Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013


ΥΠΝΟΣ: ΠΩΣ ΚΟΙΜΑΤΑΙ Ο …ΚΟΣΜΟΣ;



Ποιοι αλλάζουν πιο συχνά τα σεντόνια τους και ποιοι προτιμούν να κοιμούνται γυμνοί; Από μια πρόσφατη διεθνή δημοσκόπηση προέκυψαν ενδιαφέροντα στοιχεία για τις συνήθειες ύπνου των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο…
Οι ερευνητές έκαναν ερωτήσεις σε περίπου 1.500 εθελοντές, ηλικίας 25 έως 55 ετών, από έξι χώρες του κόσμου (Η.Π.Α., Καναδά, Μεξικό, Βρετανία, Γερμανία και Ιαπωνία) σχετικές με τις συνήθειες του ύπνου τους.
Σύμφωνα με τα ευρήματα της δημοσκόπησης που πραγματοποίησε το Εθνικό Ίδρυμα Ύπνου των Η.Π.Α., οι Ιάπωνες και οι Αμερικανοί κοιμούνται λιγότερο απ’ όλους, με μέσο όρο ύπνου 6 ώρες και 22 λεπτά και 6 ώρες και 31 λεπτά κάθε βράδυ αντίστοιχα. Τα δύο τρίτα των Ιαπώνων, δηλαδή το 66%, ανέφεραν ότι κοιμούνται λιγότερο από 7 ώρες κάθε βράδυ, έναντι του 53% των Αμερικανών, 39% των Βρετανών, 36% των Γερμανών, 33% των Καναδών και 29% των Μεξικανών. «Παρόλο που ο ύπνος είναι παγκόσμιο γνώρισμα, υπάρχουν σημαντικές διαφορές στις συνήθειες ύπνου ανάμεσα στους λαούς του κόσμου, που δεν έχουν ακόμη μελετηθεί ενδελεχώς», ανέφερε η επικεφαλής της μελέτης Namni Goel, από το τμήμα Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια. Και πρόσθεσε: «Ευελπιστούμε η δημοσκόπηση να ανοίξει το δρόμο για περισσότερες έρευνες γύρω από αυτό το σημαντικό θέμα».
Διαφορές και στο τελετουργικό Από τη δημοσκόπηση προέκυψαν και πολλές διαφορές στο τελετουργικό του ύπνου. Το 62% των Μεξικανών, για παράδειγμα, και σχεδόν οι μισοί Αμερικανοί (το 47%) προσεύχονται ή διαλογίζονται πριν αποκοιμηθούν. Οι Βρετανοί από την άλλη συνηθίζουν να πίνουν κάποιο ρόφημα π.χ. το τσάι πριν πάνε για ύπνο, ενώ το ένα τρίτο των Βρετανών κοιμούνται δίχως ρούχα. Οι Ιάπωνες παραδέχονται ότι αλλάζουν τα σεντόνια τους κάθε 3 εβδομάδες. Πάντως η πιο αγαπημένη συνήθεια πριν τον ύπνο παγκοσμίως είναι η τηλεόραση: Το 80% των ερωτηθέντων από κάθε χώρα είπαν πως παρακολουθούν τηλεόραση προτού πάνε για ύπνο.



ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΑ ΣΠΙΤΙΑ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ



Υπάρχουν και σήμερα στοιχειωμένα σπίτια, με κατάρες, φαντάσματα και κακά πνεύματα; Άλλοι τα πιστεύουν, άλλοι όχι. Στη Θεσσαλονίκη πάντως αρκετοί θεωρούν «στοιχειωμένο» το σπίτι της Βασιλίσσης Όλγας, στον αριθμό 263.
Το σπίτι λέγεται πως παλιά ήταν αρχοντικό κάποιου Εβραίου, ενώ σήμερα δεν κατοικείται, αφού είναι ετοιμόρροπο και ο γύρω χώρος έχει μετατραπεί σε αποθήκη οικοδομικών υλικών. Φημολογείται πως όσοι έχουν μείνει εκεί νύχτα ακούν φοβερούς θορύβους από φαντάσματα που κυκλοφορούν στα δωμάτια, με αποτέλεσμα να τρέπονται σε φυγή.
Λέγεται πως το συνοδεύει κατάρα και όποιος μένει εκεί κινδυνεύει να τρελαθεί, ενώ όποιος προσπαθήσει να το γκρεμίσει κινδυνεύει να πεθάνει. Στο παρελθόν το πήραν δύο εργολάβοι για να το κατεδαφίσουν, όμως την ημέρα που πέρασε στην ιδιοκτησία τους ο ένας πέθανε από την καρδιά του και ο άλλος σκοτώθηκε σε τροχαίο ταξιδεύοντας στην Αθήνα, σύμφωνα με το metrogreece.gr.
Για το σπίτι αυτό γίνεται μεγάλη συζήτηση και μέσω του Internet: «Όποιος τολμάει ας πάει να το επισκεφτεί. Εγώ προτιμάω να μην περνάω ούτε απ’ έξω. Το σπίτι αυτό κρύβει κάποιο φοβερό μυστικό και όποιος είναι γενναίος ας πάει να το λύσει», διαβάζουμε σε ιστοσελίδα, ενώ ένας νεαρός περιγράφει τη δική του εμπειρία: «Πήγαμε χθες με φίλους, αλλά δεν μπήκαμε μέσα, γιατί φοβηθήκαμε. Τι θα συναντήσουμε; Μπορεί να σε ακολουθήσει το πνεύμα».
Αρκετοί είναι αυτοί που αποφεύγουν ακόμη και να περνούν τη νύχτα έξω από το κτίριο ή αλλάζουν και πεζοδρόμιο με το φόβο πως ίσως κάτι κακό θα τους συμβεί εάν δεν υπακούσουν στους νόμους των «πνευμάτων».
«Έχουν ακουστεί διάφορα για όσους έχουν νοικιάσει ή έχουν θελήσει να κατεδαφίσουν το σπίτι της Βασ. Όλγας 263. Όμως απ’ ότι γνωρίζω το κτίριο ανήκει σε μία κατασκευαστική εταιρία και ο λόγος που δεν χτίζεται είναι ότι υπάρχει πρόβλημα με τα όρια του διπλανού οικοπέδου και η υπόθεση έχει φτάσει έως τον Άρειο Πάγο», μας είπε ο πρώην πρόεδρος των κτηματομεσιτών Θεσσαλονίκης, κος Γρηγόρης Λιάντας.
Δεν είναι όμως μόνο το συγκεκριμένο σπίτι που «βαφτίζεται» ως στοιχειωμένο στη Θεσσαλονίκη. Υπάρχουν και άλλα κτίρια που έχουν συνδεθεί με φήμες που κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα για κακά πνεύματα ή για τραγικές ιστορίες που σημάδεψαν τους πρώην ιδιοκτήτες τους. Τέτοια είναι στην Αρετσού της Καλαμαριάς, αλλά και στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, λίγο μετά το δικαστικό μέγαρο.
«Υπάρχουν άνθρωποι που επηρεάζονται από τέτοιες ιστορίες και δεν θέλουν να νοικιάσουν κάποιο από αυτά τα σπίτια, όμως το θέμα είναι κατά πόσο τις πιστεύει ο κάθε ένας», μας εξηγεί ο κος Λιάντας.
Υπάρχουν ακόμη και οι προληπτικοί που κάνουν ένα «βήμα» παραπέρα και μιλούν και για περιοχές με αρνητική αύρα. Μεταξύ αυτών λένε πως είναι η πλατεία Τερψιθέας στην Άνω Πόλη και ο παλιός δρόμος της Θέρμης μετά τα νέα νεκροταφεία. Όπως αναφέρουν στις περιοχές αυτές η ατμόσφαιρα είναι βαριά και αφιλόξενη, ενώ η προσαρμογή δύσκολη.




ΠΩΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΥΡΙΑΡΧΗΣΕ ΣΤΗ ΓΗ;



Απάντηση στο ερώτημα πως ο σύγχρονος άνθρωπος (homo sapiens) κατάφερε να εξαπλωθεί και να κυριαρχήσει στη γη, δίνουν νέα στοιχεία, μεταβάλλοντας την εικόνα για την ανθρώπινη προϊστορία.
Όλα ξεκίνησαν από μια μικρή φυλή περίπου 200 ανθρώπων του είδους homo sapiens, που ζούσαν στην Αφρική, αλλά κάποια στιγμή, πριν από περίπου 70.000 χρόνια, κατάφεραν να διασχίσουν την Ερυθρά Θάλασσα, να περάσουν στην Αραβία και από εκεί σταδιακά -περπατώντας- να επεκταθούν στην Ασία και την Ευρώπη.
Όλες οι σημερινές ανθρώπινες φυλές, όλη η σημερινή ανθρωπότητα, στην Ευρώπη, την Ασία, την Αμερική και την Αυστραλία, οφείλει την ύπαρξή της και έλκει γενετικά την καταγωγή της από αυτή τη μικρή ομάδα.
Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι πριν 90.000-70.000 χρόνια, συνέβησαν κλιματικές αλλαγές που, μεταξύ άλλων, οδήγησαν στην πτώση του επιπέδου των θαλασσών, γεγονός που επέτρεψε τη διάσχιση της Ερυθράς Θάλασσας, στο πλησιέστερο σημείο που χωρίζει την Αφρική από την Αραβία, στο λεγόμενο Κέρας της Ανατολικής Αφρικής.
Σύμφωνα με τον αρχαιογενετιστή Πίτερ Φόρστερ του πανεπιστημίου Άνγκλια Ράσκιν, ο οποίος έκανε σχετικές μελέτες DNA, οι Αφρικανοί που πέρασαν απέναντι, πρέπει να ήσαν λίγες εκατοντάδες, πιθανότατα γύρω στους 200.
Τα αρχαιότερα ίχνη homo sapiens εκτός της Αφρικής χρονολογούνται πριν περίπου 100.000 χρόνια κι έχουν βρεθεί στο σημερινό Ισραήλ.
Θεωρούνται ότι είναι απομεινάρια μιας ομάδας που εγκατέλειψε την Αφρική μέσω της σημερινής ερήμου Σαχάρας, στη διάρκεια μιας σύντομης χρονικής περιόδου, όταν το κλίμα ήταν πιο υγρό και η περιοχή αυτή ήταν πράσινη από βλάστηση.
Σύντομα όμως το κλίμα άλλαξε ξανά, η Σαχάρα και η Μέση Ανατολή έγιναν ξανά άνυδρες περιοχές και η σύντομη «έξοδος» από την Αφρική είχε άδοξο τέλος για αυτούς τους πρωτοπόρους.
Σήμερα υπάρχουν στην Αφρική 14 πληθυσμοί διαφορετικοί από γενετική πλευρά, αλλά μόνο ένας από αυτούς φαίνεται πως επιβίωσε εκτός της Αφρικής.
Οι πιο πρόσφατες γενετικές έρευνες δείχνουν ότι πριν 70.000 χρόνια αυτή η αφρικανική ομάδα εκμεταλλεύθηκε την υποχώρηση της στάθμης των νερών της θάλασσας και πέρασε στην Αραβία.
Αν και υπολογίζεται ότι ακόμα και μετά την πτώση των υδάτων, θα παρέμενε το εμπόδιο μιας στενής λωρίδας νερού στην Ερυθρά Θάλασσα, πλάτους περίπου 13 χλμ, οι τολμηροί πρόγονοί μας τη διέσχισαν -άγνωστο ακόμα πώς! Από εκεί και πέρα, βρήκαν πηγές φρέσκου νερού κατά μήκος της Αραβικής Χερσονήσου και έτσι μπόρεσαν να προχωρήσουν προς το Βορρά.



Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2013

ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ



του Δημήτρη Σταθακόπουλου

Στο παρόν σημείωμα, γίνεται μια προσπάθεια, στοιχειώδους ενδεικτικής αναφοράς, στις περιπέτειες του ημερολογίου , όπως αυτό καθιερώθηκε κατ’ αρχάς στον Δυτικό πολιτισμό και στην συνέχεια σ’ όλο τον κόσμο -τουλάχιστον για τις διεθνείς σχέσεις και συναλλαγές- δεδομένου ότι άλλοι πολιτισμοί (π.χ. Κινεζικός) είχαν και έχουν διαφορετική «εσωτερική» ημερολογιακή μέτρηση. Όμως εξ αρχής -και αυτό ισχύει για όλους τους λαούς- πολύτιμα σύμβολα για τη μέτρηση του χρόνου απετέλεσαν ο ήλιος και η Σελήνη με τις διαδοχικές φάσεις τους. Από την αρχαιότητα η Σελήνη υπήρξε το μέτρο διάρκειας του μήνα και στην αρχαϊκή ονομασία της, Μήνη, οφείλει το χρονικό αυτό διάστημα την ονομασία του. Για την αστρονομία, Μήνη είναι η Σελήνη κατά τις πρώτες ή τελευταίες ημέρες των φάσεων της, όταν φαίνεται σαν μηνίσκος. Τα ημερολόγια των αρχαίων Ελλήνων (που όντως ήταν πολλά και ποικίλα αναλόγως της πόλης), ήταν συνδυαστικά, δηλαδή σεληνοηλιακά, αφού ελάμβαναν υπόψιν τους, τόσο τις φάσεις της σελήνης, όσο και την κίνηση του ήλιου, στην εκλειπτική του τροχιά. Πέραν τούτου, σε κάθε πόλη, το έτος είχε διαφορετική εποχή ενάρξεως (θέρος, φθινόπωρον, χειμών, άνοιξις), οι δε μήνες είχαν διαφορετικά ονόματα και όλα αυτά βασιζόμενα σε άρχοντες, ιερείς κ.λ.π. Με τον καιρό όμως, οι Έλληνες υιοθέτησαν, το ηλιακό ημερολόγιο, όπως αυτό διαμορφώθηκε το 45 π.Χ από τον Σωσιγένη, τον Αλεξανδρινό αστρονόμο, για λογαριασμό του Ιουλίου Καίσαρα, ο οποίος θέλησε να βάλει τάξη και στο χάος του Ρωμαϊκού ημερολογίου, για λόγους φυσικά διευκόλυνσης της ενιαίας διοίκησης της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Στηριζόμενος στο ηλιακό έτος, επιμήκυνε κατ’ αρχάς το έτος 45 π.Χ στις 445 ημέρες (εξ ‘ου και το έτος εκείνο ονομάστηκε annum confusionis/έτος συγχύσεως), ενώ στη συνέχεια για να εξισορροπήσει την σύγχυση, προσέθεσε στους Ρωμαϊκούς μήνες των 29 ή 30 ημερών, (αναλόγως), ακόμα μία (1) ή δύο (2) ημέρες, ώστε να συμπληρωθεί ο αριθμός των 365 ημερών (=1 έτος), διαπιστώνοντας παράλληλα, ότι η Γη για να περιστραφεί γύρω από τον ήλιο ήθελε 365 ημέρες και 6 ώρες, οπότε κάθε τέσσερα (4) χρόνια έπρεπε το έτος να έχει 366 ημέρες (6 ώρες το έτος Χ 4 χρόνια = 24 ώρες ή μία ημέρα) για να καλυφθεί αυτή η «ανωμαλία». Η επιπλέον ημέρα προστέθηκε στον Φεβρουάριο, ο οποίος για θρησκευτικούς λόγους (ήταν αφιερωμένος στους θεούς του κάτω κόσμου), είχε μείνει με 28 ημέρες (σε αντιδιαστολή των υπολοίπων μηνών που είχαν 30 ή 31 ημέρες). Επειδή η εμβόλιμη μέρα, μπήκε μετά την 6η προ των Καλενδών του Μαρτίου, ονομάστηκε «δις έκτη προ των Καλενδών» και έτσι τα έτη αυτά ονομάστηκαν «δίσεκτα». Το Ιουλιανό ημερολόγιο, έγινε το επίσημο ημερολόγιο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και επικράτησε αργότερα σ’ όλη την Ευρώπη, μέχρι την διόρθωση και αντικατάστασή του, από τον πάπα Γρηγόριο ΙΓ΄ το 1582. Η βασική διόρθωση συνίστατο στο εξής: Ο Σωσιγένης είχε υπολογίσει το έτος σε 365, 25 ημέρες, αντί των 365, 242217!!! Αυτή όμως η μικρή απόκλιση κάθε 128 χρόνια προσέθετε στο ημερολόγιο σχεδόν μία (1) ημέρα παραπάνω!!! Στα χρόνια λοιπόν του πάπα Γρηγορίου ΙΓ΄, η διαφορά είχε φτάσει τις δέκα (10) ημέρες. Έτσι ο πάπας, μελετώντας τις σημειώσεις του Νικηφόρου Γρηγορά (14ος αιώνας) -που μιλούσε για τα λάθη του Ιουλιανού και πρότεινε διορθώσεις- με την βοήθεια του αστρονόμου Λίλιο Καλαμπρέζε, την 4η Φεβρουαρίου 1582, «προσπέρασε» 12 ημέρες και έτσι αντί να ξημερώσει η 5η Φεβρουαρίου, ήρθε η 16η Φεβρουαρίου 1582!!! Το νέο ημερολόγιο που ονομάστηκε «Γρηγοριανό», σταδιακά υιοθετήθηκε απ’ όλα τα κράτη της Ευρώπης , καθώς και από την Ελλάδα μόλις το 1923, αφού η καθυστέρηση οφειλόταν σε θρησκευτικά αίτια, που ακόμα ταλανίζουν και χωρίζουν την ορθόδοξη εκκλησία, σε « Γρηγοριανούς» και « Ιουλιανούς/ παλαιοημερολογίτες» (όπως π.χ. το Αγ. Όρος, οι Ορθόδοξοι των Βαλκανίων και της Ρωσίας που εορτάζουν με το παλαιό ημερολόγιο). Το Γρηγοριανό ημερολόγιο, ισχύει σήμερα παγκοσμίως και παράλληλα, με άλλα ημερολόγια (π.χ. ισλαμικό, Ινδικό, Κινεζικό κ.λ.π.) , όχι τόσο ως εορτολόγιο, αλλά ως κοινή-παγκόσμια μονάδα μέτρησης του χρόνου, καθαρά και μόνον για τις διεθνείς συναλλαγές και σχέσεις.
Τέλος, δυο κουβέντες και για τους 12 μήνες, τις 7 ημέρες της εβδομάδος και την ονομασία των ημερών της: ο αριθμός των μηνών, (12), θεωρείται ιερός και έχει μια ιδιαίτερη θέση στο ημερολόγιο, αφού αποτελεί το γινόμενο των δύο τέλειων αριθμών 3 (=ισόπλευρο τρίγωνο) επί ( Χ ) 4 ( =τετράγωνο) = 12 .Η ιερότητα του αριθμού 12 φαίνεται ότι προέρχεται από το αρχαϊκό δωδεκαδικό σύστημα, που πιθανώς ήταν το μοναδικό σύστημα αρίθμησης κατά την νεολιθική εποχή και παρέμεινε ως συμπληρωματικό του δεκαδικού μέχρι σήμερα. Η δωδεκάδα, ο χωρισμός δηλ. της μέρας και της νύχτας σε 12 ώρες και του έτους σε 12 μήνες αποτελούν κατάλοιπα του αρχέγονου δωδεκαδικού συστήματος αρίθμησης, πολλαπλάσιο του οποίου ήταν το εξηκονταδικό σύστημα. Το 12 αντιπροσωπεύει τις 12 Ιεραρχίες των αρχαίων γραφών, που καθόριζαν με τη σειρά τους, τους 12 αστερισμούς της ουράνιας ζωδιακής ζώνης. Έτσι σύμφωνα με τον Ησίοδο δώδεκα ήταν οι Τιτάνες, τέκνα του Ουρανού και της Γης, δώδεκα ήταν και οι Θεοί του Ολύμπου και εκτός από την Ελλάδα δωδεκάθεο είχαν οι Αιγύπτιοι, οι Βαβυλώνιοι, οι Ασσύριοι, οι Χαλδαίοι, οι Ελαμίτες, οι Χιττίτες, οι Ετρούσκοι, οι Ρωμαίοι, 12 οι μαθητές του Χριστού κ.λ.π. Ο αριθμός 12 στους αρχαίους Έλληνες, Ρωμαίους και Εβραίους ήταν ιερός, τέλειος, τυπικός και ο αριθμός της πληρότητας. Η διαίρεση του έτους σε εβδομάδες, δηλαδή ετυμολογικά σε ομάδες επτά ημερών, είναι πολύ παλιά, όταν το επταήμερο αντιπροσώπευε το χρονικό διάστημα μεταξύ δύο διαδοχικών φάσεων της Σελήνης, που διαρκεί για την ακρίβεια 7 ημέρες και 9 ώρες. Οι μαθηματικές και φιλοσοφικές επινοήσεις των αρχαίων λαών, θεμελιώνονταν πάνω στις ιδιότητες του μυστηριακού αριθμού 7, ο οποίος εκφράζει την αρχή και τους νόμους λειτουργίας της δημιουργίας μιας και είναι το άθροισμα των δύο τέλειων αριθμών 3 (=ισόπλευρο τρίγωνο) συν (+) 4 (=τετράγωνο) = 7. Οι αρχαίοι Έλληνες τις ημέρες της εβδομάδας, τις είχαν αφιερωμένες στους Θεούς τους, έτσι έκαναν και οι Ρωμαίοι, δηλαδή: Lunedi = σελήνη , Martedi= Άρης , Mercoledi= Ερμής ,Giovedi= Ζευς , Venerdi= Αφροδίτη , Saturn = Κρόνος και μετά Sabbato= εβραϊκή επιρροή από το sabbath που ομοίως επηρεάστηκε από το Βαβυλωνιακό sabbatum, που σημαίνει ανάπαυσις και Domenica= η μέρα του Κυρίου/dominus (χριστιανική επιρροή). Σημειωτέον ότι οι παραπάνω ονομασίες ισχύουν ακόμα, έστω και ελαφρώς παραλλαγμένες σ’ όλο το δυτικό κόσμο. (Monday=σελήνη, Tuesday, ο Άρης των βορείων, Thursday, ο Ερμής των βορείων, Wednesday, ο Δίας των Βορείων, Friday, η Αφροδίτη των βορείων, Saturday, ο Κρόνος, Sunday, ο ήλιος). Στον Ελληνικό ορθόδοξο πολιτισμό, για να μην υπάρχει η ανάμνηση του «Εθνικού» παρελθόντος του δωδεκάθεου, οι μέρες τις εβδομάδας, με πρώτη την Κυριακή = ημέρα του Κυρίου, ονομάστηκαν απλά αριθμητικά Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, (προ) Παρασκευή εκκλησιάσματος της Κυριακής και Σάββατο (ανάπαυσις).
Οι αρχαίοι Ρωμαίοι άρχιζαν τη νέα χρονιά τους την 1η Μαρτίου και οι μήνες ήταν οι εξής: Martius = ο μήνας του Άρη, Aprilius = ανοίγω/άνοιξις, Majius = θεά των επιτόκων, Junio = θεά Τζούνα-Ήρα, Julio = προς τιμήν του Ιουλίου Καίσαρα, Augusto = προς τιμήν του Αυγούστου, Settebre = έβδομος μήνας, Ottobre = όγδοος μήνας, Novebre = ένατος μήνας, Dicebre = δέκατος μήνας, Jennaio = θεός Ιανός, Febbraio = ο αντίστοιχος Ήφαιστος, ως θεός της φωτιάς, του καθαρμού και του κάτω κόσμου. Με την έλευση του Χριστιανισμού παρότι το εκκλησιαστικό έτος άρχιζε και αρχίζει την 1η Σεπτεμβρίου (αρχή Ινδικτιώνος), καθώς και το αγροτικό/επαγγελματικό των πόλεων/δικαστικό κ.λ.π., για λόγους πάλι θρησκευτικούς, καθιερώθηκε ως ημερολογιακή αρχή του, η 1η Ιανουαρίου (κυρίως για να ξεχαστούν οι Ρωμαϊκές γιορτές της γέννησης του sole invictus/ανίκητου ήλιου που εορταζόταν την 21η Δεκεμβρίου και για 12 ημέρες, οι οποίες καλύφθηκαν από τις γιορτές των Χριστουγέννων). Αυτή η πρακτική δημιούργησε περαιτέρω συγχύσεις κι έτσι παρότι σήμερα, λέμε Σεπτέμβριος, Οκτώβριος, Νοέμβριος, Δεκέμβριος, δηλαδή ετυμολογικά/ερμηνευτικά: Έβδομος, Όγδοος, Ένατος και Δέκατος μήνας, ουσιαστικά εννοούμε Ένατος, Δέκατος, Ενδέκατος, Δωδέκατος μήνας!!! Με «ψευδονόματα» λοιπόν και φάλσους υπολογισμούς, που άλλα σημαίνουν και άλλα εννοούμε, οι άνθρωποι επί χιλιάδες χρόνια μετράμε, το χωρο-χρονικό συνεχές μας, το οποίο όμως όσο κι αν προσπαθούμε να το ορίσουμε και να το «ελέγξουμε», πάντα θα μας ξεπερνάει αφήνοντάς μας πίσω ως μοναδικές θεϊκές και συνάμα αμελητέες ενεργειακές οντότητες…!!!



ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΑ ΕΚΦΡΑΣΤΙΚΑ ΛΑΘΗ ΣΕ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΕΣ ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ



Συνηθίζουμε κάποιες εκφράσεις και τις λέμε με τη σιγουριά ότι είναι σωστές. Δείτε όμως πόσες είναι λάθος!

*«Ευχαριστούμε όλους όσοι μας συμπαραστάθηκαν» (και όχι: «όλους όσους…» διότι είναι υποκείμενο στο ρήμα που ακολουθεί, αλλά: «ευχαριστούμε όσους…» και «επικοινωνεί με όλους όσους εκτιμάει», επειδή εδώ το «όσους» είναι αντικείμενο του ρήματος).

*Αντίγραψε ό,τι βλέπεις (και όχι αντέγραψε ό,τι βλέπεις) γιατί είναι προστακτική σύνθετου ρήματος.

*π.μ. (=προ μεσημβρίας), μ.μ. (=μετά μεσημβρίαν και όχι μετά μεσημβρίας), π.Χ.(=προ Χριστού), μ.Χ. (=μετά Χριστόν και όχι μετά Χριστού).

*Περισσότεροι από έναν ή περισσότεροι του ενός (και όχι: περισσότεροι από ένας)

*Με πολλή αγάπη (όχι με πολύ αγάπη), πολλή δουλειά (όχι πολύ δουλειά) αλλά πολύς κόσμος, πολύ νερό, πολλοί άνθρωποι, πολλά πράγματα.

*Γίνονται όλοι δεκτοί ανεξαρτήτως ηλικίας (και όχι: ανεξαρτήτου ηλικίας).

*Ενήργησα στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων μου (και όχι: στα πλαίσια).

*πόσο πολλοί, τόσο πολλοί, πόσο πολλή (και όχι: πόσοι πολλοί, τόσοι πολλοί, τόση πολλή)

*κατ’ αρχήν (=στα βασικά σημεία), Κατ’ αρχάς (=αρχικά). Π.χ. «Το νομοσχέδιο ψηφίστηκε κατ’ αρχήν», « Κατ’ αρχάς να διευκρινίσουμε…»

*Ο επικεφαλής, του επικεφαλής, τον επικεφαλής, οι επικεφαλής κ.λπ. (και όχι: τον επικεφαλή, του επικεφαλούς)

*Οι μέθοδοι/παράμετροι αυτές (και όχι: οι μέθοδοι/παράμετροι αυτοί). Οι παλαιές οδοί, οι κεντρικές είσοδοι, οι πολλές ψήφοι (και όχι: οι παλιοί οδοί, οι κεντρικοί είσοδοι, οι πολλοί ψήφοι)

*Η αναπληρώτρια διευθύντρια/υπουργός (και όχι: η αναπληρωτής διευθυντής/υπουργός)

*Κλητική: «κυρία Πρόεδρε» (και όχι: «κυρία Πρόεδρος)

*«15 Σεπτεμβρίου» ή «15 του Σεπτέμβρη» (και όχι: «15 Σεπτέμβρη»)

*Το ουσ. λάθος δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως επιθετικός προσδιορισμός: π.χ. «λανθασμένη έκφραση» (και όχι: «λάθος έκφραση»).

*«έχω απαυδήσει» (και όχι: «έχω απηυδήσει», αλλά: «είμαι απηυδισμένος»).

*«Γενετικό υλικό» και όχι γεννητικό. Αλλά «προγεννητικός έλεγχος» και όχι προγενετικός
*Εξοκέλλω και όχι εξοκείλλω. Αλλά εξόκειλα, θα εξοκείλω, έχω εξοκείλει.

*Αποτείνομαι, μέλλ. θα αποταθώ (και όχι: αποτανθώ).

*«Η λέξη αυτή απαντά συχνά στον Όμηρο» (και όχι: απαντάται).

*«Στο βιβλίο του πραγματεύεται το θέμα των κοινωνικών θεσμών» (και όχι: διαπραγματεύεται). Αλλά: «Ο Υπουργός Εξωτερικών διαπραγματεύεται τους όρους της ειρήνης».

*«Απολαύει της εμπιστοσύνης» (και όχι: απολαμβάνει).

*Το ρήμα προοιωνίζομαι δεν έχει ενεργητική φωνή. Π.χ. «Η τακτική αυτή προοιωνίζεται την ήττα» (και όχι «προοιωνίζει την ήττα»).

*Το «αυξάνω» χρησιμοποιείται πολύ συχνά λανθασμένα: «Τα τέλη κυκλοφορίας αυξάνονται» (και όχι: «τα τέλη κυκλοφορίας αυξάνουν», αλλά: «η κυβέρνηση αυξάνει τα τέλη κυκλοφορίας»). Ομοίως, «αυξάνονται οι συντάξεις» (και όχι: «αυξάνουν οι συντάξεις», αλλά «τα ταμεία αυξάνουν τις συντάξεις»).

*Τα ρήμα διαρρέω και λειτουργώ είναι αμετάβατα: «διέρρευσε από πολιτικούς κύκλους η πληροφορία ότι…» ή: «πολιτικοί κύκλοι φρόντισαν να διαρρεύσει η πληροφορία ότι…» (και όχι: «πολιτικοί κύκλοι διέρρευσαν την πληροφορία ότι…»). «Θα θέσω το μηχάνημα σε λειτουργία» (και όχι: «θα το λειτουργήσω»).

*Ασχολούμαστε, ασχολούμασταν (και όχι: ασχολιόμαστε κλπ. διότι το ρήμα είναι ασχολούμαι και όχι ασχολιέμαι). Στον παρατατικό όμως, ασχολιόταν

*«Αυτός επανέλαβε (αόρ.) την προσπάθεια χτες» – «Εσύ επανάλαβε (προστκτ.) την προσπάθεια αύριο». Οι προστακτικές δεν παίρνουν χρονική αύξηση. Ομοίως, «παρήγγειλα ένα ποτό» – «παράγγειλέ μου ένα ποτό» (ποτέ στην προστακτική:παρήγγειλε ένα ποτό), «αυτός αντέγραψε τις σημειώσεις» – «αντίγραψέ μου τις σημειώσεις», «αυτός απέρριψε την πρότασή του» – «εσύ απόρριψε την πρότασή του»

*Επαναλαμβάνω (και όχι: ξαναεπαναλαμβάνω).

*Πριν από την έναρξη (και όχι: πριν την έναρξη).

*Οποιοσδήποτε, οτιδήποτε (και όχι: ο οποιοσδήποτε, το οτιδήποτε).

*Τέως πρόεδρος: ο μέχρι πρo τινος πρόεδρος, ο προηγούμενος (από το σημερινό) πρόεδρο. Πρώην πρόεδρος: ο πριν από πολύ καιρό πρόεδρος.

*Το άρα δεν είναι σωστό να συνοδεύεται από το λοιπόν (όχι: «άρα λοιπόν») ούτε υποκαθίσταται από το άραγε(!)

*Δεν χρησιμοποιείται το «κύριο» ή το «κυρία» για πρόσωπα που έχουν πεθάνει (παρατίθεται απλώς το όνομα ή προηγείται το «αείμνηστος» ή «μακαρίτης», αν χρειάζεται)

*Δεν χρησιμοποιούμε το «κύριος» ή το «κυρία» όταν παρουσιάζουμε τον εαυτό μας (και όχι: «γεια σας, είμαι ο κύριος Βάγγος»). Η μόνη εξαίρεση του κανόνα που είναι ανεκτή είναι όταν μιλάμε σε μικρά παιδιά

*Το «κ.κ.» χρησιμοποιείται μόνο στο γραπτό λόγο . Γράφουμε «οι κ.κ. ομιλητές» αλλά εκφωνούμε «οι κύριοι ομιλητές» (και όχι: «οι κύριοι κύριοι ομιλητές»)

*Το «μέσα» μπροστά από «σ» γίνεται «μες» (αλλά όχι απαραίτητα, μπορεί να μείνει «μέσα»), ποτέ όμως «μεσ’». Π.χ. «Μεσ’ από το δάσος», αλλά «μες στο δάσος» ή «μέσα στο δάσος».

*Ψιλή κυριότητα (νομικός όρος) και όχι υψηλή κυριότητα

*Της προσεχούς προβολής (όχι της προσεχής προβολής) γιατί τα δικατάληκτα επίθετα σε -ης/ -ης/ -ες, σχηματίζουν τη γενική ενικού του θηλυκού σε –ους

*Αντεπέξερχομαι στις δυσκολίες (και όχι ανταπεξέρχομαι) καθώς το ρήμα είναι σύνθετο από τα αντί+επί+εκ+έρχομαι.

*Ο ενδιαφέρων άνθρωπος (όχι ο ενδιαφέρον) και τον ενδιαφέροντα άνθρωπο (όχι τον ενδιαφέρον)

Προσοχή στη διάκριση «σαν» και «ως»: το «σαν» χρησιμοποιείται για παρομοιώσεις , ενώ το «ως» χρησιμοποιείται για πραγματικές ιδιότητες. Έτσι για παράδειγμα όταν αναφερόμαστε σε ενέργειες δικηγόρων, γιατρών κ.λπ. που έχουν σχέση με την άσκηση του επαγγέλματός τους, τότε λέμε «ενήργησε ως δικηγόρος», «θεωρεί, ως γιατρός». Για ανάλογες ενέργειες ατόμου που δεν ασκεί το επάγγελμα χρησιμοποιούμε το «σαν»: «μίλησε σαν δικηγόρος» (χωρίς να είναι), «τον φρόντισε σαν γιατρός». Σημειωτέον ότι το «ως» ακολουθείται από κατηγορούμενο που πρέπει να μπει στην κατάλληλη πτώση, π.χ. «η εκλογή του ως καθηγητή» (και όχι: «ως καθηγητής»), «οι ενέργειές του ως δικηγόρου», «η γνωμάτευσή του ως ιατρού».





Η ΚΡΥΦΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ ΕΝΟΣ ΝΑΖΙ



Το ρεπορτάζ δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην εφημερίδα Washington Post. Είναι  έρευνα του συγγραφέα Τόμας Χάρντινγκ (Thomas Harding) για το βιβλίο του: Ο Χανς και ο Ρούντολφ: Η πραγματική ιστορία ενός Γερμανο-Εβραίου που συνέλαβε τον Επικεφαλή του Άουσβιτς. Η ιστορία είναι πραγματικά συγκλονιστική και σας την μεταφέρουμε ακριβώς όπως την έγραψε ο Χάρντινγκ.
«Η Μπρίτζιτ Χός (Brigitte Höss) ζει σε ένα καταπράσινο δρόμο στη Βόρεια Βιρτζίνια . Τώρα είναι συνταξιούχος έχοντας εργαστεί σε μπουτίκ στην Ουάσιγκτον για περισσότερο από 30 χρόνια. Πρόσφατα διαγνώστηκε με καρκίνο και ένα μεγάλο μέρος του χρόνου της τώρα το περνάει στους γιατρούς. Η Μπρίτζιτ έχει επίσης ένα μυστικό που δεν γνωρίζουν ούτε τα εγγόνια της. Ο πατέρας της ήταν ο Ρούντολφ Χός (Rudolf Hoss), ο Επικεφαλής (Kommandant) του Άουσβιτς.
Ήταν ο Ρούντολφ Χός που σχεδίασε και κατασκεύασε το Άουσβιτς μετατρέποντας το από ένα παλιό στρατόπεδο σε μια φονική μηχανή ικανή να δολοφονεί 2.000 ανθρώπους την ώρα. Μέχρι το τέλος του πολέμου, 1,1 εκατομμύρια Εβραίοι δολοφονήθηκαν στο στρατόπεδο, μαζί με 20.000 τσιγγάνους και δεκάδες χιλιάδες Πολωνούς και Ρώσους πολιτικούς κρατουμένους. Ως εκ τούτου, ο πατέρας της Μπρίτζιτ ήταν ένας από τους μεγαλύτερους μαζικούς δολοφόνους στην ιστορία μας.
Για σχεδόν 40 χρόνια η Μπρίτζιτ κατάφερε να κρατήσει το παρελθόν της μακριά από την κοινή θέα, μακριά ακόμη και από τα πιο στενά μέλη της οικογένειας. Ανακάλυψα που έμενε όταν έκανα έρευνα για το βιβλίο Χανς και Ρούντολφ, ένα βιβλίο για το πώς ο Χός, μετά τον πόλεμο, συνελήφθη από τον θείο μου, Χανς Αλεξάντερ (Hanns Alexander), ένα Γερμανό Εβραίο που είχε δραπετεύσει από το Βερολίνο το 1930. Χρειάστηκαν τρία χρόνια για να την βρω. Οι όροι της ήταν ότι θα έδινε συνέντευξη μόνο υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα αποκάλυπτα λεπτομέρειες που φανέρωναν την ταυτότητα της. «Υπάρχουν πολλοί τρελοί εκεί έξω. Μπορεί να κάψουν το σπίτι μου ή ακόμη και να πυροβολήσουν εμένα ή κάποιον άλλο δικό μου», είπε η Χός με την σκληρή γερμανική προφορά της.
Όταν αναφέρομαι στο θέμα του Ολοκαυτώματος κατευθύνει την συζήτηση σε άλλη κατεύθυνση. «Όταν ρωτάνε για τον πατέρα μου», λέει, «τους λέω ότι πέθανε στον πόλεμο».  Αλλά μόλις έκλεισε τα 80 και αναρωτιέται αν ήρθε η ώρα να πει την ιστορία της στα εγγόνια της. Ήταν ένα νεαρό κορίτσι που μπλέχτηκε με επικές ιστορικές δυνάμεις που δεν μπορούσε να καταλάβει και κατ’ επέκτασην για τις οποίες δεν ευθύνεται. Ήρθε μήπως τώρα η ώρα να επεξεργαστεί την ιστορία της οικογένειάς της; Μήπως ο φόβος της ανακάλυψης με τον οποίο έχει ζήσει όλη της την ζωή πρέπει να περάσει σε άλλα χέρια; Ή μήπως πρέπει να πάρει την ιστορία της στον τάφο της;
«Ήταν κάτι που έγινε πολύ καιρό πριν». λέει . «Δεν έκανα εγώ αυτό που έγινε. Ποτέ δεν μίλησα γι’ αυτό -είναι κάτι που κρατάω μέσα μου. Μένει και θα μείνει μαζί μου». Σύμφωνα με τα αρχεία των SS η Ίνγκε Μπρίτζιτ Χός (Inge-Brigitt Höss) γεννήθηκε στις 18 Αυγούστου 1933, σε ένα αγρόκτημα κοντά στη Βαλτική Θάλασσα. Ο πατέρας της, Ρούντολφ (Rudolf) και η μητέρα της Χέντβικ (Hedwig), γνωρίστηκαν σε αυτό το αγρόκτημα, το οποίο ήταν ένα καταφύγιο για τους Γερμανούς νέους που είχαν ως εμμονή την φυλετική καθαρότητα και την αγροτική ουτοπία. Η Μπρίτζιτ (Brigitte) ήταν το τρίτο από πέντε παιδιά, τρία κορίτσια και δύο αγόρια.
Η Μπρίτζιτ έζησε απίστευτα παιδικά χρόνια, όταν έφυγαν από το αγρόκτημα, μετακόμιζαν από το ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης στο άλλο, καθώς ο πατέρας της ανέβαινε την κλίμακα των SS: Νταχάου (Dachau) από τις ηλικίες 1 έως 5, Σαχσενχάουσεν (Sachsenhausen) 5-7. Και 7-11, ίσως στο πιο διαβόητο στρατόπεδο θανάτου στο Άουσβιτς (Auschwitz). Από το 1940-1944 , η οικογένεια Höss ζούσε σε μια διώροφη γκρι βίλα στην άκρη του Άουσβιτς, τόσο κοντά που μπορούσε κανείς να δει τα μπλοκ των κρατουμένων και το παλιό κρεματόριο από το πάνω παράθυρο. Η μητέρα της Μπρίτζιτ περιέγραψε το μέρος ως «παράδεισο»: Είχαν μάγειρες, νταντάδες, κηπουρούς, οδηγούς, μοδίστρες, κομμωτές και καθαριστές, μερικοί από τους οποίους ήταν κρατούμενοι.
Η οικογένεια διακοσμούσε το σπίτι τους με έπιπλα και έργα τέχνης κλεμμένα από κρατούμενους που είχαν επιλεγεί για τους θαλάμους αερίων. Ήταν μια ζωή πολυτέλειας που λάμβανε χώρα μόνο λίγα μόλις βήματα από την φρίκη και το μαρτύριο. Τις περισσότερες Κυριακές ο kommandant πήγαινε τα παιδιά να δουν τα άλογα στους στάβλους. Αγαπούσαν τα σκυλιά και τους άρεσε να χαϊδεύουν τους γερμανικούς ποιμενικούς.
Φωτογραφίες δείχνουν μια λιμνούλα στον κήπο και ένα μεγάλο τραπέζι για πικ-νικ . Οι κρατούμενοι έφτιαχναν τεράστια αεροπλάνα για να παίζουν τα αγόρια, αρκετά μεγάλα για να κάθονται και να τα σπρώχνουν στον κήπο. Στα κορίτσια άρεσε να φλερτάρουν με τους ωραίους στρατιώτες που φρουρούσαν την είσοδο του στρατοπέδου. Τα παιδιά γνώριζαν ότι ο πατέρας του ήταν επικεφαλής σ’ ένα στρατόπεδο αιχμαλώτων. Άνδρες με ασπρόμαυρες ριγέ στολές εργαζόντουσαν στον κήπο τους. Μια φορά τα παιδία Χός ντύθηκαν ως κρατούμενοι, με μαύρα τρίγωνα και κίτρινα αστέρια στα πουκάμισά τους και έπαιζαν κυνηγητό ντυμένα έτσι, έως ότου ο πατέρας τους, τους είδε και τους είπε να σταματήσουν το παιχνίδι.
Τον Απρίλιο του 1945, όταν φαινόταν στον ορίζοντα το τέλος του πολέμου ο Ρούντολφ Χός και η οικογένειά του δραπέτευσαν προς τον βορρά. Η οικογένεια χώρισε, η σύζυγός πήρε τα παιδιά και βρήκαν καταφύγιο πάνω από ένα παλιό εργοστάσιο ζάχαρης σ’ ένα χωριό κοντά στην ακτή. Ο kommandant πήρε την ταυτότητα ενός εργάτη και κρύφτηκε σε ένα αγρόκτημα τέσσερα μίλια από τα σύνορα της Δανίας. Η οικογένεια περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να φύγουν για τη Νότια Αμερική.
Ενώ βρισκόμαστε στο σπίτι της, η Μπρίτζιτ φαίνεται να είναι πιο πρόθυμη να μιλήσει για εκείνη την νύχτα, τον Μάρτη του 1946, όταν ο θείος μου συνέλαβε τον πατέρα της. Εκείνη την κρύα νύχτα ο θειος μου ο Χανς Αλεξάντερ, Γερμανός Εβραϊκής καταγωγής χτύπησε την πόρτα του σπιτιού της οικογένειας Χός. «Θυμάμαι όταν ήρθαν στο σπίτι μας για να μας κάνουν ερωτήσεις», λέει, με βαριά φωνή. «Καθόμουν στο τραπέζι με την αδελφή μου. Ήμουν περίπου 13 χρονών . Οι Βρετανοί στρατιώτες ούρλιαζαν: «Πού είναι ο πατέρας σου; Πού είναι ο πατέρας σου, ξανά και ξανά. Μ’ έπιασε πονοκέφαλος. Βγήκα έξω και έκλαιγα κάτω από ένα δέντρο όμως προσπάθησα να ηρεμήσω και έκανα τον εαυτό μου να σταματήσει να κλαίει και ο πονοκέφαλος μου έφυγε. Αλλά είχα ημικρανίες για πολλά χρόνια μετά από αυτό. Οι ημικρανίες σταμάτησαν πριν από μερικά χρόνια, αλλά από τότε που έλαβα την επιστολή σας, έχουν αρχίσει πάλι».
Η Μπρίτζιτ συνέχισε την ιστορία εκείνης της βραδιάς. «Πήραν τον μεγαλύτερο αδελφό μου τον Κλάους (Klaus) με τη μητέρα μου. Οι Βρετανοί τον ξυλοκόπησαν πολύ άσχημα. Η μητέρα μου τον άκουσε να φωνάζει από τον πόνο από το διπλανό δωμάτιο και ακριβώς όπως και κάθε μητέρα, ήθελε να προστατεύσει το γιο της, έτσι τους είπε που ήταν πατέρας μου».
Ο Αλεξάντερ συγκέντρωσε μια ομάδα και κατευθύνθηκε προς τον αχυρώνα μες τη νύχτα. Ο Χός ξύπνησε. Αρνήθηκε ότι ήταν ο kommandant. Σίγουρος ότι τον είχε βρει και ότι ήταν αυτός ο Αλεξάντερ ζήτησε να δει την βέρα του. Όταν ο Χός ισχυρίστηκε ότι είχε κολλήσει, ο Αλεξάντερ απείλησε να του κόψει το δάχτυλο, έως ότου ο kommandant τελικά του ‘δωσε το δαχτυλίδι. Μέσα ήταν χαραγμένα τα ονόματα «Rudolf» και «Hedwig».
Ο kommandant ήταν το πρώτο πρόσωπο αυτού του επιπέδου που παραδέχθηκε την έκταση της σφαγής στο Άουσβιτς. Τον παρέδωσαν στους Αμερικανούς, που τον έκαναν να καταθέσει στη δίκη της Νυρεμβέργης. Στη συνέχεια ο Χός δόθηκε στους Πολωνούς, οι οποίοι τον δίωξαν και στη συνέχεια τον κρέμασαν σε μια αγχόνη δίπλα από το κρεματόριο του Άουσβιτς.
Η Χέντβικ και τα παιδιά τα κατάφεραν. Έκλεψαν κάρβουνα από ένα τρένο για να θερμαίνουν το σπίτι τους. Ξυπόλυτοι έδεσαν κουρέλια γύρω από τα πόδια τους. Ως μια οικογένεια που συνδεόταν με το ναζιστικό καθεστώς, όλοι τους απέφευγαν. Ήταν μόνο όταν ο Κλάους βρήκε δουλειά στη Στουτγάρδη που η τύχη της οικογένειας άρχισε να βελτιώνετε.
Η Μπρίτζιτ το 1950 κατάφερε να αφήσει τη Γερμανία και να αρχίσει μια νέα ζωή στην Ισπανία. Ήταν μια εκπληκτική νεαρή κοπέλα, με μακριά ξανθά μαλλιά, λεπτή σιλουέτα και με μια «απειλητική» στάση. Εργάστηκε ως μοντέλο για τρία χρόνια με τον οίκο μόδας Balenciaga. Τότε συνάντησε έναν Ιρλανδο-Αμερικανό μηχανικό που εργαζόταν στη Μαδρίτη για μια Αμερικάνικη εταιρεία επικοινωνιών. Το ζευγάρι παντρεύτηκε το 1961 κι έκαναν μια κόρη και ένα γιο.
Ο σύζυγος της Μπρίτζιτ έχει δηλώσει ότι η Μπρίτζιτ του είχε πει όταν βγαίνανε για την ζωή της στο Άουσβιτς «Στην αρχή είχα σοκαριστεί λίγο», είπε. «Στη συνέχεια όμως όταν το συζήτησα μαζί της κατάλαβα ότι ήταν και αυτή ένα θύμα σε αυτή την υπόθεση. Όταν όλα αυτά συνέβησαν ήταν ακόμη παιδί και κατέληξε απ’ το να έχει τα πάντα στο να μην έχει τίποτα».  Λέει ότι είχανε μια «άγραφη συμφωνία «να μην μιλάμε για το οικογενειακό της περιβάλλον». Θυμάται κάποτε ότι της είχε πει: «Ήταν ένα φοβερό πράγμα -ας μην το συνεχίσουμε. Ας προχωρήσουμε με τη ζωή μας, να ζήσουμε ευτυχισμένοι και να τα αφήσουμε όλα πίσω μας. Δεν είναι δική σου ευθύνη και δεν υπάρχει κανένας λόγος να φέρεις την ενοχή του πατέρα σου».
Το 1972 μετακόμισαν στην Ουάσιγκτον. Ο σύζυγός της Μπρίτζιτ δούλευε σε μια εταιρεία μεταφορών και αγόρασαν ένα σπίτι στο Τζορτζτάουν (Georgetown). Ήταν μια ευκαιρία για την Μπρίτζιτ να ξεκινήσει από την αρχή. Τα πράγματα όμως δεν ήταν καθόλου εύκολα για την Μπρίτζιτ. Μιλούσε πολύ λίγα αγγλικά και δεν είχε ούτε φίλους ούτε οικογένεια στην Αμερική. Μετά από αρκετό ψάξιμο βρήκε μια θέση μερικής απασχόλησης σ’ μία μπουτίκ.
Μια μέρα, μια κοντή κυρία εβραϊκής καταγωγής επισκέφθηκε την μπουτίκ, της άρεσε το στυλ της Μπρίτζιτ και της ζήτησε να δουλέψει στο κατάστημα μόδας που είχε στο κέντρο. Λίγο μετά τη πρόσληψη της η Μπρίτζιτ, μέθυσε ένα βράδυ με το διευθυντή της και ομολόγησε ότι ο πατέρας της ήταν ο Ρούντολφ Χός. Ο διευθυντής την επόμενη μέρα το είπε στην ιδιοκτήτρια του καταστήματος. Η ιδιοκτήτρια φώναξε την Μπρίτζιτ και της είπε ότι μπορούσε να συνεχίσει να δουλεύει στο κατάστημα, καθώς δεν είχε διαπράξει κανένα έγκλημα αυτή. Αυτό που δεν ήξερε η Μπρίτζιτ τότε ήταν ότι η ιδιοκτήτρια και ο σύζυγος της ήταν Εβραίοι που είχαν εγκαταλείψει την Γερμανία την Νύχτα των Κρυστάλλων το 1938.  
Η Μπρίτζιτ ήταν ευγνώμων που την είδαν ως άτομο αντί για την κόρη του πατέρα της. Εργάστηκε στο κατάστημα για 35 χρόνια και εξυπηρετούσε γερουσιαστές και βουλευτές. Η ιδιοκτήτρια του καταστήματος κράτησε το μυστικό της Μπρίτζιτ και με την εξαίρεση ενός άλλου διευθυντή, κανείς δεν γνώριζε την ιστορία για την οικογένεια της Μπρίτζιτ. Όταν η Μπρίτζιτ συνταξιοδοτήθηκε η ιδιοκτήτρια συνέχισε να την καλεί κάθε μήνα για να δει πώς είναι, ωστόσο πριν περίπου ένα χρόνο η ιδιοκτήτρια σταμάτησε να την καλεί. Η Μπρίτζιτ ήξερε ότι η ιδιοκτήτρια θα έκανε ένα ταξίδι στο Ισραήλ και αναρωτήθηκε αν Μετά από όλα αυτά τα χρόνια τελικά είχε θυμώσει μαζί της. «Οι άνθρωποι αλλάζουν», είπε η Μπρίτζιτ.
Το ότι η κόρη του Ρούντολφ Χός ζει στην Βόρεια Βιρτζίνια δεν είναι το μόνο μυστικό της οικογένειας. Από το 1960, η Χέντβικ επισκεπτόταν την κόρη της στην Ουάσιγκτον αρκετά συχνά. Η Χέντβικ είχε μετακομίσει σ’ ένα μικρό σπίτι στην Στουτγάρδη όπου ζούσε με τις κόρες της. Σε αντίθεση με άλλες χήρες Γερμανών στρατιωτών δεν της χορηγήθηκε κρατική σύνταξη, αλλά ούτε και κάποιο άλλο κρατικό εισόδημα. Αν και η Χέντβικ είχε παίξει ένα σημαντικό ρόλο στο Άουσβιτς, ήταν ακόμη και μάρτυρας στη δίκη της Φρανκφούρτης για το Άουσβιτς το 1965, δεν υπήρχαν περιορισμοί στις συζύγους των ναζί εγκληματιών πολέμου για να ταξιδέψουν. Ενώ ήταν στην Ουάσιγκτον, η Χέντβικ πρόσεχε τα εγγόνια της, ενώ η κόρη της δούλευε. Κανείς δεν αναφερόταν στο παρελθόν.
Η τελευταία επίσκεψη της Χέντβικ ήταν το Σεπτέμβριο του 1989. Ήταν 81 ετών και αδύναμη. Επρόκειτο να γυρίσει πίσω στην Γερμανία, αλλά είπε στην κόρη της ότι έκανε πάρα πολύ κρύο και προτίμησε να παραμείνει περισσότερο. Μετά το δείπνο στις 15 Σεπτεμβρίου η Χέντβικ πήγε στο δωμάτιο της να ξεκουραστεί. Την επόμενη μέρα η Μπρίτζιτ χτύπησε την πόρτα του δωματίου της μητέρας της, δεν έλαβε κάποια απάντηση, μπήκε μέσα και είδε ότι η Χέντβικ είχε πεθάνει στον ύπνο της.
Η Μπρίτζιτ έδωσε το σώμα της μητέρας της σ’ ένα κρεματόριο της περιοχής για να το αναλάβει. Δεν ήθελε κανείς να βρει τα λείψανα της μητέρας της ειδικά διάφοροι νεο-ναζί που μπορεί να της αποτίουν φόρο τιμής. Έτσι έδωσε μια τροποποιημένη εκδοχή του ονόματος της μητέρας της στο διαχειριστή του νεκροταφείου και καθυστέρησε το μνημόσυνο για να επιτρέψει στα μέλη της οικογένειας της από τη Γερμανία να είναι εκεί. Η τελευταία κατοικία της Χέντβικ ήταν ανάμεσα στους τάφους Εβραίων, Χριστιανών και Μουσουλμάνων.
Η ζωή της Μπρίτζιτ είναι πλέον γεμάτη από γιατρούς, νοσοκομεία και χάπια. Αυτή και ο σύζυγός της χώρισαν το 1983. Ο γιος της ζει μαζί της και ξέρει για τον παππού του, αλλά δεν έχει εκφράσει μεγάλο ενδιαφέρον για την ιστορία της οικογένειάς του. Η κόρη της έχει πεθάνει, αλλά τα εγγόνια της την επισκέπτονται συχνά. Μία φορά το χρόνο περνάει χρόνο με την αδελφή της, Άννεγκρετ, στην Φλόριντα. Ο αδελφός της ο Κλάους πέθανε το 1980 στην Αυστραλία ο άλλος αδελφός της ο Χανς Γιούργκεν και η αδελφή της Χάιντιτροντ ζουν στην Γερμανία.
Κανένας δεν αναφέρετε στο παρελθόν, είναι λες και η ιστορία της οικογένειας ξεκίνησε το 1947, μετά τον θάνατο του Ρούντολφ Χός. Ο μόνος που έχει ερωτήσεις σχετικά με το παρελθόν είναι ο ανιψιός της Μπρίτζιτ -ο γιος του Χανς Γιούργκεν- ο Ράινερ Χός. Το 2009 ταξίδεψα μαζί του στο Άουσβιτς και σε κάποια φάση γύρισε και μου είπε στεγνά: «Αν ήξερα που ήταν πεθαμένος ο παππούς μου, θα κατουρούσα πάνω στον τάφο του». Η Μπρίτζιτ κράτησε το επώνυμο του συζύγου της, αφού χώρισαν. Δεν μιλάει για το παρελθόν της στους φίλους της, έχει μείνει μακριά από άλλες οικογένειες Γερμανών και δεν συζητάει για το παρελθόν της στην οικογένειά της.
Δεν έχει μιλήσει με τα εγγόνια της για τον πατέρα της (αν και ο πρώην σύζυγός της λέει ότι έχει δώσει την αυτοβιογραφία της Χός στα δυο μεγαλύτερα παιδιά). Εκείνη δεν θέλει να τους «αναστατώσει και ανησυχεί ότι μπορεί να το πουν σε άλλους και δεν θέλει να θέσει την οικογένεια σε κίνδυνο. «Ακόμη φοβάμαι εδώ στην Ουάσιγκτον. Υπάρχουν πολλοί Εβραίοι και ακόμη μισούν τους Γερμανούς. Ποτέ δεν θα τελειώσει αυτή η ιστορία». Δεν αμφισβητεί ότι φρικαλεότητες έλαβαν χώρα ή ότι οι Εβραίοι δολοφονήθηκαν στα στρατόπεδα, αλλά βάζει ένα ερωτηματικό στο αν έχουν σκοτωθεί εκατομμύρια άνθρωποι. «Πώς μπορεί να υπάρχουν τόσο πολλοί επιζώντες αν τόσοι πολλοί είχαν σκοτωθεί», ρωτά. Όταν επισήμανα ότι ο πατέρας της ομολόγησε ότι ήταν υπεύθυνος για το θάνατο περισσότερων από ένα εκατομμύριο Εβραίων, είπε ότι «οι Βρετανοί το πήραν πίσω και με το παραπάνω μέσω βασανιστηρίων».
«Και πώς το θυμάστε τον πατέρα σας», ρώτησα. «Ήταν ο καλύτερος άνθρωπος στον κόσμο», λέει. «Ήταν πολύ καλός μ’ εμάς». Τον θυμάται τα τρώνε μαζί, να παίζουν στον κήπο και να τους διαβάζει το παραμύθι του Χάνσελ και της Γκρέτελ. Η Μπρίτζιτ είναι πεπεισμένη ότι ο πατέρας της ήταν ένας ευαίσθητος άνθρωπος και είχε μαντέψει ότι ήταν μπλεγμένος με κάτι κακό. «Είμαι σίγουρη ότι ήταν λυπημένος μέσα του», θυμάται. «Είναι απλώς ένα συναίσθημα. Ο τρόπος που ήταν στο σπίτι, ο τρόπος που ήταν μαζί μας, μερικές φορές έμοιαζε λυπημένος όταν γυρνούσε από τη δουλειά».
Η Μπρίτζιτ παλεύει να συμφιλιώσει την διπλή φύση του πατέρα της. «Πρέπει να είχε δύο πλευρές, αυτήν που ήξερα και την άλλη». Όταν την ρωτάω πώς είναι δυνατόν να είναι «ο καλύτερος άνθρωπος στον κόσμο» αν ήταν υπεύθυνος για τους θανάτους, μου λέει: «Έπρεπε να το κάνει. Η οικογένειά του απειλείτο. Θα ήμασταν σε κίνδυνο αν δεν το έκανε. Και αυτός ήταν ένας από τους πολλούς στην SS . Υπήρχαν κι άλλοι που αν δεν το έκανε θα το έκαναν αυτοί».
Μετά από μια μακρά συνέντευξη, η Μπρίτζιτ μου δείχνει το σπίτι της. Στον επάνω όροφο μου δείχνει μια φωτογραφία που υπάρχει πάνω από το κρεβάτι της. Είναι η γαμήλια φωτογραφία της μητέρας και του πατέρα της, η οποία ελήφθη το 1929. Φαίνονται νέοι, ευτυχισμένοι, ανέμελοι, η μητέρα της φοράει ένα λευκό φόρεμα με τα μαλλιά πιασμένα και ο πατέρας της φοράει ένα παντελόνι μήκους τρία-τέταρτα και ένα ελαφρύ πουκάμισο. Η 80χρονη Μπρίτζιτ κοιμάται κάθε βράδυ κάτω από το άγρυπνο μάτι του αγαπημένου της πατέρα, Ρούντολφ Χός.
Κάποια στιγμή αργότερα, καλώ τον γιο του ιδιοκτήτη του καταστήματος στο οποίο δούλευε η Μπρίτζιτ. Μου λέει ότι ο λόγος που η μητέρα του είχε σταματήσει να καλεί την Μπρίτζιτ είναι πολύ απλά επειδή πλέον είχε γεράσει. Όταν τον ρώτησα γιατί οι γονείς του είχαν αποφασίσει να την κρατήσουν, αν και γνώριζαν ότι ο πατέρας της ήταν ένα ανώτερο στέλεχος της ναζιστικής ηγεσίας που είχε οδηγήσει τη δική τους οικογένεια να φύγει από την Γερμανία, μου είπε ότι απλά είχε να κάνει με «ανθρωπιά». Οι γονείς του την είδαν ως άτομο, μεμωνομένο χωρίς τον πατέρα της. «Το ένα δεν έχει να κάνει με το άλλο. Είναι ένα ανθρώπινο ον», λέει. «Δεν ήταν υπεύθυνη για τον πατέρα της».



Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2013

ΟΙ ΒΡΙΚΟΛΑΚΕΣ ΤΗΣ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ ΤΟΥ 17ου ΑΙΩΝΑ



Από το σύγγραμμα του Κυριάκου Σιμόπουλου ΞΕΝΟΙ ΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.
…Με ειδική εντολή του πάπα o επίσκοπος Ιεραπόλεως Sebastiani πραγματοποιεί το 1666 περιοδεία σ’ όλες τις παραμεσογειακές χώρες για επιθεώρηση των τοπικών καθολικών εκκλησιών. Μ’ όλο πού το ταξίδι ήταν δύσκολο και επικίνδυνο εξ αιτίας του τουρκοβενετικού πολέμου και τής πειρατείας, ό Sebastiani ολοκλήρωσε με ευσυνειδησία την αποστολή του.
Για την Σαντορίνη γράφει: Είναι γνωστή ως: «νησί των δαιμόνων» και «νησί τής κόλασης». Λένε πώς τα δαιμόνια κόβουν τις γούμενες των καραβιών και δεν μπορούν ν' αράξουν στο λιμάνι.
…Το 1642 οι Καθολικοί κατόρθωσαν να εγκατασταθούν στη Σαντορίνη. Παρά την αντίδραση των Ελλήνων οι Ιησουίτες εξασφαλίζουν με δωροδοκίες την άδεια των Τούρκων και χτίζουν την πρώτη εκκλησία. Ό Γάλλος ιερωμένος Francois Richard ήταν από τούς πρωτοπόρους τής εκστρατείας προσηλυτισμού στο Αιγαίο. Έζησε πολλά χρόνια στη Σαντορίνη και είχε την ευκαιρία να ταξιδέψει σε πολλά νησιά των Κυκλάδων.
Καρπός τής προσωπικής εμπειρίας του από τη θρησκευτική αποστολή στις ελληνικές θάλασσες και τις περιηγήσεις του στα νησιά είναι το χρονικό πού κυκλοφόρησε στο Παρίσι το 1657. Ολόκληρο κεφάλαιο του χρονικού του Richard αναφέρεται στις δοξασίες περί βρικολάκων. Έχει τίτλο «Οι Ψευδοαναστημένοι πού οι Έλληνες ονομάζουν «βρυκολάκους». (Οι παραλλαγές της ονομασίας του βρικόλακα στα κείμενα των περιηγητών: Βορδόλακας, ζορκόλακας, βουρδούλακας, νομόλακας, βολδόλακας, βουρκόλακας, βουλδούλακας κ.ά.). Περιγράφει τρομακτικά περιστατικά ομαδικών παρακρούσεων των κατοίκων της Σαντορίνης. Πεθαμένοι πού ξαναγυρίζουν στη ζωή και εξοντώνουν τη νύχτα τούς νησιώτες, φρικαλέες σκηνές εκταφής «βρυκολακιασμένων», τελετές εξορκισμών από τούς ιερείς πάνω στα πτώματα μέσα στους ναούς, ανατριχιαστικοί ανασκολοπισμοί των άλιωτων πτωμάτων με τσεκούρι και σκαπάνες. Αυτόπτης μάρτυρας των σκηνών αυτών ό Ιησουίτης Ιεραπόστολος δεν αμφισβητεί διόλου την εμφάνιση των βρικολάκων και την κακοποιό δράση τους:
«Κάθε τόσο οι Έλληνες παπάδες, αφού προηγουμένως πάρουν άδεια του μητροπολίτη, πηγαίνουν στο νεκροταφείο, διαβάζουν μερικές ευχές και ύστερα ξεθάβουν το νεκρό πού υποπτεύονται πώς έχει βρικολακιάσει. Κι αν βρουν το πτώμα ολόκληρο, φρέσκο και ματωμένο είναι πια βέβαιοι πώς ό νεκρός έγινε όργανο του Σατανά. Αρχίζουν τότε τούς ξορκισμούς και δεν σταματούν αν δεν δουν σημάδια πού να φανερώνουν πώς έφυγε το δαιμόνιο: όταν δηλαδή αρχίσει ή αποσύνθεση του πτώματος.
«Αυτό έγινε πριν από λίγα χρόνια. Το πτώμα ενός κοριτσιού (Καλλίστη το όνομά του) βρέθηκε άλιωτο. Το έφεραν στην εκκλησία κι ο Έλληνας παπάς κατέφυγε στους εξορκισμούς. Και πραγματικά σε λίγο άρχισε ή αποσύνθεση του πτώματος κατά τρομακτικό τρόπο, έτσι πού κανείς δε μπορούσε να μείνει πια στο ναό από τη δυσοσμία. Το έθαψαν, λοιπόν, και δεν ξαναφάνηκε ό βρικόλακας πια.
«Ωστόσο, μερικές φορές, οι εξορκισμοί των Ελλήνων ιερέων δεν φέρνουν κανένα αποτέλεσμα, είτε γιατί οι ίδιοι οι ιερείς δεν έχουν μεγάλη πίστη, είτε γιατί το δαιμόνιο αντιστέκεται και δεν εννοεί να εγκατάλειψη τη λεία του. Τότε ξεριζώνουν την καρδιά του πεθαμένου, τη λιανίζουν με το τσεκούρι και ύστερα καίνε ολόκληρο το νεκρό, ακριβώς όπως γίνεται στη Γαλλία με τούς μάγους και τις μάγισσες, ύστερα από απόφαση της Δικαιοσύνης.
«Τελευταία πού πήγα στην Αστυπάλαια έκαψαν πέντε πτώματα. Τα τρία ήταν ανδρών παντρεμένων, το τέταρτο ενός Έλληνα παπά και το πέμπτο ενός κοριτσιού. Το ίδιο έγινε και στη Νιό.
«Η γυναίκα ενός πεθαμένου ήρθε και μου εξομολογήθηκε πώς είδε τον άντρα της ατόφιο, πενήντα μέρες ύστερα από την κηδεία του. Μ’ όλο πού τον είχαν ξεθάψει και τον είχαν ενταφιάσει σε άλλο σημείο κι είχαν γίνει όλοι οι καθιερωμένοι εξορκισμοί εκείνος ξαναγύρισε και βασάνιζε τον κόσμο∙ σκότωσε μάλιστα και τέσσερες ή πέντε ανθρώπους. Τότε τον ξέθαψαν για δεύτερη φορά και τον έκαψαν σε επίσημη δημόσια τελετή.
«Πριν δυο χρόνια, για την ίδια αίτια, έκαψαν άλλα δυο πτώματα στη Σίφνο. Και δεν περνάει χρόνος πού να μη γίνει λόγος γι’ αυτούς τούς ψευδαναστημένους.
«Αλλά εκείνο πού αναστάτωσε περισσότερο τη Σαντορίνη ήταν ή προσήλωση ενός βρικόλακα στη χήρα του. Λεγόταν Αλέξανδρος, ήταν παπουτσής και κατοικούσε στον Πύργο. Ύστερα από το θάνατο του παρουσιάστηκε στη γυναίκα του, όπως ακριβώς ήταν και στη ζωή. Ερχόταν στο σπίτι και δούλευε, μερεμέτιζε τα παπούτσια των παιδιών, έβγαζε νερό από τη στέρνα. Και πολλές φορές τον έβλεπε να κόβει ξύλα για τη φαμελιά του. Ύστερα από λίγον καιρό ό κόσμος τρομοκρατημένος τον ξέθαψε, τον έκαψε και μαζί με τον καπνό εξαφανίσθηκε και ή εξουσία του Σατανά.
«Έμαθα από ένα αξιόπιστο πρόσωπο πώς στην Αμοργό αυτοί οι βρικόλακες έχουν τόσο αποχαλινωθεί πού δεν τρέχουν μονάχα εδώ κι εκεί τις νύχτες αλλά παρουσιάζονται και μέρα μεσημέρι, πολλές φορές πέντε μαζί στα χωράφια και μαζεύουν φάβα. Ήθελα να έλθουν εδώ μερικοί από τούς δικούς μας τούς άθεους της Γαλλίας, όχι για ν’ ακούσουν αλλά να δουν με τα μάτια τους στο φως της ημέρας και να βεβαιωθούν πόσο άδικο έχουν πού πιστεύουν ότι σαν πεθαίνει ό άνθρωπος όλα πεθαίνουν μαζί του. Ιδού όμως και μια άλλη απόδειξη:
«Ό ηγούμενος του περίφημου μοναστηριού της Αμοργού μου διηγήθηκε ότι ένας έμπορος από την Πάτμο, πηγαίνοντας στην Ανατολή για εμπόριο, αντί να κερδίσει χρήματα έχασε τη ζωή του. Μαθαίνοντας η γυναίκα του το θάνατο του έστειλε ένα καΐκι για να φέρουν το νεκρό στην πατρίδα του και να τον θάψουν κατά πώς ταιριάζει σε χριστιανό. Έβαλαν λοιπόν το πτώμα σε μια κασέλα, τη φόρτωσαν στο καΐκι και ξεκίνησαν για το νησί. Ένας από τούς ναυτικούς κάθισε απάνω στην κασέλα. Ξαφνικά νοιώθει κάτι να κουνιέται μέσα. Το λέει στους συντρόφους του. Αποφασίζουν τότε να την ξεκαρφώσουν για να δουν σε ποια κατάσταση βρισκόταν ό νεκρός. Ανοίγουν και τι να δουν. Ό πεθαμένος έδειχνε σα να ήταν ολοζώντανος. Καταλαβαίνετε τώρα τον τρόμο των θαλασσινών. Αλλά τι να κάνουν, είχαν αναλάβει υποχρέωση. Ξανακάρφωσαν τη νεκρόκασα, έφθασαν στο νησί και την παρέδωσαν στη χήρα χωρίς να πουν λέξη για ότι είδαν στο καΐκι.
«Αλλά λίγες μέρες μετά την κηδεία ό πεθαμένος σκόρπισε τη φρίκη και το θάνατο στο νησί. Έμπαινε τις νύχτες στα σπίτια ουρλιάζοντας και χτυπώντας. Δεκαπέντε άνθρωποι, άλλοι από τα χτυπήματα, άλλοι από την τρομάρα τους πήγαν στον άλλο κόσμο.
«Οι ιερείς και οι καλόγεροι του τόπου έκαναν ότι μπορούσαν για να σταματήσουν αυτή την τραγωδία. Ωστόσο οι εξορκισμοί και οι δεήσεις δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα. Αποφασίζουν, λοιπόν, να διώξουν το νεκρό από το νησί και να τον μεταφέρουν στον τόπο του θανάτου του, στη Μικρά Ασία. Τον φόρτωσαν σ’ ένα καΐκι, αλλά οι ναυτικοί δεν τον πέρασαν αντίπερα: στο πρώτο ερημονήσι πού βρήκαν άναψαν φωτιά και τον έκαψαν. Κι από τότε ο βρικόλακας δεν ξαναφάνηκε.
«Ό ηγούμενος προσπαθούσε να με πείσει ότι αυτές οι εμφανίσεις των βρικολάκων αποδείχνουν πόσο ορθή είναι ή πίστη τής ελληνικής εκκλησίας. Μού λέει: Είδατε κανένα Τούρκο ή κανένα Λατίνο να μεταμορφώνεται έτσι μετά τον θάνατο του; Το αντίθετο συμβαίνει, του απαντώ. Το ότι μπαίνει ό Σατανάς στους πεθαμένους σας και τούς κάνει να βρικολακιάζουν δείχνει ότι ή ελληνική πίστη είναι καταδικασμένη από το Θεό. Όσο για τούς Τούρκους και τούς Λατίνους πού τάχα δεν γίνονται βρικόλακες τα πράγματα είναι διαφορετικά. Όπως προκύπτει από την ιστορία των Αράβων, αυτά τα φαινόμενα ήταν συνηθισμένα στην έρημο. Έπειτα του θύμισα κάτι πού είχε συμβεί στη Σαντορίνη με τον Μαμούρη, ένα Λατίνο κληρικό πού τούρκεψε. Με απαίτηση όλου του λαού κρεμάστηκε στην αντένα του ανεμόμυλου. Ε λοιπόν, μ’ όλο πού ήταν Τούρκος, βρικολάκιασε και καταβασάνισε τον κόσμο μετά το θάνατο του, ώσπου τον έκαψαν και ησύχασε το νησί.
«Αυτά πού γράφω για τούς ψευδαναστημένους θα δώσουν ασφαλώς την ευκαιρία σε πολλούς να σκεφθούν και να ερευνήσουν το ζήτημα ώστε να ανακαλύψουν κάτι περισσότερο.
«Πρέπει να προσθέσω ότι υπάρχουν κι άλλοι πεθαμένοι στα ελληνικά νεκροταφεία πού τα πτώματα τους μένουν άλιωτα δεκαπέντε και είκοσι χρόνια μετά τον ενταφιασμό τους. Και τούς βρίσκουν φουσκωμένους σαν μπαλόνια. Kι αν τούς χτυπήσεις ηχούνε όπως τα τούμπανα. Αυτόν τον πεθαμένο τον λένε «ντουπί». Το πώς γίνεται αυτό δεν είναι τής στιγμής. Το μόνο πού μπορώ να βεβαιώσω είναι ότι οι Έλληνες πιστεύουν πώς οι άλιωτοι είναι αφορισμένοι. Είναι γνωστό ότι οι Έλληνες ιερείς και μητροπολίτες όταν αφορίζουν κάποιον προσθέτουν στο τέλος την κατάρα: «Και μετά θάνατον άλυτος και τυμπανιαίος».
Γι’ αυτό ακριβώς, ό λαός πού βλέπει συχνά άλιωτους νεκρούς, τρέμει όταν ακούει έναν απλό παπά να εκτοξεύει τον αφορισμό του σα να είναι πατριάρχης».









ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΕΣ ΑΣΤΡΟ ΣΕΙΡΙΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΝΑ ΦΩΤΙΣΕΙ ΞΑΝΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ


Ο Σείριος. Το Υπέρλαμπρο Άστρο, το μυστηριώδες άστρο που κυβέρνησε το πνεύμα των αρχαίων Μακεδόνων, ξαναστρέφει το πρόσωπο του στην Ελλάδα, τώρα που μπαίνουμε στον Υδροχόο. Αιγύπτιοι, Βαβυλώνιοι, Ασσύριοι, Σουμέριοι, Ετρούσκοι και Ρωμαίοι έχουν στο πάνθεον τους μία θέση για το αστέρι εκείνο που, περισσότερο από τ’ άλλα, λάμπει στο βράδυνα ουρανό.
Μυστηριακές λατρείες και συμβολισμοί που κρύβουν χαμένα μυστικά μέσα στη νύχτα του χρόνου. Μπορούμε άραγε να ανασυνθέσουμε τις ψηφίδες μιας μεγάλης γνώσης που χάθηκε ή που ίσως παραμένει ακόμη ανάμεσα μας σε μέρη που δεν φανταζόμαστε; Ένας κώδικας περιμένει να αποκρυπτογραφηθεί...

ΤΟ ΟΥΡΑΝΙΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΣΕΙΡΙΟΥ 
 
Αστρονομικά ορίζουμε το Σείριο ως το λαμπρότερο απλανή αστέρα του Μεγάλου Κυνός. Ανήκει στον τύπο των λευκών αστεριών και α­πέχει μόλις... 8,4 έτη φωτός από τη Γη. Είναι διπλός αστέρας και μα­ζί με το συνοδό του, το Σείριο Β΄, περιστρέφονται γύρω από ένα κοι­νό κέντρο βάρους. Η μέση αμοιβαία απόσταση τους είναι της τάξε­ως των 3 δισεκατομμυρίων χλμ. και η περίοδος της περιφοράς τους διαρκεί 50 χρόνια. Ο Σείριος έχει μάζα 2,3 φορές μεγαλύτερη από τον Ήλιο, αλλά μικρότερη πυκνότητα. 0α έλεγε κανείς πως μοιάζει με νεφέλωμα.
Η περιοδική μεταβολή της φωτεινότητας του κάθε 25 χρόνια συνοδεύ­εται από ισχυρότατα παλιρροιακά κύματα, λόγω της γειτονίας του με το συνοδό του. Σύμφωνα με τη γνώμη πολλών αστρονόμων, ο Σείριος βρίσκεται στο «κέντρο» σχεδόν του γαλαξία μας. Ετυμολογικά, η λέξη «Σείριος, -α, -ον» σήμαινε ο καίων, ο κατά καίων, ο καυστικός, ο θερμός και ήταν επίθετο των ουρανίων σωμάτων, τα οποία εκπέμπουν μεγάλη θερμότητα. «Σείριος» ο­νομαζόταν πολλές φορές και ο Ήλιος, γεγονός που δημιούρ­γησε στην πορεία μεγάλη σύγχυση γύρω από το διαχω­ρισμό των δύο άστρων. (Γι’ αυτό και μέχρι σήμερα άλλοι μιλούν για το «Μακεδονικό Άστρο» και άλλοι για το «Μακεδονικό Ήλιο», αναφερόμενοι στο γνω­στό μακεδονικό σύμβολο). Ομόρριζες λέξεις είναι ο «σειριόκαυτος», που σήμαινε ο καμένος από τον η­λιακό καύσωνα ή από το Σείριο και η «σειρήνα», μυθικό εκείνο πλάσμα που αναπαριστάνονταν άλλοτε ως γυναίκα-ψάρι και άλλοτε ως γυναίκα-πουλί και σήμαινε αρχικά «η φανερώνουσα τη δύναμίν της δια του καύσωνας του ηλίου κατά τη μεσημβρίαν».
Σύμφωνα με το μύθο, «Σειρήνα» ήταν και η αδερφή του Μεγάλου Αλεξάνδρου (σειρήνα και όπως την απεικονίζουν οι Ντόγκον γοργόνα είναι το ίδιο για τους μεταγενεστέρους). Τριγυρνούσε στις θάλασσες και κατέστρεφε τα πλοία όσων τολμούσαν να της πουν πως ο βασιλιάς πέ­θανε (Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;) Μοιάζει πραγματικά αστείο, αλλά και άξιο απορίας το πως μπορεί ένας μύθος -είτε ως παραβολή εί­τε ως δημιούργημα του συλλογικού ασυνείδητου- να μεταμορφώσει έντεχνα και να προστατεύσει μία βαρυσήμαντη αλήθεια...

ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 

Στην αρχαία Αίγυπτο, σύμφωνα με τις απόψεις των μελετητών, ο Σεί­ριος ταυτιζόταν με τη θεά Ίσιδα, που αναπαριστάνονταν ως αγελάδα ξαπλωμένη πάνω σ’ ένα πλοίο και στ’ αγάλματα την απεικόνιζαν συχνά με κέρατα αγελάδας και με την κόμμωση της σαν ουρά ψαριού. Πολλές φορές έφερε ως στέμμα ένα οκτάκτινο αστέρι. Αδερφός και σύζυγος της Ίσιδος ήταν ο Όσιρις, που η λατρεία του έμοιαζε πολύ με εκείνη του Διονύσου. Με αυτόν η Ίσιδα γέννησε τον Ώρο. Σύμφωνα με άλλες πηγές όμως αυτός που γονιμοποίησε την Ίσιδα ήταν ο Άμμων-Μιν ή Άμμων-Ρα, ο ίδιος θεός που αργότερα ονομάστηκε Άμμων-Δίας και που, σύμφωνα με την Ολυμπιάδα, ήταν ο πατέρας του Αλέξανδρου.
Σείριος (Canis στα λατινικά). Μορφή τσακαλιού ή λύκου είχε και ο σουμεριακός θεός Άνου, που φαίνεται πως ήταν επίσης σχετικός με το αστέρι αυτό.
Για την ελληνική μυθολογία, ο Σείριος είναι το άστρο εκείνο, στον Αστερισμό του Μεγάλου Κυνός, στο οποίο είχε μεταμορφωθεί το σκυλί του Ωρίωνα. Αυτό βέβαια δεν είναι τυχαίο, καθώς οι αστερισμοί του Κυνός, του Ωρίωνα και της Αργούς βρίσκονται ο ένας δίπλα στον άλλον. Ο Ωρίων ήταν γιος του Ποσειδώνα και της Ευρυάλης, κόρης του Μί­νωα και φημισμένος κυνηγός. Φορούσε συνήθως μία λεοντή και κρα­τούσε στα χέρια του ρόπαλο (σύμβολα αυτά και του Ηρακλή). Υπάρ­χουν πολλές ιστορίες γύρω από το πρόσωπο του και τον πιστό του σκύλο Σείριο.
Ο Ωρίωνας συνδέεται με το βασιλιά Οινοπίων (ή Οινέα στη Βοιωτία), που είχε σύζυγο του (ή κόρη του) τη Μερόπη, την οποία βίασε ο Ωρίων υπό την επήρεια της μέθης. Ο Οινοπίων, εξοργισμένος, τον τύ­φλωσε, με τη σύμπραξη του πατέρα του Διονύσου. Όμως ο Ωρίωνας, με τη βοήθεια ενός χρησμού κατάφε­ρε να ξαναβρεί το φως του. Συγκεκριμένα, ο χρησμός έλεγε ότι θα για­τρευτεί, αν βαδίσει προς την Ανατολή και εκθέσει τις άδειες κοιλότητες των ματιών του στις πρωινές ηλιαχτίδες. Έτσι βοηθούμενος από τους θορύβους που έκαναν οι σιδηρουργοί του Ηφαί­στου, έφτασε στη Λήμνο, όπου ο Κηδαλίων (ο δάσκαλος του Ηφαίστου), τον κουβάλησε στους ώμους του και τον έφερε μπροστά στον Ήλιο.
Ορισμένοι πιστεύουν ότι αυτός ο μύθος έχει κάποια σχέση με τη σύ­νοδο Ήλιου-Σείριου, που γίνεται μια φορά το χρόνο, αλλά και με τα μυστήρια των Καβείρων. Γνωρίζουμε πως ο γάμος του Φιλίππου και της Ολυμπιάδας ήταν αποτέλεσμα της συνάντησης τους στη Σαμοθράκη, όπου εκτελούνταν τα «Καβείρια μυστήρια» ή, αλλιώς, τα «μυ­στήρια των μεγάλων θεών». Ο Φίλιππος είχε μυηθεί από νωρίς στα μυστήρια αυτά (μάλλον στη Θήβα), ενώ η μητέρα του Αλέξανδρου ή­ταν ιέρεια.
Οι Κάβειροι άλλωστε θεωρούνται θεότητες του πυρός -η λέ­ξη «Κάβειρο» έχει ετυμολογική σχέση με το ρήμα «καίω;- όμως τα σύμβολα τους, όπως π.χ. το αγκίστρι, έ­χουν να κάνουν με το νερό και τα συναντούμε αρ­γότερα σε όλες σχεδόν τις θρησκείες. Κατά μία άποψη (Ηρόδοτος, Στράβων, Πίνδαρος) είναι α­πόγονοι του Ηφαίστου από το γάμο του με την Καβειρώ, γι’ αυτό και τους βρίσκουμε πάντοτε κοντά σε ηφαιστειογενείς περιοχές, ενώ συχνά αντιπροσωπεύουν χθόνιες ή υποχθόνιες θεότητες. Η καρδιά της καβειρικής λατρείας βρισκόταν στην αρ­χαία Μακεδονία, στο βουνό Άθως.
Όπως κι αν ονομάζονται οι Κάβειροι στις διάφορες περιοχές, θεωρούνταν πρόγονοι του αν­θρώπινου γένους. Μάλιστα, αναφέρεται ότι ένα από τα πρόσωπα των μυστηρίων της Σαμοθράκης λεγόταν «Αδάμας» και θεωρείται ο άνθρωπος-αρχέτυπο, ο πρώτος αρσενικός στην τάξη της γέννεσης. Σύμφωνα με την παράδοση, τον Ωρίωνα σκότωσε η Άρτε­μη από ζήλεια για την κυνηγετική του τέχνη και ο Δίας τον έκανε αστερισμό δίπλα στις Πλειάδες, ενώ κα­τά μια άλλη εκδοχή πέθανε από το θανατηφόρο τσίμπημα ενός σκορπιού, άποψη στηριγμένη προ­φανώς στ’ αστρολογικά δεδομένα, καθώς είχε παρατηρηθεί πως ο αστερισμός του Ωρίωνα και του Μεγάλου Κυνός εξαφανίζονται από τον ορί­ζοντα όταν ανατέλλει ο Σκορπιός. Ο Ωρίων όμως και ο Σείριος κυνηγούσαν άγρια ζώα και στο βασίλειο του Άδη (όπως περιγράφεται και στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ), αν και αυτή πρέπει να είναι μία παράδοση ξενόφερτη, ίσως αιγυπτιακής επιρροή που σχετιζόταν με τα μυστήρια και τη λατρεία των νεκρών.

ΟΙ ΝΤΟΓΚΟΝ, Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΝΗΝΤΑ «ΝΟΜΜΟΣ»

Στην Αφρική και συγκεκριμένα στο Μαλί, υπάρχει ένας λαός, που έχει κυριολεκτικά καταπλήξει τους σύγχρονους αστρονόμους με τη γνώση του πάνω στο θέμα του Σείριου. Μοιάζουν να ξέρουν τα πάντα γύρω από τη φύση και τις ιδιότητες του άστρου, ο και των συνοδών του, που πιστεύουν ότι είναι δύο και όχι μόνο ένας, κάτι που η αστρονομία μόλις τώρα ερευνά και ανακαλύπτει. Πρόκειται για τους Ντόγκον, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι σχετίζονται με το άστρο αυτό που κυριολεκτικά λατρεύουν. Ο μεγαλύτερος Θεός τους είναι ο Άμμα, ένα είδος κατάλοιπου του Άμμωνος-Δία που πέρασε σε αυτούς από το μαντείο της Σίβας και, σύμφωνα με την παράδοση τους, δημιούργησε το Σύμπαν και τους ζώντες οργανισμούς, αλλά και τους ίδιους τους ανθρώπους, που τους έφτιαξε αρχικά ως αμφίβια όντα, με το όνομα «Νόμμος».(Η πίστη αυτή μοιάζει με την αντί­στοιχη των Σουμερίων και των Βαβυλωνίων).
«ater KUBILE», δηλαδή την Κυβέλη των Κρητών. Η Ίσιδα φαίνεται πως έχει άμεση σχέση με την Κρητική θεά με τα φίδια, αλλά ταυτίζεται κατά καιρούς και με πολλές άλλες ελληνικές θεότητες όπως η Άρτεμις, η Δήμητρα, η Αφροδίτη, η Εκάτη κ.λπ. Στη Σαμοθράκη θεωρείται πως οι Κάβειροι ήταν οι μόνοι που σώθηκαν από τον τρομερό κατακλυσμό που έπληξε το νησί όταν, σύμ­φωνα με την παράδοση, ο Εύξεινος Πόντος ξεχείλισε και έσπασε το φράγμα που σχημάτιζαν οι Συμπληγάδες Πέτρες και οι βράχοι του Ελ­λησπόντου.
Οι πιο γνωστές και οικείες παραδόσεις που έφτασαν μέχρι τις μέρες μας γύρω από το θέμα της κιβωτού είναι αυτές του Νώε, αλλά και της Πύρρας και του Δευκαλίωνα. Η τελευταία μάλιστα σταμάτησε στη Δωδώνη, όπου υπήρχε και το περιώνυμο μαντείο, που συμβουλευό­ταν πολύ συχνά η Ολυμπιάδα και το οποίο μάλιστα της προφήτεψε τον ερχομό του Αλεξάνδρου. Ο Ιάσωνας πήρε ξύλο από εκεί και έφτιαξε το πηδάλιο της Αργούς για να ξεκινήσει α­πό τη Βοιωτία την Αργοναυτική Εκστρατεία μαζί με τους 50 συγγενείς του (όσοι και οι πρώτοι «Νόμμος» των Ντόγκον) με κατεύθυνση την Αία της Κολχίδος.
Στο πιο αρχαίο έπος της ανατολής, στην ασσυριακή μυθολογία, συναντούμε τον ή­ρωα Γιλγαμές, ο οποίος ξεκινά ένα ενα­έριο ταξίδι με μία βάρκα παίρνοντας μα­ζί του 50 συντρόφους. Υπάρχουν όμως κι άλλες ομοιότητες ανάμεσα στον Ιάσωνα και το Γιλγαμές. Μία από αυτές είναι το φύτεμα από τον Ιάσωνα των δοντιών του δράκοντα στο χώμα, απ’ όπου και βγήκαν 50 πολεμιστές. Κάτι αντίστοιχο κάνει και ο Γιλγαμές για να κερδίσει τη δύναμη. Οι συμπτώσεις όμως δεν σταματούν εδώ. Ο Δαναός, ο βασιλιάς του Αργούς ο γενάρχης των Ελλήνων είχε 50 κόρες, που νυμφεύθηκαν τους 50 γιους του αδερφού του πατέρα τους, Αιγύπτου. Με όλες τις Δαναΐδες είχε ερωτοτροπήσει και ο Ηρακλής, ο μυθικός γενάρχης των Δωριέων και ιδρυτής, κατά το μύθο, της Μακεδονικής δυναστείας. Πολλές παραδόσεις μάλιστα φέρουν τον Ηρακλή ως αρχηγό της αργοναυτικής εκστρατείας καν όχι τον Ιάσωνα... (Ο Ηρακλής, έτσι κι αλλιώς πέρασε από την Κρήτη στη Λιβύη).
Ο αστερισμός της Αργούς είναι δίπλα στον Ωρίωνα και το Μεγάλο Σκύλο. Αν ο Σείριος συμβολίζει τη Μεγάλη Μητέρα και τη μήτρα ή την Κιβωτό, όπου φυλάσσονται οι γόνοι, τότε σίγουρα ο Ωρίωνας είναι η στιγμή της ανάδειξης και του ανδρώματος του ήρωα και η Αργώ «το ταξίδι», δηλαδή η αποστολή, που ο ήρωας πρέπει να πραγματοποιή­σει για την εξάπλωση της φυλής του και των χαρακτηριστικών της. Αν κοιτάξουμε τον «ημίθεο» Αλέξανδρο κάτω από αυτό το πρίσμα, τότε θα καταλάβουμε ότι γνώριζε πολύ καλά το ρόλο που όφειλε να ενσαρκώσει, στο όνομα των αξιών εκείνων που ήταν ο μόνος φορέ­ας και εγγυητής, λόγω της άμεσης σύνδεσης του με το θείο. Σημειώστε ότι ο αστερισμός της Αργούς είναι δίπλα στον Ωρίωνα και το Μεγάλο Σκύλο. Η ιερή σημασία του αριθμού 50 έχει αποδοθεί α­πό πολλούς μελετητές στον αιγυπτιακό μυστικισμό και αν θυμηθεί κανείς πως η περίοδος της περιφοράς του Σείριου διαρκεί 50 έτη, τότε ίσως η έμφαση που δίνεται σε αυτόν τον αριθμό να μην είναι κα­θόλου τυχαία.
ΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ, ΓΙΟΙ ΘΕΩΝ

Ο Ηρόδοτος (Κλειώ, κεφ. 56) κάνει λόγο για το «έθνος Μακεδνόν», υποστηρίζοντας ότι είναι Δωριείς και ονομάστηκαν έτσι από τη στιγμή που κατοίκησαν στον ελληνικό χώρο, στην Πίνδο. Ως γνωστόν, οι Δωριείς θεωρούσαν γενάρχη τους τον Ηρακλή, κάτι που πίστευε και ο ίδιος ο Αλέξανδρος, ο οποίος συχνά απεικονίζεται ως ένας από τους Διόσκουρους μαζί με κά­ποιον άλλο ήρωα, που φέρει τα χαρακτη­ριστικά του Ηρακλή ή του Αχιλλέα (προ­γονό του από την πλευρά της μητέρας του). Σύμφωνα με το μύθο το όνομα «Μα­κεδονία» οφείλεται στο Μακεδόνα, γιο του Δία και της Θυίας, κόρης του Δευκα­λίωνα. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, όμως, γράφει πως ο Μακεδόνας ήταν γιος του Όσιρι και αδερφός του Άννουβι, αφήνοντας έτσι κάποιες υπόνοιες για τη θεϊκή καταγωγή του έθνους αυτού.
Στην περιοχή Ορεστίδα, κατά το 700 π.Χ. ξεκινά επίση­μα, η ιστορία των Μακεδόνων. Μάλιστα στην περιοχή αυτή λέγεται ότι ξεκίνησε και η ιστορία της μακεδονικής δυναστείας, που ονομά­ζεται ως τότε «Αργαιάδες» ή «Τημενίδες». Το πρώτο όνομα μας φέρ­νει στο νου τον «Αργαίο τον Α΄» (652-621 π.Χ.), το δεύτερο κατά σειρά βασιλιά της μακεδονικής δυναστείας (πρώτος ήταν ο Περδίκκας, απόγονος και αυτός του Ηρακλή). Το δεύτερο ανήκει σε κάποι­ον Ηρακλείδη «Τήμενο», που κατέλαβε το Αργός. Αυτή η όχι και τό­σο τυχαία σύμπτωση των ονομάτων μαρτυρεί ίσως τη σχέση των Μα­κεδόνων με το πελοποννησιακό Αργός. Αν λοιπόν συσχετίσουμε τα παραπάνω με τους μύθους της Ιούς και του Δαναού και με την εκδοχή του Διόδωρου για το Μακεδόνα κι αν λάβουμε υπόψη μας την ιστορία του Αλεξάνδρου, μας είναι εύκολο να υποθέσουμε πως υπάρχει κάποια μυστηριώδης επαφή της Μα­κεδονίας με τα δρώμενα της Αιγύπτου. (Σημειώστε ότι στη Θεσσαλονίκη και αλλού έχουν βρεθεί πολλά στοιχεία Αιγυπτιακής λατρεί­ας, όπως Σεραπεία κ.ά. Διάφορες επιγραφές που βρέθηκαν στη Δή­λο μαρτυρούν πως η αιγυπτιακή θρησκεία επικράτησε κυρίως στη Βό­ρεια Ελλάδα. Κατά την ίδια εποχή υπάρχουν αιγυπτιακά ιερά στην Τιθορέα δίπλα στους Δελφούς. Στη Δήλο, σε ιερά της Ίσιδας, βρέθη­καν αφιερώματα προς τους Αιγυπτίους θεούς, τα οποία είχαν προ­σφέρει Μακεδόνες. Στους Φιλίππους η θεά Ίσιδα είχε πρωταγωνι­στικό ρόλο. Μάλιστα έχουν βρεθεί καταγεγραμμένα και τα ονόματα των ιερέων της).
Σύμφωνα με κάποια άλλη εκδοχή όμως, οι Μακεδόνες δεν έχουν καμία σχέση με το Αργός της Πελοποννήσου, αλλά με το Αργός Ορεστικό της Δυτικής Μακεδονίας. Η παρουσία πρωτόγονων πληθυσμών στη Μακεδονία επιβεβαιώνεται και από τις τελευταίες ανασκαφές. Στην πραγματικότητα, η ιστορία των Μακεδόνων μας είναι άγνωστη. Πολλοί μελετητές υποστηρίζουν πως είναι φύλα αυτόχθονα, ίσως και Πελασγικά. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον όμως παρουσιάζει και η ιστορία της Θεσσαλονίκης. Μέχρι τον Κάσσανδρο (315 π.Χ.), ο χώρος όπου σή­μερα υπάρχει η πόλη αυτή ονομαζόταν «θέρμες», εξού και η ονομασία «Θερμαϊκός κόλπος». Στη Θεσσαλονίκη, λοιπόν, είχε γίνει δεκτή με μεγάλο ενθουσιασμό η λατρεία ενός δαίμονα με το όνομα «Θερμαίος». Το παράδοξο είναι πως στην περιοχή ουδέποτε υπήρξαν θερ­μές πηγές. Πάντως ο δαίμονας αυτός ταυτίστηκε αργότερα με το θρακικό Διόνυσο...

Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ 

Πολλές παραδόσεις, καθώς και μια σειρά χρησμών περιπλέκονται τόσο με τη γέννηση, όσο και τη ζωή του Αλέξανδρου. Η μητέρα του Ολυμπιάδα λέγεται ότι ήταν γόησσα φιδιών. Τη νύχτα πριν από το γά­μο της με το Φίλιππο, η Ολυμπιάδα ονειρεύτηκε ότι μπήκε στο σώμα της ένας κεραυνός που την γέμισε φωτιά. Ο Φίλιππος, από την άλλη, μετά το γάμο τους είδε κι αυτός σε όνειρο πως σφράγισε το σώμα της γυναίκας του με μια σφραγίδα που είχε την εικόνα ενός λιονταριού.
Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι η Ολυμπιάδα συνήθιζε να παίρνει στο κρεβάτι της φίδια και, μάλιστα, πως ο Φίλιππος την είχε δει ένα βρά­δυ να πλαγιάζει με ένα φίδι, που ίσως να ήταν κάποιος θεός μετα­μορφωμένος.
KaerstBerveHamiltonBelochHammond, κ.ά.) αναφέρει ως ημερομηνία γέννησης του Αλέξανδρου την 6η η­μέρα του μήνα Αώου, που αντιστοιχεί με τις αρχές του Ιουλίου, δη­λαδή την περίοδο εκείνη που άρχιζαν οι πλημμύρες του Νείλου και οι αρχαίοι ονόμαζαν «ημέρες του Σκύλου». Η σχέση του Αλέξανδρου με τον Άμμωνα-Δία επιβεβαιώθηκε και α­πό τους ιερείς του ομώνυμου μαντείου, όταν αυτός έφτασε στην ό­αση Σίβα. Εκεί τον ανακήρυξαν «παιδί του Δία» και άφησαν έμμεσα να εννοηθεί πως δεν είναι γιος του Φιλίππου. Το μαντείο αυτό είχε συμβουλευτεί και ο Ηρακλής, που θεωρείται πρόγονος των Μακεδόνων. Η Ολυμπιάδα άλλωστε πίστευε πως ο γιος της ήταν προορι­σμένος να σώσει την Αίγυπτο από το βάρβαρο Πέρση κατακτητή. Ο Αλέξανδρος υιοθέτησε ως βασικά σύμβολα του τα κέρατα και τον κεραυνό του Άμμωνα-Δία και το στέμμα της Ίσιδος με τα τρία οκτάκτινα αστέρια και μάλιστα προς τιμή της έχτισε ναό στην Αλεξάνδρεια, στην πόλη που έφερε τ’ όνομα του.

ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΤΗΣ ΒΕΡΓΙΝΑΣ 

Το 1977 ο Μανόλης Ανδρόνικος έφερε στο φως τους βασιλικούς τάφους της Βεργί­νας. Ανάμεσα στους άλλους θησαυρούς βρέθηκε και μια χρυσή λάρνακα με τα οστά του Φιλίππου και η οποία έφερε ως διάκοσμο το 16κτινο αστέρι και τρία ελάσματα με 8κτινα αστέρια. Έγινε λοι­πόν φανερό, πως τα αστέρια αυτά απο­τελούσαν το έμβλημα της Μακεδονικής δυναστείας. Έτσι άρχισε και η όλη φιλο­λογία γύρω από τη σημασία και το νόη­μα του συμβόλου.
Καταρχήν, πρέπει να πούμε πως υπάρχουν πολλά είδη αστεριών με διάφορους αριθμούς ακτινών, αλλά πιο συχνά συναντούμε αστέρια με 8,16 και 32 ακτίνες. Το έμβλημα αυτό πρω­τοεμφανίστηκε το 2500 π.Χ., στη Βαβυλωνία και λίγο αργότερα στη Χαλκηδώνα. Το 18ο αι. στην Ασσυρία και τη Συρία κατά το 1700 -1300 π.Χ. στο Φοι­νικικό, Χιττικό και Μινωικό πολιτισμό. Περί τα μέσα του 6ου π.Χ. αι. είναι πλέον γνωστό στον ελληνικό χώρο, ε­νώ λίγο πριν τον 5° αι. αρχίζει να κυκλοφορεί και σε νο­μίσματα. Έναν αιώνα μετά διαδίδεται στην Ιταλία, ο Μέγας Αλέξανδρος φτάνοντας αργότερα με τους Ρωμαίους στην Ιβηρική χερσόνησο.
Ανάλογα με τη σκοπιά του κάθε ερευνητή, το άστρο συμβόλιζε πότε τον Ήλιο και πότε το Σείριο. Γεγονός πάντως είναι ότι όλες οι μορ­φές που κατά καιρούς το συνόδευαν ήταν θεότητες άμεσα ή έμμε­σα συσχετισμένες με τη λατρεία του Σείριου, όπως: η Ίσις, η Ιστάρ, ο Διόνυσος, ο Πάνας, ο Ωκεανός, οι Κάβειροι, η Κυβέλη, οι Διόσκου­ροι (που για μερικούς ταυτίζονται με τους Κάβειρους), η Άρτεμις, η τριπλή Εκάτη, ο Ήφαιστος, η Ήρα, ο Ηρακλής και ο Σείριος, ο Εω­σφόρος και ο Έσπερος (θεότητες που σχετίζονται με τη λατρεία των Καβείρων, της Ίσιδας και του Μίθρα), ο Δίας με διπλή όψη (ουράνιος ή διονυσιακός), ο δικέφαλος Άμμων-Δίας, ο Μινώταυρος κ.λπ. Στο νομίσματα των νήσων του Αιγαίου συναντούμε το άστρο δίπλα στο Δία και σ’ έναν σκύλο που βγάζει ακτίνες. Στη Βαβυλωνία υπάρχουν πάρα πολλές σφραγίδες και πολύτιμοι λί­θοι που έχουν σκαλισμένο επάνω τους ένα 8ακτινο αστέρι. Στις απει­κονίσεις αυτές, το αστέρι βρίσκεται κοντά σ’ έναν άνθρωπο-ψάρι. Πρόκειται για τον αμφίβιο θεό Οάννες. Στην Αίγυπτο πάλι βλέπουμε συχνά τρία 8ακτινα αστέρια στα μαλλιά της Ίσιδας. Μάλιστα, το στέμμα έχει, στην κορυφή του, ένα μεγαλύτερο και στα πλάγια δύο μικρότερα αστέρια, τα οποία ίσως συμβολίζουν τους συνοδούς του Σείριου.
Ο Σείριος προσπαθούσε να εξαπλώσει την εξουσία του και ταυτόχρονα να ενώσει τους Έλληνες (Aθηναίοι, Λάκωνες, Μακεδόνες) κά­τω από μία αρχή. Αυτή η ανάδυση και η ομογενοποίηση όλων των στοιχείων της κάθε πόλης-κράτους ξεχωριστά ήταν, κάτι που συνέβαινε μόνο στην Ελλάδα και δεν έγινε ποτέ στην Αίγυπτο, αλλά ούτε και στο λατινικό κόσμο. Ο Σείριος και η λατρεία της «Μεγάλης Μητέρας» στον Ελληνικό χώρο εμπλουτίστηκαν, παραλλάχτηκαν και μορφοποιήθηκαν με βάση την ελληνική φιλοσοφία και πραγματικότητα. Ένας ολόκληρος πολύπλοκος μυστικισμός υπάρχει γύρω από το Μακεδονικό Άστρο, που έχει πάρα πολλές προεκτάσεις, πάντα δορυφορικά γύρω από το Σείριο, τον αστερισμό που εξακολουθεί να κρατά φυλαγμένα τα μυστικά του στο νυχτερινό ουρανό...