ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ UFOS ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

Μπορεί να θυμίζει ταινία επιστημονικής φαντασίας, μπορεί να μοιάζει εξωπραγματικό, όμως η επιθέσεις UFOs σε ανθρώπους είναι πραγματικότητα, έχουν καταγραφεί από διεθνής οργανισμούς (APRO, MUFON και όχι μόνο..), έχουν καταγραφεί από τον στρατό (ποιο γνωστή περίπτωση το Colares στην Βραζιλία που θα δούμε παρακάτω), ενώ και το αρχείο είναι πλούσιο από φωτογραφίες, βίντεο και ιατρικές γνωματεύσεις. Η αλήθεια είναι ότι η ενημέρωση στην σημερινή εποχή, κυρίως μέσω internet, μένει στα γεγονότα του σήμερα αφήνοντας πίσω φαινόμενα που για κάποιους που θέλουν να ασχοληθούν σοβαρά με την συγκεκριμένη έρευνα έχουν να προσφέρουν πολλά. Οι αποδείξεις ίσως να μην βρίσκονται μόνο στα σημάδια στο έδαφος που αφήνουν τα άγνωστα αντικείμενα ή σε βίντεο αμφιβόλου προελεύσεως. Οι τραυματισμοί, τα εγκαύματα και οι τυφλώσεις που έχουν υποστεί πολλοί πολίτες από συναντήσεις τους με αυτά τα αντικείμενα είναι αναμφισβήτητοι και μέσα σε βάθος δεκαετιών υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός τέτοιον περιστατικών, ο οποίος συνεχίζει να αυξάνετε μέχρι και σήμερα. Οι τραυματισμοί ανθρώπων είτε με κύματα θερμότητας είτε με παράξενες ακτίνες διαφόρων χρωμάτων, έχουν γίνει γνωστές από την δεκαετία του ‘50 και φαίνονται να συμπίπτουν με την αύξηση των αναφορών. Είναι ίσως οι πιο δυσκολοεξήγητες αναφορές απ’ όλες τις παρατηρήσεις UFO και το επίκεντρο καθεμιάς από αυτές βρίσκετε στην αξιοπιστία των πληροφοριών που έχουν σχέση με τον τραυματισμό.

Το πιο γνωστό περιστατικό το συναντάμε το Νοέμβριο του ‘57, ενώ διατάχθηκε απόλυτη μυστικότητα σχεδόν αμέσως μετά τα γεγονότα. Στις 2:30 π.μ. δύο σκοποί στο φρούριο Itaipou στην Βραζιλία, τραυματίστηκαν από ένα κύμα θερμότητας που έστειλε ένα φωτεινό πορτοκαλί αντικείμενο με σχήμα δίσκου που αιωρούνταν πάνω από το στρατόπεδο για αρκετά λεπτά και έπειτα απομακρύνθηκε προς την ίδια κατεύθυνση που είχε έρθει.

Η παρουσία του αντικειμένου συνέπεσε με μια πλήρη διακοπή του κύριου και βοηθητικού ηλεκτρικού συστήματος του στρατοπέδου, ενώ παρατηρήθηκε να φεύγει και από άντρες μέσα απ’ το στρατόπεδο που απάντησαν στο κάλεσμα των δυο στρατιωτών για βοήθεια. Οι φρουροί που καίγονταν μεταφέρθηκαν μέσα στο φρούριο και έλαβαν ιατρική περίθαλψη. Μερικούς μήνες αργότερα ο Δρ. Φόντες αντιπρόσωπος της APRO στην Βραζιλία εντόπισε τον γιατρό που εξέτασε αμέσως τους άντρες. Ο γιατρός είπε ότι ο ένας άντρας είχε μια σοβαρή περίπτωση συγκοπής από ζέστη, ήταν ακόμα λιπόθυμος, και είχε φανερά σημάδια περιφερειακής αγγειακής ανεπάρκειας. Ο δεύτερος άντρας είχε πάθει νευρικό κλονισμό, και είχε εγκαύματα πρώτου και δευτέρου βαθμού στο 10% του σώματος του όπως και ο σύντροφος του.

Ένας άλλος τραυματισμός ο οποίος έγινε ευρύτερα γνωστός στην Αμερική και τον Καναδά, αφορά τον Stephen Michalak το 1967. Ψάχνοντας για κοιτάσματα αργύρου σε μια απομακρυσμένη περιοχή στα σύνορα Αμερικής-Καναδά, είδε ένα ασημί αντικείμενο σε σχήμα δίσκου να προσγειώνετε σε ένα λόφο αρκετά κοντά του.  Ο Mickalak στο κρεβάτι του νοσοκομείου με εγκαύματα 2^ου και 3^ου βαθμού μετά την εμπειρία του με το άγνωστο αντικείμενο.

Ύστερα από λίγη ώρα μια πόρτα άνοιξε από την οποία έβγαινε φως. Σκεπτόμενος ότι πρόκειται για κάποιο μυστικό σκάφος των Αμερικανών πλησίασε στην ανοιγμένη πόρτα και έβαλε τα χέρια του πάνω στο σκάφος. Φορούσε πλαστικά γάντια για να σκάβει στο πέτρωμα αλλά η θερμοκρασία ήταν αρκετά υψηλή και τραβήχτηκε αμέσως. Η πόρτα έκλεισε, το αντικείμενο ανυψώθηκε και άρχισε να περιστρέφετε μέχρι που κάποιο είδος εξάτμισης στράφηκε προς το μέρος του όπου βγήκε ζεστός αέρας και το όχημα απογειώθηκε. Ο αέρας ήταν τόσο ζεστός που τα ρούχα του πήραν φωτιά. Τα πέταξε στο χώμα και προσπάθησε να τα σβήσει χτυπώντας τα με τα πόδια του. Την ίδια στιγμή τον έπιασε ναυτία και πόνος. Είχε εγκαύματα 2ου και 3ου βαθμού και αποφάσισε να πάει στο νοσοκομείο όπου έφτασε λίγες ώρες αργότερα. Είχε ακόμα ζαλάδες, εμετούς και γενική αδυναμία. Η υπόθεση Michalak δεν επιλύθηκε ποτέ και ακόμα και σήμερα μέρος του φακέλου είναι απόρρητο και θεωρείται κρατικό μυστικό από την Εθνική Άμυνα.

ΔΥΟ ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΗΣ APRO

Ένας από τους πιο γνωστούς φακέλους της APRO είναι ο φάκελος Ντέϊβις. Τα γεγονότα διαδραματίζονται το απόγευμα της 2^ας Ιουνίου 1964 στο Χομπς του Νέου Μεξικού. Οι Σμιθ είχαν ένα καθαριστήριο και ο εγγονός τους Τσαρλς Κηθ Ντέϊβις συχνά έμενε με την γιαγιά του ενώ η μητέρα του δούλευε. Αυτό ειδικά το απόγευμα το παιδί στεκόταν έξω από το λεβητοστάσιο περιμένοντας για το φαγητό ενώ η γιαγιά του ήταν μέσα κόβοντας ένα κέικ. Όταν άκουσε τον Τσαρλς να φωνάζει και να κλαίει άνοιξε την πόρτα και όρμησε έξω. Αυτό που είδε την σόκαρε σε μεγάλο βαθμό. Ένα αντικείμενο βγάζοντας καπνό αιωρούνταν πάνω από το κεφάλι του παιδιού. Έπειτα ανυψώθηκε προς τον ουρανό και χάθηκε από την θέα. Το παιδί έτρεξε στην γιαγιά του κλαίγοντας. Τα μαλλιά του ήταν καψαλισμένα, το ένα αυτί ήταν σαν ένα «κομμάτι κρέας» και το πρόσωπο του ήταν πρησμένο όπως ανέφερε αργότερα στην APRO η γιαγιά του. Η κυρία Σμιθ κάλεσε τον άντρα της και πήγαν το παιδί στο νοσοκομείο. Το πρόσωπο του Τσαρλς κάλυπταν εγκαύματα δεύτερου βαθμού, καθώς και τα αυτιά και το λαιμό. Παρά αυτά τα φανερά εγκαύματα, ο Τσαρλς δεν ένοιωθε κανένα πόνο. Ο γιατρός που επιμελήθηκε το παιδί είπε ότι εκτός από το καπνό που άγγιξε την σάρκα του τα εγκαύματα δεν φαινόταν να είναι συνηθισμένα και η θεραπεία γινόταν με αλοιφή σουλφαθειαζόλης. Η νοσηλεία κράτησε μόνο πέντε ημέρες. Κατά την διάρκεια της έρευνας από τοπικές αρχές, ένα κομμάτι απ’ την ποδιά της κας Σμιθ, καθώς επίσης και δείγματα από το δέρμα και το πουκάμισο του Τσαρλς, πάρθηκαν από το προσωπικό της τοπικής πυροσβεστικής υπηρεσίας και μεταβιβάστηκαν στο FBI. Καμιά εξήγηση δεν δόθηκε ποτέ γι’ αυτό το περιστατικό.

Η επόμενη ιστορία από την Φλώριδα των Η.Π.Α παρουσιάστηκε με συντομία στις τοπικές εφημερίδες και ποτέ δεν δόθηκε καμία εξήγηση για το τι συνέβη. Την μαθαίνουμε με λεπτομέρειες και πάλι από το αρχείο της APRO. Στις 12 Μαρτίου 1965, ο Τζέημς Φλυν πήρε το αμάξι του και κατευθύνθηκε σε μια απομονωμένη περιοχή με σκοπό ένα Σαββατοκύριακο κυνηγιού. Γύρω στις 1:00 π.μ. της Κυριακής διέκρινε ένα μεγάλο και φωτεινό φως πάνω από τα κυπαρίσσια σε μια απόσταση περίπου 2,5 χιλιομέτρων. Έκανε 4 κύκλους πάνω από τα κυπαρίσσια και πάντα έφτανε στην αρχική του θέση. Ο Φλυν πήρε το αμάξι, το έστρεψε προς την γενική κατεύθυνση του φωτός και σταμάτησε για να ερευνήσει. Το φως φαινόταν να κατεβαίνει αργά προς το έδαφος. Τότε παρατήρησε καθαρά το διάγραμμα ενός πελώριου αντικειμένου με σχήμα δίσκου. Σ’ αυτό το σημείο ο Φλυν ήταν ακόμα 400 μέτρα από το αντικείμενο γι’ αυτό έβγαλε τα κιάλια του και το κοίταξε. Είχε ένα σχήμα σαν επίπεδος κώνος, περίπου δυο φορές μεγάλο στην βάση του από το ύψος του, ενώ 4 σειρές παράθυρα φαίνονταν να είναι γύρω-γύρω στο σκάφος. Το μοναδικό φως ήταν ένα θαμπό κίτρινο που έβγαινε από τα παράθυρα κι ένα πορτοκαλί-κόκκινο από το κάτω μέρος του αντικειμένου που φώτιζε το έδαφος. Ο Φλυν πλησίασε περισσότερο με το αμάξι, βγήκε έξω και περπάτησε μέχρι την άκρη του φωτός. Τότε πρόσεξε έναν «άνεμο» να βγαίνει από το κάτω μέρος του αντικειμένου, πολύ δυνατός σαν την εξάτμιση ενός αεροπλάνου. Ένα λεπτό αργότερα μια άσπρη φωτεινή ακτίνα που φάνηκε να προέρχεται από το κάτω μέρος της σειράς των παραθύρων έπεσε πάνω στα μάτια του και έχασε τις αισθήσεις του. Όταν συνήλθε ήταν σχεδόν τυφλός. Δεν μπορούσε να δει με το δεξί του μάτι και έβλεπε πολύ λίγο από το αριστερό. Ψηλαφώντας μπήκε στο αμάξι του και κατάφερε μετά από ώρες να γυρίσει στο σπίτι του όπου η γυναίκα του τον πήγε αμέσως στο νοσοκομείο. Τότε ο Φλυν αντιλήφθηκε ότι ήταν λιπόθυμος επί 24 ώρες αντί για 2-3 ώρες που είχε νομίσει. Τα συμπτώματα τα παραθέτουμε όπως τα μετέφερε ο γιατρός Δρ. Χάρβευ Στάιπ στην APRO. Η κατάσταση των ματιών ήταν αιμορραγούσα στον μπροστινό θάλαμο των ματιών, προφανώς τραυματική. .Οι μοναδικές ανωμαλίες ήταν νευρολογικές. Δεν παρατηρήθηκε παράλυση, αλλά δεν υπήρχαν οι αντανακλαστικοί τένοντες των δικέφαλων μυών, των τρικέφαλων μυών, των επιγονατίδων, και ο αχίλλειος τένοντας. Οι πελματικοί και οι κοιλιακοί έλειπαν αλλά υπήρχαν οι κρεμαστήρες.. Τα αντανακλαστικά του σιγά σιγά βελτιώθηκαν μέσα σε μια εβδομάδα αλλά ξαναγύρισαν ακανόνιστα. Το μέτωπο εξετάστηκε.. και παρουσίασε μια παχύτερη περιοχή πάνω ακριβώς απ’ το διάμεσο του δεξιού ματιού. Στο κέντρο αυτής της περιοχής ήταν μια συμπιεσμένη, ελαφρά γδαρμένη κηλίδα, με διάμετρο περίπου 1 εκατοστό. Ένα πολύ μικρό ποσοστό αιματώματος παρατηρήθηκε κατά πλάτος του δεξιού βλεφάρου… την τέταρτη μέρα στο νοσοκομείο ο κος Φλυν παραπονέθηκε ότι δεν άκουγε καλά και για μούδιασμα στα χεριά και στις παλάμες. Αυτό πέρασε σε ένα 24ωρω περίπου. Όταν εξετάστηκε ξανά ένα μήνα αργότερα από τον ίδιο γιατρό τα κοιλιακά αντανακλαστικά δεν υπήρχαν, αλλά όλα τα άλλα υπήρχαν κανονικά. Η συμπιεσμένη περιοχή πάνω από το δεξί μάτι υπήρχε ακόμη και ήταν ευδιάκριτη. Ακόμη έβλεπε θολά από το δεξί μάτι. 

Σε ένα σημείο ο Keel αναφέρει: «το τμήμα του φάσματος με τα μικροκύματα θα εξηγούσε τα κύματα ανυπόφορης θερμότητας που βιώσαν -για παράδειγμα ο άτυχος βραζιλιάνος Salvador de Santos, την περίπτωση του οποίου ερεύνησε ο Ζακ Βαλλε, και ο οποίος πέθανε με την σάρκα του να «πέφτει» από τα κόκαλα σαν να είχε «βράσει», μετά από εμπειρία που είχε με κύμα θερμότητας». Ο Keel παραθέτει επίσης την περίπτωση του Eddie Webb ενός φορτηγατζή που καταδιώχτηκε από ένα λευκό φως στις 3 Οκτωβρίου 1973 στο νοτιοανατολικό Missouri και ο οποίος έβγαλε έξω το κεφάλι του για να κοιτάξει πίσω. Ακολούθησε μια εκτυφλωτική λάμψη. Ο ένας φακός είχε πέσει από τα γυαλιά του και ο σκελετός τους είχε λιώσει. Το αποτέλεσμα ήταν παροδική τύφλωση.

Ίσως τα ποιο εντυπωσιακά γεγονότα που έχουν καταγραφεί και μάλιστα από τον στρατό διαδραματίστηκαν στην Βραζιλία μερικά χρόνια αργότερα. Παρακάτω ακολουθεί μια σύντομη αναφορά σε εκείνες τις ημέρες, αλλά λόγω της έκτασης που πήρε το θέμα σε όλο τον πλανήτη και του μεγάλου αριθμού θυμάτων, σύντομα θα δημοσιεύσουμε από την ιστοσελίδα της ομάδας Ερ.Ε.Ν.Ζω μια πλήρη αναφορά από τις καταγραφές εκείνων των ημερών. Τον Οκτώβριο-Νοέμβριο του 1977, και στις αρχές του 1978, απίστευτος αριθμός αγνώστων αντικειμένων κάνουν την εμφάνιση τους πάνω από διάφορες περιοχές του νησιού Colares της Βραζιλίας. Και δεν ήταν μόνο απλές εμφανίσεις φώτων που περιπλανιόνταν σε μεγάλα ύψη, αλλά αντικείμενα σε διάφορα σχήματα και μεγέθη που πετούσαν κυρίως πάνω από την περιοχή Marajo Bay σε χαμηλό ύψος, λίγο πάνω από τα δέντρα, και με ισχυρές δέσμες φωτός προκάλεσαν εγκαύματα σε δεκάδες ανθρώπους.

Αυτά τα γεγονότα οδήγησαν την Κυβέρνηση της Βραζιλίας να στείλει μια αποστολή να διερευνήσει, υπό την κωδική ονομασία Operation Saucer (Επιχείρηση Πιατάκι). Η στρατιωτική έκθεση ολοκληρώθηκε με 2.000 σελίδες, 500 φωτογραφίες, και περίπου 16 ώρες ταινιών και στάλθηκε στα υψηλότερα κλιμάκια της Πολεμικής Αεροπορίας. Τα συμπεράσματα της έκθεσης δεν αποκαλύφθηκαν, ενώ εξαιτίας της δικτατορίας στην Βραζιλία εκείνη την εποχή, τα έγγραφα διατηρήθηκαν ταξινομημένα μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του ‘90. Κατά την διάρκεια της πολιορκίας πολλές γυναίκες εγκατέλειψαν το Colares παίρνοντας μαζί τα παιδιά τους, ενώ οι άντρες έμειναν να προστατεύσουν τα σπίτια τους και τα υπάρχοντα τους. Δημιουργούσαν μεγάλες φωτιές την νύχτα και χρησιμοποιούσαν πυροτεχνήματα με την ελπίδα να τρομάξουν τα απρόσκλητα σκάφη. Ο γιατρός Wellaide Cecim Carvalho έγραψε: όλοι τους (οι τραυματίες), είχαν υποστεί τραύματα στο πρόσωπο και την θωρακική περιοχή. Οι βλάβες που μοιάζουν με τραυματισμούς από ακτινοβολία ξεκίνησε με έντονο κοκκίνισμα του δέρματος στην πληγείσα περιοχή. Δεν υπήρχε πόνος, μόνο μια μικρή ζεστασιά. Ένας παρατήρησε μάλιστα μικρά σημάδια παρακέντησης στο δέρμα. Τα θύματα ήταν άνδρες και γυναίκες διαφόρων ηλικιών.

ΣΗΜΑΔΙΑ ΚΑΙ ΠΛΗΓΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΓΝΩΣΤΩΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΩΝ

Η Πολεμική Αεροπορία της Βραζιλίας αν και στην αρχή χλεύαζε τις αναφορές, ανακάλυψε σύντομα το λόγο για το πανικό στο νησί, καθώς και το δικό τους προσωπικό που ερευνούσε το φαινόμενο, έγιναν στόχος των ανεξήγητων ακτινών. Τελικός κατάφεραν να πάρουν 4 ταινίες βίντεο από τα αντικείμενα και πολλές φωτογραφίες, αλλά δεν είχαν μια εξήγηση για να ικανοποιήσουν τους ανθρώπους του Colares. Στο βιβλίο Vampiros Extraterrestres Na Amazonia (Εξωγήινα Βαμπίρ στον Αμαζόνιο), ο ερευνητής Daniel Rebisso Giese αναφέρει ότι εκτός από το σημαντικό όγκο πληροφοριών που συνέλεξε ο στρατός, όλες οι προσπάθειες για ταύτιση των ΑΤΙΑ με ελικόπτερα αποδείχτηκαν άκαρπες. Σημειώνει επίσης ότι ορισμένοι από τους στρατιώτες που συμμετείχαν στο Operation Saucer πάθαιναν αργότερα συχνά νευρικούς κλονισμούς ενώ ένας αριθμός αυτών εισήχθησαν σε κλινικές. Τα γεγονότα της νήσου Colares δημοσιοποιήθηκαν σε εφημερίδες και περιοδικά όπως το A PROVINCIA DO PARA, O LBERAL, και ESTADO DO PARA. Το Operation Saucer δεν έφτασε ποτέ στο τέλος του. Η Πολεμική Αεροπορία ακύρωσε την έρευνα χωρίς καμιά εξήγηση. Σύμφωνα με τον Ζακ Βαλλέ (Jacques Vallee), ο οποίος αργότερα θα μεταβεί στην Βραζιλία και θα μιλήσει με αυτόπτες μάρτυρες και θύματα των επιθέσεων, τα αρνητικά των φωτογραφιών που τράβηξαν οι δημοσιογράφοι και οι στρατιωτικοί της αεροπορίας θα αγοραστούν από ανώνυμη αμερικανική εταιρία. Όσοι επιθυμείτε περισσότερες λεπτομέρειες αλλά και αναφορές πολιτών για τα γεγονότα του Colares, μια μικρή βόλτα από το διαδίκτυο θα σας δώσει απίστευτο όγκο πληροφοριών και μάλιστα στην ιστοσελίδα του βραζιλιάνικου περιοδικού UFO μπορείτε να κάνετε και download περισσότερες από 500 σελίδες του απόρρητου Operation Saucer που διέρρευσαν σε βάθος χρόνου.  

http://erenzw.blogspot.gr/2013/03/ufos.html