Σάββατο 29 Μαρτίου 2014

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΤΖΑΚ Ο ΑΝΤΕΡΟΒΓΑΛΤΗΣ;


ΝΤΕΤΕΚΤΙΒ ΛΥΝΕΙ (;) ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙO

Τα ανεξιχνίαστα εγκλήματα του Τζακ του Αντεροβγάλτη αποτελούν εδώ και 125 χρόνια αντικείμενο παγκοσμίων ερευνών, ενώ ουκ ολίγες φορές έχουν «εμπνεύσει» βιβλία και ταινίες.
Ύστερα, λοιπόν, από 125 χρόνια, ο ντετέκτιβ Trevor Marriot ισχυρίζεται ότι έλυσε το μυστήριο του κατά συρροή δολοφόνου.
Σύμφωνα με δηλώσεις του στη βρετανική ιστοσελίδα Express κατέληξε στο συμπέρασμα αυτό μέσω των ντοκουμέντων της εποχής, αλλά και των νέων εγκληματολογικών τεχνολογιών, που προσφέρονται σήμερα στη σήμανση, πριν δηλώσει ότι το Hollywood και η απίστευτη φιλολογία που περιβάλλει πλέον τα έργα και τις ημέρες του κατά συρροή δολοφόνου έχουν διαστρεβλώσει μια για πάντα τα γεγονότα.
Μεταξύ 31ης Αυγούστου και 9ης Νοεμβρίου 1888, πέντε γυναίκες (Mary Ann Nichols, Annie Chapman, Elizabeth Stride, Catherine Eddowes και Mary Jane Kelly) μαχαιρώθηκαν μέχρι θανάτου σε πολύ κοντινή απόσταση μεταξύ τους, όλες στη συνοικία Whitechapel του Λονδίνου.
Η αποκάλυψη της αλήθειας μόνο εύκολη δεν ήταν. Ο ίδιος αναγκάστηκε να σύρει τη Σκότλαντ Γιαρντ στα δικαστήρια το 2011 σε μια πολυέξοδη προσπάθεια για να αναγκάσει την υπηρεσία να του παραδώσει τις χιλιάδες σελίδες των ντοκουμέντων και των μαρτυριών, όπως αναφέρει η Telegraph.
Την ίδια εποχή είναι που μπήκε στο στόχαστρο του δαιμόνιου ντετέκτιβ ο Feigenbaum, ένας ναύτης, το καράβι του οποίου έδενε συχνά κοντά στη γειτονιά όπου έλαβαν χώρα οι ανεξιχνίαστες ανθρωποκτονίες, σύμφωνα με την ιστοσελίδα Express.
Όπως αναφέρει το B.B.C., τα νέα ντοκουμέντα που ήρθαν στο φως από τις ενέργειες του αστυνομικού φαίνεται να διαψεύδουν τη δημοφιλή πεποίθηση ότι τα θύματα είχαν τα σπλάχνα τους χυμένα έξω, γεγονός που έδωσε στον Τζακ το ψευδώνυμο «Αντεροβγάλτης». Αυτό οδήγησε τις αστυνομικές έρευνες σε εντελώς λάθος κατεύθυνση, μιας και αναζητούσαν δράστη με ιατρικές γνώσεις.
Ο Marriott υποστηρίζει ότι ο δολοφόνος ήταν περαστικός από την πόλη ή ταξιδιώτης, την ίδια ώρα που οι ναύτες ήταν γνωστό ότι αναζητούσαν τον πληρωμένο έρωτα που προσφερόταν αφειδώς στη συνοικία Whitechapel. «Ο Τζακ υποτίθεται ότι ήταν υπεύθυνος για πέντε θύματα, υπήρξαν όμως και άλλοι παρόμοιοι φόνοι πριν και μετά από αυτούς που του αποδίδονται, τόσο στη Βρετανία όσο και στην Αμερική και τη Γερμανία», είπε ο Marriott στην Express, προσθέτοντας με νόημα ότι η συνήθης αναπαράσταση του Αντεροβγάλτη ως καλοντυμένου τζέντλεμαν δεν είναι τίποτα περισσότερο από διαπρεπής αστικός μύθος.
 


ΜΥΣΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ, ΟΙ ΠΥΛΕΣ… ΚΑΙ ΤΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ «ΑΛΛΟΥ» ΚΟΣΜΟΥ


Δράκοι και μυθικά τέρατα ζουν στη Χαλκιδική, κάπου ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα. Παλιότερα, οι βοσκοί της Σιθωνίας διηγούνταν απίστευτες ιστορίες για κάποιο σπάνιο είδος φιδιού, που ζούσε στο κεντρικό βουνό του νομού, το Ντραγουντέλι. Έλεγαν ότι, καθώς τα μηχανήματα ανοίγανε δρόμο στην περιοχή κατά τη δεκαετία του ’60, τα φίδια βγήκαν στην επιφάνεια, μετά από αιώνες σιωπής στα βάθη της γης. Έντρομοι περιέγραφαν τα τεράστια ερπετά να επιτίθενται στα κοπάδια τους και να καταπίνουν μεμιάς τα ζώα τους.
Και ακόμη, έναν από αυτούς να παγώνει αντικρίζοντάς τα. Κάποιο παραμύθι από τα Βασιλικά μιλά για ένα τεράστιο θηρίο, με τρία κεφάλια, νύχια αγκαθωτά και δύο φτερά, που το καθένα τους έφτανε από το χωριό μέχρι τον κάμπο… Ήταν η φοβερή Λάμια με τη μεγάλη κοιλιά, που, στήνοντας καρτέρι σε απόμερες γωνιές και σπηλιές, έτρωγε και χώνευε τα πάντα. Οι σπηλιές και οι χαράδρες της Χαλκιδικής έχουν το δικό τους κόσμο, τόσο μακρινό από το παρόν, που συχνά ξεπερνά κάθε φαντασία.
Ένα χιλιόμετρο έξω από τα Πετράλωνα βρέθηκε το 1959 το απολιθωμένο κρανίο του Αρχανθρώπου. Απολιθωμένα φύλλα φυτών και δένδρων, καθώς και οστά ελεφάντων, λιονταριών, ρινόκερων κ.α. μιλούν για μια άλλη εποχή, πριν από 750.000 χρόνια, για την άγρια κι απρόσιτη Χαλκιδική του παρελθόντος… Ο καθηγητής Άρης Πουλιανός, μετά από μελέτη πολυάριθμων εργαλείων και οστών που βρήκε σε μια χαράδρα κοντά στην Τρίγλια, αποκάλυψε ότι ο άνθρωπος δεν πρωτοεμφανίσθηκε στην Αφρική -όπως πιστεύονταν μέχρι τότε- αλλά στη χερσόνησο της Χαλκιδικής και γενικότερα, στην ευρύτερη περιοχή του βορείου Αιγαίου!
Κατά τους προϊστορικούς χρόνους το κλίμα της Χαλκιδικής ήταν ζεστό και υγρό. Ο τόπος ήταν αλλιώτικος. Ανασκαφές στη Νικήτη, στην Τρίγλια και στην Κρυοπηγή έδειξαν ότι εκατομμύρια χρόνια πριν ζούσαν εδώ μικρά άλογα και αντιλόπες, καμηλοπαρδάλεις και γαζέλες, παράξενα ζώα με χαυλιόδοντες και προβοσκίδα. Όλα εξαφανίσθηκαν ξαφνικά, ίσως από τα νερά μιας μεγάλης πλημμύρας. Ο κάμπος της Αφύτου (Αθύτου) είναι ξερός. Εκτός από σιτάρι, τίποτε δε φυτρώνει εκεί. Η φωτιά που κάποτε εξαπέλυσε η μανιασμένη οργή των Θεών και των Γιγάντων πάνω του μοιάζει να έκανε τη γη στέρφα. Η ζωή, όμως, υπήρξε πάντα πλούσια.
Στην αρχαία Άφυτο υπήρχε Ιερό του Διόνυσου, στο οποίο πέθανε ο βασιλιάς της Σπάρτης Αγησίπολις. Για να μεταφέρουν το νεκρό στην πατρίδα του, τον ταρίχευσαν με το ονομαστό μέλι της Κασσάνδρας. Η περιοχή παραμένει ανεξερεύνητη στο μεγαλύτερο μέρος της. Στο διπλανό λόφο υπάρχουν πολλά αρχαιολογικά υπολείμματα, εκτεθειμένα αδιάφορα στη διάβρωση του χρόνου. Ένας τόπος μοιάζει στους ανθρώπους που τον κοιτούν. Με τον καιρό, άνθρωποι και φύση γίνονται ένα με την ατμόσφαιρα που αναδύει η περιοχή.
Η ίδια δύναμη διαπερνά τα πάντα, αποκρυσταλλώνοντας στο χρόνο έθιμα και παραδόσεις. Η Χαλκιδική της δύναμης ζει μέχρι σήμερα. Στο τρίτο πόδι ονομαστοί είναι οι πασχαλιάτικοι χοροί της Ιερισσού. Ο πιο γνωστός είναι αυτός του «μαύρου νιού», που μεταφέρει μέχρι σήμερα το ηρωικό κλίμα που επικρατούσε επί Τουρκοκρατίας.
Στην αρχαία Σκιώνη, κοντά στη σύγχρονη ομώνυμη πόλη, οι Τρωαδίτισσες που είχαν αιχμαλωτίσει οι Έλληνες, έκαψαν τα καράβια των εχθρών τους, αναγκάζοντας τους έτσι να εγκατασταθούν εκεί. Τα Νέα Μουδανιά ονομάζονταν παλιά Καργί-λιμάν από τις πολλές κάργιες που φώλιαζαν εκεί. Παράλληλα, ήταν και φωλιά άγριων πειρατών, που ξεκινούσαν από το λιμάνι και λυμαίνονταν το Αιγαίο και τα παράλια της υπόλοιπης Ελλάδας, ββορειοδυτικά του χωριού Αγία Παρασκευή Βασιλικών, μέσα από μια χαραμάδα αναβρύζει ένα κόκκινο υγρό με ιαματικές ιδιότητες.
Οι ντόπιοι λένε ότι είναι το αίμα της Αγίας Παρασκευής -και πάλι η θαυματουργή Αγία που συναντά κανείς στις παραδόσεις του Πλαταμώνα και πολλών άλλων περιοχών της Ελλάδας - που σφαγιάσθηκε άγρια στην περιοχή και θεραπεύει από τότε τις αρρώστιες των ανθρώπων. Τέλος, το γνωστό μεταλλικό νερό «Δουμπιά» ξεπηδά μέσα από το εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων σαν ιαματική πηγή και χαρίζει στους ανθρώπους τη χάρη των Αγίων.
 




ΣΠΥΡΟΣ ΛΟΥΗΣ, ΤΟ «ΑΟΥΤΣΑΙΝΤΕΡ» ΠΟΥ ΕΤΡΕΞΕ ΣΤΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΤΟΥ 1896, ΓΙΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ


Ένας σφοδρός έρωτας κρύβεται πίσω από την ιστορία του Ολυμπιονίκη Σπύρου Λούη.
Ο 23χρονος νερουλάς από το Μαρούσι αποφάσισε να λάβει μέρος στο μαραθώνιο των Ολυμπιακών αγώνων του 1896, για τα μάτια μιας γυναίκας. Ήταν μία μέρα σαν αυτή. Η ωραία Ελένη του (Ελένη Κόντου) ήταν η ψυχοκόρη της μαμής του Αμαρουσίου. Η θετή της μητέρα Ασπασία Τερζοπούλου ήταν πολύ πλούσια και δύστροπη.
Οι συντοπίτες  της, τη φώναζαν με το παρατσούκλι Τούρλιανη και ονειρευόταν για την κόρη της έναν πολύ πλούσιο και σπουδαίο γαμπρό. Ο Λούης δεν είχε καμιά ελπίδα. Ήταν φτωχός και αγράμματος. Με το ζόρι είχε πάρει το απολυτήριο του δημοτικού, αφού τα γράμματα δεν τα έπαιρνε. Δύο φορές είχε μείνει στην ίδια τάξη και συνεχώς έτρωγε τιμωρίες για τις αταξίες του.
Είχε απελπιστεί γιατί η στρυφνή πεθερά του δεν ήθελε ούτε το όνομα του να ακούει. Ώσπου η Ελένη άκουσε για τον μαραθώνιο και όλο το θόρυβο που γινόταν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και ειδικά για αυτό το αγώνισμα και κατέβασε την φαεινή ιδέα: «Αν τρέξεις και νικήσεις, δεν μπορεί να πει όχι». Αυτό ήταν: η ιδέα σφήνωσε στο μυαλό του και λίγες μέρες αργότερα στεκόταν μπροστά στον αθλίατρο αξιώνοντας το δικαίωμα της συμμετοχής. Δεν ανήκε σε σύλλογο, δεν είχε προπονητή, δεν ήξερε καν τη διαδρομή.

ΠΑΡΑΛΙΓΟ …ΕΚΤΟΣ
Ο Λούης μπήκε την τελευταία στιγμή στη λίστα των αθλητών της ελληνικής ομάδας, μετά από προτροπή του προέδρου της επιτροπής του Μαραθωνίου. Είχε τερματίσει μόλις πέμπτος στους δεύτερους προκριματικούς αγώνες και τίποτα δεν έδειχνε ότι μπορούσε να πρωταγωνιστήσει στους Ολυμπιακούς. Όμως ο αρμόδιος του αγωνίσματος,  ταγματάρχης Γιώργος Παπαδιαμαντόπουλος, ήταν διοικητής του Λούη όταν υπηρετούσε τη θητεία του στο στρατό. Εγγυήθηκε  προσωπικά για τη μεγάλη του αντοχή στο τρέξιμο, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Από τους Αμπελόκηπους τον έστελνα στο Σύνταγμα για τσιγάρα και γυρνούσε σε είκοσι λεπτά».

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΚΟΥΡΣΑΣ ΤΟΥ ΛΟΥΗ
Η διαδρομή ήταν 40 χιλιόμετρα  και η αφετηρία ήταν στο Μαραθώνα και ο τερματισμός στο Καλλιμάρμαρο. Στις 10 Απριλίου του 1896 (ή στις 29 Μαρτίου, σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο που ήταν τότε σε χρήση στην Ελλάδα), στις δύο η ώρα το μεσημέρι, τέσσερις ξένοι αθλητές, δώδεκα Έλληνες και ο νερουλάς από το Μαρούσι ήταν στημένοι στο σημείο εκκίνησης. Οι αθλητές βρίσκονταν εκεί από το προηγούμενο βράδυ και σύμφωνα με την παράδοση ο Λούης όλη τη νύχτα προσευχόταν. Όλοι θα έτρεχαν για το μετάλλιο και εκείνος για την Ελένη.
Ο  Γάλλος Αλμπέν Λερμιζιό, που είχε πάρει και χάλκινο στα 1500 μέτρα, τέθηκε από νωρίς επικεφαλής της κούρσας. Αυτό όμως δεν προβλημάτισε τον Λούη. Στο Πικέρμι σταμάτησε σε ένα καφενείο και ζήτησε να πιει ένα ποτήρι κρασί, διαβεβαιώνοντας τους πάντες ότι θα νικήσει. Μετά το 32ο  χιλιόμετρο ο Λερμιζιό κατέρρευσε από την εξάντληση και το προβάδισμα πήρε ο Αυστραλός Τέντι Φλακ, ένας λογιστής που κατοικούσε στο Λονδίνο. Είχε κι αυτός να επιδείξει ένα μετάλλιο, τόσο στα 800 όσο και στα 1500 μέτρα. Ο Λούης άρχισε να μειώνει την απόσταση, ώσπου και ο Αυστραλός, που δεν ήταν συνηθισμένος σε τόσο μεγάλες αποστάσεις, κατέρρευσε μερικά χιλιόμετρα αργότερα, αφήνοντας το τελικό προβάδισμα στο φουστανελά Λούη.

Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑ ΤΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ.
Μετά από 2 ώρες 58 λεπτά και 50 δεύτερα, ο Σπύρος Λούης μπήκε στο Καλλιμάρμαρο όπου τον αποθέωσαν 50.000 θεατές με τιμές ήρωα. Ο νεαρός φουστανελάς δεν ξαναέτρεξε ποτέ. Παρόλη τη φήμη, τις υποσχέσεις και τα δώρα, επέστρεψε στην παλιά του ζωή, στο επάγγελμα του και στις καθημερινές του συνήθειες. Το ότι  κατάφερε να παντρευτεί την αγαπημένη του Ελένη, έφτανε και περίσσευε για αυτόν. Το μόνο δώρο που αποδέχτηκε από όλες τις προσφορές και τις προτάσεις που είχε  ήταν ένα γαϊδούρι για να τον βοηθάει να κουβαλάει το νερό.
Μοναδική μελανή περιπέτεια της ζωής του στάθηκε μια περίεργη υπόθεση στην οποία βρέθηκε αναμεμειγμένος το 1926, όταν κατηγορήθηκε για πλαστογράφηση στρατιωτικών εγγράφων. Έμεινε στη φυλακή κάτι παραπάνω από έναν χρόνο και η υπόθεσή του προκάλεσε σάλο στον Τύπο, ώσπου αθωώθηκε και επέστρεψε στην αφανή καθημερινότητά του.
Την τελευταία του δημόσια εμφάνιση την έκανε το 1936, όταν προσκλήθηκε από το Χίτλερ ως επίτιμος φιλοξενούμενος από τους διοργανωτές των θερινών Ολυμπιακών Αγώνων, που διοργανώθηκαν στο Βερολίνο. Πέθανε λίγους μήνες πριν από την Ιταλική εισβολή στην Ελλάδα, στις 26 Μαρτίου 1940. «Έφυγε» πάμφτωχος και  μάλιστα τα τελευταία χρόνια της ζωής του ήταν πολύ δύσκολα, καθώς έπρεπε να περιποιείται την κατάκοιτη και βαριά άρρωστη γυναίκα του, την αγαπημένη του Ελένη. Πολλοί ισχυρίζονται ότι τότε ο Σπύρος Λούης έκλεψε τη νίκη του, κάτι που δεν έχει αποδειχθεί ποτέ.


Παρασκευή 28 Μαρτίου 2014




Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΩΝ ΦΑΡΑΩ


Ο όρος «κατάρα των Φαραώ» ακουγόταν πολύ στη δεκαετία του 20,όταν άνοιξε ο πρώτος στην ιστορία ανέγγιχτος από τους τυμβωρύχους αιγυπτιακός τάφος. Ο Βρετανός αρχαιολόγος Χάουαρντ Κάρτερ ανακάλυψε τον τάφο τέλεια διατηρημένο, στον οποίο βρισκόταν η μούμια του Φαραώ της δέκατη όγδοης Δυναστείας, του Τουταγχαμών. Στον τάφο ανακαλύφθηκαν επίσης αμέτρητα κοσμήματα, διάφορα σκεύη από χρυσό και μια σαρκοφάγο με τη μούμια.
Για την «κατάρα των Φαραώ» άρχισαν να μιλάνε αφού ανακαλύφθηκαν στον τάφο δύο επιγραφές. Μία από αυτές, χαραγμένη σε μια πήλινη πινακίδα, ορίζεται ότι όσοι διαταράσσουν την ησυχία του Φαραώ τους περιμένει επικείμενος θάνατος. Η δεύτερη επιγραφή, χαραγμένη σε ένα από τα φυλαχτά του τάφου κρυμμένη κάτω κάτω από τους επιδέσμους της μούμιας, ανέφερε ότι οι ιερόσυλοι των τάφων θα τραπούν σε φυγή.
Το πρώτο θύμα της κατάρας του τάφου, όπως το βάφτισαν οι εφημερίδες, έγινε ο συνεργάτης του Προέδρου Κάρτερ και ο κύριος χορηγός της αποστολής, λόρδος Κάρναβρον. Περνώντας στον τόπο των ανασκαφών λίγες ημέρες, αρρώστησε και στη συνέχεια ανέβασε πυρετό και σύντομα πέθανε.
Στους επόμενους δύο μήνες έφυγαν από τη ζωή δύο ακόμα μέλη της αποστολής. Και οι δύο έχασαν τις αισθήσεις τους και δεν συνήλθαν ποτέ. Επόμενο θύμα ήταν ένας βιομήχανος από την Αγγλία. Έφτασε στις ανασκαφές για να εξετάσει το εύρημα του αιώνα, στη συνέχεια επέστρεψε στο σπίτι, όπου άρχισε ο πυρετός και στη συνέχεια, απώλεια των αισθήσεων, η οποία κατέληξε στο θάνατο. Ο ακτινολόγος, ο οποίος έβγαλε ακτινογραφίες από τους επιδέσμους της μούμιας αισθάνθηκε ζάλη και αδυναμία και στη συνέχεια πήγε για ύπνο και δεν ξανασηκώθηκε.
Σε λίγα μόλις χρόνια μετά το άνοιγμα του τάφου πέθαναν ξαφνικά 22 άτομα. Όλοι τους είτε είχαν επισκεφθεί τον τάφο του Τουταγχαμών, είτε είχαν εξετάσει τη μούμια. Από αυτούς που εξέτασαν τη μούμια ζωντανός έμεινε μόνο ο Κάρτερ. Τη ζωή της έχασε, ακόμη και η σύζυγός του. Αλλά μέχρι το θάνατό του ο αρχαιολόγος παραπονιόταν συνεχώς για επίμονη ζάλη, αδυναμία, παραισθήσεις. Αυτό είναι πολύ παρόμοια με τα συμπτώματα της δηλητηρίασης από φυτικό δηλητήριο. Αυτή ήταν η πρώτη εξήγηση των ερευνητών για το φαινόμενο «της κατάρας του Φαραώ». Κατά την άποψή τους, ο Κάρτερ δεν πέθανε αμέσως, γιατί κατά τους μήνες που δαπάνησε στην Κοιλάδα των Βασιλέων, έπαιρνε λίγη δόση από δηλητήριο κάθε μέρα, μέχρι που ο οργανισμός ανέπτυξε ανοσία σε αυτό.  
Σύμφωνα με μια άλλη εξήγηση, η αιτία των μυστηριωδών θανάτων ήταν μικροσκοπικοί μύκητες που ζούσαν στον τάφο. Μερικοί μύκητες μπορεί να προκαλέσουν σε ένα άτομο «την ασθένεια των σπηλαίων.» Τα συμπτώματα είναι παρόμοια με αυτά που παρατηρήθηκαν στους νεκρούς ερευνητές που εξέτασαν τον τάφο. Οι μύκητες απαντώνται σε μούμιες και στους τοίχους της κρύπτης. Μόλις στο εισέλθουν στο ανθρώπινο αναπνευστικό σύστημα προκαλούν φλεγμονή των αεραγωγών, που συνοδεύεται από υψηλό πυρετό, ο οποίος συχνά οδηγεί στο θάνατο.
Μια άλλη εκδοχή για την εμφάνιση της νόσου υποστηρίχτηκε από τον πυρηνικό επιστήμονα Λ. Μπουλγκάριν, ο οποίος πρότεινε ότι οι Αιγύπτιοι θα μπορούσαν να προστατεύουν τους τάφους τους με ραδιενεργά υλικά, για παράδειγμα, με την κάλυψη του δαπέδου και τα τοιχωμάτων του τάφου με ένα στρώμα ουρανίου , ή με ραδιενεργά πετρώματα.
Αλλά η πιο κοινή εκδοχή για τους θανάτους είναι ένα τοξικό δηλητήριο. Είναι γνωστό ότι οι Αιγύπτιοι ήταν σε θέση να εξάγουν τοξίνες από φυτικούς και ζωικούς οργανισμούς. Τοποθετημένα σε κατάλληλο περιβάλλον, τα δηλητήρια από φυτά μπορούν να υπάρξουν επ’ αόριστον χωρίς να χάσουν τις θανάσιμες ιδιότητές τους. Ακριβώς σε επαφή με τέτοια δηλητήρια ήρθαν οι ερευνητές ανοίγοντας την κλειστή για αιώνες κρύπτη.











ΤΑ 10 ΦΟΝΙΚΟΤΕΡΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΔΡΑΣΗΣ


Τα κορυφαία κοσμοϊστορικά γεγονότα, αυτά που δίνουν άλλη τροπή στην πορεία του κόσμου αναδιατάσσοντας τον ρου της ιστορίας, διεκδικούν πολύ βαρύ φόρο σε ανθρώπινο αίμα... Σε ολόκληρη την ανθρώπινη δράση θα συναντήσουμε παγκόσμια συμβάντα που έσπειραν όλεθρο και καταστροφή, αφήνοντας πίσω θάνατο και απερήμωση. Υπάρχουν ωστόσο και μερικά ορόσημα της παγκόσμιας ιστορίας της φρίκης που έκαναν τη διαφορά σε επίπεδο θανάτου. Κι ενώ κάποια είχαν διάρκεια μόνο μερικά χρόνια, κάποια άλλα θα κρατούσαν αιώνες, ανεβάζοντας τους αριθμούς σε δυσθεώρητα επίπεδα.
Ας δούμε λοιπόν τα 10 ζοφερότερα γεγονότα της Ιστορίας σε επίπεδο διεκδίκησης ανθρώπινων ζωών, έχοντας ωστόσο πάντα υπόψη ότι οι ακριβείς αριθμοί αποτελούν μέχρι και σήμερα αντικείμενο έντονης ιστορικής διαμάχης, με την καθολική συναίνεση να λείπει από το σύνολο σχεδόν των πηγών.

Επιπλέον, θα επικεντρωθούμε σε παγκόσμια συμβάντα που προκάλεσε ο άνθρωπος στον άνθρωπο, αφήνοντας εκτός φυσικές καταστροφές και «εκδικητικές πράξεις» της Φύσης...

Το δουλεμπόριο στον Ατλαντικό
Εκτίμηση: 15 εκατομμύρια ζωές
Οι δουλεμπορικοί δρόμοι του Ατλαντικού Ωκεανού «εγκαινιάστηκαν» τον 16ο αιώνα και έφτασαν στον κολοφώνα τους κατά τη διάρκεια του 17ου αιώνα, μέχρι την οριστική αποπομπή της δουλείας από τη Δύση στον 19ο αιώνα. Η κινητήριος δύναμη πίσω από το εμπόριο ανθρώπινων ζωών ως σκλάβων ήταν η ανάγκη των ευρωπαϊκών χωρών να εγκαθιδρύσουν την ηγεμονία τους στις αποικίες και κυρίως τον Νέο Κόσμο. Ευρωπαίοι και αμερικανοί έποικοι βασίστηκαν λοιπόν στη χρήση σκλάβων από τη Δυτική Αφρική κυρίως για να καλύψουν τις τεράστιες αναπτυξιακές ανάγκες των νέων εδαφών. Οι εκτιμήσεις για τον αριθμό των ανθρώπων που πέθαναν ως σκλάβοι ποικίλει, ο κανόνας ωστόσο υποδεικνύει ότι για κάθε 10 σκλάβους που έμπαιναν στο δουλεμπορικό, οι 4 θα χάνονταν εξαιτίας της κακομεταχείρισης...

Η μετάβαση στη δυναστεία των Μινγκ
Εκτίμηση: 30 εκατομμύρια ζωές
Ο ξακουστός Κουμπλάι Χαν, εγγονός του Τζένγκις Χαν, ίδρυσε τη δυναστεία των Γουάν γύρω στα 1260. Η δυναστεία θα αποδεικνυόταν ωστόσο αδύναμη, με τη διάρκεια ζωής της να περιορίζεται στον έναν αιώνα ζωής, μέχρι την οριστική της πτώση το 1368. Το χάος κυβέρνησε τη χώρα ήδη από το λυκαυγές της ηγεμονίας των Γουάν, με τη γη να μαστίζεται από πολέμους φυλών, πολιτικές αντιπαλότητες, έριδες μεταξύ του λαού και βέβαια λιμό. Τα βίαια γεγονότα και οι απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης του πληθυσμού θα διεκδικούσαν βαρύτατο φόρο αίματος, αφήνοντας την αχανή χώρα στην καταστροφή. Μετά το φιάσκο των Γουάν, θα αναλάμβανε η δυναστεία των Μινγκ, η οποία χαρακτηρίζεται ως μια από τις μακροβιότερες εποχές κοινωνικής σταθερότητας και έννομης διακυβέρνησης που γνώρισε ποτέ η οικουμένη...

Η επανάσταση της δυναστείας Γιαν
Εκτίμηση: 36 εκατομμύρια ζωές
Περίπου 500 χρόνια πριν από τους Γουάν, η δυναστεία των Τανγκ κυβερνούσε την Κίνα, χωρίς βέβαια να είναι όλοι ευχαριστημένοι με το γεγονός. Ο στρατηγός της Βόρειας Κίνας An Lushan επιδίωκε εδώ και καιρό να αναλάβει τον έλεγχο της χώρας, αναγορεύοντας τον εαυτό του αυτοκράτορα και ιδρύοντας τη δυναστεία των Γιαν. Η εξέγερση του Lushan κράτησε από το 755-763, όταν και η δυναστεία των Γιαν εξολοθρεύτηκε από την αυτοκρατορία των Τανγκ, όχι ωστόσο χωρίς βαρύτατο φόρο αίματος, τέτοιο μάλιστα που η δυναστεία των Τανγκ δεν θα ορθοποδούσε έκτοτε ποτέ...

Η επανάσταση του Ουράνιου Βασιλείου
Εκτίμηση: 40 εκατομμύρια ζωές
Χίλια χρόνια αργότερα και η Κίνα μπαίνει και πάλι στο προσκήνιο της φρίκης, αυτή τη φορά βέβαια με τη βοήθεια Γάλλων, Βρετανών, αλλά και αμερικανών μισθοφόρων. Ήταν στα 1850 όταν η δυναστεία των Κινγκ κυβερνούσε την Κίνα, με τα προ-επαναστατικά προβλήματα ωστόσο να συνεχίζουν να υφίστανται: οικονομικές και φυσικές καταστροφές έφεραν τα πάνω-κάτω στην αυτοκρατορία, για να μη μιλήσουμε για τους Ευρωπαίους και τον εθισμό στο όπιο που έφεραν μαζί τους στην Κίνα. Ο Hong Xiuquan δεν μπορούσε να κάνει άλλο υπομονή και αποφάσισε να δράσει επαναστατικά, αναγορεύοντας τον εαυτό του αυτοκράτορα του κράτους που ονειρευόταν και κηρύττοντας ότι ήταν ο μικρότερος αδερφός του Ιησού Χριστού! Το Ουράνιο Βασίλειο του Hong θα έφερνε βέβαια μακελειό και σπαραγμό στην αυτοκρατορία, με την επανάσταση να ξεσπά την ίδια περίπου εποχή με την Αμερικανική Επανάσταση, αν και θα αποδεικνυόταν απείρως πιο φονική...

Ο Μεγάλος Κινεζικός Λιμός
Εκτίμηση: 43 εκατομμύρια ζωές
Έναν αιώνα αργότερα και είμαστε πλέον στην κομμουνιστική Κίνα: η περίοδος 1958-1961 θα έμενε στην κινεζική ιστορία ως «το μεγάλο άλμα προς τα εμπρός», γινόμενη η τραγική απόδειξη του τι μπορεί να συμβεί, όταν προσπαθεί μια διακυβέρνηση να επιφέρει τόσο ραγδαίες αλλαγές στην κοινωνία σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Παρά το γεγονός ότι ο λιμός οφειλόταν στην παρατεταμένη ξηρασία και τις κακές καιρικές συνθήκες, η καταστροφή μπορεί να ιδωθεί ως άμεση συνέπεια της κυβερνητικής απόφασης να μεταμορφώσει άμεσα την αγροτική οικονομία της χώρας σε μια σύγχρονη κομμουνιστική κοινωνία: οι κινέζοι χωρικοί αποκαλούν τη μοιραία τριετία ως τα «τρία πικρά χρόνια» της σύγχρονης ιστορίας της χώρας. Μερικές δεκαετίες βέβαια αργότερα, η κινεζική οικονομία θα επικρατούσε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου...

Οι σοβιετικές μεταρρυθμίσεις
Εκτίμηση: 49 εκατομμύρια ζωές
Άλλο ένα παράδειγμα καταστροφής που μπορεί να φέρει η επιδίωξη για ραγδαία και εκ βάθρων μεταμόρφωση του οικονομικού και κοινωνικού τοπίου μιας χώρας σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Κάτω από την ομπρέλα της Σοβιετικής Ένωσης, από το 1917-1953, εκατομμύρια άνθρωποι θα πέθαιναν στα χέρια της επανάστασης και του εμφυλίου πολέμου, αλλά και εξαιτίας του λιμού, της καταναγκαστικής επανεγκατάστασης και άλλων δεινών που έπληξαν τη χώρα. Η επιθυμία του Ιωσήφ Στάλιν να καθελκύσει στον παγκόσμιο στίβο ένα νέο -και πετυχημένο- μόρφωμα κρατικής διακυβέρνησης με κάθε κόστος, αλλά και να διατηρήσει τον απόλυτο έλεγχο της ένωσης, θα επέφεραν έναν πολύ βαρύ φόρο αίματος σε ανθρώπινες ζωές. Για τις μεταρρυθμίσεις στη χώρα μάλιστα ο Στάλιν θα ήταν υποψήφιος για το βραβείοhttp://cdncache1-a.akamaihd.net/items/it/img/arrow-10x10.png Νόμπελ Ειρήνης το 1948...

Οι κατακτήσεις των Μογγόλων
Εκτίμηση: 60 εκατομμύρια ζωές
Αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να ισχυριστεί ότι τα χέρια του είναι τα πιο αιματοβαμμένα της παγκόσμιας Ιστορίας από κάθε άλλο «συνυποψήφιο», αυτός είναι αναμφίβολα ο Τζένγκις Χαν. Κάτω από την ηγεμονία του Χαν -και των διαδόχων του, μετά τον θάνατό του- η αυτοκρατορία των Μογγόλων θα μετατρεπόταν στο μεγαλύτερο χερσαίο βασίλειο που είχε γνωρίσει ποτέ ο κόσμος, καλύπτοντας στην ακμή της το 16% της Γης! Η μογγολική επιδρομή θα μάστιζε την Ασία για δύο αιώνες περίπου, φέρνοντας θάνατο και θηριωδία σε όλους τους εχθρούς τους κι αν συνέχιζαν την προέλαση και στην Ευρώπη ο φόρος αίματος θα ήταν σίγουρα φρικιαστικότερος. Αν εξαιρέσουμε βέβαια τους βίαιους θανάτους, ο μογγολικός ζυγός δεν ήταν σίγουρα ο χειρότερος που γνώρισε ποτέ η οικουμένη, με την ανοχή στη θρησκευτική διαφορετικότητα και τη φορο-ελάφρυνση των φτωχών...

Ο Α΄ Παγκόσμιος πόλεμος
Εκτίμηση: 65 εκατομμύρια ζωές
Παρά το γεγονός ότι και άλλοι πόλεμοι έφτασαν πολύ κοντά, αυτή ήταν η πρώτη πραγματικά παγκόσμια σύρραξη του κόσμου. Τα αίτια για τον «Μεγάλο Πόλεμο» ποικίλουν, με τις παραδοσιακές ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες να έχουν παραγίνει μεγάλες και ισχυρές το 1914 για να συνυπάρξουν αρμονικά. Η διαιρεμένη σε δύο στρατόπεδα Ευρώπη θα παρέσερνε σύντομα και τον υπόλοιπο κόσμο στις εχθροπραξίες, με την αγριότητα των μαχών να διεκδικεί ασύλληπτο φόρο ανθρώπινου αίματος. Κι όταν ο πόλεμος τελείωσε το 1918, με την Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο να μετρούν την καταστροφή και τις τόσες αδικοχαμένες ζωές, οι περισσότεροι θα συμφωνούσαν: αυτή η τρέλα δεν μπορούσε να ξανασυμβεί...

Ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος
Εκτίμηση: 72 εκατομμύρια ζωές
Κι όμως, μπορούσε και θα ξανασυνέβαινε μόλις λίγα χρόνια αργότερα, με το 1939 να βλέπει την απαρχή του φονικότερου πολέμου που θα γνώριζε ποτέ η οικουμένη. Οι χώρες χωρίστηκαν σε δύο στρατόπεδα, τους Συμμάχους και τις χώρες του Άξονα, με την ανώτερη στρατιωτική τεχνολογία και τα νέα μέσα πολέμου να κάνουν τις εχθροπραξίες ακόμα πιο φοβερές. Και σαν να μην έφταναν αυτά, οι μεν αποφάσισαν να εκτελούν πληθυσμούς μαζικά για να τους εξαφανίσουν από προσώπου γης, την ώρα που οι άλλοι αποφάσισαν να κατασκευάσουν μια πάρα πολύ μεγάλη βόμβα. Οι Σύμμαχοι θα επικρατούσαν τελικά, με τις απώλειες ωστόσο να μην αφήνουν περιθώριο για συζήτηση περί νικητών και χαμένων. Η πλειονότητα των θανάτων δεν προήρθε μάλιστα από τα πεδία των μαχών, κάνοντας τα εγκλήματα πολέμου την αιχμή του δόρατος της φρικιαστικής πρακτικής που επικράτησε στα γεγονότα του πολέμου...

Ο ευρωπαϊκός αποικισμός της Αμερικής
Εκτίμηση: 100 εκατομμύρια ζωές
Όταν ο Χριστόφορος Κολόμβος και οι επίγονοί του ανακάλυπταν τον Νέο Κόσμο τον 15ο αιώνα, μια νέα εποχή ξεκινούσε για τη γνωστή ανθρωπότητα: μια νέα παραδείσια ήπειρος περίμενε τους τολμηρούς ευρωπαίους εξερευνητές, με τα εδάφη να φαντάζουν ιδανικά για αποικισμό και εκμετάλλευση. Υπήρχε ωστόσο ένα πρόβλημα: η καινούρια γη είχε ήδη τους ντόπιους πληθυσμούς της, που χαλούσαν τα επεκτατικά σχέδια των παραδοσιακών ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών. Στη διάρκεια των επόμενων αιώνων, θα ξεκινούσε μεθοδικά η εξολόθρευση των γηγενών πληθυσμών της Βόρειας και Νότιας Αμερικής, είτε μέσω των ευρωπαϊκών εισβολών, εκκαθαρίσεων και εκτοπίσεων, είτε εξαιτίας των άγνωστων νόσων που κουβάλησαν οι Ευρωπαίοι στον Νέο Κόσμο, οι οποίες και ευθύνονται για ένα σεβαστό ποσοστό του ανθρώπινου φόρου. Οι εκτιμήσεις κάνουν λόγο για αφανισμό του 80% του πληθυσμού των γηγενών Αμερικανών ως αποτέλεσμα της επαφής τους με τους «πολιτισμένους» Ευρωπαίους...
 


ΤΟ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ ΤΗΣ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ ΕΞΕΡΡΑΓΗ ΤΟΝ 16ο ΑΙΩΝΑ π.Χ.


Το ηφαίστειο της Σαντορίνης εξερράγη τον 16ο αιώνα π.Χ. και όχι νωρίτερα, σύμφωνα με μια νέα διεθνή επιστημονική έρευνα, που αξιολόγησε ως αναξιόπιστη τη δενδροχρονολόγηση, στην οποία είχαν βασιστεί προηγούμενες εκτιμήσεις ότι η έκρηξη είχε συμβεί πριν από ένα αιώνα περίπου.
Η ακριβής χρονολόγηση της διάσημης έκρηξης στο προϊστορικό Αιγαίο έχει διχάσει τους επιστήμονες εδώ και χρόνια. Η μεγάλη φυσική καταστροφή -με τις σημαντικές ιστορικές επιπτώσεις της- εκτιμάται ότι συνέβη πριν από 3.500 έως 3.600 χρόνια.
Η παραδοσιακή άποψη -που επιβεβαιώνεται και από τη νέα μελέτη- είναι ότι το ηφαίστειο εξερράγη κάποια στιγμή στη διάρκεια του 16ου  αιώνα π.Χ. Νεότερες εκτιμήσεις μετά τη δεκαετία του ‘80 πρότειναν ότι η έκρηξη έλαβε χώρα σχεδόν ένα αιώνα νωρίτερα. Τα τελευταία στοιχεία γι’ αυτή την άποψη προσκόμισε μια δανική μελέτη, που χρησιμοποίησε την μέθοδο της χρονολόγησης με τον ραδιενεργό άνθρακα-14 σε ξύλα από ελιές, που προέρχονται από την εποχή της έκρηξης.
Όμως νέα μελέτη αντιτείνει ότι η ραδιοχρονολόγηση με άνθρακα-14 μεμονωμένων κομματιών ελιάς, σκεπασμένων από ηφαιστειακές στάχτες, είναι πολύ αναξιόπιστη μέθοδος. Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Πάολο Κερουμπίνι του Ελβετικού Ομοσπονδιακού Ινστιτούτου Ερευνών Δασών και Χιονιού, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο αρχαιολογικό περιοδικό Antiquity, μελέτησαν πολλούς γέρικους κορμούς ελαιόδενδρων από την Ελλάδα και τη λοιπή νότια Ευρώπη.
«Η ανάλυση δειγμάτων ξύλου έχει νόημα μόνο αν μπορεί να αποδειχτεί ότι τα εν λόγω δέντρα ήσαν ακόμα ζωντανά τη στιγμή της έκρηξης. Όμως στην περίπτωση των γέρικων ελαιόδενδρων στην περιοχή της Μεσογείου, δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο νεκρά κλαδιά να μένουν πεσμένα για αρκετές δεκαετίες», δήλωσε ο Κερουμπίνι. Όπως είπε, για μια πραγματικά σωστή χρονολόγηση με άνθρακα-14, θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί μια διεθνής καμπύλη αναφοράς, η οποία, στην προκειμένη περίπτωση της Σαντορίνης, πρέπει να βασίζεται σε μετρήσεις δενδροχρονολόγησης (δακτυλίων στο εσωτερικό των κορμών) από δένδρα ηλικίας μεγαλύτερης των 4.000 ετών.
Ο Κερουμπίνι ανέλυσε δείγματα ξύλου από πολλές ελιές της νοτίου Ευρώπης και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα ελαιόδενδρα συχνά παράγουν πολλούς ψευδο-δακτύλιους στο εσωτερικό τους, πράγμα που μπερδεύει την πραγματική ηλικία τους, γεγονός που δείχνει τα περιορισμένα όρια της δενδροχρονολόγησης. Αυτό, όπως είπε, συμβαίνει ιδιαίτερα σε θερμά μέρη όπως η Σαντορίνη με τις συχνές ξηρές περιόδους τα καλοκαίρια και τους χειμώνες σαν άνοιξη, που έχουν ως αποτέλεσμα να παράγουν μπερδεμένους δακτύλιους μέσα στους κορμούς και έτσι να προκαλούν σύγχυση ακόμα και στους ειδικούς. Ενδεικτικά, ανέφερε, ότι ένα κομμάτι ξύλου ελιάς που χρονολογείται πως έχει ηλικία 72 ετών, στην πραγματικότητα μπορεί να είναι μόνο 30.
Ο Κερουμπίνι πήρε δείγματα από ελαιόδενδρα που βρίσκονται σήμερα στη Σαντορίνη και έκανε ένα «τυφλό τεστ», δίνοντάς τα ίδια ακριβώς σε δέκα ειδικούς σε πέντε εργαστήρια δενδροχρονολόγησης σε διάφορες χώρες. Η συγκριτική ανάλυση ανέδειξε το πρόβλημα: οι μετρήσεις των δακτυλίων (και άρα της εκτιμώμενης ηλικίας του κάθε δένδρου) διέφεραν πάνω από 44% μεταξύ των εργαστηρίων.
Με αυτό το δεδομένο της αναξιοπιστίας, η νέα μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν είναι ρεαλιστικό να θεωρείται ακριβής μια χρονολόγηση της έκρηξης του ηφαιστείου της Σαντορίνης, η οποία βασίζεται μόνο σε ένα κομμάτι ελιάς από την εποχή εκείνη. Με άλλα λόγια, οι νεότερες εκτιμήσεις ότι η έκρηξη έγινε περίπου έναν αιώνα νωρίτερα, δεν μπορούν να θεωρηθούν αξιόπιστες με βάση τη δενδροχρονολόγηση και, συνεπώς, προς το παρόν τουλάχιστον, ισχύει η εκτίμηση ότι η εντυπωσιακή καλδέρα του νησιού δημιουργήθηκε από την έκρηξη τον 16ο αιώνα π.Χ.
 

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014