Ο ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟΣ ΣΕΙΣΜΟΣ ΤΟΥ 1928 ΠΟΥ ΙΣΟΠΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΚΟΡΙΝΘΟ.

ΟΙ ΠΡΟΣΕΙΣΜΟΙ ΕΣΩΣΑΝ ΔΕΚΑΔΕΣ ΖΩΕΣ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΕΙ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ.

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΒΙΒΛΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ ΤΗΣ «ΝΕΑ ΚΟΡΙΝΘΟΥ» ΜΕ ΝΕΟΥΣ ΑΝΤΙΣΕΙΣΜΙΚΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ

Ο καταστρεπτικός σεισμός της 28^ης Απριλίου του 1928 ισοπέδωσε την πόλη της Κορίνθου, αλλά ευτυχώς οι προσεισμικές δονήσεις είχαν θορυβήσει τους κατοίκους οι οποίοι είχαν προλάβει να φύγουν από τα σπίτια τους. Ο καιρός ήταν ο πρώτος οιωνός. Από το πρωί υπήρχε ένας αδικαιολόγητος καύσωνας σε όλη την πόλη. Όσο πλησίαζε η ώρα του Εγκέλαδου, η ατμόσφαιρα γινόταν όλο και πιο ανυπόφορη. Τα ζώα έκαναν σαν τρελά καθώς προαισθάνονταν την επερχόμενη καταστροφή. Γύρω στις 9 η ώρα το βράδυ ξεκίνησαν οι αλλεπάλληλες δονήσεις, τις οποίες συνόδευε μια δυνατή βοή που ερχόταν από την γη. Σχεδόν όλα τα κτίρια της Κορίνθου καταστράφηκαν. Το τελικό χτύπημα ήρθε στις 22:00 το βράδυ, όπου έγινε ο μεγάλος σεισμός των 6,3 Ρίχτερ. Οι δονήσεις, που συνεχίστηκαν και για τις επόμενες δύο μέρες, δεν άφησαν τίποτα όρθιο. Ο σεισμός έγινε αισθητός σχεδόν σε όλη την Πελοπόννησο, το μεγαλύτερο μέρος της Εύβοιας και της Στερεάς Ελλάδας, τα νησιά του Σαρωνικού, τις Κυκλάδες, τον Βόλο, την Πρέβεζα, ακόμα και την Κρήτη.

Οι προσεισμικές δονήσεις, περιόρισαν τον αριθμό των θυμάτων στους 20 νεκρούς και 30 τραυματίες . Όμως ο σεισμός κατέστρεψε το σύνολο σχεδόν των 2.000 κτιρίων της πόλης της Κορίνθου και προκάλεσε σημαντικές ζημιές σε γειτονικές πόλεις, όπως το Λουτράκι. Οι αφηγήσεις των κατοίκων ήταν δραματικές: «Νιώθαμε την γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μας. Ένας τεράστιος κρότος ακούστηκε και τα κτίρια κατέρρευσαν. Μια μεγάλη φλόγα είδαμε στον ουρανό και νομίζαμε ότι ήρθε η συντέλεια του κόσμου. Αργότερα μάθαμε ότι η φλόγα οφειλόταν στην ένωση του ηλεκτρικού της Κορίνθου. Το κτίριο του ηλεκτρικού καταστράφηκε τελείως. Οι γυναίκες φώναζαν: «Παναγία σώσε μας».

Μια τεράστια θύελλα σκόνης έκανε ακόμη πιο τραγικό το σκηνικό, όπως ανέφεραν δημοσιεύματα της εποχής. Αμέσως επικράτησε πανικός. Ο κόσμος με κάρα και άλογα φόρτωνε ό,τι μπορούσε και έφευγε προς τα βουνά φοβούμενος νέο χτύπημα του Εγκέλαδου. Αμέσως εστάλη βοήθεια από τις γύρω περιοχές. Στήθηκαν σκηνές για την στέγαση των σεισμοπαθών ενώ απεστάλησαν και τρόφιμα. Επίσης ένα αγγλικό και δύο ιταλικά πολεμικά πλοία κατέπλευσαν την περιοχή και προσέφεραν εφόδια στους σεισμοπαθείς.

Η ΝΕΑ ΚΟΡΙΝΘΟΣ

Στις 28 Απριλίου του 1928, πέντε μέρες μετά τον καταστροφικό σεισμό και τις αλλεπάλληλες μικροδονήσεις, ξεκίνησε η κατεδάφιση των ερειπίων, για να ξεκινήσει η ανοικοδόμηση της πόλης από το μηδέν. Τα συνεργεία άρχισαν να γκρεμίζουν τα υπολείμματα των σπιτιών, να καθαρίζουν τους δρόμους, να συμμαζεύουν τα υλικά, για να ξεκινήσει η προετοιμασία για να θεμελιωθεί η Νέα Κόρινθος πάνω σε νέο ρυθμό.

Φορτηγά με ξυλεία και ειδικά συνεργεία κατέφθασαν στην περιοχή για την ανοικοδόμηση ξύλινων παραπηγμάτων στην κεντρική πλατεία, όπου στεγάστηκαν οι δημόσιες υπηρεσίες και η επιτροπή στεγάσεως.

Εταιρείες, ιδιώτες και δημόσια ιδρύματα έστειλαν χρήματα για την βοήθεια των σεισμοπαθών. Από τον έρανο συγκεντρώθηκε το ποσό των 4,5 εκατομμυρίων δραχμών. Πέρα από τα χρηματικά ποσά, απεστάλησαν στην Κόρινθο κιβώτια με τρόφιμα, ποτά και ρούχα. Τμήμα του ερυθρού σταυρού διοργάνωναν τρία συσσίτια την ημέρα με άφθονο φαγητό. Για την ανοικοδόμηση της Κορίνθου και του Λουτρακίου δημιουργήθηκε ο Αυτόνομος Οργανισμός Σεισμοπαθών Κορίνθου (ΑΟΣΚ), όπου ανέλαβε επικεφαλής ο Μητροπολίτης Δαμασκηνός. Ο Οργανισμός επέβλεψε την κατασκευή των κτιρίων με βάση τους νέους αντισεισμικούς κανονισμούς, που εφαρμόστηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα ενώ ανέλαβε και την χορήγηση δανείων και χρηματικής βοήθειας για την κατασκευή τους.

http://www.mixanitouxronou.gr/o-katastrofikos-sismos-tou-1928-pou-isopedose-tin-korintho-i-prosismi-esosan-dekades-zois-katikon-pou-ichan-egkatalipsi-ta-spitia-tous-meta-tin-vivliki-katastrofi-xekinise-i-anikodomisi-tis-nea-ko/

ΤΟ ΛΙΝΤΣΑΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΜΠΕΝΙΤΟ ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΡΩΜΕΝΗΣ ΤΟΥ.

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΤΑΛΟΥ ΔΙΚΤΑΤΟΡΑ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ 1945, ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕ ΕΝΑΝ ΟΧΛΟ 5.000 ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΝΑ ΞΥΛΟΚΟΠΗΣΟΥΝ, ΝΑ ΦΤΥΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΟΥΡΗΣΟΥΝ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΣΟΡΟ ΤΟΥ.

Το Σάββατο 29 Απριλίου του 1945 οι Ιταλοί αντιστασιακοί εκτέλεσαν τον Μπενίτο Μουσολίνι και την ερωμένη του Κλάρα Πετάτσι. Την Κυριακή ένας εξαγριωμένος όχλος 5000 ανθρώπων, κλωτσούσε έφτυνε και ουρούσε στα πτώματα τους στο κέντρο της πόλης όπου γεννήθηκε ο ιταλικός φασισμός.

Στο πρόσωπο του Μουσολίνι υπήρχε μια περιφρονητική έκφραση. Πέθανε φωνάζοντας: Όχι! Όχι! στο εκτελεστικό απόσπασμα, που του πήρε τη ζωή, καθώς και της ερωμένης του, κοντά στο χωριό Ντόγκο στη λίμνη Κόμο λίγο πριν τα ελβετικά σύνορα. Είχε προηγηθεί η συντριπτική ήττα που υπέστη ο ιταλικός στρατός στα βουνά της Πίνδου από τις ελληνικές δυνάμεις, ενώ η ήττα του Άξονα στο μέτωπο της Βορείου Αφρικής έθεσε την Ιταλία εντός του πεδίου βολής των Συμμάχων. Ο ιταλικός στρατός σχεδόν κατέρρευσε μετά τη Συμμαχική απόβαση στη Σικελία και ο Μουσολίνι ανατράπηκε από το ίδιο το Φασιστικό Κόμμα. Ήταν τότε που ο βασιλιάς της χώρας διέταξε τη σύλληψή του. Τον ελευθέρωσαν Γερμανοί αλεξιπτωτιστές και ο Χίτλερ τον τοποθέτησε επικεφαλής κυβέρνησης στην πόλη Σαλό του ιταλικού Βορρά.

Η ΣΥΛΛΗΨΗ

Στις 27 Απριλίου του 1945, ο Μουσολίνι και η ερωμένη του, μαζί και με άλλους φασίστες του υπουργικού συμβουλίου, ταξίδευαν κρυμμένοι σε μια γερμανική φάλαγγα κοντά στο χωριό Ντόγκο στην όχθη της λίμνης Κόμο, ώστε να περάσουν τα σύνορα για την Ελβετία. Μια ομάδα κομμουνιστών ανταρτών επιτέθηκε στο κομβόι και το ανάγκασε να σταματήσει. Οι αντάρτες είχαν πληροφορίες ότι ανάμεσα στους Γερμανούς, βρισκόταν ο Ιταλός φασίστας και οι συνεργάτες του. Και ήταν ακριβώς έτσι. Παρά το γεγονός ότι μεταμφιέστηκε με τη γερμανική στρατιωτική καμπαρντίνα, θα αναγκαζόταν να παραδοθεί στους Ιταλούς, αφού οι ίδιοι εκβίασαν τους Γερμανούς. Αν δεν τους έδιναν το Μουσολίνι, δεν θα άφηναν να περάσει κανείς. Τελικά ο Μουσολίνι αποκαλύφθηκε. Ήταν μέσα σε ένα από τα οχήματα συνοδείας.

Οι αντάρτες συνέλαβαν τον Μουσολίνι και τον πήγαν στο Ντόγκο, όπου πέρασε μέρος της νύχτας στους τοπικούς στρατώνες. Πάνω από πενήντα φασίστες ηγέτες με τις οικογένειές τους βρέθηκαν στο κομβόι και συνελήφθησαν από τους αντάρτες. Εκτός από το Μουσολίνι και την Πετάτσι, δεκαέξι από αυτούς θα εκτελεστούν με συνοπτικές διαδικασίες την επόμενη ημέρα και άλλοι δέκα θα πέσουν νεκροί μέσα σε δύο νύχτες.

Οι μάχες συνεχίζονταν στην περιοχή γύρω από το Ντόγκο. Φοβούμενοι ότι υποστηρικτές του φασισμού μπορεί να προσπαθούσαν να διασώσουν τον Μουσολίνι και την Πετάτσι, οι αντάρτες τους οδήγησαν, στη μέση της νύχτας, σε ένα κοντινό αγρόκτημα. Ο Μουσολίνι και η Πετάτσι πέρασαν εκεί το υπόλοιπο της νύχτας και το μεγαλύτερο μέρος της επόμενης ημέρας.

Το βράδυ της σύλληψης του Μουσολίνι, ο Σάντρο Περτίνι, ο ηγέτης των Σοσιαλιστών ανταρτών στη βόρεια Ιταλία, ανακοίνωσε στο Ράδιο Milano: «Ο επικεφαλής αυτής της συμμορίας των παραβατών, ο Μουσολίνι, που μαζί με τον με εχθρό και με φόβο προσπάθησε να διασχίσει τα σύνορα της Ελβετίας, συνελήφθη. Θα πρέπει να παραδοθεί στο δικαστήριο του λαού, ώστε να μπορεί να τον κρίνει γρήγορα. Αυτό θέλουμε, ακόμα κι αν νομίζουμε ότι η εκτέλεση από μια διμοιρία, είναι πάρα πολύ μεγάλη τιμή για αυτόν τον άνθρωπο. Θα άξιζε να σκοτωθεί σαν ψωριάρικο σκυλί».

Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Υπάρχουν πολλές και διαφορετικές εξηγήσεις για τη γρήγορη εκτέλεση του Μουσολίνι. Μία από τις πιο δημοφιλείς είναι ότι, ο θάνατός του είχε διαταχθεί πολύ πριν τη σύλληψή του. Γεγονός είναι ότι ο Μουσολίνι και η Πετάτσι αιφνιδιάστηκαν, την ώρα που έκαναν βόλτα στον κήπο του σπιτιού. Τότε ορισμένοι αντάρτες, εκτελώντας εντολές, τους ακινητοποίησαν για να γίνει ένα πρόχειρο λαϊκό δικαστήριο. Όταν άκουσε την ποινή του θανάτου, ο Μουσολίνι φώναξε: «Επιτρέψτε μου να σώσω τη ζωή μου και εγώ θα σας δώσω μια αυτοκρατορία»!  Η Πετάτσι πέρασε τα χέρια της γύρω από τον Μουσολίνι και φώναξε, «Όχι, δεν πρέπει να πεθάνει». Εκείνη τη στιγμή ο εκτελεστής τους την πυροβόλησε και η ερωμένη του Ιταλού ηγέτη έπεσε κάτω. Ο Μουσολίνι τότε, άνοιξε το σακάκι του και φώναξε, «Ρίξε μου στο στήθος»! Ο Γουόλτερ Αουντίζιο, που σημάδευε τον Μουσολίνι, δεν δίστασε. Ο Ντούτσε έπεσε, αλλά δεν ήταν νεκρός. Μια άλλη σφαίρα καρφώθηκε στο στήθος του για να σιγουρευτούν οι αντάρτες. Οι σοροί τους πετάχτηκαν στο πίσω μέρος ενός φορτηγού, μαζί με εκείνες των 16 συνεργατών του Μουσολίνι, και μεταφέρθηκαν στο Μιλάνο.

ΤΟ ΛΙΝΤΣΑΡΙΣΜΑ ΤΩΝ ΣΟΡΩΝ

Οι εγκέφαλοι του φασισμού που βούτηξαν στον πόλεμο την Ιταλία, κείτονταν τώρα στην λάσπη και το βούρκο σε μια πλατεία στο κέντρο του Μιλάνου. Περισσότερα από 5.000 άτομα συγκεντρώθηκαν για να δουν τα πτώματα που σηματοδοτούσαν το οριστικό τέλος στο φασισμό. Όσοι κατάφερναν να φτάσουν κοντά στις σορούς ουρούσαν πάνω τους ως ένδειξη χλεύης. Μια γυναίκα που σύμφωνα με τις αναφορές, πυροβόλησε πέντε φορές στο σώμα του νεκρού Μουσολίνι, είπε κλαίγοντας: «Πέντε σφαίρες για τους πέντε γιους μου που δολοφονήθηκαν».

Το πλήθος παραληρούσε και μικρή ομάδα ανταρτών κρέμασε τα πτώματα ανάποδα, ενώ οι ένοπλοι αντάρτες έκαναν μεγάλη προσπάθεια να κρατήσουν πίσω τον κόσμο. Ένα κύμα ανθρώπων θα προσπαθήσει να τους περάσει για να διαπομπεύσει ακόμη περισσότερο τις σορούς, ωστόσο αυτό θα αποφευχθεί, με πυροβολισμούς στον αέρα.

Νωρίς το πρωί, οι σοροί κατέβηκαν. Το κεφάλι του Μουσολίνι είχε τοποθετηθεί πάνω στο στήθος της νεκρής ερωμένης του. Το σώμα της είχε αρκετές τρύπες από σφαίρες και οι λεκέδες αίματος έδωσαν ένα βυσσινί χρώμα στη φίνα λευκή μπλούζα με βολάν, η οποία ως εκ θαύματος είχε ξεφύγει από τη βρωμιά που κάλυπτε τους υπόλοιπους.

Το πρόσωπο του Μουσολίνι ήταν σταχτί γκρι. Φορούσε στρατιωτικό μπουφάν και το γκρι παντελόνι ιππασίας της ιταλικής πολιτοφυλακής, το οποίο είχε μια μικρή κόκκινη λωρίδα στις πλευρές. Όμως, ο αέρας του μεγαλείου, που κάποτε περιέβαλλε το γιο του σιδηρουργού, είχε εξαφανιστεί. Το σώμα του, είχε κακοποιηθεί βάναυσα και ήταν καλυμμένο με βρωμιά. Φορούσε τις ψηλές μαύρες μπότες, αλλά δεν υπήρχε πουθενά η λάμψη τους.

Δύο ημέρες αργότερα, ο Χίτλερ θα έπεφτε επίσης νεκρός.

http://www.lifo.gr/team/sansimera/57155

Ο ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΤΗΣ ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ ΔΕΛΤΑ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ 1941

Η ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ, ΠΑΙΡΝΕΙ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ, ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΛΙΤΗ-ΣΠΑΡΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ

 

Ήταν 27 Απριλίου του 1941, ημέρα που τα γερμανικά στρατεύματα μπαίνουν στην Αθήνα. Η Πηνελόπη Δέλτα βρίσκεται στο σπίτι της, καταπονημένη από την ασθένεια και από έναν βαθύ ανεκπλήρωτο έρωτα που τη βασανίζει για χρόνια. Η απόφαση είναι ειλημμένη. Η μεγάλη συγγραφέας των παιδικών μας χρόνων πίνει δηλητήριο. Βασανίζεται για πέντε ημέρες, μέχρι να την εγκαταλείψει κάθε ίχνος ζωής. Αφήνει την τελευταία της πνοή στις 2 Μαΐου, μαζί με ένα σημείωμα. «Παιδιά μου, ούτε παπά, ούτε κηδεία. Παραχώστε με σε μια γωνιά του κήπου, αλλά μόνο αφού βεβαιωθείτε ότι δεν ζω πια. Φροντίστε τον πατέρα σας. Τον φιλώ σφιχτά. Π.Σ. Δέλτα».

Η Πηνελόπη Δέλτα, αδελφή του Αντώνη Μπενάκη, γεννήθηκε το 1874 και ήταν το τρίτο από τα έξι παιδιά του Εμμανουήλ Μπενάκη (μεγαλέμπορο βαμβακιού) και της Βιργινίας Χωρέμη. Την παιδική και εφηβική της ηλικία πέρασε στην Αλεξάνδρεια, με πολλά ταξίδια στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Το μεγαλοαστικό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε της παρείχε κάθε δυνατότητα για παιδεία και πνευματική καλλιέργεια, ενώ η αυταρχική ανατροφή, κυρίως της μητέρας της, διαμόρφωσε μία εύθραυστη προσωπικότητα που αρκετές φορές θεωρούσε ως μόνη διέξοδο το θάνατο. Η Πηνελόπη έμαθε ξένες γλώσσες, ζωγραφική και ανάγνωση και ήταν μια υποδειγματική κόρη. Υποχρεούνταν να εμφανίζεται στις κοσμικές συγκεντρώσεις της ελληνικής παροικίας, τις οποίες ωστόσο βαριόταν αφόρητα.

Μόλις στα 21 της χρόνια κι ενώ η οικογένεια Μπενάκη ήρθε προσωρινά στην Αθήνα, ο θείος της, τη γνώρισε με τον Στέφανο Δέλτα έναν πλούσιο Φαναριώτη βαμβακέμπορο, και επέμεινε να τον παντρευτεί. Η Πηνελόπη εκδήλωσε την άρνησή της με μια απόπειρα αυτοκτονίας. Η κίνησή της αυτή δεν συγκίνησε τη σκληρή οικογένεια και ο γάμος έγινε, ακριβώς όπως είχε προγραμματιστεί.

Με τον Στέφανο Δέλτα απέκτησαν τρεις κόρες, τη Σοφία (μετέπειτα Μαυροκορδάτου), τη Βιργινία (μετέπειτα Ζάννα) και την Αλεξάνδρα (μετέπειτα Παπαδοπούλου). Η Πηνελόπη Δέλτα ήταν υποδειγματική μητέρα. Αγαπούσε και φρόντιζε τα παιδιά της, ενώ στεκόταν στο πλευρό του συζύγου της με την αυστηρότητα που όριζε η ηθική της. Τον ακολουθούσε στις κοσμικές εκδηλώσεις και σε συγκεντρώσεις όπου απαιτούνταν η παρουσία της. Αυτή ήταν και η αφορμή να έρθει σε επαφή με τα πιο λαμπρά μυαλά των διανοουμένων της εποχής.

Στην Αλεξάνδρεια επέστρεψαν το 1905. Τότε ήταν η χρονιά που η Πηνελόπη Δέλτα γνώρισε τον Ίωνα Δραγούμη, υποπρόξενο της Ελλάδας στην Αλεξάνδρεια. Ερωτεύτηκαν αμέσως και η φύση του ειδυλλίου τροφοδότησε ένα έντονο πάθος και μια πλατωνική-δίχως αύριο αγάπη. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας θα κρατούσε για αρκετά χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων η Δέλτα έκανε δύο ακόμα απόπειρες αυτοκτονίας. Ομολόγησε τα πάντα στον σύζυγό της για να είναι ειλικρινής απέναντι στον εαυτό της, αλλά δεν τον εγκατέλειψε ποτέ. Δε μπορούσε να αντιταχθεί στις κοινωνικές επιταγές και την υποχρέωσή της απέναντι στα παιδιά της και προσπάθησε να βάλει τίτλους τέλους στη σχέση της με τον Δραγούμη. Το 1912, η γνωριμία και ο έρωτας του Δραγούμη με τη Μαρίκα Κοτοπούλη, θα της δώσει το τελειωτικό χτύπημα. Από τότε, η Πηνελόπη Δέλτα θα ντυθεί στα μαύρα, μέχρι το τέλος της ζωής της.

Επιστολή της Πηνελόπης Δέλτα στον Ίωνα Δραγούμη (27 Ιουλίου 1906):

«Μένω ακόμη ένα χρόνο, σου το έγραψα· αν με θέλεις ύστερα, αν δεν αλλάξεις, Ίων μου, αν θέλεις τότε, πάρε με... Και τώρα όμως αν με ήθελες δεν θα μπορούσα να σου πω πια όχι· τώρα δεν ξέρω πια τι θα πει τιμή και λόγος και όρκος· ξέρω πως στον κόσμο κάπου ζεις εσύ, πως μ’ αγαπάς ακόμη, πως εσύ μπορείς να γίνεις δικός μου όποταν σε φωνάξω. Ίων μου, δεν σε φωνάζω· μα αν με θελήσεις ποτέ, ξέρεις πού είμαι· σε περιμένω πάντα και σ’ αγαπώ σαν Μήδεια, είσαι το μόνο δίλημμα που ζει μέσα μου με φρικτή ένταση· τ’ άλλα όλα πέθαναν, η αγάπη σου τα σκότωσε! Μη με φοβηθείς· αγαπώ άγρια, μα αγαπώ με φοβερή tendresse το χλωμό παιδί που με φίλησε στο στόμα εκεί στα πεύκα. Ίων μου, θα πεις πως είμαι τρελή, και το ξέρω, μα όπως εκείνο το βράδυ, που πρώτη φορά με ξανάβλεπες, ύστερα από την πρώτη απόπειρα, ήσουν «τρελός για μένα», έτσι κι εγώ είμαι τρελή για σένα... Και μεθώ και δεν ξέρω πια να λογαριάσω τι θα πει «τιμή» και «λόγος». Ξέρω μόνο πως σ’ αγαπώ, τ’ ακούς, Ίων; σ’ αγαπώ άγρια και θέλω την αγκαλιά σου και το στόμα σου που φιλεί φρικτά, σε θέλω όλον, όλον, δικό μου για πάντα και πονώ αλύπητα και ανυπόφορα και μ’ έρχεται να φύγω απόψε, πριν από το γράμμα μου, να μη σου μιλήσω πια, να μη σου γράψω «σ’ αγαπώ», μόνο να έλθω εκεί, να ορμήσω στο σπίτι σου, να χυθώ στο λαιμό σου και χωρίς λέξη, να πνίξω την αναπνοή σου, φιλώντας σε στο στόμα, ως που να κλείσεις τα μάτια σου και να πέσει το κεφάλι σου στον ώμο μου, χλωμό και αποκαμωμένο, μισοπεθαμένο από συγκίνηση και πόνο και χαρά που σκοτώνει. Το ξέρω πως είμαι τρελή· μα η αγάπη κάποιον τρελαίνει...».

Με το Γάλλο βυζαντινολόγο Γκυστάβ Σλυμπερζέ, θα έχουν μακρόχρονη αλληλογραφία με την οποία, η Πηνελόπη Δέλτα έλαβε τη βοήθεια που χρειαζόταν για να γράψει τα μυθιστορήματά της σχετικά με τη βυζαντινή ιστορία. Η Δέλτα που είχε μετακομίσει στη Φρανκφούρτη το 1906 εξέδωσε το πρώτο της μυθιστόρημα, με τίτλο ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ, 1909. Το μυθιστόρημα εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και σύντομα ακολουθεί και το δεύτερο μυθιστόρημά της, ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΟΥ ΒΟΥΛΓΑΡΟΚΤΟΝΟΥ. Το στρατιωτικό κίνημα στου Γουδί το 1909 την ενέπνευσε να γράψει το ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ 1911 ένα από τα ωραιότερα μυθιστορήματά της.

Το 1916 η οικογένειά της εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Kηφισιά, όπου ο πατέρας της Δέλτα, Εμμανουήλ Μπενάκης, είχε εκλεγεί δήμαρχος. Τότε η Πηνελόπη Δέλτα άρχισε να συλλέγει υλικό για τον Mακεδονικό Aγώνα. Το 1918 πήρε μέρος σε δύο αποστολές στην Ανατολική Μακεδονία για να βοηθήσει παλινοστούντες ομήρους από τη Βουλγαρία. Η δολοφονία του Ίωνα Δραγούμη, το 1920, από ένα εκτελεστικό απόσπασμα φανατικών βενιζελικών υπό τις διαταγές του ίδιου του πατέρα της, θα την αφήσει ένα ψυχολογικό ράκος. Πέντε χρόνια αργότερα την χτυπά αλύπητα η πολιομυελίτιδα, καθηλώνοντάς την σε αναπηρικό αμαξίδιο. Έζησε έτσι για 16 χρόνια και στο τέλος λύγισε. Πήρε το δηλητήριο σαν σήμερα το 1941 και πέθανε στις 2 Μαΐου. Στον τάφο της, στον κήπο του σπιτιού της, χαράχτηκε η λέξη ΣIΩΠH. Το έργο της Πηνελόπης Δέλτα είναι ένα από τα πιο σημαντικά όχι μόνο στην ελληνική αλλά και στην παγκόσμια λογοτεχνία.

Πηγές: Μουσείο Μπενάκη, Εταιρεία Βυζαντινών Σπουδών

http://www.lifo.gr/team/sansimera/57076

Η ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ

Σχεδόν κάθε 30άρης θα σου πει ότι ο χρόνος περνάει όλο και πιο γρήγορα και ορόσημα της εβδομάδας, όπως το βράδυ της Κυριακής ή του έτους, όπως τα Χριστούγεννα, φαίνεται να φτάνουν ολοένα και πιο γρήγορα βδομάδα με τη βδομάδα ή χρόνο με το χρόνο. Γιατί o χρόνος λοιπόν φαίνεται να πατάει γκάζι όσο μεγαλώνουμε;

Μια από τις πιο γνωστές προσεγγίσεις στηρίζεται καθαρά στα μαθηματικά. Όπως εξηγεί η Κλόντια Χάμοντ, συγγραφέας του βιβλίου TIME WARPED ή ΧΡΟΝΟΣ ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΜΕΝΟΣ: «Στην ηλικία των 40 ετών, μια χρονιά αποτελεί το ένα τεσσαρακοστό της ζωής μας, ενώ στην ηλικία των οκτώ ετών, μια χρονιά καταλαμβάνει ένα πολύ μεγαλύτερο μέρος της». Γνωστή ως θεωρία των αναλογιών, ο Γάλλος φιλόσοφος του 19ου αιώνα Πολ Ζανέ αναφέρεται σε αυτή λέγοντας: «Αναπολώντας τα οκτώ ή δέκα τελευταία χρόνια στο σχολείο, νομίζεις ότι διήρκεσαν έναν αιώνα, ενώ τα τελευταία οκτώ ή δέκα χρόνια της ζωής σου, φαίνεται να διήρκεσαν μία ώρα».

Είναι όμως μόνο αυτό που κάνει ένα καλοκαίρι της παιδικής μας ηλικίας να φαντάζει σαν μια ολόκληρη ζωή;

Μια εξήγηση αποδεκτή από μεγάλο κομμάτι των επιστημόνων που ασχολούνται με το ζήτημα της αντίληψης του χρόνου έρχεται από τον χώρο της ψυχολογίας. Τα παιδιά καλούνται να ανακαλύψουν τον κόσμο. Όσο πιο «φρέσκος» είναι κάποιος στη ζωή τόσο περισσότερες πρωτόγνωρες πληροφορίες και ερεθίσματα δέχεται και τραβούν την προσοχή του. Στριμώχνοντας λοιπόν πολλά ερεθίσματα σε έναν περιορισμένο χρόνο, δίνεται η αίσθηση ότι μία μέρα, μία εβδομάδα ή ένα καλοκαίρι διαρκούν πολύ περισσότερο από όσο στην πραγματικότητα, γιατί περισσότερες πληροφορίες αποθηκεύονται στη μνήμη μας. Ενώ αυτό φαίνεται να έχει κάποια λογική βάση, τα επιστημονικά δεδομένα που θα μπορούσαν να επιβεβαιώσουν κάτι τέτοιο είναι ακόμα λίγα και αποσπασματικά. «Θυμάμαι το 2009, όταν διορθώναμε με κάποιους συναδέλφους ένα επιστημονικό άρθρο σχετικά με το πώς ο εγκέφαλος επεξεργάζεται τον χρόνο. Καλέσαμε τότε 14 ερευνητές για να το συζητήσουμε και καταλήξαμε με δέκα διαφορετικές θεωρίες πάνω στο τραπέζι», λέει ο Μαρκ Βίτμαν, ερευνητής στο Ινστιτούτο Ψυχολογίας και Ψυχικής Υγείας IGPP, του Φράιμπουργκ της Γερμανίας, και ειδικός σε θέματα αντίληψης χρόνου.

Μια νέα έρευνα, που δημοσιεύτηκε τον προηγούμενο μήνα στο επιστημονικό περιοδικό Animal Behaviour, φαίνεται να δίνει μια νέα διάσταση στο ζήτημα της αντίληψης του χρόνου βάζοντας στο παιχνίδι την επιστήμη της βιολογίας. Μήπως δεν είναι μόνο τα μαθηματικά και οι μνήμες μας, που κάνουν τα παιδικά μας χρόνια να φαντάζουν αιώνας; Μήπως από κατασκευής τους τα παιδιά έχουν διαφορετική αντίληψη του χρόνου;

«Η έμπνευση ήρθε σε έναν σταθμό τρένου, μια μέρα που πήγαινα στη δουλειά. Η προσοχή μου ήταν καρφωμένη πάνω σε δύο μικρά παιδιά που φάνταζαν στα μάτια μου σαν να ζουν σε έναν κόσμο ο οποίος εξελίσσεται με πιο γρήγορους ρυθμούς», λέει ο καθηγητής Ζωολογίας Άντριου Τζάκσον. Η σκέψη αυτή τον συνόδεψε σε ολόκληρη τη διαδρομή μέχρι το εργαστήριό του στο Τμήμα Ζωολογίας του Πανεπιστημίου Τρίνιτι, της Ιρλανδίας. Αν παιδιά και ενήλικοι βιώνουν τον χρόνο σε διαφορετικές ταχύτητες, τότε τι συμβαίνει μεταξύ των διαφορετικών ζωικών ειδών, αναρωτήθηκε ο Τζάκσον.

Δύο από τους διδακτορικούς του φοιτητές ανέλαβαν αμέσως να το διερευνήσουν. Οι Κέβιν Χίλι και Λουκ Μακ Νάλι συγκέντρωσαν, ανέλυσαν και συνέκριναν στοιχεία από έρευνες πάνω σε ζώα και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα μικρόσωμα ζώα, με γρήγορους ρυθμούς μεταβολισμού, αντιλαμβάνονταν τον χρόνο να κυλάει πιο αργά σε σύγκριση με μεγαλόσωμα ζώα με πιο αργούς ρυθμούς μεταβολισμού.

ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ

Πώς όμως «ρωτάς» ένα ζώο πώς αντιλαμβάνεται το πέρασμα του χρόνου; Το πείραμα περιλαμβάνει έναν φακό που αναβοσβήνει με όλο και πιο γρήγορο ρυθμό. Μέχρι ενός σημείου το μάτι μπορεί να διακρίνει ότι το φως είναι διακοπτόμενο, ενώ από μια ταχύτητα και πάνω το μάτι δεν βλέπει εναλλαγές του φωτός, αλλά συνεχές φως. Από έρευνες σε ανθρώπους, και συγκεκριμένα σε αθλητές, έχει παρατηρηθεί ότι αυτοί που μπορούν να διακρίνουν το άναψε-σβήσε του φωτός όταν ο ρυθμός εναλλαγής φωτός-σκότους είναι πολύ γρήγορος ανέφεραν ότι βλέπουν τις μπάλες να τους πλησιάζουν σε πιο αργή κίνηση, δηλαδή είχαν πιο «ξεχειλωμένη» αντίληψη του χρόνου.

Όταν οι Χίλι και Μακ Νάλι έκαναν το ίδιο πείραμα σε ζώα διαπίστωσαν ότι, για παράδειγμα, ένας σκίουρος μπορεί να διακρίνει πιο γρήγορες εναλλαγές φωτός σε σύγκριση με έναν σκύλο, κάτι που σύμφωνα με τους Ιρλανδούς ερευνητές συνεπάγεται ότι ο σκίουρος βλέπει τη ζωή σε πιο αργή κίνηση.

«Τα παιδιά έχουν πράγματι την ικανότητα να διακρίνουν πιο γρήγορες εναλλαγές φωτός-σκότους από τους ενήλικες και με αυτό τον τρόπο προσλαμβάνουν μεγαλύτερο όγκο οπτικών πληροφοριών», λέει ο Τζάκσον. «Παρότι τα παιδιά είναι πιο μικρόσωμα από τους ενηλίκους, είναι πιθανότερο η παραπάνω παρατήρηση να συνδέεται με τον υψηλότερο ρυθμό του μεταβολισμού των μικρών παιδιών, ο οποίος μειώνεται με την πάροδο των ετών», εξηγεί. Για να εξαχθεί όμως ένα ασφαλές συμπέρασμα σχετικά με το αν ο αυξημένος ρυθμός μεταβολισμού των παιδιών είναι αυτός που τα κάνει να βλέπουν τον κόσμο σε αργή κίνηση, θα χρειαστούν περισσότερες και στοχευμένες έρευνες.

ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ

«Αν νιώθεις το σώμα σου, νιώθεις τον χρόνο», ισχυρίζεται ο Βίτμαν. Για παράδειγμα, όταν είμαστε φοβισμένοι ο χρόνος φαίνεται να κυλά αργά, γιατί όλες μας οι αισθήσεις είναι σε εγρήγορση, εξηγεί.

Για να αποδείξει την υπόθεσή του, ο Βίτμαν με την ερευνητική ομάδα του, έκαναν εμπειρικά πειράματα σε ανθρώπους, κατά τα οποία έβαζαν τους συμμετέχοντες να ακούν ήχους διαφορετικής διάρκειας. Οι ερευνητές παρατήρησαν ότι η διάρκεια του ερεθίσματος ήταν ακριβώς η ίδια με τη διάρκεια ενεργοποίησης μιας συγκεκριμένης περιοχής του εγκεφάλου, του λεγόμενου νησιωτικού φλοιού, που ο ρόλος της είναι να δέχεται σήματα από σωματικά ερεθίσματα. Με άλλα λόγια, ο Βίτμαν προτείνει ότι ο άνθρωπος μπορεί να εκτιμήσει τη διάρκεια του χρόνου, κάνοντας χρήση των σωματικών ερεθισμάτων που δέχεται.

Άλλες έρευνες έχουν δείξει επίσης ότι όσο μεγαλύτερες οι νοητικές απαιτήσεις μιας άσκησης, τόσο μεγαλύτερη νομίζουμε ότι είναι η διάρκειά της. Ο Ντέιβιντ Ιγκλμαν, νευροεπιστήμονας στην Ιατρική Σχολή Baylor του Τέξας, παρατήρησε ότι ένα επαναλαμβανόμενο ερέθισμα φάνταζε πιο σύντομο σε διάρκεια από ένα πρωτόγνωρο ίδιας διάρκειας.

Ο Βίτμαν, ενώ τονίζει ότι «υπάρχουν ακόμα πολλά κενά στην έρευνα της αντίληψης του χρόνου», εκτιμά ότι το γεγονός ότι τα παιδιά βιώνουν περισσότερα νέα σωματικά και νοητικά ερεθίσματα και επίσης ζουν πιο έντονα το παρόν -μπορούν και αισθάνονται δηλαδή καλύτερα την κάθε στιγμή- σε σχέση με τους ενήλικες, θα μπορούσε ίσως να εξηγήσει σε ένα βαθμό γιατί τα παιδιά νιώθουν τον χρόνο να κυλά πιο αργά.

Είναι όμως τελικά η διαφορετική αντίληψη της διάρκειας του χρόνου που κάνει ένα παιδί να μην μπορεί να περιμένει μισή ώρα μέχρι να φάει το παγωτό που του έχεις υποσχεθεί;

«Πολλές έρευνες στον τομέα των νευροεπιστημών», λέει η Σιλβί Ντρουά-Βολέ, καθηγήτρια ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Blaise Pascal της Γαλλίας, «έχουν δείξει ότι η ανυπομονησία των μικρών παιδιών οφείλεται στη μειωμένη ικανότητα προσοχής αλλά και εκτίμησης του πραγματικού χρόνου, που είναι αποτέλεσμα του ανώριμου ακόμα παιδικού εγκεφάλου». Συγκεκριμένα, η περιοχή εκείνη του εγκεφάλου που ονομάζεται προμετωπιαίος φλοιός και συνδέεται με την αυτοσυγκράτηση και την παρορμητικότητα, δεν είναι πλήρως ανεπτυγμένη σε μικρά παιδιά, κάτω των επτά ή οκτώ ετών, εξηγεί η Ντρουά-Βολέ.

Ο Ρίτσαρντ Φρίντμαν, καθηγητής ψυχιατρικής στην Ιατρική Σχολή Weill Cornell της Νέας Υόρκης, σε πρόσφατο άρθρο του στους The New York Times προτείνει: «Αν θέλεις να επιβραδύνεις το πέρασμα του χρόνου, γίνε πάλι φοιτητής, κάνε κάτι καινοτόμο ή κάτι που να απαιτεί μεγάλη προσπάθεια. Πήγαινε στη δουλειά σου από άλλο δρόμο ή διακοπές σε ένα άγνωστο μέρος».

http://thecuriosityofcat.blogspot.gr/2014/03/h-diaforetikh-antilhpsh-gia-ton-xrono.html

ΤΑ 50 ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΥΣ

ΤΟ «ΠΟΠ» ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΒΑΖΑΚΙ ΤΗΣ ΜΑΡΜΕΛΑΔΑΣ, ΤΑ ΚΑΘΑΡΑ ΣΕΝΤΟΝΙΑ

 Η ευτυχία βρίσκεται στα απλά πράγματα. Το λέμε συχνά, αλλά μάλλον ισχύει κιόλας. Δεν εξηγείται αλλιώς ότι σε έρευνα σχετικά με τα πράγματα που μας κάνουν να νιώθουμε καλά η πλειοψηφία απάντησε τα καθαρά λευκά σεντόνια στο κρεβάτι.

Η λίστα με τα 50 πράγματα που μπορούν να μας κάνουν να νιώσουμε καλά έχει ως εξής:

1.          To να κοιμάσαι σε κρεβάτι με καθαρά σεντόνια.

2.          Να αισθάνεσαι τον ήλιο να καίει το πρόσωπό σου.

3.          Οι άνθρωποι που λένε ευχαριστώ για μια μη αναμενόμενη κίνηση από κάποιον άγνωστο.

4.          Το να βρίσκεις ξεχασμένα λεφτά σε τσέπες ρούχων.

5.          Να έχεις χρόνο για τον εαυτό σου.

6.          Να γελάς τόσο δυνατά που να πονάει το στομάχι σου.

7.          Να χουζουρεύεις στον καναπέ.

8.          Το φρέσκο ψωμί.

9.          Το να κάνεις κάτι για άλλους.

10.      Η αίσθηση καθαριότητας μετά το ντους.

11.      Όταν ακούς το αγαπημένο σου τραγούδι στο ραδιόφωνο.

12.      Το να βρίσκεις μια ευκαιρία στις εκπτώσεις.

13.      Το να ακούς τη βροχή και τον άνεμο ενώ είσαι στο εσωτερικό του σπιτιού σου.

14.      Μια κούπα με φρέσκο καφέ ή τσάι.

15.      Οι προσωπικές επιτυχίες.

16.      Ένα μακρύ καυτό μπάνιο.

17.      Ένα «στρώμα» φρέσκου χιονιού.

18.      Το φρεσκοκομμένο γρασίδι.

19.      Το να λιώνει η σοκολάτα στο στόμα σου.

20.      Οι εξωτερικές δραστηριότητες.

21.      Μπέικον για πρωινό.

22.      Το παιχνίδι με το κατοικίδιο.

23.      Ένα απολαυστικό μασάζ.

24.      Αυτή η αίσθηση της Παρασκευής.

25.      Μια τέλεια μαγειρεμένη μπριζόλα.

26.      Το να ξυπνάς πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι.

27.      Η γυμναστική.

28.      Το ουράνιο τόξο.

29.      Το να θυμάσαι το όνομα κάποιου που νόμιζες ότι έχεις ξεχάσει.

30.      Το να φτιάχνεις ένα τέλειο κέικ ή μια τέλεια πίτα.

31.      Το τέλος του χειμώνα.

32.      Το να σκας τις φουσκάλες στο πλαστικό.

33.      Το κολύμπι στη θάλασσα.

34.      Η μυρωδιά του καινούργιου αυτοκινήτου.

35.      Το να χορεύεις ενώ δεν σε βλέπει κανείς.

36.      Η μυρωδιά ενός καινούργιου βιβλίου.

37.      Η μυρωδιά ενός τέλειου κρασιού.

38.      Οι μέρες στο γραφείο πριν την άδεια για διακοπές.

39.      Το να φοράς τις καινούργιες σου κάλτσες.

40.      Τα χνώτα σου στον κρύο αέρα.

41.      Το να παίρνεις καινούργια χαρτικά.

42.      Το να τραγουδάς στο μπάνιο.

43.      Το να βρίσκεις θέση στο λεωφορείο, το τρένο και σε κάθε άλλο μέσο μεταφοράς.

44.      Το να διαλέγεις για να φας ένα πορτοκάλι που ξεφλουδίζεται εύκολα.

45.      Το να ανοίγεις το κουμπί του τζιν μετά το φαγητό.

46.      Το… ποπ που ακούγεται όταν ανοίγεις ένα καινούργιο βάζο με μαρμελάδα.

47.      To να σπας ένα σπυράκι.

48.      Το να καθαρίζεις τα αυτιά σου.

49.      Το να καθαρίζεις το μπάνιο.

50.      Το κουτσομπολιό.

http://www.otherside.gr/2015/04/50-pragmata-pou-mas-kanoun-eutyxismenous/?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+othersidegr+%28Otherside.gr%29

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΤΡΑΝΣΕΞΟΥΑΛ.

Η ΠΡΩΤΗ ΕΓΧΕΙΡΗΣΗ ΑΛΛΑΓΗΣ ΦΥΛΟΥ ΕΓΙΝΕ ΤΟ 1779

 Μία μέρα το 1779, ένα 7χρονο κορίτσι χτύπησε την πόρτα του νοσοκομείου απόρων στο Σόχο του Λονδίνου. Το κορίτσι συνόδευαν οι γονείς της, οι οποίοι παρακολουθούσαν ανήσυχοι, καθώς ο γιατρός εξέταζε την κόρη τους. Μέσα σε λίγα λεπτά, ήρθε η διάγνωση: Έχει κήλη, τους είπε και ένιψε τας χείρας του. Ευτυχώς για τους γονείς, η μικρή εξετάστηκε κι από έναν δεύτερο γιατρό, που κατέληξε σε ένα πολύ διαφορετικό συμπέρασμα. «Δεν θα προβληματίσω τον αναγνώστη, περιγράφοντας την έκπληξη που διαγράφηκε στο πρόσωπο των γονέων, όταν τους είπα ότι το παιδί τους δεν ήταν κορίτσι, όπως πίστευαν μέχρι τότε, αλλά αγόρι», έγραψε στις σημειώσεις του ο χειρουργός Τόμας Μπραντ, που εξέτασε το παιδί.

Σύμφωνα με τον Μπραντ, τα γεννητικά όργανα του 7χρονου έμοιαζαν με τη labia pudenda των γυναικών, αλλά στην πραγματικότητα περιείχε το πέος και τους όρχεις. Ο χειρουργός «απελευθέρωσε» τα όργανα από το δέρμα και το παιδί «μπορούσε πια να ουρήσει όρθιο, να φορά παντελόνια και να απολαμβάνει όλα τα προνόμια που προσφέρονται στο αντρικό φύλο». Το 1787 κυκλοφόρησε η μελέτη του Μπραντ πάνω στην υπόθεση, η οποία είχε τον περιγραφικότατο τίτλο: Η περίπτωση του αγοριού που πίστευαν ότι ήταν κορίτσι. Η καθηγήτρια και συγγραφέας Elizabeth Reis συμπεριέλαβε την εγχείρηση του Μπραντ στο βιβλίο της, Bodies in Doubt: An American History of Intersex, ως μία από τις πρώτες εγχειρήσεις αλλαγής φύλου. Όμως άλλοι μελετητές διαφωνούν.

Ο Μπραντ πίστευε ότι θεράπευσε ένα πρόβλημα στον οργανισμό του παιδιού και όχι ότι άλλαξε το φύλο του. Μάλιστα τονίζουν ότι ο χειρουργός δεν δεχόταν καν ότι υπήρχαν περιπτώσεις ερμαφροδιτισμού στον άνθρωπο. Σύμφωνα με την καθηγήτρια Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Κάνσας, Κάρολ Γουόρεν, τον 18^ο και 19^ο αιώνα κανείς γιατρός δεν αντιμετώπιζε το γενετικό φύλο ως επιλογή. Ο Μπραντ, όπως και όλοι οι υπόλοιποι γιατροί της εποχής, πίστευαν ότι το φύλο ορίζεται από τα γεννητικά όργανα και δεν έδιναν καμία σημασία στις προσωπικές επιλογές του ασθενή. Το 7χρονο παιδί που χειρούργησε ο Μπραντ δεν ρωτήθηκε ποτέ αν ήθελε να ζήσει ως άντρας ή γυναίκα.

 Η ΠΡΩΤΗ ΕΓΧΕΙΡΗΣΗ ΑΛΛΑΓΗΣ ΦΥΛΟΥ

Τον Ιούνιο του 1931, ο πρώτος άνθρωπος που υπεβλήθη σε εγχείρησης αλλαγής φύλου ήταν ένας Γερμανός ονόματι Ρούντολφ Ρ. Το όνομά που χρησιμοποιούσε μετά την εγχείρηση ήταν Ντόρα. Πολλά χρόνια πριν αρχίσει η διαδικασία αλλαγής φύλου, το 1922, ο Ρούντολφ είχε ευνουχιστεί. Το 1931 ο χειρουργούς Έρβιν Γκόρμπαντ ανέλαβε να ολοκληρώσει την επέμβαση, που βρισκόταν σε πολύ πειραματικό στάδιο και ήταν εξαιρετικά επικίνδυνη.

ΛΙΛΙ ΕΛΜΠΕ

Η δεύτερη τρανσέξουαλ στον κόσμο ήταν η Δανή ζωγράφος Λίλι Έλμπε. Πριν από την επέμβαση, ονομαζόταν Έιναρ Βέγκενερ και σπούδασε στην Καλών Τεχνών, όπου γνώρισε τη σύζυγό του, Γκέρντα Γκότλιμπ. Ο Βέγκενερ φόρεσε γυναικεία ρούχα για πρώτη φορά, όταν η γυναίκα του του ζήτησε να ποζάρει για ένα πίνακα, επειδή απουσίαζε το μοντέλο της. Στην αρχή ντυνόταν σαν γυναίκα και κυκλοφορούσε στους δρόμους του Παρισίου, όπου δεν γνώριζε κανέναν. Αργότερα, άρχισε να συστήνεται ως Λίλι Έλμπε και παρίστανε την αδελφή της συζύγου του. Το 1930 ταξίδεψε μέχρι τη Γερμανία, για να υποβληθεί σε εγχείρηση αλλαγής φύλου. Χρειάστηκε να κάνει πέντε διαφορετικές εγχειρήσεις, γιατί ο οργανισμός απέρριπτε τις μεταμοσχευμένες ωοθήκες. Πριν ακόμα ολοκληρωθεί η επέμβαση, η Λίλι είχε ήδη αλλάξει το όνομά της, είχε βγάλει διαβατήριο ως γυναίκα και ο βασιλιάς της Δανίας είχε διαλύσει τον γάμο με την Γκόντλιμπ. Ωστόσο, πέθανε τον Σεπτέμβριο του 1931, ύστερα από περιπλοκές στις μεταμοσχεύσεις. Η περίπτωση της Λίλι Έλμπε είχε απασχολήσει τον Τύπο και πλήθος βιβλίων βασίστηκαν στην ιστορία της. Τον Ιούνιο του 2014, το περιοδικό TIME φιλοξένησε για πρώτη φορά στο εξώφυλλό του μία τρανσέξουαλ γυναίκα.

Πρόκειται για την ηθοποιό Λαβέρν Κοξ, που εμφανίζεται στη δημοφιλή τηλεοπτική σειρά Orange is the new black, όπου υποδύεται μία τρανσέξουαλ κρατούμενη. Είναι πρώτη τρανσέξουαλ υποψήφια για βραβείο EMMY για την ερμηνεία της στη σειρά. Η Κοξ έχει χαρακτηριστεί από τα media ως ακτιβίστρια και εκπρόσωπος των τρανσέξουαλ σε όλη την Αμερική, καθώς μέσω της σειράς παρουσιάζει τα προβλήματα ανθρώπων που συνήθως ζουν στο περιθώριο. Eίναι η πρώτη διεμφυλική υποψήφια για βραβείο EMMY στην ιστορία του θεσμού για το ρόλο της στη σειρά.

http://www.mixanitouxronou.gr/i-istoria-ton-proton-transexoual-i-proti-egchirisi-allagis-filou-egine-ton-1779/

ΟΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΣΟΦΩΝ ΜΑΣ

ΑΙΣΧΥΛΟΣ: Ο θρύλος ισχυρίζεται ότι ένας αετός πέρασε τη φαλάκρα του ποιητή για βράχο και άφησε να πέσει πάνω στη φαλάκρα του μια χελώνα (έτσι σκοτώνει τις χελώνες ο αετός και μετά τις τρώει). Ο θρύλος προσθέτει ότι κάποιος χρησμός του είχε προειπεί: Ουράνιον σε βέλος κατακτενεί. Αυτήν την εκδοχή πολλοί δεν την παραδέχονται.

ΑΙΣΩΠΟΣ: Τον Αίσωπο τον έστειλε ο βασιλιάς Κροίσος για να πάρει κάποιον χρησμό από το Μαντείο των Δελφών. Συκοφαντήθηκε όμως από τους παρευρισκόμενους στο μαντείο, ότι έκλεψε την ασημένια φιάλη του Θεού Απόλλωνα. Έτσι καταδικάστηκε να γκρεμιστεί από τους κατοίκους από την κορυφή του Παρνασσού Υάμπεια, πράγμα που έγινε.  

ΑΝΑΚΡΕΩΝ: Κι εδώ ο θρύλος δίνει και παίρνει. Λέγεται, λοιπόν ότι ο Ανακρέων σκοτώθηκε από τον Ίππαρχο στην Αθήνα. Εμείς γνωρίζουμε ότι τον Ίππαρχο τον είχε σκοτώσει πριν από αυτή τη διάδοση ο Αρμόδιος. Άλλος θρύλος για το θάνατο του Ανακρέοντα λέει πως πνίγηκε από μια ρώγα σταφυλιού, αν αυτό δεν είναι σύγχυση με το θάνατο του Σοφοκλή.

ΑΝΑΧΑΡΣΙΣ: Ο προληπτικός αδερφός του βασιλιά της Σκυθίας Σαύλιος, επειδή νόμιζε ότι θέλει ο αδερφός του να μεταφέρει τη λατρεία των Ελευσινίων της Αθήνας στη Σκυθία, τον σκότωσε με τόξο, κατηγορώντας τον για ασέβεια.

ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ: Φονεύθηκε κατά την άλωση των Συρακουσών από αγροίκο και βάρβαρο στρατιώτη, τον οποίο θέλησε να διώξει από το εργαστήριο του για να μην του διακόψει τις σκέψεις του, λέγοντας το γνωστότατο από τότε: Μη μου τους κύκλους τάραττε.

ΒΙΑΣ: Βρήκε θάνατο στις επάλξεις του καθήκοντος, αφού μίλησε για πολλή ώρα, αν και υπέργηρος, υπερασπίζοντας κάποιον ενώπιον του δικαστηρίου, έγειρε, μετά το τέλος του λόγου του, το κεφάλι του στην αγκαλιά του εγγονού του και πέθανε.

ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ: Καταδικάστηκε με απαίτηση του Αντίπατρου σε θάνατο και κατέφυγε στο ναό του Ποσειδώνα στην Καλαυρία, ήπιε δηλητήριο και πέθανε.

ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ: Πέθανε ξαφνικά στην Αρεθούσα, πολύ κοντά στην Αμφίπολη, κατασπαραγμένος από άγριους σκύλους του βασιλιά Αρχέλαου του οποίου ήταν φιλοξενούμενος.

ΖΗΝΩΝ: Υποβλήθηκε σε μαρτυρικό θάνατο από άγριο κοπάνισμα μέσα σε μεγάλο γουδί, ύστερα από διαταγή του τυράννου Ελέας Νέαρχου!

ΗΣΙΟΔΟΣ: Πήγε στη Λοκρίδα και έμεινε στο σπίτι κάποιου Μιλήσιου. Εκεί φονεύθηκε από τους γιους του Μιλήσιου, οι οποίοι νόμιζαν ότι ατίμασε την αδερφή τους και το σώμα του το έριξαν στη θάλασσα.

ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ: Δολοφονήθηκε, διότι στρατηγεύοντας στην εκστρατεία της Αμφίπολης δεν μπόρεσε να σώσει την πόλη από τους Σπαρτιάτες και το στρατηγό τους Βρασίδα.

ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Αυτοκτόνησε με θάνατο από ασιτία, μετά την ήττα των Αθηναίων στη Χαιρώνα.

ΠΕΡΙΑΝΔΡΟΣ (Κορίνθιος): Παρανοϊκή μορφή φιλοσόφου, θέλοντας να εξαφανίσει, σε μεγάλη ηλικία, κάθε ίχνος του, διέταξε δυο έμπιστους σωματοφύλακες να παραφυλάξουν τη νύχτα ένα ορισμένο σημείο και να σκοτώσουν τον πρώτο διαβάτη που θα περνούσε από εκεί και αμέσως να τον θάψουν. Την ίδια εντολή είχε δώσει σε άλλους τέσσερις, να σκοτώσουν σε μικρή απόσταση τους δύο πρώτους και σε άλλους οκτώ να σκοτώσουν σε μεγαλύτερη απόσταση τους τέσσερις προηγούμενους! Η διαταγή εξετελέσθη και έτσι έμεινε άγνωστος ο τάφος του Περίανδρου, διότι ο διαβάτης που πέρασε από εκεί μεταμφιεσμένο σε χωρικό ήταν ο ίδιος ο Περίανδρος!

ΠΟΛΥΒΙΟΣ: Πέφτοντας από το άλογο του με πολλά τραύματα άφησε την τελευταία του πνοή.

ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ: Κάηκε μέσα στο σπίτι του από τη φωτιά που έβαλε ο Κύλων με μια ομάδα επαναστατών.

ΣΑΠΦΩ: Γκρεμίστηκε από ένα βράχο στο ακρωτήριο Λευκάτα (στη Λευκάδα), ύστερα από ερωτική απογοήτευση που δοκίμασε τον ωραίο, αλλά ακατάδεχτο ναυτικό Φάωνα.

ΣΟΦΟΚΛΗΣ: Πνίγηκε καταπίνοντας μια ρώγα σταφυλιού.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Καταδικάστηκε από το Αθηναϊκό δικαστήριο σε θάνατο με κώνειο.

(Μετά την απόφαση που τον καταδίκαζε να πιει το κώνειο, οι φίλοι του είπαν στον Σωκράτη: Οι Αθηναίοι σε καταδίκασαν σε θάνατο! Κι ο Σωκράτης απάντησε: Κι αυτούς τους καταδίκασε η φύση.

Με 281 ψήφους εναντίον 275, δηλαδή με πλειοψηφία 6 μονάχα ψήφων, ο Σωκράτης κηρύχτηκε ένοχος. Οι δικαστές τον ρώτησαν ποια ποινή προτιμούσε να του επιβληθεί και εκείνος ζήτησε με κάποια ειρωνεία, μια τιμητική αμοιβή. Τους απάντησε: Να σιτίζομαι στο Πρυτανείο.)

ΧΙΛΩΝ: Πέθανε σε πολύ μεγάλη ηλικία στην Πίσα από υπερβολική χαρά, που του δημιουργήθηκε όταν αγκάλιασε το γιο του, που επέστρεψε από την Ολυμπία νικητής στο αγώνισμα της πυγμαχίας.

http://strangehellas.blogspot.gr/2011/12/blog-post_5335.html