Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015



ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΚΛΕΙΨΗ ΗΛΙΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ «ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΦΕΓΓΑΡΙ»




ΟΙ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ ΠΟΥ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΘΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΘΕΑΜΑ
Χιλιάδες λάτρεις και μη των αστρονομικών φαινομένων θαύμασαν την έκλειψη ηλίου και πλέον αναμένουν τα υπόλοιπα ουράνια γεγονότα. Στον απόηχο, λοιπόν, της έκλειψης ηλίου, το επόμενο μεγάλο αστρονομικό φαινόμενο, σύμφωνα με τις προβλέψεις θα είναι το Ματωμένο φεγγάρι.
Αν σας αρέσουν, ωστόσο, τέτοιου είδους φαινόμενα, δείτε τη λίστα με εκείνα που θα φωτίσουν τους ουρανούς μέσα στο έτος.

13-18 Απριλίου: International Dark Sky Week είναι η μέρα που θα δείτε όλα τα φώτα να κλείνουν και να παρατηρείται ο ουρανός και τα αστέρια του χωρίς φωτορύπανση.
21-22 Μαΐου: Η βροχή των Lyrids. Είναι οι μετεωρίτες που δημιουργούν φωτεινά μονοπάτια δευτερόλεπτα μετά το πέρασμά τους.
23 Μαΐου: Συνηθίζεται να λέγεται ως ημέρα Κρόνος σε αντίθεση. Ο πλανήτης με τους δακτυλίους θα βρίσκεται πλησιέστερα στη γη, η οποία θα φωτίζεται πλήρως από τον ήλιο. Θα είναι η πιο φωτεινή στιγμή από όλες και θα είναι ορατή όλη τη νύχτα. Αυτή θα είναι η καλύτερη στιγμή για να δείτε τον Κρόνο και τα φεγγάρια του, μέσα από ένα τηλεσκόπιο μεσαίου ή μεγάλου μεγέθους.
12-13 Αυγούστου: Είναι η εποχή των Περσείδων και αυτές οι δυο μέρες αποτελούν το πικ τους. Η βροχή Περσείδων ξεκινά βέβαια από τις 17 Ιουλίου και τελειώνει στις 24 Αυγούστου. Είναι μια από τις καλύτερες «βροχές», καθώς η παραγωγή είναι περίπου 50 με 100 μετέωρα την ώρα.
28 Σεπτεμβρίου: Ολική έκλειψη σελήνης. Αυτό συμβαίνει όταν η γη έρχεται ανάμεσα στον ήλιο και το φεγγάρι. Κατά την διάρκεια του φαινομένου, η γη θα πάρει πιο σκούρα μορφή, που σταδιακά θα μοιάζει με το κόκκινο του αίματος. Θα είναι ορατό στις 4 τα ξημερώματα. Είναι ασφαλές να δούμε την έκλειψη με γυμνό μάτι, αλλά και με τηλεσκόπια.
20 Οκτωβρίου: Η βροχή των Orionids. Η ημερομηνία αυτή αποτελεί το πικ του φαινομένου, που πραγματοποιείται όλο τον μήνα. Οι άνθρωποι μπορούν να δουν περίπου 20 μετέωρα την ώρα.


http://www.otherside.gr/2015/03/meta-tin-ekleipsi-iliou-erxetai-to-matwmeno-feggari/



ΤΑ ΔΕΚΑ ΠΙΟ ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ Η ΦΥΣΙΚΗ ΓΝΩΡΙΖΕΙ, ΑΛΛΑ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΑΓΝΟΟΥΝ.



Τη σχετική ανάλυση έκανε ο φυσικός-κοσμολόγος και συγγραφέας εκπαιδευτικών επιστημονικών βιβλίων, Μάρκους Τσόουν.

ΤΑ ΔΕΚΑ ΠΙΟ ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΗ ΦΥΣΙΚΗ:
1. Αν ο ήλιος αποτελείτο από άλλο υλικό θα ήταν εξίσου καυτός. Ο ήλιος μας είναι καυτός, επειδή το τεράστιο βάρος του δημιουργεί μια πανίσχυρη βαρύτητα που ασκεί τεράστια πίεση στον πυρήνα του, που με τη σειρά της αυξάνει τη θερμοκρασία του. Αν αντί για υδρογόνο ο ήλιος αποτελείτο ακόμα και από… άλλο υλικό ίδιου βάρους, πάλι θα υπήρχε η ίδια πίεση, άρα η ίδια τεράστια θερμοκρασία.
2. Όλη η ύλη από την οποία αποτελείται η ανθρώπινη φυλή δεν είναι μεγαλύτερη από ένα κύβο ζάχαρης. Τα άτομα της ύλης είναι κατά 99,999999999% κενός χώρος. Αν κανείς μπορούσε να συμπιέσει όλα τα άτομα, αφαιρώντας τον κενό χώρο στο εσωτερικό τους, θα προέκυπτε ένας κύβος ύλης (με μέγεθος όσο ένας κύβος ζάχαρης), που θα ζύγιζε πέντε δισεκατομμύρια τόνους και θα ήταν δέκα φορές βαρύτερος από όλους μαζί τους ανθρώπους που σήμερα ζουν στη Γη. Η εν λόγω συμπίεση της ύλης συμβαίνει σε ένα υπέρ-πυκνό άστρο νετρονίων, που έχει απομείνει μετά από μια έκρηξη σουπερ-νόβα.
3. Τα γεγονότα στο μέλλον μπορούν να επηρεάσουν αυτό που συνέβη στο παρελθόν. Καλωσορίσατε στον κόσμο της Αλίκης στην χώρα των θαυμάτων, δηλαδή στην κβαντομηχανική. Πειράματα (που προτάθηκαν από τον διάσημο φυσικό Τζον Γουίλερ το 1978 και τελικά πραγματοποιήθηκαν το 2007) έδειξαν ότι η παρατήρηση ενός σωματιδίου τώρα μπορεί να αλλάξει τι συνέβη σε ένα άλλο σωματίδιο στο παρελθόν. Με άλλα λόγια, η αιτιότητα μπορεί να «δουλέψει» και ανάστροφα και άρα το παρόν να επηρεάσει το παρελθόν. Προς το παρόν αυτό έχει καταστεί εφικτό να παρατηρηθεί μόνο στο εργαστήριο και η επίδραση προς τα πίσω στον χρόνο δεν έχει ξεπεράσει κάποιο ασύλληπτα μικρό κλάσμα του δευτερολέπτου.
4. Σχεδόν ολόκληρο το σύμπαν λείπει. Υπάρχουν πιθανότατα πάνω από 100 δισεκατομμύρια γαλαξίες στο σύμπαν. Κάθε ένας από αυτούς έχει από δέκα εκατομμύρια έως ένα τρισεκατομμύριο άστρα (χώρια τους πλανήτες). Αν και υπάρχουν τόσα πράγματα να δούμε «εκεί έξω», υπάρχουν πολύ περισσότερα, αλλά δεν μπορούμε να τα δούμε. Ξέρουμε όμως ότι υπάρχουν, επειδή έχουν βαρύτητα και επιδρούν στην ορατή ύλη γύρω τους. Αυτά τα «άλλα» μυστηριώδη αόρατα πράγματα έχουν ονομαστεί «σκοτεινή ύλη» και «σκοτεινή ενέργεια» (μέχρι να ρίξουμε φως στο τι ακριβώς είναι) αποτελώντας το 98% του σύμπαντος. Η ορατή ύλη δεν είναι παρά το 2% περίπου (άντε 4%).Η ακτινοβολία Τσερένκοφ εμφανίζεται όταν ένα φορτισμένο σωματίδιο κινείται μέσα στην ύλη πιο γρήγορα από το φως Η ακτινοβολία Τσερένκοφ εμφανίζεται όταν ένα φορτισμένο σωματίδιο κινείται μέσα στην ύλη πιο γρήγορα από το φως.  
5. Κάποια πράγματα μπορούν να ταξιδέψουν πιο γρήγορα απ’ το φως. Το φως δεν ταξιδεύει πάντα πολύ γρήγορα. Η ταχύτητα του φωτός στο κενό είναι σταθερή στα 300.000 χλμ το δευτερόλεπτο. Όμως το φως δεν ταξιδεύει πάντα στο κενό. Έτσι, στο νερό, για παράδειγμα, τα φωτόνια ταξιδεύουν με περίπου τα τρία τέταρτα της παραπάνω ταχύτητας, ενώ στους πυρηνικούς αντιδραστήρες μερικά σωματίδια (όταν διέρχονται μέσα από κάποιο μονωτικό υλικό που επιβραδύνει το φως) μπορεί να εξαναγκαστούν να κινηθούν σε ταχύτητες υψηλότερες και από αυτή του φωτός γύρω τους. Όταν αυτό συμβαίνει, τότε δημιουργείται η γαλάζια «ακτινοβολία Τσερένκοφ», κάτι αντίστοιχο με την υπερηχητική έκρηξη, αλλά στο πεδίο του φωτός, και γι’ αυτό, άλλωστε, οι πυρηνικοί αντιδραστήρες λάμπουν μέσα στο σκοτάδι. Παρεμπιπτόντως, η πιο αργή ταχύτητα φωτός που έχει ποτέ μετρηθεί, είναι μόλις 17 μέτρα το δευτερόλεπτο ή περίπου 61 χλμ. την ώρα (σαν… σακαράκα στη λεωφόρο!), κάτι που συμβαίνει όταν το φως διέρχεται μέσα από ρουβίδιο που έχει θερμοκρασία κοντά στο απόλυτο μηδέν.
6. Υπάρχουν άπειρα «εγώ» και «εσύ» που διαβάζουν τώρα αυτό το άρθρο. Σύμφωνα με το καθιερωμένο μοντέλο της κοσμολογίας, το σύμπαν που μπορούμε να παρατηρήσουμε (με όλα τα άστρα και τους γαλαξίες του) δεν είναι παρά ένα ανάμεσα σε άπειρα άλλα σύμπαντα που συνυπάρχουν δίπλα-δίπλα, όπως οι φυσαλίδες σε ένα αφρό. Επειδή είναι άπειρα, οτιδήποτε δεν είστε σε αυτό το σύμπαν, μπορεί να είστε σε ένα άλλο (αφήστε ελεύθερη τη φαντασία σας…). Αν και τα πιθανά «σενάρια» που εκτυλίσσονται στα διάφορα σύμπαντα είναι πάρα πολλά, ο αριθμός τους τελικά είναι πεπερασμένος και όχι άπειρος. Συνεπώς, ένα γεγονός (π.χ. το γράψιμο ή η ανάγνωση αυτού του άρθρου) πρέπει να έχει συμβεί άπειρες φορές στο παρελθόν (κάτι παρόμοιο είχε πει και ο Νίτσε, αλλά κατέληξε στο ψυχιατρείο).
7. Οι μαύρες τρύπες δεν είναι μαύρες. Πολύ σκούρες μπορεί να είναι, αλλά όχι μαύρες. Στην πραγματικότητα, λάμπουν ελαφρά εκπέμποντας σε όλο το φάσμα της ακτινοβολίας -και στο μήκος κύματος του ορατού φωτός. Η εκπεμπόμενη ακτινοβολία αποκαλείται «ακτινοβολία Χόκινγκ», προς τιμήν του διάσημου φυσικού Στέφεν Χόκινγκ που πρώτος πρότεινε την ύπαρξή της. Επειδή συνεχώς εκπέμπουν ακτινοβολία, οι μαύρες τρύπες σταδιακά χάνουν μάζα και τελικά θα εξαφανιστούν, αν δεν αναπληρώνουν με κάποιο τρόπο (π.χ. από διαστρικά αέρια) την μάζα που συνεχώς χάνουν.
8. Δεν έχει νόημα η αναφορά σε παρελθόν, παρόν και μέλλον στο σύμπαν. Σύμφωνα με την ειδική θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, δεν υπάρχουν στο σύμπαν πράγματα όπως το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Ο χρόνος είναι σχετικός. Ο δικός μας χρόνος μοιάζει με του διπλανού μας, επειδή βρισκόμαστε στον ίδιο πλανήτη και κινούμαστε με την ίδια ταχύτητα. Αν βρισκόμασταν ο ένας στη Γη και ο άλλος σε ένα άλλο πλανήτη και κινούμασταν με πολύ διαφορετική ταχύτητα, θα γερνούσαμε με διαφορετικό ρυθμό.
9. Ένα σωματίδιο εδώ μπορεί να επηρεάσει αυτομάτως ένα άλλο σωματίδιο στην άλλη πλευρά της Γης. Και πάλι η κβαντομηχανική με τα θαύματά της (το συγκεκριμένο αποκαλείται «κβαντική εμπλοκή»). Πειράματα έχουν δείξει ότι η παρατήρηση ενός σωματιδίου στο εργαστήριο μπορεί να επηρεάσει μυστηριωδώς ένα άλλο σωματίδιο σε μεγάλη απόσταση.
10. Όσο πιο γρήγορα κινείστε, τόσο πιο βαρύς γίνεστε. Αν τρέχετε πραγματικά γρήγορα, κερδίζετε βάρος, ευτυχώς όχι μόνιμα, αλλά στιγμιαία. Αν κάτι κινείται σχεδόν με την ταχύτητα του φωτός, αποκτά μεγάλη ενέργεια που γίνεται μάζα (ενέργεια και μάζα είναι ισοδύναμες, σύμφωνα με τη θεωρία της σχετικότητας). Το φαινόμενο αυτό όμως είναι αμελητέο στις χαμηλές ανθρώπινες ταχύτητες πάνω στον πλανήτη μας, έτσι οι σπρίντερ δεν έχουν ανιχνεύσιμο μεγαλύτερο βάρος όταν τρέχουν από ό,τι όταν μένουν ακίνητοι. Μετά από όλα αυτά, μπορείτε να συνεχίσετε να ζείτε την καθημερινή σας ζωή, σαν να μην τρέχει τίποτε. Αφήστε τον εαυτό σας να προβληματίζεται σε ένα άλλο σύμπαν!



ΟΙ 4 ΛΕΞΕΙΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ



Βγάλτες από το λεξιλόγιό σου και δεν θα πιστεύεις τις αλλαγές στην καθημερινότητά σου

Ως γνωστόν οι μεγαλύτεροι εχθροί του εαυτού μας είμαστε εμείς οι ίδιοι. Οι ίδιοι σαμποτάρουμε διαρκώς τον εαυτό μας, οι ίδιοι τον υποβαθμίζουμε και τελικά...
οι ίδιοι τον οδηγούμε σε παράλυση και αδράνεια.
Δεν αμφιβάλλω ότι και οι εξωτερικές επιρροές κάνουν κι αυτές τη δουλειά τους, αλλά μην ξεχνάς ότι είναι στο δικό σου χέρι μέχρι που θα τις επιτρέψεις να σε αγγίζουν. 
Ακολουθούν λοιπόν 4 κοινές λέξεις τις οποίες οι άνθρωποι χρησιμοποιούν συνέχεια. Είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα, αυτές οι λέξεις κλειδιά στέλνουν συγκεκριμένα, ανεπιθύμητα μηνύματα στο υποσυνείδητό σου.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ
Υπάρχουν πράγματα που μπορείς να κάνεις και πράγματα που δεν μπορείς να κάνεις. Όταν πραγματικά πιστεύεις ότι κάτι δεν το μπορείς, δηλαδή δεν έχεις την ικανότητα ή την δυνατότητα να το κάνεις, τότε καλώς κάνεις και λες «δεν μπορώ». Το να χρησιμοποιείς όμως τη φράση «δεν μπορώ» για να μην πεις «δεν θέλω» είναι ένα μεγάλο λάθος. Οι άνθρωποι, από υποτιθέμενη ευγένεια, δεν λένε πια «δεν θέλω να έρθω» ή «δεν θέλω να το κάνω» αλλά λένε διαρκώς δεν μπορώ το ένα και δεν μπορώ το άλλο. Κάθε φορά που λες λοιπόν για παράδειγμα ότι δεν μπορείς να παρευρεθείς κάπου, δηλώνεις στο υποσυνείδητό σου ότι έχεις κάποια ανικανότητα η οποία σε εμποδίζει από το να πας. Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Φυσικά και μπορείς να πας! Απλώς επιλέγεις για τον οποιονδήποτε λόγο να μην πας, είτε γιατί προτιμάς να κάνεις κάτι άλλο, είτε γιατί απλά βαριέσαι. Γιατί λοιπόν να κάνεις μια ψευδή δήλωση; Σιγά-σιγά, καθώς θα επαναλαμβάνεις τη φράση δεν μπορώ κάθε φορά που θα χρειάζεται να πας σε κάποιο μέρος, το σώμα σου θα ανταποκριθεί και θα αρχίσει να εμφανίζει πόνους ή διάφορα άλλα προβλήματα τα οποία θα σε κάνουν πραγματικά να μην μπορείς να πας εκεί ή οπουδήποτε αλλού. Είναι πολύ καλύτερο να μιλήσεις κυριολεκτικά. Και είμαι σίγουρος ότι θα το έκανες αν συνειδητοποιούσες ότι κάθε λέξη γίνεται αντιληπτή από το υποσυνείδητό σου το οποίο θέτει σε λειτουργία περίπλοκους μηχανισμούς για να υλοποιήσει την πραγματικότητα που του θέτεις.

ΠΡΕΠΕΙ
Χρόνια τώρα, οι πάντες μιλούν για την ανάγκη να μην χρησιμοποιούμε το «πρέπει» στη ζωή μας. Δεν «πρέπει» τίποτα! Κανείς δεν σε υποχρεώνει να κάνεις τίποτα. Εσύ είσαι ο μόνος που υποχρεώνει τον εαυτό του να ανταπεξέρχεται στις απαιτήσεις των άλλων ή της ζωής. Άρα… και πάλι μιλάμε για επιλογή! Επιλογή είναι να αναλάβεις μια ευθύνη, επιλογή είναι και το να την φέρεις εις πέρας. Η λέξη «πρέπει» έχει μια παρόμοια παρενέργεια στο σώμα όπως και το «δεν μπορώ». Το σώμα αντιλαμβάνεται ότι υποχρεώνεσαι να κάνεις κάτι που δεν θέλεις και εάν αυτό συνεχιστεί για ένα μεγάλο διάστημα, τότε θα αντιδράσει απέναντι στον καταναγκασμό στον οποίο φαίνεται να υπόκεισαι με σκοπό να σε ελευθερώσει.

ΝΑΙ
Αυτή η τόσο δα μικρή λέξη, δημιουργεί τρομερά μεγάλα προβλήματα. Μία από τις πιο φοβερές ταμπέλες που καλείται να ξεριζώσει από μέσα του ο σύγχρονος, μέσος, δυτικός άνθρωπος, είναι αυτή του καλού παιδιού. Και φυσικά για να είσαι καλό παιδί… θα πρέπει να πεις ΝΑΙ σε όλα και σε όλους. Δεν πρέπει να χαλάσεις το χατίρι κανενός και, προς θεού, δεν πρέπει ποτέ να στεναχωρήσεις κανέναν, αλλιώς τόσα χρόνια προσπάθειας θα καταρρεύσουν! Ένα βλέμμα απογοήτευσης, μια ειρωνεία… αρκεί για να σου πει ότι «δεν προσπαθείς αρκετά». Μάθε όμως ότι στην πραγματικότητα, για κάθε ΝΑΙ που λες ενώ δεν το εννοείς και το κάνεις απλά γιατί δεν μπορείς να πεις όχι πλησιάζεις ένα βήμα πιο κοντά στο θάνατο. Διότι ως γνωστόν… τα καλά παιδιά πεθαίνουν νωρίς!
Δοκίμασε να κάνεις κάτι άλλο… δοκίμασε για αλλαγή να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι είσαι καλός άνθρωπος υλοποιώντας τις επιθυμίες του. Όταν δεν θέλεις, πες ΟΧΙ Δεν φαντάζεσαι από πόσα προβλήματα υγείας θα γλιτώσεις.

ΑΝ
«Αν ήμουν πλούσιος θα έκανα φιλανθρωπίες», «αν είχα πάρει μια άλλη απόφαση, τώρα θα ήμουν καλύτερα», αν – αν – αν – αν. Κάθε φορά που χρησιμοποιείς τη λέξη αν στο παρελθόν δημιουργείς αρνητικές δηλώσεις στο παρόν. Όταν λες για παράδειγμα την κλασσική ατάκα «αν κέρδιζα το τζόκερ θα βοηθούσα πολύ κόσμο» αυτομάτως δηλώνεις ότι τώρα δεν θα το κάνεις διότι δεν έχεις κερδίσει το τζόκερ. Κι αυτό φυσικά είναι ένα μεγάλο ψέμα. Εάν θέλεις μπορείς τώρα, αυτή τη στιγμή να βοηθήσεις όσο κόσμο θέλεις. Για την ακρίβεια οι «φιλάνθρωποι του αν» δεν είναι ποτέ φιλάνθρωποι, ακόμα κι αν… (κερδίσουν το τζόκερ). Εάν δεν το κάνεις τώρα, δεν θα το κάνεις ποτέ!
Πέρα απ’ αυτά όμως που αφορούν τους άλλους, το ίδιο ισχύει και για σένα. Όταν λες για παράδειγμα «Αν είχα λεφτά θα πήγαινα ένα ταξίδι» στην πραγματικότητα λες ότι δεν πρόκειται να το κάνεις. Ακόμα χειρότερο όμως είναι όταν χρησιμοποιούμε το ΑΝ όταν μετανιώνουμε για πράγματα του παρελθόντος «Αν είχα κάνει αυτό, σήμερα δεν θα μου συνέβαινε αυτό» ή αντίθετα: «Αν δεν είχα πει αυτό, δεν θα γινόταν το άλλο». Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις δηλώνουμε στον εαυτό μας ότι έχει αποτύχει και του ασκούμε μια σφοδρή κριτική. Φυσικά πρέπει να μάθουμε από τα λάθη του παρελθόντος για να μην τα ξανακάνουμε, αλλά δεν έχει κανένα νόημα να σκέφτεσαι διαρκώς πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα εάν είχες χειριστεί την κατάσταση διαφορετικά. Ούτως η άλλως, κι αυτό μια υπόθεση είναι. Αυτό όμως που έχει σημασία είναι ότι ό,τι έγινε, έγινε και δεν αλλάζει πια. Αποκόμισε τα μαθήματα και κοίταξε πως στο παρόν σου θα χτίσεις το μέλλον που επιθυμείς. Κάθε φορά που λες ΑΝ αποδυναμώνεις τον εαυτό σου, εξαντλείς τη ζωτική σου ενέργεια και οδηγείσαι σε αδράνεια…

Όλο το μυστικό είναι να γίνεις όσο το δυνατόν πιο συνειδητός. Να κάνεις τα πάντα με επίγνωση. Σκέψου το…
Εάν στην παραπάνω φράση είπες: «Ναι, αλλά…» τότε συνειδητοποίησε ότι εσύ δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να ζει με επίγνωση γιατί του λες διαρκώς πόσο δύσκολο είναι να το κάνει.


http://www.parapolitika.gr/parapolitikablog/lifestyle/οι-4-λεξεις-που-καταστρεφουν-τη-ζωη-σου


Κυριακή 29 Μαρτίου 2015



Η ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗΣ «ΜΗΧΑΝΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ» ΤΟΥ ΤΟΜΑΣ ΕΝΤΙΣΟΝ!



«Εδώ και καιρό εργάζομαι με σκοπό την κατασκευή μιας συσκευής που θα μου επιτρέψει να διαγνώσω εάν είναι δυνατόν να επικοινωνήσουν με εμάς πρόσωπα που έχουν φύγει από τη ζωή». Τα λόγια αυτά ανήκουν στον μεγάλο εφευρέτη Τόμας Εντισον και κατεγράφησαν σε μία συνέντευξή του για το περιοδικό The American Magazine τον Οκτώβριο του 1920. Και όταν, στην εποχή του, μιλούσε ο Εντισον, όλοι κάθονταν προσοχή!
Ο άνθρωπος που συνέδεσε το όνομά του με τον κολοφώνα της βιομηχανικής επανάστασης, ο «σοφός του Μένλο Παρκ», όπως τον αποκαλούσαν, ο εφευρέτης με τις 1.093 δικές του καταχωρημένες πατέντες, ο τεχνολογικός μεσσίας που άλλαξε τον τρόπο ζωής των ανθρώπων με την κατασκευή του ηλεκτρικού λαμπτήρα, του φωνογράφου και άλλων τεχνικών μέσων, είναι επίσης ο πρωταγωνιστής ενός από τα μεγαλύτερα μυστήρια του 20ού αιώνα, το οποίο αφορά στην πρόθεσή του να κατασκευάσει τη λεγόμενη Μηχανή Φαντασμάτων, μία συσκευή επικοινωνίας με τους νεκρούς.
Το αν όμως όντως προχώρησε στην υλοποίηση του σχεδίου του ή αν αυτό έμεινε «στα χαρτιά», είναι κάτι που κανείς δεν γνωρίζει με απόλυτη βεβαιότητα. Πολλοί εικάζουν ότι ο Εντισον τελικά κατάφερε να υλοποιήσει το τρελό σχέδιό του και ότι τα ίχνη της μηχανής χάθηκαν στην πορεία -ένας μύθος που εντείνεται από την πλήρη απουσία προσχεδίων και πρωτοτύπων.
Σε μία άλλη συνέντευξή του, την ίδια χρονιά για διαφορετικό όμως περιοδικό (Scientific American), ο ίδιος δήλωνε: «Εδώ και καιρό, σκέφτομαι μία μηχανή ή μία συσκευή την οποία θα μπορούσαν να χειριστούν πρόσωπα που έχουν περάσει σε άλλο επίπεδο ύπαρξης ή σε άλλη σφαίρα». Επιπλέον, το συγκεκριμένο άρθρο άφηνε υπόνοιες πως «η εν λόγω συσκευή, την οποία φέρεται να κατασκευάζει, βρίσκεται ακόμη σε πειραματικό στάδιο…», ως εάν να υπήρχε κάποιο πρωτότυπο. Και όλα αυτά σε μία εποχή κατά την οποία το κίνημα του πνευματισμού ευδοκιμούσε, δημιουργώντας ένα μείγμα τεχνολογικού υλισμού και πνευματικών αναζητήσεων πέραν του φυσικού υλικού κόσμου, που αν μη τι άλλο παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον.
Τα μέντιουμ έδιναν και έπαιρναν, ξερνώντας εκτόπλασμα με την ίδια ευκολία που μιλούσαν, τρέφοντας τη συλλογική πεποίθηση πως θα ήταν δυνατόν να επικοινωνήσει κανείς με τους νεκρούς αγαπημένους… Ενδεχομένως, λοιπόν, να σκέφτηκε ο Εντισον πως αν υπήρχε έστω και η παραμικρή πιθανότητα να ισχύει κάτι τέτοιο τότε μία μηχανή ενδεχομένως να αποδεικνυόταν αποτελεσματικότερη των σκηνοθετημένων τις περισσότερες φορές συνεδριών από ψευδο-μέντιουμ. «Δεν ισχυρίζομαι πως ως πρόσωπα περνάμε σε ένα άλλο επίπεδο ύπαρξης ή σε μία άλλη σφαίρα. Δεν ισχυρίζομαι τίποτα, επειδή δεν γνωρίζω τίποτα για το θέμα, όπως και κανένα άλλο ανθρώπινο ον. Αυτό που υποστηρίζω όμως είναι ότι ενδεχομένως να μπορούμε να κατασκευάσουμε μία συσκευή, η οποία θα είναι τόσο εκλεπτυσμένη, ώστε εάν υπάρχουν πρόσωπα που έχουν περάσει σε άλλη σφαίρα και επιθυμούν να επικοινωνήσουν μαζί μας στη δική μας σφαίρα, η συσκευή θα τους δώσει την ευκαιρία να εκφραστούν καλύτερα απ’ ό,τι στα πνευματιστικά τραπεζάκια και σε άλλες αδέξιες μεθόδους».
Ο Εντισον είχε αποκαλύψει ελάχιστες λεπτομέρειες για τη συσκευή που σκόπευε να κατασκευάσει. Τα μόνα στοιχεία που γνωρίζουμε είναι ότι είχε τη μορφή βαλβίδας, το στρίψιμο της οποίας απελευθέρωνε έναν τεράστιο ατμοστρόβιλο, με αποτέλεσμα ο παραμικρός ψίθυρος ή η παραμικρή προσπάθεια κάποιου πνεύματος να δηλώσει την παρουσία του θα επηρέαζε την υπερευαίσθητη βαλβίδα, μεγεθύνοντας την παραφυσική δραστηριότητα.
Αυτά είναι τα μόνα στοιχεία που διαθέτουμε, από τα οποία όμως καθίσταται σαφές πως αυτό που είχε στο μυαλό του ο Εντισον ήταν ένα όργανο εντοπισμού φαντασμάτων. Μάλιστα είχε δηλώσει πως ο συνεργάτης του που είχε επιφορτιστεί με την ευθύνη της κατασκευής της μηχανής είχε πεθάνει πρόσφατα και πως αν τελικά ήταν λειτουργική η εφεύρεση, αυτός θα ήταν ο πρώτος που θα τη χρησιμοποιούσε εάν είχε τη δυνατότητα να πράξει κάτι τέτοιο.
Και πάλι, όμως, δεν υπάρχουν ενδείξεις πως μια τέτοια συσκευή πράγματι πήρε σάρκα και οστά. Ενδεχομένως να φτιάχτηκε και αμέσως μετά να καταστράφηκε μαζί με όλα τα προσχέδια και τα τεκμήρια της ύπαρξής της, επειδή δεν «λειτούργησε» κι επειδή ο Εντισον, ως σοβαρός επιχειρηματίας, δεν θα ήθελε με τίποτα να εξευτελιστεί έπειτα από τις αναγγελίες του στις δύο συνεντεύξεις του.


http://pyli-apokalypseis.com/xfiles/item/2070-i-mystiriodis-mixani-epikoinonias-me-tous-nekroys-tou-tomas-entison





ΝΑΙ, ΤΟ ΚΑΝΑΜΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ! ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΩΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ !!!


 
Την 22α Σεπτεμβρίου του 480 π.Χ., ο ελληνικός στόλος υπό τον Αθηναίο Θεμιστοκλή και τον Σπαρτιάτη Ευρυβιάδη καταναυμαχεί τον περσικό στόλο στα στενά της Σαλαμίνας. Ο αρχηγός των Περσών, Ξέρξης, παρακολουθεί την συντριβή του ναυτικού του από το όρος Αιγάλεω.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ 
Η Ναυμαχία της Σαλαμίνας (αρχαία ελληνικά: Ναυμαχία τῆς Σαλαμῖνος) διεξήχθη στις 22 Σεπτεμβρίου του 480 π.Χ. στα Στενά της Σαλαμίνας (στον Σαρωνικό Κόλπο, κοντά στην Αθήνα) μεταξύ της συμμαχίας των ελληνικών πόλεων-κρατών και της Περσικής Αυτοκρατορίας. Η ναυμαχία της Σαλαμίνας αποτέλεσε την σημαντικότερη σύγκρουση και την αρχή του τέλους της δεύτερης περσικής εισβολής στην Ελλάδα, η οποία ξεκίνησε το 480 π.Χ.
Αρχικά, οι Έλληνες σχεδίαζαν να σταματήσουν τους Πέρσες στις Θερμοπύλες και στο Αρτεμίσιο (ξηρά και θάλασσα αντίστοιχα). Στη μάχη των Θερμοπυλών, οι Πέρσες εξολόθρευσαν τους Έλληνες, χάρη στην προδοσία του Εφιάλτη. Στο Αρτεμίσιο, ο συμμαχικός στόλος έχασε περίπου τα μισά πλοία του, ενώ ο περσικός στόλος έχασε το 1/4 των πλοίων του. Μόλις οι Σύμμαχοι πληροφορήθηκαν για την καταστροφή στις Θερμοπύλες αποφάσισαν να υποχωρήσουν. Αυτό επέτρεψε στους Πέρσες να καταλάβουν τη Βοιωτία και την Αττική.
Οι Πελοποννήσιοι ήθελαν να σταματήσουν τον περσικό στόλο στον Ισθμό της Κορίνθου. Παρ’ όλ’ αυτά, ο Αθηναίος στρατηγός και πολιτικός Θεμιστοκλής έπεισε τους Έλληνες να αντιμετωπίσουν τους Πέρσες στη Σαλαμίνα, ελπίζοντας ότι μια νίκη θα εμπόδιζε τους Πέρσες να εισβάλουν στην Πελοπόννησο. Ο Θεμιστοκλής ανάγκασε τον Ξέρξη να επιτεθεί στα Στενά της Σαλαμίνας, όπου η αριθμητική υπεροχή των Περσών ήταν άχρηστη και προβληματική. Στη ναυμαχία, ο ελληνικός στόλος πέτυχε μια σημαντική νίκη, αφού κατέστρεψε 300 περσικά πλοία
Μετά τη ναυμαχία, ο Ξέρξης, μαζί με ένα μεγάλο μέρος του στρατού, επέστρεψε στην Ασία, ενώ για την υποταγή της Ελλάδος παρέμεινε ο Μαρδόνιος με τον υπόλοιπο περσικό στρατό. Αλλά το 479 π.Χ. οι Πέρσες υπέστησαν σοβαρή ήττα στις Πλαταιές και στη Μυκάλη και σταμάτησαν τις επιθέσεις τους στην ηπειρωτική Ελλάδα. Λίγο αργότερα, οι Έλληνες πέρασαν στην αντεπίθεση. Σύμφωνα με τους ιστορικούς, αν οι Πέρσες νικούσαν στη Σαλαμίνα, θα είχε σταματήσει η ανάπτυξη της Ελλάδος και κατά συνέπεια η Ευρώπη δεν θα ήταν αυτό που είναι σήμερα. Γι’ αυτό, η ναυμαχία της Σαλαμίνας θεωρείται από τις πιο σημαντικές μάχες στην ανθρώπινη ιστορία.



Σάββατο 28 Μαρτίου 2015





ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ



ΓΙΑΤΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΤΟΝ ΑΦΟΡΙΣΕΙ ΚΑΙ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ ΑΠΕΙΛΟΥΣΕ ΟΤΙ ΘΑ ΕΜΠΟΔΙΣΕΙ ΤΗΝ ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥ

Τη δεκαετία του ’50 ο Νίκος Καζαντζάκης ήταν ήδη καταξιωμένος συγγραφέας με παγκόσμια αναγνώριση. Το 1955 όμως, πολεμήθηκε σκληρά από την εκκλησία, που έφτασε στο σημείο να ζητήσει ακόμα και τον αφορισμό του. Τα έργα του Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΞΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ και ΚΑΠΕΤΑΝ ΜΙΧΑΛΗΣ, έγιναν αφορμή ώστε η ιερά σύνοδος με έγγραφό της, να ζητήσει από την κυβέρνηση την απαγόρευσή τους.
Ο Καζαντζάκης κατηγορήθηκε ως ιερόσυλος και τα έργα του θεωρήθηκαν προσβολή για τα χρηστά ήθη. Στον ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΕΙΡΑΣΜΟ ο συγγραφέας παρουσίαζε το Χριστό με ανθρώπινες αδυναμίες, ενώ στο έργο του Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΞΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ έδειχνε τις αμαρτωλές αδυναμίες των ιερέων. Ο ΚΑΠΕΤΑΝ ΜΙΧΑΛΗΣ χαρακτηρίστηκε «αντιχριστιανικόν και αντιεθνικόν έργον», που εξευτελίζει τα ιερά και τα όσια του έθνους καθώς και τον αγώνα του Κρητικού λαού. Ο συγγραφέας είχε αντίθετη άποψη: «προσπάθησα να εξαίρω όσο μπορούσα τους αγώνες της Κρήτης για την ελευθερία και συνάμα την ηρωική και μαρτυρική συμμετοχή της εκκλησίας στους αγώνες αυτούς κι όμως βρέθηκαν συνειδήσεις που κατασυκοφάντησαν το βιβλίο αυτό, ως ενάντιο της θρησκείας και της πατρίδας».
Πολλοί υποστήριξαν ότι ο συγγραφέας δεν πολεμήθηκε για το περιεχόμενο των βιβλίων του, αλλά για τα φιλοκομμουνιστικά του φρονήματα. Και αυτό γιατί ο Καζαντζάκης κατά τη δεκαετία του ’20 είχε κάνει πολλά ταξίδια στη Σοβιετική Ένωση και παρουσίαζε με θετικό τρόπο τις κομμουνιστικές αλλαγές. Έτσι αρκετοί θεώρησαν πως αυτός ήταν ο πραγματικός λόγος της επίθεσης και ότι η προσβολή των θρησκευτικών ηθών, ήταν πρόσχημα. Οι αντιδράσεις της εκκλησίας δίχασαν την κοινή γνώμη. Πολλοί πίστεψαν ότι όντως ο συγγραφέας δεν έδειχνε σεβασμό στα «Θεία», ενώ άλλοι υποστήριξαν ότι τα έργα του ήταν συγγραφικά αριστουργήματα, που δεν είχαν καμία πρόθεση να προσβάλουν την εκκλησία. Πολλά θρησκευτικά σωματεία υποστήριζαν, ότι ο Καζαντζάκης με τα έργα του «θέλει να κάμη τους αναγνώστας του να ζουν ζωή πολύ κατωτέραν και από αυτήν των ζώων». Ο συγγραφέας με επιστολή απάντησε δημόσια στις απειλές της εκκλησίας ότι θα τον αφορίσει: «Μου δώσατε μια κατάρα, Άγιοι Πατέρες, σας δίνω μια ευχή: Σας εύχομαι να ‘ναι η συνείδησή σας τόσο καθαρή όσο η δική μου και να ‘στε τόσο ηθικοί και θρήσκοι όσο είμαι εγώ».

ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Το αίτημα της εκκλησίας για αφορισμό του Καζαντζάκη προκάλεσε αντιδράσεις στον πολιτικό, αλλά και συγγραφικό κόσμο. Ο νεαρός τότε βουλευτής Κωνσταντίνος Μητσοτάκης επέκρινε την «επιχειρούμενη δίωξη του πνεύματος». Ο δήμος Αθηναίων ζήτησε την αποτροπή οποιασδήποτε δίωξης των έργων του συγγραφέα, ενώ οι δημοτικοί σύμβουλοι Θεσσαλονίκης χαρακτήρισαν την απαγόρευση «πλήγμα για τον πολιτισμό».
Το θέμα πέρασε και στον τύπο της εποχής και οι εφημερίδες μεγέθυναν την κόντρα. Ο συγγραφέας τήρησε διακριτική στάση και απέφευγε να πάρει θέση. Η στάση του ενδεχομένως να υποδηλώνει και την πικρία του για αυτή την ακραία αντιμετώπιση.

Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ «ΕΣΩΣΕ» ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Το ζήτημα του αφορισμού του Καζαντζάκη έφτασε στην Ιερά Σύνοδο, όπου αποφασίστηκε από την πλειοψηφία ότι η εκκλησία δεν θα έπρεπε να παρέμβει επίσημα και ότι το θέμα θα εξετάζονταν από το Μητροπολίτη Κασσανδρείας Καλλίνικο και από δύο καθηγητές της Θεολογικής Σχολής. Ο Μητροπολίτης, φοβούμενος τις αντιδράσεις, αποφάσισε ότι δεν ήταν σωστό να κατηγορηθεί ο συγγραφέας σαν άπιστος, αλλά ότι καλό θα ήταν να μην κυκλοφορήσει το βιβλίο του O TΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ γιατί μπορεί οι αναγνώστες να μην καταλάβαιναν τους συμβολισμούς του και να το παρεξηγήσουν.
Η εκκλησία περιορίστηκε στο να αποτρέπει τους αναγνώστες να διαβάζουν τα βιβλία του Καζαντζάκη και το θέμα παραπέμφθηκε στο Πατριαρχείο. Ο τότε πατριάρχης Αθηναγόρας, όμως, δεν ενέκρινε τον αφορισμό του συγγραφέα και το ζήτημα έκλεισε.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΗΣ
Υπάρχει και η άποψη ότι η εκκλησία δεν αφόρισε τελικά τον Καζαντζάκη, γιατί επηρεάστηκε από μια φωτογραφία του με τη βασίλισσα Φρειδερίκη, που τότε ασκούσε σκληρό έλεγχο στα πάντα. Οι δυο τους είχαν βρεθεί στη Γαλλία, στο παλάτι της πριγκίπισσας Μαρίας Βοναπάρτη, όπου ο Καζαντζάκης είχε αφιερώσει το βιβλίο του O TΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ στη βασίλισσα. Κάποιοι υποστήριξαν ότι η Φρειδερίκη παρενέβη προσωπικά για τον αφορισμό του Καζαντζάκη «μαλακώνοντας» τη στάση της εκκλησίας. Ωστόσο, οι πληροφορίες αυτές δεν είναι επιβεβαιωμένες.
  
ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΝΕΚΡΟΣ
Παρόλο που ο συγγραφέας είχε γλιτώσει τον αφορισμό, το στίγμα του άπιστου και ιερόσυλου, τον συνόδευε ακόμα και μετά τον θάνατό του. Χτυπημένος από λευχαιμία, ο Νίκος Καζαντζάκης, άφησε την τελευταία του πνοή στις 26 Οκτωβρίου του 1957 στη Γερμανία, όπου νοσηλευόταν.
Ο Αρχιεπίσκοπος Θεόκλητος δεν έδωσε την άδεια να τεθεί η σορός του συγγραφέα σε λαϊκό προσκύνημα, ενώ ο νεαρός τότε αρχιμανδρίτης και μετέπειτα σκληρός Μητροπολίτης Φλώρινας Καντιώτης, έκανε γνωστή την πρόθεση του, να κατέβει στην Κρήτη και να εμποδίσει τη νεκρώσιμη ακολουθία. Τελικά την κρίσιμη ώρα δεν υπήρχε ιερέας για να τελέσει τη λειτουργία. Την τελευταία στιγμή, οι απειλές των αγριεμένων Κρητικών, αλλά και η παρουσία του τότε υπουργού Παιδείας Αχιλλέα Γεροκοστόπουλου, που έχαιρε εκτίμησης ανάγκασαν τον Αρχιεπίσκοπο να στείλει έναν εκπρόσωπο της εκκλησίας, ώστε να γίνει κανονικά η ταφή του συγγραφέα. Στον τάφο του χαράχτηκε η επιγραφή: Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος. Ο Νίκος Καζαντζάκης γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου του 1883. Το έργο του έχει αναγνωρισθεί παγκοσμίως τόσο πριν, όσο και μετά τον θάνατό του.


http://www.mixanitouxronou.gr/nikos-kazantzakis-giati-i-ekklisia-ithele-na-ton-aforisi-ke-o-mitropolitis-kantiotis-apilouse-oti-tha-empodisi-tin-kidia-tou/



«ΝΑ ΠΑΣ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΜΑΝΟ, Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΑΦΗΣΕΣ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΣΟΥ».



ΤΟ ΞΑΦΝΙΚΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΛΟΪΖΟΥ. ΗΤΑΝ ΜΟΛΙΣ 45 ΕΤΩΝ...  

Ο πρόωρος χαμός του αποτελεί τραγωδία σε εθνική διάσταση, δήλωσε ο Μίκης Θεοδωράκης, μόλις πληροφορήθηκε τον θάνατο του Μάνου Λοΐζου. Για μένα προσωπικά ήταν πιο πολύ από αδελφός, φίλος, συνάδελφος. Ήταν η περηφάνια μου. Γιατί μπόρεσε με ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο κι ένα τραγούδι, να πάει μια πήχη πιο πέρα τον ορίζοντα, συμπλήρωσε ο μεγάλος συνθέτης εκφράζοντας μάλλον το σύνολο των Ελλήνων που βρήκαν παρηγοριά και καταφύγιο στη μουσική του. Ήταν Παρασκευή, 24 Σεπτεμβρίου 1982, όταν ο Μάνος επέστρεφε οριστικά στην Αθήνα από τη Μόσχα, με αεροπλάνο της ΑΕΡΟΦΛΟΤ. Είχε πάει πριν από ενάμιση μήνα για να βρει την υγειά του κι επέστρεφε άψυχος, με συντροφιά τον φίλο του Φώντα Λάδη, που βρισκόταν την ίδια περίοδο στη Μόσχα για σπουδές. Κανένας δεν πίστευε, όταν έφευγε, ότι δεν θα γύριζε ζωντανός. Γι’ αυτό και ταξίδεψε μόνος, γεμάτος ελπίδες ότι θα νικήσει και θα ζήσει. Δεν τα κατάφερε και την Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου, έφυγε στα 45 του. Μακριά από τον τόπο του και τους δικούς του έπειτα από ένα δεύτερο θανατηφόρο εγκεφαλικό. Θρήνος βουβός, κόκκινα τριαντάφυλλα και γαρίφαλα, από συγγενείς και φίλους που τον περίμεναν στο αεροδρόμιο. Κι έπειτα η νεκροφόρα και η πομπή των αυτοκινήτων ως τους νεκροθαλάμους του Α΄ Νεκροταφείου.
Εκεί το πρώτο προσκύνημα, που συνεχίστηκε την επομένη στο παρεκκλήσι του Αγίου Λαζάρου. Για να ακολουθήσει το ίδιο απόγευμα η κηδεία με τις τιμές που του άξιζαν. Από την πολιτεία, τους συναδέλφους και τα πλήθη που συνέρρευσαν να τον κατευοδώσουν με τον θρήνο, τα χειροκροτήματα και τα τραγούδια του. ΟΛΑ ΣΕ ΘΥΜΙΖΟΥΝ, Ο ΔΡΟΜΟΣ ΣΟΥ ΕΙΧΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ. Μια ιστορία σύντομη, μοναδική και μεγάλη. Γραμμένη χαρισματικά, με ήθος δημιουργού και φλέβα προικισμένη. Και δεν ήσουν ακόμα, Μάνο μας, ούτε 45 χρονών, είπε αποχαιρετώντας τον η υπουργός Πολιτισμού και φίλη του Μελίνα Μερκούρη, εκφράζοντας σπαρακτικά το γενικό αίσθημα για τον πρόωρο χαμό του. Και η Χαρούλα Αλεξίου, πρόεδρος της Ένωσης Τραγουδιστών Ελλάδας: Να πας στο καλό Μάνο και σ’ ευχαριστούμε. Σε ευχαριστούμε γιατί ήσουν ο πρώτος που μας πήρε από το χέρι και μας έμαθε να αγωνιζόμαστε για τα δίκαιά μας. Σ’ ευχαριστούμε γιατί μας άφησες τα τραγούδια σου. Να πας στο καλό Μάνο και σ’ ευχαριστούμε, είπε η Χαρούλα Αλεξίου.
Ο Μάνος έφυγε στους ώμους ομοτέχνων του, με την καθολική αναγνώριση και αγάπη, με τα τραγούδια που δεν πρόλαβε να γράψει, αφήνοντας ωστόσο κληρονομιά μερικές από τις πιο όμορφες μελωδίες που έχουν γραφτεί σε αυτόν τον τόπο. Κι ακόμα, με την άφθαρτη εικόνα του, στοιχεία ανεκτίμητα σε εποχές κατάρρευσης, εκπτώσεων, διαβρώσεων και διαψεύσεων. Τον θυμάμαι στο τελευταίο γλέντι της ζωής του, τρεις ημέρες πριν μπει στο νοσοκομείο με το πρώτο εγκεφαλικό, που ήταν και η αρχή του τέλους. Ήταν στο σπίτι της Χαρούλας Αλεξίου και του τότε συζύγου της Αχιλλέα Θεοφίλου, εν μέσω φίλων αγαπημένων. Είχε κάποιες στεναχώριες με την προσωπική του ζωή (δεν πήγαιναν καλά οι σχέσεις με τη δεύτερη σύζυγό του, την ηθοποιό Δώρα Σιτζάνη, με την οποία βρισκόταν σε διάσταση), αλλά σύντομα καθώς κυλούσε η βραδιά, βρήκε την καλή του διάθεση με τη συνδρομή της Αλεξίου, που έκανε ολόκληρη παράσταση για να τον διασκεδάσει. Και κάποια στιγμή πήρε την κιθάρα κι άρχισε να τραγουδάει, όπως ξέρουν πολλοί συνθέτες να λένε τα τραγούδια τους (οι ερμηνευτές τα λένε ωραία, οι δημιουργοί τα λένε σωστά, είχε πει ο Γιάννης Ρίτσος) και κανένας δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι ήταν η τελευταία φορά που τον ακούγαμε να τραγουδάει.
Κι έπειτα με το εγκεφαλικό στο νοσοκομείο, όπου ένα πρωινό τον βρήκα μόνο. Μπορείτε να με βοηθήσετε να τον βάλω στο άλλο κρεβάτι για να αλλάξω τα σεντόνια, λέει μια νοσοκόμα. Και κάνω έτσι και τον σηκώνω στην αγκαλιά μου σαν πούπουλο, τόσο είχε αδυνατίσει. αλλά δεν είχε χάσει το χαμόγελό του. Θα περάσει, πού θα πάει.
Και καθώς δεν ξεχνούσε ότι ήταν πρόεδρος της Ένωσης Μουσικοσυνθετών-Στιχουργών Ελλάδας: Γράψε κάτι για το σινάφι μας που δεν έχουμε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τόσα λεφτά βγάζουν από μας. Δεν ήμουν μόνο ο δημοσιογράφος που τον θαύμαζε και τον περιποιόταν. Ήμουν και φίλος μια και έλαχε να τον γνωρίσω και να κάνουμε παρέα πριν αναδειχθεί ως συνθέτης. Το βράδυ της ταφής του, ο Διονύσης Σαββόπουλος και η σύζυγός του Άσπα είχαν μια καλή ιδέα να παραθέσουν ένα δείπνο στο σπίτι τους μια μακαριά για λίγους φίλους (την κόρη του Μάνου Μυρσίνη με τη μητέρα της Μάρω, τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Γιώργο Νταλάρα με την Άννα, τη Χαρούλα Αλεξίου και τον Αχιλλέα Θεοφίλου, τη Δήμητρα Γαλάνη, τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, τον Νίκο Καρούζο, τον Χρήστο Λεοντή, τον Φώντα Λάδη, τον Μανώλη Ρασούλη κ.α). Κι ήταν εκεί, μεταξύ εδεσμάτων, οίνου και λογής μνήμες για τον Μάνο, που ο Νίκος Καρούζος εκφράζοντας την πικρία αλλά και την αγανάκτηση για τη «βιασύνη» του Λοίζου να μας αφήσει, αναφέρθηκε σε μια φυλή της Αφρικής. Όπου λέει μόλις πεθάνει κάποιος, τον κρεμάνε σε ένα δέντρο και τον δέρνουν που τους εγκατέλειψε.


http://www.mixanitouxronou.gr/na-pas-sto-kalo-mano-s%CE%84efcharistoume-giati-mas-afises-ta-tragoudia-sou-to-xafniko-telos-tou-manou-lo%CE%90zou-itan-molis-45-eton/




ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΤΗΣ ΜΗΛΟΥ




Την περίοδο της Τουρκοκρατίας δεν βρήκαν την ευκαιρία μόνο οι Βρετανοί για να αρπάξουν από την υποδουλωμένη Ελλάδα αρχαιολογικούς θησαυρούς, αλλά και οι Γάλλοι. Το διάσημο άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου, που κοσμεί σήμερα το Μουσείο του Λούβρου, το άρπαξαν από το νησί Γάλλοι αξιωματούχοι το 1821. Εικοσιτέσσερις μέρες πριν από την έναρξη της ελληνικής επανάστασης παρουσίαζαν το απόκτημά τους με καμάρι στα Ηλύσια Πεδία. Ήταν το δώρο του πρεσβευτή της Γαλλίας στην Πόλη, Μαρκησίου Ντε Ριβιέρ, στον βασιλιά Λουδοβίκο το ΙΗ.

Η ΑΝΑΣΚΑΦΗ ΤΟΥ ΑΓΑΛΜΑΤΟΣ
Τον Απρίλιο του 1820 στο Κλήμα της Μήλου, ο αγρότης Γεώργιος ή Θεόδωρος Κεντρωτάς, καθώς έσκαβε το χωράφι του, βρήκε ένα γυναικείο άγαλμα, που σήμερα είναι γνωστό ως η Αφροδίτη της Μήλου. Το άγαλμα ήταν σπασμένο στα δύο και έλειπαν τα χέρια του.
Ο αγράμματος γεωργός δεν κατάλαβε την αξία του ευρήματος. Ένας Γάλλος αξιωματικός, ο Ολιβιέ Βουτιέ, που βρισκόταν με το πολεμικό του πλοίο Εσταφέτ για να ξεχειμωνιάσει στο λιμάνι του νησιού, προσφέρθηκε -με το αζημίωτο φυσικά- να βοηθήσει. Κάποιες άλλες πηγές αναφέρουν ότι το γαλλικό πλήρωμα βρισκόταν ήδη στον χώρο της ανασκαφής, ψάχνοντας για αρχαία.

ΟΙ ΕΠΙΔΟΞΟΙ ΑΓΟΡΑΣΤΕΣ
Ο νεαρός Βουτιέ είναι αυτός που πρωτοδιαβάζει την επιγραφή στη βάση του αγάλματος. Αφροδίτη ήταν η λέξη που έκανε το πρόσωπο του να λάμψει, ενώ αντιλαμβάνεται την αξία του γλυπτού.
Ενημερώνει τον πρόξενο της Γαλλίας στη Μήλο, ο οποίος σπεύδει να το αγοράσει, σαν να είναι απλό εμπόρευμα. Τότε όμως δεν υπάρχει ελληνικό κράτος και οι Οθωμανοί περιφρονούν την ελληνική πολιτιστική κληρονομιά. Το νέο διαδίδεται πολύ γρήγορα και στο νησί καταφθάνουν και άλλοι επίδοξοι αγοραστές από την Αθήνα για να το μεταφέρουν στον Πειραιά.
Ένας καλόγερος από τη Μήλο που είχε κατηγορηθεί για ιερατικές ατασθαλίες, σκέφθηκε να το κάνει δώρο στον διερμηνέα του στόλου που θα τον πήγαινε στην Πόλη για να απολογηθεί. Η Αφροδίτη παραλίγο να βρεθεί στη Μολδαβία, καθώς ο διερμηνέας ήταν ο πρίγκιπας της Μολδαβίας, Νικόλας Μουρούζης.
Ο Βουτιέ σπεύδει στον Γάλλο πρεσβευτή στην Κωνσταντινούπολη για να μη χάσουν τον πολύτιμο αρχαιολογικό θησαυρό, ενώ ο Κεντρωτάς κατακλύζεται από προτάσεις και αμοιβές.

ΤΟ ΣΚΛΗΡΟ ΠΑΖΑΡΙ ΤΩΝ ΓΑΛΛΩΝ
Στις 20 Μαΐου του 1820, οι Γάλλοι αξιωματικοί επιστρέφουν στη Μήλο με φιρμάνια από τον Σουλτάνο. Το άγαλμα βρίσκεται πακεταρισμένο στο κατάστρωμα ενός καϊκιού, έτοιμο να ταξιδέψει για τη Μολδαβία. Αμέσως ξεκινούν τα παζάρια και οι δωροδοκίες.
Κανείς δεν ξέρει πως ακριβώς πέρασε στα χέρια των Γάλλων η Αφροδίτη. Άλλοι λένε ότι αναγκάστηκαν να την παραδώσουν οι Τούρκοι αξιωματικοί του νησιού και άλλοι ότι οι Γάλλοι ναύτες έκαναν γιουρούσι στο πλοίο και την άρπαξαν.
Ο φτωχός και πολύτεκνος αγρότης που κάτω από συνεχείς πιέσεις παρέδωσε το άγαλμα, πήρε ως αντάλλαγμα 400 γρόσια, ένα σχετικά καλό ποσό για την εποχή, αν λάβουμε υπόψη πως 1000 γρόσια ήταν ο ετήσιος μισθός των δημογερόντων. Κερδισμένοι βγήκαν οι Γάλλοι που ξόδεψαν μόνο χίλια φράγκα για να πάρουν στα χέρια τους την Αφροδίτη της Μήλου και να τη μεταφέρουν στην πατρίδα τους.
Στη Μήλο βρίσκεται πλέον μόνο ένα αντίγραφο που εκτίθεται στο μουσείο του νησιού, καθώς το Λούβρο μας έκανε την τιμή να το στείλει ως δώρο.

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΜΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ ΤΗΣ ΜΗΛΟΥ
Η Αφροδίτη της Μήλου είναι ένα από τα πιο γνωστά και εντυπωσιακά αγάλματα της ελληνιστικής περιόδου. Η κατασκευή του χρονολογείται μεταξύ των ετών 150 και 100 π.Χ. Είναι φτιαγμένο από Παριανό μάρμαρο και έχει ύψος πάνω από 2 μέτρα. Δημιουργός του είναι πιθανότατα ο Σκόπας, μαθητής του Φειδία ή κατά άλλες πληροφορίες, ο Αλέξανδρος της Αντιόχειας, για τους οποίους όμως δεν γνωρίζουμε περισσότερα στοιχεία.
Το άγαλμα αν και βρέθηκε χωρίς χέρια, πιθανολογείται πως στο αριστερό της χέρι κρατούσε ένα μήλο, ενώ το δεξί ακουμπούσε στο ύφασμα που είναι τυλιγμένο γύρω από τους γοητευτικούς γοφούς της Αφροδίτης.


http://aneksigita-fainomena.blogspot.gr/2015/03/afroditi-tis-milou-pos-tin-arpaxan-galli-prin-apo-tin-epanastasi-tou-1821-gia-liga-fragka.html

Τετάρτη 25 Μαρτίου 2015

Η ΦΡΑΣΗ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΚΡΥΦΤΗΚΕ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΑΒΑΛΕΙ ΤΙΣ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ



του Λευτέρη Σαββίδη  

Ο γαλλικός Τύπος αναφέρεται για πρώτη φορά στο ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων υπέρ της χώρας μας και σημειώνει πως η Γερμανία φαίνεται αναγκασμένη να πάρει θέση στο θέμα. «Εν μέσω πλήρους κρίσης, η Ελλάδα τολμά να απαιτήσει από τη Γερμανία την επιστροφή του κατοχικού δανείου και τις πολεμικές αποζημιώσεις», είναι η πρώτη πρόταση του άρθρου του γαλλικού εβδομαδιαίου περιοδικού L’Express που αναφέρεται στο θέμα με τρόπο που δείχνει πως μέχρι πρότινος το ζήτημα των αποζημιώσεων ήταν εντελώς άγνωστο στην Ευρώπη. Όπως σημειώνει η εφημερίδα, παρά τον πρώτο αιφνιδιασμό και το απόλυτο nein του Βερολίνου, οι απαιτήσεις των Ελλήνων μοιάζουν καθόλα τεκμηριωμένες και σημειώνει πως το θέμα θα συζητηθεί και στη συνάντηση Μέρκελ - Τσίπρα τη Δευτέρα 23 Μαρτίου.

Ο ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ ΒΑΖΕΙ ΤΟ ΘΕΜΑ ΣΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
Ο αρθρογράφος του γαλλικού μέσου αναρωτιέται αρχικά αν η Γερμανία χρωστά πράγματι δισεκατομμύρια ευρώ στην Ελλάδα και σημειώνει πως αν ισχύει κάτι τέτοιο φαίνεται πως το Βερολίνο είναι το ίδιο κακοπληρωτής, κάτι που προσάπτει σήμερα στην Αθήνα. Στη συνέχεια περιγράφει την επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στην Καισαριανή, στο μνημείο της αντίστασης, λίγες ώρες μετά την ορκωμοσία του. «Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας αναφέρθηκε στο αναγκαστικό δάνειο 476 εκατομμυρίων γερμανικών μάρκων του 1942. Σε σημερινή αξία το ύψος αυτού του δανείου φτάνει μεταξύ 5 και 11 δις ευρώ. Αυτές οι απαιτήσεις έρχονται εν μέσω ενός πόκερ για την αναδιαπραγμάτευση του χρέους της Ελλάδας, προκάλεσαν της ψυχρές και κατηγορηματικές αντιδράσεις από πλευράς Γερμανίας», σημειώνει στη συνέχεια το άρθρο που παραθέτει δηλώσεις στελεχών της Γερμανικής κυβέρνησης πως το θέμα των αποζημιώσεων έχει κλείσει. «Ωστόσο, στο πέρασμα των ημερών, αυτή η ωραία βεβαιότητα πως το θέμα έχει κλείσει κατέρρευσε, προκαλώντας το διχασμό μεταξύ των ιστορικών στη βάση των δηλώσεων του κου Τσίπρα», σημειώνει το άρθρο.

Η ΦΡΑΣΗ ΤΑΜΠΟΥ ΠΟΥ ΑΠΟΦΕΥΓΕΙ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Το άρθρο στη συνέχεια κάνει μια εκτενή αναφορά στην ιστορία πίσω από τις Ελληνικές απαιτήσεις ξεκινώντας από τη Σύνοδο του Λονδίνου το 1953 και τις πιέσεις των τεσσάρων μεγάλων δυνάμεων να μην εξαθλιωθεί η Γερμανία οικονομικά από τους Συμμάχους. «Οι Έλληνες δέχονται να διαπραγματευτούν την επιστροφή του δανείου την ημέρα που Ανατολική και Δυτική Γερμανία υπογράψουν σύμφωνο ειρήνης», σημειώνει το άρθρο και εκεί βρίσκεται και η φράση κλειδί, με την οποία παίζει έκτοτε το Βερολίνο, ώστε να αποφεύγει να αναφερθεί στο θέμα. Γιατί; Διότι το 1989, στις διαδικασίες επανένωσης της Γερμανίας η οποία όμως «σε καμιά περίπτωση δεν επρόκειτο για σύμφωνο ειρήνης». Με απλά λόγια «η κυβέρνηση Κολ φρόντισε ο όρος «σύμφωνο ειρήνης» να μην εμφανίζεται σε κανένα κείμενο. Όλα αυτά φυσικά με την συναίνεση των Αμερικάνων, των Γάλλων, των Βρετανών και των Ρώσων».

ΕΝΑ ΖΗΤΗΜΑ ΠΟΥ ΠΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑΜΠΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Το άρθρο κλείνει αναφέροντας πως το θέμα των αποζημιώσεων έχει αρχίσει να βρίσκει έδαφος εντός Γερμανίας και όλο και περισσότερες προσωπικότητες της αντιπολίτευσης, αλλά και κάποιες της συμπολίτευσης εκτιμούν πως η χώρα δεν μπορεί να αγνοεί τις ελληνικές απαιτήσεις. «Πρέπει να διαχωρίσουμε το πρόβλημα των πολεμικών αποζημιώσεων, από εκείνο των συζητήσεων για την κρίση της Ελλάδας και του Ευρώ. Φρονώ πως πρέπει οπωσδήποτε να ανοίξει ένας διάλογος για τις αποζημιώσεις. Είναι μέρος της ιστορίας μας. Είμαι αντίθετος στο να σβήσουμε οριστικά το παρελθόν μας. Ακόμη και μετά από δεκαετίες» εκτιμά ο αντιπρόεδρος του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος Ραλφ Στένγκερ. Στην ίδια γραμμή και ο πρόεδρος του αριστερού Die Linke Άντον Χοφράιτερ, αλλά και ο επικεφαλής των Πράσινων Μπερντ Ρίξιενγκερ.
«Όπως και με την περίπτωση της επιστροφής του κλεμμένου χρυσού στην Ελβετία (1997), της αποζημίωσης των εργατών σε καταναγκαστικά έργα της Γερμανίας ή ακόμη και της αποκατάστασης των έργων τέχνης που κλάπηκαν από Εβραίους (1998), η Γερμανία είναι σίγουρα στο σημείο, να ανοίξει και πάλι ένα ντροπιαστικό κεφάλαιο της ιστορίας της προκειμένου να ρυθμίσει τα χρέη της που παραμένουν πάντα σε αδράνεια», κλείνει το άρθρο δείχνοντας πως η κινήσεις της ελληνικής πλευράς προκάλεσαν σοβαρούς τριγμούς σε πολιτικό επίπεδο στο Βερολίνο.


http://news247.gr/eidiseis/kosmos/diethnis-politiki/h-frash-pisw-apo-thn-opoia-krufthke-h-germania-gia-na-mhn-katavalei-tis-polemikes-apozhmiwseis