Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΤΑΚΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΑΡΧΑΙΟ ΚΟΣΜΟ!!!



Η δομή του Σπαρτιατικού στρατού

Ο σπαρτιατικός στρατός δεν αποτελείτο μόνο από Σπαρτιάτες, αλλά και από άλλους Λάκωνες. Η ραχοκοκαλιά του όμως ήταν οι Σπαρτιάτες όμοιοι, οι οποίοι στρατεύονταν από το εικοστό μέχρι και το εξηκοστό έτος της ηλικίας τους. 
Η δομή του σπαρτιατικού στρατού άρχισε να αλλάζει περίπου στις αρχές του 8ου αιώνα, με την εμφάνιση της φάλαγγας. Η φάλαγγα ήταν επιμήκης παράταξη η οποία είχε βάθος από τέσσερις έως δώδεκα άνδρες, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν την νέα και μεγάλη στρογγυλή ασπίδα που κάνει την εμφάνιση της εκείνη την εποχή και αντικαθιστά την οκτάσχημη δερμάτινη ασπίδα. Η φάλαγγα συνήθως είχε βάθος οκτώ ανδρών, αν και μπορούσε να αλλάξει ανάλογα με την περίσταση. 
Στις εκστρατείες των Σπαρτιατών λάμβαναν μέρος και οι συμμαχικές προς αυτούς πόλεις, οι οποίες βοηθούσαν τους Σπαρτιάτες ανάλογα με την στρατιωτική τους δύναμη. Ο στρατός της Σπάρτης ποτέ δεν εκστράτευε ολόκληρος, αλλά μόνο ένα τμήμα του (περίπου το 1/3), ενώ το υπόλοιπο τμήμα του έμενε στην Σπάρτη για την περίπτωση εξέγερσης των ειλώτων. Πόλεις-κράτη συμμαχικά προς την Σπάρτη τα οποία καλούσαν τους Σπαρτιάτες σε βοήθεια ήταν υποχρεωμένα να εκστρατεύουν με όλες τους τις δυνάμεις. 
Ο σπαρτιατικός στρατός διαιρείτο σε έξι μόρες που αποτελούσαν και το μεγαλύτερο στρατιωτικό τμήμα του.

Πιο αναλυτικά ο Σπαρτιατικός στρατός αποτελείτο από τα εξής στρατιωτικά τμήματα:
ΣΥΣΚΗΝΙΕΣ – ΕΝΩΜΟΤΙΕΣ
Το μικρότερο στρατιωτικό τμήμα του Σπαρτιατικού στρατού ήταν η συσκηνία. Αποτελείτο από μια ομάδα δεκαέξι έως δεκαοκτώ ανδρών περίπου, οι οποίοι ονομάζονταν σύσκηνοι. Οι άνδρες αυτοί από τα εφηβικά τους χρόνια ζούσαν μαζί, κοιμόντουσαν στην ίδια σκηνή, έτρωγαν μαζί, εκπαιδευόντουσαν σαν ομάδα στα στρατιωτικά γυμνάσια και στις πολεμικές συρράξεις ήταν συμμαχητές. Αυτό είχε σαν συνέπεια να αναπτύσσουν μεταξύ τους στενούς φιλικούς δεσμούς, πράγμα που τους έκανε ιδιαίτερα μαχητικούς και οργανωτικούς κατά την διάρκεια της μάχης.
Αν κάποιος σύσκηνος χανόταν στην μάχη την θέση του έπαιρνε κάποιος άλλος, κατόπιν εξετάσεως και ψηφοφορίας των υπολοίπων. Η ενωμοτία αποτελείτο από δυο συσκηνίες, δηλαδή από περίπου τριάντα δυο έως τριάντα έξι άνδρες.

ΜΟΡΕΣ
Το μεγαλύτερο στρατιωτικό τμήμα του Σπαρτιατικού στρατού είναι η Μόρα. Ο χωρισμός του στρατού σε Μόρες λέγεται ότι έγινε από τον Λυκούργο, ο οποίος χώρισε σε μόρες τόσο τους οπλίτες, όσο και τους ιππείς. 
Κάθε μόρα οπλιτών χωρίζεται σε τέσσερις λόχους, κάθε λόχος σε δυο πεντηκοστίες και κάθε πεντηκοστία σε δυο ενωμοτίες. Η κάθε μόρα έχει σαν διοικητή τον πολέμαρχο και σαν αξιωματικούς τέσσερις λοχαγούς, οκτώ πεντηκόνταρχους, και δεκαέξι ενωμοτάρχες.
Ένα μεγάλο επίσης στρατιωτικό τμήμα, το οποίο συναντάται σε αρχαία ελληνικά συγγράμματα είναι και η μοίρα, η οποία κατά τον Έφορο αποτελείται από πεντακόσιους άνδρες, κατά τον Καλλισθένη από επτακόσιους και κατά τον Πολύβιο από εννιακόσιους. Επειδή όμως οι πληροφορίες γι’ αυτό το στρατιωτικό τμήμα είναι περιορισμένες εικάζεται ότι πρόκειται για την μόρα με άλλη ονομασία.
ΑΓΕΛΕΣ
Κάθε αγόρι που γεννιόταν στην Σπάρτη ήταν υποχρεωμένο να συμμετέχει στην αγέλη. Μετά την συμπλήρωση του 7ο έτους της ηλικίας τους τα αγόρια εγγράφονταν στις αγέλες, από τις οποίες ξεκινούσε η σπαρτιατική αγωγή. Εκεί μάθαιναν χορό και μουσική, γραφή και ανάγνωση και εκπαιδεύονταν στην πειθαρχία, η οποία αποτελούσε τον θεμέλιο λίθο της Σπαρτιατικής αγωγής. Εκεί επίσης μάθαιναν τα πρώτα πράγματα στην πολεμική τέχνη, ασκούνταν με διάφορες φυσικές ασκήσεις και μάθαιναν τα πρώτα πολεμικά τους παιχνίδια. 
Η αγέλη εμφυσούσε στα Σπαρτιατόπουλα την έννοια της συλλογικότητας αφού τα μάθαινε να συμβιώνουν, αλλά και να πολεμούν μαζί, καθώς και την αγάπη τους προς την Σπάρτη.
Για να συνηθίσουν τον λιτό τρόπο ζωής τα παιδιά κοιμόντουσαν πάνω σε αχυρένια στρώματα που έφτιαχναν οι ίδιοι χρησιμοποιώντας καλάμια από τις όχθες του Ευρώτα. Τον χειμώνα για να ζεσταίνονται έβαζαν κάτω από το στρώμα τους ένα φυτό με θερμαντικές ικανότητες, το λυκοφάνους, όπως μας αναφέρει ο Ξενοφώντας.
 Τον χειμώνα δεν ντύνονταν βαριά, αλλά φορούσαν μόνο ένα ιμάτιο το οποίο έπαιρναν και έπρεπε να το κρατήσουν για ένα χρόνο. Πλένονταν πάντα με κρύο νερό από τις όχθες του Ευρώτα ή από τα δημόσια λουτρά, χωρίς να χρησιμοποιούν κανένα είδος αρωματικού φυτού ή ελαίου.
ΒΟΥΕΣ – ΙΛΕΣ
Οι βούες ήταν μια ομάδα από αγέλες. Δεν υπάρχουν σαφείς πληροφορίες, αλλά από συμπεράσματα που μπορούμε να βγάλουμε αν μελετήσουμε τον Ξενοφώντα στο Λακεδαιμονίων Πολιτεία οι βούες θα πρέπει να αποτελούνταν από έξι η δώδεκα αγέλες.
 Ετσι λοιπόν οι νεαροί Σπαρτιάτες ανήκαν σε στις βούες σε μικρή ηλικία και όταν μεγάλωναν από την ηλικία δηλαδή των 13-20 ετών άνηκαν στις ίλες. Αρχηγός της ίλης ήταν ο είρην που ήταν και ο μεγαλύτερος σε ηλικία. Οι βούες έδιναν περισσότερο στους νεαρούς Σπαρτιάτες πνευματικά εφόδια, ενώ οι ίλες ήταν πλέον συγκροτημένες ομάδες οι οποίες ακολουθούσαν στρατιωτική πειθαρχία και δίδασκαν τους νέους τα μυστικά της πολεμικής τέχνης.
ΠΡΟΣΚΟΠΟΙ
Σε αντίθεση με την σημερινή έννοια της λέξεως, στην αρχαιότητα οι πρόσκοποι ήταν στρατιωτικά τμήματα που αναλάμβαναν δύσκολες αποστολές, κάτι σαν τις σημερινές ειδικές δυνάμεις. Στον στρατό των Λακεδαιμονίων τον ρόλο των προσκόπων αναλάμβαναν οι Σκιρίτες, οι οποίοι κατάγονταν από την Σκιρίτιδα, την περιοχή δηλαδή που βρίσκεται στο βόρειο άκρο της Λακωνίας προς την Αρκαδία, οι οποίοι προπορεύονταν του Σπαρτιατικού στρατού και πολλές φορές μάλιστα πιο μπροστά και από τους έφιππους ανιχνευτές. 
Οι πρόσκοποι κατά την διάρκεια της μάχης, σαν επίλεκτο σώμα παρατασσόταν δίπλα από τους τριακόσιους, την επίσημη δηλαδή φρουρά του βασιλιά. Αποτελείτο από εξακόσιους περίπου άνδρες με μεγάλη σωματική δύναμη και ψυχικό σθένος, αναλαμβάνοντας τις δυσκολότερες αποστολές του Σπαρτιατικού στρατού, όπως την συνοδεία όσων Σπαρτιατών εκτός στρατοπέδου, την βραδινή φύλαξη του στρατοπέδου κ.τ.λ.
ΑΝΙΧΝΕΥΤΕΣ ΕΔΑΦΟΥΣ
Πρόκειται για ιππείς οι οποίοι προηγούνταν του κυρίως τμήματος του ιππικού και είχαν σαν σκοπό την ανίχνευση του εδάφους, ώστε σε περιπτώσεις εμποδίων ή ενέδρας το κυρίως τμήμα που ακολουθούσε να μην βρεθεί σε αδιέξοδο.
Σε τέτοιες περιπτώσεις εκτός από την ενημέρωση του κυρίως τμήματος σχετικά με το είδος του εμποδίου ή της ενέδρας, ήταν επιφορτισμένοι να βρίσκουν εναλλακτικές λύσεις ή άλλα ασφαλή δρομολόγια, ώστε να διασφαλίσουν την ασφαλή προσπέλαση του κυρίως τμήματος.
 Στην περίπτωση στρατοπέδευσης των στρατιωτικών τμημάτων οι ανιχνευτές εδάφους στρατοπέδευαν σε σημεία από τα οποία μπορούσαν να διακρίνουν από μακριά τους εχθρούς και τις κινήσεις τους.
ΙΠΠΙΚΟ
Το ιππικό του Σπαρτιατικού στρατού δεν ήταν μεγάλο σε αριθμό σε σχέση με τους οπλίτες και διαιρείτο και αυτό σε έξι μόρες. Κάθε μόρα διαιρείτο σε ουλαμούς και κάθε ουλαμός είχε περίπου πενήντα ιππείς. Κύριο καθήκον του ιππικού ήταν η φύλαξη των νότων και των πτερύγων της φάλαγγάς. Αρχηγός της κάθε ιππικής μόρας ήταν ο Ιππαρμοστής. 
Σαν ιππείς στο Σπαρτιατικό ιππικό προτιμούνταν οι ελαφρότεροι σε σωματικό βάρος οπλίτες, ώστε το λιγοστό βάρος να κάνει τα άλογα περισσότερο ευκίνητα τόσο στην μάχη όσο και στις πορείες. 
Από πληροφορίες του Ξενοφώντα συμπεραίνουμε ότι το Σπαρτιατικό ιππικό ήταν πολύ πονηρό και γι’ αυτό συνήθως προστάτευε το κυρίως στράτευμα σαν σώμα προφυλακής το οποίο πορευόταν μπροστά και αποτελείτο συνήθως από μια μόρα ιππέων.
Σε περίπτωση ενέδρας ή άλλου κολλήματος οι ιππείς αυτοί ειδοποιούσαν το κυρίως στράτευμα, ώστε αυτό να λάβει τις κατάλληλες θέσεις και τους κατάλληλους σχηματισμούς σε περίπτωση εμπλοκής.
Το Σπαρτιατικό ιππικό χρησιμοποιήθηκε και αρκετές φορές σε περιπτώσεις πολέμου δολιοφθορών (ανταρτοπόλεμου) ή σε περιπτώσεις αιφνιδιασμού και γενικά σε περιπτώσεις παρενοχλήσεων του αντιπάλου για την δημιουργία κυρίως εντυπώσεων.
ΕΚΔΡΟΜΟΙ 
Οι εκδρόμοι ήταν ακροβολιστές του Σπαρτιατικού στρατού οι οποίοι δρούσαν ανεξάρτητα από την οπλιτική φάλαγγα και σκοπός τους ήταν να προκαλέσουν σύγχυση στις τάξεις του εχθρού. Ο οπλισμός του ήταν σχετικά ελαφρότερος από αυτόν των υπολοίπων οπλιτών, πράγμα που τους έκανε πιο ευάλωτους σε συγκρούσεις σώμα με σώμα. Στόχοι των εκδρόμων οι οποίοι αποτελούσαν και ένα είδος καταδρομέων της εποχής, ήταν οι πελταστές, αλλά και ορισμένες τάξεις βαρέως πεζικού, αλλά και οι εκδρόμοι του αντίπαλου στρατού. 
Το σώμα των εκδρόμων δημιουργήθηκε για πρώτη φορά στην Αρχαία Σπάρτη για να αντιμετωπίσει τους πελταστές του Ιφικράτη και αργότερα επεκτάθηκε και σε άλλες Ελληνικές πόλεις, όπως στην Αθήνα.
ΤΡΙΑΚΟΣΙΟΙ
Το σώμα των τριακοσίων αποτελούσε την σωματοφυλακή του βασιλιά το οποίο παρατασσόταν δίπλα του στην μάχη. Οι οπλίτες που το αποτελούσαν ονομάζονταν ιππείς αν και άνηκαν στο πεζικό, ονομασία η οποία παρέμεινε από τα αρχαϊκά χρόνια (7ος-6ος αιώνας), όταν αποτελείτο από ιππείς. Στα κλασσικά χρόνια το όνομά τους ήταν απλώς τριακόσιοι. 
Το σώμα των τριακοσίων διοικείτο από τους τρεις Ιππαγρέτες που ήταν κάτω από τις διαταγές του βασιλιά. Οι τρεις αυτοί Ιππαγρέτες επιλέγονταν από τους Εφόρους της Σπάρτης, ανάμεσα από τους ακμαιότερους και πιο ρωμαλέους άνδρες της πόλης. Ο κάθε Ιππαγρέτης διάλεγε εκατό άτομα οι οποίοι ήταν κάτω από τις διαταγές του, συμπληρώνοντας έτσι την φρουρά των τριακοσίων.
 Ο κάθε Ιππαγρέτης ήταν υποχρεωμένος να μετά την επιλογή των εκατό ανδρών να δίνει εξηγήσεις στους εφόρους με πια κριτήρια επέλεξε τους εκατό αυτούς άνδρες. Το σώμα των τριακοσίων ήταν το εκλεκτότερο του Σπαρτιατικού στρατού και η συμμετοχή κάποιου οπλίτη σε αυτό θεωρείτο τιμητική.
Δεν έφτανε όμως η επιλογή κάποιου οπλίτη από τους τρεις Ιππαγρέτες, ώστε αυτός να μπορέσει να συμμετέχει στο σώμα των τριακοσίων, αλλά και η επιτυχία του στις κατάλληλες εξετάσεις που γίνονταν για τον σκοπό αυτό.
Οι Ιππαγρέτες ήταν κριτές σε αυτές τις εξετάσεις, όπως και σε άλλες αθλητικές εκδηλώσεις και αν κάποιος δεν περνούσε επιτυχώς τις εξετάσεις μπορούσε να προσπαθήσει σε επόμενες. 
Οι οπλίτες που συμμετείχαν σε αυτό το σώμα έπρεπε επίσης να είναι σωστοί απέναντι στον νόμο και τις επιταγές της πολιτείας διαφορετικά μπορούσαν να χάσουν την τιμητική αυτή θέση, την οποία καταλάμβανε κάποιος άλλος οπλίτης.
ΟΠΛΙΤΙΚΗ ΦΑΛΑΓΓΑ
Ο σχηματισμός της φάλαγγας αποτελείτο συνήθως από οκτώ μακριούς στοίχους οπλιτών. Η οπλιτική φάλαγγα υπάκουγε πάντα στα παραγγέλματα του βασιλιά και βάδιζε προς την μάχη στοιχισμένη και με ρυθμικό βήμα. 
Στο δεξί χέρι κρατούσαν το δόρυ και στο αριστερό την ασπίδα, παραταγμένοι κατά στοίχους, ώστε να προφυλάσσονται μεταξύ τους κατά την διάρκεια της μάχης. Στα άκρα της φάλαγγας και ιδιαίτερα στις γωνίες, τοποθετούνταν οι πιο ρωμαλέοι οπλίτες, γιατί αυτά τα σημεία έμεναν συνήθως ακάλυπτα. 
Κατά την διάρκεια της συμπλοκής με τον εχθρό προσπαθούσαν να μην διασπάσουν αυτή την διάταξη και συμπλέκονταν μαζί του σώμα με σώμα μέχρι να τον συντρίψουν ή να τον τρέψουν σε φυγή. 
Σε περίπτωση φυγής του εχθρού οι Σπαρτιάτες δεν τον καταδίωκαν, πρώτα γιατί δεν ήθελαν να διασπαστεί η συνοχή της φάλαγγας και έπειτα γιατί θεωρούσαν υποτιμητικό να έχουν για εχθρό τους κάποιον που έφευγε τρέχοντας από το πεδίο της μάχης, δηλαδή έναν δειλό. Την φυγή οι Σπαρτιάτες την θεωρούσαν υποταγή και σε αυτή την περίπτωση ο εχθρός περισσότερο τον οίκτο τους κέρδιζε παρά την αντιπαλότητά τους. 
Ο Σπαρτιατικός στρατός εκτελούσε με μεγάλη ευκολία και ακρίβεια διάφορους ελιγμούς οι οποίοι σε άλλους στρατούς της εποχής θα ισοδυναμούσαν με διάλυση της συνοχής των τμημάτων. Διάφορα τέτοια παραδείγματα μας δίνει ο Ξενοφώντας στην Λακεδαιμονίων Πολιτεία, αναφέροντας μας για παράδειγμα την επί κέρας πορεία. 
Σε αυτή την διάταξη πορείας η φάλαγγα βαδίζει κατά ενωμοτίες και σε περίπτωση εμφάνισης εχθρικής φάλαγγας ο ενωμοτάρχης διευθύνει την ενωμοτία προς τα αριστερά σχηματίζοντας έτσι όλες οι ενωμοτίες την φάλαγγα παραταγμένη κατά μέτωπο. 
Αν τώρα εμφανιστεί εχθρική φάλαγγα στα νώτα τους ο κάθε στοίχος αραιώνει και κάνοντας μεταβολή βρίσκεται αντιμέτωπος με το εχθρικό στράτευμα. Ο κάθε στοίχος είναι έτσι συντεταγμένος, ώστε σε τέτοια περίπτωση απέναντι από το εχθρικό στράτευμα, στην πρώτη γραμμή δηλαδή, να βρίσκονται οι πιο ανδρείοι πολεμιστές. 
Σύμφωνα με την προηγούμενη διάταξη ο αρχηγός της φάλαγγας βρίσκεται στο αριστερό κέρας, αν όμως για οποιονδήποτε λόγο θεωρηθεί ότι ο στρατηγός πρέπει να βρεθεί στο δεξιό κέρας στρέφουν την φάλαγγα προς τα δεξιά ή αριστερά, ώστε ο στρατηγός να βρεθεί στο δεξιό κέρας και η οπισθοφυλακή να έρθει στο αριστερό.
Μελετώντας την Λακεδαιμονίων Πολιτεία του Ξενοφώντα, μπορούμε να δούμε αναλυτικά διάφορους ελιγμούς των στρατιωτικών τμημάτων στην επί κέρας πορεία και να καταλάβουμε, γιατί δίκαια ο στρατιωτικός μηχανισμός των Λακεδαιμονίων θεωρείτο ίσως ο κορυφαίος της εποχής. 
Ο σεβασμός προς τον Βασιλιά και αρχιστράτηγο του Σπαρτιατικού στρατού, κατά τις πολεμικές επιχειρήσεις φαίνεται και από την διάταξη της φάλαγγας, όταν αυτή βαδίζει προς την μάχη. Όταν λοιπόν η φάλαγγα πορεύεται προς την μάχη κανείς εκτός των Σκιριτών και των ανιχνευτών δεν επιτρέπεται να προπορεύεται του Βασιλιά. Σε περίπτωση όμως που η φάλαγγα συναντηθεί με τον εχθρό, τότε ο βασιλιάς παίρνει την πρώτη μόρα και την οδηγεί προς τα δεξιά της παράταξης, ενώ οι υπόλοιπες μόρες αναπτύσσονται, είτε προς τα αριστερά της πρώτης, είτε έχοντας την πρώτη στο μέσον και αυτές τίθενται αριστερά και δεξιά της, πάντα υπό την καθοδήγηση των πολεμάρχων.

ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ ΤΜΗΜΑΤΑ - ΤΑΚΤΙΚΟΙ ΕΛΙΓΜΟΙ
Η οργάνωση του σπαρτιατικού στρατού γινόταν πάντα σύμφωνα με τις ανάγκες της πόλης. Οι συχνές πολεμικές επιχειρήσεις στις οποίες εμπλεκόταν ο Σπαρτιατικός στρατός, δημιούργησε την ανάγκη για χωρισμό του στρατεύματος σε αυτόνομα και αυτοδιοικούμενα τμήματα, τα οποία μπορούσαν να δράσουν ανεξάρτητα και σε διαφορετικά μέτωπα όταν χρειαζόταν.
Τα μεγαλύτερα αυτοδιοικούμενα τμήματα του σπαρτιατικού στρατού ήταν οι μόρες, είτε αυτές ήταν οπλιτικές, είτε του ιππικού. Έτσι, αν για παράδειγμα η Σπάρτη χρειαζόταν να στείλει σε κάποια πόλη Σπαρτιατική φρουρά για να έχει υπό τον έλεγχο της την διοίκηση της πόλης, μπορούσε να στείλει για παράδειγμα μια μόρα η οποία θα αναλάμβανε αυτή την αποστολή, αφήνοντας το υπόλοιπο στράτευμα στην διάθεση της πολιτείας για άλλες αποστολές. 
Η κάθε μόρα είχε δύναμη εξακοσίων περίπου οπλιτών μαζί με τους αξιωματικούς. Όταν η μόρα παρατασσόταν σε μάχη υποβοηθούμενη από το ιππικό, τότε η ιππική μόρα παρατασσόταν στα πλάγια της μόρας, ανάλογα βέβαια με το είδος της μάχης, αλλά και την δομή των αντιπάλων στρατευμάτων. 
Σε περιπτώσεις περικύκλωσης της μόρας τότε τα δύο αυτά τμήματα μπορούσαν να δράσουν ανεξάρτητα, ώστε το ιππικό να αποκρούσει επίθεση από τα νώτα της μόρας η να διαλύσει τμήματα πελταστών.
Η ιππική μόρα διαιρείτο σε δυο ουλαμούς των πενήντα ανδρών και ο κάθε ουλαμός σε πέντε στοίχους των πέντε ανδρών οι οποίοι ονομάζονταν πεμπάδες και διοικούντο από τον πεμπάδαρχο.
 Οι ιππικές μόρες αποτελούνταν από Σπαρτιάτες ιππείς, αλλά και από περίοικους και νεοδαμώδεις και παρατάσσονταν σε τετράγωνο σχηματισμό.
Όταν δινόταν το παράγγελμα επιθέσεως ηχούσε η σάλπιγγα και οι οπλίτες ξεκινούσαν να βαδίζουν προς το μέρος του εχθρού με τα δόρατα σε φύλαξη, ρυθμίζοντας τον βηματισμό τους με τον ήχο των αυλών.
Όταν η φάλαγγα έφτανε σε μικρή απόσταση από τον εχθρό, οι σάλπιγγα σήμαινε έφοδο και οι οπλίτες επιτίθονταν τρέχοντας προς το μέρος του εχθρού, προσέχοντας όμως να μένουν πάντα στοιχισμένοι στους ζυγούς τους κρατώντας τον σχηματισμό της χελώνης. Οι Σπαρτιάτες πραγματοποιούσαν τον σχηματισμό αυτό τοποθετώντας τις ασπίδες τους πάνω από το κεφάλι τους σχηματίζοντας ουσιαστικά μια σκεπή η οποία τους κάλυπτε από τα εχθρικά βέλη των τοξοτών. 
Ονομάστηκε έτσι γιατί από μακριά έδινε το σχήμα του καύκαλου μιας χελώνας και είχε την δυνατότητα να προστατεύει όλο τον σχηματισμό, ιδιαίτερα σε περίπτωση υποχώρησης για αναζήτηση καλύτερου εδάφους για συμπλοκή ή σε περιπτώσεις που ο σχηματισμός πλησίαζε τείχη πολιορκούμενης πόλεως και δεχόταν βέλη από ψηλά.
Σε περίπτωση που η φάλαγγα δεχόταν επίθεση εχθρικού ιππικού, οι οπλίτες κρατούσαν το δόρυ τους με την λόγχη προς τα εμπρός, ενώ το πίσω μέρος του στερεωνόταν στο έδαφος. Ο οπλίτης γονάτιζε στο ένα πόδι, και τοποθετούσε κάθετα την ασπίδα μπροστά του ώστε να τον προστατεύει.





ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΩΝ «ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ»



Όταν η Αμερικανίδα ερευνήτρια Henrietta Mertz στο βιβλίο της The wine dark sea αποδείκνυε πως οι Έλληνες τόσο οι Αργοναύτες όσο και ο Οδυσσέας αναζητώντας οι μεν πρώτοι την γη της Κολχίδος, ο δε δεύτερος την επιστροφή στην πατρίδα του, έφτασαν στην Αμερική γινόμενοι έτσι οι πρώτοι εξερευνητές της νέας γης, φυσικά και δεν φανταζόταν πόσο αψήφιστα θα λάμβαναν κάτι τέτοιο όχι μονάχα οι συνάδελφοί της ερευνητές και αρχαιολόγοι, αλλά και κυρίως οι ίδιοι οι αρμόδιοι του ελληνικού κράτους!!!
Παρ’ όλα αυτά αν και οι λόγοι της υποτίμησης μιας τέτοιας ανακάλυψης για τον καθένα που την επιχειρεί είναι καταφανείς, ασχέτως αν δεν δικαιολογείται κάτι τέτοιο, παρ’ όλα αυτά λοιπόν η αξία ως γεγονός δεν παύει να υφίσταται για όσους θέλουν πραγματικά να συμβάλλουν στην κατεύθυνση της έρευνας και ανακάλυψης σημαντικών γεγονότων που προσδιορίζουν την πορεία της ανθρωπότητας. Αδιάψευστοι μάρτυρες αυτών που η κα Μέρτζ υποστήριξε υπήρξαν τα ευρήματα ανασκαφών στην Αμερική. Όχι ότι οι «γνωστοί κύκλοι» που δεν ήθελαν να γνωστοποιηθούν αυτές οι ανακαλύψεις θα έμεναν με σταυρωμένα χέρια!!! Εξ’ ου και η απόκρυψη ή καταστροφή εκείνων των ευρημάτων. Υπάρχει όμως κάτι που δεν μπορούν, όσο και να το θέλουν να το αποκρύψουν! Και είναι αυτά τα τοπωνύμια περιοχών και πόλεων της Νοτίου Αμερικής τα οποία από τα πανάρχαια χρόνια υφίστανται να αποδεικνύουν το πέρασμα των Ελλήνων από μία γη που η σύγχρονη ιστορία μας υποστηρίζει την ανακάλυψή της μόλις τον 15ο αι. μ. Χ.!!!

Ας δούμε μερικά από αυτά:
Ephira, στα σύνορα της βρετανικής Γουινέας και Σουρινάμ. Το όνομά της είναι από την Εφύρα το αρχαίο όνομα της Κορίνθου, πόλη στην οποία γεννήθηκε ο πρόγονος του Γλαύκου και την οποία προφέρει όταν δίνει το γενεαλογικό του δένδρο στον Διομήδη.
Fedra, 30 μίλια από το Paramaribo στο Σουρινάμ. Φαίδρα λεγόταν η κόρη του Μίνωα η οποία ήταν δεύτερη σύζυγος του Θησέα.
Thetis, κόλπος στο άκρο του ακρωτηρίου Χορν. Θέτις λεγόταν η μητέρα του Αχιλλέα, σύζυγος του Πηλέα, ενός από τους αργοναύτες.
Laris, μικρό χωριό ανατολικά του Cusco. Η Λάρισα κόρη βασιλικής οικογένειας της Ελλάδας έδωσε το όνομά της σε μία πόλη. Στην πόλη αυτή γεννήθηκε ο Πολύφημος, γιος του Ειλάτου, μέλος της Αργούς.
Armonia, 51ος  , 24ος παράλληλος. Αρμονία λεγόταν η σύζυγος του Κάδμου. Στον γάμο της η Ήρα της δώρισε ένα περιδέραιο και ένα πέπλο, τα οποία στην συνέχεια προκάλεσαν μεγάλες τραγωδίες στις γενιές που τα κληρονόμησαν. Να σημειώσουμε πως η ιστορία αυτή αναφέρεται σε μύθους των Ίνκας!!!
Solimoes, όνομα του άνω Αμαζονίου μεταξύ της Tabatinga και Coari. Αναφορές για τους Σολύμους συναντάμε σε πολλά έργα αρχαίων συγγραφέων.
Ο Όμηρος, ο Πίνδαρος, ο Στράβων, ο Ηρόδοτος, ο Απολλώνιος ο Ρόδιος είναι κάποιοι από αυτούς. Όταν ο Γλαύκος έδωσε το γενεαλογικό του δένδρο στον Διομήδη έκανε λόγο για τον βασιλιά Λύκο και για τους άθλους που επέβαλε στον Βελερεφόντη. Ένας από αυτούς τους άθλους ήταν ο Βελλερεφόντης να πολεμήσει τους Σολύμους που ήταν μία φιλοπόλεμη φυλή που ζούσε στα σύνορα της Λυκίας. Όταν κατάφερε και επέτυχε αυτόν τον άθλο ο επόμενος ήταν οι Αμαζόνες.
Υπάρχει θεωρία που αποδεικνύει ότι η αρχαία Λυκία ήταν στην περιοχή της Νοτίου Αμερικής και περιελάμβανε την Βενεζουέλα, Βρετανική και Γαλλική Γουιάνα και το Σουρινάμ. Βάσει αυτής της θεωρίας και εφ’ όσον είναι σωστός ο προσδιορισμός, η χώρα των Σολύμων θα ήταν η χώρα νότια της Βενεζουέλας και της Κολομβιανής πολιτείας της Vechada, Guainia και της Βραζιλιανής πολιτείας Amazonas, η δε χώρα των Αμαζόνων αμέσως ανατολικά κατά μήκος του ποταμού Thermodon ή Αμαζονίου, μέχρι του Ατλαντικού.
Η ελληνική λέξη λοιπόν Solum μεταβλήθηκε στο πορτογαλικό Solimoes προφερόμενη Solimoi-sh για την πόλη που βρισκόταν στο ίδιο ακριβώς μέρος. Ο Αμαζόνιος ο οποίος ονομάζεται έτσι όταν ξεκινά από το Iquitos, όταν φθάνει στα βραζιλιανά σύνορα στην Tabatinga ή κοντά στην Ataleia de Norte, αλλάζει όνομα σε Solomoes και στους βραζιλιάνους ο ποταμός είναι γνωστός από την Tabatinga έως το Coari, περίπου 64o W, 4o S: (Βόρειο και Νότιο πλάτος) οπότε πάλι αλλάζει στο αρχικό Αμαζόνιος.
Η Henrietta Mertz γράφει: «Το 1940, όταν βρισκόμουν πάνω σ’ ένα μικρό πολεμικό πλοίο στον Αμαζόνιο, ακριβώς σ’ αυτό το σημείο, ένας αξιωματικός του πλοίου παρατήρησε: «Τώρα βρισκόμαστε επί του Solimoes». Εξήγησε ότι παλιά ζούσε εκεί ένας λαός γνωστός στους Πορτογάλους ως Solimoes και ότι η φυλή αυτή ήταν πολύ παλιά και ανέκαθεν κατείχε αυτό τον χώρο κατά μήκος των δύο όχθων του ποταμού, αλλά μόνο μέχρι το Coari. Στον κατάλογο των φυλών που κάποτε κατοίκησαν την λεκάνη του Άνω Αμαζονίου o Clements Markham περιέλαβε τους Solimoes ως «μία φυλή του Αμαζονίου που κάποτε ήταν πολύ ισχυρή, από την οποία οι Πορτογάλοι έδωσαν το όνομα στον ποταμό». Το 1788 ο Ribeiro ανέφερε ότι τα κύρια υπολείμματα της φυλής αυτής βρίσκονται στο στόμιο του Coari. Η Πορτογαλική απόδοση Solimoes συναντιέται και σήμερα στους χάρτες της περιοχής αυτής του Αμαζονίου όπου κάποτε ζούσαν οι Σόλυμοι, λαός φιλοπόλεμος».
Amazons, η παλιά αυτή φιλοπόλεμη ομάδα γυναικών είναι αρκετά γνωστή. Όλοι οι αρχαίοι συγγραφείς τις τοποθετούν στο στόμιο του ποταμού Thermodon, όπως ο Απολλώνιος ο Ρόδιος το αναφέρει στα Αργοναυτικά του. Η Ιππολύτη η βασίλισσα των Αμαζόνων παντρεύτηκε τον Θησέα και ο γιος τους Ιππόλυτος έδωσε το όνομά του στην πόλη που βρίσκεται 44o W, 18o S. Η νεώτερη αδερφή της βασίλισσας Ιππολύτης, η Πενθυσέλεια συνέβαλε ουσιαστικά με τις Αμαζόνες στον πόλεμο της Τροίας, όταν επικαλέστηκαν την βοήθειά τους οι Τρώες. Και ήταν αυτή που προκάλεσε τον Αχιλλέα και τον Αίαντα σε μονομαχία για να βρει τραγικό τέλος η ίδια αργότερα από τον μεγάλο ήρωα του Τρωικού πολέμου Αχιλλέα. Ο ποταμός μνημονεύει ακόμη μέχρι σήμερα εκείνες τις γενναίες γυναίκες και πολεμίστριες, τις Αμαζόνες. Ο Απολλώνιος ο Ρόδιος γράφει χαρακτηριστικά: « Δεν υπάρχει άλλος ποταμός σαν αυτόν…».
Filadelphia, 48ο W, 8ο S, αλλά και μία ακόμη πόλη με το ίδιο όνομα κοντά στα σύνορα της Βολιβίας και του Περού στον 68ο W, 12ο S που ονομάσθηκε από το όνομα του Αττάλου του Φιλάδελφου.




ΔΕΝ ΘΑ ΠΙΣΤΕΨΕΤΕ ΤΙ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΕΝΑ ΒΑΘΥ ΠΑΘΙΑΣΜΕΝΟ ΦΙΛΙ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ



Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι ακριβώς προσφέρει ένα παθιασμένο φιλί στο στόμα, εκτός φυσικά από την ερωτική διάθεση που προκαλεί; Πολλοί μάλιστα λένε ότι κάποιος που φιλάει καλά μπορεί να δημιουργήσει στη σύντροφο του πραγματικά ρίγη. Όμως ένα καλό φιλί στο στόμα έχει οφέλη που πολλοί από εμάς αγνοούμε. Για παράδειγμα χάνουμε θερμίδες.
Διαβάστε να δείτε τι άλλο προσφέρει ένα βαθύ παθιασμένο φιλί στο στόμα...

Καταρχήν πριν ξεκινήσουμε την περιπλάνηση μας στον κόσμο του φιλιού να σας πούμε ότι ο όρος Γαλλικό φιλί υποδηλώνει το έντονο παθιασμένο φιλί στο στόμα και υιοθετήθηκε από τους πλούσιους Αμερικάνους τον 18ο αιώνα οι οποίοι, αφού επέστρεφαν από το Παρίσι στις Η.Π.Α., μιλούσαν στους συμπατριώτες τους για τις Γαλλιδούλες και τα υπέροχα παθιασμένα φιλιά που τους έδιναν.
Ας δούμε τώρα το οφέλη ενός φιλιού. Καταρχήν πρέπει να γνωρίζετε ότι ο εγκέφαλος μας διαχωρίζει και ξεχωρίζει από μόνος του τα φιλιά. Έτσι όταν πάμε να φιλήσουμε έναν συγγενή ή κάποιον φίλο στο μάγουλο, τότε κινητοποιεί μόνο 2 μύες του προσώπου. Όταν όμως το φιλί είναι ερωτικό και παθιασμένο οι μελέτες έχουν δείξει ότι όλοι οι μύες στο πρόσωπο ενεργοποιούνται και λειτουργούν. Ο εγκέφαλος μας ακόμη, ενεργοποιεί μια πλειάδα νεύρων που συντονίζονται μεταξύ τους και 2 άνθρωποι στο σκοτάδι μπορούν εύκολα να βρουν ο ένας τα χείλη του άλλου και να φιληθούν σαν να βλέπονται.
Μια έρευνα του πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι που φιλιούνται πολύ, τότε στατιστικά, δεν αρρωσταίνουν εύκολα, αυξάνουν τον μέσο όρο της ζωής τους κατά 5 χρόνια, ενώ οδηγούν καλύτερα και δεν τρακάρουν εύκολα με το αυτοκίνητο τους.
Ένα λεπτό παθιασμένου φιλιού είναι αρκετό για να χάσουμε 26 θερμίδες. Αν το φιλί αυτό ξεχειλίζει από πόθο και πάθος ακόμη περισσότερο σε ένα λεπτό χάνουμε τουλάχιστον 39 θερμίδες.
Το παθιασμένο φιλί έχει και οφέλη στην υγιεινή του στόματος αφού ο οργανισμός παράγει περισσότερη ποσότητα σάλιου από το φυσιολογικό με αποτέλεσμα η στοματική κοιλότητα να καθαρίζεται. Επίσης το φιλί αποτρέπει την είσοδο βλαβερών μικροβίων και βακτηριδίων μέσα στο στόμα (αναφερόμαστε σε φιλιά μεταξύ 2 υγιών ατόμων). Πάντως και σε αυτή την περίπτωση, με ένα βαθύ ερωτικό φιλί οι 2 σύντροφοι θα ανταλλάξουν μεταξύ τους, τουλάχιστον 5.000.000 βακτηρίδια.
Τέλος να σας πούμε πως όταν φιλάμε κάποιον ή κάποια ερωτικά, ο εγκέφαλος απελευθερώνει σημαντικές ποσότητες Ωκυτοκίνης, της ορμόνης της αγάπης και του σεξουαλικού ερεθισμού. Οι ποσότητες αυτές ρίχνουν σημαντικά τα επίπεδα του άγχους στον άνθρωπο και μας κάνουν να νιώθουμε καλύτερα, και να βλέπουμε και να αισθανόμαστε τον εαυτό μας πιο όμορφο (μετά το φιλί).  



Κυριακή 28 Ιουλίου 2013


ΠΙΘΑΝΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ ΣΕ 3 ΚΟΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΑ



ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΟΥΝ ΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΖΗΜΙΑ

Τα ήδη υπάρχοντα φάρμακα για τη νόσο των κινητικών νευρώνων, το άσθμα και τις καρδιακές παθήσεις θα μπορούσαν να αποτελέσουν πιθανές θεραπείες για την σκλήρυνση κατά πλάκας (MS), σύμφωνα με νέα επιστημονικά δεδομένα.
Περίπου 500 άτομα με τελικού σταδίου MS αναμένεται να συμμετάσχουν σε κλινικές δοκιμές που θα πραγματοποιήσει ερευνητική ομάδα από το University College του Λονδίνου στην Αγγλία και τη Σκωτία, για να δουν αν τα τρία αυτά κοινά φάρμακα μπορεί να επιβραδύνουν την εξέλιξη της νόσου. Η έρευνα έχει δείξει ότι τα φάρμακα αυτά μπορεί να προστατεύσουν τον εγκέφαλο από την περαιτέρω ζημία.
Ο επικεφαλής της έρευνας Δρ Τζέρεμι Τσαταγουέι είπε ότι τα φάρμακα που επιλέγονται είναι οι πιο πολλά υποσχόμενοι υποψήφιοι για τη δοκιμή για να δούμε αν έχουν επίδραση στην επιβράδυνση της εξέλιξης της σκλήρυνσης κατά πλάκας. «Οι άνθρωποι με σκλήρυνση κατά πλάκας έχουν ζήσει για χρόνια με την ελπίδα ότι κάποια μέρα θα βρούμε μια αποτελεσματική θεραπεία για την νόσο. Αυτή η κλινική δοκιμή, αν και είναι ακόμη σε πρώιμο στάδιο, μας φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στο να κάνει αυτή την ελπίδα πραγματικότητα», ανέφερε χαρακτηριστική η Δρ. Σούζαν Κολίας, επικεφαλής της βιοϊατρικής έρευνας στον Σύλλογο για τα άτομα με σκλήρυνση κατά πλάκας.
Σχολιάζοντας σχετικά την έρευνα, η καθηγήτρια Τζέιν Λώρενς, επικεφαλής επιστημονική σύμβουλος για τη Βασιλική Φαρμακευτική Εταιρεία, είπε ότι η εξεύρεση νέων ιατρικών χρήσεων των ήδη υπαρχόντων φάρμακων προσφέρει ελπίδα στους ασθενείς. «Η ασπιρίνη, για παράδειγμα, είχε βρεθεί ότι έχει πολλές θεραπευτικές χρήσεις -χρησιμοποιείται ως παυσίπονο αλλά και στην πρόληψη των εγκεφαλικών επεισοδίων και των καρδιακών παθήσεων», δήλωσε η Δρ. Τζέιν.




Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΩΝ ΣΤΟΝ ΙΠΠΟΔΡΟΜΟ ΤΟ 390 Μ.Χ.



Ιστορική για τη σκληρότητά της έχει μείνει η σφαγή 7.000 Θεσσαλονικέων στον Ιππόδρομο το 390 μ.Χ., με διαταγή του Θεοδοσίου, ως τιμωρία για την εξέγερση εναντίον της φρουράς του, που αποτελούνταν από Γότθους υπό τον Βουτέριχο.
Ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος Α΄ (379-395 μ.Χ.), στην προσπάθεια του να εξουδετερώσει τον κίνδυνο των Γότθων, επιδίωξε να αποκαταστήσει φιλικές σχέσεις μαζί τους και κάλεσε πολλούς από αυτούς να εγκατασταθούν μέσα στο βυζαντινό κράτος. Οι ντόπιοι κάτοικοι ωστόσο, δε σταματούσαν να τους μισούν και γιατί ήταν ξένοι και γιατί συνέχιζαν  τις ληστρικές επιδρομές. Η δυσαρέσκεια αυτή ήταν ιδιαίτερα έντονη στη Θεσσαλονίκη, όπου η φρουρά της πόλης αποτελούνταν από Γότθους.
Το 390 μ.Χ. ο διοικητής της γοτθικής φρουράς της Θεσσαλονίκης Βουτέριχος συνέλαβε και φυλάκισε, για ασήμαντο λόγο, έναν πολύ δημοφιλή ηνίοχο του ιπποδρόμου. Επειδή εκείνες τις μέρες θα γίνονταν αρματοδρομίες, οι Θεσσαλονικείς ζήτησαν από το Βουτέριχο να αφήσει ελεύθερο τον ηνίοχο, για να πάρει κι αυτός μέρος στους αγώνες. Ο Γότθος διοικητής όμως αρνήθηκε.
Η άρνηση αυτή στάθηκε αφορμή για να ξεσπάσει η δυσαρέσκεια και να πυροδοτήσει μια λαϊκή εξέγερση που ήταν φαινόμενο όχι ασυνήθιστο στο Βυζάντιο. Ο λαός της πόλης εξεγέρθηκε και στη διάρκεια των βίαιων ταραχών που ακολούθησαν, σκοτώθηκαν όλοι σχεδόν οι Γότθοι της φρουράς, καθώς και άλλοι αξιωματούχοι, ενώ πολλά δημόσια κτίρια καταστράφηκαν.
Όταν ο Θεοδόσιος πληροφορήθηκε τα γεγονότα εξοργίστηκε και αποφάσισε να τιμωρήσει σκληρά την πόλη. Στα Μεδιόλανα όπου βρισκόταν, ο επίσκοπος Αμβρόσιος προσπάθησε να τον πείσει να φανεί επιεικής, χωρίς αποτέλεσμα.
Η βάρβαρη γοτθική φρουρά της πόλης εκτέλεσε την τιμωρία με σατανικό τρόπο. Την επόμενη μέρα ο λαός προσκλήθηκε στον Ιππόδρομο τάχα για να παρακολουθήσει τους αγώνες.. Κι όταν το ανυποψίαστο πλήθος συγκεντρώθηκε και παγιδεύτηκε, ξεχύθηκαν μέσα στον ιππόδρομο οι Γότθοι στρατιώτες και άρχισαν να σφάζουν όποιον έβρισκαν μπροστά τους, χωρίς διάκριση. Τα θύματα της φοβερής αυτής σφαγής έφτασαν τις 7.000 ή, κατ' άλλους, τις 15.000.
Ύστερα από το έγκλημα αυτό, ο Θεοδόσιος κατά την εορτή των Χριστουγέννων βρέθηκε στα Μεδιόλανα και θέλησε να μεταβεί στην Εκκλησία και να κοινωνήσει. Ο άγιος Αμβρόσιος, ντυμένος τα ιερατικά του άμφια, βγήκε στη θύρα του ναού και δεν επέτρεψε στον αυτοκράτορα να προχώρησει. «Είναι τα χέρια σου βαμμένα με αίμα», του είπε. Ο Θεοδόσιος θέλησε να δικαιολογηθεί κι απάντησε στον Ιεράρχη: «Κι ο Δαβὶδ αμάρτησε». Τότε ο άγιος Αμβρόσιος είπε στον Θεοδόσιο. «Τον μιμήθηκες στο έγκλημα, να τον μιμηθείς και στη μετάνοια»! Ο Θεοδόσιος δεν τόλμησε να μπει στην Εκκλησία κι έφυγε μετανοιωμένος.





ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ: ΤΕΡΑΣ Ή ΦΥΣΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ



Λέρνα, μια ιερή περιοχή που βρισκόταν στην παραλία οκτώ χιλιόμετρα από την πόλη-κράτος Άργος. Προς τα δυτικά υψωνόταν το ιερό όρος Πόντινος με το ιερό άλσος από πλατάνια που εκτεινόταν μέχρι τη θάλασσα. Φυσικά σύνορα του άλσους ήταν από την μία πλευρά ο ποταμός Πόντινος, ενώ από την άλλη, ο μικρότερος ποταμός που σχημάτιζαν τα νερά της πηγής Αμυνώνης.
Κάθε χρόνο διοργανώνονταν απόκρυφες νυχτερινές τελετές προς τιμή του Διόνυσου, ο οποίος από το σημείο αυτό κατέβηκε στον Τάρταρο για να φέρει πίσω τη Σεμέλη. Ενώ για άλλους μεταγενέστερους, η περιοχή θεωρούνταν το σημείο από όπου κατέβηκαν ο Άδης και η Περσεφόνη στο βασίλειο των νεκρών και για τον λόγο αυτό, εκεί τελούνταν τα μυστήρια της Λερναίας Δήμητρας.
Αυτή την ιερή περιοχή, τρομοκρατούσε κάποτε η Ύδρα. Ένα τέρας που είχε την φωλιά της κάτω από ένα πλατάνι στις επτά πηγές της Αμυνώνης και επισκεπτόταν συχνά το κοντινό απάτητο έλος. Ένα έλος που είχε γίνει ο τάφος πολλών απρόσεκτων ταξιδιωτών.
Το τέρας είχε τεράστιο σώμα, φιδόμορφο ή σκυλόμορφο. Διέθετε ένα αθάνατο κεφάλι και επιπλέον επτά ή και περισσότερα. Ήταν τόσο δηλητηριώδης, ώστε ακόμη και η ανάσα του όπως και η οσμή των αποτυπωμάτων του, ήταν ικανά να καταστρέψουν τα πάντα γύρω.
Έτσι, μετά από διαταγή του βασιλιά Ευρυσθέα, ο Ηρακλής οδεύει για την εξόντωση της Λερναίας Ύδρας. Με την βοήθεια του Ιόλαου και τις συμβουλές της θεάς Αθηνάς, η αποστολή στέφεται από απόλυτη επιτυχία. Το τέρας παύει να υπάρχει κάνοντας χρήση της φωτιάς και με τον Ηρακλή να δίνει το τελικό θανάσιμο κτύπημα.
Όλα αυτά, όμως, έλαβαν χώρα σύμφωνα με τον γνωστό μύθο. Στην πραγματικότητα, η υπόσταση της Λερναίας Ύδρας και η αντιμετώπισή της λαμβάνει διαφορετική τροπή, λαμβάνει διαφορετικές εκδοχές.
Μια εκδοχή υποστηρίζει ότι η Ύδρα ήταν μια πηγή επτά υπόγειων ποταμών που οι κάτοικοι της Λέρνας υπέφεραν από τις πλημμύρες της. Ενώ, η τελική αποξήρανσή της επιτεύχθηκε με την χρήση φωτιάς.
Μια άλλη ότι ο Ηρακλής σαν ιερός βασιλιάς, όφειλε να νικήσει τα ζώα που παρίσταναν τα διάφορα ζώδια του αρχαίου ημερολογίου. Αυτά, υποδήλωναν ότι την χρονική περίοδο που θα βασίλευε, μπορούσε να έχει επίδραση πάνω στα φυσικά φαινόμενα.
Επιπλέον, υπάρχει και εκείνη της ανάμνησης ιστορικού γεγονότος. Ένα γεγονός, μια προσπάθεια κατάργησης των ευγονικών τελετών της Λέρνας εκεί στο ιερό άλσος των πλατανιών, το οποίο και τελικά πυρπολήθηκε.
Τέλος, με δεδομένο της τάσης των αρχαίων Ελλήνων να προσωποποιούν τόσο τους θεούς, όσο και τις συμφορές που τους έπλητταν κατά καιρούς, υφίσταται η εκδοχή της ελονοσίας. Μια εξαιρετικά θανατηφόρα ασθένεια με φορείς τα σμήνη κουνουπιών που ευημερούσαν στο συγκεκριμένο έλος, τα οποία, όμως, αντιμετωπίζονται επιτυχώς με την χρήση φωτιάς.
Τελειώνοντας, αν και ιδιαίτερα απομυθοποιημένη η τελευταία εκδοχή, ο ημίθεος ήρωας Ηρακλής δεν χάνει τίποτα από την αιώνια λάμψη του. Υπήρξε λυτρωτής ανθρώπινων δεινών, ενώ το πρότυπό του συνεχίζει να καθοδηγεί τις μελλοντικές γενεές.  



Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΣΕΙΡΑΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ



Η σειρά με την οποία γεννιέται ένα παιδί στην οικογένεια καθορίζει την εξέλιξη της προσωπικότητας αλλά και την πορεία της υγείας του, λένε οι επιστήμονες και συνιστούν να κοιτάξουμε στις αδελφικές σχέσεις και τη σειρά γέννησης μεταξύ των αδελφών. Τα τελευταία χρόνια, ολοένα και περισσότεροι ερευνητές πιστεύουν πως η σειρά με την οποία έχει γεννηθεί κάποιος στην οικογένεια παίζει σημαντικό ρόλο όχι μόνο στην ανάπτυξη της προσωπικότητας και στην υγεία, αλλά ακόμη και στην επιτυχημένη ή όχι επαγγελματική πορεία.
Είναι χαρακτηριστικό ότι πρόσφατη μελέτη του Πανεπιστημίου Μπράντεϊς στη Μασαχουσέτη έδειξε ότι το να έχει κανείς μικρότερο αδελφό μπορεί να συμβάλει στην αύξηση της αρτηριακής πίεσης κατά 3% έως 5,9%, ενώ εάν έχει μικρότερη αδελφή η αύξηση είναι κατά 3,8%. Κι αυτό γιατί τα πρωτότοκα παιδιά αισθάνονται στρες με την άφιξη ενός μικρότερου παιδιού στο σπίτι, ενώ παράλληλα θα πρέπει να διεκδικούν την προσοχή των γονιών τους. Για τους περισσότερους, πάντως, αποτελεί μεγάλη έκπληξη η επιστημονική διαπίστωση ότι τα αδέλφια μας - η σχέση μαζί τους αλλά και η σειρά γέννησης - μπορεί να είναι υπεύθυνα τόσο για την οικονομική μας σταθερότητα όσο και για το αν ο γάμος μας θα κρατήσει πολλά χρόνια. Σε έρευνα που έκανε η ψυχολόγος Κάθριν Σάλμον βρήκε ότι 80% των μεσαίων παιδιών παραμένουν πιστά στους συντρόφους τους. Το αντίστοιχο ποσοστό για τα πρωτότοκα είναι 65% και για τα μικρότερα αδέλφια 53%.

ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ;
Πολλοί είναι οι ερευνητές οι οποίοι έχουν ασχοληθεί με το φαινόμενο «πρώτο παιδί»: η πλειονότητα των νικητών του βραβείου Νομπέλ είναι πρωτότοκα παιδιά, ενώ στα διάσημα πρώτα παιδιά συγκαταλέγονται τόσο η Βασίλισσα Ελισάβετ όσο και ο Ουίνστον Τσόρτσιλ. Έτσι, αρκετές είναι οι μελέτες που έχουν γίνει με αντικείμενο την εξυπνάδα, την επιτυχία αλλά και την υγεία των πρωτότοκων παιδιών. Νορβηγοί επιστήμονες έδειξαν ότι τα παιδιά που έρχονται πρώτα στην οικογένεια είναι γενικά πιο έξυπνα από τα μικρότερα αδέλφια τους. Μάλιστα, το IQ είναι κατά μέσο όρο τρεις μονάδες υψηλότερο από αυτό των αδελφών τους, οι οποίοι έρχονται δεύτεροι στη σειρά. Είναι όμως και πιο επιτυχημένα, αυτό τουλάχιστον δείχνει μια παλαιότερη έρευνα του 2010, σύμφωνα με την οποία 43% όσων κατέχουν θέση στο διοικητικό συμβούλιο εταιρειών είναι πρωτότοκα, ενώ αντίθετα μόλις 23% είναι τα μικρότερα αδέλφια στην οικογένεια. Το να είναι κανείς πρωτότοκος έχει, όμως, και τα αρνητικά του. Σύμφωνα με αποτελέσματα του Ινστιτούτου Καρολίνσκα στη Στοκχόλμη, οι πρωτότοκοι άνδρες παθαίνουν συχνότερα καρκίνο των όρχεων απ’ ό,τι τα μικρότερα αδέλφια τους.
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ – «ΣΑΝΤΟΥΙΤΣ»
Μπορεί να θεωρούνται οι επαναστάτες της οικογένειας, ωστόσο τα δεύτερα – μεσαία παιδιά αντιμετωπίζουν υψηλότερο κίνδυνο εμφάνισης κατάθλιψης: τα μεγάλα αδέλφια παίρνουν όλη τη δόξα και την προσοχή, τα μικρότερα συγχωρούνται πολύ εύκολα για τις αταξίες, ενώ τα μεσαία αγωνίζονται να κερδίσουν λίγη από την προσοχή των γονέων. Άλλωστε, σύμφωνα με τα ευρήματα έρευνας του Πανεπιστημίου του Γουισκόνσιν, οι γονείς περνούν 10% λιγότερο χρόνο με τα μεσαία παιδιά και ξοδεύουν λιγότερα χρήματα γι’ αυτά, κάτι που μπορεί να τα κάνει να έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Τα μεσαία παιδιά έχουν, όμως, και πλεονεκτήματα. Πρόσφατα, έρευνα που πραγματοποίησαν αμερικανικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στον τομέα των οικονομικών, έδειξε ότι 65% των μεσαίων παιδιών βάζουν χρήματα στην άκρη. Παράλληλα, παρά τα όσα πιστεύουν οι περισσότεροι, τα μεσαία παιδιά έχουν τη δυνατότητα να γίνουν πολύ πετυχημένοι επιχειρηματίες. Κι αυτό γιατί, εξηγούν οι ειδικοί, η σειρά γέννησής τους τους μαθαίνει να περιμένουν με υπομονή την προσοχή των γονέων, κάτι που τους γεμίζει με μεγάλα αποθέματα επιμονής.
ΟΙ ΒΕΝΙΑΜΙΝ
Μένουν για πάντα τα «μικρά» της οικογένειας, αλλά σύμφωνα με τους ειδικούς αυτό έχει πολλές αρνητικές επιπτώσεις. «Είναι τα παιδιά που πολλές φορές δεν τα παίρνουν σοβαρά, τους φέρονται απελπιστικά χαϊδευτικά, υπερπροστατευτικά και με επιείκεια. Αυτό, βέβαια, έχει ως συνέπεια στις ενήλικες σχέσεις τους -είτε αυτές είναι φιλικές είτε συντροφικές- να απαιτούν την ίδια επιείκεια και φροντίδα», σημειώνει η κοινωνική λειτουργός Δήμητρα Θεοφίλη.
Τα στερνοπούλια πάντως, σύμφωνα με μελέτες, είναι κι αυτά που τραυματίζονται πιο συχνά. Μια πρόσφατη έρευνα στα νοσοκομεία της Ιερουσαλήμ έδειξε ότι τα τελευταία παιδιά της οικογένειας επισκέπτονταν τα νοσοκομεία εξαιτίας τραυματισμών κατά 50% συχνότερα από τα μεγαλύτερα αδέλφια τους. Κι αυτό γιατί είναι πιο πρόθυμα να παίρνουν ρίσκα. Παράλληλα, οι βενιαμίν είναι και τα παιδιά που εμβολιάζονται λιγότερο από τα αδέλφια τους, αφού συχνά οι γονείς έχουν να μοιράσουν τον χρόνο τους σε πολλές υποχρεώσεις και έτσι ξεχνούν τα παιδικά εμβόλια.



ΕΦΗΒΕΙΑ: ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ: ΤΙ ΕΛΕΓΕ Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ;



του Εμμανουήλ Πολυζόπουλου
Ψυχίατρου – Ψυχοθεραπευτή

 ΜΥΘΟΣ ΕΣΤΙΝ...
Οι μύθοι είναι τόσο παλιοί, όσο ίσως και η ίδια η Ανθρωπότητα. Αγνώστου προελεύσεως οι περισσότεροι, αποστάγματα λαϊκής σοφίας, είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να κατανοήσει το υπερβατικό, την Ζωή και τον Θάνατο, το Θεϊκό και το Μυστηριακό, τον ίδιο του τον προορισμό. Είναι καθολικής αποδοχής και περιέχουν αρχαϊκά πρότυπα. Είναι διαμορφωμένοι από καταστάλαγμα γενεών προφορικής παράδοσης.
O μύθος γεννάται από τη αγωνία θανάτου και ύπαρξης, είναι γεμάτος από αρχέγονες μορφές που αντιπροσωπεύουν καθολικές αξίες, διαποτίζεται από νοσταλγία για ένα χαμένο παράδεισο, διαπραγματεύεται το μη λογικό, συνδέεται με τελετουργίες, κυριαρχείται από μαγική σκέψη και συναίσθημα.
Οι μύθοι υπήρξαν πηγή έμπνευσης, καλλιτεχνικής και πνευματικής δημιουργίας στην Αρχαιότητα, αλλά και ιδιαίτερα από την Αναγέννηση και έως τις μέρες μας. Ο πρώτος όμως που διαπίστωσε και μελέτησε την δύναμη και δυναμική του Μύθου και την συνέδεσε με την σύγχρονη Ψυχιατρική και Ψυχολογία ήταν ο S. Freud με τις αναφορές του στην αρχαία Ελληνική Μυθολογία, την λογοτεχνία και την τέχνη.

ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΗΣ ΕΦΗΒΕΙΑΣ
Ο έφηβος καλείται να διαπραγματευθεί στην ανάπτυξή του πολλαπλά θέματα. Την αναβίωση πρώιμων συγκρούσεων και αγχών, την οριστική λύση του Οιδιπόδειου, την φάση εξάρτησης-ανεξαρτησίας με καταφυγή αρχικά σε φαντασιώσεις παντοδυναμίας, την απομάκρυνση από τους γονείς και την αναζήτηση σταθερού ερωτικού συντρόφου, την αποσαφήνιση της ταυτότητας του, την ανάπτυξη προσωπικών στόχων και επιτευγμάτων στην διαμόρφωση προσωπικής ζωής.
Στην εφηβεία υπάρχει ανάγκη πρότυπων ταύτισης και ηρώων με έντονες τάσεις εξιδανίκευσης, ανάγκη επεξήγησης του ανεξήγητου που συμβαίνει τόσο ενδοψυχικά όσο και στο σώμα του. Ανάγκη απάντησης υπαρξιακών ερωτημάτων προορισμού, ανάγκη διαμόρφωσης απόλυτων αξιών και ανάγκη ναρκισσιστικής επιβεβαίωσης. Όλα αυτά οδηγούν σε κατασκευή μύθων που εκφράζουν τις αγωνίες και προσπαθούν να προτείνουν λύσεις.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΗ ΑΠΟ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ ΘΕΜΑΤΑ ΕΦΗΒΕΙΑΣ:
Οι έφηβοι περιγράφονται ωραίοι, ριψοκίνδυνοι, γενναίοι, κυρίως καλοί αλλά και πονηροί. Ο στόχος συχνά είναι η αναγνώριση και επιτυχία μέσα από διαδικασίες ολοκλήρωσης δοκιμασιών και ανταγωνισμού, συχνά με γονεϊκές μορφές. Πασίγνωστος ο μύθος του Οιδίποδα, το πρότυπο της εφηβικής διεκδίκησης της μητέρας με την πατροκτόνο εξέλιξη. Ο Θησέας ξεκινά την πορεία για να συναντήσει τον πατέρα του, όταν είναι σε θέση να σηκώσει το βράχο που έκρυβε τα σανδάλια και το ξίφος του πατέρα. Στη συνέχεια εκτελεί έξι άθλους και την έβδομη ημέρα φθάνει στο στόχο του. Έτσι έχει επιτευχθεί η καταξίωση και αποδοχή του. Αργότερα βέβαια θα προκαλέσει ακούσια τον θάνατο του πατέρα του. Στέλνει το λάθος μήνυμα στο ταξίδι επιστροφής από τον Μινώταυρο, υψώνοντας το μαύρο πανί, με τις τραγικές συνέπειες αυτού του λάθους. Ο Ορέστης εκδικούμενος τον πατέρα του θα γίνει μητροκτόνος. Ο Κρόνος τρώει τα παιδιά του για να μην διακινδυνεύσει να χάσει την εξουσία. Όταν ο Δίας -που φυγαδεύτηκε ως παιδί- ανδρώνεται, τον αναγκάζει να τα εμέσει και μετά τον ρίχνει στα Τάρταρα.
Βέβαια η επιτυχία του απόλυτου και ανέφικτου, είναι μόνο προνόμιο των θεών (των γονέων και της αρχέγονης εξουσίας). Ο Φαέθων γιος του Ήλιου, ανίκανος να κουμαντάρει το άρμα του πατέρα του και κινδυνεύοντας να καταστρέψει την γη, κεραυνοβολήθηκε από τον Δία. Ο Ίκαρος, παράτολμος και ριψοκίνδυνος, δεν ακούει τις συμβουλές του πατέρα, πετά ψηλότερα από όσο επιτρέπεται και οι φτερούγες του καταστρέφονται από τον ήλιο και κατακρημνίζεται.
Η λατρεία και τα προβλήματα που φέρνει η ομορφιά και ο ναρκισσισμός της εφηβείας, επίσης περιγράφονται και αφηγούνται. Πρώτα με το μύθο του πανέμορφου Νάρκισσου που ερωτεύτηκε το είδωλο του στο καθρέφτισμά του νερού, τιμωρία που του επιβλήθηκε επειδή περιφρόνησε τον ερώτα της Νύμφης Ηχούς. Του Άδωνη, γιου της Αφροδίτης, όπου περιγράφεται η αγωνία της μητέρας του να τον προστατεύει από αρπαγή και φθόνο εξαιτίας της ομορφιάς του. Ο Υάκινθος, που εξ αιτίας της ομορφιάς του αγαπήθηκε και διεκδικήθηκε από τον Απόλλωνα, το Βορέα και το Ζέφυρο και τελικά σκοτώθηκε από φθόνο. Ο Χρύσιππος που τον σκότωσαν τα αδέρφια του από φθόνο για την ομορφιά του. Ο Γανυμίδης που την ομορφιά του ερωτεύτηκε ο Δίας ο οποίος τον πήρε για οινοχόο του, προσφέροντας του αθανασία.
Η αδελφική φιλία εκφράστηκε από τον μύθο των Διόσκουρων Κάστορα και Πολυδεύκη, όπως του Ορέστη με τον Πυλάδη.
Τα χαρακτηριστικά των φύλων όπως και ο ανταγωνισμός που συχνά υπάρχει μεταξύ τους στην εφηβεία, περιγράφονται από δύο μύθος, όπου: Ο Αχιλλέας ντυμένος γυναίκα, προδίδεται από την λατρεία του για τα όπλα. Η Αταλάντη (η οποία παρουσιάζεται ως μίσανδρος) στον αγώνα δρόμου με τον Μελανίωνα (ο οποίος παρουσιάζεται ως μισογύνης), προδίδεται από την φιλαρέσκεια να μαζέψει τα χρυσά μήλα που αυτός της έριχνε στο δρόμο.
Ως προς τις κοπέλες, η ομορφιά θεωρείται δεδομένη. Η ίδια η Ήβη είναι θεότητα, θυγατέρα το Δία και της Ήρας, που είχε άνδρα τον Ηρακλή. Το θέμα της παρθενίας όπως και του σταδίου του αγοροκόριτσου που - σαν για να παραμείνει πιστή στον πατέρα - αρνείται την σεξουαλική ολοκλήρωση, διαγράφεται τόσο με την κυνηγό Άρτεμη όσο και με την πάνοπλη σοφή Αθηνά.
Η στενή σχέση της κόρης με τον πατέρα περιγράφεται και από τον μύθο των Δαναϊδων, οι οποίες με εντολή του πατέρα τους σκότωσαν τους γαμπρούς τους την πρώτη νύχτα του γάμου. Στενή και αμφθυμική διαγράφεται και η σχέση κόρης - πατέρα στην ιστορία της Ιφιγένειας, η οποία θυσιάζεται στις φιλοδοξίες του πατέρα της, παρθένος που ξεγελάστηκε με δόλωμα τον γάμο. Τελικά σώζεται από την θεά Άρτεμη.

ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΜΥΗΣΗΣ ΤΩΝ ΕΦΗΒΩΝ ΣΤΗΝ ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗ
Η λέξη μύστης έχει την ίδια ρίζα με τον μύθο και την μύηση απ’ όπου προέρχονται και ο μυστικισμός και το μυστήριο. Το ρήμα μύω, έχει την έννοια του κλείνω τα μάτια ή το στόμα (απ’ όπου και η λέξη μύσις για τη σμίκρυνση της κόρης του οφθαλμού). Ο μύστης είναι αυτός που μέσω του μύθου μυεί στο μυστήριο. Οι τελετές μύησης στην εφηβεία, περιλαμβάνουν την απόσπαση από τη οικογένεια και την υποβολή σε κάποια δοκιμασία, ακολουθώντας συγκεκριμένες τελετουργίες οι οποίες αποσκοπούν στην αντιμετώπιση του θανάτου, της μοναξιάς και του πόνου. Μέσα από περίοδο δοκιμασιών και τελετών μυήσεων, ο νέος της αρχαίας Ελλάδας, εισέρχεται στο στάδιο του πολίτη-οπλίτη. Σε αυτά περιλαμβάνονται «άθλοι» όπως το κυνήγι του κάπρου χωρίς δόλια μέσα (παγίδες). Ο έφηβος μετά τη μύηση, ως πολίτης-οπλίτης πλέον αποκτά δικαιώματα και ενσωματώνεται σε μια φατρία. Οι κόρες αντίστοιχα θα μυηθούν σε τελετές και ιερούς χώρους από την Αρτέμιδα με το ιερό ζώο την αρκούδα.

ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΑΣ
Η εφηβεία (το πέρασμα από τις φάσεις της παιδικής εξάρτησης σε αυτές της σχετικής αυτονομίας ) αδυνατεί να εκπληρώσει το ρόλο της χωρίς μύθους. Ο μύθος της παντοδύναμης ομάδας, του τέλειου γονιού, της ξεχωριστής νέας κουλτούρας, της ιδεώδους κοινωνίας χωρίς αδικία και καταναγκασμούς, του απόλυτου έρωτα, όλα αυτά εκπληρούν συναισθηματικές αναγκαιότητες και δημιουργία ενός ενδιάμεσου μυθικού χώρου, όπου ο έφηβος θα επεξεργαστεί την ταυτότητα και τις σχέσεις του με τα μυθικά πλάσματα της φαντασίας, για να περάσει σε μια πιο πραγματική θεώρηση του εαυτού και του περιβάλλοντος.
Η "μύηση" βασιζόταν σε μια τελετουργία δοκιμασιών, που επέτρεπαν στον έφηβο να περάσει στον κόσμο των ενηλίκων. Ήταν μια διαδικασία που επέβαλε σαφή όρια και στόχους για την ανάληψη του ενήλικου ρόλου, κοινά αποδεκτά από το άτομο και την κοινότητα. Αυτό εμπεριέχει την αποδοχή του νέου από τον κόσμο των ενηλίκων ως ικανού και όμοιου, εξοστρακίζει την αγωνία ανταγωνισμού με τον γονιό και την συντριβή κάποιου από τους δύο.
Σήμερα δεν υφίσταται σχεδόν τίποτε από όλα αυτά. Οι «δοκιμασίες» έχουν τον χαρακτήρα άλλοτε του απολυτηρίου του σχολείου, άλλοτε του πτυχίου της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ή και του μεταπτυχιακού. Η θητεία στο στρατό είναι επίσης ένα όριο. Το πότε κανείς βγαίνει στην αγορά εργασίας και πότε αυτονομείται κοινωνικο-οικονομικά, ποικίλει και συχνά είναι δυσδιάκριτων ορίων. Οι τελετουργίες έχουν διασπασθεί, απομυθοποιηθεί και δεν είναι αποδεκτές και κοινά αντιληπτές από το κοινωνικό περιβάλλον.
Όταν όμως καταργείται η κοινωνική θέσπιση σαφώς οριοθετημένων σταδίων και τελετουργιών, ενώ ταυτόχρονα δεν έχει αλλάξει η εσωτερική ανάγκη και απαίτηση για την μετάβαση στο επόμενο στάδιο ανάπτυξης, ο έφηβος αναζητά άλλο δρόμο έκφρασης.
Έτσι, η στροφή προς την ομάδα συνομήλικων και η διαδικασία μύησης μέσα από την μυθοποιημένη «μάχη» που σε κάνει ενήλικο είναι η κατάληξη του εφήβου, που αν δεν λειτουργήσει ομαλά, τότε οι συνέπειες του μπορεί να είναι πολύ εντονότερες και ευρύτερες χωρίς δυνατότητα διορθωτικών μηχανισμών από το περιβάλλον. Η κοινότητα των εφήβων φτιάχνει τους δικούς της μύθους για να αυτοπροσδιοριστεί και η κοινότητα των ενηλίκων τους δικούς της -για εαυτούς και εφήβους- για να αμυνθεί. Ο μύθος έρχεται να αντικαταστήσει τον εξιδανικευμένο γονιό και να δώσει λόγο ύπαρξης, ταυτότητα και διέξοδο από την ανωνυμία και την ασημαντότητα του μικρού παιδιού. Το κυνήγι της «διασημότητας» (αναγνωρισιμότητας ουσιαστικά) μέσα από Κοινωνικά Δίκτυα για παράδειγμα, φαίνεται ότι κάτι τέτοιο εξυπηρετεί.
Ο μύθος έδινε δομή και έννοια στη ζωή. Με την επιβολή του λόγου και της επιστήμης οι αυθόρμητοι, μυθικοί τρόποι σκέψης μπήκαν στο περιθώριο προς χάριν του ρεαλισμού. Χωρίς ισχυρή μυθολογία για να μπορούν οι άνθρωποι να εξηγούν τους ασυνείδητους φόβους τους, προσπαθούν να τους ερμηνεύσουν ανάγοντας τους σε πραγματικά γεγονότα και καταστάσεις.
Η μαγική σκέψη όμως συνεχίζει να υπάρχει, η επιστήμη μυθοποιείται, η τεχνολογική εξέλιξη απειλεί, η αναζήτηση εξωπραγματικών ερμηνειών βρίσκει πρόσφορο έδαφος. Οι άνθρωποι εξακολουθούν να αναζητούν το τελετουργικό. Χωρίς τη μυθική σκέψη, ο άνθρωπος βρίσκει δύσκολο να αντιμετωπίσει το θάνατο, την ανυπαρξία, την απόγνωση. Ο άνθρωπος ως μυθοπλαστικό ον, τείνει να ανακατασκευάσει λαϊκούς, τοπικούς και προσωπικούς μύθους ή να καταφύγει στη λύση εθνοτικών και θρησκευτικών μύθων που συχνά κατέληξαν σε καταστροφές .Η εμπλοκή με την οργανωμένη, αυστηρά ιεραρχημένη παραβατικότητα, ακόμα και οι ακραίες ιδεολογίες, φαίνεται να «καλύπτουν» αυτό το αίτημα.

ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΜΥΘΟΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΦΗΒΟΥΣ
Η εφηβεία με το σφρίγος, την ένταση, το ανοιχτό μέλλον και την προκλητικότητα της, είναι πεδίο έντονων φαντασιώσεων και συγκρούσεων, συχνά συνειδητά ακατανόητων. Όλα αυτά προσφέρονται για το πλάσιμο μύθων από ενήλικες (και εν γένει από το κοινωνικό περιβάλλον) για τους εφήβους, όπως και από τους ίδιους τους εφήβους για τον εαυτό τους.

ΤΡΕΙΣ ΠΛΕΟΝ ΣΥΝΗΘΕΙΣ ΜΥΘΟΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΦΗΒΟΥΣ:
1. «Οι σημερινοί νέοι είναι χειρότεροι από παλιά. Δεν σέβονται, δεν προσπαθούν, δεν δίνουν σημασία, δεν σκέφτονται παρά μόνο την άνεση τους, είναι αναξιόπιστοι».
Σαφώς απεικονίζει την διαμάχη μεταξύ των ενήλικων με όλη την εξιδανικευμένη νοσταλγία της δικής τους νεότητας ,με τους εφήβους (που προκαλούν τόσο με την συμπεριφορά, όσο και με το να είναι τόσο ζωντανοί και με το μέλλον μπροστά τους).
Ο Σωκράτης τον 3ο αιώνα π.Χ. αναφέρει: «Δε βλέπω καμία ελπίδα για το μέλλον του λαού μας, αν εξαρτάται από τους επιπόλαιους σημερινούς νέους γιατί είναι βέβαιο ότι όλοι είναι απερίσκεπτοι πέρα από κάθε περιγραφή».
Ο Ησίοδος τον 8ου αιώνα π.Χ. αναφέρει: «Οι νέοι μας τώρα φαίνεται να αγαπούν την πολυτέλεια. Έχουν κακούς τρόπους και περιφρονούν την εξουσία. Δε δείχνουν σεβασμό στους ενήλικους και ξοδεύουν το χρόνο τους τριγυρνώντας και κουτσομπολεύοντας μεταξύ τους. Είναι θρασείς και έτοιμοι να αντιλέγουν στους γονείς τους, να μονοπωλούν τη συζήτηση σε μια παρέα, να τρώνε λαίμαργα και να τυραννούν τους δασκάλους τους».
Σε πλάκες του 4000 π.Χ. που βρέθηκαν στη βιβλική πόλη της Ούρ στη Μεσοποταμία, αναφέρεται: «Ο πολιτισμός μας είναι καταδικασμένος εάν οι ανήκουστες πράξεις των νεότερων γενεών επιτραπεί να συνεχιστούν».
2. «Η εφηβεία είναι η πιο δύσκολη περίοδος της ζωής. Οι έφηβοι αντιμετωπίζουν ηρωικά τις δυσκολίες. Είναι αγνοί και πάντα μας δείχνουν το σωστό».
Αυτά εμπεριέχονται σε μια εξιδανικευμένη θεώρηση της εφηβείας και συναντώνται ευρύτατα. Συναντώνται ιδιαίτερα στα θέματα παιδείας (οξύ θέμα κάθε ελληνικής οικογένειας), στα θέματα κοινωνικής κριτικής κ.λπ. Ακόμα και η αντιγραφή λεξιλογίου, ντυσίματος, συμπεριφορών από τους νέους και το κυνήγι της αιώνιας νεότητας εμπεριέχονται σε αυτό το πλαίσιο. Όπως όμως γνωρίζουμε, ο άλλος πόλος της εξιδανίκευσης είναι ο φθόνος. Έτσι πολύ εύκολα το παραπάνω πλαίσιο μπορεί να αντιστραφεί.
3. «Τα ναρκωτικά έχουν πάρει διαστάσεις επιδημίας στη νεολαία. Κύριες εστίες του κακού, οι κακές παρέες και ο τρόπος διασκέδασης».
Εδώ εκφράζεται ο πανικός και η αδυναμία άσκησης εποπτείας και ελέγχου των νέων, όπως και η αποποίηση κάθε ευθύνης για ότι συμβαίνει. Μια κοινωνία ενηλίκων που προωθεί ως προϊόντα φάρμακα, ποτά, τσιγάρα και τρόπους ένδυσης και διασκέδασης, συμπεριλαμβανόμενης της T.V., εκπλήσσεται που η στάση της έχει συνέπειες. Άλλωστε έρευνες έχουν δείξει ότι η επίδραση της παρέας είναι πρόσκαιρη και επιφανειακή, ότι οι στενές φιλίες έχουν μεγαλύτερη σημασία και τελικά ο έφηβος ακολουθεί, επηρεάζεται και ασπάζεται τις βασικές αρχές των γονέων του.
Τέλος, ο J. Anthony (1969) περιέγραψε τις κυριότερες στερεότυπες αντιδράσεις των ενηλίκων απέναντι στο φαινόμενο της εφηβείας. Οι γονείς που ενστερνίζονται αυτές τις αντιδράσεις αισθάνονται συνήθως απειλημένοι από τον έφηβο.

ΤΑ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ ΤΩΝ ΕΝΗΛΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΦΗΒΕΙΑ, ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ANTHONY ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΕΞΗΣ:
Ο έφηβος καταλαμβάνεται από ακατάσχετη σεξουαλική μανία και γίνεται επικίνδυνος ενώ ταυτόχρονα χρειάζεται καθοδήγηση και ενθάρρυνση γιατί είναι ακόμα ανεπαρκής,
είναι έρμαιο των επιθυμιών του, αποκόπτεται από τους δεσμούς με την οικογένεια χωρίς την ικανότητα να επιβληθεί στα συναισθήματά του, αδυνατεί να προσαρμοστεί σε ένα ενήλικο περιβάλλον ενώ την ίδια στιγμή με την περίεργη συμπεριφορά του κάνει μία απελπισμένη έκκληση για βοήθεια,
είναι αδίστακτος εκμεταλλευτής και σαδιστής για τους γονείς ενώ για άλλους είναι ένα αγνό και ανυπεράσπιστο θύμα για εκμετάλλευση,
είναι αντικείμενο φθόνου καθώς κατέχει όλα τα προσόντα και τις ικανότητες που σταδιακά χάνει ο ενήλικας. Ταυτόχρονα είναι αυτός που μπορεί να ικανοποιήσει τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες των γονέων και πρέπει να προστατευθεί και να ενθαρρυνθεί και
είναι ένας μέλος της οικογένειας που διαταράσσει τις ευαίσθητες ισορροπίες και πρέπει να εκδιωχθεί αλλά και ένα αγαπημένο αντικείμενο που χάθηκε και για το οποίο η οικογένεια πρέπει να πενθήσει.
Ως κατακλείδα, σημασία έχει να υπάρχει ένα περιβάλλον όπου ο έφηβος να νιώθει πως μπορεί να εμπιστευθεί τις σκέψεις του και τα συναισθήματά του, να είναι κάποιος εκεί να τον ακούσει και όχι να τον κρίνει.