ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΟΕΜΤΖΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑ

ΤΡΕΙΣ ΝΕΚΡΟΙ ΚΑΙ ΔΕΚΑ ΤΡΑΥΜΑΤΙΕΣ

25 Φεβρουαρίου 1973. Στο νυχτερινό κέντρο ΝΕΡΑΪΔΑ διαδραματίζεται ένα πρωτοφανές γεγονός στα αστυνομικά χρονικά. Ένας άντρας, διακόπτει το μουσικό πρόγραμμα και σε κατάσταση αμόκ αρχίζει να μαχαιρώνει όσους βρίσκει στην πίστα. Το μανιακό ξέσπασμά του, είναι απάντηση στην προσβολή που δέχτηκε, όταν κάποιοι θαμώνες δεν σεβάστηκαν την παραγγελιά του αδελφού του. Στον άγραφο νόμο της νύχτας, κανείς δεν παραβίαζε το δικαίωμα στο ζεϊμπέκικο.

Ο απολογισμός είναι τραγικός. Τρεις νεκρούς και δέκα τραυματίες άφησε πίσω του ο δράστης, μετατρέποντας το αποκριάτικο γλέντι των Αθηναίων, σε σφαγείο. Ο άνθρωπος που σκόρπισε τον θάνατο, ήταν ο Νίκος Κοεμτζής. Ένας άντρας με βεβαρημένο παρελθόν, που είχε μόλις αποφυλακιστεί για μικροληστεία, που είχε διαπράξει στη Θεσσαλονίκη.

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΦΟΝΙΚΟΥ

Όλα ξεκίνησαν, όταν ο αδελφός του Νίκου Κοεμτζή, Δημοσθένης, έκανε μια παραγγελιά, για να χορέψει πάνω στην πίστα μόνος του, όπως όριζαν τα ήθη της νύχτας. Το τραγούδι που ζήτησε, ήταν οι Βεργούλες.

Η ορχήστρα άρχισε να παίζει, αλλά η πίστα δεν άδειασε. Κάποιοι από τους θαμώνες του κέντρου συνέχισαν να χορεύουν, αγνοώντας ότι το τραγούδι ήταν «παραγγελιά».
Ο Κοεμτζής θόλωσε και σηκώθηκε για να υπερασπιστεί την τιμή του αδελφού του και ξεκίνησε το μακελειό. Ανάμεσα σ’ αυτούς που είχαν αγνοήσει την παραγγελιά, ήταν και δύο αστυνομικοί, που χόρευαν.

Τράβηξε το μαχαίρι που είχε κρυμμένο στη ζώνη του για προστασία, φώναξε «Παραγγελιά, ρε!» και όρμησε μαινόμενος εναντίον τους. Μέσα σε λίγα λεπτά επικράτησε χάος και ο Κοεμτζής αιματοκύλισε την πίστα. Ο κόσμος έτρεχε πανικόβλητος, για να γλυτώσει από τη μανία του. Ο φονιάς βρισκόταν σε απόλυτο παροξυσμό και συνέχισε να καρφώνει όποιον έβρισκε στον δρόμο του για την έξοδο.

Έτσι, κατάφερε να διαφύγει, αφήνοντας πίσω του νεκρούς και τραυματίες.

ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΘΥΜΑΤΑ

Το έγκλημα έγινε μέσα σε μια ταραγμένη περίοδο. Ήταν χούντα και οι ένστολοι ήταν συνώνυμο της απόλυτης εξουσίας. Κάποιοι υποστήριξαν ότι οι αστυνομικοί αδιαφόρησαν για την παρουσία του Κοεμτζή και της παρέας του και πυροδότησαν τον θυμό του. Ο ίδιος είχε βρεθεί πολλές φορές στο στόχαστρο των αρχών, λόγω του αριστερού παρελθόντος του πατέρα του και θύμωσε όταν γύρισαν την πλάτη στην παραγγελιά του αδελφού του. Αργότερα, όταν ρωτήθηκε γιατί είχε τόσο μένος εναντίον των αστυνομικών, είπε: «Γιατί κάθε τόσο με τραβάγανε στην Ασφάλεια. Με ρίχνανε σε ένα δωμάτιο, πετούσανε νερό μέσα και με είχανε τρεις-τέσσερις ημέρες νηστικό, χωρίς να έχω κάνει τίποτα. Τώρα σκοτώνουμε και δε δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν, μου έλεγαν».

Η ΔΙΚΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΛΗΞΗ ΤΟΥ ΚΟΕΜΤΖΗ

Μετά τη σύλληψή του, ο Κοεμτζής υποστήριξε ότι θόλωσε από το ποτό και από την προσβολή. Στη δίκη, ο συνήγορος του προσπάθησε να αποδείξει, ότι ο δράστης είχε ψυχολογικά προβλήματα. Με αυτό το επιχείρημα, στο παρελθόν είχε αποφύγει τη στράτευση, αλλά αυτή τη φορά οι δικαστές δεν του χαρίστηκαν. Απέρριψαν το αίτημα να εξεταστεί από γιατρό και τον καταδίκασαν με την εσχάτη των ποινών.

Ο Κοεμτζής έδειξε ειλικρινή μεταμέλεια. Η παραμονή του επί 23 χρόνια στις φυλακές ήταν υποδειγματική. Η ιστορία του έγινε τραγούδι, ταινία και ντοκιμαντέρ.  

http://www.mixanitouxronou.gr/to-egklima-tou-nikou-koemtzi-gia-mia-parangelia-tris-nekri-ke-deka-travmaties/#sthash.IESlv3Nh.eyCMXqCg.dpuf

 

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΕΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΑΝ ΦΡΑΝΣΙΣΚΟ

Η χειρότερη φυσική καταστροφή στην ιστορία των Η.Π.Α., που όμως έθεσε τις βάσεις της σύγχρονης Σεισμολογίας. Ο σεισμός και η επακολουθήσασα μεγάλη πυρκαϊά κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος του Σαν Φρανσίσκο, της επονομαζόμενης και Πύλης του Ειρηνικού. Στις αρχές του 20^ου αιώνα η πόλη ήταν το οικονομικό, εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο της αμερικανικής Δύσης.

Η ισχυρή σεισμική δόνηση εκδηλώθηκε στις 5:12 το πρωί της 18^ης Απριλίου 1906 και διήρκεσε 48 δευτερόλεπτα. Το επίκεντρό της εντοπίστηκε στη θαλάσσια περιοχή του Σαν Φρανσίσκο, τρία χιλιόμετρα δυτικά της πόλης. Ήταν μεγέθους 7,8 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, ενώ άλλοι επιστήμονες ανεβάζουν το μέγεθός του στα 8,3 Ρίχτερ. Προκλήθηκε από το ρήγμα του Αγίου Ανδρέα, που αποτελεί και σήμερα τον φόβο και τον τρόμο των κατοίκων της Καλιφόρνιας.

Οι αρχές ανακοίνωσαν μόνο 375 θανάτους, φοβούμενες ότι η αποκάλυψη του ακριβούς αριθμού των θυμάτων θα έπληττε την εικόνα της πόλης, που εκείνη την εποχή ήταν η ταχύτερα αναπτυσσόμενη περιοχή των Η.Π.Α. Επιπλέον, εκατοντάδες θύματα στην περίφημη κινέζικη γειτονιά της Τσάιναταουν αγνοήθηκαν για ρατσιστικούς λόγους. Πολύ αργότερα, ερευνητές που μελέτησαν το ιστορικό του σεισμού, αλλά και τα αρχεία της πόλης, υπολόγισαν τον αριθμό των θυμάτων σε περίπου 3000.

Ο ισχυρός σεισμός μετέτρεψε σε ερείπια το 80% των κτιρίων του Σαν Φρανσίσκο. Σ’ αυτό συνέβαλε και η μεγάλη πυρκαϊά, που ακολούθησε και προκλήθηκε από τους σπασμένους σωλήνες του γκαζιού. Αποτέλεσμα, οι άστεγοι να πλησιάσουν τους 300.000, σε μια πόλη που αριθμούσε 410.000 ψυχές.

Οι ζημιές ανήλθαν σε 400 εκατομμύρια δολάρια (6,5 δισεκατομμύρια δολάρια σε τιμές του 2006) και οι ασφαλιστικές αποζημιώσεις σε 235 εκατομμύρια δολάρια (4,9 δισεκατομμύρια δολάρια σε τιμές του 2005). Οι αποζημιώσεις αφορούσαν μόνο ασφάλιση πυρός, καθώς δεν ασφαλίζονταν κίνδυνοι από σεισμό. Μόνο οι Loyds του Λονδίνου κατέβαλαν αποζημιώσεις ύψους 50 εκατομμυρίων δολαρίων (1 δισεκατομμύριο δολάρια σε τιμές 2005), ζητώντας από τους πράκτορές τους να ικανοποιήσουν όλες τις απαιτήσεις των ασφαλισμένων.

Αν και το Σαν Φρανσίσκο ανοικοδομήθηκε ταχύτατα, η μεγάλη καταστροφή προκάλεσε τη μετακίνηση της εμπορικής και βιομηχανικής δραστηριότητας προς τον νότο. Στην πορεία του χρόνου, το Λος Άντζελες έγινε το σημείο αναφοράς για την πολιτεία της Καλιφόρνιας.

http://www.sansimera.gr/articles/248#ixzz2uNBOTv1P

Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΔΑΧΤΥΛΙΚΟ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ

Ημερίδα για τη Σκλήρυνση κατά πλάκας και τις νέες θεραπευτικές μεθόδους

της Κατερίνας Μ. Μάτσου

 

Ενημερωτική ημερίδα για μία ασθένεια «δαχτυλικό αποτύπωμα» για τον κάθε ασθενή, τη Σκλήρυνση κατά πλάκας (ή Πολλαπλή Σκλήρυνση), πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014 στο ΚΟΒΕΝΤΑΡΕΙΟ από την Ελληνική Εταιρία για τη Σκλήρυνση κατά πλάκας. Στην ημερίδα παρουσιάστηκαν οι σύγχρονες θεραπευτικές μέθοδοι για την αντιμετώπιση της νόσου, που σήμερα ταλαιπωρεί ένα μεγάλο ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού.

Στο ρόλο, τις δράσεις και τους στόχους της ΕΕΣΚΠ αναφέρθηκε ο πρόεδρος της και καθηγητής νευρολογίας του Α.Π.Θ. κος Αναστ. Ωρολογάς. Όπως ο κος Ωρολογάς παρατήρησε οι πάσχοντες από ΣΚΠ στην Ελλάδα υπολογίζονται σήμερα περίπου στα 12.000 άτομα. Ένας από τους στόχους της εταιρίας είναι η δημιουργία και εδραίωση μίας υποστηρικτικής αγωγής για τους ασθενείς. Η ασθένεια εμφανίζεται με πολλά πρόσωπα, δίνοντας της το χαρακτηρισμό μίας ασθένειας «δαχτυλικό αποτύπωμα» με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά για τον κάθε έναν. Και οι γιατροί και οι ασθενείς πρέπει να είναι προετοιμασμένοι, τη στιγμή μάλιστα που δεν έχουν ό,τι ακριβώς χρειάζονται από την ελληνική πολιτεία.

Για τις νεότερες θεραπευτικές εξελίξεις στη ΣΚΠ μίλησε η κα Θεοδώρα Τολίκα, επιμελήτρια Β΄ Νευρολογίας του Μαμάτσειου Γενικού Νοσοκομείου Κοζάνης. Η κα Τολίκα αναφέρθηκε στα νέα φάρμακα που χρησιμοποιούνται σήμερα για την αναχαίτιση της ασθένειας, επικεντρώνοντας την ομιλία της σε τρία συγκεκριμένα σκευάσματα και στις παρενέργειες και στα οφέλη από τη χρήση τους, με τα οφέλη να υπερτερούν φανερά έναντι των παρενεργειών. Όπως παρατήρησε η έρευνα συνεχίζεται και μέσα στο 2014 έχουν προγραμματιστεί να κυκλοφορήσουν και άλλα φάρμακα με σκοπό τον περιορισμό των άσχημων αποτελεσμάτων της ασθένειας.

Στο σχεδιασμό ενός προγράμματος αποκατάστασης στη ΣΚΠ αναφέρθηκε στην ομιλία του ο φυσικοθεραπευτής κος Αστέριος Συλλόπουλος. Η φυσικοθεραπεία είναι απαραίτητη για την αντιμετώπιση της ασθένειας, καθώς βοηθάει να αντιμετωπιστούν μικρού ή και μεγαλύτερου βαθμού αναπηρίες που κάθε ώση (η διακύμανση της νόσου με περιόδους ύφεσης και έξαρσης) αφήνει. Όπως ο κος Συλλόπουλος διευκρίνισε τα άτομα με ΣΚΠ έχουν ανάγκη ειδικής θεραπείας, που διαφοροποιείται ανάλογα με τη βαρύτητα κάθε ασθενούς. «Σημασία δεν έχει το τι κάνεις, αλλά ο τρόπος που το κάνεις», είπε χαρακτηριστικά  ο κος Συλλόπουλος και διευκρίνισε πως οι ασθενείς με ΣΚΠ δεν είναι «εύθραυστα» άτομα και δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται με αυτή τη λογική.

Για το ρόλο της ψυχοθεραπείας στην ΣΚΠ μίλησε η κα Χαρά Βλαχοδήμου, Κλινική Ψυχολόγος. Η ψυχολογική υποστήριξη είναι αναγκαία για τους ασθενείς, καθώς τους βοηθάει να καταλάβουν και να αντιμετωπίσουν την ασθένεια. Τα ερωτήματα που δημιουργούνται, όταν έρχονται αντιμέτωποι με τη ΣΚΠ και τα δυσάρεστα αποτελέσματά της, είναι πολλά, κάποια παράλογα και η ψυχολογική υποστήριξη τους δίνει τη δύναμη να τα ξεπεράσουν και να αντιμετωπίσουν πιο ολοκληρωμένα και σίγουρα με πιο θετικά αποτελέσματα την ασθένεια.

Με το τέλος των ομιλιών ακολούθησε συζήτηση με το κοινό με ερωτήσεις και απαντήσεις σχετικά με την ασθένεια.

Την ημερίδα χαιρέτησε και ο πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Κοζάνης κος Βασίλειος Βασιλακόπουλος, στηλιτεύοντας ταυτόχρονα την έλλειψη πρόνοιας για τους ασθενείς από τις επίσημες αρχές.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΣΚΠ;

Η Σκλήρυνση Κατά Πλάκας δεν είναι μεταδοτική νόσος, δεν είναι κληρονομική πάθηση, δεν είναι ψυχική διαταραχή, δεν είναι θανατηφόρος. Είναι πολυπαραγοντική αυτοάνοση νόσος αγνώστου αιτιολογίας που επηρεάζει το κεντρικό νευρικό σύστημα, δηλαδή τον εγκέφαλο και το νωτιαίο μυελό. Εμφανίζεται σε ηλικίες ανάμεσα στα 20 και τα 40 (ενδεχομένως και σε μικρότερες ή μεγαλύτερες ηλικίες), η διάγνωση της δεν είναι απλή και η θεραπευτική αντιμετώπισή της δεν είναι ακόμη ριζική. Σήμερα στην Ελλάδα πάσχουν από ΣΚΠ περίπου 10.000 με 12.000 άνθρωποι, ενώ γύρω στα 2.500.000 υπολογίζονται οι πάσχοντες σε όλο τον κόσμο. Στην Ευρώπη, 80 στα 100.000 άτομα πάσχουν από ΣΚΠ με μέση ηλικία εμφάνισης της ασθένειας τα 29 έτη. Τα άτομα αυτά βρίσκονται ακόμη στην αρχή της σταδιοδρομίας τους, όταν μαθαίνουν ότι πάσχουν από την ασθένεια και διαπιστώνουν τις σοβαρές επιπτώσεις που έχει στην ικανότητά τους για εργασία σε αυτή την κρίσιμη περίοδο της ζωής τους. Οι γυναίκες, οι οποίες έχουν τρεις φορές περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν την ασθένεια σε σύγκριση με τους άνδρες, υφίστανται ιδιαίτερα ισχυρό πλήγμα, καθώς πρέπει να αντιμετωπίσουν παράλληλα τις προκλήσεις της απασχόλησης και της μητρότητας.

Τη ΣΚΠ συναντούν όχι μόνο νευρολόγοι, αλλά και πολλοί οφθαλμίατροι, παθολόγοι, γενικοί ιατροί, ορθοπεδικοί, καθώς και γιατροί άλλων ειδικοτήτων κατά την πρώτη της εκδήλωση και μπορεί να προκαλέσει μία ποικιλία συμπτωμάτων. Σε εμφάνιση αυτών των φαινομένων θα ήταν καλό κάποιος να επισκεφτεί νευρολόγο για να γίνει εκτίμηση της όλης κλινικής εικόνας και ο απαραίτητος παρακλινικός έλεγχος.

Ως θεραπευτική παρέμβαση, με σκοπό τον περιορισμό των υποτροπών, χορηγούνται συστηματικά ανοσοτροπο-ποιητικά ή ανοσοκατασταλτικά σκευάσματα, που εξατομικεύονται ανάλογα με τη βαρύτητα και τη ταχύτητα εξέλιξης της νόσου. Τα συμπτώματα μπορεί να διαφέρουν σε ένταση, από πολύ ελαφρά έως και πολύ βαριά, ενώ μπορεί να ανακουφιστούν ή να εξαλειφθούν, είτε με τη βοήθεια συμπληρωματικών ανακουφιστικών φαρμάκων, είτε άλλων θεραπευτικών μεθόδων, όπως η φυσική αποκατάσταση.

Ένα νέο φάρμακο για τη ΣΚΠ που χορηγείται από το στόμα αναμένεται να δώσει τέλος στις επώδυνες θεραπείες με ενέσεις. Το φάρμακο αυτό που έχει δραστική ουσία τη φινγκολιμόδη έχει εγκριθεί το Σεπτέμβριο του 2010 από τον Αμερικανικό Οργανισμό Τροφίμων και Ποτών (FDA) και τον Μάρτιο του 2011 από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Φαρμάκων. Η φινγκολιμόδη είναι φάρμακο της τελευταίας πενταετίας, περισσότερο δραστικό και χρησιμοποιείται, αν αποτύχουν τα πρώτης γραμμής φάρμακα, σε πολύ ενεργές μορφές της νόσου. Είναι η πρώτη ανοσορυθμιστική θεραπεία, που χορηγείται από το στόμα, που πήρε έγκριση για ασθενείς με υποτροπιάζουσες μορφές σκλήρυνσης κατά πλάκας, τόσο για τη μείωση της συχνότητας των υποτροπών, όσο και για την καθυστέρηση εξέλιξης της αναπηρίας.

EΞΙΣΟΥ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΥΤΑΡΧΙΚΟΥΣ, ΟΙ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΓΟΝΕΙΣ;

O νευροψυχίατρος και ειδικευμένος σε θέματα συμπεριφοράς Dr. David Sack, μας λέει γιατί οι φιλελεύθεροι γονείς είναι εξίσου επικίνδυνοι με τους αυταρχικούς.  Σήμερα πολλοί γονείς βασιζόμενοι σε μια λανθασμένη ή ψεύτικη έννοια του φιλευθερισμού αναπτύσσουν μια υπερβολικά ανεκτική συμπεριφορά προς τα παιδιά τους, με καταστροφικά -πολλές φορές- αποτελέσματα.

-Τα χαρακτηριστικά των φιλελεύθερων γονιών:  

Οι ανεκτικοί και φιλελεύθεροι γονείς φοβούνται να υποστηρίξουν ανοικτά τις απόψεις και τα πιστεύω τους και  αποφεύγουν τη σύγκρουση με κάθε τρόπο. Αισθάνονται αδύναμοι να εμποδίσουν την προκλητική συμπεριφορά των παιδιών τους και  φτάνουν να την θεωρούν ένα αναγκαίο κακό.

-Γιατί είναι λάθος

Το παιδί πρέπει να καταλάβει ότι οι γονείς του έχουν διαφορετικό ρόλο από εκείνο και ότι φροντίζουν για την ασφάλειά του. Τα όρια χρειάζονται, γιατί κάποιος οφείλει να είναι υπεύθυνος και να φροντίζει τα πρέπει που είναι πιο σημαντικά από τα θέλω. Είναι πολύ τρομακτικό για ένα παιδί να σκέφτεται ότι κανείς δεν είναι υπεύθυνος για εκείνο σε ένα κόσμο που πιθανόν του φαίνεται τρομακτικός.

-Όταν όλες οι επιθυμίες του παιδιού ικανοποιούνται ακόμα και εις βάρος κάποιου άλλου, εκείνο θεωρεί πως όλες οι σχέσεις λειτουργούν κατά αυτόν τον τρόπο. Αυτό θα του δημιουργήσει προβλήματα στη σύναψη φιλικών και ερωτικών σχέσεων αργότερα, αφού κάθε φορά θα θεωρεί τις δικές του επιθυμίες σημαντικότερες. Τα παιδιά που μεγαλώνουν κατ’ αυτόν τον τρόπο συνήθως καταλήγουν εγωκεντρικοί ενήλικες.

-Αν οι γονείς κάνουν τα πάντα για να μην στεναχωρήσουν το παιδί τους, αυτό λαμβάνει το μήνυμα πως  δεν μπορεί να ανεχθεί την απογοήτευση και τη στενοχώρια. Σε όλη λοιπόν την ενήλικη ζωή του θα κάνει ό,τι είναι απαραίτητο για να αποφύγει συναισθήματα που θεωρεί ότι δεν μπορεί να αντέξει, όπως για παράδειγμα να αποφεύγει το ρίσκο.

-Ακόμα, με την υπερβολική ανεκτικότητα το παιδί δεν μαθαίνει ποτέ να θέτει όρια στον εαυτό του, μια δεξιότητα που είναι σημαντική την περίοδο του σχολείου και φυσικά στην ενήλικη ζωή του. Έτσι δεν αναπτύσσει αυτοπειθαρχία και δεν μπορεί να εργαστεί πάνω σε στόχους, που θα το βοηθήσουν να έχει μια χαρούμενη ζωή.

-Με την συνεχή εκπλήρωση ακόμα και των πιο παράλογων επιθυμιών του, το παιδί δυσκολεύεται να αναπτύξει σεβασμό για τον εαυτό του. Η εσωτερική ευτυχία έρχεται όταν κάποιος αποδέχεται τον εαυτό του στην ολότητά του και κατανοεί και τα άσχημα συναισθήματά του, όπως τον θυμό, τη στενοχώρια ή την απογοήτευση. Οι γονείς που αντιδρούν με τρόπο που δείχνει ότι αποφεύγουν την «σκοτεινή» πλευρά του παιδιού του δίνουν το μήνυμα ότι η πλευρά αυτή δεν είναι αποδεκτή. Έτσι το παιδί αισθάνεται ότι δεν αγαπιέται ολοκληρωτικά.

-Ο ανεκτικός τρόπος ανατροφής τελικά υποσκάπτει στη σχέση γονιού-παιδιού. Όταν το παιδί δεν εμπιστεύεται τον γονιό του για να το βοηθήσει να διαχειριστεί όλη τη γκάμα των συναισθημάτων του, δεν αισθάνεται δεμένο μαζί του. Έτσι γίνεται πιο απαιτητικό και προκλητικό και αναζητά το ίδιο όρια, αλλά και αποδείξεις ότι πράγματι το αγαπούν. Για τα παιδιά όμως η προκλητική συμπεριφορά δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια ασυνείδητη κραυγή αγωνίας προς τους γονείς του.  Ζητάει το δικαίωμά του να βοηθήσουν τη διαδικασία ανάπτυξής του. Δοκιμάζει τη σταθερότητά τους και την ικανότητά τους να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες. Έτσι θέλει να εμπεδώσει μέσα του ότι ανήκει σε μια στέρεη και ασφαλή οικογένεια. Τότε μόνο μπορεί να νοιώσει ήρεμο και ασφαλές, ώστε να προχωρήσει στο  δρόμο της ανεξαρτητοποίησης του χωρίς το άγχος του αποχωρισμού και την αίσθηση του αδύναμου.

 

http://gr.news.yahoo.com/eξίσου-επικίνδυνοι-με-τους-αυταρχικούς--οι-φιλελεύθεροι-γονείς--084321504.html

ΤΟ «ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟ» ΝΗΣΙ ΣΤΟΝ ΚΟΛΠΟ ΤΗΣ ΝΑΠΟΛΙ

Ένα μικρό νησάκι που βρίσκεται στον κόλπο της Νάπολι της Ιταλίας με την ονομασία Γκαϊόλα συνοδεύεται από μια καταραμένη-στοιχειωμένη παράδοση και αφορά όσους το αγόρασαν ή επιχείρησαν να το αγοράσουν. Από όταν για πρώτη φορά τέθηκε προς αγορά την δεκαετία του 1920, κανένας αγοραστής του δεν έζησε για μεγάλο χρονικό διάστημα! Πλέον το μικρό αυτό νησάκι έχει περιέλθει στην ιδιοκτησία της επαρχίας της Καμπάνια και το όνομά του προέρχεται από τη λατινική λέξη «cavea» που σημαίνει μικρή σπηλιά, λόγω των πολλών σπηλαίων που υπάρχουν σε αυτό.

Αρχικά το χρησιμοποιούσαν για στρατιωτικούς λόγους, καθώς πάνω στο νησάκι υπήρχαν εκατοντάδες κανόνια που προστάτευαν την περιοχή από τις επιθέσεις των πειρατών από την περίοδο ακόμα του Μεσαίωνα. Στα μέσα του 19^ου αιώνα, στο ένα μέρος του νησιού χτίστηκε μια βίλα, που διατηρείται μέχρι και σήμερα, ενώ το δεύτερο μέρος του νησιού διατηρείται ανέπαφο και ενώνεται με τη βίλα με μια θολωτή γέφυρα.

Ο πρώτος ιδιοκτήτης ήταν ο Ελβετός Hans Braun, ο οποίος και βρέθηκε νεκρός τυλιγμένος σε ένα χαλί, ενώ λίγο καιρό μετά η γυναίκα του βρέθηκε πνιγμένη στη θάλασσα. Επόμενος ιδιοκτήτης, ήταν ο Γερμανός Otto Grunback, που πέθανε από καρδιακή προσβολή μέσα στη βίλα. Το ίδιο άσχημο τέλος είχε και ο επόμενος ιδιοκτήτης, ο φαρμακοβιομήχανος Maurice-Yves Sandoz που αυτοκτόνησε κλεισμένος σε ψυχιατρείο της Ελβετίας, ενώ και ο ιδιοκτήτης που τον διαδέχτηκε, ο βαρόνος Paul Karl Langheim, Γερμανός βιομήχανος που δραστηριοποιούνταν στη βιομηχανία του χάλυβα, έχασε όλη του την περιουσία σε διοργανώσεις εορτών και τελικά αυτοκτόνησε. Επόμενος ιδιοκτήτης ήταν ο Gianni Agnelli της αυτοκινητοβιομηχανίας Fiat, που είδε πολλά μέλη της οικογένειάς του να πεθαίνουν μετά την αγορά του νησιού. Ο γιος του αυτοκτόνησε, αλλά και ο ανιψιός του πέθανε χτυπημένος από μια σπάνια μορφή καρκίνου σε ηλικία μόλις 33 ετών.

Τελευταίοι ιδιοκτήτες του στοιχειωμένου νησιού ήταν ο Paul Getty που απήχθη από τον ίδιο του τον εγγονό και ο Gianpasquale Grappone ο οποίος είδε την οικονομική αυτοκρατορία που είχε δημιουργήσει με την εταιρία ασφαλίσεων «Colombo» να καταρρέει.

http://gr.news.yahoo.com/

ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ

του Σαράντου Καργάκου

Απέφευγα για λόγους προσωπικής ευαισθησίας (έχουμε κι εμείς βέβαια τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα μας!) ν’ αναφερθώ στο περιβόητο θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων. Ήμουν εξήμισυ ετών, όταν ανήμερα σχεδόν του Αγίου Νικολάου του 1943 οι Γερμανοί πηγαίνανε για σκοτωμό τ’ αδέρφια του πατέρα μου. Η μάνα μου λέει πως με κρατούσε από το χέρι. Πέρασε το αυτοκίνητο με τους μελλοθάνατους από μπροστά μας, ο μικρός θείος μου που ήταν δεν ήταν 30 ετών, σήκωσε το χέρι και μας χαιρέτισε μ’ ένα πικρό χαμόγελο.

Και μετά το αυτοκίνητο χάθηκε σε κάποια στροφή. Τότε για πρώτη φορά άκουσα κι έμαθα τη λέξη εκτέλεση. Κι η λέξη έμεινε άσβηστη στη συνείδησή μου, γιατί έκτοτε είχαμε κι άλλες κι άλλες πολλές ακόμη εκτελέσεις. Έφευγαν από κοντά μας αγαπημένα πρόσωπα κι ο κόσμος έλεγε: «Τα πήγαν για εκτέλεση»!

Κάποτε τα δεινά έληξαν και στον τόπο εγκαθιδρύθηκε μια κουτσή και στραβή τάξη. Η οικογένειά μου περνούσε δύσκολες ώρες αφόρητης φτώχειας. Η Κατοχή μάς είχε εξουθενώσει. Κάποιοι δικηγόροι ξεκίνησαν έναν αγώνα για αποζημιώσεις. Μάζευαν υπογραφές από συγγενείς θυμάτων. Υπόσχονταν -αν θυμάμαι καλά- δύο χιλιάδες το «κεφάλι». Πήγαν και στον πατέρα μου να υπογράψει, μα ο φτωχούλης αρνήθηκε με βδελυγμία. «Δεν κοστολογούνται τα κεφάλια των αδελφών μου», είπε. Κι ένιωσε πως ανταπέδιδε με τη φράση αυτή την καλύτερη τιμωρία στην επηρμένη μεταπολεμική Γερμανία, τη Γερμανία του οικονομικού θαύματος, που στηρίχθηκε στην ξένη εργασία και στην αφειδώς παρεχόμενη αμερικανική βοήθεια.

Αν σ’ όλη αυτή τη μακρά διαδικασία με πληγώνει κάτι, είναι όχι αυτή καθαυτή η εκτέλεση, αλλά η «νομιμότητα» αυτής της εκτέλεσης. Οι γερμανικές αρχές είχαν διακηρύξει πως για κάθε σκοτωμένο Γερμανό θα εκτελούνταν 40 άμαχοι Έλληνες. Ας το σκεφθούμε αυτό: 40 Έλληνες έναντι ενός Γερμανού! Έτσι μας κοστολόγισαν κι έτσι μας κοστολογούν. Ένας Έλληνας είναι υποπολλαπλάσιο του Γερμανού. Αυτό εκφράζει όχι απλώς τη ναζιστική θηριωδία αλλά τη γενικότερη ευρωπαϊκή νοοτροπία. Γιατί, όπως πολύ σοφά έλεγε ο Ντισραέλι, «μπορεί μια αποικία ν’ απέκτησε ανεξαρτησία, αλλά δεν παύει γι’ αυτό το λόγο να είναι αποικία».

Αν σήμερα οι Γερμανοί δυστροπούν να πληρώσουν την επιδικασθείσα από τα Δικαστήρια αποζημίωση στους μαρτυρικούς κατοίκους του Διστόμου (και όχι μόνον του Διστόμου), δεν το κάνουν μόνο από τσιγκουνιά, το κάνουν για να μας ταπεινώσουν ακόμη μια φορά. Αρνούνται υπόσταση στα δικαστήριά μας. Ουσιαστικά δεν αναγνωρίζουν σε μας υπόσταση κράτους. Παραπέμπουν το ζήτημα στον Υπουργό. Αυτός είναι ένας περιδεής εκπρόσωπος της Νέας Τάξης που δεν λογοδοτεί στον ελληνικό λαό, αλλά στα Διευθυντήρια των Νέων Καιρών.

Αυτό που όμως με θλίβει δεν είναι η ψυχική κακομοιριά των κυβερνώντων, είναι το ηθικό κατάντημα κάποιων δημοσιογράφων. Άκουγα ένα μεσημέρι κάποιον ραδιοσχολιαστή που με άκρως περιφρονητική φωνή στιγμάτιζε τη συμπεριφορά των Διστομιτών, επειδή κατέφυγαν στα ασφαλιστικά μέτρα κατά των Γερμανών. Κι έλεγε: «Πού φθάσαμε...»! Έπρεπε να είχε ζήσει τη γερμανική φρίκη της Κατοχής, για να είχε δει το πού φθάνε το κτήνος, όταν κυριεύει την ανθρώπινη ψυχή. Τι έκαναν οι κάτοικοι του Διστόμου από το να προσφύγουν στη Δικαιοσύνη; Μήπως έπρεπε κι αυτοί -κι όχι μόνο αυτοί- να συμπεριφερθούν γερμανικά, δηλαδή να πιάσουν καμιά πεντακοσαριά Γερμανούς τουρίστες και να τους κρατήσουν ομήρους ή να τους εκτελέσουν; Στα αντίποινα των Γερμανών εμείς δεν απαντήσαμε με αντίποινα. Οι Γερμανοί τιμωρήθηκαν ελάχιστα γι’ αυτά που διέπραξαν στον τόπο μας. Κάλυψαν ένα ελάχιστο μέρος των αποζημιώσεων που όφειλαν. Συνέχισαν τη ναζιστική πολιτική, όχι βέβαια στη γραμμή του Χίτλερ (δεν είναι ακόμη καιρός), αλλά στη γραμμή του Γκαίμπελς. Παραπλάνηση και εξαπάτηση. Και μετά αποθράσυνση. Θα ’ρθει στιγμή που θα μας ζητήσουν αποζημίωση για τις σφαίρες που ξόδεψαν για να μας... σκοτώσουν.

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Το κείμενο που προηγήθηκε είχε γραφτεί προ πολλών ετών για να δημοσιευθεί στην εφημερίδα όπου αρθρογραφούσα επαγγελματικώς. Δεν δημοσιεύθηκε· και σε λίγες ημέρες «εκτελέστηκα» και δημοσιογραφικώς. Μου τράβηξαν το χαλί επιτηδείως κάτω από τα πόδια μου. Τώρα που ήλθαν οι δύσκολοι καιροί και η Γερμανία μάς φόρεσε καπίστρι, πολλοί σταθμοί και πάμπολλα έντυπα μού ζητούν να μιλήσω και να γράψω για τις περιβόητες αποζημιώσεις. Μου ζητήθηκε να μιλήσω και για τις εκτελέσεις. Κι αντιμετώπισα τις λοιδορίες δύο «καναλοκύνων». Αναφερόμουν στην εκτέλεση των συγγενών μου και στην υπέροχη στάση της γιαγιάς μου. Ήμουν μπροστά, όταν ο πατέρας τής ανακοίνωσε την εκτέλεση των δύο παιδιών της, των δύο αδελφών του. Η γιαγιά -βαθιά χριστιανική ψυχή- κατέβασε το μαύρο τσεμπέρι ως τα μάτια και πριν τυλίξει με αυτό το στόμα για να μη βγει κραυγή οδύνης, κατόρθωσε να μουρμουρίσει:

- Ο θεός να τους συγχωρέσει για το κακό που μου έκαναν!...

Κι έπειτα κλείστηκε στη βαθιά σιωπή της. Που και που ένα σιγαλό -σαν αγεράκι απαλό- μοιρολόι.

Πέρασαν κάποια χρόνια. Ήμουν στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου, την λεγόμενη τότε «Ογδόη». Ο πατέρας έφθασε ένα μεσημέρι ράκος στο σπίτι. Τον είχε επισκεφθεί στο κατάστημα του ΔΡΑΓΩΝΑ (Αιόλου 89) ο άνθρωπος που είχε βάλει στη λίστα των μελλοθάνατων τα αδέρφια του. Ήταν ετοιμοθάνατος· τον «κουράριζε» στον Άγιο Σάββα, εξάδελφός μου ογκολόγος. Του έμεναν λίγες ημέρες ζωής. Ζήτησε από τον εξάδελφό μου την άδεια να βγει για λίγες ώρες· έπρεπε κάποιον να δει. Και πήγε να βρει τον πατέρα μου. Δεν μπορούσε να ανέβει στον ημιώροφο. Τον ζήτησε και κατέβηκε ο πατέρας. Σαν τον είδε πάνιασε.

- Ήλθα να πάρω τη συγγνώμη σου, του είπε ο άλλος. Σε λίγες μέρες πεθαίνω...

Ο πατέρας, βαθιά συγκλονισμένος, μόλις κατόρθωσε να ψελλίσει μία φράση:

- Να ’σαι συγχωρεμένος...

Ανέβηκε γρήγορα τις σκάλες και κλείστηκε στο γραφειάκι που ήταν το λογιστήριο. Δεν ήθελε να τον δει κανείς με δάκρυα στα μάτια. Ήταν ένας μικρόσωμος άνθρωπος με υψηλή περηφάνεια. Μας τα είπε στο σπίτι με αναφιλητά. Ήταν η πρώτη φορά που μάλωσα με τον πατέρα μου. Με τη σκληρότητα της νεανικής ηλικίας πίστευα πως η συγγνώμη σ’ έναν εγκληματία συνιστά αδικία. Σήμερα το ίδιο θα έπραττα κι εγώ, αυτό δεν σημαίνει πως έκοψα να είμαι Μανιάτης. Αλλά η πείρα μιας μακράς ζωής με εδίδαξε ότι η καλύτερη εκδίκηση είναι η συγγνώμη. Γι’ αυτό συγχωρώ και τον δημοσιογράφο -κάποτε φίλο- και τα παρασαρκώματα που τον περιστοιχίζουν, που, χωρίς να φορούν την στολή της «Βέρμαχτ», συνεχίζουν με άλλα μέσα το έργο τους.

Συγχωρώ ακόμη και τους Γερμανούς δημοσιογράφους, τραπεζίτες και πολιτικούς για όσα μας κάνουν. Κι όχι απλώς τους συγχωρώ, αλλά τους ευγνωμονώ. Από τη δική τους αγνώμονα στάση, θα ξεπηδήσει η δική μας ανάταση, η νέα εθνική μας επανάσταση. Όχι κατά των Γερμανών αλλά κατά των υπολειμμάτων του δωσιλογισμού που «κοπροκρατούν» (το ρήμα του Ελύτη) πολιτικά και οικονομικά τη δόλια πατρίδα μας.

 

http://www.sarantoskargakos.gr/content/

ΟΙ ΠΙΟ ΣΥΧΝΕΣ ΑΙΤΙΕΣ ΘΑΝΑΤΟΥ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

 

«Δεν είναι που με τρομάζει ο θάνατος. Απλώς, δεν θα ήθελα να είμαι παρών όταν θα συμβεί», έχει πει ο μοναδικός Γούντι Άλεν αναφερόμενος στο θάνατο. Επειδή όμως όπως λέει και μία λατινική ρήση Mors certa, hora incerta, δηλαδή ο θάνατος είναι σίγουρος, η ώρα του δεν είναι σίγουρη, καλό θα ήταν να γνωρίζουμε τις 23 πιο συνηθισμένες αιτίες θανάτου, σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία του medhelp.org.

Ν. 23: Υποθερμία

Με πιθανότητες 1 στις 7.399, η υποθερμία βρίσκεται στο νούμερο 23 των πιο συνηθισμένων αιτιών θανάτου. Χαρακτηριστικό της περίπτωσης μάλιστα είναι, ότι στη Φλόριντα, μία από τις θερμότερες πολιτείες των Η.Π.Α., υπάρχουν εκατοντάδες περιπτώσεις υποθερμίας κάθε χρόνο, επειδή οι κάτοικοι δεν είναι τόσο καλά προετοιμασμένοι για το κρύο.

Ν. 22: Θερμοπληξία

Μία θέση πιο κάτω, στο νούμερο 22 βρίσκεται ο... αντίποδας της υποθερμίας, η υπερθερμία. Προφανώς το ζεστό και το κρύο είναι σχεδόν εξίσου επικίνδυνες αιτίες θανάτου. Οι πιθανότητες είναι 1 στις 6.174. Λίγοι άνθρωποι πεθαίνουν από την άμεση έκθεση στον ήλιο, αλλά μάλλον από θερμοπληξία, η οποία συμβαίνει όταν η θερμοκρασία του σώματος ανεβαίνει πάνω από τους 40,5 βαθμούς Κελσίου. Μάλιστα τόσο στην περίπτωση της υποθερμίας όσο και της θερμοπληξίας, οι στατιστικές μιλούν για φυσική θερμοκρασία και όχι για τεχνητή (π.χ σάουνα, καταψύκτες).

Ν. 21: Πτώση από κτίριο

Οι πιθανότητες να πεθάνει κάποιος πέφτοντας από κτίριο είναι 1 στις 6.115. Και μπορεί για τους περισσότερους ανθρώπους που κάνουν ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο, να θεωρείται ότι οι πιθανότητες αυξάνονται, αλλά στατιστικά είναι πολύ πιο πιθανό να πεθάνουν από μια πτώση από ένα κτίριο παρά από ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο.Σύμφωνα μάλιστα με την Εταιρεία Αλεξιπτωτιστών των Η.Π.Α., το 2010 πραγματοποιήθηκαν περίπου 3 εκατομμύρια άλματα, αλλά υπήρχαν μόνο 21 θάνατοι. Αυτό μαθηματικά μεταφράζεται σε 0.007 θάνατοι ανά χίλια άλματα.

Ν. 20: Ανταλλαγή πυροβολισμών

Ένας στους 5.981 ανθρώπους έχει πιθανότητες να πεθάνει από ανταλλαγή πυροβολισμών στατιστικά, εκτός βέβαια και αν κατοικεί σε εμπόλεμη ζώνη, οπότε οι πιθανότητες αυξάνονται. Ωστόσο, οι Αμερικανοί στατιστικά έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν από πυροβολισμό, συγκριτικά με άτομα άλλων χωρών. Μάλιστα, τα στοιχεία αναφέρουν ότι συνολικά οι Αμερικανοί έχουν οκταπλάσιες πιθανότητες να πεθάνουν από ανταλλαγή πυροβολισμών από ότι οι Καναδοί, οι Άγγλοι και οι Γάλλοι.

Ν. 19: Αεροπορικά ατυχήματα

Οι αποδόσεις είναι 1 προς 5.862, άρα εάν φοβάστε να πετάτε με αεροπλάνα, ίσως θα πρέπει να αναθεωρήσετε.

Ν. 18: Επαφή με μηχανήματα

Οι πιθανότητες κάποιος να πεθάνει από την κακή χρήση ενός μηχανήματος είναι 1 στις 5.189, ενώ για όσους πάσχουν από ...αραχνοφοβία για παράδειγμα, ίσως πρέπει να γνωρίζουν ότι έχουν 200 φορές περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν από την επαφή με τα μηχανήματα παρά από την επαφή με δηλητηριώδεις αράχνες, όπου οι αποδόσεις είναι περίπου 1 στο εκατομμύριο. Σύμφωνα με το Αμερικανική Στατιστική Υπηρεσία, οι πιθανότεροι «ένοχοι» για να προκαλέσουν θανάσιμο τραυματισμό είναι τα μηχανήματα που σχετίζονται με θέρμανση, ψύξη, καθαρισμό, κατασκευή και εξόρυξη.

Ν. 17: Πνιγμός από τρόφιμα

Τη στιγμή που μόνο 1 στα 25 εκατομμύρια ανθρώπων μπορεί να πεθάνει από κάποια τρομοκρατική επίθεση, 1 στα 4.404 άτομα θα πεθάνει από ασφυξία και πνιγμό από κάποιο τρόφιμο.

Ν. 16: Πτώση από... έπιπλα

Το κρεβάτι, η καρέκλα ή άλλα έπιπλα μπορεί να αποβούν κυριολεκτικά θανάσιμα για 1 στους 4.238 ανθρώπους. Οι πτώσεις είναι η κύρια αιτία θανάτου μεταξύ των ανθρώπων ηλικίας άνω των 65 ετών, ενώ αν αναλογιστείτε ότι ένα σιδηροδρομικό δυστύχημα μπορεί να αποβεί μοιραίο για έναν στους 225.879 ανθρώπους, τότε αντιλαμβάνεστε ότι πρέπει να προσέχετε ιδιαίτερα όταν ...κοιμάστε.

Ν. 15: Ατύχημα με ποδήλατο

Οι περισσότεροι θάνατοι ποδηλατών συμβαίνουν στατιστικά σε αστικές περιοχές όπου υπάρχει έντονη κυκλοφοριακή συμφόρηση. Τα στατιστικά στοιχεία αναφέρουν ότι 1 στους 4.147 ποδηλάτες θα χάσει τη ζωή του, αν και οι πιθανότητες μειώνονται σημαντικά στις περιπτώσεις που λαμβάνετε τα απαραίτητα μέτρα προστασίας, όπως είναι να φοράτε το κράνος σας.

Ν. 14: Η έκθεση σε καπνό, φωτιά και φλόγες

Σε ένα φλεγόμενο κτίριο είναι πιο πιθανό να πεθάνει κάποιος από την εισπνοή καπνού παρά από τη θερμότητα. Οι άνθρωποι έχουν περίπου τρία λεπτά για να βγουν από ένα φλεγόμενο κτίριο, πριν πεθάνουν από τις αναθυμιάσεις. Μάλιστα οι πιθανότητες στατιστικά για μία μοιραία τέτοια περίπτωση είναι 1 στις 1.235.

Ν. 13: Πνιγμός

Στις Η.Π.Α., υπήρχαν 3.443 θανατηφόρα ατυχήματα από ακούσιους πνιγμούς το 2007. Οι άντρες μάλιστα, είχαν 3,7 φορές περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν από πνιγμό από ότι οι γυναίκες και ο λόγος είναι ότι οι άντρες είναι πιο πιθανό να εμπλακούν σε απερίσκεπτη συμπεριφορά. Τα παιδιά κάτω των 14 ετών αντιπροσώπευαν το ένα πέμπτο από αυτούς τους θανάτους, ενώ στατιστικά οι αποδόσεις να πεθάνει κάποιος από ακούσιο πνιγμό είναι 1 στις 1.073.

Ν. 12: Ατύχημα με μοτοσικλέτα

Δεν αποτελεί έκπληξη ότι 1 στους 802 μοτοσικλετιστές χάνονται άδοξα στους δρόμους. Στις περιπτώσεις μάλιστα, χωρών όπου τα οδικά δίκτυα είναι άθλια έως ανύπαρκτα, φυσικά οι πιθανότητες αυξάνονται.

Ν. 11: Ατύχημα πεζών

Στατιστικά, είστε σε καλύτερη θέση όταν οδηγείτε μια μοτοσικλέτα παρά όταν είστε πεζός/η. Οι θάνατοι πεζών αυξάνονται σημαντικά στις μεγάλες πόλεις με βαριά κυκλοφορία ενώ στατιστικά οι πιθανότητες είναι 1 στους 623 ανθρώπους.

Ν. 10: Επίθεση με πυροβόλο όπλο

Στην περίπτωση της Αμερικής, η επίθεση με πυροβόλο όπλο κατατάσσεται στο νούμερο 10 των πιο συχνών αιτιών θανάτου. Μάλιστα, σύμφωνα με το F.B.I. στα στατιστικά στοιχεία της εγκληματικότητας, υπήρχαν 9.146 δολοφονίες με όπλα μόνο το 2009. Χαρακτηριστικό, βέβαια της περίπτωσης των Η.Π.Α. είναι ότι τα ποσοστά επιθέσεων με πυροβόλο όπλο είναι σημαντικά δυσανάλογα με αυτά άλλων χωρών, κατακτώντας την πρώτη θέση σε θανάτους μεταξύ των 25 οικονομικά ισχυρών κρατών. Σοκαριστικό είναι βέβαια και το στοιχείο που αναφέρει, ότι οι θάνατοι παιδιών κάτω των 15 ετών, είναι 12 φορές περισσότεροι από τα ποσοστά και των 25 χωρών συνολικά.

Ν. 9: Οπιοειδείς ναρκωτικές ουσίες και παραισθησιογόνα

Εμπειρογνώμονες από το Αμερικανικό Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (CDC), το Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας και το Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου του Duke, ανέφεραν σε έκθεσή τους, ότι το 2007, υπήρχαν περισσότεροι ακούσιοι θάνατοι από συνταγογραφούμενα οπιοειδή αναλγητικά, συγκριτικά με τους θανάτους λόγω υπερβολικής δόσης ηρωίνης και κοκαΐνης μαζί. Ακόμη και το αλκοόλ, όταν καταναλώνεται σε μεγάλες ποσότητες, δε συγκρίνεται με τους κινδύνους που ενέχουν τα συνταγογραφούμενα οπιοειδή. Οι πιθανότητες θανάτου από δηλητηρίαση από αλκοόλ είναι 1 στις 10.909 ενώ από συνταγογραφούμενες ουσίες 1 στις 289.

Ν. 8: Αυτοκινητιστικό δυστύχημα

Με πιθανότητες 1 προς 272, οι... αυτοκινητόδρομοι βρίσκονται στο νούμερο 8 της λίστας με τις πιθανότερες αιτίες θανάτου, μιλώντας φυσικά για χώρες με ανεπτυγμένο οδικό δίκτυο. Μάλιστα, οι νέοι ηλικίας 15 έως 24 ετών ευθύνονται για το 30% σχεδόν των τροχαίων ατυχημάτων στις Η.Π.Α..

Ν. 7: Πτώσεις

Η κατηγορία αυτή περιλαμβάνει στατιστικά στοιχεία και από το νούμερο 16, την κατηγορία δηλαδή της πτώσης από κρεβάτι, καρέκλα κ.λ.π. και από το νούμερο 21, δηλαδή της πτώσης από κτίριο. Έτσι συνολικά και μαζί με οποιονδήποτε άλλο τύπο ακούσιας πτώσης, η περίπτωση αυτή βρίσκεται στο νούμερο 7 με πιθανότητες 1 προς 184.

Ν. 6: Τυχαία δηλητηρίαση λόγω υπερδοσολογίας και ναρκωτικά

Οι πιθανότητες να πεθάνει κάποιος τυχαία από δηλητηρίαση λόγω υπερδοσολογίας είναι 1 στις 139, ενώ το 97% από αυτούς τους θανάτους προκαλούνται από υπερβολική δόση ναρκωτικών.

Ν. 5: Εσκεμμένη βλάβη

Ένα άτομο πέθαινε από αυτοκτονία κάθε 15 λεπτά στις Η.Π.Α. το 2007, το πιο πρόσφατο έτος για το οποίο υπήρχαν διαθέσιμα στοιχεία. Το 90% των ανθρώπων που πεθαίνουν από αυτοκτονία έχει μια ψυχιατρική διαταραχή κατά τον χρόνο του θανάτου τους, ενώ εκτιμάται ότι κάθε αυτόχειρας κάνει περίπου 8 έως 25 απόπειρες αυτοκτονίας.
Στατιστικά, κάθε τέσσερις υποθέσεις αυτοκτονίας αντρών αντιστοιχεί μία γυναικών, αλλά οι γυναίκες έχουν τρεις φορές περισσότερες πιθανότητες να επιχειρήσουν αυτοκτονία από όσες οι άνδρες. Οι πιθανότητες μάλιστα για τους αυτόχειρες είναι 1 προς 115.

Ν. 4: Χερσαία ατυχήματα με όχημα

Ένας στους 85 ανθρώπους πιθανολογείται ότι χάνεται λόγω κάποιου ατυχήματος με όχημα χερσαίου τύπου. Η κατηγορία αυτή είναι συνδυαστική καθώς περιλαμβάνει τα ατυχήματα με μοτοσικλέτες, αυτοκίνητα αλλά και με αγροτικά μηχανήματα όπως π.χ τρακτέρ κ.λ.π. Σκεφτείτε πόσο ψηλά βρίσκονται σε σχέση παράδειγμα με το θάνατο από σεισμό, που οι πιθανότητες είναι 1 στις 153.597.

Ν. 3: Εγκεφαλικό επεισόδιο

Στις 3 πρώτες θέσεις της «μοιραίας» λίστας βρίσκονται δυστυχώς οι πιο κοινές (και αναμενόμενες) ιατρικές παθήσεις. Με πιθανότητες 1 προς 28, τα εγκεφαλικά επεισόδια μαστίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο. Οι παράγοντες κινδύνου για το εγκεφαλικό περιλαμβάνουν την υψηλή χοληστερόλη, την υψηλή αρτηριακή πίεση ειδικά για άτομα ηλικίας 55 ετών και άνω, το υπερβολικό βάρος, τη σωματική αδράνεια, την ευκαιριακή άμετρη κατανάλωση οινοπνεύματος, τη χρήση ναρκωτικών και το κάπνισμα.

Ν. 2: Καρκίνος

Μια στις 7 περιπτώσεις ατόμων που πάσχουν από καρκίνο θεωρείται στατιστικά θανατηφόρα και αυτό ενδεχομένως, επειδή υπάρχουν διάφορες μορφές της ασθένειας, που αυξάνουν τις πιθανότητες. Η πιο θανατηφόρα μορφή ωστόσο θεωρείται ο καρκίνος στους πνεύμονες, ενώ ο καρκίνος στον προστάτη και το στήθος κατατάσσονται στη δεύτερη και τρίτη θέση αντίστοιχα.

Ν. 1: Καρδιακό επεισόδιο

Με ελάχιστη διαφορά, 1 προς 6, το καρδιακό επεισόδιο είναι πιο...θανατηφόρο στατιστικά από τον καρκίνο και βρίσκεται στην κορυφή των πιο συχνών αιτιών θανάτου. στόσο, τα καλά νέα, είναι ότι τα ποσοστά θνησιμότητας από ασθένειες της καρδιάς μειώνονται σημαντικά κάθε χρόνο, κυρίως λόγω της εξέλιξης της ιατρικής επιστήμης. Δυσανάλογα, ωστόσο παραμένοντας στην κορυφή της λίστας, οι ειδικοί επισημαίνουν ότι αυτό οφείλεται στον τρόπο ζωής του σύγχρονου ανθρώπου, με ειδική προσοχή στην έλλειψη άσκησης, στην κακή διατροφή και το άγχος.

 

http://www.aniwthoi.net/2013/08/blog-post_8667.html

ΛΥΚΕΙΟ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΜΙΑΣ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗΣ ΕΦΗΒΗΣ

Το λύκειο του Ελ Πάσο συμβαίνει να είναι ένα από τα παλαιότερα κτήρια στην πόλη  και αν οι τρομακτικές ιστορίες του αποδειχθούν ότι είναι αληθινές, τότε θα είναι επίσης πιθανόν το πιο στοιχειωμένο κτήριο, με τα παραφυσικά φαινόμενα που αναφέρονται εκεί σχεδόν καθημερινά και ένα ιδιαίτερα ανατριχιαστικό παρελθόν.

Μυστηριώδεις αναφορές από τους φοιτητές και το διδακτικό προσωπικό περιλαμβάνουν τους αστικούς μύθους που περιβάλλουν τον τέταρτο όροφο του κτιρίου, ο οποίος λέγεται ότι κατοικείται από μια παχιά ομίχλη, τα ταβάνια στάζουν με εκτοπλασμικές βλέννες. Κάποιοι έχουν συνδέσει τα φαινόμενα με μια τραγωδία που χρονολογείται πριν από 35 χρόνια, όταν μια μαθήτρια αποκαρδιωμένη έκοψε τις φλέβες και πήδηξε από το μπαλκόνι του τετάρτου ορόφου. Η φασματική μορφή της εντοπίστηκε στο μπαλκόνι, να χαιρετάει με το χέρι από μακριά τους επισκέπτες ή να αναδημιουργεί το μοιραίο άλμα της  και επίσης την είδαν να περιφέρεται στους διαδρόμους, να κλαίει.

Το μυστήριο μεγαλώνει με τη φωτογραφία της τάξης παρακάτω, με ημερομηνία 1985, που δείχνει μια άγνωστη γυναίκα στο κέντρο της οποίας τα χαρακτηριστικά είναι θολά και παραμορφωμένα. Σύμφωνα με τους μαθητές που πόζαραν για τη φωτογραφία, κανείς δεν την αναγνώρισε από την ημέρα που λήφθηκε η φωτογραφία και μερικοί λένε ότι δεν ήταν ποτέ εκεί.

Το ίδιο ανατριχιαστική είναι μια υπόθεση που συνέβη πριν 15 χρόνια, στην οποία μια ομάδα εκπαιδευτικών βρήκε μια μικρή σφραγισμένη τάξη πίσω από ένα τοίχο από τούβλα. Το δωμάτιο είχε μείνει ακριβώς όπως ήταν, με τα προσωπικά αντικείμενα των μαθητών ακόμα στα γραφεία. Ένα τέτοιο αντικείμενο ήταν ένα ερωτικό γράμμα από μια έφηβη  και ένα στοιχειωμένο σημείωμα αυτοκτονίας.

Το λύκειο του Ελ Πάσο είναι μόνο ένα από τα πολλά σχολεία που φέρονται ως στοιχειωμένα στις Η.Π.Α. Άλλα διάσημα παραδείγματα περιλαμβάνουν το Πανεπιστήμιο της Αθήνας στη Πανεπιστημιούπολη της Γεωργίας, όπου φημολογείται ότι τα φαντάσματα σέρνονται.
 

http://aorata-gegonota.blogspot.gr/2014/02/blog-post_19.html#.UwSPK5XNvIU

6 ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ ΜΑΝΙΕΣ ΠΟΥ ΚΑΤΕΛΑΒΑΝ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΑΝ

Οι άνθρωποι σκέφτονται σε αγέλες. Τρελαίνονται κατά κοπάδια, ενώ ανακτούν τις αισθήσεις τους μόνοι και σιγά-σιγά, είχε γράψει ο Charles Mackay το 1841 στο Extraordinary Popular Delusions and the Madness of Crowds, κάτι που παραμένει επίκαιρο όσων αφορά τις μαζικές μανίες και τη συμπεριφορά του πλήθους. Η νοοτροπία του όχλου εξηγεί τις μανίες και τις παράξενες συμπεριφορές που θα δείτε παρακάτω και που εξαφανίστηκαν όσο γρήγορα εμφανίστηκαν.

Η ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ ΧΟΡΕΥΤΙΚΗ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ

Το 1374, χιλιάδες χωρικοί γύρω από τον Ρήνο είχαν κυριευτείτε από μια θανατηφόρα μάστιγα -μια χορευτική μάστιγα που ονομάζεται χορομανία (choreomania). 

Οι χωρικοί κατά εκατοντάδες έβγαιναν στους δρόμους πηδώντας και ουρλιάζοντας ενώ άκουγαν μια μουσική που κανένας άλλος δεν μπορούσε να ακούσει. Δεν έτρωγαν, δεν κοιμόντουσαν και απλά χόρευαν, πολλές φορές και για μέρες ολόκληρες μέχρι τελικής πτώσης.

Όπως ξαφνικά εμφανίστηκε έτσι ξαφνικά χάθηκε. Μέχρι τον Ιούλιο του 1518, στο Στρασβούργο, όταν κάποια Frau Troffea έπιασε πάλι τον τόνο και χόρευε για μέρες μέχρι τελικής πτώσης. Μέσα σε μια εβδομάδα, ενώθηκαν μαζί της ακόμα 34 άνθρωποι και μέχρι το τέλος του μήνα είχαν γίνει 400. 

Δεκάδες έχασαν τη ζωή τους, αφού χόρευαν μέχρι που έπαθαν καρδιακές προσβολές, εγκεφαλικά επεισόδια και εξάντληση. Και, ακριβώς όπως και πριν, η μανία χάθηκε και πάλι.

ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ ΛΟΙΠΟΝ;

Οι ιστορικοί, οι ψυχολόγοι και οι επιστήμονες προσπάθησαν να λύσουν το μυστήριο του χορού. Για λίγο, η επικρατούσα θεωρία ήταν ότι ήταν ένα ψυχωτικό επεισόδιο που πυροδοτήθηκε από την κατανάλωση ψωμιού που είχε μύκητες, μια μούχλα που αναπτύσσεται στα στελέχη της υγρής σίκαλης. Όταν καταναλωθεί, μπορεί να προκαλέσει σπασμούς, τρέμουλο και παραλήρημα.

Αλλά ο John Waller, ένας καθηγητής ιστορίας στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, διαφωνεί: Σύμφωνα με τους σύγχρονους υπολογισμούς και των δύο συμβάντων, οι συμμετέχοντες χόρευαν, χωρίς σπασμούς. Όσο αφορά την άλλη δημοφιλή θεωρεία, ότι τα θύματα ήταν μέρος μιας αιρετικής λατρείας του χορού, ο Waller αναφέρει πως δεν υπάρχει τίποτα που να προτείνει ότι ήθελαν να χορέψουν.

Ο Waller έχει διαφορετική θεωρεία. Αυτή η μάστιγα ήταν μια μαζική ψυχογενής ασθένεια, που πυροδοτήθηκε από τον ευσεβή φόβο και την κατάθλιψη. Και οι δύο μανίες προηγήθηκαν περιόδων με καταστροφικούς λιμούς, άσχημων καλλιεργειών, δραματικών πλημμυρών καθώς και κάθε είδους βιβλικών καταστροφών. 

Το άγχος, ο φόβος, η κατάθλιψη και η δεισιδαιμονία, ειδικότερα, η πεποίθηση ότι ο Θεός έστελνε τις πληγές για να διώξει όσους έπεφταν σε αυτό το είδος ακούσιας κατάστασης έκστασης. Οι μάστιγες του χορού ήταν κάποιος τρόπος για να καλέσουν τον Άγιο Vitus, έναν πρώιμο Χριστιανό μάρτυρα που τον τιμούσαν με γιορτές και χορούς. Ένα άτομο να ξεκινούσε τον χορό και όλοι οι άλλοι θα ακολουθούσαν.

Το Στρασβούργο δεν ήταν η τελευταία πόλη που χτύπησε η μάστιγα. Το πιο πρόσφατο περιστατικό εμφανίστηκε στα 1840 στη Μαδαγασκάρη, όπου ο κόσμος χόρευε σαν να ήταν δαιμονισμένος. Αλλά αυτή η επιδημία φαίνεται να είναι ριζωμένη σε ένα συγκεκριμένο πολιτιστικό περιβάλλον.

Η ΕΠΙΔΗΜΙΑ ΓΕΛΙΟΥ ΤΗΣ ΤΑΝΓΚΑΝΙΚΑ ΤΟ 1962

Όλα ξεκίνησαν με ένα αστείο. Αλλά όταν 95 μαθητές και ένα σχολείο θηλέων στην Τανγκανίκα -σημερινή Τανζανία- χτυπήθηκαν από την μάστιγα του γέλιου, αναγκάζοντας το σχολείο να κλείσει για δυο μήνες, δεν ήταν και τόσο αστείο πλέον.

Η επιδημία ξεκίνησε στις 30 Ιανουαρίου του 1962, σε ένα ιεραποστολικό σχολείο θηλέων σε ένα μικρό χωριό στην περιοχή Bukoba της Τανγκανίκα, σύμφωνα με μια αναφορά του 1963 του Central African Medical Journal. Ξεκίνησε από ένα ανεξέλεγκτο γέλιο μεταξύ τριών μαθητών που μετατράπηκε σε γοερό κλάμα από άγχος και φόβο μην κυνηγηθούν και σε μερικές περιπτώσεις, σε βίαια συμπεριφορά, όταν τους συγκρατούσαν. 

Τα συμπτώματα εξαπλώθηκαν γρήγορα στο σχολείο, προφανώς μέσω της επαφής με κάποιον που έπασχε ήδη. Η αρχή ήταν ξαφνική και μπορούσε να διαρκέσει από μερικές ώρες ως και 16 ημέρες.

Το σχολείο έκλεισε αναγκαστικά, όταν επηρεάστηκαν πάνω από τους μισούς μαθητές -95 από 159. Και τότε, 10 ημέρες μετά το κλείσιμο, η ασθένεια εμφανίστηκε σε ένα χωριό 55 μίλια μακριά. 

Πολλά από τα άρρωστα κορίτσια ήταν από το χωριό και μάλλον πήγαν εκεί, ενώ ήταν κλειστό το σχολείο. 217 άνθρωποι επλήγησαν στο χωριό τον Απρίλιο και το Μάιο. Η μάστιγα έπειτα εξαπλώθηκε και στην ύπαιθρο. Κάθε φορά, η υπαίτια ήταν κάποια κοπέλα από το σχολείο ή κάποια που είχε έρθει σε επαφή με μια από τις κοπέλες.

Αλλά όπως γίνεται σε κάθε περίπτωση ψυχογενών ασθενειών, δεν υπήρχε τίποτε κακό στους προσβληθέντες. Δεν είχαν πυρετό ή σπασμούς και το αίμα τους δεν παρήγαγε τίποτα ενδιαφέρον. Οι θεωρίες ότι ήταν θύματα κάποιου ψυχοτρόπου μύκητα δεν στέκει καθώς δεν είχαν άλλα συμπτώματα.

DROMOMANIA Ή ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΟΣ ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ

Στους περισσότερους αρέσει να κάνουν ταξίδια κάπου-κάπου. Μερικοί, όμως, δεν σταματούν ποτέ! Η Dromomania είναι η ανεξέλεγκτη ορμή για ταξίδια, ένας παθολογικός τουρισμός και ήταν σε ακμή στη Γαλλία από το 1886 μέχρι και 1909. O άνθρωπος που εξήγησε τη dromomania ήταν κάποιος Jean-Albert Dadas από το Μπορντό. 

Ο Dadas εισήχθη στο Νοσοκομείο Saint-Andre στο Μπορντό το 1886 και ενώ μόλις είχε γυρίσει από ένα επικό ταξίδι. Ήταν εξουθενωμένος, αλλά και μπερδεμένος. Δεν θυμόταν που είχε πάει και τι είχε κάνει.

Ένας γιατρός στο νοσοκομείο κατάφερε να ενώσει τα κομμάτια της ιστορίας του Dadas και να την υποβάλλει σε ένα ιατρικό περιοδικό με τον τίτλο Les aliénés voyageurs (Οι Τρελοί Ταξιδιώτες). Τα ασταμάτητα ταξίδια του Dadas ξεκίνησαν, όταν κατατάχτηκε στον Γαλλικό στρατό το 1881 στη Μονς. Από εκεί, πήγε στην Πράγα, μετά Βερολίνο, και κατέληξε στη Μόσχα. 

Στη Μόσχα, συνελήφθη -μόλις είχε δολοφονηθεί ένας τσάρος και μπέρδεψαν τον Dadas αυτόν που το έκανε- και τον εξόρισαν να πάει με τα πόδια στην Τουρκία. Μάλλον αυτό ήταν που τον μπέρδεψε. Στην Κωνσταντινούπολη, σώθηκε από το Γαλλικό προξενείο και τον έστειλαν στη Βιέννη.

Η ιστορία του Dadas ενέπνευσε πολλές ακόμα περιπτώσεις dromomania στη Γαλλία της εποχής. Και παρ’ όλου που δεν ήταν επιδημία ζητούνταν ευρέως στον ιατρικό κύκλο. Φαίνεται πως σταμάτησε γύρω στα 1909, όταν άρχισαν οι alienists (οι πρώτοι ψυχολόγοι) άρχισαν να την ερευνούν.

KORO Ή GENITAL RETRACTION SYNDROME

Ακόμη ένα «σύνδρομο μέσα σε στενά όρια πολιτισμού», το koro είναι ο παράλογος φόβος κάποιου πως τα γενετικά του όργανα θα συρρικνωθούν ή θα μπουν στο κορμί του. Πολλοί είναι αυτοί που υποφέρουν απ’ αυτή την υστερική επιδημία από το 300 π.Χ. Είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στην Αφρική και την Ασία και συνήθως συνοδεύεται από απίστευτη ανησυχία και φόβο για επικείμενο θάνατο ή έλλειψη σεξουαλικής επιθυμίας. 

Μια από τις πιο πρόσφατες επιδημίες koro ή Genital Retraction Syndrome, όπως αναφέρεται στην ιατρική, ήταν το 1967 στη Σιγκαπούρη, όταν πάνω από 1000 άντρες προσπάθησαν να εξορκίσουν τη συρρίκνωση με σφιγκτήρες και μανταλάκια.

Και οι γυναίκες υποφέρουν από αυτήν την υστερία, φοβούμενες πως εξαφανίζονται τα στήθη ή οι ρώγες τους. Όμως, το koro χτυπάει πιο συχνά τους άντρες σε κοινωνίες όπου η αναπαραγωγική τους ικανότητα παίζει μεγάλο ρόλο. Η κινέζικη ιατρική κατηγορεί τα θηλυκά αλεπουδίσια πνεύματα ενώ στην Αφρική θεωρούνταν αποτέλεσμα μαγείας.

MOTOR HYSTERIA

Ο Μεσαίωνας ήταν βαρετός και ήταν ακόμη χειρότερα για τις γυναίκες που ζούσαν απρόθυμα σε μοναστήρια. Ιστορικές αναφορές δείχνουν πως τα γυναικεία μοναστήρια ήταν γεμάτα με motor hysteria, ένα είδος μαζικής ψυχογενής νόσου κατά την οποία κάποιες γυναίκες παρουσιάζουν σημάδια δαιμονικής κατοχής, άλλες ήταν έκφυλες και σε ένα μοναστήρι νιαούριζαν σαν γάτες και προσπαθούσαν να ακονίσουν τα νύχια τους στα δέντρα.

Η περίοδος αυτή κράτησε περίπου 300 χρόνια -ξεκίνησε το 1400- και επηρέασε όλη την Ευρώπη. Η τελευταία επιδημία ήταν και η πιο θανατηφόρα. Το 1749, μια γυναίκα σε ένα μοναστήρι στη Γερμανία αποκεφαλίστηκε με την υποψία ότι ήταν μάγισσα μετά από ένα επεισόδιο μαζικής λιποθυμίας, αφρών να βγαίνουν από το στόμα και ουρλιαχτών. Συνήθως, όμως, αυτά τα επεισόδια έληγαν με ένα εξορκισμό.

Οι γυναίκες που στέλνονταν σε μοναστήρια δεν πήγαιναν οικειοθελώς και τα μοναστήρια ήταν δύσκολα και άγρια μέρη. Η αυστηρή προσήλωση στην πνευματική βελτίωση δεν ήταν για όλους και το άγχος και οι στερήσεις που αντιμετώπιζαν αυτές οι γυναίκες τις ανάγκαζε να παίξουν. Όταν το έκαναν αναπαριστούσαν καταστάσεις ατόμων που ήταν δαιμονισμένοι.

Η «ΜΑΖΙΚΗ ΨΥΧΟΓΕΝΗΣ ΝΟΣΟΣ» ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΕΦΗΒΩΝ

Τον Ιανουάριο του 2012, δημοσιεύματα ανέφεραν ότι μια ομάδα από έφηβες έπασχαν από ένα είδος σύσπασης και λεκτικής συμπεριφορά που συνήθως παρουσιάζεται από τους ασθενείς με Σύνδρομο Tourette.

Το σύνδρομο Τουρέτ (Tourette syndrome) ή διαταραχή Τουρέτ είναι μια κληρονομική νευροψυχιατρική διαταραχή που εμφανίζεται κατά την παιδική ηλικία και χαρακτηρίζεται από την εμφάνιση πολλαπλών φυσικών (κινητικών) και τουλάχιστον ενός φωνητικού τικ.

 

http://peisthria.blogspot.gr/2014/02/6-manies-pou-katelaban-thn-koinwnia-kai-meta-eksafanisthkan.html