ΜΙΜΗΣ ΠΛΕΣΣΑΣ: «Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΝΘΙΖΕΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΡΙΣΗ»

συνέντευξη στην Άννα Μπάστα

Θα πιω απόψε το Φεγγάρι, Βρέχει φωτιά στα στράτα μου, Καμαρούλα, Σε βλέπω στο ποτήρι μου, Το φεγγάρι πάνωθέ μου, Τόσα καλοκαίρια… Τραγούδια αθάνατα, διαχρονικά… Άραγε, πόσοι από εμάς δε τα έχουμε σιγοτραγουδήσει σε χαρούμενες αλλά και σε δύσκολες στιγμές μας; Μοναδικές συνθέσεις από έναν σπουδαίο δημιουργό που αποτελεί έναν ζωντανό μύθο της ελληνικής μουσικής.

Ο Μίμης Πλέσσας είναι ένας άνθρωπος με αστείρευτο ταλέντο που του δόθηκε απλόχερα και έχει στο ενεργητικό του έναν μακρύ κατάλογο τραγουδιών που στην συντριπτική πλειοψηφία τους έγιναν επιτυχίες. Πολλά δε εξ αυτών αναδείχτηκαν μέσα από τον ελληνικό κινηματογράφο σε μια εποχή όπου κάθε ταινία αποτελούσε γεγονός! Ο ίδιος, στη συνέντευξη που μας παραχώρησε, αποδίδει την διαχρονικότητα και την επιτυχία των συνθέσεών του στο γεγονός ότι φρόντιζε κανένα τραγούδι να μη μοιάζει με το επόμενο. Περιγράφει το πώς προέκυψε η ιδέα να γράψει μουσική για τον κινηματογράφο αλλά και πώς απέρριψε ένα χρυσό συμβόλαιο για την Αμερική. Εκφράζει την αγάπη του και τη στήριξή του στα νέα παιδιά τα οποία συμβουλεύει να κυνηγήσουν το όνειρό τους, θυμάται με συγκίνηση τις δυσκολίες που αντιμετώπισε όντας κρατούμενος στα κρατητήρια της Γκεστάπο ενώ αποκαλύπτει ποιο ήταν το αγαπημένο τραγούδι του Μακάριου.

-          Είστε από τους ανθρώπους που ευτύχησαν να δουν τα τραγούδια τους να γίνονται πολύ μεγάλες επιτυχίες και να σιγοψιθυρίζονται ως τις μέρες μας από τις επόμενες γενιές και από ότι φαίνεται και για πολύ ακόμα. Πού κατά τη γνώμη σας οφείλεται η διαχρονικότητα των τραγουδιών σας;

-          Φρόντιζα κανένα τραγούδι μου να μην μοιάζει με το επόμενο. Σε αντίθεση με τους αγαπημένους συναδέλφους που στην επιτυχία τους έδιναν πολλές επαναλήψεις. Επίσης, για κάθε παραγγελία (ραδιόφωνο, κινηματογράφος, θέατρο κ.λπ.) εγώ έγραφα 3 τουλάχιστον διαφορετικά τραγούδια και μετά με πολύ αυστηρότητα διάλεγα το καλύτερο.

-          Ξεχωρίζετε κάποιο ή κάποια από τα τραγούδια σας που ενδεχομένως να λένε κάτι παραπάνω από τα υπόλοιπα στην καρδιά και στην ψυχή σας;

-          Ξεχωρίζει ο πατέρας κανένα από τα παιδιά του; Γιατί; Αν εξαιρέσεις το στερνοπαίδι, το κάθε ένα έχει άλλα ταλέντα.

-          «Κάθε μας ταινία αποτελούσε γεγονός».  Πώς προέκυψε η ιδέα να γράψετε μουσική για τον ελληνικό κινηματογράφο;

-          Ο Ίων Νταϊφάς ήξερε τη μουσική μου από το ραδιόφωνο (το κουαρτέτο, τα σεξτέτα μου), με συνέστησε και έγραψα τη μουσική στην πρώτη μου ταινία. Το άκουσε ο Ντίνος Κατσουρίδης, έψαξε, με βρήκε και μου έμαθε πώς να αντιμετωπίζω την κινηματογραφική μουσική. Αποτέλεσμα; Η μουσική μου στο Έγκλημα στα παρασκήνια, παραγωγής Δαμασκηνού Μιχαηλίδη, το 1960, μια συγκλονιστική ταινία φιλμ νουάρ. Ο αξέχαστος Αλέκος Σακελλάριος επέμενε στον Φίνο να με χρησιμοποιήσει. Ο Φίνος είπε: «Τι να την κάνω την παλιαντζούρα;» νομίζοντας ότι είμαι ο γιος του Μίμη Πλέσσα που άκουγε επί χρόνια στο ραδιόφωνο… Όταν λύθηκε η παρεξήγηση, μου έδωσε μία ταινία του Σακελλάριου και δεν μπορούσε να αρνηθεί στον Δαλιανίδη που επί χρόνια με ζητούσε. Η συνέχεια επί της οθόνης γιατί η κάθε μας ταινία αποτελούσε γεγονός.

-          Δεδομένης της απήχησης που είχε για τόσα πολλά χρόνια η συνεργασία σας με την τέχνη του σινεμά, προέκυψε κάποια αντίστοιχη συνεργασία με το εξωτερικό και τον ξένο κινηματογράφο;

-          Κάνοντας έναν απολογισμό, μπορώ να σας πω ότι συνολικά έγραψα μουσική για 104 ελληνικές ταινίες και 11 ξένες. Αξίζει να σας αναφέρω ότι η United Artists μου πρότεινε ένα αξιοζήλευτο συμβόλαιο επταετούς συνεργασίας. Συνέβη όμως σε μια χρονική στιγμή που προσωπικοί λόγοι, αλλά και η συμβουλή του Φίνου που ήταν καταλυτική για εμένα, δε μου άφησαν το περιθώριο να την αποδεχτώ. Θυμάμαι που τηλεφώνησα στον Φίνο να του πω για την εν λόγω πρόταση και εκείνος ήταν κατηγορηματικός! Χαρακτηριστικά μου είπε: Γιατί παιδί μου θέλεις να γίνεις από δήμαρχος κλητήρας; Ουσιαστικά, αυτό που μου τόνισε είναι ότι στην Ελλάδα, όταν γίνεται μια σημαντική ταινία θα έρθουν πρώτα σε εμένα. Μου είπε το εξής: Θα πας εκεί για επτά χρόνια, θα αποκτήσεις χρυσά δοντάκια και στυλό, αλλά θα χάσεις αυτό που έχεις στη Ελλάδα. Θα χρειαστεί να περάσουν πολλά χρόνια για να κατορθώσει κάποιος άλλος να πάρει τη θέση σου. Έτσι λοιπόν, άφησα το όνειρο της Αμερικής, επέστρεψα στην πατρίδα και αυτό που έκανα αμέσως ήταν να γράψω τη μουσική για την ταινία Το θύμα με τον Κώστα Βουτσά που βγήκε στους κινηματογράφους το 1969.

-          Η μουσική που «ντύνει» τις σημερινές ταινίες έχει ομοιότητες με τις παλιές καλές εποχές του ελληνικού κινηματογράφου;

-          Όχι πολύ γιατί παρεμβαίνει η τεχνολογία.

-           

-          Από τι εμπνέεστε συνήθως; Χρειάστηκε ποτέ να γράψετε μουσική κατά παραγγελία ή λειτουργείτε πάντα αυθόρμητα;

-          Όπως σας είπα… την κάθε παραγγελιά φρόντιζα να την κάνω έργο τέχνης.

-          Μια ήρεμη και ευτυχισμένη προσωπική ζωή πόσο βοηθά έναν δημιουργό; Η σύζυγός σας, η δημοσιογράφος κα Λουκίλα Καρρέρ, είναι το στήριγμά σας;

-          Η Λουκίλα ήταν Πλεσσολόγος πολύ πριν γνωριστούμε. Σε αυτήν οφείλεται η αναβίωση του ρεπερτορίου μου. Εκείνη το πίστεψε… Εκείνη το «σκάλιζε» κι εξακολουθεί να το «σκαλίζει» και να μου λέει ποιο τραγούδι αξίζει μια «δεύτερη ευκαιρία»…. Εκείνη επί χρόνια έγραφε την πρώτη μου βιογραφία και εξακολουθεί να είναι δίπλα μου και να θυμάται λεπτομέρειες και ημερομηνίες που εγώ έχω ξεχάσει και να μου παραστέκεται με αγάπη σε κάθε δυσκολία.

-          Θεωρείστε από τους γενναιόδωρους ανθρώπους που στηρίζουν τους νέους καλλιτέχνες. Ξεχωρίζετε κάποιους ανθρώπους στο χώρο της μουσικής;

-          Μα δεν είναι υποχρέωση με τους νέους κάθε εποχής να αφήσουμε το στίγμα του ταλέντου στα παιδιά και τα εγγόνια μας; Αν πρέπει να ξεχωρίσω… ο Μιχάλης Βιολάρης, που είπε το Αν βουληθώ να σ’ αρνηθώ, το αγαπημένο τραγούδι του Μακάριου και που μέχρι σήμερα, όταν πηγαίνω στην Κύπρο νιώθω σαν στο σπίτι μου μιας και ευτύχησα να πάρω το μεγάλο βραβείο της Σαλαμίνας.

-          Έχετε συνεργαστεί με κορυφαίους τραγουδιστές. Μάλιστα, κάποιους από αυτούς τους ανακαλύψατε εσείς ο ίδιος. Ποια συνεργασία από όλες είναι αυτή που θυμάστε με πολύ αγάπη;

-          Δεν θα ξεχωρίσω, γιατί σχεδόν το σύνολο των τραγουδιστών το ανακάλυψα και το καθιέρωσα.

-          Μέσα σε όλη αυτή την μεγάλη διαδρομή της καριέρας και της ζωής σας, υπάρχουν ανεκπλήρωτα όνειρα;

-          Φυσικά και υπάρχουν. Γι’ αυτό ακριβώς εξακολουθώ να συνθέτω και χειρίζομαι την τεχνολογία που μου επιτρέπει να πραγματοποιώ κάθε μου μουσική φιλοδοξία.

-          Μέσα σε όλη αυτή την πλούσια διαδρομή της ζωής σας θα υπήρξαν και δύσκολες στιγμές… Θυμάστε πιο έντονα κάποια;

-          Θα σας έλεγα την περίοδο που ήμουν κλεισμένος και δαρμένος στο κρατητήριο της Γκεστάπο. Ακόμα και τώρα, όταν φέρνω ξανά στο νου μου εκείνες τις στιγμές, αναρωτιέμαι τι κακό μπορεί να είχα κάνει. Τελικά ξέρετε τι έκανα; Πάλευα για τη λευτεριά. Ήμουν και θα είμαι Έλληνας.

-          Πρόσφατα, μας συστηθήκατε και ως συγγραφέας. Γράψατε ένα μουσικό παραμύθι για τις νότες και τη μουσική. Αναφέρομαι στον «βασιλιά Ντο» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνως.

-          Ο βασιλιάς  Ντο είναι μια αληθινή ιστορία πού μου είχε πει ο θείος μου ο Τάκης Φαλιέρος, μικρός αδελφός της μητέρας μου, για το πώς δημιουργήθηκε η μουσική κλίμακα ντο-ρε-μι-φα-σολ-λα-σι-ντο. Μαζί με τους εμπνευσμένους συνεργάτες μου το αποτέλεσμα ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Για αυτό και αναφέρομαι με περηφάνια κάθε φορά που μου δίνεται η ευκαιρία και υπογράφω με αγάπη σε όσους μου ζητάνε αυτό το τόσο αλλιώτικο «δημιούργημά μου».Ακόμα και στα πιο τολμηρά όνειρά μου δεν είχα φανταστεί πως θα ερχόταν η ευλογημένη στιγμή για μια τέτοια δικαίωση σε μια τόσο προσωπική μου ιστορία. Εύχομαι να φτάσει το παραμύθι μου στις ευαίσθητες παιδικές ψυχές.

-          Σε εποχές κρίσης, η μουσική μπορεί να βοηθήσει τον κόσμο να ταξιδέψει μακριά από έγνοιες και προβλήματα;

-          Ασφαλώς. Η τέχνη και ιδιαίτερα η μουσική ανθίζει σε κάθε κρίση. Αν κοιτάξουμε στην ιστορία, θα δούμε πως η μουσική κατάφερνε να επιβιώσει ανανεωμένη και οι άνθρωποι επιβίωναν μέσα από αυτή.

-          Τι θα συμβουλεύατε τους νεότερους συναδέλφους σας προκειμένου να έχουν μια επιτυχημένη καριέρα;

-          Να κυνηγάνε με φανατισμό το όνειρο τους.