Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

ΕΝΝΙΑ ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΕΣ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ



Το πείραγμα μεταξύ φίλων με το κλασικό «ερωτευμένος είσαι», όταν κάποιο μέλος της παρέας ήταν μονίμως αφηρημένο ή φέρεται χαζά, δεν είναι μία κουβέντα στον αέρα. Οι επιστήμονες το επιβεβαιώνουν. Ο έρωτας κάνει τον κόσμο πιο χαζό, τον τυφλώνει και του αλλάζει τη φωνή. Και αυτές είναι μόνο τρεις από τις εννιά διαπιστωμένες... παρενέργειες.
Ο έρωτας κάνει τον άνθρωπο πιο χαζό. Μελέτες έδειξαν ότι όσοι είναι χαμένοι μέσα σε αυτό το παθιασμένο συναίσθημα, έχουν μειωμένη ικανότητα συγκέντρωσης και απόδοσης σε εργασίες που απαιτούν προσοχή.
Ο ερωτευμένος είναι «φτιαγμένος». Οι επιστήμονες το απέδειξαν με μαγνητική τομογραφία. Ο έρωτας προκαλεί στο νευρικό σύστημα αντιδράσεις που είναι παρόμοιες με εκείνες στον εγκέφαλο κάποιου χρήστη κοκαΐνης, με αποτέλεσμα να νιώθει αυτή την ανεξήγητη ευφορία.
Ο έρωτας μας κάνει πιο ανθεκτικούς στον πόνο. Οι περιοχές του εγκεφάλου που ενεργοποιούνται από αυτό το συναίσθημα είναι οι ίδιες που έχουν την ίδια «συμπεριφορά» στη χρήση αναλγητικών.
Οι ερωτευμένοι περπατούν πιο αργά. Σύμφωνα με μελέτες, οι άνδρες προσαρμόζουν ασυνείδητα την ταχύτητα με την οποία κινούνται σε εκείνη της συντρόφου τους. Κάτι που δεν παρατηρείται, όταν απλά περπατούν δίπλα σε μία γυναίκα με την οποία δεν σχετίζονται.
Ο έρωτας αλλάζει το σφυγμό, ώστε να ταιριάζει με εκείνον του έτερον ήμισυ. Μελέτες διαπίστωσαν πως οι καρδιές δύο ερωτευμένων χτυπούν με τον ίδιο ρυθμό.
Αλλοιώνει και τη φωνή. Οι γυναίκες έχουν την τάση να μιλούν με πιο τσιριχτή φωνή στους άνδρες τους οποίους θεωρούν ελκυστικούς. Επίσης, κάποιες έρευνες έχουν δείξει ότι οι ερωτευμένοι καμιά φορά μιμούνται ασυναίσθητα τον ήχο της φωνής του συντρόφου τους.
Όντως, ο έρωτας τυφλώνει τελικά. Κάποιες μελέτες έδειξαν ότι άτομα που είναι δεσμευμένα ουσιαστικά «δεν βλέπουν» τους άλλους ελκυστικούς ανθρώπους γύρω τους, χωρίς να το καταλαβαίνουν.
Ο έρωτας κάνει τον άνθρωπο παράτολμο. Είναι σαν τα παραμύθια, όπου ο πρίγκιπας ρισκάρει τα πάντα για την αγαπημένη του. Μελέτες έδειξαν ότι οι άνδρες έχουν την τάση να κινδυνεύσουν, ακόμη κι αν αυτό είναι περιττό, για τη σύντροφό τους.
Κάνει τις κόρες να διαστέλλονται. Κι όμως, έρευνες έχουν δείξει πως αυτό συμβαίνει σε περιπτώσεις έντονης συναισθηματικής κατάστασης, όπως βέβαια είναι αυτή που βιώνουν οι ερωτευμένοι.
 


ΕΠΙΖΩΝ ΤΟΥ ΤΣΕΡΝΟΜΠΙΛ ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ


Ένας από τους επιζώντες του Τσερνομπίλ που βρίσκεται στην Ιαπωνία με την ευκαιρία της 25ης επετείου από την καταστροφή στον πυρηνικό σταθμό της Ουκρανίας, προβλέπει χαλεπούς καιρούς, τόσο στον τομέα της υγείας όσο και σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, για τους ανθρώπους που ζουν κοντά στον πυρηνικό σταθμό της Φουκουσίμα.
«Το δυστύχημα της Φουκουσίμα είναι σαν το δίδυμο του Τσερνομπίλ», λέει ο Πάβελ Βντοβιτσένκο, 59 ετών, που ζούσε το 1986 σε ακτίνα 180 χιλιομέτρων από τον πυρηνικό σταθμό του Τσερνομπίλ, στο Μπριάσνκ, σε μία από τις περισσότερο πληγείσες περιοχές.
Όταν δέχθηκε, εδώ και πολλούς μήνες, την πρόκληση ιαπωνικών αντιπυρηνικών οργανώσεων να επισκεφθεί την Ιαπωνία για την επέτειο των 25 χρόνων του δυστυχήματος του Τσερνομπίλ, ο Πάβελ Βντοβιτσένκο δεν φανταζόταν ότι θα καλείτο να πάρει θέση για μία άλλη πυρηνική καταστροφή στην ίδια την Ιαπωνία.
«Οι άνθρωποι στο Τσερνομπίλ ήλθαν αντιμέτωποι με την κατάρρευση της οικονομίας», εξηγεί στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο πρώην καθηγητής Ιστορίας που έχει ιδρύσει μία οργάνωση αρωγής προς τα θύματα της καταστροφής στην Ουκρανία. «Οι επιχειρήσεις πτώχευσαν, η γεωργία κατέρρευσε, δεν υπάρχει πια δουλειά», λέει πριν αναφερθεί στην κύρια ανησυχία του, την υγεία.
«Οι άνθρωποι στο Τσερνομπίλ χτυπήθηκαν από τον καρκίνο μετά το δυστύχημα. Το ίδιο μπορεί να συμβεί στη Φουκουσίμα». Είκοσι πέντε χρόνια μετά την έκρηξη στον αντιδραστήρα του πυρηνικού σταθμού του Τσερνομπίλ, ο απολογισμός στον τομέα της υγείας προκαλεί ακόμη διχογνωμίες.
Ο Πάβελ Βντοβιτσένκο επισημαίνει πρώτα το θέμα των διακρίσεων. Μετά το Τσερνομπίλ, «οι άνθρωποι δεν ήθελαν να πλησιάσουν όσους προέρχονταν από τις μολυσμένες περιοχές», λέει, αναφέροντας ως παράδειγμα τους μαθητές από την περιοχή του Τσερνομπίλ που παρακολουθούσαν τα μαθήματα χωριστά από τους συμμαθητές τους.
Τα ίδια προβλήματα αντιμετωπίζουν στην Ιαπωνία οι 80.000 κάτοικοι της ζώνης που βρίσκεται σε ακτίνα 20 χιλιομέτρων από τον πυρηνικό σταθμό της Φουκουσίμα και η οποία έχει εκκενωθεί. «Τα θύματα του Τσερνομπίλ και της Φουκουσίμα πρέπει να συνεργασθούν για να μην υπάρξουν άλλες πυρηνικές καταστροφές», λέει.
Το Τσερνομπίλ και η Φουκουσίμα έχουν καταταχθεί στην ίδια βαθμίδα της κλίμακας σοβαρότητας πυρηνικών και ραδιολογικών συμβάντων, αλλά είναι διαφορετικής φύσης, κυρίως εξαιτίας του επιπέδου διαρροής ραδιενέργειας που είναι στην περίπτωση της Φουκουσίμα δέκα φοράς χαμηλότερη από του Τσερνομπίλ.
 




ΤΣΕΡΝΟΜΠΙΛ: 28 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ


της Κατερίνας Μ. Μάτσου

 
Το Σάββατο 26 Απριλίου 1986 στη 1:23 π.μ. στον αντιδραστήρα 4 του πυρηνικού σταθμού Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν, στο Τσέρνομπιλ της Ουκρανίας, επαρχία τότε της Ε.Σ.Σ.Δ., άρχισαν οι προγραμματισμένες εργασίες για ένα πείραμα, που σκοπό είχε να ελέγξει τα συστήματα ασφαλείας, ώστε να διαπιστωθεί, τι θα συμβεί σε περίπτωση μίας ξαφνικής διακοπής ρεύματος. Στο πλαίσιο του πειράματος αυτού, οι τεχνικοί έκλεισαν τα αυτόματα συστήματα ρύθμισης της ισχύος της τέταρτης μονάδας του σταθμού, καθώς και τα συστήματα ασφαλείας, αφήνοντας τον αντιδραστήρα να λειτουργεί μόνο με το 7% της ισχύος του. Ξαφνικά το σύστημα έκτακτης διακοπής λειτουργίας του αντιδραστήρα δεν ανταποκρίνεται στις εντολές των χειριστών και στη 1:24 π.μ. ο αντιδραστήρας εκρήγνυται. Αυτή ήταν η απαρχή της μεγαλύτερης καταστροφής που υπέστη ποτέ η ανθρωπότητα από ραδιενέργεια, μεγαλύτερη και από τη ρίψη των δύο ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι τον Αύγουστο του 1945.
Με την έκρηξη του αντιδραστήρα, η οροφή του κτιρίου που τον φιλοξενούσε εκτινάχτηκε στον αέρα, με αποτέλεσμα να σκορπιστούν παντού τριγύρω ραδιενεργά συντρίμμια και να διαφύγουν στην ατμόσφαιρα άκρως επικίνδυνα υλικά. Υπό τη μορφή αερίων, τα ραδιενεργά αυτά υλικά μπορούν να ταξιδέψουν με τον άνεμο διανύοντας αποστάσεις εκατοντάδων χιλιομέτρων και να ξαναπέσουν με τη βροχή στο έδαφος, μολύνοντας άλλες περιοχές και άλλες χώρες. Ταυτόχρονα ξεσπάει πυρκαγιά που στο εσωτερικό της αναπτύσσει θερμοκρασία 2.700 βαθμών Κελσίου, την οποία οι Σοβιετικοί θα καταφέρουν να σβήσουν μέρες μετά.
Μια ανυπολόγιστη κι ανεπανόρθωτη καταστροφή είναι σε εξέλιξη. Ένα ραδιενεργό σύννεφο 1.200 μέτρων υψώνεται από το πυρηνικό «ηφαίστειο» διαχέοντας στην ατμόσφαιρα τεράστιες ποσότητες ραδιενεργού υλικού που σκορπίστηκε στον αέρα, μέσω του οποίου μεταφέρθηκε στις γύρω περιοχές κι ακόμα μακρύτερα με ταχείς ρυθμούς. Τρεις ώρες αργότερα ο Νικολάι Ρυσκόφ, προκαθήμενος της κυβέρνησης Γκορπατσόφ, ξυπνά από ένα τηλεφώνημα του Υπουργού Ενεργείας, ο οποίος τον ενημερώνει ότι «στο Τσέρνομπιλ έγινε ένα ατύχημα». Ο Ρυσκόφ ζητά λεπτομερή έκθεση των συμβάντων και μεταβαίνει αμέσως στο Κρεμλίνο. Κατά την άφιξή του εκεί πληροφορείται εκ νέου: «Ήταν ο αντιδραστήρας, σύντροφε», τον ενημερώνουν. «Υπάρχουν θύματα, υπάρχει ακτινοβολία». Η κινητοποίηση είναι άμεση. Πυρηνικοί επιστήμονες αποστέλλονται από τη Μόσχα στην Ουκρανία, 6.000 απλοί στρατιώτες και 40.000 στρατιώτες των ειδικών δυνάμεων χημικού πολέμου μαζί με έμπειρους πιλότους ελικοπτέρων καταφθάνουν στην πληγείσα περιοχή για να αντιμετωπίσουν μία πρωτόγνωρη καταστροφή. Το απόγευμα της ίδιας μέρας (26 Απριλίου) ο Ρυσκόφ δεν γνωρίζει ακόμη την έκταση της καταστροφής, αγνοεί ότι τρισεκατομμύρια μπεκερέλ έχουν ξεχυθεί στη ατμόσφαιρα και ζώνουν αργά-αργά τον πλανήτη. Δεν ξέρει ότι, οι πυροσβέστες, οι αστυνομικοί και οι στρατιώτες, οι οποίοι παλεύουν να ελέγξουν έναν αόρατο εχθρό, χωρίς τις απαιτούμενες προστατευτικές στολές, ακολουθούν το μονόδρομο της αβύσσου. Εικοσιοκτώ από αυτούς θα πεθάνουν άμεσα και θα θαφτούν κάτω από ελάσματα μολύβδου στο νεκροταφείο Mitino της Μόσχας. Αυτοί που επέζησαν, έλαβαν σε ελάχιστο χρονικό διάστημα μέχρι και 8 μονάδες της κλίμακας Sievert, 16.000% ανώτερη από το ελάχιστο ετήσιο επιτρεπόμενο όριο.
Όπως αποκαλύπτει το απόρρητο έγγραφο ZK-2585, μία μόλις ώρα μετά το ατύχημα οι κομματικοί ηγέτες στο Πριπυάτ (την πόλη δίπλα στο εργοστάσιο) γνωρίζουν το ποσοστό της ακτινοβολίας. Αρνούνται όμως να κινηθούν χωρίς εντολή ανωτέρων… Το μεσημέρι και ενώ η ζωή στην πόλη ακολουθεί τους δικούς της ρυθμούς, χωρίς καμία υποψία, οι δρόμοι πλένονται με αλισίβα. Την επομένη 27 Απριλίου, καθώς ακτινοβολία χιλιαπλάσια της φυσιολογικής παραχαράζει τη μοίρα μυριάδων ανθρώπων, αποφασίζεται η μετακίνηση του πληθυσμού. 1.100 κίτρινα λεωφορεία μεταφέρουν τους 49.000 κατοίκους έξω από την περιμετρική ζώνη ασφαλείας των 30 χιλιομέτρων. Δε θα ξαναγυρίσουν ποτέ και η άλλοτε σφύζουσα από ζωή πολιτεία θα μετατραπεί σε πόλη-φάντασμα, μνημείο μιας πρωτόγνωρης κι ανυπολόγιστης καταστροφής.
Την ίδια μέρα, τα όργανα μέτρησης ραδιενέργειας στην ατμόσφαιρα στη γειτονική Φινλανδία «χτυπάνε κόκκινο». Οι Φινλανδοί ωστόσο δεν ανησυχούν. Την επόμενη μέρα σε κάποιον άλλο σταθμό μέτρησης στη Σουηδία οι τεχνικοί τρίβουν τα μάτια τους με τις τιμές που αντικρίζουν στα όργανα μέτρησης ραδιενέργειας. Τα τηλέφωνα παίρνουν φωτιά. Ξέρουν πως δεν έγινε κάποια πυρηνική δοκιμή, ούτε έχει ξεσπάσει κάπου οπουδήποτε στον κόσμο πυρηνικός πόλεμος. Ρωτούν τους γείτονές τους τους Σοβιετικούς, οι οποίοι, κατά την προσφιλή τους συνήθεια, διαψεύδουν κατηγορηματικά το σενάριο του ατυχήματος σε πυρηνικό εργοστάσιο, αν και οι αρχές στο Τσέρνομπιλ έχουν ήδη διατάξει κι έχουν ήδη προχωρήσει στην εκκένωση της περιοχής.
Τη Τρίτη ένα οκτάστηλο της σοβιετικής εφημερίδας Ιζβέστια ανακοινώνει ότι, υπήρξε μία …αβαρία στο Τσέρνομπιλ, «ένας από τους πυρηνικούς αντιδραστήρες δυσλειτούργησε» και στις 30 Απριλίου η είδηση εμφανίζεται σε όλες τις ευρωπαϊκές εφημερίδες. Αν και πλέον οι υπεύθυνοι γνωρίζουν το μέτρο της καταστροφής, αποφεύγουν να ενημερώσουν τον κόσμο από το φόβο, μήπως ξεσπάσει πανικός και μάλιστα σε πόλεις με εκατομμύρια κατοίκους, όπως παραδέχτηκε αργότερα μιλώντας για εκείνες τις μέρες ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος ήταν ο λιωμένος πυρήνας του αντιδραστήρα να βουλιάξει οριστικά στο υπέδαφος και να μολύνει με τόνους ραδιενεργού υλικού τον υδροφόρο ορίζοντα που επικοινωνεί με τον ποταμό Δνείπερο, ο οποίος με τη σειρά του θα μόλυνε στο πέρασμά του τεράστιες εκτάσεις και εντέλει τον Βόρειο Πολικό Ωκεανό. Στη Δανία, την Πολωνία, τη Γερμανία και άλλες χώρες λαμβάνονται έκτακτα μέτρα για τον πληθυσμό. Απαγορεύεται η κατανάλωση γάλακτος και λαχανικών, ενώ σε κάποιες περιοχές συνιστάται στον πληθυσμό να αποφεύγει να βγαίνει συχνά έξω.
Τα πρώτα θύματα υπήρξαν από τη στιγμή της αρχικής έκρηξης. Πρώτο θύμα ήταν ο υπάλληλος του εργοστασίου που βρισκόταν ακριβώς πάνω από τον αντιδραστήρα τη στιγμή της έκρηξης, το πτώμα του οποίου δεν ανασύρθηκε ποτέ. Από τις πρώτες κιόλας ώρες στον σταθμό κατέφθασε μεγάλος αριθμός πυροσβεστών, οι περισσότεροι από τους οποίους πέθαναν από καρκίνο ή την ασθένεια της ακτινοβολίας (διάλυση των ιστών, του αίματος κ.τ.λ.) κατά τους επόμενους μήνες. Ο συνολικός αριθμός των ανθρώπων που κατέφθασαν τις επόμενες μέρες, εβδομάδες και μήνες για τον καθαρισμό της περιοχής είναι μεταξύ 600.000 και 1,2 εκατομμυρίου!!! Οι λεγόμενοι «εξολοθρευτές», όπως τους ονόμασαν, ήταν στρατιώτες, φοιτητές, αλλά και απλοί «εθελοντές». Ο υπολογισμός των θυμάτων ανάμεσα σε όλους αυτούς είναι αρκετά δύσκολος, εφόσον σχετικά λίγοι πέθαναν τις επόμενες εβδομάδες από την ασθένεια της ραδιενεργούς ακτινοβολίας. Μεγάλος αριθμός «εξολοθρευτών» πέθαναν από καρκίνο αρκετά χρόνια μετά την εργασία τους στον τόπο του ατυχήματος. Πολλοί που έκαναν παιδιά τα είδαν να πάσχουν από ανίατες ασθένειες στην καλύτερη περίπτωση ή να είναι τερατόμορφα στη χειρότερη, εξαιτίας της δικής τους έκθεσης στη ραδιενέργεια. Αρκετοί πέθαναν από ασθένειες της καρδιάς και του κυκλοφοριακού συστήματος, άλλοι από επακόλουθα κατάθλιψης, ενώ αρκετοί αυτοκτόνησαν. Ο αριθμός των θυμάτων υπολογίζεται μεταξύ 10.000 και 250.000 ανθρώπων! Χωρίς να συνυπολογίσουμε τα παιδιά που γεννιούνται ακόμη και σήμερα σε περιοχές της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας και χωρίς την παραμικρή συμμετοχή τους στο ατύχημα του Τσέρνομπιλ, πάσχουν από ασθένειες (συνήθως θανατηφόρες) που προκαλεί η ραδιενέργεια, συνέπειες που θα τυραννήσουν και τις επόμενες γενιές των περιοχών αυτών. Ας μην ξεχνάμε ότι η ραδιενέργεια που εκλύθηκε τότε ήταν τουλάχιστον 100 φορές μεγαλύτερη από αυτή της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα το 1945! Τουλάχιστον 200.000 άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους λόγω της μόλυνσης (π.χ. οι 50.000 κάτοικοι της πόλης Πρίπγιατ, τρία μόλις χιλιόμετρα από το σημείο του ατυχήματος) καταλήγοντας πρόσφυγες στην ίδια τους τη χώρα. Οι μολυσμένες περιοχές έχουν συνολική έκταση λίγο μεγαλύτερη από αυτήν της Ελλάδας. Το ραδιενεργό νέφος υπό τη μορφή αεροζόλ ταξίδεψε πολλά χιλιόμετρα μολύνοντας περιοχές στην Πολωνία, στην Τουρκία, στη Φινλανδία, στη Ρουμανία, στη Βουλγαρία, στη Βρετανία και στη Γερμανία. Τη μεγαλύτερη ζημιά έχουν υποστεί βέβαια περιοχές στη Ρωσία, στη Λευκορωσία και στην Ουκρανία.
Στη μόλυνση αντιδρά και η φύση: φύλλα από πολλά είδη δέντρων στην περιοχή έχουν παραμορφωθεί, αναρίθμητα δέντρα «πέθαναν», ενώ στο ζωικό βασίλειο είχαμε τερατογενέσεις και πολλά ζώα με καρκίνο (ό,τι έγινε περίπου και με τους ανθρώπους). Παρά την καταστροφή, οι υπόλοιποι αντιδραστήρες στο Τσέρνομπιλ εξακολουθούσαν να λειτουργούν μέχρι το 2000. Ο ακτινοβόλος πυρήνας του αντιδραστήρα θα θαφτεί κάτω από 300.000 τόνους μπετόν και 7.000 τόνους ατσαλιού, δημιουργώντας μια «σαρκοφάγο», που θεωρητικά θα απομόνωνε τον λιωμένο πυρήνα από το περιβάλλον, το υπέδαφος και τον υδροφόρο ορίζοντα, η οποία, όπως δήλωσε ο υπεύθυνος για την συντήρησή της Βαλεντίν Κούπνυ, «θα διατηρηθεί για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από ότι οι πυραμίδες της Γκίζας». Οι εξολοθρευτές είχαν αναλάβει κι αυτό το έργο, το οποίο τελείωσαν τον Νοέμβριο του 1986 παίζοντας τη ζωή τους κορώνα-γράμματα.
Στην Ελλάδα, όπου το ραδιενεργό νέφος έφθασε μέσα στις πρώτες εβδομάδες, προκλήθηκε πανικός: έγιναν συστάσεις για αποφυγή συγκεκριμένων τροφίμων και σύμφωνα με έρευνα της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας, έγιναν περίπου 2.500 τεχνητές εκτρώσεις από γονείς οι οποίοι φοβήθηκαν τις πιθανές συνέπειες της ραδιενέργειας στο έμβρυο. Ιατρικοί κύκλοι αποδίδουν τουλάχιστον 1.500 περιπτώσεις καρκίνου της δεκαετίας 1986-1996 σε πιθανές επιπτώσεις του Τσέρνομπιλ.
Οι ακριβείς λόγοι που οδήγησαν σ’ αυτή την πρωτοφανή καταστροφή παραμένουν μέχρι σήμερα άγνωστοι. Διαφαίνεται, όμως, ότι σημαντικό ρόλο έπαιξε μία σειρά αλυσιδωτών παραγόντων, όπως τα ανεπαρκή συστήματα ασφαλείας και προστασίας του αντιδραστήρα, καθώς και οι λανθασμένοι χειρισμοί των ελλιπώς καταρτισμένων εργαζομένων.
Το δυστύχημα στο Τσέρνομπιλ οδήγησε στον καθορισμό νέων, πολύ αυστηρών προδιαγραφών για τη λειτουργία των πυρηνικών εργοστασίων. Οι αντιδραστήρες τύπου RBMK έχουν επανασχεδιαστεί και, όταν χρησιμοποιούνται, αποδεικνύονται πολύ πιο σταθεροί και μη επιρρεπείς στον «αστάθμητο παράγοντα». Ειδικοί διεθνείς φορείς πυρηνικής ασφάλειας επιτηρούν διαρκώς τους πυρηνικούς αντιδραστήρες, διασφαλίζοντας, στο μέτρο του δυνατού, την απρόσκοπτη λειτουργία τους, ελαχιστοποιώντας τις πιθανότητες μιας νέας τραγωδίας. «Το Τσέρνομπιλ αποτέλεσε ένα τραγικό, αλλά και κομβικό σημείο ταυτόχρονα για την εξέλιξη της χρήσης της πυρηνικής ενέργειας», επισημαίνει ο δρ Mohamed ElBaradei, από τη Διεθνή Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας.
Το μοιραίο εργοστάσιο του Τσέρνομπιλ έκλεισε οριστικά το Δεκέμβριο του 2000, ύστερα από διεθνείς πιέσεις που δέχθηκε η κυβέρνηση της Ουκρανίας και υπό το φόβο νέων πιθανών εκρήξεων στους πεπαλαιωμένους αντιδραστήρες του. Η κληρονομιά της έκρηξης του 1986 σήμερα, 28 χρόνια μετά την καταστροφή, εκτός από τη τραγική και μολυσματική της υφή, αποτελεί και λόγο επαναξιολόγησης των τεχνολογικών μας δυνατοτήτων, εμπειρία πολύτιμη για το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας.

Κοζάνη, Απρίλιος 2014

 

ΠΗΓΕΣ:

Σάββατο 26 Απριλίου 2014




ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ «ΣΕΝΑΡΙΑ» ΤΟΥ... ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΥ


Τα τελευταία χρόνια έχουν διεξαχθεί αρκετές μελέτες για αυτό το τρομερό φυσικό φαινόμενο που, σύμφωνα με τη Βίβλο, έπληξε τον πλανήτη μας πριν από μερικές χιλιάδες έτη. Κάποιες από τις μελέτες έχουν εντοπίσει πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία που πιστοποιούν την ύπαρξη μιας μεγάλης σε έκταση πλημμύρας η οποία χτύπησε κυρίως τις βορειοανατολικές περιοχές της Ευρώπης με επίκεντρο τη Μαύρη Θάλασσα. Μάλιστα, οι κλιματικές αλλαγές των τελευταίων δεκαετιών δημιουργούν βάσιμους φόβους ότι στο κοντινό μέλλον μάς περιμένουν μικρότερης, αλλά ίσως και μεγαλύτερης έκτασης πλημμύρες και πιθανώς ένας νέος «κατακλυσμός» που θα εξαφανίσει από τον χάρτη πολλές παράκτιες περιοχές του πλανήτη.

Ο «ΒΙΒΛΙΚΟΣ» ΠΑΓΕΤΩΝΑΣ & Η ΓΕΩΡΓΙΑ
Την πιο εμπεριστατωμένη και ενδιαφέρουσα σχετική μελέτη διεξήγαγαν ερευνητές του Πανεπιστημίου του Έξετερ στη Βρετανία. Όπως υποστηρίζουν, πριν από περίπου οκτώ χιλιάδες έτη υπήρξε μια τεραστίων διαστάσεων πλημμύρα η οποία δεν αποκλείουν να είναι ο βιβλικός κατακλυσμός. Σύμφωνα μάλιστα με τους ερευνητές, αυτός ο κατακλυσμός είναι η αιτία για την ανάπτυξη της γεωργίας στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
Οι ερευνητές ανέλυσαν αρχαιολογικά ευρήματα και με τη βοήθεια της ραδιοχρονολόγησης κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η φοβερή αυτή πλημμύρα υποχρέωσε τους κατοίκους των βορειοανατολικών περιοχών της Ευρώπης -οι οποίοι κατείχαν ήδη γνώσεις της γεωργίας- να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να διασκορπιστούν σε όλη την Ευρώπη, μεταφέροντας έτσι παντού τις γεωργικές πρακτικές.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, ο κατακλυσμός συνέβη όταν κατέρρευσε ένας μεγάλος παγετώνας της Βόρειας Αμερικής πριν από περίπου 8.300 χρόνια. Η κατάρρευση αυτή είχε ως αποτέλεσμα να ανεβεί κατά 1,4 μέτρα η στάθμη της επιφάνειας των υδάτων σε παγκόσμιο επίπεδο, πλημμυρίζοντας εκτός των άλλων και τις περιοχές που περιβάλλουν τη Μαύρη Θάλασσα. Πρέπει να σημειωθεί ότι διάφορες έρευνες έχουν υποδείξει την ύπαρξη μιας μεγάλης πλημμύρας στη Μαύρη Θάλασσα και αρκετοί ειδικοί θεωρούν ότι κατά πάσα πιθανότητα η συγκεκριμένη πλημμύρα είναι εκείνη που αναφέρεται στη Βίβλο.
Οι ερευνητές του Έξετερ ανασυνέθεσαν την εικόνα των ακτών της Μαύρης Θάλασσας και της Μεσογείου πριν και μετά τον κατακλυσμό και υπολόγισαν ότι πλημμύρισαν εκτάσεις συνολικά 73.000 τετραγωνικών χλμ., με αποτέλεσμα οι πληθυσμοί που ζούσαν σε αυτές να αναγκαστούν να μεταναστεύσουν.
Τα ευρήματα δείχνουν ότι υπήρχε έντονη γεωργική δραστηριότητα σε αυτές τις περιοχές πριν από τον κατακλυσμό και αμέσως μετά από αυτόν παρατηρήθηκε έκρηξη της γεωργικής δραστηριότητας σε όλη την Ευρώπη και σε περιοχές που ως εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε παρά ελάχιστη ή και καθόλου.

Η ΜΕΤΑΤΟΠΙΣΗ ΤΟΥ ΦΛΟΙΟΥ
Συνεχίζοντας το ταξίδι μας στους... κινηματογραφικούς κατακλυσμούς αξίζει να κάνουμε μια στάση στο καταστροφολογικό «2012» με τα εκπληκτικά εφέ. Στην ταινία, μια αλυσιδωτή γεωλογική «αντίδραση» ξεκινά από την πρόκληση γιγάντιων ρηγμάτων στην επιφάνεια του πλανήτη και καταλήγει με έναν κατακλυσμό που μετατρέπει σε υποθαλάσσια περιοχή ακόμη και τα Ιμαλάια! Και εδώ η ανθρωπότητα διασώζεται σε κιβωτούς - ολίγον πιο μοντέρνες βέβαια από εκείνη του Νώε.
Η ταινία αποτυπώνει με τον πλέον εντυπωσιακό τρόπο ένα πραγματικά εφιαλτικό για την τύχη του πλανήτη και του ανθρώπου φαινόμενο, αυτό της μετατόπισης του φλοιού της Γης. Πρόκειται για μια αμφιλεγόμενη θεωρία που ανέπτυξε το 1958 ο καθηγητής Ιστορίας των Επιστημών στο Κολέγιο Κeene των ΗΠΑ Τσαρλς Χάπγκουντ (Charles Η. Ηapgood). Η θεωρία του Χάπγκουντ συνάντησε την έντονη αντίδραση της γεωλογικής κοινότητας και δεν έγινε σε κανένα επίπεδο αποδεκτή.
Ο Χάπγκουντ υποστήριξε ότι αν προκληθεί μια τρομερή ηλιακή καταιγίδα η οποία θα «βομβαρδίσει» τη Γη με άπειρο αριθμό φορτισμένων σωματιδίων και κυρίως νετρίνων, είναι πιθανό αυτά τα σωματίδια φθάνοντας ως τον πυρήνα να δράσουν μικροκυματικά και κυριολεκτικά να «διαλύσουν τα θεμέλια» του πλανήτη.

ΤΑ ΙΜΑΛΑΪΑ ΒΥΘΙΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΤΑΤΟΠΙΣΗ ΤΟΥ ΦΛΟΙΟΥ ΤΗΣ ΓΗΣ
Ευρωπαϊκός κίνδυνος. Διεθνής ομάδα επιστημόνων με επικεφαλής ειδικούς του Πανεπιστημίου UV του Άμστερνταμ πραγματοποίησαν πρόσφατα την πιο εκτεταμένη μελέτη που έχει γίνει ως σήμερα πάνω στο ζήτημα των πλημμυρών σε πανευρωπαϊκό επίπεδο (ως σήμερα οι μελέτες επικεντρώνονταν κατά κύριο λόγο σε μεμονωμένες χώρες).
Οι αναλυτές επισημαίνουν ότι στο μέλλον οι πλημμύρες δεν θα γνωρίζουν... σύνορα ολοένα και περισσότερο, καθώς όταν θα ξεχειλίζουν οι ποταμοί μιας χώρας, είναι πιθανό να έχουν ανάλογο αντίκτυπο και στις γειτονικές χώρες. Σύμφωνα με την έρευνα, το φαινόμενο θα λάβει ανησυχητικές διαστάσεις ως το 2050 και το κόστος από αυτές τις πλημμύρες θα τετραπλασιαστεί σε σχέση με το σημερινό.
Για τον λόγο αυτόν, οι επιστήμονες καλούν τα κράτη να προετοιμαστούν έγκαιρα, διαθέτοντας επαρκή κεφάλαια σε μηχανισμούς χρηματοδοτικής υποστήριξης και αλληλεγγύης σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Στην ερευνητική ομάδα συμμετείχαν ειδικοί διαφόρων τομέων όπως αυτοί της υδρολογίας, του κλίματος, των οικονομικών, των μαθηματικών κ.ά.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι εκτεταμένες και καταστροφικές πλημμύρες, όπως αυτές που έπληξαν διάφορες ευρωπαϊκές χώρες (Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία κ.ά.) το 2013 και το 2014, είναι πολύ πιθανό να αυξηθούν σε συχνότητα από μία ανά 16 χρόνια (όπως συνέβαινε ως σήμερα) σε μία ανά δέκα χρόνια ως το 2050.
Εκτιμούν ότι κατά την περίοδο 2000-2012 στην Ευρωπαϊκή Ένωση οι μέσες ετήσιες ζημιές λόγω πλημμυρών ανέρχονταν σε 4,9 δισεκατομμύρια ευρώ, όμως μπορεί να αυξηθούν δραματικά σε 23,5 δισεκατομμύρια ευρώ τον χρόνο ως το 2050. Οι ερευνητές αποδίδουν την καταστροφικότητα των πλημμυρών κατά το ένα τρίτο στην κλιματική αλλαγή (που εντείνει τις βροχοπτώσεις) και κατά τα δύο τρίτα σε κοινωνικο-οικονομικούς παράγοντες - κυρίως στο ότι η ανάπτυξη μιας χώρας και η αύξηση του πληθυσμού της συνοδεύονται από την επέκταση των κατοικιών, των υποδομών και άλλων ανθρωπίνων δραστηριοτήτων σε ευάλωτες από πλημμύρες περιοχές.

Ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ
Δεκάδες μελέτες τα τελευταία χρόνια κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τον πλανήτη και την ανθρωπότητα αφού όλες δείχνουν ότι το λιώσιμο των πάγων θα οδηγήσει τις επόμενες δεκαετίες σε μεγάλη αύξηση των επιπέδων των υδάτων, γεγονός που θα έχει ως αποτέλεσμα την καταβύθιση νησιών και παράκτιων περιοχών, πλημμύρες και εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους που θα πρέπει να εγκαταλείψουν τις εστίες τους.
Η πιο ανησυχητική εξ αυτών είναι μια μελέτη την οποία πραγματοποίησαν ειδικοί του προγράμματος AMAP (Arctic Monitoring and Assessment Programme) που παρακολουθούν τις κλιματικές μεταβολές στον Αρκτικό Κύκλο. Όπως εκτιμούν οι ερευνητές, στο τέλος του 21ου αιώνα τα επίπεδα των υδάτων στον πλανήτη είναι πιθανό να έχουν ανέβει 1-1,6 μέτρα. Μητροπόλεις όπως η Νέα Υόρκη και το Τόκιο, μεγαλουπόλεις όπως το Μαϊάμι και το Σίδνεϊ μαζί με άλλες παράκτιες περιοχές αλλά και ανυπολόγιστο αριθμό νησιών σε όλο τον πλανήτη απειλούνται άμεσα από την άνοδο της στάθμης της θάλασσας και υπάρχει ενδεχόμενο να... βουλιάξουν.
 


ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΜΑΡΑΘΩΝΟΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ «ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ»;


Σύμφωνα με τις πληροφορίες που μας παρέχει ο αρχαίος ιστορικός Ηρόδοτος, η θέση του Ελληνικού στρατεύματος το 490 π.Χ. είχε ως ορμητήριο το τέμενος του Ηρακλή κοντά στους πρόποδες, όπως υποθέτουμε, του υψώματος Βρανά και Αφορισμού. Η θέση των τύμβων Αθηναίων και Πλαταιέων δηλώνουν το επίκεντρο της περιοχής της μάχης. Γύρω από το σημείο αυτό θα πρέπει να εντοπισθεί το ιερό του Ηρακλή και η αφετηρία του αγγελιοφόρου της νίκης.
Ίσως ο αγγελιοφόρος της κοσμοϊστορικής Νίκης του πνεύματος κατά του σκοταδισμού να χρησιμοποίησε τον πλέον σύντομο δρόμο, περίπου 34 χιλιόμετρα και όχι τον κατά 25 αιώνες μεταγενέστερο (περίπου 42 χιλιόμετρα), ο οποίος ήταν άγνωστος και ανύπαρκτος. Κατά πάσα πιθανότητα ανηφόρισε προς τη χαράδρα που σχηματίζουν τα υψώματα Βρανάς, Αγριλίκι, Αφορισμός και Κοτρώνι με προοπτική το ιερό του Διόνυσου και από εκεί προς την Εκάλη…
Ο ιστορικός Κ. Παπαρρηγόπουλος στην Ιστορία του Ελληνικού Εθνους, αλλά και ο Αντ. Κατσουρός στη μελέτη του Ο πεζοδρόμος του Μαραθώνα, θεωρούν πιθανότερη την εκδοχή να διέτρεξε ο αγγελιοφόρος τη δίοδο που περνά ανάμεσα από τα υψώματα Αφορισμός και Κοτρώνι, δηλαδή το μονοπάτι της διπλανής χαράδρας που οδηγεί στο χωριό Σταμάτα.
Ο Ηρόδοτος, που γεννήθηκε το 485 π.Χ., δηλαδή 5 χρόνια μετά τη μάχη του Μαραθώνα, παίρνει τις πληροφορίες για τα Περσικά από ιερείς μαντείων και ιδιαίτερα των Δελφών, από οδηγούς, διερμηνείς, από Έλληνες εγκατεστημένους σε διάφορα μέρη με τους οποίους είχε γνωριστεί.
Είναι άξιο προσοχής ότι, ενώ περιγράφει με λεπτομέρεια και αντικειμενικότητα τα όσα διαδραματίστηκαν στη μάχη του Μαραθώνα, δεν αναφέρει το περιστατικό του αγγελιοφόρου της νίκης, ενώ σε μεταγενέστερους συγγραφείς είναι διάχυτη η πληροφορία ότι υπήρξε πράγματι το γεγονός.

ΠΟΙΟ ΗΤΑΝ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ;
Φαίνεται ότι διαχρονικά οι μελετητές της ιστορίας του Ηρόδοτου θεώρησαν ως παράλειψη το περιστατικό του αγγελιοφόρου και θέλησαν να διαιωνίσουν ιστορικά το όνομα και το γεγονός του αγγέλου.
Χαρακτηριστικά, 150 χρόνια μετά τη μάχη του Μαραθώνα, ο ιστορικός Ηρακλείδης από τον Πόντο ιστορεί ότι ο δρομοκήρυκας που έτρεξε από τον Μαραθώνα προς την Αθήνα ήταν ο Θέρσιππος, καταγόμενος από τον αρχαίο δήμο των Ερωέων, αν και ο ίδιος είναι επιφυλακτικός, γιατί οι σύγχρονοι ή οι προγενέστεροί του θέλουν όχι το Θέρσιππο, αλλά τον Ευκλή, ο οποίος τρέχοντας «συν τοις όπλοις θερμόν από της μάχης και ταις θύραις εμπεσόντα των πρώτων τοσούτον μόνον ειπείν χαίρετε και χαίρομεν, ειτ’ ευθύς εκπνεύσαι».
Ο ίδιος προβληματισμός ανακύπτει και κατά τον 2ο μ.Χ. αιώνα (700 χρόνια μετά τη μάχη), όπου ο Λουκιανός αναφέρει το περιστατικό συγκεκριμένα με ήρωα τον Φιλιππίδη.
Την ιστορική πληροφορία του Ηρόδοτου ως προς τον αγγελιοφόρο, προς τη Σπάρτη, την αντιγράφει και ο περιηγητής Παυσανίας, αλλά ονομάζει τον ημεροδρόμο Φιλιππίδη, όπως και ο Λουκιανός και όχι Φειδιππίδη, όπως τον αποκαλεί ο Ηρόδοτος.

Η ΛΑΪΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΑΜΑΤΑ
Σε ενίσχυση των γραπτών αυτών μαρτυριών έρχεται και η λαογραφία να προσφέρει τις «υπηρεσίες» της. Ο προφορικός λόγος στη λαϊκή παράδοση διέσωσε το γεγονός και μάλιστα ότι έτρεξαν δύο αγγελιοφόροι να φέρουν την είδηση στην Αθήνα. Ο ένας ήταν καβαλάρης, που δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του, ενώ ο άλλος πεζός και αρματωμένος. Ο καβαλάρης πήγε από το Χαλάνδρι, ο πεζός από τη Σταμάτα.
Καθώς τον είδαν οι γυναίκες έτρεξαν κοντά του: «Σταμάτα του φώναξαν σταμάτα… Τέλος φθάνει στο Ψυχικό… Το πρώτο χωρίον το ονόμασαν Σταμάτα, γιατί σταμάτησε ο αγγελιοφόρος, το δεύτερο Ψυχικό, γιατί πήγε να ξεψυχήσει ο πτεροπόδαρος…». Κατά τον Δημ. Καμπούρογλουη σημερινή περιοχή Αμπελόκηποι αρχικά ονομαζόταν Αγγελόκηποι (κήπος του Αγγέλου), γιατί εκεί ξεψύχησε ο αγγελιοφόρος.
Αλλά εύλογα είναι τα ερωτήματα και οι αμφιβολίες που προβάλλονται στο γεγονός του αγγελιοφόρου, γιατί από την εποχή εκείνη μας χωρίζει μια τεράστια χρονική απόσταση 2.487 χρόνων, αλλά και μια διαφορετική αντίληψη ιδεολογίας και εμείς κρίνουμε τα γεγονότα σήμερα με το τι είναι πρακτικό και ωφέλιμο.
Περίεργο και απορίας άξιο είναι το γεγονός, γιατί δεν το αναφέρει ο Ηρόδοτος. Η άποψη ότι οι αφηγητές του ιστορικού τα παρέβλεψαν, γιατί το θεώρησαν ασήμαντο ή γιατί οι σύγχρονοί του ή και ο ίδιος δεν απέδωσαν την ενδεικτική σημασία, την οποία εμείς του αποδίδουμε, φαίνεται λογική.
Η ιστορική αυτή παράλειψη στο γεγονός του αγγελιοφόρου δεν προσβάλλει την αξιοπιστία του συγγραφέα, αλλά αντίθετα τη δυναμώνει, γιατί το περιστατικό δεν είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο μέσα στον χώρο και στον χρόνο της Ελληνικής ιστορίας.
Στην ιστορική συνείδηση του Ηρόδοτου ή και των συγχρόνων του η απόσταση αυτή, Μαραθώνας-Εκάλη-Αθήνα, των 34 χιλιομέτρων ήταν μηδαμινή μπροστά στο κατόρθωμα του ημεροδρόμου Φειδιππίδη, επίσημου αγγελιοφόρου του στρατεύματος των Ελλήνων, ο οποίος έτρεξε την απόσταση Αθήνα-Σπάρτη 1.140 στάδια (= 230 χιλιόμετρα) σε 2 ημέρες, ενώ την ίδια απόσταση μετά τη μάχη έτρεξαν 2.000 οπλίτες Σπαρτιάτες σε 3 ημέρες. Τέτοια δρομικά κατορθώματα θαυμαστά και συγχρόνως αμφιλεγόμενα για την εποχή μας ήταν φαινόμενα ασήμαντα και συνηθισμένα κατά την αρχαιότητα.

ΟΠΛΙΣΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΦΙΠΠΟΣ
Ένα άλλο γεγονός αξιοσημείωτο, που θα πρέπει να τονισθεί ιδιαίτερα, είναι το γιατί έτρεξε με τα όπλα του. Από τις αναφορές των αρχαίων συγγραφέων βεβαιωνόμαστε ότι ήταν νομικά και ηθικά υποχρεωμένος ο αγγελιοφόρος να τρέχει οπλισμένος μετά τη μάχη για να φέρει το μήνυμα, γιατί διαφορετικά θα τον εξελάμβαναν ως «ριψάσπιδα» ή «τρέσαντα», ατιμασμένο δηλαδή άτομο που θα είχε πετάξει τα όπλα του και θα είχε εγκαταλείψει τη μάχη από φόβο ή δειλία.
Έπρεπε με την πολεμική του εμφάνιση να πείσει και να ενθαρρύνει τον άμαχο πληθυσμό και τους άρχοντες της πολιτείας, όταν τον αντίκριζαν, για την εγκυρότητα του μηνύματος.
Για την ταχύτερη ίσως και «ασφαλέστερη» μετάδοση του μηνύματος της κοσμοσωτηρίου για τους Έλληνες Νίκης δεν θα ήταν καλύτερο να χρησιμοποιήσει ο αγγελιοφόρος ίππο κατά τη δοκιμασία αυτή; Εύλογη η απορία στην οποία η αδέκαστη θέση της Ιστορίας αντιπαραθέτει την ιστορική αλήθεια.
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι ότι οι Αθηναίοι στον Μαραθώνα σκόπιμα δεν είχαν ιππικό και το σπουδαιότερο είναι ότι, κατά τον Φιλόστρατο, ήταν απαγορευμένο στους ημεροδρόμους να χρησιμοποιούν ίππους, ώστε με τη διέλευσή τους από τα διάφορα μέρη να μη γίνονται αισθητοί από τον εχθρό.
Από τις ιστορικές αναφορές που παραθέσαμε καταλήγουμε αβίαστα στο συμπέρασμα ότι το μήνυμα της ελληνικής νίκης μεταφέρθηκε στην Αθήνα από τον ημεροδρόμο, αλλά το βέβαιο ιστορικά είναι πως κανείς ποτέ δεν θα μάθει τον αυθεντικό δρόμο που έτρεξε ο αγγελιοφόρος για να φέρει το «νενικήκαμεν» στους Αθηναίους και τούτο γιατί ως σήμερα οι κλασικοί ή μετακλασικοί συγγραφείς το πήραν οριστικά πλέον στον τάφο τους.
 





ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΙΤΛΕΡ.


ΠΩΣ ΤΟΥΣ ΕΠΙΑΝΑΝ ΚΑΙ ΤΙ ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ ΕΚΑΝΑΝ ΕΠΑΝΩ ΤΟΥΣ.
ΑΜΟΛΟΥΣΑΝ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΚΥΛΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΣΠΑΡΑΞΟΥΝ!

Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης Νορντχάουζεν, Νατσβάλιερ και Γκρος Ρόζεν, οι Γερμανοί και Αυστριακοί πολίτες που ήταν κρατούμενοι των Ναζί, χωρίζονταν με αστέρια  και χρώματα. Οι Εβραίοι είχαν υφασμάτινο αστέρι κίτρινου χρώματος, οι ποινικοί πράσινο, οι πολιτικοί κόκκινο, οι τσιγγάνοι καφέ, οι μάρτυρες του Ιεχωβά λιλά και οι κοινωνικά απροσάρμοστοι μαύρο. Οι ομοφυλόφιλοι που είχαν καταδικαστεί για τις ερωτικές τους επιθυμίες, φορούσαν ροζ τρίγωνα. Από τους περίπου εκατό χιλιάδες που υπολογίζεται ότι συνελήφθησαν, οι μισοί καταδικάστηκαν και οδηγήθηκαν σε φυλακές, ενώ δεκαπέντε χιλιάδες τους έστειλαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ελάχιστοι επιβίωσαν.

Ο «ΝΟΜΙΜΟΣ» ΧΙΤΛΕΡ
Ο νόμος για ποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας υπήρχε στη Γερμανία από το 1871, δηλαδή πολύ πριν από την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, το 1933. Ήταν η διαβόητη παράγραφος 175, που έδινε το δικαίωμα στις αρχές του κράτους να κυνηγήσουν τους ομοφυλόφιλους και να τους καταδικάσουν.
Οι Ναζί χρησιμοποίησαν τον νόμο με ακραίο τρόπο και επιχείρησαν τον αφανισμό των ομοφυλόφιλων. Μήνυμα για το τι θα ακολουθούσε ήταν η φυλάκιση του Έρνστ Ρεμ, επικεφαλής των Ταγμάτων Εφόδου. Μεταξύ άλλων, τον κατηγόρησαν για «ανάρμοστη» σεξουαλική ζωή, την οποία είχε ιδεολογικοποιήσει με στοιχεία από τη στρατιωτική ζωή των αρχαίων Ελλήνων.
 
Η ΓΚΕΣΤΑΠΟ ΚΥΝΗΓΑ ΤΟΥΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΥΣ
Τα στέκια των ομοφυλόφιλων Γερμανών ήταν τα πρώτα που χτυπήθηκαν. Τα βιβλία που είχαν γραφτεί ή ανήκαν σε ομοφυλόφιλους κάηκαν και η κουλτούρα τους προπαγανδίστηκε ως συνώνυμο του εσωτερικού εχθρού, που απειλούσε τη διαιώνιση της άριας φυλής.
Το 1934 η Γκεστάπο με επικεφαλής τον Χίμλερ, ίδρυσε το Ομοσπονδιακό Γραφείο Ασφαλείας για την πάταξη της ομοφυλοφιλίας και των εκτρώσεων. Στις λίστες των ροζ υπόπτων που υπήρχαν από τις αρχές του αιώνα, η Γκεστάπο προσέθεσε και νέα ονόματα.
Οι συλλήψεις άρχισαν, η διάταξη 175 τροποποιήθηκε με δραματικό τρόπο για τους συλληφθέντες και κάθε προσπάθεια διαμαρτυρίας φιμώθηκε με συνοπτικές και βίαιες διαδικασίες.
Τη διετία 1937-1939 έγιναν οι μισές από τις καταδίκες ομοφυλόφιλων που σημειώθηκαν κατά την περίοδο του ναζισμού.

Η ΖΩΗ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ ΣΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ
Όταν ένας ομοφυλόφιλος έφτανε σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης βασανίζονταν και από τους στρέητ συγκρατούμενούς του. Οι συγκρατούμενοι τους, κυρίως οι πολιτικοί και οι ποινικοί, δεν τους έβαζαν στο υποτυπώδες δίκτυο αλληλεγγύης των φυλακισμένων και απέφευγαν ακόμη και να τους μιλήσουν. Οι κάπο, δηλαδή οι κρατούμενοι που είχαν επιλεγεί από τους Ναζί ως υπεύθυνοι ομάδων κρατουμένων, έστελναν τους ομοφυλόφιλους σε βαριές εργασίες για να γλιτώσουν τα δικά τους «κανονικά» άτομα.
Το ίδιο δύσκολη ήταν και η επαφή τους με τον έξω κόσμο. Οι οικογένειες τους έλεγαν ψέματα για την αιτία σύλληψής τους και απέφευγαν να τους επισκεφθούν. Οι φίλοι τους φοβούνταν μην τυχόν και κατηγορηθούν και αυτοί ως ομοφυλόφιλοι και έλεγαν ότι δεν τους γνώριζαν.
Ελάχιστοι νέοι και όμορφοι άνδρες είχαν την ελπίδα για μια καλύτερη μεταχείριση, όταν κάποιοι από τους φρουρούς, τους διάλεγαν για προσωρινούς ερωτικούς συντρόφους. Τα Ες Ες ασκούσαν πάνω τους ανεξάντλητη βία. Τους υποδέχονταν με σωματικά βασανιστήρια και εξευτελισμούς και στη συνέχεια τους απομάκρυναν από τους άλλους κρατούμενους, για να μην τους «μολύνουν».
Τους έβαζαν να επαναλαμβάνουν διαρκώς ότι είναι ομοφυλόφιλοι και τους έστελναν σε επικίνδυνες εργασίες στις οποίες, ένας-ένας έχαναν τη ζωή τους. Άλλοτε τους έβγαζαν τα νύχια ή αμολούσαν τα σκυλιά επάνω τους!
Οι περισσότεροι πάντως χάθηκαν στα λατομεία των στρατοπέδων Φλόσενμπιργκ, Μπούχενβαλτ, Σαξενχάουζεν, Μαουτχάουζεν, Ντόρα-Μιντελμπάου. Μεγάλος αριθμός ομοφυλόφιλων εξοντώθηκε σε πειράματα που έκαναν οι Ναζί επάνω τους για να «διορθώσουν τα σφάλματα στην ανθρώπινη δημιουργία». Ο Χίμλερ πίστευε ότι με τη βοήθεια της ιατρικής, μπορούσε να μεταμορφώσει τους ομοφυλόφιλους σε πραγματικούς Άριους. Το μόνο που κατάφερε η «ιατρική έρευνα» ήταν να τους ευνουχίσει και να τους βομβαρδίσει με ανδρικές ορμόνες.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΚΡΥΦΟΥ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ
Μετά τον πόλεμο πολλοί κρατούμενοι με το ροζ τρίγωνο, βγαίνοντας από  τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ξαναγύρισαν στη φυλακή για να εκτίσουν το υπόλοιπο της ποινής τους. Αμερικανοί και Άγγλοι δικαστές στη Γερμανία, έκριναν ότι το διάστημα της κράτησης των ομοφυλόφιλων στα στρατόπεδα, δεν έπρεπε να υπολογιστεί ως φυλάκιση και να προσμετρηθεί στην ποινή τους με βάση το άρθρο 175. Και φυσικά ούτε λόγος για την αναγνώρισή τους ως θύματα του ναζισμού.
Η διάταξη 175 του Ποινικού Κώδικα ίσχυσε στη Δυτική Γερμανία μέχρι το 1969 και μέχρι τότε οι ομοφυλόφιλοι διέτρεχαν πάντα σοβαρό κίνδυνο να μην αποκαλυφθούν οι ερωτικές τους προτιμήσεις. Η δραματική ιστορία τους έγινε γνωστή μόλις τις δεκαετίες ‘70 και ‘80 και το 2002, η γερμανική κυβέρνηση ζήτησε επισήμως συγνώμη από την γκέι κοινότητα.
 

Πέμπτη 24 Απριλίου 2014


ΤΟ ΒΑΘΥΤΕΡΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ


Η Σταυρική θυσία του Ιησού δείχνει ότι ο Θεός πονάει για τον άνθρωπο και τ’ ανθρώπινα βάσανα. Γι’ αυτό από αγάπη προσφέρει ό,τι πιο πολύτιμο έχει για να σώσει τον ίδιο του τον Υιό.
Θέλησε να διδάξει την αντίσταση και την πάλη στο κακό, αλλά και την έννοια της αγάπης και τη διάθεση της προσφοράς του εαυτού μας υπέρ των πολλών.
Είναι η γιορτή της αγάπης, γιατί ο ίδιος ο Χριστός μας θυσιάστηκε για τη σωτηρία τη δική μας. Είναι το καλύτερο δείγμα της αγάπης του για μας.
Με τη γιορτή αυτή της Ανάστασης του Ιησού ξαναγεννιέται η φύση και η ίδια η ζωή.
 

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΣΧΑ;


Το Πάσχα είναι η σημαντικότερη θρησκευτική γιορτή της Χριστιανοσύνης. Τιμάται η ανάμνηση της ένδοξης Ανάστασης του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού.
Αρχικά ήταν η μεγαλύτερη εβραϊκή γιορτή, που γιορταζόταν προς τιμήν της απελευθέρωσης των Ισραηλιτών από την Αιγυπτιακή αιχμαλωσία. Η ονομασία του προέρχεται από το εβραϊκό Πεσάχ που σημαίνει διάβαση, προς ανάμνηση της διάβασης του περιούσιου λαού από τη σκλαβιά στην ελευθερία.
Μετά το Πάθος και την Ανάσταση του Κυρίου, το νόημα της εορτής μετασχηματίστηκε και πήρε νέα σωτηριολογική διάσταση. Αποτελεί την κορυφαία στιγμή της Χριστιανοσύνης, τη γιορτή των γιορτών.

 

ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΔΙΑΒΟΗΤΟΙ EΛΛΗΝΕΣ ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΩΝ ’90S ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ


της Σοφίας Σπίγγου


Ο Δημητροκάλης από την εγκληματική ομάδα των Σατανιστών της Παλλήνης κυκλοφορεί πλέον ελεύθερος, αλλά δεν είναι ο πρώτος ούτε ο τελευταίος...
«Γιατί; Αποφυλακίστηκε», αναρωτήθηκε με τρεμάμενη φωνή ο Τάκης Λιάγκος στο άκουσμα της είδησης για την αποφυλάκιση του Μάνου Δημητροκάλη. Ο αδελφός της Γαρυφαλλιάς Γιούργα, της γυναίκας που δολοφονήθηκε από τους Σατανιστές της Παλλήνης, δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ο ένας εκ των δολοφόνων της αδελφής του κυκλοφορεί ελεύθερος. «Δεν έχω να πω τίποτα. Να πάτε στον υπουργό Δικαιοσύνης να σας μιλήσει», είπε φανερά οργισμένος στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ.
H αποφυλάκιση του Δημητροκάλη, αλλά και η αίτηση αποφυλάκισης του «εγκεφάλου» της τριάδας των σατανιστών, Ασημάκη Κατσούλα, ξυπνούν μνήμες από τη δεκαετία του 1990, μιας εποχής γεμάτης από ιστορίες που το αιματηρό τέλος τους γράφτηκε με πηχυαίους τίτλους στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων.
Την ώρα που και ο 42χρονος πλέον «σατανιστής» δηλώνει έτοιμος να ενταχθεί στην κοινωνία, επιχειρούμε μια αναδρομή στις σημαντικότερες «ιστορίες τρόμου» της δεκαετίας του 1990, διαπιστώνοντας ότι οι περισσότεροι από τους πρωταγωνιστές ζουν πλέον ελεύθεροι ανάμεσά μας.

ΟΙ ΣΑΤΑΝΙΣΤΕΣ
Ήταν Αύγουστος του 1992, όταν οι παιδικοί φίλοι Ασημάκης Κατσούλας και Μάνος Δημητροκάλης, 21 και 19 ετών αντίστοιχα, οι οποίοι κάνουν τελετές μαύρης μαγείας στην Παλλήνη, οδηγούν τη 14χρονη Θεοδώρα Συροπούλου στο Κορωπί. Τη γδύνουν, τη χτυπούν με ένα ξύλο στο κεφάλι, τη στραγγαλίζουν και στη συνέχεια καίνε το πτώμα της με βενζίνη.
Την πρώτη «θυσία» ακολούθησε μια δεύτερη, οκτώ μήνες αργότερα, όταν δολοφονούν τη Γαρυφαλλιά Γιούργα. Στις 28 Δεκεμβρίου 1993 αποκαλύφθηκε μία από τις πιο φρικιαστικές εγκληματικές υποθέσεις στα αστυνομικά χρονικά. Η αστυνομία συνέλαβε και τη 18χρονη φίλη του Κατσούλα, Δήμητρα Μαργέτη, την ώρα που τα δελτία ειδήσεων έδιναν οδηγίες προς τους γονείς για το πώς να καταλάβουν εάν τα παιδιά τους έχουν παρασυρθεί στα «δίχτυα του Εωσφόρου».
Ο Κατσούλας, το αγόρι με το βαθύ βλέμμα, φρόντιζε να απασχολεί τις Αρχές ακόμη και από το κελί του στη φυλακή, καθώς έστελνε επιστολές σε ανυποψίαστες κοπέλες από την Παλλήνη. Ο 21χρονος τότε νεαρός, ο οποίος διέδιδε στο καφέ της γειτονιάς του ότι μπορεί να βγάλει «αλάτι από τα χέρια» και κατάφερνε να γυρίζει τις κόρες των ματιών του, σήμερα βρίσκεται στις αγροτικές φυλακές Αγιάς Χανίων, ζητώντας να αποφυλακιστεί.
Κατά την παραμονή του στις φυλακές Κορυδαλλού, ο Δημητροκάλης «κρατούσε» το λογιστήριο, χαρακτηρίστηκε χαμηλών τόνων παιδί και εδώ και περίπου είκοσι μέρες απολαμβάνει την ελευθερία του.
Το 2001 αποφυλακίστηκε η Μαργέτη, το εντυπωσιακά όμορφο κορίτσι του Κατσούλα. Τα πρώτα χρόνια είχε χαρακτηριστεί ως «το μαγκάκι της φυλακής», ενώ δεν έλειψαν και τα επεισόδια με συγκρατούμενές της. «Μόλις αποφυλακίστηκε είχε κλειστεί στον εαυτό της και καθόταν με τις ώρες στο μπαλκόνι του πατρικού της σπιτιού διαβάζοντας βιβλία», αναφέρουν στον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής παλιοί γείτονές της. Σήμερα είναι μητέρα δύο παιδιών, μένει στην ίδια περιοχή, τα μαλλιά της είναι πιο ξανθά και πιο μακριά και δεν θυμίζει σε τίποτα τη 18χρονη έφηβη που συμμετείχε στο δικαστικό θρίλερ των ’90s.

Ο ΓΕΝΟΚΤΟΝΟΣ
Κανείς δεν έχει επισκεφτεί τον Θεόφιλο Σεχίδη από το 1996 που βρίσκεται στη φυλακή. Ποιος να τον επισκεφτεί, όμως; Δεν έμεινε κανείς, αφού τον Αύγουστο εκείνης της χρονιάς αποκαλύφθηκε η μαζική δολοφονία της οικογένειάς του στη Θάσο. Ο πατέρας, η μητέρα, η αδελφή, η γιαγιά και ο θείος του 24χρονου τότε τριτοετή φοιτητή στη Νομική Σχολή του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Κομοτηνής ήταν τα θύματα της «γενοκτονίας».
Η κοινή γνώμη «πάγωσε» όταν ο Σεχίδης, ψυχρός και αμετανόητος, περίγραφε κυνικά το πώς εξολόθρευσε την οικογένειά του. Μετά την ομαδική δολοφονία, τεμάχισε με σιδεροπρίονο τα πτώματα, τοποθέτησε τα τεμαχισμένα μέλη σε σακούλες και τα μετέφερε με το αυτοκίνητό του σε σκουπιδότοπο της Καβάλας, όπου τα ξεφορτώθηκε.
Στα 43 χρόνια του πια, κρατείται στο ψυχιατρείο των φυλακών Κορυδαλλού, έγινε στίχος σε τραγούδι των Terror X Crew («κουβαλάω πιο πολλή τρέλα κι από τον Σεχίδη»), ενώ είχε κινήσει διαδικασίες προκειμένου να κληρονομήσει τους συγγενείς που είχε δολοφονήσει. Οικογένειά του ήταν!

Ο ΠΛΗΡΩΜΕΝΟΣ
Ανθρωποκτονία από πρόθεση ή αυτοκτονία μέσω τρίτου; Μια εξαιρετικά σπάνια περίπτωση στα ελληνικά και διεθνή εγκληματολογικά χρονικά ήταν αυτή του Ματθαίου Μονσελά. Στις 11 Ιανουαρίου 1994 ο Μονσελάς δολοφόνησε με τρεις σφαίρες τη 40χρονη οδοντίατρο Γιόλα Βαγενά στην περιοχή της Βραυρώνας, στο Μαρκόπουλο Αττικής, έπειτα από παράκληση της ίδιας, επειδή δεν μπορούσε να διαχειριστεί την εξωσυζυγική σχέση του άντρα της.
Καταδικάστηκε σε κάθειρξη 12,5 ετών και την προπαραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1999 αποφυλακίστηκε. Προσπάθησε να εργαστεί, αλλά το ποινικό μητρώο του δεν του επέτρεπε να στεριώσει σε κάποια δουλειά, ενώ το τροχόσπιτο όπου έμενε «έγινε στάχτη από χρυσαυγίτες», όπως λέει ο ίδιος.
Από το 2011 ζει στις σπηλιές στο λόφο του Φιλοπάππου. Πυκνή βλάστηση, λιγοστά έπιπλα και πολλά σκυλιά είναι η παρέα του όλα αυτά τα χρόνια. «Είναι εξαιρετικός άνθρωπος. Πράος, γλυκός και φιλόζωος. Βοηθάει και σε κάποιες οργανώσεις», λέει στον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής η γειτόνισσά του από τη διπλανή… σπηλιά.

Ο ΖΗΛΟΦΘΟΝΟΣ
Την τεμάχιζε επί τρεισήμισι ώρες. Την έκοψε σε 16 κομμάτια, τα οποία πέταξε σε διάφορους κάδους απορριμμάτων στη γειτονιά του στα Κάτω Πατήσια. Κίνητρό του ήταν η παθολογική ζήλια.
Μπορεί να μην ανήκει στη δεκαετία του 1990, όμως η δολοφονία της Ζωής Γαρμανή από τον Παναγιώτη Φραντζή στις 24 Ιουνίου 1987 είναι ένα έγκλημα που χαρακτηρίστηκε από τη φρικαλεότητά του και έμεινε στην ελληνική Ιστορία ως «ειδεχθές». Ο 27χρονος τότε Φραντζής υποστήριξε ότι η σύζυγός του είχε τραυματιστεί έπειτα από έντονο καβγά. Ωστόσο, στην έκθεσή του ο ιατροδικαστής ανέφερε ότι η κοπέλα έφερε ίχνη στραγγαλισμού.
Το 1997, ως φοιτητής της ΑΣOΕΕ μπαίνει στο καθεστώς των ειδικών εκπαιδευτικών αδειών και αρχίζει να παρακολουθεί τα μαθήματα του Πανεπιστημίου. Κάνει παρέες και, παρά το βαρύ παρελθόν του, συνάπτει αρκετές ερωτικές σχέσεις. Το 2005 αποφυλακίζεται και πλέον έχει νέα οικογένεια. Διατηρεί ένα μίνι μάρκετ στη γειτονιά του, ενώ ασχολείται και με τη μουσική. Έχει γράψει κυρίως μπαλάντες, τις οποίες την εποχή που βρισκόταν στη φυλακή τις αφιέρωνε στη «Ζωή του».

Η ΦΟΝΙΣΣΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ & ΤΑ ΘΑΝΑΣΙΜΑ ΤΗΓΑΝΟΨΩΜΑ
Δυο εγκλήματα στα οποία πρωταγωνίστησαν γυναίκες είχαν προκαλέσει σοκ στην ελληνική κοινή γνώμη τη δεκαετία του 1990.
«Αυτός ο νόμος για μένα είναι άδικος. Η Δικαιοσύνη είναι τυφλή. Δεν μπορεί να βγαίνουν οι δολοφόνοι έξω από τις φυλακές. Η ποινή που της έχει επιβληθεί είναι ισόβια και δύο χρόνια», λέει στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ο Υψηλάντης Ελευθεριάδης, αδελφός του αρχιμανδρίτη Άνθιμου και πρώην καταδρομέας του Εθνικού Στρατού.
Την Τρίτη 22 Ιουλίου 1997 τα δελτία ειδήσεων έπαιζαν πρώτη είδηση ότι «μια γυναίκα δολοφόνησε αρχιμανδρίτη». Ο απαγορευμένος έρωτας της Κάτιας Γιαννακοπούλου για τον ιερωμένο την οδήγησε στα 42 χρόνια της να σκοτώσει τον «επίγειο Θεό» της, όπως τον αποκαλούσε. Το πρωινό της δολοφονίας, η Γιαννακοπούλου, φορώντας ξανθιά περούκα, τον περίμενε επί δύο ώρες έξω από την πολυκατοικία όπου διέμενε στη Νέα Σμύρνη. Εκείνος, βγαίνοντας, της γύρισε την πλάτη κι εκείνη του απάντησε με οκτώ… σφαίρες.
Έπειτα από 16 χρόνια, η 58χρονη σήμερα γυναίκα επέστρεψε στο σύζυγο και το παιδί της. «Δεν έχω προσπαθήσει να τη βρω. Δεν θέλω καμία επαφή μαζί της», αναφέρει εξοργισμένος για την προ μηνών αποφυλάκισή της ο αδελφός του αρχιμανδρίτη.

ΜΟΙΡΑΙΟ ΦΑΓΟΠΟΤΙ
Το απόγευμα του Σαββάτου 18 Ιανουαρίου 1992 επτά άτομα μεταφέρονται στο νοσοκομείο σε κρίσιμη κατάσταση λόγω βαρύτατης τροφικής δηλητηρίασης. Και τα επτά είχαν δοκιμάσει τηγανόψωμα από τη ζύμη την οποία είχε προσφέρει ως «δώρο» στις οικογένειες Μουστοπούλου και Κληματσά η γειτόνισσά τους στο Περιστέρι Μαρία Σαμπανιώτη. Μια ζύμη εμποτισμένη με παραθείο, τρεις νεκροί και ένα φονικό φαγοπότι.
Η «φαρμακούλα», όπως τη φώναζε το ακροατήριο στη δίκη, ήθελε να εκδικηθεί τις δύο οικογένειες επειδή αρνήθηκαν να παντρέψουν τους γιους τους με τις κόρες της. «Η Μαρία ερχόταν σχεδόν κάθε μέρα στο σπίτι και από την αρχή μου είχε πει πως ήθελε το γιο μου, τον Κώστα, για γαμπρό της. Της είπα ότι ήταν πολύ νωρίς για γάμους», είχε δηλώσει η Ελένη Μουστοπούλου στις 25 Ιανουαρίου 1992 στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ.
Η Σαμπανιώτη καταδικάστηκε σε τρις ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξη, χαρακτηρίστηκε από τον εισαγγελέα της δίκης «νέα Φραγκογιαννού», εργάστηκε στο ταπητουργείο της φυλακής κάνοντας 2.500 μεροκάματα και τελικά τον Μάρτιο του 2011 αφέθηκε ελεύθερη.

ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΑΥΤΟΧΕΙΡΕΣ

ΜΑΝΩΛΗΣ ΔΟΥΡΗΣ
Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1994 ο Μανώλης Δουρής προσέρχεται στο Αστυνομικό Τμήμα της Ερμιόνης και δηλώνει την εξαφάνιση του εξάχρονου γιου του, Νίκου. Η Ελλάδα κάνει ρεβεγιόν «στα κάγκελα», για να ξυπνήσει την πρώτη του χρόνου σε πένθος. Ο πατέρας βρίσκει νεκρό το παιδί, το οποίο ήταν κακοποιημένο σεξουαλικά. Τελικά ομολογεί. Η οργή για τον Δουρή είναι τόσο διάχυτη που ακόμα και άλλοι φυλακισμένοι τού επιτίθενται σε κάθε ευκαιρία. Καταδικάστηκε σε ισόβια και στις 25 Φεβρουαρίου 1996 βρέθηκε απαγχονισμένος στις εξωτερικές τουαλέτες των φυλακών Τρίπολης. Αυτοκτόνησε με ένα καλώδιο τηλεόρασης που είχε κρύψει στα ρούχα του.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΑΓΚΛΗΣ
Με σενάριο ελληνικής ταινίας των ’60s μοιάζει η ιστορία του «δολοφόνου των ιερόδουλων». Ο Αντώνης Δαγκλής από την Κοκκινιά του Πειραιά αντιμετωπίζει καθημερινά την κακοποίηση της μητέρας του, τη δική του και του αδελφού του από τον πατέρα τους. Η παθολογική σχέση που είχε με τη μητέρα του τον οδήγησε σε τρεις άγριους φόνους ιερόδουλων στην Αθήνα. Τον Ιανουάριο του 1997 καταδικάστηκε σε 13 φορές ισόβια. Ήταν η μεγαλύτερη ποινή που είχε επιβληθεί μέχρι τότε σε καταδικασθέντα. Τον Αύγουστο του 1997 βρέθηκε απαγχονισμένος στο κελί 33 του ψυχιατρείου των φυλακών Κορυδαλλού.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΚΡΙΝΟΣ
Πέντε εν ψυχρώ δολοφονίες και έξι σοβαροί τραυματισμοί ήταν ο τραγικός απολογισμός των εγκλημάτων που διέπραξε τη διετία 1995-1996 ο οδηγός ταξί Δημήτρης Βακρινός, ο οποίος χαρακτηρίστηκε ως «ο πρώτος serial killer της Ελλάδας». Δεν δικάστηκε ποτέ, καθώς στις 25 Μαΐου 1997 κρεμάστηκε με τα κορδόνια των παπουτσιών του στο κελί του στις φυλακές Κορυδαλλού.