ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΤΡΟΥΜΦ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ; ΒΡΕ ΛΕΣ...

1. Δεν έχουν κάποια επίσημη θρησκεία, με λίγα λόγια είναι άθεοι.

2. Δεν είναι Ρατσιστές (τους βοηθούν όλους, χωρίς φυλετικές ή οποιουδήποτε είδους διακρίσεις).

3. Φοράνε όλοι τις ίδιες στολές.

4. Δεν υπάρχουν κοινωνικές τάξεις, βρίσκονται όλα στο ίδιο σημείο της κοινωνικής πυραμίδας, ακόμη και η Στρουμφίτα.

5. Δεν υπάρχει ιδιωτική περιουσία, καθώς ακόμη και τα σπιτάκια τα οποία κατοικούν δεν τους ανήκουν. Το φαγητό και οι πρώτες ύλες είναι κοινά και μοιράζονται εξίσου.

6. Υπάρχει κατανομή εργασιών και τα στρουμφάκια δεν αλλάζουν επαγγέλματα. Υπάρχει το στρουμφ χτίστης, γεωργός, μάγειρας κτλ.

Είναι τα Στρούμφ κομμουνιστές; Επιπλέον υπάρχουν και άλλα χαρακτηριστικά που οδηγούν στο συμπέρασμα ότι τα Στρουμφ ασπάζονται την κομμουνιστική ιδεολογία. Σε ένα επεισόδιο στην αυλή του Λιχούδη και φυτρώνει ένα δέντρο με σοκολατένια νομίσματα. Μετά αντί να τα μοιραστεί με τα άλλα στρουμφάκια, τα θεωρεί δικά του και τα πουλάει στα άλλα στρουμφάκια αντί απαραίτητων γι’ αυτά εργαλεία (τα βάρη του Προκόπη, την τσάπα του Κηπουρού, τα εργαλεία του Ξεφτέρη). Χωρίς αυτά η στρουμφοκοινωνία καταρρέει, αφού δε μπορεί να παραχθεί τίποτα. Η κατάσταση σώζεται μετά από παρέμβαση του Μπαμπαστρούμφ που εξηγεί στο Λιχούδη ότι για την κατάσταση φταίει η παράλογη ανάγκη του να συγκεντρώσει πλούτο.

Σε άλλο επεισόδιο η αυτόματη μηχανή παραγωγής φαγητού του Ξεφτέρη οδηγεί τα στρουμφάκια σε υπερκατανάλωση με αποτέλεσμα να εξαντληθούν οι φυσικοί πόροι (στρουμφόμουρα). Ακολουθεί πανικός και την κρίση αποτρέπει ο Μπαμπαστρούμφ με καταστροφή της μηχανής και δημιουργία αποθήκης φαγητού.

Τέλος ο Δρακουμέλ κυνηγάει τα στρουμφάκια όχι για να τα φάει (αυτό γίνεται στα τελευταία επεισόδια), αλλά για να παράξει χρυσό. Ο Δρακουμέλ δηλαδή είναι ο εκπρόσωπος του καπιταλισμού.

Αναφέρουμε τα παραπάνω ως χιουμοριστικά και μόνο, αν και η σχετική συζήτηση κρατάει χρόνια στο διαδίκτυο στη σοβαρή της μορφή.

http://www.ingossip.gr/paraxena/12551-gia-klapste-ap-ta-gelia-einai-ta-stroymph-kommoynistes-bre-les?ref=yfp

ΠΡΙΝ ΑΠΟ 74 ΧΡΟΝΙΑ ΓΛΕΖΟΣ - ΣΑΝΤΑΣ ΚΑΤΕΒΑΖΟΥΝ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ ΤΩΝ ΝΑΖΙ

Με μια πράξη ηρωισμού ο Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας κατεβάζουν από την Ακρόπολη τη γερμανική σημαία με τη σβάστικα στις 30 Μαΐου 1941, φοιτητές τότε. Σήμερα ο ήρωας Μανώλης Γλέζος καλεί την κυβέρνηση να μην κάνει βήμα πίσω ζητώντας από τον κόσμο να κατέβει στους δρόμους, ενώ επιμένει σθεναρά στη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων.

Είχε συμπληρωθεί ένας μήνας από την παράδοση της Αθήνας στους Γερμανούς ναζί, που ολοκλήρωναν τις επιχειρήσεις τους στην Ελλάδα με την κατάληψη της Κρήτης. Σαν σήμερα στις 30 Μαΐου του 1941 οι δύο 19χρονοι με μία παράτολμη ενέργειά σκαρφαλώνουν στον Ιερό Βράχο και κατευθύνονται προς τον Παρθενώνα με στόχο να κατεβάσουν τη σημαία του Γ΄ Ράιχ.

Αποφασίζουν να υλοποιήσουν το σχέδιό τους, φροντίζοντας μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια, αφού τυχόν αποτυχία σήμαινε θάνατο. Οι δύο φοιτητές πηγαίνουν στην Εθνική Βιβλιοθήκη και διαβάζουν ό,τι σχετικό υπάρχει με τον Ιερό Βράχο: τις σπηλιές, τις τρύπες και κάθε λογής χάρτες της Ακρόπολης. Γρήγορα, αντιλαμβάνονται ότι η μόνη διαδρομή που έπρεπε να ακολουθήσουν για να μην γίνουν αντιληπτοί από τους Γερμανούς φρουρούς ήταν μέσω του Πανδρόσειου Άντρου.

Το πρωί της 30^ης Μαΐου 1941, ο Γλέζος και ο Σάντας πληροφορήθηκαν από το ραδιόφωνο ότι η Κρήτη είχε πέσει. Οι Γερμανοί με προκηρύξεις κόμπαζαν για το κατόρθωμά τους. Ήταν η κατάλληλη στιγμή να δώσουν ένα αποφασιστικό χτύπημα στο γόητρο του κατακτητή. Θα δρούσαν το ίδιο βράδυ. Μόνα τους όπλα ένα φανάρι και ένα μαχαίρι.

Ώρα 9:30 το βράδυ. Η μικρή φρουρά της Ακρόπολης βρίσκεται στα Προπύλαια. Ο Γλέζος και ο Σάντας πηδούν τα σύρματα, σέρνονται ως τη σπηλιά του Πανδρόσειου Άντρου και χρησιμοποιούν τις σκαλωσιές των αρχαιολόγων προκειμένου να ανεβούν.

Προχωρούν προς τον ιστό της σημαίας και για καλή τους τύχη εκείνη τη στιγμή δεν υπάρχει κανένας φρουρός που θα μπορούσε να τους ανακαλύψει. Με γρήγορες κινήσεις κατεβάζουν το σύμβολο του Γ΄ Ράιχ το οποίο μάλιστα ήταν τεραστίων διαστάσεων. Διπλώνουν τη σημαία και ακολουθούν την ίδια διαδρομή προκειμένου να κατέβουν καταφέρνοντας να μη γίνουν αντιληπτοί για ακόμη μια φορά.

Νωρίς το πρωί της επομένης η γερμανική φρουρά μένει εμβρόντητη μπροστά στο θέαμα του κενού ιστού. Οι γερμανικές αρχές διατάζουν ανακρίσεις, εκτελούν τους άνδρες της φρουράς και απαλλάσσουν τους Έλληνες διοικητές των αστυνομικών τμημάτων της περιοχής από τα καθήκοντά τους.

Η σβάστικα θα αντικατασταθεί μόλις στις 11 το πρωί, ωστόσο αυτές οι ώρες που ο ιστός παρέμεινες κενός αποτέλεσαν το πιο ισχυρό τονωτικό για το ηθικό των Ελλήνων. Στην ουσία η υποστολή του ναζιστικού συμβόλου αποτέλεσε την πρώτη αντιστασιακή πράξη στην κατεχόμενη Αθήνα και αποτέλεσε την απαρχή της οργάνωσης του αντιστασιακού κινήματος.

http://www.toxwni.gr/ellada/item/56203-binteo-prin-apo-74-xronia-glezos-santas-katevazoun-ti-simaia-ton-nazi

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ 1959 ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ 9 ΠΕΖΟΠΟΡΩΝ ΡΩΣΩΝ!

H ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ...

Το περιστατικό με την ονομασία Πέρασμα Dyatlov είναι ένα σπάνιο και μυστηριώδες μυστήριο στην ιστορία της Ρωσίας. Εννέα έμπειροι πεζοπόροι πέθαναν στο βουνό κάτω από ανεξήγητες αιτίες.

Είναι μια ιστορία για την οποία υπάρχουν άπειρες θεωρίες συνωμοσίας ως προς το τι θα μπορούσε να είχε συμβεί στους εννέα νεαρούς μαθητές που έκαναν τις διακοπές του για σκι στα Ουράλια Όρη της Ρωσίας. Ποτέ δεν επέστρεψαν και όταν τα σώματά τους βρέθηκαν ημέρες αργότερα, πέντε από αυτούς είχαν παγώσει μέχρι θανάτου και τέσσερις είχαν μυστηριώδη τραυματισμούς. Από τον ένα νεαρό έλειπε η γλώσσα, ενώ άλλος βρέθηκε με σπασμένο το κεφάλι. Όλοι φαίνεται ότι αντιμετώπισαν τον τρόμο στη μέση της νύχτας λίγο έξω από την κατασκήνωση τους, αφού άφησαν πίσω τους τα τρόφιμα, τα σκι τους τα ζεστά παλτά τους και έτρεξαν προς ένα πυκνό δάσος κάτω από μια χιονισμένη πλαγιά. Εκεί οι πιθανότητες επιβίωσής τους ήταν ελάχιστες με τις θερμοκρασίες να αγγίζουν τους -30 °C. Οι ερευνητές για την υπόθεση που κατονόμασαν την η αιτία του θανάτου ως μια συναρπαστική άγνωστη δύναμη. Η υπόθεση καταχωρήθηκε ως άκρως απόρρητη και έκλεισε.

Αν είχα την ευκαιρία να ζητήσω κάτι από τον Θεό θα ήταν να μπορώ να του θέσω μόνο ένα ερώτημα, το οποίο θα ήταν: «Τι πραγματικά συνέβη στους φίλους μου εκείνο το βράδυ», λέει ο μόνος επιζών της εκστρατείας αυτής, ο Yury Yudin. Ο Yudin γύρισε τελικά πίσω λόγω έντονων πόνων στην πλάτη λίγες ημέρες πριν φτάσουν στην περιοχή κατασκήνωσης. Τι συνέβη με τους φίλους του, παραμένει ένα μυστήριο οδυνηρό ακόμα και σήμερα γι’ αυτόν.

Ο Yudin και οι φίλοι του ξεκίνησαν το ταξίδι στις 23 Ιανουαρίου 1959. Το βουνό Ortoten στα Βόρεια Ουράλια ήταν ο προορισμός τους. Ο Yury και οκτώ από τους φίλους του ήταν φοιτητές στην πόλη Ekaterinburg, στο Πολυτεχνείο Ural Polytechnic Institute βρίσκεται στην περιοχή Sverdlovsk. Οδηγήθηκαν από τον Igor Dyatlov (23ετών), ο οποίος ήταν έμπειρος στην ορειβασία, στην κατασκήνωση και στο σκι.

Η ομάδα αποτελούνταν από τους Dyatlov, Yury Yudin, Alexander Krivonischenko (24ετών), Ζina Kolmogorova (22ετών), Yury Doroshenko (24ετών), Rustem Slobodin (23ετών), Ludmila Dubinina (21ετών), Alexander Kolevatov (25ετών) Nicolas Thibeaux-Brignollel (24ετών) και από τον 37χρονο Alexander ο οποίος ήταν ο μόνος μη-σπουδαστής.

Οι μαθητές ταξίδεψαν με τρένο, αυτοκίνητο και με τα πόδια για να φτάσουν στον προορισμό τους. Ο Yudin αρρώστησε στο δρόμο και γύρισε πίσω και αυτή ήταν η τελευταία φορά που είδε ποτέ τους φίλους του στη ζωή. Το υπόλοιπο της διαδρομής τεκμηριώθηκε στα ημερολόγια και φωτογραφίες που άφησαν στον τελικό τους στρατόπεδο.

Η ομάδα πέρασε πολλές ακατοίκητες περιοχές, παγωμένες λίμνες και έφτασε στο ποτάμι Auspia, όπου έστησαν την βάση. Εκεί άφησαν τα τρόφιμα και τον εξοπλισμό για το ταξίδι της επιστροφής τους. Από εκεί και πέρα, άρχισαν την αναρρίχηση προς το βουνό Otorten. Πιθανότατα λόγω κακών καιρικών συνθηκών κατέληξαν στις πλαγιές του βουνού Kholat Syakhl, στα 3,600 μέτρα υψόμετρο . Έστησαν τη σκηνή για τη νύχτα.

Μια ομάδα διάσωσης εστάλη, όταν οι μαθητές απέτυχαν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Οι εθελοντές βρήκαν το στρατόπεδο, αλλά η σκηνή τους ήταν μισόσκισμένη και καλυμμένη με χιόνι. Όλα τα υπάρχοντά τους ήταν εκεί, αλλά η σκηνή είχε σκιστεί από μέσα, και είχε κάθετες τομές αρκετά μεγάλες για να περάσει ένας άνθρωπος. Έξω από την σκηνή οι διασώστες βρήκαν ίχνη που ταίριαζαν με τα ίχνη των μαθητών.

Τα δύο πρώτα πτώματα του Yury Doroshenko και του Georgy Krivonischenko βρέθηκαν ενάμισι χιλιόμετρα από τη σκηνή. Ήταν ντυμένοι μόνο με τα εσώρουχα τους και ξυπόλητοι κάτω από ένα πεύκο κοντά στην άκρη του δάσους. Τα χέρια τους ήταν καμένα και απανθρακωμένα.

300 μέτρα πιο κάτω, βρήκαν το πτώμα του Dyatlov με την πλάτη στο έδαφος όπου κρατούσε ένα κλαδί στο ένα χέρι το οποίο έδειχνε προ την κατεύθυνση της κατασκήνωσης. 180 μέτρα περαιτέρω προς τη σκηνή, βρέθηκαν ο Rustem Slobodin, ενώ η Zina Kolmogorova ήταν 150m μετά από αυτόν. Φαίνονταν να έχουν προσπαθήσει να συρθούν πίσω από τη σκηνή. Η αιτία του θανάτου, σύμφωνα με τους γιατρούς για τα πέντε θύματα ήταν η υποθερμία. Ο Slobodin είχε ένα κάταγμα κρανίου, αλλά αυτό δεν ήταν η τελική αιτία του θανάτου.

Δύο μήνες αργότερα, βρέθηκαν τα πτώματα ακόμα τεσσάρων φίλων. Τα πτώματά τους βρίσκονταν κάτω από 4μέτρα χιόνι σε χαράδρα 250 μέτρων μακριά από την τοποθεσία των πρώτων πτωμάτων. Οι θάνατοι των Nicolas Thibeaux-Brignollel, Alexander Kolevatov, Ludmila Dubinina και ο Alexander Zolotaryov είχαν πολλαπλά τραύματα. Το κρανίο του Thibeaux-Brignollel είχε συντριβεί, ενώ ο Zolotaryov και η Dubunina είχαν πολλά σπασμένα πλευρά. Το παράξενο όμως είναι ότι δεν βρέθηκαν εξωτερικές πληγές στα σώματα όμως περιέργως σε κομμάτια από τα ρούχα που φορούσαν υπήρχαν υψηλότερα από τα κανονικά επίπεδα ακτινοβολίας.

Ορισμένες άλλες ανωμαλίες ήταν ότι μερικοί ήταν ντυμένοι, ενώ άλλοι ήταν σχεδόν γυμνοί. Από το σώμα της Dubinina έλειπαν τα μάτια και η γλώσσα της. Η έρευνα έκλεισε μετά από ένα μήνα και τα αρχεία που φυλάσσονται σε ένα μυστικό αρχείο. Η περιοχή για τρία χρόνια μετά το περιστατικό ήταν απαγορευμένοι προς άπαντες!

Μισό αιώνα μετά διαφορετικές θεωρίες έχουν βγει στην δημοσιότητα συμπεριλαμβανομένης μιας επίθεσης από μια εχθρική φυλή ή από κάποιους εγκληματίες, χιονάνθρωπους, εξωγήινους, ακόμα και μιας μυστικής στρατιωτικής τεχνολογίας. Εμείς μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ τι συνέβη σε αυτά τα βουνά και το μυστήριο σχετικά με το βουνό των νεκρών θα εξακολουθεί να υπάρχει να παραμένει άλυτο και τόσο ενδιαφέρον όσο ποτέ.

http://www.newsone.gr/paraxena/164774-to-mysterio-toy-1959-me-to-thanato-9-pezoporon-roson-h-apisteyte-istoria-poy-prokalei-chiliades-erotematika?ref=yfp

ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΤΗΣ ΓΑΤΑΣ

Ο Νόμος της Γατίσιας Αδράνειας

-       Μια γάτα που κοιμάται τείνει να συνεχίσει να κοιμάται, μέχρις ότου αναγκαστεί να αλλάξει κατάσταση από κάποιον εξωτερικό παράγοντα - όπως άνοιγμα μιας κονσέρβας για γάτες ή τρέξιμο ενός ποντικιού κάπου εκεί κοντά.

Ο Νόμος της Γατίσιας Κίνησης

-       Μια γάτα θα συνεχίσει να κινείται σε ευθεία γραμμή, εκτός κι αν υπάρξει ένας καλός λόγος για να αλλάξει κατεύθυνση.

Ο Νόμος του Γατίσιου Μαγνητισμού

-       Όλα τα μπλε υφάσματα και τα μαύρα ρούχα προσελκύουν τις γατίσιες τρίχες ανάλογα με το σκούρο του χρώματός τους.

Ο Νόμος της Γατίσιας Θερμοδυναμικής

-       Η ζέστη ρέει από τα θερμότερα προς τα ψυχρότερα σώματα εκτός από την περίπτωση της γάτας, στην οποία όλη η ζέστη ρέει ΠΡΟΣ την γάτα.

Ο Νόμος του Γατίσιου Τεντώματος

-       Μια γάτα θα τεντωθεί τόσο σε μήκος και σε διάρκεια, ανάλογα με τον υπνάκο που μόλις έχει πάρει.

Ο Νόμος του Γατίσιου Ύπνου

-       Όλες οι γάτες κοιμούνται με τους ανθρώπους, όποτε αυτό είναι εφικτό, σε μια θέση όσο το δυνατόν άβολη για τον άνθρωπο και όσο το δυνατόν βολικότερη για τις γάτες.

Ο Νόμος της Γατίσιας Επιμήκυνσης

-       Μια γάτα μπορεί να κάνει το σώμα της τόσο μακρύ, ώστε να φτάσει σε οποιοδήποτε ράφι το οποίο περιέχει οτιδήποτε δείχνει να έχει ενδιαφέρον για την γάτα.

Ο Νόμος της Γατίσιας Παρεμπόδισης

-       Μια γάτα πρέπει να είναι ξαπλωμένη στο πάτωμα σε τέτοια θέση, ώστε να παρεμποδίζει το περισσότερο δυνατό την ανθρώπινη κίνηση.

Ο Νόμος της Γατίσιας Επιτάχυνσης

-       Μια γάτα θα επιταχύνει με έναν συνεχώς αυξανόμενο ρυθμό, μέχρις ότου νιώσει έτοιμη να σταματήσει ξαφνικά.

Ο Νόμος της Γατίσιας Παρουσίας

-       Οι γάτες είναι παρούσες σε όλα τα γεύματα, όπου σερβίρεται οτιδήποτε καλό.

Ο Νόμος της Ακινησίας των Υφασμάτων

-       Κανένα ύφασμα δεν θα παραμείνει στην φυσική του θέση για πολύ.

Ο Νόμος της Αντίστασης στην Υπακοή

-       Η αντίσταση της γάτας είναι ανάλογη με την επιθυμία του ανθρώπου να την αναγκάσει να κάνει κάτι.

Ο Πρώτος Νόμος της Διατήρησης Ενεργείας

-       Οι γάτες γνωρίζουν ότι η ενέργεια δεν μπορεί να δημιουργηθεί αλλά και ούτε να καταστραφεί και έτσι, καταναλώνουν όσο το δυνατόν λιγότερη.

Ο Δεύτερος Νόμος της Διατήρησης Ενεργείας

-       Οι γάτες επίσης γνωρίζουν ότι η ενέργεια μπορεί να αποθηκευτεί μόνο με πολύ ύπνο.

Ο Νόμος της Μακράς Παρατήρησης του Ψυγείου

-       Αν μια γάτα παρατηρεί το ψυγείο για πολύ ώρα, κάποιος θα έρθει για να βγάλει κάτι καλό για να φάει.

Ο Νόμος της Προσέλκυσης της Ηλεκτρικής Κουβέρτας

-       Ανάψτε μια ηλεκτρική κουβέρτα και η γάτα θα ανέβει στο κρεβάτι με την ταχύτητα του φωτός.

Ο Νόμος της Εύρεσης Αναπαυτικής Τοποθεσίας

-       Μια γάτα πάντα ψάχνει και συνήθως καταλαμβάνει το πιο αναπαυτικό σημείο σε ορισμένο χώρο.

Ο Νόμος της Πληρότητας Τσάντας – Κούτας

-       Όλες οι τσάντες και τα κουτιά σε ορισμένο χώρο πρέπει να περιέχουν μια γάτα, στο νωρίτερο δυνατό nanosecond του χρόνου.

Ο Νόμος της Γατίσιας Ντροπαλοσύνης

-       Η ενόχληση της γάτας είναι ανάλογη με την ντροπή της επί το ποσό του ανθρώπινου γέλιου.

Ο Νόμος της Κατανάλωσης Γάλακτος

-       Μια γάτα θα πιει το βάρος της στο τετράγωνο, σε γάλα, έτσι απλά και μόνο για να σου δείξει ότι μπορεί να το κάνει.

Ο Νόμος της Αντικατάστασης Επίπλωσης

-       Η επιθυμία της γάτας να γρατζουνάει τα έπιπλα είναι ανάλογη με το κόστος των επίπλων.

Ο Νόμος της Γατίσιας Προσεδάφισης

-       Μια γάτα πάντα προσγειώνεται στο πλέον μαλακό μέρος, συχνά στην κοιλιακή χώρα ενός ανύποπτου ανθρώπου που ξεκουράζεται.

Ο Νόμος της Αντικατάστασης Υγρών

-       Μια γάτα που βυθίζεται σε γάλα, θα εκτοπίσει τον όγκο της μείον την ποσότητα γάλακτος που θα καταναλώσει.

Ο Νόμος της Γατίσιας Αδιαφορίας

-       Το επίπεδο ενδιαφέροντος της γάτας είναι αντιστρόφως ανάλογο με την προσπάθεια του ανθρώπου να την κάνει να ενδιαφερθεί για κάτι.

Ο Νόμος της Απόρριψης Χαπιών

-       Κάθε χάπι που θα δοθεί σε γάτα εμπεριέχει την ενέργεια να φτάσει σε ταχύτητα απόρριψης.

Πηγή: animals.idx..gr

OΠΟΥ Ο ΛΑΟΣ ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΕΙΣ ΤΑΣ ΚΑΛΠΑΣ

Προτού διά τον δήμο σας εκλέξετε κηφήνας,

κάμετ’ έναν περίπατο στους δρόμους της Αθήνας!

Μία από τις πιο ιδιόμορφες περιόδους που βίωνε η Παλιά Αθήνα -βρισκόμαστε στην εικοσαετία 1860-1880- ήταν κι αυτή των εκλογών. Ξαφνικά, το τοπίο άλλαζε και μία άλλη ατμόσφαιρα πλανιόταν επάνω από την πόλη. Μια ατμόσφαιρα φορτισμένη, γεμάτη ένταση και φωνές! Το καταλάβαινες προτού μπεις στην πόλη ότι ήταν περίοδος εκλογών, μύριζε μπαρούτι από μακριά! Χωρίς μπαρούτι, πυροβολισμούς, φόνους και τραυματισμούς, χωρίς κρότους και αίμα, ήταν αδύνατον να διεξαχθούν εκλογές!

Η λέξη «εκλογές» ήταν μια πολυθόρυβη έννοια. Σήμαινε διαδηλώσεις, λόγους, συμπλοκές, φωνές μέχρι τρίτου ουρανού, πυροβολισμούς με γκρα και με μαυροβουνιώτικα πιστόλια, φόνους, τραυματισμούς, αιματοχυσίες. Ταυτόχρονα σήμαινε και «νέα πρόσωπα επί σκηνής»: παλικαράδες, μαγκουράδες, μπράβους, θορυβοποιούς και γενικά ένα πλήθος «ειδικών» κομπάρσων και περιπλανώμενων τύπων, που «στην αναμπουμπούλα χαιρόντουσαν».

Πίσω όμως από αυτές τις ανεξέλεγκτες καταστάσεις κρύβονταν στρατηγικές, σχέδιο! Πρώτα απ’ όλα έπρεπε να δημιουργηθεί «ρεύμα». Αυτό και μόνο αυτό έδινε τη νίκη στις εκλογές. Όταν δεν φαινόταν πού γέρνει η νίκη, έπρεπε οι διάφοροι αμφιταλαντευόμενοι να πεισθούν ότι το «ρεύμα» κλίνει προς συγκεκριμένη κατεύθυνση! Γι’ αυτό δημιουργούνταν ο κατάλληλος τεχνητός θόρυβος, ώστε οι αμφιβάλλοντες να πεισθούν προς τα πού τραβάει το «ρεύμα» και τελικά η ψήφος τους να μην πάει... χαμένη.

Χρειαζόταν λοιπόν θόρυβος, όγκος πλήθους, θορυβώδεις διαδηλώσεις, πάθος και κάθε είδους επίδειξη. Μέρες πριν από τη διαδήλωση, οι «φίλοι» του κόμματος ή του υποψήφιου έτρεχαν και μίσθωναν φτωχούς κι ανέργους για να γίνει το απαραίτητο «μπούγιο», δηλαδή ο επιβλητικός και πειστικός ανθρώπινος όγκος, το «ρεύμα»!

Ταυτόχρονα μισθώνονταν και οι ειδικοί παλικαράδες, οι τραμπούκοι, που έπρεπε να έχουν κάνει και μερικά εγκλήματα, ώστε να τρομάζουν οι αντίθετοι. Οι παλικαράδες αυτοί, εκτός από χρήματα, αμείβονταν κατά πάγια συνήθεια και με ένα πούρο μάρκας «Trabucos», που το κάπνιζαν πάντα επιδεικτικά, γι’ αυτό και η έκφραση «τραμπούκος». Φυσικά οι μπράβοι έφεραν πάντα μαζί τους και τον ανάλογο αναγκαίο εξοπλισμό: χοντρές μαγκούρες και πιστόλια...

Όταν το «ρεύμα» κινούνταν σε σχηματισμό διαδήλωσης, προηγούνταν πάντα το βαρύ πυροβολικό της εκδήλωσης: άντρες με γκρα, οι οποίοι πυροβολούσαν συνεχώς. Ειδικός «έμπιστος συνεργάτης» του κόμματος ή του υποψηφίου ήταν εντεταλμένος να τους ανεφοδιάζει συνεχώς με πυρομαχικά. Μιλάμε για εκατοντάδες φυσίγγια. Μάχη κανονική! Τα περίστροφα δεν είχαν ιδιαίτερη χρήση στη συγκεκριμένη περίπτωση, γιατί δεν έκαναν κρότο αντάξιο των περιστάσεων. Αντίθετα, οι παλιές μαυροβουνιώτικες κουμπούρες ήταν ό,τι το καλύτερο.

Πίσω από τους γκραδοφόρους ακολουθούσε η «μαρίδα», τουτέστιν οι μόρτηδες, και σε κάποια απόσταση ακολουθούσε η «κεφαλή» της διαδήλωσης. Η «κεφαλή» αποτελούνταν ή από τους ίδιους τους υποψήφιους ή από τους μεγάλους κομματάρχες. Είναι αυτονόητο ότι οι υποψήφιοι δεν περπατούσαν –αλίμονο- φέρονταν σαν άλλοι αυτοκράτορες στα χέρια ρωμαλέων παλικαράδων του κόμματος. Πιο πίσω έτρεχε ο λαός, ο κοσμάκης, φωνάζοντας, ουρλιάζοντας κι ωρυόμενος... Ένα τεράστιο ανακάτωμα από αγνούς φίλους του κόμματος, πληρωμένους και παρασυρόμενους από το «ρεύμα» ανεξάρτητους ή περίεργους...

Φυσικά, στρατηγικά ακροβολισμένοι ήταν οι ειδικά πληρωμένοι, για να φωνάζουν «Ζήτω!» και άλλα συνθήματα. Ήταν η πιο απλή δουλειά που ανατίθετο στους πιο ανίκανους. Ε! Άμα δεν έκανες ούτε και γι’ αυτήν τη δουλειά, τότε η ρετσινιά που σε ακολουθούσε ήταν: «Δεν κάνει ούτε για ζήτω»!

Είναι ευνόητο ότι η όλη στρατηγική δεν εξαντλούταν στις θορυβώδεις διαδηλώσεις. Στα καφενεία και τις ταβέρνες δρούσε καθημερινά μια στρατιά από «μορφωμένους» και, σε κάθε περίπτωση, φλύαρους συζητητές, που όλοι τη μέρα μιλούσαν για τους ημετέρους κι αντέκρουαν τους... άλλους. Το βράδυ με τη γλώσσα στεγνή απ’ την πολλή χρήση, έκαναν ουρά έξω απ’ τα γραφεία του υποψήφιου, για να παραλάβουν το μεροκάματό τους.

Όπου δεν έπειθε η «επιχειρηματολογία», έπεφταν και «λίγα ψιλά», για να πιει ο ψηφοφόρος ένα ποτηράκι στην υγειά του υποψήφιου. Ποιος μίλησε για δωροδοκία; Αν είναι δυνατόν! Η ταρίφα, πάντως, ανεβοκατέβαινε ανάλογα με τις αντιστάσεις του ψηφοφόρου. Ξεκινούσε από δύο δραχμές κι ανέβαινε όσο ανέβαινε και ο φόβος ότι θα ισοψηφίσουν το κόμματα. Έτσι, λοιπόν, το «χαρτονόμισμα» ανέβαινε παράλληλα με τον προεκλογικό πυρετό και το δίδραχμο του αμφιταλαντευόμενου ψηφοφόρου μπορούσε να γίνει 10 δραχμές κατ’ άτομο και υπήρχαν φορές που έφτανε και τις 100 δραχμές!

Αυτό το μέτρο δεν ήταν πάντα αποτελεσματικό, διότι ο πονηρός Αθηναίος συστηματικά έπαιρνε τα ψιλά για το «κέρασμα», αλλά ψήφιζε... μαύρο! Και τον παρά και στον καρά (=μαύρο).

Βεβαίως το απόλυτο «must» των εκλογών δεν ήταν ούτε το θέαμα, ούτε τα χρήματα: Ήταν το φαγητό! Ναι, το φαγητό ή καλύτερα το γλέντι, δηλαδή το φαγητό, τα κρασιά και η σχετική ατμόσφαιρα. Εβδομάδες πριν από τις εκλογές καπαρωνόταν μια ταβέρνα, γνωστή και ει δυνατόν κοντά στο εκλογικό κέντρο, για να πιουν, να φάνε, να γλεντήσουν και να μεθύσουν οι επίτιμοι ψηφοφόροι, τζάμπα! Φυσικά, μιλάμε για άρρενες ψηφοφόρους, διότι οι γυναίκες δεν ψήφιζαν ακόμη (Οι γυναίκες πρωτοψήφισαν στις δημοτικές εκλογές του 1934).

Για πιο ιδιαίτερες καταστάσεις, ψήνονταν και αρνιά στη σούβλα, το κρασί έρεε άφθονο και όλα αυτά καταλαβαίνετε τι γραφικές εικόνες έδιναν, με τους ψηφοφόρους μεθυσμένους μπροστά στην κάλπη, με το ένα χέρι να τρέμει και το κεφάλι να βουίζει, να πασχίζουν να θυμηθούν ποιον μαυρίζουν και ποιον ψηφίζουν!

Οι εκλογικοί λόγοι των υποψηφίων ήταν από μόνοι τους ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο. Οι προετοιμασμένες ατάκες έπεφταν βροχή:

-           Καλώ τον κύριο... [όνομα αντιπάλου] να μου απαντήση στο εξής...

Ο μόρτης από κάτω φωνάζει:

-           Να μην τον λες κύριο!

Και ο υποψήφιος:

-           Τον λέω κύριο, γιατί είμαι εγώ κύριος!

Χαμός στο ακροατήριο...

Όταν έβγαιναν τα αποτελέσματα, ξεκινούσαν άλλες καταστάσεις: Θρίαμβος για τον νικήσαντα. Πένθος για τον μαυρισθέντα. Αλλά να ήταν μόνο το πένθος, καλά θα ήταν. Το τι καζούρες σκαρφίζονταν για να κοροϊδέψουν τον αντίπαλο, δεν περιγράφεται.

Απ’ τα «άπατα» βγαλμένος

μίας κάλπης τα γερά

και σαν πριν, μουτζουρωμένος

χαίρ’ ω χαίρε, φουκαρά!

Μερικές εβδομάδες αργότερα όλοι εύχονταν ο ένας στον άλλον: «Και στις επόμενες εκλογές»...

(Από το βιβλίο του Θωμά Σιταρά Η ΠΑΛΙΑ ΑΘΗΝΑ ΖΕΙ, ΓΛΕΝΤΑ, ΓΕΥΕΤΑΙ, Αθήνα 2011, Εκδόσεις ΩΚΕΑΝΙΔΑ)

http://www.lifo.gr/guests/paliaathina/48459

Ο ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ, Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΕΛΛΑΣ

Όπως γνωρίζουμε ενδεχομένως από τα σχολικά μας χρόνια, ο Έλληνας ιστορικός Θουκυδίδης έζησε μεταξύ 460-398 π.Χ. και έγινε παγκοσμίως γνωστός για τη συγγραφή της κλασικής Ιστορίας του Πελοποννησιακού Πολέμου.

Στο έργο της ζωής του αφηγείται γεγονότα που συνέβησαν κατά τον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ της Αθήνας και της Σπάρτης· ο Πελοποννησιακός Πόλεμος κράτησε από το 431 έως το 404 π.Χ., με ένα επτάχρονο διάλειμμα ύποπτης ανακωχής. Στο προοίμιο του έργου διαβάζουμε:

1. Θουκυδίδης, ο Αθηναίος, έγραψε την ιστορίαν του πολέμου μεταξύ των Πελοποννησίων και των Αθηναίων. Την συγγραφήν αυτού ήρχισεν ευθύς εξ αρχής της εκρήξεώς του, διότι προείδεν ότι θ’ απέβαινε μεγάλος και περισσότερον αξιομνημόνευτος από κάθε προηγούμενον πόλεμον, και εσυμπέραινε τούτο από το γεγονός ότι αμφότερα τα Κράτη κατήρχοντο εις αυτόν, ενώ ευρίσκοντο εις την ακμήν της παντός είδους στρατιωτικής δυνάμεώς των, και ότι έβλεπε τους λοιπούς Έλληνας είτε τασσόμενους αμέσως, είτε διανοουμένους τουλάχιστον να ταχθούν προς το εν ή το άλλο μέρος.

Η κίνησις αυτή ετάραξε τωόντι βαθύτατα την Ελλάδα, και μέρος υπό τους βαρβάρους και σχεδόν τον κόσμον όλον. Τα προγενέστερα γεγονότα και τα έτι παλαιότερα δεν δύνανται να εξακριβωθούν σαφώς, ένεκα της παρόδου πολλού χρόνου. Αλλά από τεκμήρια, τα οποία, ωθών την έρευνάν μου μέχρι του απωτάτου παρελθόντος, κρίνω αξιόπιστα, άγομαι να πιστεύσω ότι δεν υπήρξαν μεγάλα, ούτε υπό πολεμικήν, ούτε υπό άλλην έποψιν.

Ως προς την καταγωγή του, ο ίδιος αναφέρει ότι ήταν Θραξ, καθώς πατέρας του ήταν ο Όλορος, όνομα το οποίο επίσης ανήκε σε πολλούς βασιλείς της Θράκης. Ο Όλορος ήταν ιδιοκτήτης χρυσωρυχείων στην παράκτια περιοχή απέναντι από τη Θάσο και συνεπώς ευκατάστατος. 

Ο Θουκυδίδης γεννήθηκε στον Άλιμο και είχε συγγενικούς δεσμούς με τον Αθηναίο πολιτικό και στρατηγό Μιλτιάδη και έναν από τους γιούς του, τον Κίμωνα. Κατά την διάρκεια μιας εκστρατείας στην χερσόνησο της Κριμαίας, ο Μιλτιάδης παντρεύτηκε την Ηγησιπύλη, κόρη του Ολόρου, βασιλιά της Θράκης. Ο μέγας ιστορικός έλαβε κλασική μόρφωση και επηρεάσηκε από την σπουδαία φιλοσοφική παράδοση των Σοφιστών, αν και ήταν μάλλον αριστοκρατικής πολιτικής καταγωγής. 

Η συγγένεια και η συναναστροφή με τους κύκλους της αριστοκρατίας τον έφερε σε επαφή με ανθρώπους που διαμόρφωσαν την ιστορία της περιόδου για την οποία έγραψε. Ο χαρακτήρας του λέγεται ότι ήταν ψυχρός, μελαγχολικός και απαισιόδοξος.

Ως προς την καταγωγή του, ο ίδιος αναφέρει ότι ήταν Θραξ, καθώς πατέρας του ήταν ο Όλορος, όνομα το οποίο επίσης ανήκε σε πολλούς βασιλείς της Θράκης. Ο Όλορος ήταν ιδιοκτήτης χρυσωρυχείων στην παράκτια περιοχή απέναντι από τη Θάσο και συνεπώς ευκατάστατος. Ο Θουκυδίδης γεννήθηκε στον Άλιμο και είχε συγγενικούς δεσμούς με τον Αθηναίο πολιτικό και στρατηγό Μιλτιάδη και έναν από τους γιούς του, τον Κίμωνα. Κατά την διάρκεια μιας εκστρατείας στην χερσόνησο της Κριμαίας, ο Μιλτιάδης παντρεύτηκε την Ηγησιπύλη, κόρη του Ολόρου, βασιλιά της Θράκης.

Ο μέγας ιστορικός έλαβε κλασική μόρφωση και επηρεάσηκε από την σπουδαία φιλοσοφική παράδοση των Σοφιστών, αν και ήταν μάλλον αριστοκρατικής πολιτικής καταγωγής. Η συγγένεια και η συναναστροφή με τους κύκλους της αριστοκρατίας τον έφερε σε επαφή με ανθρώπους που διαμόρφωσαν την ιστορία της περιόδου για την οποία έγραψε. Ο χαρακτήρας του λέγεται ότι ήταν ψυχρός, μελαγχολικός και απαισιόδοξος.

Ο Θουκυδίδης ήταν περίπου 25-30 ετών όταν ξεκίνησε ο Πελοποννησιακός Πόλεμος (431 π.Χ.). Αρρώστησε ο ίδιος κατά τον λοιμό που έπληξε την Αθήνα μεταξύ 430 και 427 π.Χ. και εξόντωσε το ένα τέταρτο του πληθυσμού της, μεταξύ αυτών και τον ίδιο τον Περικλή. Το 424 π.Χ. εξελέγη στρατηγός και ανέλαβε τη διοίκηση 7 πλοίων που αγκυροβολούσαν στη Θάσο, πιθανότατα επειδή είχε παλαιότερες διασυνδέσεις στην περιοχή. Κατά το χειμώνα του 424/3 π.Χ. ο Σπαρτιάτης στρατηγός Βρασίδας χτύπησε την Αμφίπολη, μια παραλιακή πόλη της Μακεδονίας στα δυτικά της Θάσου, η οποία είχε στρατηγική σημασία για την Αθηναϊκή Συμμαχία, λόγω της ναυπηγήσιμης ξυλείας που πρόσφερε η περιοχή και επειδή βρισκόταν κοντά στα χρυσωρυχεία του Παγγαίου. Ο Αθηναίος διοικητής της μακεδονικής πόλης ζήτησε βοήθεια από τον στρατηγό Θουκυδίδη.

Ο Βρασίδας, γνωρίζοντας ότι οι δυνάμεις των Αθηναίων βρισκόταν στη Θάσο και επειδή φοβήθηκε ότι θα φτάσουν ενισχύσεις από τη θάλασσα, έσπευσε να προσφέρει ευνοϊκούς όρους παράδοσης στους κατοίκους της Αμφίπολης και οι τελευταίοι τούς δέχτηκαν. Έτσι, όταν ο Θουκυδίδης έφτασε, η πόλη βρισκόταν ήδη υπό τον έλεγχο των Σπαρτιατών. Όπως ήταν επόμενο, η είδηση για την απώλεια της Αμφίπολης προκάλεσε μεγάλη πολιτική αναστάτωση στην Αθήνα. Για την αποτυχία του να σώσει την πόλη, ο Θουκυδίδης αναφέρει:

Ήταν επίσης γραμμένο να εξοριστώ από την πατρίδα μου για είκοσι χρόνια μετά τα γεγονότα της Αμφίπολης και, όντας παρών και με τις δύο πλευρές της διαμάχης και κυρίως με τους Πελοποννήσιους λόγω της εξορίας μου, είχα το χρόνο να παρακολουθώ τις καταστάσεις κάπως αμερόληπτα.

Με την ιδιότητα του εξόριστου και με βαθιά γνώση των τοπικών συνθηκών, όπως μαρτυρείται στο έργο του, ο οξυδερκής ιστορικός ταξιδεύει σχεδόν ελεύθερα στα θέατρα του πολέμου και έχει την ευκαιρία να δει τις διενέξεις από διαφορετικές πλευρές. Πιθανόν να ταξίδεψε και στη Σικελία κατά τη διάρκεια της Σικελικής Εκστρατείας. Σύμφωνα με τον Παυσανία, κάποιος Οινόβιος κατάφερε να περάσει ένα νόμο που επέτρεπε στο Θουκυδίδη να επιστρέψει από την εξορία, πιθανόν λίγο μετά την παράδοση της Αθήνας και το τέλος του πολέμου το 404 π.Χ.

Ο Παυσανίας αναφέρει ακόμη ότι δολοφονήθηκε κατά την επιστροφή του στην Αθήνα. Πολλοί αμφισβητούν αυτή την εκδοχή, θεωρώντας πως υπάρχουν ενδείξεις ότι έζησε μέχρι και το 397 π.Χ. Όπως και να έγινε, βέβαιο είναι ότι παρόλο που έζησε μετά το τέλος του πολέμου και την οριστική συντριβή της Αθήνας, δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την Ιστορία του. Η διήγησή του διακόπτεται κάπως απότομα στο μέσο του έτους 411 π.Χ., υποδηλώνοντας ίσως ότι πέθανε κατά τη διάρκεια της συγγραφής του έργου. Σύμφωνα με κάποια παράδοση, το κείμενό του βρέθηκε να τελειώνει με μία ανολοκλήρωτη πρόταση. Τα λείψανά του επιστράφηκαν στην πόλη της Παλλάδας και ενταφιάστηκαν στον οικογενειακό τάφο του Κίμωνα.

ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΕΙΣ

Ο Θουκυδίδης δεν έδωσε τίτλο στο έργο του, ούτε το χώρισε σε βιβλία. Η διαίρεσή σε 8 βιβλία και ο τίτλος Θουκυδίδου Ιστορίαι ή Συγγραφή οφείλονται στους αρχαίους γραμματικούς. Στο Α΄ βιβλίο -μετά το προοίμιο- ακολουθεί η λεγόμενη αρχαιολογία, η οποία αποτελεί σύγκριση μεταξύ του Πελοποννησιακού πολέμου και προηγουμένων σημαντικών γεγονότων της ελληνικής ιστορίας:

Η κίνησις αυτή ετάραξε τωόντι βαθύτατα την Ελλάδα, και μέρος υπό τους βαρβάρους και σχεδόν τον κόσμον όλον. Τα προγενέστερα γεγονότα και τα έτι παλαιότερα δεν δύνανται να εξακριβωθούν σαφώς, ένεκα της παρόδου πολλού χρόνου. Αλλά από τεκμήρια, τα οποία, ωθών την έρευνάν μου μέχρι του απωτάτου παρελθόντος, κρίνω αξιόπιστα, άγομαι να πιστεύσω ότι δεν υπήρξαν μεγάλα, ούτε υπό πολεμικήν, ούτε υπό άλλην έποψιν.

Σύμφωνα με το ίδιο, η Αττική -λόγω του ότι το έδαφός της είναι ισχνόν και πτωχόν- υπήρξεν ανέκαθεν απαλλαγμένη από στάσεις και για το λόγο αυτό διατήρησε πάντοτε τους ίδιους κατοίκους. Αντιθέτως, τα ευφορώτερα προ πάντων διαμερίσματα υπέκειντο εις διηνεκείς μεταβολάς των κατοίκων. Ως τέτοιες περιοχές αναφέρει τη Θεσσαλία, την Βοιωτία, το μεγαλύτερον μέρος της Πελοποννήσου, εκτός από την Αρκαδία και από την υπόλοιπη Ελλάδα τα καλύτερα μέρη:

Διότι είναι προφανές ότι η χώρα που καλείται σήμερον Ελλάς δεν ήτο μονίμως κατοικημένη εξ αρχής, αλλ’ εγίνοντο εις το παρελθόν συχναί μεταναστεύσεις και οι κάτοικοι χωρίς πολλάς δυσκολίας εγκατέλειπαν τας εστίας των, εξαναγκαζόμενοι εις τούτο από νέους πολυαριθμοτέρους εκάστοτε εποίκους. Καθόσον ούτε το εμπόριον, όπως σήμερον διεξάγεται, υπήρχε τότε, ούτε ασφαλής διά ξηράς ή διά θαλάσσης συγκοινωνία, και καθένας εξεμεταλλεύετο το έδαφος, το οποιον είχε υπό την κατοχήν του, τόσον μόνον όσον ήρκει διά την συντήρησίν του. 

Ούτε πλούτον εσώρευαν, ούτε την γην εφύτευαν, τόσον μάλλον καθόσον αι εγκαταστάσεις των δεν ήσαν ωχυρωμέναι και ως εκ τούτου εφοβούντο μήπως από στιγμής εις στιγμήν άλλοι επιδρομείς επέλθουν και τους αφαιρέσουν κάθε τι που έχουν. Επειδή, εξ άλλου, επίστευαν ότι οπουδήποτε ημπορούν να εξασφαλίσουν την αναγκαίαν καθημερινήν τροφήν, εμετανάστευαν όχι απροθύμως και δι’ αυτό δεν ήσαν ισχυροί ούτε κατά το μέγεθος των πόλεων, ούτε κατά την πολεμικήν γενικώς παρασκευήν. Αλλά τα ευφορώτερα προ πάντων διαμερίσματα υπέκειντο εις διηνεκείς μεταβολάς των κατοίκων -όπως, λόγου χάριν, αι επαρχίαι, αι οποίαι σήμερον ονομάζονται Θεσσαλία και Βοιωτία, και το μεγαλύτερον μέρος της Πελοποννήσου, εκτός της Αρκαδίας, και από την άλλην Ελλάδα τα καλύτερα μέρη.

Η αύξηση του πλούτου επέφερε συγκρούσεις και πολλοί κατέφευγαν στην ασφαλέστερη Αθήνα, η οποία με την πάροδο του χρόνου έγινε πολυάνθρωπος και δεν μπορούσε να θρέψει τους κατοίκους της. Αρχικά, ο αποικισμός της Ιωνίας έδωσε μια λύση στο πρόβλημα:

Διότι η ευφορία της γης έφερεν αύξησιν της δυνάμεως ωρισμένων προσώπων, η οποία επροκάλει εμφυλίους σπαραγμούς, από τους οποίους τα διαμερίσματα αυτά εφθείροντο τόσον μάλλον, καθόσον ήσαν περισσότερον εκτεθειμένα εις εξωτερικάς επιδρομάς. Η Αττική, εν πάση περιπτώσει, λόγω του ότι το έδαφός της είναι ισχνόν και πτωχόν, υπήρξεν ανέκαθεν απηλλαγμένη από στάσεις και διά τον λόγον αυτόν διετήρησε πάντοτε τους ιδίους κατοίκους. Και έχομεν εδώ απόδειξιν του ισχυρισμού μου ότι, λόγω της μεταναστεύσεως, τα άλλα μέρη της Ελλάδος δεν ηυξήθησαν εις πληθυσμόν όπως η Αττική. Διότι οι δυνατώτεροι από εκείνους, όσοι, ένεκα εξωτερικών πολέμων ή εσωτερικών στάσεων εξεδιώκοντο από την άλλην Ελλάδα, κατέφευγαν εις τας Αθήνας ως εις τόπον ασφαλή, και, πολιτογραφούμενοι, κατέστησαν την πόλιν, ευθύς από τους παλαιότατους χρόνους, ακόμη πλέον πολυάνθρωπον, εις τρόπον ώστε επειδή η Αττική απέβη ανεπαρκής διά τον πληθυσμόν της πόλεως οι Αθηναίοι απέστειλαν αποικίας εις την Ιωνίαν.

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΕΛΛΑΣ

Σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία, ο Έλλην ήταν γιος του Δευκαλίωνος και της Πύρρας και απέκτησε τρεις γιους, τον Αίολο, τον Δώρο και τον Ξάνθο. Ο Αίολος και ο Δώρος μαζί με τους γιους του Ξάνθου, τον Αχαιό και τον Ίωνα, αποτέλεσαν τους γενάρχες των τεσσάρων κυριότερων ελληνικών φυλών που ήταν οι Αχαιοί, οι Δωριείς, οι Αιολείς και οι Ίωνες. Το όνομα Έλληνες στα ομηρικά χρόνια δεν αντιστοιχούσε παρά μόνο σ’ ένα ελληνικό φύλο, που κατοικούσε στην περιοχή γύρω από τον Σπερχειό ποταμό στη σημερινή Φθιώτιδα (αρχ. Φθία), το οποίο είχε ως ηγέτη του τον μυθικό ήρωα Αχιλλέα, επικεφαλής των περίφημων Μυρμιδόνων: οι τ’ είχον Φθίην ήδ’ Ελλάδα καλλιγύναικα. / Μυρμιδόνες δε καλεύντο και Έλληνες και Αχαιοί (Ιλιάδα Β’ 683-4).

Οι Έλληνες στο έργο του Ομήρου αναφέρονται επίσης ως Αχαιοί, Παναχαιοί, Δαναοί, Αργείοι και Πανέλληνες: εγχείη δ’ εκέκαστο /ο Αίας ο ηγεμόνας των Λοκρών /Πανέλληνας και Αχαιούς (Ιλιάδα Β’ 530).

Κατά τον Αριστοτέλη, αρχικά Ελλάς ήταν όνομα περιοχής κοντά στη Δωδώνη. Η ετυμολογία της λέξεως Έλλην έχει προκαλέσει διάφορες συζητήσεις. Η επικρατέστερη εκδοχή είναι ότι η λέξη προέρχεται από τους Σελλούς (<θ. σελ- = φωτίζω), ένα Ελληνικό φύλο της Ηπείρου στο οποίο ανήκαν οι ιερείς της Δωδώνης. Ένα μέρος των Σελλών φέρεται να μετανάστευσε στη Φθία.

Μέχρι τον Τρωικό Πόλεμο, η Ελλάς δεν επιχείρησε τίποτα από κοινού: Την αδυναμίαν, άλλωστε, των παλαιών καιρών μου φαίνεται ότι αποδεικνύει και το γεγονός προ πάντων ότι πριν από τα Τρωικά τίποτε δεν επεχείρησεν από κοινού η Ελλάς. Νομίζω μάλιστα ότι το όνομα αυτό ούτε είχε δοθή ακόμη εις όλην την χώραν, ούτε καν υπήρχε προ του Έλληνος, υιού του Δευκαλίωνος, αλλά τα διάφορα φύλα, και εις μεγαλυτέραν έκτασιν το Πελασγικόν, έδιδαν το όνομά των εις τα υπ’ αυτών κατοικούμενα διαμερίσματα. Αλλ’ από την εποχήν που ο Έλλην και οι υιοί του απέβησαν ισχυροί εις την Φθιώτιδα, και την βοήθειάν των επεκαλούντο οι κάτοικοι των άλλων πόλεων, τα διάφορα φύλα, συνεπεία της επικοινωνίας αυτής, ωνομάζοντο ήδη επί μάλλον και μάλλον Έλληνες, μολονότι πολύς επέρασε καιρός πριν το όνομα τούτο ημπορέση να επικράτηση γενικώς. Την καλυτέραν απόδειξιν παρέχει ο Όμηρος. Διότι, μολονότι έζησε πολύ ύστερον και από τα Τρωικά, πουθενά δεν ωνόμασε με το όνομα αυτό όλους, ούτε άλλους εκτός εκείνων που ηκολούθησαν τον Αχιλλέα από την Φθιώτιδα, οι οποίοι ήσαν και οι πρώτοι Έλληνες, αλλ’ αποκαλεί αυτούς εις τα ποιήματά του γενικώς Δαναούς και Αργείους και Αχαιούς.

Ο Όμηρος δεν κάνει επίσης διάκριση ανάμεσα σε Έλληνες και βαρβάρους: Ούτε βαρβάρους, άλλωστε, μνημονεύει διά τον λόγον, ως νομίζω, ότι ούτε οι Έλληνες είχαν ακόμη διακριθή διά κοινού αντιθέτου ονόματος. Οπωσδήποτε τα διάφορα ελληνικά φύλα, επί των οποίων το όνομα των Ελλήνων, λόγω κοινότητος της γλώσσης, εξηπλώνετο διαδοχικώς από μίαν περιφέρειαν εις άλλην, έως ότου επεξετάθη ακολούθως επί του συνόλου των, δεν έκαμαν καμμίαν κοινήν επιχείρησιν πριν από τα Τρωικά, ένεκα αδυναμίας και ελλείψεως αμοιβαίας επικοινωνίας. Άλλωστε, και την εκστρατείαν ακόμη κατά της Τροίας τότε μόνον επεχείρησαν από κοινού, όταν είχαν ήδη αποκτήσει αξιόλογον εμπειρίαν της θαλάσσης.

ΕΛΛΗΝ ΚΑΙ ΕΛΛΑΣ

Στο Λεξικό του Μπαμπινιώτη, αναφέρεται και ο τύπος Έλλοπες, ο οποίος προσδιόριζε κατοίκους της Δωδώνης και της βόρειας Εύβοιας. Ο Αριστοτέλης ορίζει τη Δωδώνη ως αρχική πατρίδα των Ελλήνων. Από μορφολογικής απόψεως θεωρείται ότι οι λέξεις Έλλην και Ελλάς αποτελούν παράγωγα του ουσ. Ελλοί-Έλλοι-Σελλοί, καθώς οι τύποι αυτοί απαντώνται στον Ομηρο και τον Πίνδαρο. Ο Χριστιανός Ησύχιος ερμηνεύει ως εξής: Έλλοί· Έλληνες οι εν Δωδώνη και οι ιερείς. Όλοι αυτοί οι γλωσσικοί τύποι είναι αγνώστου ετύμου και σημασίας κατά τον κο Μπαμπινιώτη.

Όπως αναφέρθηκε ήδη, στον Όμηρο η λέξη περιορίζεται τοπικά στους Θεσσαλούς της Φθίας, ενώ η χρήση της αργότερα στο αρχ. επίθ. Ελλανοδίκαι αύξησε το κύρος της λόγω της σημασίας των Ολυμπιακών Αγώνων. Ο Θουκυδίδης εξηγεί τη γεωγραφική επέκταση του όρου Έλληνες από τον μυθολογικό ήρωα Έλληνα, που ταξίδευε και δρούσε συχνά σε άλλες πόλεις. Ο αρχαίος ιστορικός Ηρόδοτος πιστεύει ότι ο όρος Έλληνες χρησιμοποιήθηκε για να τονίσει την κοινή προέλευση των διαφόρων φυλών του ελληνικού χώρου.

Ο αποκλεισμός του μυθώδους από την ιστορίαν μου ίσως την καταστήση ολιγώτερον τερπνήν ως ακρόαμα, θα μου είναι όμως αρκετόν, εάν το έργον μου κρίνουν ωφέλιμον όσοι θελήσουν να έχουν ακριβή αντίληψιν των γεγονότων, όσα έχουν ήδη λάβει χώραν, και εκείνων τα οποία κατά την ανθρωπίνην φύσιν μέλλουν να συμβούν περίπου όμοια.

ΤΟ «ΓΕΝΟΣ ΤΩΝ ΓΡΑΙΚΩΝ»

Στην προεπαναστατική Ελλάδα αναβιώνει μια πανάρχαια ονομασία των Ελλήνων, οι ονομασία Γραικοί, που χρησιμοποιήθηκε πριν ακόμη καθιερωθεί η λέξη Έλληνες. Σε επιγραφή τού 4ου π.Χ. αι. διαβάζουμε: Έλληνες ωνομάσθησαν, το πρότερον Γραικοί καλούμενοι. Ο Αριστοτέλης (Μετεωρολογικά 1,352α) γράφει: ώκουνν [ενν. στην περιοχή της Δωδώνης στην Ήπειρο] οι Σελλoί (πρόκειται για τους Ελλούς] και οι καλούμενοι τότε μεν Γραικοί, νυν δε Έλληνες. Η πληροφορία του Αριστοτέλη και η γενικότερη παράδοση της αρχαιότητας συγκλίνουν στο ότι τόσο οι ονομασίες Γραικοί και Έλληνες όσο και η περιοχή της αρχικής εγκατάστασης των Ελλήνων τοποθετούνται στην περιοχή της Ηπείρου, γύρω από τη Δωδώνη και τα σημερινά Ιωάννινα.

Στους αλεξανδρινούς χρόνους, η ονομασία Γραικοί συναντάται λιγότερο, αλλά παραλλήλως προς το Έλληνες. Στο Βυζάντιο παράλληλα με το Ρωμαίοι χρησιμοποιείται, σε περιορισμένη έκταση, και το Γραικοί, προσλαμβάνοντας την ειδικότερη σημασία «ελληνορθόδοξοι» κατ’ αντιδιαστολή προς το Έλληνες (= ειδωλολάτρες, πολυθεϊστές) και το Λατίνοι (= χριστιανοί της Δύσης/ρωμαιοκαθολικοί). Τον 15^ο αιώνα, (στη Σύνοδο της Φλωρεντίας) αναφέρονται συνελθόντες Λατίνοι τε και Γραικοί.

Ο δεινός αρχαιογνώστης Αδαμάντιος Κοραής και άλλοι προεπαναστατικοί συγγραφείς και αγωνιστές (Ρήγας, Χριστόπουλος κ.ά.) μιλούν για το Γένος των Γραικών και ο ανασκολοπισθείς Αθανάσιος Διάκος -αρνούμενος να ενταχθεί στον οθωμανικό στρατό- απαντά περήφανα στους Τούρκους: Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θε να πεθάνω. Με την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους, το όνομα Γραικοί αντικαθίσταται από το Έλληνες.

Οι Γραικοί, είτε ως κάτοικοι (αργότερα) της Γραίας στην Εύβοια και της ευβοϊκής αποικίας Κύμης στην Κάτω Ιταλία, είτε απευθείας (παλαιότερα) από την περιοχή της Ηπείρου, έγιναν γνωστοί στους Ιταλούς, που τους ονόμασαν Graeci, από όπου και οι ξενικές ονομασίες των Ελλήνων ως Greek (αγγλ.), Grec (γαλλ.), Grieche (γερμ.). Ωστόσο, οι ξένοι χρησιμοποιούν για το Ελλάς το Hellas, ως επίσημη ονομασία της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, παράλληλα προς τα ονόματα Greece (αγγλ.), Grece (γαλλ.) και Griechenland στα γερμανικά.

Με το έργο του αθάνατου Θουκυδίδη θα ασχοληθούμε και σε επόμενα σημειώματα. Για την ώρα, θα καταλήξουμε με ένα μικρό και επίκαιρο απόσπασμα από τον περίφημο διάλογο των Αθηναίων με τους Μηλίους:

ΜΗΛΕΙΟΙ: Πώς είναι δυνατόν να έχουμε εμείς το ίδιο συμφέρον να γίνουμε δούλοι σας όσο εσείς έχετε συμφέρον να μας υποτάξετε;

ΑΘΗΝΑΙΟΙ: Επειδή εσείς, αν υποταχθείτε, θ’ αποφύγετε την έσχατη καταστροφή και εμείς θα έχουμε κέρδος αν δεν σας καταστρέψουμε.

http://aneksigita-fainomena.blogspot.gr/2015/03/o-thoukydidhs-proeleush-twn-ellhnwn-kai-to-onoma-ellas.html#.VRPp3o5fvms