Κυριακή 29 Ιουνίου 2014











ΟΙ ΠΙΟ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΕΣ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ


Στις 21 Οκτωβρίου 2011 ο Harold Camping προέβλεπε το τέλος του κόσμου. Κάτι που φυσικά δεν συνέβη… Ο «αποκαλυπτικός» λόγος του Camping δεν είναι ωστόσο η μόνη άστοχη πρόβλεψη του κόσμου. Ας δούμε λοιπόν μερικές θρυλικές «προφητείες» που διαψεύστηκαν οικτρά και κατέρρευσαν με πάταγο.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΞΕΡΟΥΜΕ
Ο Harold Camping ξαναχτυπά! Γιατί η «προφητεία» του 2011 δεν ήταν και η μόνη. Ο γνωστός ευαγγελιστής λοιπόν προέβλεπε το 1992 ότι κάποια στιγμή στα μέσα Σεπτεμβρίου του 1994 θα ερχόταν το τέλος του κόσμου: ο Χριστός θα επέστρεφε και η συντέλεια δεν θα ήταν μακριά. Ο Camping βάσισε τους υπολογισμούς του σε νούμερα και ημερομηνίες της Βίβλου και ήταν «99,9% σίγουρος» ότι τα μαθηματικά του ήταν σωστά. Ευτυχώς που δεν επαληθεύτηκαν.

Η ΓΗ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΠΕΔΗ
Μιλώντας για αποτυχημένες προβλέψεις, πώς να παραλείψεις αυτή; Όλοι ξέρουν ότι η Γη είναι σφαιρική, δεν ίσχυε πάντα ωστόσο αυτό. Ο Όμηρος πίστευε ότι ο κόσμος ήταν επίπεδος! Η αρχαία βουδιστική, εβραϊκή και κινεζική παράδοση έβλεπαν επίσης τον πλανήτη μας ως οριζόντιο δίσκο. Κι όταν ο Κολόμβος ξεκινούσε το ταξίδι του για τον Νέο Κόσμο το 1492 δεν ήταν και λίγοι αυτοί που περίμεναν να φτάσει στην άκρη του κόσμου. Κι όσο κι αν υπήρχαν από παλιά φωνές που ορκίζονταν για τη σφαιρικότητα της Γης (όπως ο Αρίσταρχος ο Σάμιος, ο «Κοπέρνικος της Αρχαιότητας»), ο κόσμος αρνιόταν να το δεχτεί. Και έπρεπε να περιμένουμε, ως Δύση τουλάχιστον, τις περιπέτειες του Μαγγελάνου το 1519 για να πειστούμε για τη «σφαιρική υπόθεση». Πειστήκαμε ωστόσο εντελώς; Αν κρίνουμε από τα πρακτικά της «Flat Earth Society», ακόμα και σήμερα δεν πιστεύουν όλοι στη δυτική «συνωμοσία».

Η ΕΥΗΜΕΡΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΠΟΤΕ
Η πίστη στην επιστημονική/τεχνολογική πρόοδο και η οικονομική ανάπτυξη του δυτικού κόσμου ήταν το πρόσταγμα του 20ού αιώνα. Ο οικονομολόγος Irving Fisher διακήρυττε το 1929 ότι τα χρηματιστήρια φαίνεται να έχουν αγγίξει ένα μόνιμο ιστορικό υψηλό. Ήταν η εποχή της απέραντης αισιοδοξίας και τα χρόνια της ευημερίας. Τρεις μέρες βέβαια μετά τη διακήρυξη του Fisher ο κόσμος έβλεπε εμβρόντητος το χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης να καταρρέει και τη Μεγάλη Ύφεση να σκιάζει τη Δύση για τουλάχιστον 10 χρόνια. Και έπρεπε να τελειώσει και ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος για να δει η δυτική οικονομία σημάδια ανάκαμψης! Βέβαια, στα χρόνια που ακολούθησαν ξαναπιστέψαμε ακράδαντα ως ανθρωπότητα ότι αυτή τη φορά η ευημερία ήταν οριστική, για να διαψευστούμε και πάλι πρόσφατα. Φαίνεται ότι κάποιος δεν μαθαίνει.

ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ; ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ;
Με την εισροή των tablets και smartphones και τη γενικευμένη χρήση υπολογιστών και άλλων ηλεκτρονικών συσκευών να μας κατακλύζει, κανείς δεν θα διαφωνούσε πλέον ότι το μέλλον της τεχνολογίας είναι λαμπρό. Δεν ήταν ωστόσο πάντα έτσι τα πράγματα. Στο παρελθόν ο κόσμος προσπαθούσε να καταλάβει και να εξηγήσει τη ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας, ενώ ακόμα και οι άνθρωποι που δούλευαν στη βιομηχανία της τεχνολογίας εμφανίζονταν σκεπτικιστές για την επικράτησή της. Μόλις το 1997, ο Ken Olsen, ιδρυτής της Digital Equipment Corp., δήλωνε πως δεν υπήρχε κανένας λόγος να θέλει κάποιος στο σπίτι του έναν υπολογιστή! Αλλά και παλιότερα, το 1946, ο χολιγουντιανός παραγωγός Darryl Zanuck «προφήτευε» το τέλος της τηλεόρασης τη στιγμή ακριβώς που γεννιόταν. Παρόμοιες απόψεις κυριάρχησαν λίγο-πολύ για κάθε νέα τεχνολογική τομή (CD-ROM, ακόμα και το Internet) για να διαψευστούν τραγικά αργότερα. Κι αυτό γιατί ό,τι δεν θεωρείται πιθανό σήμερα, μπορεί να βρει τον δρόμο του αύριο. Ταξίδι στον χρόνο κανείς;

 
ΟΙ ΤΕΤΡΑΜΕΛΕΙΣ ΑΓΟΡΙΣΤΙΚΕΣ ΜΠΑΝΤΕΣ ΜΕ ΚΙΘΑΡΕΣ ΕΧΟΥΝ ΞΟΦΛΗΣΕΙ
«Οι Beatles δεν έχουν κανένα μέλλον στη show business», αυτό δήλωνε διευθυντικό στέλεχος της Decca Records στον μάνατζερ του γκρουπ Brian Epstein το 1962! «Οι μπάντες έχουν πεθάνει. Ειδικά τα τετραμελή συγκροτήματα με κιθάρες, ξόφλησαν». Κι αυτή η δήλωση πήγαινε για την μπάντα που άλλαξε για πάντα τη μουσική! Τα «τζιμάνια» της Decca Records απέρριψαν λοιπόν τους Beatles από τις δισκογραφικές τους προοπτικές και έδωσαν την ευκαιρία σε μια άλλη μπάντα να ξεκινήσει την καριέρα της: ήταν οι «Brian Poole and the Tremeloes». Τους έχει ακούσει κανείς;

1η ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2000: Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΨΗΦΙΑΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Αυτή τη φορά η προφητεία δεν είχε να κάνει με τη θρησκεία και την Αποκάλυψη, ήταν οι γκουρού της τεχνολογίας που έβλεπαν την κατάρρευση του παγκόσμιου ψηφιακού συστήματος, που θα συμπαρέσυρε αναπόφευκτα και την καταστροφή του κόσμου. Ο «πονοκέφαλος» της 1ης Ιανουαρίου 2000 κράτησε μπόλικους μήνες πριν από την πρωτοχρονιά της αποφράδας αυτής χρονιάς: αναλυτές και προγραμματιστές υπέθεταν ότι το παγκόσμιο δίκτυο υπολογιστών θα κατέρρεε, επιφέροντας γενικευμένη δυσλειτουργία σε έναν κόσμο που στήριξε τη σύγχρονη δομή του στη χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας. Ποιο ήταν το πρόβλημα; Τα δύο τελευταία ψηφία της χρονιάς (τρόπος που είναι προγραμματισμένες οι ημερομηνίες σε πολλούς υπολογιστές) και το μπέρδεμα με το 2000, που θα λογιζόταν ως… 1900, κάνοντας τα πληροφορικά συστήματα να καταρρεύσουν. Παρά βέβαια κάποιες μικροδυσχέρειες περιορισμένης κλίμακας, ο ψηφιακός μας κόσμος επικράτησε και αυτής της «καταστροφής»…

Ο «ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ» ΕΙΝΑΙ ΑΒΥΘΙΣΤΟΣ
Την παραμονή του περίφημου ταξιδιού χωρίς επιστροφή, ο καπετάνιος του ΤΙΤΑΝΙΚΟΥ δήλωνε πως δεν βλέπει καμιά ζωτικής σημασίας καταστροφή που θα μπορούσε να συμβεί στο πλοίο. Η μοντέρνα ναυπηγική είχε κάνει το καράβι αβύθιστο! Από την άλλη, ο Phillip Franklin, αντιπρόεδρος της πλοιοκτήτριας White Star Line, πρόσθετε ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος βυθίσματος του ΤΙΤΑΝΙΚΟΥ. Η αισιόδοξη πρόβλεψη και των δυο τους διαψεύστηκε σε ένα από τα πλέον περίφημα ναυάγια της Ιστορίας…

ΤΟ ΟNLINE SHOPPING ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ
Είναι δύσκολο πλέον να φανταστεί κανείς έναν κόσμο χωρίς ηλεκτρονικές αγορές. Το «σπάσιμο» των τοπικών συνόρων και το άνοιγμα στην παγκόσμια αγορά είναι στις μέρες μας κοινός τόπος. Λίγα χρόνια πρωτύτερα ωστόσο πολλοί οικονομικοί αναλυτές προέβλεπαν τον πρόωρο θάνατο του online shopping, καθώς οι γυναίκες -ισχυρίζονταν- θέλουν να βγαίνουν από το σπίτι τους, να περιεργάζονται το προϊόν και να αλλάζουν γνώμη όποτε το θελήσουν! Οι ηλεκτρονικές αγορές ήταν δεσμευτικές, γι’ αυτό και δεν θα έπιαναν ποτέ. Το online shopping είναι σήμερα μια ιδιαιτέρως ανθηρή αγορά με ακόμα πιο ελπιδοφόρες προβλέψεις για το μέλλον…

ΕΓΧΕΙΡΙΣΕΙΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΚΑΙ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ; ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΜΒΟΥΝ ΠΟΤΕ!
«Η κοιλιά, το στέρνο και το κεφάλι θα παραμείνουν για πάντα κλειστά στην προσπάθεια εισχώρησης του σοφού και φιλάνθρωπου χειρουργού», δήλωνε το 1873 ο Sir John Eric Erichsen, γιατρός της βασίλισσας Βικτορίας και ένας από τους πλέον επιφανείς επιστήμονες της εποχής. Οι απόψεις του ακολουθούσαν το περιρρέον κλίμα, που διακήρυττε ότι δεν μπορούν όλα να «τεμαχιστούν» στη χειρουργική κλίνη. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι μόλις λίγα χρόνια αργότερα, το 1884, συντελούταν η πρώτη εγχείριση εγκεφάλου της μοντέρνας εποχής, από τον Βρετανό χειρουργό Rickman Godlee, για την αφαίρεση όγκου στο κεφάλι. Και 11 χρόνια αργότερα, ο Νορβηγός χειρουργός Axel Cappelen εκτελούσε την πρώτη εγχείριση καρδιάς στο νοσοκομείο Rikshospitalet του Όσλο.
 













Η ΥΠΝΟΒΑΣΙΑ ΣΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΑ ΤΗΣ


Παράδοξα περιστατικά με… αεικίνητους υπνοβάτες! Παρά το γεγονός ότι η υπνοβασία είναι αρκετά συνηθισμένη και οι υπνοβάτες εντελώς ακίνδυνοι, για κάποιους φαίνεται ότι λειτουργεί κομματάκι παράξενα. Και απολύτως επικίνδυνα βεβαίως!
Είναι η τρομακτική συχνότητα εμφάνισης του φαινομένου που ενοχοποιείται για την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά κάποιων υπνοβατών, που τρέμουν πλέον κάθε φορά που πηγαίνουν στο κρεβάτι τους.
Και βέβαια ένα κακό περιστατικό αρκεί για να αλλάξει τη ζωή τους δραματικά, σαν να απελευθερώνεται λες ένα τέρας μέσα από κατά τα άλλα φιλήσυχους ανθρώπους…

ΥΠΝΟΒΑΤΗΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΕΙ
Εδώ μιλάμε για την πλέον διαβόητη περίπτωση εγκλήματος από υπνοβάτη. Ο Καναδός Kenneth Parks άρχισε να υποφέρει από αϋπνίες όταν ήταν 20 ετών, ως αποτέλεσμα μιας σειράς θλιβερών περιστατικών της ζωής του. Στις 23 Μαΐου 1987 λοιπόν ο Parks σηκώθηκε από το κρεβάτι του, μπήκε στο αμάξι του, οδήγησε 20 χιλιόμετρα μέχρι το σπίτι των πεθερικών του, μαχαίρωσε την πεθερά του και τραυμάτισε σοβαρά τον πεθερό του και κατόπιν οδήγησε και πάλι μέχρι το πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα για να παραδοθεί. Μόνο που σε όλη αυτή την αλληλουχία των γεγονότων υπνοβατούσε! Ο ίδιος διατηρούσε μάλιστα πολύ καλή σχέση με τα πεθερικά του, την ίδια ώρα που η γυναίκα του ορκιζόταν για την έλλειψη κινήτρων του για το ειδεχθές έγκλημα. Το δικαστήριο θα τον αθώωνε την επόμενη χρονιά.

ΥΠΝΟΒΑΤΙΣΣΑ ΣΕ ΞΕΦΡΕΝΕΣ ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΥΡΕΣΕΙΣ
Μια μεσήλικη Αυστραλή -το όνομά της δεν δόθηκε ποτέ στη δημοσιότητα- αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα με την υπνοβασία της. Κι ενώ δεν έχουν αποκαλυφθεί πολλά για το περιστατικό, είναι ξεκάθαρο ότι ούτε η ίδια ούτε ο σύντροφός της γνώριζαν αρχικά για την κατάστασή της. Η γυναίκα λοιπόν σηκωνόταν από τον ύπνο της, έβγαινε από το σπίτι και επιδιδόταν σε αχαλίνωτο σεξ με αγνώστους. Αυτό συνέβαινε για μπόλικους μήνες, όταν τα πολυάριθμα προφυλακτικά που βρίσκονταν συνεχώς έξω από την οικία του ζευγαριού άρχισε να τους κινεί την υποψία.
Το πράγμα δεν θα αποκαλυπτόταν βέβαια αν δεν ξυπνούσε τυχαία ο σύντροφος και την έπιανε στα πράσα έξω από το σπίτι, με την ίδια να κοιμάται βέβαια του καλού καιρού! Η επικίνδυνη υπνοβασία της θα την ανάγκαζε να αναζητήσει τη βοήθεια ειδικού.

ΥΠΝΟΒΑΤΗΣ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΚΡΥΟ
Ο Timothy Brueggeman από το Ουισκόνσιν δεν είχε ιστορικό υπνοβασίας, υπέφερε ωστόσο από αϋπνίες για χρόνια. Ένα καλοκαίρι λοιπόν κοιμήθηκε στο τιμόνι και συγκρούστηκε με ένα δέντρο, με το περιστατικό να καλεί σε άμεση λύση: του συνταγογράφησαν το γνωστότερο υπνωτικό χάπι των Η.Π.Α., το διαβόητο Ambien, που έχει ενοχοποιηθεί για εκατοντάδες περιστατικά υπνοβασίας στα χρόνια που κυκλοφορεί. Τον Ιανουάριο του 2009 λοιπόν ο άτυχος άνδρας σηκώθηκε από το κρεβάτι του φορώντας μόνο τα εσώρουχά του και βγήκε έξω στην παγωμένη νύχτα. Βρέθηκε την άλλη μέρα νεκρός, με την υπνοβασία του να τον αναγκάζει να αποκοιμηθεί στο χιόνι…

ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΙΓΑΤΟΡΕΣ
Ο James Currens υπνοβατούσε για μακρό χρονικό διάστημα, η τρομακτικότερη περιπέτειά του συνέβη ωστόσο όταν έφτασε στα 77 του. Το 1998 λοιπόν ο ηλικιωμένος άντρας σηκώθηκε από το κρεβάτι του, πήρε το καλάμι του ψαρέματος και κατευθύνθηκε στη γειτονική λιμνούλα. Κάποια στιγμή ξύπνησε από την υπνοβασία και βρέθηκε μέχρι το στέρνο μέσα στο νερό, δεν μπορούσε ωστόσο να βγει έξω καθώς είχε κολλήσει στη λάσπη. Και σαν να μην έφτανε αυτό, περικυκλώθηκε από αλιγάτορες. Οι κραυγές του βέβαια θα ακούγονταν στο γειτονικό σπίτι και η αστυνομία που έφτασε λίγο μετά κατάφερε να τον απελευθερώσει από την περιπέτειά του σώο και αβλαβή.

ΥΠΝΟΒΑΤΗΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ
Το 2003, ο 83χρονος Edward Lowe βρέθηκε νεκρός στον κήπο του, έχοντας υποστεί βάναυσο ξυλοδαρμό. Η αστυνομία συνέλαβε κατόπιν τον γιο του, Jules, ως ένοχο: οι δύο άντρες είχαν βγει και τα είχαν κοπανήσει γερά το βράδυ που συνέβη το περιστατικό, με τον Jules να ισχυρίζεται παράλληλα ότι η οικογένεια διέθετε ιστορικό υπνοβασίας. Κι εκεί ακριβώς στηρίχθηκε η υπερασπιστική του γραμμή: ναι μεν σκότωσε τον πατέρα του, το έκανε όμως στον ύπνο του! Ήταν ήδη γνωστό ότι ο Edward γινόταν βίαιος, όταν μεθούσε, ήταν λοιπόν πιθανό ο υπνοβάτης γιος να τον σκότωσε σε πράξη αυτοάμυνας. Αυτό τουλάχιστον θεώρησε το δικαστήριο, που τον αθώωσε.

Ο ΣΕΞΟΒΑΤΗΣ
Ο Jan Luedecke από το Τορόντο του Καναδά πήγε σε ένα πάρτι το 2005. Αφού μέθυσε, αποκοιμήθηκε στον καναπέ του σπιτιού. Λίγες ώρες αργότερα, τον ξύπνησε ανάστατος ένας άγνωστος άντρας, φωνάζοντας και σπρώχνοντάς τον, κατηγορώντας τον ότι είχε βιάσει μια κοπέλα. Ο 33χρονος Luedecke συνειδητοποίησε ότι ο άντρας είχε δίκιο, όταν ανακάλυψε ότι φορούσε ακόμα το προφυλακτικό. Το δικαστήριο ήταν πολύ σκεπτικό να δεχθεί τους ισχυρισμούς του, οι τέσσερις πρώην κοπέλες του Luedecke θα κατέθεταν ωστόσο ότι είχαν κι αυτές αντίστοιχες εμπειρίες από τη σεξοβασία του όταν διατηρούσαν δεσμό. Ο Luedecke απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες.

Η ΑΚΡΟΒΑΤΙΣΣΑ
Ένας άντρας που επέστρεφε στο σπίτι του στο Dulwich της Αγγλίας στις 2 τα ξημερώματα είδε ένα σοκαριστικό θέαμα: μια 15χρονη κοπέλα είχε κουλουριαστεί στην κορυφή ενός γερανού κατασκευών! Μόνο όταν την προσέγγισε ο πρώτος πυροσβέστης ανακάλυψαν ότι η κοπέλα υπνοβατούσε, με τη δοκιμασία να γίνεται ακόμα πιο τρομακτική καθώς δεν ήξεραν αν πρέπει να την ξυπνήσουν: θα μπορούσε να τρομάξει και να πέσει στο έδαφος. Ο πυροσβέστης βρήκε το κινητό της και κάλεσε τους γονείς της, οι οποίοι γνωρίζοντας το ιστορικό της υπνοβασίας της βρήκαν μια έξυπνη λύση: την κάλεσαν στο κινητό της και η ίδια ξύπνησε από τον ήχο, με την πυροσβεστική να την κατεβάζει στην ασφάλεια. Η 15χρονη είχε σκαρφαλώσει σε ύψος 40 μέτρων και προχώρησε μετά στην κορυφή του γερανού για άλλα 12 μέτρα.

ΓΚΟΥΡΜΕ ΥΠΝΟΒΑΤΙΣΣΑ
Η 55χρονη Lesley Cusack από το Chesire της Αγγλίας τρώει ενώ υπνοβατεί. Την ώρα που αυτό ακούγεται βέβαια ακίνδυνο, εγκυμονεί αντιθέτως μια πληθώρα ρίσκων. Η ίδια αναγκάστηκε να αλλάξει όλες τις διατροφικές της συνήθειες, καθώς έπαιρνε ξαφνικά βάρος, χωρίς να ξέρει γιατί. Μέχρι και σε γυμναστήριο γράφτηκε για να χάσει τα εξτρά κιλά! Είναι όμως και το άλλο: μαγειρεύει ενώ υπνοβατεί, χρησιμοποιώντας φούρνο με γκάζι, το οποίο είναι επικίνδυνο από μόνο του, τόσο για την ίδια, όσο και τους γείτονες. Και τέλος είναι και οι κίνδυνοι που υπάρχουν για την υγεία της από το γεγονός ότι δεν γνωρίζει τι τρώει, πώς (και αν) το μαγειρεύει και τι ποσότητες καταβροχθίζει. Κάποιες μάλιστα φορές δοκιμάζει πράγματα που δεν θα έτρωγε υπό άλλες συνθήκες, όπως βαζελίνη, μπογιά και απορρυπαντικό.

ΠΑΙΔΙ ΠΕΦΤΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΕΤΑΡΤΟ ΟΡΟΦΟ
Η υπνοβασία είναι περισσότερο κοινή στα παιδιά παρά στους ενηλίκους: το 17% περίπου των παιδιών ηλικίας 4-8 ετών βιώνουν περιστατικά υπνοβασίας, ενώ για τους ενηλίκους το ποσοστό πέφτει στο 4-10%. Ο Stuart Miller ήταν 8 χρονών, όταν είχε ένα περιστατικό υπνοβασίας: μια νύχτα του Σεπτεμβρίου του 1993, σηκώθηκε από το κρεβάτι του και πήδηξε έξω από το διαμέρισμά του, που ήταν στον τέταρτο όροφο συγκροτήματος εργατικών κατοικιών
Ο μικρός θα καθηλωνόταν έκτοτε σε αναπηρικό καροτσάκι, με τη δικαστική διαμάχη να δικαιώνει την οικογένεια: ο κατασκευαστής του συγκροτήματος κάθισε στο εδώλιο γιατί δεν πήρε μέτρα που θα απέτρεπαν ένα τέτοιο ενδεχόμενο, ενώ έπειτα από 7 χρόνια επιδικάστηκε στην οικογένεια αποζημίωση 1,5 εκατομμυρίου ευρώ.

Ο ΝΤΕΤΕΚΤΙΒ-ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ
Ο Robert Ledru ήταν ένας από τους γνωστότερους και καλύτερους αστυνομικούς ντετέκτιβ του Παρισιού κατά τον 19ο αιώνα. Ήταν λοιπόν πολύ φυσικό να του ανατεθεί μια υπόθεση στη Χάβρη, με το τοπικό αστυνομικό τμήμα να αντιμετωπίζει δυσκολίες στο να εξιχνιάσει τη δολοφονία.
Ένας Παριζιάνος λοιπόν, ο Andre Monet, είχε πυροβοληθεί θανάσιμα σε τοπική παραλία. Το μόνο στοιχείο που είχε ο δαιμόνιος ντετέκτιβ ήταν τα αποτυπώματα των ποδιών του δράστη πάνω στην άμμο, όταν ρίγη τρόμου τον κατέκλυσαν: από τον δολοφόνο έλειπε το μικρό δαχτυλάκι του δεξιού ποδιού, όπως βέβαια και από τον αστυνομικό! Ο Ledru εξιχνίασε λοιπόν την υπόθεση στο φτερό: είχε δολοφονήσει τον Monet, ενώ υπνοβατούσε. Η αστυνομία είχε βέβαια -δικαιολογημένα- τις επιφυλάξεις της να δεχτεί την ιστορία του, γι’ αυτό και αποφάσισαν να κάνουν ένα πείραμα: τον έβαλαν στο κελί και τον παρατηρούσαν σε 24ωρη βάση.
Το πρώτο βράδυ, πράγματι υπνοβάτησε. Το δεύτερο βράδυ, όταν τοποθέτησαν ένα όπλο δίπλα του, ο ντετέκτιβ το χρησιμοποίησε για να πυροβολήσει τους δεσμοφύλακες. Κι ενώ το δικαστήριο τον αθώωσε, ήταν ξεκάθαρο ότι ο τύπος αποτελούσε δημόσιο κίνδυνο. Τον «εξόρισαν» λοιπόν σε μια φάρμα στην εξοχή, όπου θα περνούσε τα υπόλοιπα 50 χρόνια της ζωής του με νοσοκόμες και φρουρούς.
 

http://www.otherside.gr/2014/06/ypnovasia-sta-apolytws-tromaktika-tis/

Τετάρτη 25 Ιουνίου 2014














ΒΑΣΙΛΙΣΣΗΣ ΟΛΓΑΣ 261-263, ΤΟ «ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΟ» ΣΠΙΤΙ


της Λίας Μαλλίδου,
φωτογραφίες: Δημήτρης Συμεωνίδης

 
Στη Θεσσαλονίκη υπάρχουν πολλά νεοκλασικά, παλαιά αρχοντικά κτίρια, το καθένα με τη δική του ιδιαίτερη αίγλη και ιστορία. Ένα απ’ αυτά, σε κακή κατάσταση -μισογκρεμισμένο!- βρίσκεται στην γωνία της οδού Β. Όλγας και Μ. Ψελλού.
Η ιστορία αυτού του σπιτιού δεν αφορά την αρχιτεκτονική του, ούτε αυτούς που το έχτισαν ή το κατοίκησαν, γιατί μάλλον δεν υπάρχουν οι σχετικές πληροφορίες. Η ιστορία του γνωστού ως «στοιχειωμένο σπίτι» είναι οι διαφορετικές και μάλλον αρκετές δοξασίες περί θορύβων και κραυγών των φυλακισμένων πνευμάτων που ακούγονται τα βράδια, περί της κακής κατάληξης όσων θέλησαν είτε να το κατεδαφίσουν, είτε να το κατοικήσουν, είτε να το φωτογραφίσουν... (...η δική μας φωτογραφική μηχανή πάντως, άντεξε)!
Ενδεικτικά, όπως μας είπε η κα Αθηνά Παντίδου, της οποίας ο πατέρας ήταν ιδιοκτήτης του ακινήτου και η ίδια μεγάλωσε εκεί, για τις ιστορίες που ακούγονται: «Δύο αδέρφια Εβραίοι γεροντοπαλίκαρα διατηρούσαν εκεί χαρτοπαικτική λέσχη. Όταν άρχισαν οι Γερμανοί να σφάζουν τους Εβραίους οι Εβραίοι πήγαιναν τα χρυσαφικά τους σε αυτά τα δύο αδέλφια για να τους τα φυλάξουν επειδή ήταν μεγάλο το οικόπεδο. Αφού πέθαναν τα αδέρφια το πνεύμα τους (όπως λένε) έμεινε εκεί.
Αργότερα το ίδιο σπίτι έγινε τόπος σφαγής Εβραίων. Ψυχές μείνανε εκεί μαζί με τα αδέρφια. Όποιος εργολάβος μετά έπαιρνε το οικόπεδο δεν μπορούσε να το χτίσει, γιατί όποιος προσπαθούσε κάτι πάθαινε. Και φυσικά κανένας δεν μπόρεσε να βρει τα χρυσαφικά.
Ένας φωτογράφος που προσπάθησε να το φωτογραφήσει από μέσα, δεν μπόρεσε γιατί αισθανόταν δυσφορία και έπεφτε η φωτογραφική του. Μαγνητοφώνησε σε κασέτα έπειτα τους θορύβους εκεί μέσα, ώστε να βγάλει άκρη και ακουγόταν περίεργα πράγματα. Αυτή είναι η ιστορία και η φημολογία του. Λέγεται πάντως πως όποιος μπλέκει εκεί μέσα άσχημα πράγματα συμβαίνουν»!





Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΑΛΑΖΟΝΙΚΗΣ ΑΡΑΧΝΗΣ ΜΕ ΤΗ ΘΕΑ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΗΣ ΠΑΛΛΑΔΑΣ, ΠΟΥ ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕ ΝΑ ΖΕΙ ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΩΜΕΝΗ


Η Αράχνη ήταν η κόρη του Ίδμωνα και ζούσε στη Λυδία της Μικράς Ασίας, μια πόλη ξακουστή για τα υφαντά της. Έτσι η Αράχνη έγινε κι εκείνη μια εξαιρετική υφάντρα σε σημείο που ακόμα και οι Νύμφες πήγαιναν να θαυμάσουν τα έργα της. Όλοι πίστευαν ότι είχε διδαχθεί την τέχνη από την Αθηνά Εργάνη. Η θεά Αθηνά μαζί με τον Ήφαιστο ήταν προστάτες όλων των συντεχνιών. Η ίδια όμως ήταν και θεά της υφαντουργίας, γι’ αυτό συχνά τη βλέπουμε σε παραστάσεις να κρατάει αδράχτι. Η Αράχνη βέβαια δεν παραδέχθηκε ποτέ ότι το ταλέντο της το όφειλε στη θεά. Τόλμησε μάλιστα να συγκριθεί μαζί της λέγοντας ότι ήταν πολύ καλύτερη και θα τη νικούσε σε οποιαδήποτε αναμέτρηση. Η έπαρση και η αλαζονεία της υφάντρας απογοήτευσαν την Αθηνά, η οποία έκανε μια ύστατη προσπάθεια να τη συνετίσει. Μεταμφιέστηκε σε γριά και συμβούλευσε την Αράχνη να αντιληφθεί τη διαφορά ανάμεσα σε μια θνητή και σε μια θεά και τη συμβούλευσε ότι είναι ύβρις να προσπαθεί κάποιος θνητός να αναμετρηθεί με τους θεούς. Η Αράχνη συνέχισε την αλαζονική συμπεριφορά λέγοντας ότι σε περίπτωση μονομαχίας θα τη νικούσε.

Η ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ ΚΑΙ Η ΤΙΜΩΡΙΑ
Η Αθηνά τότε αποκαλύφθηκε και οι δυο γυναίκες αναμετρήθηκαν στην τέχνη που ήξεραν καλά. Η Αθηνά κέντησε τα δικά της κατορθώματα. Δημιούργησε ένα έργο για τη διαμάχη της με τον Ποσειδώνα και σκηνές από βίους θνητών που διέπραξαν ύβρη απέναντι στους θεούς.
Η Αράχνη αντίθετα με ιδιαίτερο θράσος απεικόνισε τις ερωτικές ατασθαλίες των θεών που αποπλανούσαν θνητές, αφού πρώτα εξαπατούσαν τα υποψήφια θύματά τους. Η Αθηνά εξοργίστηκε με  την έπαρση της  υφάντρας και έσκισε το υφαντό της. Όταν όμως είδε το υφαντό της, θαύμασε την τεχνική και το ταλέντο της Αράχνης. Δεν έδειξε το παραμικρό και τη χτύπησε στο πρόσωπο. Το βαρύτερο όμως για την Αράχνη ήταν ότι η Θεά έσκισε το υφαντό της. Λίγο αργότερα, η πληγωμένη και ταπεινωμένη υφάντρα προσπάθησε να βάλει τέλος στη ζωή της και κρεμάστηκε.
Η Αθηνά που δεν περίμενε αυτή την εξέλιξη, χαλάρωσε τη θηλιά και μετέτρεψε το σώμα της σε αρθροπόδα αράχνη ρίχνοντας πάνω της ακόνιτο που ακόμα και σήμερα θεωρείται το πιο δηλητηριώδες φυτό στην Ευρώπη. Η θεά δεν την άφησε να πεθάνει. Τη μεταμόρφωσε μ’ αυτό το δηλητήριο σε έντομο και την καταράστηκε να ζει πάντα κρεμασμένη εξασκώντας την τέχνη της και να βρίσκεται πάντα κάποιος που να χαλάει τον ιστό της.
Μια δεύτερη εκδοχή του μύθου λιγότερο αποδεκτή κάνει λόγο για μια νεαρή κοπέλα υφάντρα, που την έλεγαν Αράχνη. Η βαριά άρρωστη μητέρα της την παρακαλούσε να πάει να τη δει έστω για τελευταία φορά, αλλά η κόρη δεν είχε χρόνο γιατί ύφαινε στον αργαλειό. Τότε η μητέρα της λίγο πριν πεθάνει, την καταράστηκε να γίνει έντομο και να υφαίνει μια ολόκληρη ζωή τον ιστό της. Όποια εκδοχή κι αν διαλέξετε, το βέβαιο είναι ότι η ύβρις απέναντι στους θεούς και τους γονείς τιμωρείται.



 










ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ ΠΟΥ ΞΕΠΕΡΝΟΥΝ ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ…


Από την Τερατώδη Μελέτη στις Θεραπείες αποστροφής και το Εργαστήριο δηλητηρίου. Πείτε τα αντιδεοντολογικά, ανήθικα και απαγορευμένα, πείτε τα φρικιαστικά, αποτρόπαια και στυγερά και θα έχετε σε όλα δίκιο.
Γιατί είναι πράγματι ακριβώς αυτό: όταν ο άνθρωπος μετατρέπεται σε κτήνος για «επιστημονικούς» σκοπούς και «ερευνητικές» ανάγκες. Όταν ο άνθρωπος κακοποιεί τους συνανθρώπους του χωρίς τύψεις και δεύτερες σκέψεις. Ο ανθρώπινος πειραματισμός βέβαια και η κλινική ηθική έχουν εξελιχθεί με τα χρόνια. Γιατί δεν είναι πολύ παλιά οι εποχές που χρησιμοποιούνταν ως πειραματικά υποκείμενα φυλακισμένοι, σκλάβοι και άνθρωποι του περιθωρίου.
Ούτε και απέχουμε τόσο από τα χρόνια που φωτισμένοι γιατροί δοκίμαζαν στον εαυτό τους τα πειράματά τους, απρόθυμοι να ρισκάρουν τις ζωές των άλλων. Για τον αυτο-πειραματισμό έχουμε μιλήσει και παλιότερα, με επιστήμονες που έγιναν αυτοβούλως πειραματόζωα του εαυτού τους.
Με αυτά υπόψη, ας δούμε 10 διαβόητες υποθέσεις πειραμάτων σε ανθρώπους, με την ελπίδα ότι έχουμε διδαχθεί ως ανθρωπότητα για την ανηθικότητα της πράξης, αλλά και τη μεθοδολογικά παρακινδυνευμένη επιστημονική γνώση που αποκτιέται από τέτοιες αντιδεοντολογικές πρακτικές.

ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΟΥ ΣΤΑΝΦΟΡΝΤ
Το περίφημο Stanford Prison Experiment ήταν μια ψυχολογική δοκιμασία που σχεδιάστηκε για να μελετήσει τις ανθρώπινες αντιδράσεις σε κατάσταση εγκλεισμού αλλά και τις συμπεριφορικές αλλαγές τόσο των τροφίμων, όσο και των δεσμοφυλάκων. Το πείραμα εκτελέστηκε το 1971 από ομάδα ερευνητών, με επικεφαλής τον διαπρεπή ψυχολόγο Φιλίπ Ζιμπαρντό, στο υπόγειο του τμήματος Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Στάνφορντ, που είχε μετατραπεί κατάλληλα σε φυλακή. Προπτυχιακοί φοιτητές χρησιμοποιήθηκαν εθελοντικά ως πειραματικά υποκείμενα και στις δύο συνθήκες (φύλακες/κρατούμενοι): τόσο οι τρόφιμοι, όσο και οι δεσμοφύλακες υιοθέτησαν σχεδόν αμέσως τους νέους τους ρόλους, υπερβαίνοντας τις αντιδράσεις που προέβλεπε η ψυχολογική δοκιμασία, καταλήγοντας σε επικίνδυνες και ακραίες καταστάσεις. Το 1/3 των «δεσμοφυλάκων» επέδειξαν «αυθεντικές» (όπως σχολιάζεται στο πείραμα) σαδιστικές τάσεις, με τους περισσότερους «κρατουμένους» να τραυματίζονται ψυχολογικά (και να κακοποιούνται σωματικά), ωθώντας τον Ζιμπαρντό να εγκαταλείψει άρον-άρον το πείραμα.

Η ΤΕΡΑΤΩΔΗΣ ΜΕΛΕΤΗ
Την ονόμασαν Monster Study και όχι άδικα: επρόκειτο για μια πειραματική δοκιμασία που θα τέσταρε μια νέα θεωρία για τον παιδικό τραυλισμό. Το πείραμα εκτελέστηκε σε 22 ορφανά παιδιά του Ντάβενπορτ της Αϊόβα και διεξήχθη το 1939 από τον Wendell Johnson του Πανεπιστήμιου της Αϊόβα. Αφού χώρισε τα παιδιά σε πειραματικές ομάδες μέσα σε ελεγχόμενες συνθήκες, ο Johnson χορήγησε θετική θεραπεία λόγου στα μισά παιδιά, υμνώντας την ευχέρεια της ομιλίας τους και αρνητική θεραπεία στα άλλα, κατακρίνοντάς τα βάρβαρα για κάθε προφορικό λάθος που μπορεί να έκαναν, αποκαλώντας τα «κεκέδες». Τι βρήκε; Ότι πολλά από τα παιδιά που δεν υπέφεραν αρχικά από διαταραχές λόγου και είχαν δεχτεί τον αρνητικό πειραματικό χειρισμό απέκτησαν αρνητικά ψυχολογικά χαρακτηριστικά, ενώ κάποια από αυτά εμφάνισαν διαταραχές λόγου που σε κάποιες περιπτώσεις διατηρήθηκαν σε ολόκληρη τη ζωή τους. Το παρατσούκλι Monster Study αποδόθηκε στην έρευνα από συναδέλφους του Johnson που είχαν αποτροπιαστεί από το γεγονός ότι επιδόθηκε σε πείραμα με ορφανά παιδιά για να αποδείξει τη θεωρία του! Το πείραμα παρέμεινε μάλιστα μυστικό για πολλά χρόνια, για να μην αμαυρωθεί η φήμη του επιστήμονα, με το Πανεπιστήμιο της Αϊόβα να απολογείται δημόσια για τη δοκιμασία το 2001.

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ 4,1
Με κωδικό όνομα Project 4.1 σχεδιάστηκε μια ιατρική δοκιμασία από τις Αρχές των Η.Π.Α. για εκείνους τους κατοίκους των νησιών Marshall που είχαν εκτεθεί σε μεγάλες δόσεις ραδιενέργειας από την πυρηνική δοκιμή Castle Bravo της 1ης Μαρτίου 1954 στην ατόλη του Μπικίνι. Στην πρώτη δεκαετία της δοκιμής, τα αποτελέσματα της πυρηνικής έκρηξης ήταν ασαφή και διφορούμενα, χωρίς να είναι στατιστικά δυνατό να συσχετιστεί η έκθεση στη ραδιενέργεια με προβλήματα υγείας: παρά τον αυξημένο αριθμό κρουσμάτων αποβολών και δύσμορφων γεννήσεων, δεν προέκυπτε στατιστική σημαντικότητα.
Στις δεκαετίες που ακολούθησαν ωστόσο οι επιπτώσεις της πυρηνικής έκρηξης ήταν αναντίρρητες: μέχρι το 1974, το 1/3 των παιδιών είχε εμφανίσει νεοπλασματικές ασθένειες, με τις κυβερνητικές υπηρεσίες να περιορίζονται να δηλώσουν πως γνώριζαν ήδη τις τραγικές επιπτώσεις της πυρηνικής ενέργειας για την υγεία του πληθυσμού που έχει εκτεθεί στην καταστρεπτική της δράση. Όσο για το ίδιο το πείραμα, που οδήγησε σε μεγαλύτερη κατανόηση των επιπλοκών της υγείας των θυμάτων του πυρηνικού ολέθρου, θεωρήθηκε από τους συμμετέχοντες ότι τους είχαν συμπεριφερθεί ως πειραματόζωα και ινδικά χοιρίδια σε πυρηνικό πείραμα.

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ MKULTRA
Το Project MKULTRA ή MK-ULTRA ήταν το κωδικό όνομα για το απόρρητο ερευνητικό πρόγραμμα της C.I.A. για τον έλεγχο του ανθρώπινου νου, που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ’50 και συνεχίστηκε τουλάχιστον μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’60. Η προσπάθεια χειραγώγησης της νοητικής κατάστασης των υποκειμένων και η προσδοκώμενη αλλαγή της εγκεφαλικής τους λειτουργίας συντελέστηκε μέσω της αθρόας χορήγησης ναρκωτικών και παραισθησιογόνων ουσιών, αλλά και άλλων «μεθοδολογιών». Περίφημη είναι η χορήγηση L.S.D. στους υπαλλήλους της C.I.A., σε στρατιωτικό προσωπικό, κυβερνητικούς παράγοντες, ιερόδουλες, ψυχασθενείς αλλά και μέλη του γενικού πληθυσμού για να μελετήσουν τις αντιδράσεις των «κατηγοριών» αυτών στην ψευδαισθησιακή δράση της ουσίας. Κανείς δεν γνώριζε βέβαια ότι υποβαλλόταν σε χρήση ναρκωτικών ουσιών, με την ίδια τη στρατολόγηση πειραματικών υποκειμένων να είναι επίσης παράνομη. Η C.I.A. έφτασε μέχρι και στο σημείο να λειτουργήσει μια σειρά οίκων ανοχής για να στρατολογήσει άντρες που θα ντρέπονταν να δημοσιοποιήσουν τα γεγονότα: τους χορηγούσαν εν αγνοία τους L.S.D. και άλλες ουσίες και κατέγραφαν τις αντιδράσεις τους μαγνητοσκοπώντας τις ερωτικές περιπτύξεις. Το 1973, ο διευθυντής της C.I.A., Richard Helms, παρήγγειλε την καταστροφή των φακέλων του MKULTRA, αφήνοντας τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες του πειράματος στο σκοτάδι.

ΟΙ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΑΠΟΣΤΡΟΦΗΣ
Οι νοτιοαφρικανικές δυνάμεις του Απαρτχάιντ ανάγκασαν λευκούς ομοφυλόφιλους στρατιώτες και των δύο φύλων να υποβληθούν σε «σεξουαλική αλλαγή» κατά τις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Τι περιλάμβανε η πειραματική δοκιμασία; Χημικό ευνουχισμό, ηλεκτροσόκ και πολλές ακόμα αντιδεοντολογικές και ανήθικες τεχνικές, με τον αριθμό των ανθρώπων που υποβλήθηκαν στην αποτρόπαιη μέθοδο να φτάνει τους 900, από το 1971-1989. Τα στρατιωτικά νοσοκομεία της χώρας μεταβλήθηκαν σε κολαστήρια, με το απόρρητο πρόγραμμα να προσπαθεί να εξαλείψει την ομοφυλοφιλία από τη στρατιωτική θητεία. Οι ύποπτοι για ομοφυλοφιλικές τάσεις σύρονταν βιαίως σε στρατιωτικά ψυχιατρεία, με αυτούς που δεν μπορούσαν να «θεραπευτούν» με φάρμακα(!) να υποβάλλονται σε θεραπείες αποστροφής: ορμονοθεραπείες, βαριά ηλεκτροσόκ και άλλες ριζοσπαστικές «ψυχιατρικές» μεθόδους, που περιλάμβαναν χημικό ευνουχισμό του υποκειμένου ή ακόμα και εγχειρίσεις αλλαγής φύλου. Ο επικεφαλής των φρικτών μεθόδων αποστροφής Dr. Aubrey Levin ζει σήμερα στην Αυστραλία και είναι αξιοσέβαστο μέρος της παγκόσμιας ψυχιατρικής κοινότητας.

ΤΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΑΣ ΚΟΡΕΑΣ
Οι υποθέσεις ανθρώπινων πειραματισμών που έγιναν σε εγκαταστάσεις της Βόρειας Κορέας είναι πολυάριθμες, με τους μελετητές να τις συγκρίνουν με τα αποτρόπαια ναζιστικά πειράματα του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου. Η κατάφωρη καταπάτηση των δικαιωμάτων των φυλακισμένων στη χώρα είναι κοινός τόπος για τη Βόρεια Κορέα, με την απάνθρωπη μεταχείριση των τροφίμων και την παράνομη μετατροπή τους σε πειραματικά υποκείμενα. Πενήντα υγιείς φυλακισμένες εξαναγκάστηκαν να καταναλώσουν δηλητηριασμένα φύλλα λάχανου, παρά τις φρικτές κραυγές όσων είχαν ήδη δοκιμάσει: 20 λεπτά μετά, όλες τους ήταν νεκρές, με το αίμα να αναβλύζει από κάθε κοιλότητα του σώματός τους. Η άρνηση μάλιστα να «συμμετέχει» ένας κρατούμενος στη δοκιμασία που έχει επιλεχθεί σημαίνει αυτομάτως την καταδίκη του, αλλά και της οικογένειάς του. Αναφορές υπάρχουν -από επιζήσαντες κυρίως- για παράνομα εργαστήρια εφοδιασμένα με θαλάμους αερίων, όπου τα υποκείμενα υποβάλλονται σε πειράματα βιολογικού πολέμου. Συχνά μάλιστα ο πειραματικός χειρισμός περιλαμβάνει ολόκληρες οικογένειες, οι οποίες υποβάλλονται σε τεχνικές νευρο-βιολογικού πολέμου, με τους «επιστήμονες» να παρακολουθούν τον φριχτό θάνατό τους, καταγράφοντας τις αντιδράσεις αλλά και την αποτελεσματικότητα του χειρισμού. Συμβαίνει ακόμα.

ΤΟ «ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟΥ» ΤΗΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΈΝΩΣΗΣ
Το Εργαστήριο Δηλητηρίου των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών, επίσης γνωστό ως Εργαστήριο 1, Εργαστήριο 2 ή Θάλαμος, ήταν μια σειρά μυστικών εγκαταστάσεων για την έρευνα και ανάπτυξη δηλητηρίων και νέων μεθόδων εξόντωσης. Οι σοβιετικοί έλεγξαν εδώ μια μεγάλη ποικιλία δηλητηριωδών ουσιών και αερίων σε φυλακισμένους, αντιφρονούντες συνήθως, με στόχο την παραγωγή ενός άγευστου και άοσμου χημικού που θα παρέμενε μη ανιχνεύσιμο μετά τον θάνατο. Τα δηλητήρια παρουσιάζονταν μάλιστα ως θεραπείες, με τους τροφίμους να μην έχουν άλλη επιλογή από το να τα δοκιμάσουν. Τελικά, το πολυπόθητο δηλητήριο με τις επιδιωκόμενες ιδιότητες παράχθηκε, το περίφημο C-2, έπρεπε λοιπόν να δοκιμαστεί και πάλι στους φυλακισμένους: οι σοβιετικές «επιστημονικές» αναφορές κάνουν λόγο ακόμα και για φυσική αλλαγή του υποκειμένου, με το θύμα να γίνεται πιο κοντό σε μέγεθος, να εξασθενεί αμέσως, να παραμένει ήρεμο και αμίλητο μέχρι να το βρει ο θάνατος μέσα σε 15 λεπτά.
Ο επικεφαλής του προγράμματος μάλιστα, βιοχημικός Grigory Mairanovsky, δοκίμασε το νέο δηλητήριο σε μια μεγάλη ποικιλία ανθρώπων διαφόρων ηλικιών και κατηγοριών, για να έχει μια πληρέστερη εικόνα της δράσης του. Πέρα από τα φρικτά πειράματα, μια σειρά από άνθρωποι εκτελέστηκαν προσωπικά από τον Mairanovsky με άλλα δηλητήρια.

Η ΕΡΕΥΝΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΦΙΛΗ
Η Tuskegee Syphilis Study ήταν μια συνεχόμενη κλινική δοκιμασία που διενεργήθηκε από το 1932-1972 στο Tuskegee της Αλαμπάμα, στην οποία 399 ασθενείς από τη νόσο (και άλλοι 201 υγιείς άνθρωποι για την ομάδα ελέγχου), όλοι τους φτωχοί αφρο-αμερικανοί εργάτες, αντιμετωπίστηκαν κυριολεκτικά ως ινδικά χοιρίδια. Η έρευνα έγινε διαβόητη εξαιτίας ακριβώς του γεγονότος ότι δεν έλαβε υπόψη της τους ανθρώπους και τη δοκιμαζόμενη υγεία τους και θα οδηγούσε σε δραστικές αλλαγές στον τρόπο προστασίας των υποκειμένων σε κλινικές δοκιμασίες. Οι άνθρωποι που «γράφτηκαν» στο πρόγραμμα δεν ενημερώθηκαν για τη διάγνωση, ούτε έλαβαν πληροφόρηση για την κατάσταση της υγείας τους: τους είπαν απλώς ότι έχουν «κακό αίμα» και τους δελέασαν με δωρεάν αγωγές, δωρεάν μεταφορές στην κλινική, δωρεάν γεύματα, ακόμα και ασφαλιστική κάλυψη σε περίπτωση θανάτου. Το 1932, η καθιερωμένη θεραπεία της σύφιλης ήταν τοξική και επικίνδυνη και το πείραμα είχε σκοπό να καθορίσει ακριβώς αυτό: αν η αγωγή ήταν δηλαδή αποτελεσματική. Για τον λόγο αυτό, πολλοί από τους συμμετέχοντες δεν έλαβαν πραγματική θεραπεία (παρά μόνο placebo αγωγή), στην προσπάθεια να καταγραφούν οι θανατηφόρες συνέπειες της νόσου. Μέχρι το τέλος της έρευνας, μόνο 74 από τα υποκείμενα ήταν ακόμα στη ζωή.

Η ΜΟΝΑΔΑ 731
Η διαβόητη Μονάδα 731 ήταν ένα απόρρητο πρόγραμμα έρευνας για βιολογικό και χημικό πόλεμο του Αυτοκρατορικού Ιαπωνικού Στρατού, το οποίο περιλάμβανε φονικές ανθρώπινες δοκιμασίες. Το πρόγραμμα εγκαινιάστηκε κατά τη διάρκεια του Β΄ Κινεζο-Ιαπωνικού Πολέμου (1937-1945) και συνεχίστηκε σε όλο τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και ήταν υπεύθυνο για τα φριχτότερα εγκλήματα πολέμου που έγιναν ποτέ από τις ιαπωνικές δυνάμεις. Οι φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν από τον διοικητή Shiro Ishii και τους υπεύθυνους της πειραματικής δοκιμασίας στη Μονάδα 731 περιλάμβαναν: ανατομία ζωντανών ανθρώπων (ακόμα και σε εγκύους, οι οποίες μάλιστα κυοφορούσαν τα παιδιά των ίδιων των «γιατρών», μέσω βιασμών), ακρωτηριασμό ανθρώπινων μελών και επανακόλλησή τους σε άλλα μέρη του σώματος, ψύξη και απόψυξη ανθρώπινων σωμάτων, αλλά και χρήση των φυλακισμένων ως ζωντανές μαρτυρίες στη δράση χειροβομβίδων και φλογοβόλων. Οι χειρισμοί αφορούσαν ακόμα και σε ηθελημένη μόλυνση των αιχμαλώτων πολέμου με βιολογικούς παράγοντες (μασκαρεμένους ως εμβόλια) για να μελετηθούν οι συνέπειες στον ανθρώπινο οργανισμό. Η τελική λίστα των φρικαλεοτήτων ξεπερνά πραγματικά την ανθρώπινη φαντασία και δεν είναι σκόπιμο να αναφερθούν αναλυτικότερα. Αυτό που αξίζει ίσως να αναφερθεί είναι ότι ο διοικητής του κολαστηρίου Shiro Ishii πήρε χάρη από τις αμερικανικές δυνάμεις κατοχής της Ιαπωνίας στο τέλος του πολέμου και δεν πέρασε ούτε λεπτό στη φυλακή για τα κακουργήματά του, μέχρι και τον θάνατό του σε ηλικία 67 ετών.

ΤΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ ΤΩΝ ΝΑΖΙ
Τα περιβόητα ναζιστικά πειράματα σε ανθρώπους ήταν κυρίως ιατρικά πειράματα που γίνονταν σε τεράστιους αριθμούς θυμάτων μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του χιτλερικού καθεστώτος κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου. Στο Άουσβιτς, κάτω από τη διοίκηση του Dr. Eduard Wirths, επιλεγμένοι τρόφιμοι υποβάλλονταν σε πολυάριθμα πειράματα με σκοπό να αποκτηθεί γνώση που θα βοηθούσε το ναζιστικό στρατιωτικό προσωπικό να ανταποκρίνεται καλύτερα σε συνθήκες μάχης ή, αντιθέτως, θα αποδείκνυε τη ρατσιστική ιδεολογία του Τρίτου Ράιχ. Τότε ήταν που εγκαινιάστηκαν τα διαβόητα πειράματα σε δίδυμα αδελφάκια, για να φανούν οι ομοιότητες και οι διαφορές στη γενετική και την ευγονική των παιδιών. Η ηγετική φιγούρα ωστόσο των ναζιστικών πειραματικών κτηνωδιών ήταν ο Dr. Josef Mengele, ο οποίος δοκίμασε τις θεωρίες του σε περισσότερα από 1.500 ζεύγη διδύμων, με μόνο 200 από τα 3.000 παιδιά να επιβιώνουν από τις «έρευνές» του. Δεν ήταν ωστόσο μόνο ο Mengele: το 1942, η Luftwaffe διεξήγαγε μια σειρά από πειράματα για την υποθερμία, υποβάλλοντας τα υποκείμενα σε δριμύ ψύχος και παγωμένα νερά για ώρες, με μοιραίες επιπτώσεις για την υγεία τους. Επίσης, από τον Ιούλιο του 1942 έως τον Σεπτέμβριο του 1943, οι Ναζί ερεύνησαν εξονυχιστικά την αποτελεσματικότητα της σουλφοναμίδης, ενός συνθετικού μικροβιακού παράγοντα. Πλήγωναν λοιπόν τα θύματά τους και τα μόλυναν κατόπιν με βακτήρια, όπως ο στρεπτόκοκκος και ο τέτανος, αλλά και κομμάτια γυαλιών, χορηγώντας ταυτόχρονα σουλφοναμίδη και άλλες ουσίες για να καθοριστεί η αποδοτικότητά τους ως θεραπευτικά μέσα. Πώς να χωρέσει ο ανθρώπινος νους την ανείπωτη φρίκη και τη βάρβαρη κτηνωδία της ναζιστικής πρακτικής των ανθρώπινων πειραμάτων, με τους αριθμούς των θυμάτων να μην αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας για τη μαζικότητα και τη γενίκευση της πρακτικής.