες στην Νότια Γαλλία. Λίγο μετά την άφιξή τους, ωστόσο, ο μικρός Τζάκ έπαθε κοκίτη και η οικογένεια μπήκε σε καραντίνα. Η Πολίν αμέσως προσφέρθηκε να βοηθήσει, λέγοντας ότι είχε ανοσία στην ασθένεια. Ο Ερνεστ συμφώνησε σε αυτό, αν και ήξερε ότι θα το μετανιώσει. Όπως ήταν αναμενόμενο, η Πολίν έμεινε και αφού το αγόρι ήταν πλέον εκτός κινδύνου.
Μια μέρα, ο Χέμινγουεϊ προσπάθησε να εκμυστηρευθεί στον Σκοτ Φιτζέραλντ το πρόβλημά του. Ο μυθιστοριογράφος όμως φαινόταν να γνωρίζει ήδη το μυστικό του. «Έχω μάτια», του είπε. «Ο τρόπος που σε κοιτάζει. Σε τριγυρίζει. Και τώρα εμφανίζεται εδώ. Έχεις μπλέξει με επικίνδυνη γυναίκα. Όταν έφτασα για πρώτη φορά στο Παρίσι, άκουγα γι’ αυτήν ότι ψάχνει απεγνωσμένα έναν άντρα. Σε θέλει για τον εαυτό της και θα κάνει τα πάντα για να σας έχει». Ο Χέμινγουεϊ παραδέχθηκε ότι αγαπούσε και τις δύο γυναίκες και ο Φιτζέραλντ τον προειδοποίησε ότι θα καταστρέψει το γάμο του και πρέπει να απαλλαγεί από αυτήν: «Ένας άνδρας που αγαπάει δύο γυναίκες στο τέλος καταλήγει να τις χάσει και τις δύο», του είπε χαρακτηριστικά.
Τα λόγια του συγγραφέα αποδείχθηκαν προφητικά, αφού η Πολίν είχε αρχίσει να εισβάλει στη ζωή του σε ανησυχητικό βαθμό. Εκείνο το χειμώνα η οικογένεια του Χέμινγουεϊ κανόνισε να πάει για σκι στην Αυστρία. Η Πολίν τους ακολούθησε και έκλεισε δωμάτιο στο ίδιο σαλέ, ενώ ζήτησε από τον Χέμινγουεϊ να της κάνει μαθήματα σκι. Βλέποντας ωστόσο την συμπεριφορά της Πολίν να αλλάζει και να γίνεται επιθετική και ειρωνική απέναντι της, η Χάντλεϊ άρχισε να καταλαβαίνει. Απαίτησε κλαίγοντας από τον σύζυγο της να της πει την αλήθεια και του πρότεινε να του δώσει χρόνο να ξεκαθαρίσει την κατάσταση. Όπως εκμυστηρεύθηκε ο ίδιος αργότερα, ήθελε να τις κρατήσει και τις δυο όσο περισσότερο γινόταν. Η σχέση του με την Πολίν συνεχίστηκε έτσι και η Χάντλεϊ του ανακοίνωσε ότι μόλις επιστρέψουν, θα ζητήσει διαζύγιο και θα μείνει σε άλλο σπίτι με το παιδί. «Ήταν σαν να μου διάβασε τη θανατική μου καταδίκη», παραδέχθηκε ο συγγραφέας στον Χότσνερ.
Το επόμενο διάστημα, έπεσε στο αλκοόλ, προσπάθησε να προσευχηθεί αν και δεν ήταν θρήσκος, ενώ αρκετές φορές σκέφτηκε να αυτοκτονήσει. Μουδιασμένος από την ιστορία, ο Χέμινγουεϊ έκανε πλέον ότι ήθελε η Πολίν, η οποία αποφάσισε και οργάνωσε τον γάμο τους μόνη της. Ο νέος του γάμος σίγουρα δεν ήταν ανθόσπαρτος, αλλά η νύφη του ήταν ευτυχισμένη; «Ό,τι κι αν έκανα ή δεν έκανα ήταν ευχαριστημένη. Είχε περάσει από την κόλαση για να με αποκτήσει και με αντιμετώπιζε σαν τρόπαιο», είχε πει στον Χότσνερ. Απερίσκεπτα, συμφώνησε να επιστρέψει στις Η.Π.Α. για να ζήσει μαζί της στο Πίγκοτ, μία περίοδο της ζωής του που θυμάται ως «ιδιαίτερα ζοφερή». Η κατήφεια του, εντάθηκε όταν ο Σκοτ Φιτζέραλντ του έγραψε με την είδηση ότι η Χάντλεϊ είχε ξαναπαντρευτεί. «Ονειρευόμουν ότι θα με περίμενε για πάντα και κάποτε θα έβρισκα την δύναμη να αφήσω την Πολίν και να επιστρέψω στην αγαπημένη μου οικογένεια», αποκάλυψε στον Χότσνερ. Από τότε που βγήκε το διαζύγιο, της έγραφε συχνά για να της δείξει πόσο πολύ την αγαπούσε. Αλλά τελικά η Χάντλεϊ του έγραψε ότι οι επιστολές του ενοχλούσαν το νέο σύζυγό της κι έτσι η αλληλογραφία σταμάτησε.
Η Πολίν με τον Χέμινγουεϊ έκαναν δύο γιους, τον Πάτρικ και τον Γκρέγκορι. Βιαστικός ωστόσο να ξεφύγει από την ζοφερή νέα του οικογένεια και τα υστερικά μωρά, ο Χέμινγουεϊ έφυγε για την Κούβα και εκεί έκανε σχέση με μία 22χρονη Νεοϋορκέζα. Μάλιστα με κακία είπε στην Πολίν τα πάντα για αυτήν και της έδειξε και μία φωτογραφία της.
Αλλά η Πολίν δεν ήταν έτοιμη να παραιτηθεί. Για να ανταγωνιστεί την αντίπαλο της, είπε στο σύζυγό της ότι είχε δει έναν πλαστικό χειρουργό για να διορθώσει τη μεγάλη μύτη, τα χείλη και τα πεταχτά αυτιά της. «Τότε ήξερα ότι ήθελα διαζύγιο. Η σχέση μας ήταν βαρετή. Δεν κολλάγαμε, δεν είχαμε τίποτα να συζητήσουμε. Προσπάθησε να χρησιμοποιήσει τα πλούτη της για να με κρατήσει αλλά δεν τα κατάφερε». Τελικά, ακόμη και η πεισματάρα Πολίν αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι ο γάμος τους είχε τελειώσει.
Λίγο καιρό αργότερα, στο Παρίσι, εντελώς τυχαία, ο Χέμινγουεϊ συνάντησε ξανά την αγαπημένη του Χάντλεϊ. Έβγαινε από ένα ταξί, όταν την εντόπισε, «τόσο όμορφη όσο τη θυμόμουν». Έτρεξε και την αγκάλιασε. Λίγα λεπτά αργότερα, έπινε σαμπάνια μαζί του σε ένα εστιατόριο. «Θα σ’ αγαπώ πάντα», της είπε. Σήκωσε το ποτήρι της, τσούγκρισε το δικό του και του είπε ότι έπρεπε να φύγει. Όπως περίμεναν στη γωνία για τα φανάρια να αλλάξουν, της είπε: «Θέλω να ξέρεις Χάντλεϊ, θα είσαι το αληθινό κομμάτι κάθε γυναίκας για την οποία θα γράφω. Θα περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου ψάχνοντας εσένα». Όταν το φανάρι έγινε πράσινο, η Χάντλεϊ τον φίλησε για αντίο και διέσχισε τον δρόμο. Δεν την είδε ποτέ ξανά.
Όσο για τον Χέμινγουεϊ, η τελευταία φορά που τον είδε ο Χότσνερ ήταν το 1961, όταν ήταν σε ψυχιατρική παρακολούθηση για κατάθλιψη και παράνοια και ακόμα σκεφτόταν τη χαμένη του αγάπη.
Δύο εβδομάδες πριν αυτοκτονήσει είχαν την τελευταία τους επικοινωνία με τον Χότσνερ: «Πες μου αυτό. Πώς ένας νεαρός άνδρας ξέρει πότε ερωτεύεται για πρώτη φορά –πώς μπορεί να ξέρει ότι θα είναι η μόνη αληθινή αγάπη της ζωής του; Πώς μπορεί να ενδεχομένως να ξέρει», τον ρώτησε. Κοίταξε τον Χότσνερ επίμονα, σαν να έψαχνε για μια απάντηση και τότε του είπε ότι επρόκειτο να κοιμηθεί. «Με λίγη τύχη», είπε, «ίσως ονειρευτώ το Παρίσι».


http://www.iefimerida.gr/news/232137/i-agnosti-zoi-toy-ernest-hemingoyei-erotiko-trigono-poy-ton-stoiheiose-mehri-telos