Κυριακή 28 Ιουνίου 2015











ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΜΕ ΜΟΝΑΔΙΚΟΥΣ ΕΠΙΖΩΝΤΕΣ



Απίστευτες ιστορίες ανθρώπων που βγήκαν αλώβητοι από τα συντρίμμια! Τα αεροπορικά δυστυχήματα είναι πάντα τραγικά, αλλά ευτυχώς δεν συμβαίνουν συχνά. Το να επιβιώσεις δε από μια τέτοια καταστροφή είναι ακόμα πιο σπάνιο!
Κανείς δεν ξέρει πώς τα κατάφεραν, οι μοναδικοί ωστόσο επιζώντες από μια σειρά αεροπορικών δυστυχημάτων είχαν πράγματι τύχη βουνό. Χωρίς λογική εξήγηση, ένας επιβάτης κατάφερε να επιβιώσει από τον όλεθρο για να διηγηθεί την απίστευτη ιστορία του.
Ας ξαναζήσουμε λοιπόν τον τρόμο της μοιραίας αυτής πτήσης, με τον επιζώντα να τη θυμάται για το υπόλοιπο της ζωής του.
Θαύμα ή απλή τύχη, εσείς αποφασίζετε…

Nestor Mata: 17 Μαρτίου 1957
Ηλικία: 31 ετών
Αεροπορική: Phillippine Air Force
Αεροσκάφος: Douglas C-47
Απώλειες: 25 ζωές

Ο Nestor Mata, δημοσιογράφος στην εφημερίδα Philippine Herald, ήταν επιφορτισμένος να καλύπτει τις ενέργειες του νεοεκλεγέντα προέδρου της χώρας Ramon Magsaysay. Συνόδευε λοιπόν τον πρόεδρο και άλλους 24 επιβάτες, ανώτατους κυβερνητικούς και στρατιωτικούς αξιωματούχους, στη μοιραία πτήση από το Cebu πίσω στη Μανίλα, όταν αποκοιμήθηκε, για να ξυπνήσει αργότερα στο νοσοκομείο με βαριά εγκαύματα σε όλο του το σώμα. Ο Mata ανακαλεί τη στιγμή που ξύπνησε βαριά τραυματισμένος μέσα στα συντρίμμια του αεροσκάφους πάνω σε έναν λόφο, ακούγοντας τα φρενιασμένα γαβγίσματα των σκυλιών. Άρχισε να καλεί σε βοήθεια, η οποία κατέφτασε μερικές ώρες αργότερα, όταν και συνειδητοποίησε ότι ήταν ο μοναδικός επιζών της τραγικής πτήσης. Ο ίδιος πιστεύει ότι ο Θεός τού χάρισε τη ζωή γιατί είχε μια αποστολή για τον Mata.

Vesna Vulovic: 26 Ιανουαρίου 1972
Ηλικία: 22 ετών
Αεροπορική: JAT Yugoslav
Αεροσκάφος: Douglas DC-9
Απώλειες: 27 ζωές

Η αεροσυνοδός Vesna Vulovic όχι μόνο επιβίωσε από το τρομοκρατικό βομβιστικό χτύπημα στο μοιραίο αεροσκάφος, αλλά και από πτώση από τα 33.000 πόδια! Η Vesna έχει σβήσει από τη μνήμη της το τραγικό περιστατικό, γεγονός που αποδίδει στα βαριά εγκεφαλικά τραύματα που υπέστη: σπασμένο κρανίο, ακατάσχετη αιμορραγία και τρεις ολότελα κατεστραμμένους σπονδύλους. Παρά το γεγονός ότι οι γιατροί την ενημέρωσαν ότι δεν θα ξαναπερπατούσε ποτέ, η αεροσυνοδός τους διέψευσε και λίγο αργότερα στάθηκε και πάλι στα πόδια της. Και σαν να μην έφτανε αυτό, επέστρεψε στη δουλειά της ως αεροσυνοδός, μέχρι την πρόσφατη συνταξιοδότησή της. Κατέχει μάλιστα και το ρεκόρ Γκίνες για επιβίωση από πτώση από τόσο μεγάλο υψόμετρο.

George Lamson Jr: 21 Ιανουαρίου 1985
Ηλικία: 17 ετών
Αεροπορική: Galaxy Airlines
Αεροσκάφος: Lockheed L-188 Electra
Απώλειες: 71 ζωές

Ο George Lamson και ο πατέρας του επιβιβάστηκαν στη μοιραία πτήση, αφού παρακολούθησαν το δημοφιλές αθλητικό γεγονός των Η.Π.Α. Super Bowl. Λίγα λεπτά μετά ο πιλότος ενημέρωνε τον πύργο ελέγχου ότι έπρεπε να αποπειραθεί αναγκαστική προσγείωση, η κάθοδος ωστόσο στο ανοιχτό πεδίο δεν πήγε όπως όφειλε και το αεροπλάνο συνετρίβη καλυπτόμενο στις φλόγες. Ο George και ο πατέρας του εκτινάχθηκαν έξω από την άτρακτο πάνω στις θέσεις τους, με τις ζώνες να παραμένουν δεμένες. Ο George έβγαλε τη ζώνη του και άρχισε να απομακρύνεται τρέχοντας από το αεροσκάφος, ενώ τα βαριά εγκαύματα του πατέρα του θα του στερούσαν αργότερα τη ζωή. Ο τυχερός έφηβος γλίτωσε με μικροεκδορές και εγκαύματα από το χειρότερο αεροπορικό δυστύχημα που γνώριζαν οι Η.Π.Α. από το 1982.

Cecelia Cichan: 16 Αυγούστου 1987
Ηλικία: 4 ετών
Αεροπορική: Northwest Airlines
Αεροπλάνο: Douglas MD-82
Απώλειες: 154 ζωές

Ανάμεσα στον σωρό των συντριμμιών που διασκορπίστηκαν ολόγυρα, μέσα στα κουφάρια των επιβατών της πτήσης, ένα θαύμα συνέβη: η 4χρονη Cecelia Cichan βρέθηκε ζωντανή! Μια πτήση που δεν πρόλαβε ποτέ να αφήσει καλά-καλά το έδαφος άφησε πίσω της απόγνωση και καταστροφή. Η Cecelia, η μητέρα και ο μεγαλύτερος αδερφός της επιβιβάστηκαν στην τραγική πτήση, που θα στερούσε τη ζωή στους 154 από τους 155 επιβάτες, καθώς και σε δύο ακόμα οδηγούς οχημάτων που βρίσκονταν στο έδαφος. Λάθος χειρισμοί του πιλότου κατά την απογείωση θα οδηγούσαν στο δυστύχημα, την ώρα που κανείς δεν ξέρει πώς επιβίωσε η μικρή από το δυστύχημα της Αριζόνα, το οποίο άφησε πίσω του θρήνο και σπαραγμό.

Youcef Djillali: 6 Μαρτίου 2003
Ηλικία: 28 ετών
Αεροπορική: Air Algérie
Αεροσκάφος: Boeing 737-200
Απώλειες: 102 ζωές

Ο στρατιώτης Youcef Djillali ήταν ο μόνος επιζών από το Boeing που συνετρίβη λίγο μετά την απογείωσή του από την πόλη Tamanrasset της Αλγερίας. Ο δεξιός κινητήρας παρουσίασε πρόβλημα, το αεροπλάνο έκλινε προς τα δεξιά, έχασε ύψος και έγινε συντρίμμια λίγο μετά την απογείωση, με τις ρόδες ακόμα κατεβασμένες. Είχε πράγματι τύχη βουνό.

Mohammed el-Fateh Osman: 8 Ιουλίου 2003
Ηλικία: 2 ετών
Αεροπορική: Sudan Airlines
Αεροσκάφος: Boeing 737-200
Απώλειες: 116 ζωές

Ένα μικρό θαύμα συνέβη τη μοιραία μέρα, όταν ο 2χρονος Mohammed ανασύρθηκε ζωντανός από τα συντρίμμια του αεροπλάνου που διεκδίκησε τη ζωή 116 ανθρώπων, ανάμεσα στους οποίους και 4 μωρά. Βρέθηκε κάτω από ένα δέντρο από έναν νομάδα που έφτασε πρώτος στο σκηνικό του τρόμου. Το μικρό αγόρι θα έχανε το πόδι του και θα υπέφερε από βαριά τραύματα και εγκαύματα, με τη μητέρα του να περιλαμβάνεται στα θύματα. Ο άτυχος Mohammed θα έχανε κατόπιν τη ζωή του εξαιτίας των εκτεταμένων τραυμάτων του, μνημονεύεται ωστόσο στη λίστα μας καθώς κατάφερε να επιβιώσει από το τραγικό δυστύχημα, το οποίο προκλήθηκε όταν ένας από τους κινητήρες του αεροπλάνου πρόδωσε τον πιλότο.

James M. Polehinke: 27 Αυγούστου 2006
Ηλικία: 44 ετών
Αεροπορική: Comair
Αεροσκάφος: Bombardier CRJ-100ER
Απώλειες: 49 ζωές

Πιλότος και συγκυβερνήτης δεν συνειδητοποίησαν εγκαίρως ότι οδηγούνταν προς τη λάθος κατεύθυνση του αεροδιαδρόμου κατά την απογείωση, καταλήγοντας να τρακάρουν το αεροπλάνο σε μια συστάδα δέντρων, το οποίο τυλίχθηκε αμέσως στις φλόγες. Δεν είναι σαφές γιατί δεν κατάφεραν να αποτρέψουν το αεροπλάνο από την καταστροφή, η οποία στέρησε τη ζωή σε όλους πλην του Polehinke, ο οποίος επιβίωσε από τον όλεθρο. Υποβλήθηκε κατόπιν σε πολυάριθμες χειρουργικές επεμβάσεις για τα εκτεταμένα εγκαύματά του, ενώ ο ίδιος δεν έχει καμία ανάμνηση από τη θανατηφόρα αυτή πτήση.

Bahia Bakari: 30 Ιουνίου 2009
Ηλικία: 13 ετών
Αεροπορική: Yemenia
Αεροσκάφος: Airbus A310-324
Απώλειες: 152 ζωές

Η νεαρή Bahia είναι η μόνη που επέζησε από το μυστηριώδες αυτό αεροπορικό δυστύχημα, περνώντας 13 ολόκληρες ώρες στο νερό, γραπωμένη από τα συντρίμμια του αεροσκάφους. Υπέφερε από υποθερμία, σπασμένη κλείδα και εκτεταμένους μώλωπες σε όλο της το σώμα, ζούσε ωστόσο κι αυτό ήταν το σημαντικό. Οι υπόλοιποι 152 επιβάτες, περιλαμβανομένης της μητέρας της, βρέθηκαν νεκροί ή αγνοούνται ακόμα.

Ruben Van Assouw: 12 Μαΐου 2010
Ηλικία: 9 ετών
Αεροπορική: Afriqiyah Airways
Αεροσκάφος: Airbus A330-202
Απώλειες: 103 ζωές

Το αεροπλάνο που επέβαινε δεν εγκατέλειψε ποτέ τον αεροδιάδρομο, με τον Ruben να βρίσκεται ζωντανός και δεμένος στη θέση του, μέσα στο φρικιαστικό μείγμα από άμμο της ερήμου, συντρίμμια αεροσκαφών και ανθρώπινα πτώματα. Είχε εκτεταμένες εκδορές σε όλο του το σώμα και σπασμένο πόδι, ήταν ωστόσο ο μόνος επιζήσας του δυστυχήματος. Ο Ruben και η οικογένειά του επέστρεφαν στο σπίτι από σαφάρι στην Αφρική, όταν το μοιραίο αεροπλάνο συνετρίβη στη Λιβύη. Ο πατέρας, η μητέρα και ο αδερφός του δεν είχαν την ίδια τύχη με τον Ruben.

Juliane Kopcke: 24 Δεκεμβρίου 1971
Ηλικία: 17 ετών
Αεροπορική: LANSA
Αεροσκάφος: Lockheed L188A Electra
Απώλειες: 91 ζωές

Την παραμονή Χριστουγέννων του 1971, η Juliane Kopcke συνόδευε τη μητέρα της σε πτήση από τη Λίμα του Περού στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου, για να συναντήσουν τον πατέρα της. Οι γονείς της, επιφανείς ζωολόγοι, μελετούσαν την άγρια φύση εδώ και χρόνια. Παρά το γεγονός ότι γνώριζαν ότι η συγκεκριμένη αεροπορική μετρούσε ήδη δύο πολύνεκρα δυστυχήματα στο ενεργητικό της, η ανάγκη να βρεθούν όλοι μαζί για τις γιορτές τους ανάγκασε να επιβιβαστούν στη μοιραία πτήση. Η καταιγίδα που συνάντησαν στην πτήση, η οποία έπρεπε να κρατήσει λιγότερο από ώρα, θα έκανε κεραυνό να χτυπήσει τις δεξαμενές καυσίμου, χάνοντας ολόκληρο το δεξιό φτερό του αεροπλάνου. Η Kopcke εκσφενδονίστηκε έξω από το αεροσκάφος την ώρα που αυτό ήταν ακόμα στον αέρα, προσδεδεμένη στη θέση της. Το πυκνό δάσος ήταν αυτό που θα της έσωζε τη ζωή, σταματώντας την πτώση της από ύψος τουλάχιστον 2 μιλίων. Το μαρτύριό της δεν είχε πάρει ωστόσο τέλος: η Juliane θα περνούσε άλλες 10 μέρες μέσα στη ζούγκλα του Αμαζονίου, υποφέροντας από πείνα, εξάντληση και τραύματα από το δυστύχημα, πριν τη βρουν περουβιανοί ξυλοκόποι σε ημιλιπόθυμη κατάσταση. Κι όμως, επιβίωσε!



10 ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΝΑΚΑΛΥΦΘΗΚΑΝ ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ...



Ποιος είπε ότι όλες οι μεγάλες ανακαλύψεις ήταν αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς πολλών χρόνων; Πολλές έγιναν, γιατί απλά κάποιος έτυχε να βρεθεί στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή...

1. Κόλλα στιγμής  
Τυχαία ανακαλύφθηκε το 1942. Προσπαθώντας να κατασκευάσει ένα όπλο μεγάλης ακριβείας ο Δρ Harry Coover δημιούργησε την cyanoacrylate. Αγνόησε τη σημασία της συγκολλητικής ουσίας για 6 χρόνια πριν συνειδητοποιήσει την δυνατότητά της.
2. Συνθετικές χρωστικές ουσίες
Τυχαία ανακαλύφθηκαν το 1856. Ο William Perkin ανακάλυψε την πρώτη συνθετική χρωστική ουσία ψάχνοντας θεραπεία για την ελονοσία. Η πρώτη χρωστική ουσία είχε ζωηρό μωβ χρώμα.
3. Τεφλόν
Τυχαία ανακαλύφθηκε το 1938. Ο Roy Plunkett προσπαθούσε να δημιουργήσει ένα νέο ψυκτικό χλωροφθορανθράκων, αλλά κατέληξε να δημιουργήσει μερικές άσπρες νιφάδες. Οι νιφάδες αυτές τελικά είχαν αντικολλητικές ιδιότητες.
4. Φούρνοι μικροκυμάτων
Ο Αμερικανός Percy Spencer (1894-1970) εργαζόταν στην εταιρεία Raytheon που κατασκεύαζε συστήματα ραντάρ, όταν σταματώντας για λίγο μπροστά από μία λυχνία μάγκνετρον παρατήρησε ότι η σοκολάτα που είχε στην τσέπη του άρχισε να λιώνει. Στην συνέχεια πειραματίστηκε με καλαμπόκι και όταν είδε τους σπόρους να σκάνε  συνειδητοποίησε τι είχε μόλις ανακαλύψει.
5. Σακχαρίνη
Τυχαία ανακαλύφθηκε το 1879. Ο Constantine Fahlberg εργαζόνταν με πίσσα άνθρακα και τελειώνοντας ξέχασε να πλύνει τα χέρια του. Όταν πήγε να φάει κάτι ανακάλυψε ότι ήταν πολύ πιο γλυκό από ότι συνήθως. Κάπως έτσι γεννήθηκε η σακχαρίνη.
6. Τσιπς
Ο αρχιμάγειρας George Crum παρασκεύασε το τέλειο συμπλήρωμα για σάντουιτς το 1853 κατά λάθος και ο πελάτης (ο πρώτος άνθρωπος που κατανάλωσε τσιπς) του έκανε παράπονα ότι οι τηγανιτές του πατάτες ήταν πάρα πολύ λεπτές για να χορτάσει. Τα παράπονα του κατέληξαν σε βαριές εκφράσεις, γεγονός που δεν πτόησε καθόλου τον Crum να προσθέσει τις πολύ λεπτοκομένες πατάτες στον μενού του. Από τότε κανείς δεν μπορεί να φάει μόνο ένα...
7. Βιάγκρα
Τα άτομα που θεραπεύονται για τη στυτική δυσλειτουργία πρέπει να ευγνωμονούν το Merthyr Tydfil, ένα μικρό χωριουδάκι στην Ουαλία όπου το 1992 οι δοκιμές στις παρενέργειες ενός νέου φαρμάκου για την στηθάγχη είχαν εντυπωσιακά αποτελέσματα.. σε κάτι άλλο.
8. LSD
Ο Ελβετός φαρμακοποιός Αλβέρτος Hofmann ένιωσε πρώτος την επήρεια του LSD το 1943, όταν ήρθε σε επαφή με μια χημική ουσία που ερευνούσε για την πρόκληση τοκετού. Αργότερα αποφάσισε να δοκιμάσει μια μεγαλύτερη δόση και έκανε άλλη μια ανακάλυψη: το μεγάλο ταξίδι.
9. Πενικιλλίνη
Λίγο πριν καταστρέψει έναν δοκιμαστικό σωλήνα με την καλλιέργεια κάποιων βακτηριδίων, παρατήρησε ότι είχε αναπτυχθεί ένα είδος μπλε μούχλας, που φάνηκε να είναι σε θέση να σκοτώσει τους επιβλαβείς μικροοργανισμούς. Μια σειρά πειραμάτων απέδειξε αργότερα τα συμπεράσματά του και οδήγησε στην ανακάλυψη της πενικιλίνης. Δυστυχώς, η έρευνά του έπρεπε να σταματήσει, καθώς δεν κατόρθωσε να προσελκύσει το ενδιαφέρον της ιατρικής κοινότητας.
10. Ακτίνες Χ
Οι ακτίνες X ανακαλύφθηκαν το 1895, όταν κατά τη διάρκεια πειραμάτων που είχαν να κάνουν με ηλεκτρικά ρεύματα να περνούν μέσα από σωλήνα ηλεκτρονίου, ο Γερμανός Wilhelm Conrad Röntgen παρατήρησε ότι μία φθορίζουσα οθόνη έλαμπε όταν το ρεύμα πέρναγε. Όταν το ρεύμα έκλεινε τότε σταματούσε να λάμπει και η οθόνη. Απόδωσε λοιπόν στο αποτέλεσμα αυτό το όνομα Ακτίνες Χ, όπου το Χ σημαίνει άγνωστη ποσότητα.


http://www.newsone.gr/paraxena/14027-10-pragmata-poy-anakalyphthekan-kata-lathos








ΕΦΕΥΡΕΣΕΙΣ ΠΟΥ «ΑΝΘΙΣΑΝ» ΣΤΟΝ Α΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ



Στις μέρες μας πολλά από τα αντικείμενα που χρησιμοποιούμε τα θεωρούμε… αυτονόητα και μάλλον δε θα μπορούσαμε να φανταστούμε καν πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς αυτά.
Φυσικά, όλα αυτά οφείλονται σε ορισμένα εξαιρετικά μυαλά της εκάστοτε εποχής, τα οποία είχαν την έμπνευση να πειραματιστούν με κάτι διαφορετικό… και αποδείχθηκαν άκρως πετυχημένα.
Δείτε παρακάτω επτά εφευρέσεις που οφείλουν την επιτυχία τους, με κάποιο τρόπο, στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο:

1. ΣΕΡΒΙΕΤΕΣ
Η μικρή αμερικανική εταιρεία Kimberly-Clark είχε εφεύρει, προτού ξεσπάσει ο πόλεμος, ένα υλικό που άκουγε στο όνομα Cellucotton. Ο αντιπρόεδρος της εταιρείας James C Kimberly και ο επικεφαλής του τμήματος έρευνας Ernst Mahler είχαν επισκεφτεί χαρτοβιομηχανίες και εργοστάσια παραγωγής χαρτοπολτού σε Γερμανία, Αυστρία και Σκανδιναβία το 1914 και εντόπισαν ένα υλικό πέντε φορές πιο απορροφητικό από το βαμβάκι, το οποίο όταν παραγόταν μαζικά ήταν επίσης πολύ πιο φτηνό.
Το πήραν μαζί τους πίσω στις Η.Π.Α. και το κατοχύρωσαν. Όταν οι Η.Π.Α. μπήκαν στον πόλεμο το 1917 άρχισαν να παράγουν βάτες για χειρουργικές ρόμπες με πολύ εντατικούς ρυθμούς.
Όμως οι νοσοκόμες του Ερυθρού Σταυρού στα πεδία των μαχών συνειδητοποίησαν ότι μπορούσαν να το χρησιμοποιούν και για τη δική τους, προσωπική υγιεινή… κάτι που τελικά απέφερε ακόμη μεγαλύτερα κέρδη στην εταιρεία.
«Το τέλος του πολέμου το 1918 είχε ως αποτέλεσμα να ανασταλεί προσωρινά η παραγωγή, καθώς οι κύριοι πελάτες της εταιρείας -ο στρατός και ο Ερυθρός Σταυρός- δε χρειάζονταν πια τα προϊόντα της» αναφέρει η εταιρεία σύμφωνα με δημοσίευμα του Stephen Evans στο BBC News Magazine.
Έτσι, η εταιρεία αγόρασε εκ νέου το πλεόνασμα από το στρατό και δημιούργησε μια νέα αγορά για τα προϊόντα της. «Μετά από δύο χρόνια εντατικών μελετών, δοκιμών και έρευνας αγοράς η ομάδα της K-C δημιούργησε μια σερβιέτα από Cellucotton και λεπτή γάζα και το 1920 σε ένα μικρό ξύλινο υπόστεγο στη Neenah του Ουισκόνσιν, γυναίκες εργαζόμενες άρχισαν να παράγουν το προϊόν με το χέρι» προσθέτει η ίδια πηγή.
Το νέο προϊόν ονομάστηκε Kotex (από τις λέξεις «cotton texture», δηλαδή «υφή βαμβακιού») και άρχισε να πωλείται στο κοινό τον Οκτώβριο του 1920.

2. ΧΑΡΤΟΜΑΝΤΙΛΑ
Το μάρκετινγκ των σερβιετών δεν ήταν εύκολη υπόθεση, εν μέρει επειδή οι γυναίκες ήταν διστακτικές να αγοράζουν το προϊόν από άντρες υπαλλήλους. Έτσι, η εταιρεία επέτρεπε στους πελάτες να αφήνουν χρήματα σε ένα κουτί στα διάφορα καταστήματα και οι πελάτες αγόραζαν με αυτόν τον τρόπο το προϊόν τους.
Οι πωλήσεις του Kotex αυξήθηκαν, αλλά όχι τόσο γρήγορα όσο ήλπιζε η εταιρεία Kimberly-Clark. Έτσι, οι ιθύνοντες άρχισαν να αναζητούν άλλους τρόπους χρήσης της πρώτης ύλης που είχαν στα χέρια τους.
Στις αρχές του 1920 ο CA ‘Bert’ Fourness είχε την ιδέα να σιδερώνει το υλικό της κυτταρίνης, προκειμένου να προκύπτει ένα απαλό, μαλακό και λείο ύφασμα. Μετά από αρκετά πειράματα, το 1924 προέκυψαν τα πρώτα μαντιλάκια προσώπου, τα οποία πήραν το όνομα «Kleenex».

3. ΛΑΜΠΕΣ… ΗΛΙΟΥ
Το χειμώνα του 1918 υπολογίζεται ότι τα μισά παιδιά του Βερολίνου υπέφεραν από ραχίτιδα, μια πάθηση εξαιτίας της οποίας τα οστά μαλακώνουν και παραμορφώνονται. Εκείνη την εποχή δεν ήταν γνωστή η ακριβής αιτία, εξαιτίας της οποίας εκδηλωνόταν η συγκεκριμένη πάθηση, όμως οι περισσότεροι πίστευαν ότι σχετιζόταν με τη φτώχεια και την ανέχεια.
Ένας γιατρός, ο Kurt Huldschinsky, παρατήρησε ότι οι ασθενείς του ήταν πολύ χλωμοί. Έτσι, αποφάσισε να κάνει ένα πείραμα σε τέσσερις από αυτούς, ένας εκ των οποίων είναι γνωστός μέχρι και σήμερα. Ήταν ο 3 ετών τότε Arthur.
Ο γιατρός έβαλε τους τέσσερις ασθενείς κάτω από λαμπτήρες υδραργύρου-χαλαζία, οι οποίοι εξέπεμπαν υπεριώδη ακτινοβολία. Ο Huldschinsky παρατήρησε ότι με τον καιρό τα οστά των νεαρών ασθενών του άρχισαν να δυναμώνουν όλο και πιο πολύ. Το Μάιο του 1919, όταν καλυτέρευσε ο καιρός, τους έβαζε να κάθονται κάτω από τον ήλιο σε μια ταράτσα.
Τα αποτελέσματα του πειράματός του δημοσιεύτηκαν και έγιναν αποδεκτά με μεγάλο ενθουσιασμό. Οι ερευνητές αργότερα ανακάλυψαν ότι η βιταμίνη D είναι απαραίτητη για το «χτίσιμο» των οστών και πως η υπεριώδης ακτινοβολία είναι απαραίτητη σε αυτή τη διαδικασία.

4. ΘΕΡΙΝΗ ΩΡΑ
Η ιδέα του να γυρίζουμε τα ρολόγια μπροστά την άνοιξη και πίσω το φθινόπωρο δεν ήταν καινούρια, όταν ξέσπασε ο Α΄ Παγκόσμιος πόλεμος.
Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος την είχε προτείνει σε μια επιστολή του στο The Journal of Paris το 1784. Εκείνη την εποχή ξόδευαν πολλά κεριά τα βράδια του καλοκαιριού, επειδή ο ήλιος έδυε προτού πέσουν για ύπνο οι άνθρωποι -υποστήριζε ο ίδιος τότε- και το φως του ηλίου χαραμιζόταν στο ξεκίνημα της ημέρας, επειδή ο ήλιος ανέτειλε ενώ αυτοί εξακολουθούσαν να κοιμούνται. Παρόμοιες προτάσεις είχαν γίνει και στη Νέα Ζηλανδία το 1895 και στο Ηνωμένο Βασίλειο το 1909, όμως χωρίς συγκεκριμένα αποτελέσματα.
Ήταν ο Α΄ Παγκόσμιος πόλεμος που έφερε την αλλαγή. Βρισκόμενες αντιμέτωπες με μεγάλες ελλείψεις άνθρακα, οι γερμανικές αρχές διέταξαν στις 30 Απριλίου του 1916 τα ρολόγια να γυρίσουν στις 11 το βράδυ και να δείχνουν μεσάνυχτα, παρέχοντας έτσι μια επιπλέον «ώρα ημέρας» το βράδυ.
Αυτό που ξεκίνησε στη Γερμανία ως ένας τρόπος εξοικονόμησης άνθρακα για θέρμανση και φως γρήγορα εξαπλώθηκε και σε άλλες χώρες. Η Βρετανία εφάρμοσε τη νέα πρακτική στις 21 Μαΐου της ίδιας χρονιάς και ακολούθησαν κι άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Στις Η.Π.Α. το αμερικανικό κογκρέσο δημιούργησε διαφορετικές ζώνες ώρας στις 19 Μαρτίου του 1918 και η θερινή ώρα επισημοποιήθηκε στις 31 Μαρτίου.
Όταν τελείωσε ο πόλεμος η ιδέα αυτή εγκαταλείφθηκε και πάλι, αλλά σύντομα… επέστρεψε!

5. ΣΑΚΟΥΛΑΚΙΑ ΤΣΑΓΙΟΥ
Το 1918 ένας έμπορος τσαγιού στην Αμερική ξεκίνησε να πουλά τσάι σε μικρά σακουλάκια στους πελάτες του, οι οποίοι άρχισαν να τα ρίχνουν όπως ήταν μέσα σε νερό. Τα υπόλοιπα… αποτελούν ιστορία.
Μια γερμανική εταιρεία, η Teekanne, αντέγραψε την ιδέα κατά τη διάρκεια του πολέμου και άρχισε να προμηθεύει με μικρά, βαμβακερά σακουλάκια τσαγιού το στρατό, τα οποία αποκαλούσαν τότε «βόμβες τσαγιού». 

6. ΛΟΥΚΑΝΙΚΑ ΓΙΑ ΧΟΡΤΟΦΑΓΟΥΣ
Τα λουκάνικα σόγιας εφευρέθηκαν από τον πρώτο καγκελάριο της Γερμανίας μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, τον Konrad Adenauer.
Ο Adenauer ήταν δήμαρχος της Κολωνίας κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου και καθώς η πείνα άρχισε να χτυπά άσχημα την πόλη του ο ίδιος -ένα εφευρετικό μυαλό- άρχισε να αναζητά τρόπους για να υποκαταστήσει τα διαθέσιμα υλικά με άλλα που άρχισαν να εκλείπουν, όπως το κρέας.
Άρχισε να χρησιμοποιεί ένα μίγμα από ρυζάλευρο, κριθάρι και ρουμάνικο καλαμποκάλευρο για να φτιάχνει ψωμί, αντί για σίτο. Όταν όμως μπήκε και η Ρουμανία στον πόλεμο, τα αποθέματα καλαμποκάλευρου άρχισαν να εξαντλούνται.
Από τα πειράματά του με το ψωμί, στράφηκε προς αναζήτηση μεθόδων για την παραγωγή ενός νέου είδους λουκάνικου και κατέληξε στη χρήση της σόγιας. Το χορτοφαγικό του λουκάνικο ονομάστηκε «Friedenswurst», δηλαδή το λουκάνικο της ειρήνης.
Ο Adenauer έκανε αίτηση για πατέντα στο Imperial Patent Office της Γερμανίας, όμως δεν έγινε δεκτή. Φαίνεται, πως σύμφωνα με τους τότε ισχύοντες κανονισμούς ένα λουκάνικο δεν μπορούσε να λέγεται λουκάνικο αν δεν περιείχε κρέας.
Όλως περιέργως η Μ. Βρετανία -εχθρός της πατρίδας του εκείνη την εποχή- δεν είχε κανένα πρόβλημα να πατεντάρει το προϊόν του και ο βασιλιάς Γεώργιος ο 5ος του έδωσε την πατέντα για το λουκάνικο σόγιας στις 26 Ιουνίου του 1918.

7. ΦΕΡΜΟΥΑΡ
Το γνωστό σε όλους μας φερμουάρ εφηύρε ο σουηδικής καταγωγής Gideon Sundback, που μετανάστευσε στις Η.Π.Α. Ο ίδιος έγινε ο επικεφαλής του τμήματος σχεδιασμού στην εταιρεία Universal Fastener Company και εφηύρε το «Hookless Fastener» (το φερμουάρ).
Ο αμερικανικός στρατός -και ιδιαίτερα το Ναυτικό- άρχισε να το χρησιμοποιεί σε στολές και μπότες, ενώ μετά τον πόλεμο το προϊόν άρχισε να γίνεται ιδιαίτερα δημοφιλές και στους πολίτες.


Σάββατο 27 Ιουνίου 2015


ΑΙΘΑΛΟΜΙΧΛΗ ΜΕ ΟΛΙΓΟΝ... ΤΣΕΡΝΟΜΠΙΛ!



Η πρόσφατη αλλαγή στο μείγμα καύσιμης ύλης που χρησιμοποιούν τα νοικοκυριά στην Βόρεια Ελλάδα, έφερε στην επιφάνεια το πρόβλημα του ραδιενεργού Καισίου, σύμφωνα με επίκαιρη μελέτη του Εργαστηρίου Πυρηνικής Φυσικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Σε πρόσφατη δημοσίευσή του το Εργαστήριο Πυρηνικής Φυσικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου αναφέρει ότι ανίχνευσε στην ατμόσφαιρα της Θεσσαλονίκης ραδιενεργό 137Cs (καίσιο). Το 137Cs είχε να φανεί στην ατμόσφαιρα από την εποχή του Τσέρνομπιλ, με εξαίρεση την περίοδο του ατυχήματος της Φουκουσίμα, όταν έφτασε και στη χώρα μας σε αμελητέες ευτυχώς ποσότητες, λόγω της πολύ μεγάλης απόστασης από την Ιαπωνία. Υπενθυμίζεται ότι το 137Cs που διέρρευσε την περίοδο του Τσερνομπίλ (1986) βρίσκεται ακόμη στο έδαφος και στα οικοσυστήματα όλης της Ευρώπης. Στη χώρα μας η μεγαλύτερη εναπόθεση 137Cs καταγράφτηκε στη Μακεδονία και στη Θεσσαλία. (Ο νομός Κοζάνης, με βάση έρευνα του 1987 (Μ. Αντωνόπουλος κ.α., Α.Π.Θ.) είχε καταταχτεί στην 1η θέση με μέση τιμή 52 kBq/m2 και ο νομός Ημαθίας στη 2η με 45 kBq/m2).
Η ραδιενεργός δόση που προκαλεί σήμερα το ραδιoκαίσιο του εδάφους είναι αμελητέα, όμως η επανεμφάνισή του στην ατμόσφαιρα προκαλεί ανησυχίες και ερωτηματικά.
Το Εργαστήριο Πυρηνικής Φυσικής του Α.Π.Θ., αξιολογώντας τις περσινές μετρήσεις του διαπίστωσε ότι το 137Cs εμφανίστηκε μόνο τη χειμερινή περίοδο και συνοδεύτηκε από αντίστοιχη αύξηση κατά 13-25% των μικροσωματιδίων (PM10 & PM2.5). Το γεγονός αποδίδεται ευθέως στην καύση προϊόντων βιομάζας και ειδικά ξύλων από τα δάση της κεντρικής Μακεδονίας, τα οποία είχαν «αποθηκεύσει» ραδιοκαίσιο στον κορμό των δέντρων τους την περίοδο του Τσέρνομπιλ. Το συμπέρασμα του Α.Π.Θ. ενισχύεται και από το ότι οι τιμές 137Cs στην ατμόσφαιρα εμφανίζονται αυξημένες τα Σαββατοκύριακα, οπότε οι κάτοικοι χρησιμοποιούν τη θέρμανση περισσότερες ώρες.
Η ραδιομόλυνση από την καιόμενη βιομάζα γενικά δεν είναι επικίνδυνη για την ανθρώπινη υγεία όταν περιορίζεται στην εξωτερική ακτινοβόληση (δόση αμελητέα), αλλά μπορεί να γίνει επικίνδυνη μέσω του εισπνεόμενου καπνού και των αεροζόλ (εσωτερική ακτινοβόληση). Οι ερευνητές, τέλος, έκαναν προκαταρκτικές μετρήσεις σε καυσόξυλα προερχόμενα από Ημαθία, Χαλκιδική, Βουλγαρία, Ρουμανία και Σερβία και σύγκριναν τις συγκεντρώσεις τους σε 137Cs.
Το ραδιοκαίσιο λοιπόν επανεμφανίστηκε στην ατμόσφαιρα μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης λόγω της μερικής αλλαγής της καύσιμης ύλης (από πετρέλαιο σε βιομάζα). Πιθανόν «η αιθαλομίχλη με ολίγον... Τσέρνομπιλ» να μην αφορά μόνο τη Θεσσαλονίκη, αλλά κι άλλες περιοχές της χώρας, στις οποίες όμως η έλλειψη μετρήσεων δεν επιτρέπει την κατηγορηματική και ασφαλή διάγνωση. Και η Δυτική Μακεδονία, όπου η χρήση καυσοξύλων έχει αυξηθεί κατακόρυφα, ανήκει σε αυτή την κατηγορία, ειδικά οι περιοχές με διαπιστωμένη αιθαλομίχλη και μεγάλη πυκνότητα πληθυσμού. (Εξαιρούνται η Κοζάνη-Πτολεμαΐδα που έχουν τηλεθέρμανση).
Προφανώς υπάρχει ένα ανοιχτό ζήτημα με την έλλειψη μετρήσεων 137Cs στην ατμόσφαιρα όλης της χώρας (πλην Θεσσαλονίκης), αλλά το κύριο είναι τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν (αλλαγές στα συστήματα θέρμανσης των κτιρίων, εξοικονόμηση ενέργειας κ.λπ.).
Ξαναλέμε τη γνωστή δέσμη των προτάσεών μας, μήπως και συγκινηθεί κανείς:
·  Μετρήσεις των μικροσωματιδίων PM2.5 κι όχι μόνο των PM10. Στη Δυτ. Μακεδονία τα PM2.5 μετρά το Τ.Ε.Ι. και το Κ.Ε.Π.Ε. (όχι η Δ.Ε.Η.). Επίσης το Τ.Ε.Ι. μετρά και τα «αόρατα» PM1). 
·  Αυστηρές προδιαγραφές για καύσιμα / καυστήρες βιομάζας, δρακόντειες ποινές για παράνομη υλοτομία.
·  Πιστή εφαρμογή και τήρηση έκτακτων μέτρων σε επεισόδια ατμοσφαιρικής ρύπανσης. (Βέβαια, τα αναποτελεσματικά μέτρα της κυβέρνησης «περί ελέγχου των τζακιών και επιβολής προστίμων» το μόνο που κάνουν είναι να την εκθέτουν και να θυμίζουν την αναξιοπιστία της και την έλλειψη βούλησης, όπως π.χ. στο μέτρο της απαγόρευσης του καπνίσματος).
·  Κίνητρα για μετατροπή των συμβατικών τζακιών σε ενεργειακά (70% μεγαλύτερη απόδοση).
·  Κίνητρα αντικατάστασης κλιματιστικών με σύγχρονα (COP>5).
·  Αποτελεσματική ενίσχυση των οικιακών συστημάτων ΑΠΕ που δίνουν απάντηση και στο πρόβλημα της θέρμανσης των κτιρίων. (π.χ. τα φωτοβολταϊκά στις στέγες εξασφαλίζουν δωρεάν «πράσινο» ρεύμα για θέρμανση).
·  Μαζικό πρόγραμμα ενεργειακής αναβάθμισης κτιρίων με ευρωπαϊκούς πόρους, Ε.Σ.Π.Α. κ.λπ. Πρόσθετη ενίσχυση των ενεργειακά φτωχών νοικοκυριών. Το επίδομα θέρμανσης δεν είναι λύση και επιτείνει την εξάρτηση από το πετρέλαιο. Οι δικαιούχοι θα μπορούσαν να διαλέγουν -ως εναλλακτική λύση- ένα πολλαπλάσιο «ΕΠΙΔΟΜΑ ΜΟΝΩΣΗΣ». Η μόνωση συμφέρει περισσότερο στη τσέπη μας, κάνει απόσβεση σε μια πενταετία, αναθερμαίνει τον παγωμένο οικοδομικό κλάδο και αποτελεί καλύτερη δημοσιονομικά λύση για το κράτος.
Η ενεργειακή εξοικονόμηση μπορεί να βοηθήσει γενικότερα στην επανεκκίνηση της οικονομίας (εγχώρια κατασκευή εξοπλισμού ΑΠΕ, βιομηχανία κουφωμάτων και μονώσεων, ενεργειακή ανεξαρτησία, θέσεις εργασίας, προστασία περιβάλλοντος και υγείας).

Οικολογική Κίνηση Κοζάνης
10/11/2013