Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013


ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ… ΠΟΝΟ!!!


Το άγχος που προκαλεί η επίλυση ενός μαθηματικού προβλήματος μπορεί να διεγείρει τον εγκέφαλο ακριβώς στο σημείο που τον διεγείρει ένα ερέθισμα που προκαλεί πόνο, σύμφωνα με δύο νέες επιστημονικές μελέτες που έκαναν ειδικοί από το Πανεπιστήμιο του Σικάγου.
Έτσι, οι επιστήμονες κατέληξαν για ποιον λόγο όταν πρόκειται να επιλύσει κάποιος μαθηματικές ασκήσεις εμφανίζει υπερένταση, στρες και τελικά πονοκέφαλο. Χρησιμοποιώντας ειδικές τομογραφίες, οι ειδικοί κατάφεραν να καθορίσουν τις περιοχές του εγκεφάλου που ενεργοποιούνται όταν κάποιος έχει έντονο στρες, επειδή πρόκειται να επιλύσει μία άσκηση μαθηματικών. Οι περιοχές αυτές είναι οι ίδιες με αυτές που ενεργοποιούν την απειλή για σωματική βία.
«Για όσους έχουν στρες με τα μαθηματικά, η αναμονή επίλυσης μιας άσκησης ενεργοποιεί τα ίδια κέντρα του εγκεφάλου που ενεργοποιούνται όταν προκαλείται σωματικός πόνος, όπως για παράδειγμα ένα κάψιμο στο χέρι», εξηγεί η Σιαν Μπέιλοκ, καθηγήτρια Ψυχολογίας και ειδική στο στρες που προκαλούν τα μαθηματικά, από το Πανεπιστήμιο του Σικάγου.
Στο πλαίσιο της έρευνας οι επιστήμονες μελέτησαν 14 ενηλίκους που φερόταν ότι έχουν άγχος των μαθηματικών, όπως φάνηκε μέσα από τις μαρτυρίες τους και από ένα τεστ στο οποίο υποβλήθηκαν. Όλοι τους γενικά δεν ήταν άτομα που είχαν ιδιαίτερο στρες στην καθημερινότητά τους.
Οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν την ειδική εξέταση της Λειτουργικής Μαγνητικής Απεικόνισης Εγκεφάλου (fMRI), η οποία χρησιμοποιείται τόσο για έρευνες σχετικά με τις λειτουργίες του εγκεφάλου όσο και ως μέθοδος απεικόνισης για τους εγκεφάλους ασθενών ή ατόμων με ψυχικές διαταραχές.
Μάλιστα η εξέταση fMRI έγινε τη στιγμή που κλήθηκαν οι συμμετέχοντες στη μελέτη να επιλύσουν ασκήσεις μαθηματικών. Επιπλέον, εκείνη τη στιγμή τους έδειχναν και κάποιο κομμάτια από παζλ το οποίο απεικόνιζε αναγραμματισμένες λέξεις και θα έπρεπε να εκτιμήσουν εάν η λέξη αυτή ήταν σωστή ορθογραφικά όταν θα έβαζαν τα γράμματα στη σωστή σειρά.
Οι μαγνητικές τομογραφίες επιβεβαίωσαν τις αρχικές υποψίες των ειδικών: η προετοιμασία για την επίλυση μιας μαθηματικής άσκησης για κάποιους ανθρώπους είναι τόσο επώδυνη όσο και ο φυσικός πόνος, καθώς στην εξέταση φάνηκαν καθαρά ποια σημεία ενεργοποιούνται.














ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΔΙΑΣΩΣΕΙΣ ΠΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΗΚΑΝ… «ΘΑΥΜΑΤΑ»


Όταν τα σωστικά συνεργεία υπερβάλλουν των δυνάμεών τους.
Το ακραία δύσκολο και εξαιρετικά ανθρωπιστικό έργο των σωστικών συνεργείων δεν χρειάζεται φυσικά συστάσεις. Όπου υπάρξει καταστροφή, φυσική ή και ανθρώπινη, οι διασώστες είναι οι πρώτοι που τρέχουν, βάζοντας σε κίνδυνο τη δική τους ζωή για να σώσουν τη ζωή του συνανθρώπου. Οι υπεράνθρωπες προσπάθειές τους παραμερίζουν κρατικές οντότητες και αντιπαλότητες χωρών, με τα συνεργεία να μην καταλαβαίνουν από έθνη, τάξεις και φυλές.
Ας δούμε λοιπόν μια σειρά από τέτοιες εκπληκτικές διασώσεις, αν και όλα τα σωστικά έργα έχουν κάτι από τη μεγαλοπρέπεια του θαύματος, είτε γίνονται από σωστικά συνεργεία, είτε από στρατιωτικές δυνάμεις είτε τέλος και από τα ίδια τα θύματα…

Προσθαλάσσωση στον ποταμό Χάντσον
Το απόγευμα της 15ης Ιανουαρίου 2009 μας καθήλωσε όλους στους τηλεοπτικούς μας δέκτες: η θέα ενός επιβατικού τζετ να επιπλέει στον ποταμό της Νέας Υόρκης μόνο συνηθισμένη δεν ήταν. Οι σπάνιες εικόνες συνοδεύτηκαν από τα εξίσου εντυπωσιακά πλάνα με τους επιβάτες και το πλήρωμα της πτήσης US Airways Flight 1549 να απομακρύνονται γρήγορα και με ασφάλεια από το αεροσκάφος. Ο κυβερνήτης Chesley Sullenberger κατάφερε να εκτελέσει την πιο πετυχημένη προσθαλάσσωση στην ιστορία της αεροπλοΐας.

Το μωρό Τζέσικα
Πριν το Τέξας γίνει γνωστό ως γενέτειρα του Τζορτζ Μπους, οι περισσότεροι θα το θυμόταν από την εξωφρενική ιστορία της διάσωσης ενός μωρού που παρέμεινε 2,5 μέρες παγιδευμένο σε ένα πηγάδι. Στις 14 Οκτωβρίου 1987, η 18 μηνών Jessica McClure έπεσε σε ένα εγκαταλειμμένο πηγάδι και έπρεπε να περάσουν 58 ώρες πριν απεγκλωβιστεί. Μία εκ των φωτογραφιών μάλιστα με το πρόσωπο του κοριτσιού καλυμμένο στους επιδέσμους κέρδισε το Βραβείο Πούλιτζερ.

Το διασωστικό θαύμα στα ορυχεία της Κίνας
Στις 28 Μαρτίου 2010, οι ανθρακωρύχοι που έσκαβαν ένα νέο τούνελ έπεσαν κατά λάθος σε ένα παλαιότερο, το οποίο ήταν γεμάτο με νερό. Η επακόλουθη πλημμύρα παγίδευσε 153 ανθρώπους κάτω από τη γη. Οι σωστικές ενέργειες δεν απέδωσαν καρπούς και οι ελπίδες εξανεμίζονταν σιγά-σιγά, ώσπου κάτι ακούστηκε κάτω από το χώμα στις 2 Απριλίου. Τα σωστικά συνεργεία έστειλαν αμέσως γάλα και γλυκόζη στους παγιδευμένους, ενώ 3 μέρες αργότερα απεγκλώβιζαν 115 εργάτες, οι περισσότεροι ελαφρά τραυματισμένοι. Η Κίνα κατέχει μέχρι σήμερα το θλιβερό ρεκόρ των πλέον φονικών ορυχείων του πλανήτη.

Η πτήση 571 των Αερογραμμών της Ουρουγουάης
Στις 13 Οκτωβρίου 1972, η πτήση 571 των Αερογραμμών της Ουρουγουάης συνετρίβη στις Άνδεις. Στο αεροσκάφος επέβαιναν μέλη της εθνικής ομάδας ράγκμπι, καθώς και οι οικογένειές τους, 45 άνθρωποι συνολικά. Οι πιθανότητες επιβίωσης ήταν τόσο περιορισμένες, που το σωστικό έργο ματαιώθηκε έπειτα από 8 μέρες. Κάποιοι από τους επιβαίνοντες σκοτώθηκαν αμέσως, ενώ άλλοι υπέκυψαν στα τραύματά τους και στο δριμύ κρύο του βουνού. Καθώς οι μέρες περνούσαν, οι επιζήσαντες στέρευαν από επιλογές: οι λιγοστές προμήθειές τους -λίγες σοκολάτες και μερικά μπουκάλια κρασί- είχαν σωθεί. Έμενε μία μόνο λύση: ο κανιβαλισμός. Η απόφαση της ομήγυρης να φάνε τη σάρκα των νεκρών επιβαινόντων έσωσε ωστόσο την αποστολή: οι Nando Parrado και Roberto Canessa περιπλανήθηκαν για 12 μέρες μέσα στα κορφοβούνια διασφαλίζοντας τη διάσωσή τους, αλλά και τη διάσωση των 14 επιβατών που έμειναν πίσω, στις 23 Δεκεμβρίου 1972. Κατάφεραν να επιβιώσουν για 72 ημέρες μέσα στο αφιλόξενο παγωμένο περιβάλλον των Άνδεων! Πώς να μη γίνει ταινία η ιστορία τους; Το φιλμ «Alive» του 1993 αναβιώνει τη μοναδική τους περιπέτεια.

Το βυθισμένο υποβρύχιο
Το ημερολόγιο έδειχνε 23 Μαΐου 1939 όταν το υποβρύχιο U.S.S. Squalus βυθιζόταν. Το ολοκαίνουριο και τεχνολογικά προωθημένο υποβρύχιο προδόθηκε από την αντλία του σε μια καταβύθιση ρουτίνας έξω από το New Hampshire: 26 άντρες πνίγηκαν επιτόπου. Όταν το «δίδυμο αδερφάκι» του Squalus εντόπισε το βυθισμένο σκάφος, 33 άντρες ήταν ακόμα ζωντανοί, οι οποίοι μετέδιδαν μέσω σημάτων Μορς ότι η κατάσταση ήταν «ικανοποιητική, αλλά κρύα». Οι δύτες που καταδύθηκαν για να σώσουν τους ναύτες είχαν αρχηγό τον Charles Momsen, εφευρέτη μιας αναπνευστικής συσκευής για τέτοιες καταστάσεις (η οποία ονομαζόταν «Momsen Lung»). Τέσσερις καταδυτικές αποστολές και μπόλικες ώρες αργότερα οι 33 άντρες έβγαιναν σώοι από το ναυάγιο, λίγο μετά τα μεσάνυχτα της 25ης Μαΐου.

Οι ανθρακωρύχοι της Πενσιλβάνια
Λίγο πριν από τις 9:00 π.μ. στις 24 Ιουλίου 2002, εννιά ανθρακωρύχοι σε ορυχείο της Πενσιλβάνια καταπλακώνονταν από εκατομμύρια γαλόνια νερού, παγιδεύοντάς τους σε βάθος 70 μέτρων κάτω από την επιφάνεια της γης. Αφού εντόπισαν τη θέση των εργατών μέσω δορυφόρου, τα σωστικά συνεργεία άνοιξαν μια στενή τρύπα, μέσα από την οποία βγήκαν σώοι και αβλαβείς οι ανθρακωρύχοι, σε μια επιχείρηση που κράτησε 77 ώρες.

Τα συντρίμμια της Αϊτής
Κάθε μέρα που περνούσε μετά τον φονικό σεισμό που χτύπησε το νησί, οι ελπίδες για επιζώντες μειώνονταν δραματικά. Όταν βρέθηκαν πράγματι επιζώντες την 5η, 7η και 11η μέρα, το γεγονός θεωρήθηκε αξιοσημείωτο. Όταν ωστόσο η Darlene Etienne έβγαινε από τα ερείπια 15 μέρες μετά τον σεισμό, μία μόνο λέξη περιέγραφε την κατάσταση: θαύμα! Ήταν εξαιρετικά αφυδατωμένη και είχε σπασμένο πόδι, η 17χρονη ωστόσο ήταν κατά τα άλλα υγιέστατη, όταν γαλλικό συνεργείο την ανέσυρε από τα συντρίμμια.

Διάσωση και στον πόλεμο
Όταν εξαναγκάστηκαν από τους Ιάπωνες δυνάστες τους να βγουν σε πορεία θανάτου 55 εφιαλτικών μιλίων μέσα στην αφιλόξενη ζούγκλα των Φιλιππίνων, μόνο 54.000 από τις 72.000 Αμερικανών και Φιλιππινέζων αιχμαλώτων πολέμου θα τα κατάφερναν. Κάποιοι από τους επιζήσαντες, που έμειναν γνωστοί ως «στρατιώτες-φαντάσματα», μεταφέρθηκαν στο στρατόπεδο αιχμαλώτων Cabanatuan. Τον Ιανουάριο του 1945, αμερικανικές ειδικές δυνάμεις και Φιλιππινέζοι αντάρτες θα ένωναν τις δυνάμεις τους για την απελευθέρωση των αιχμαλώτων: η επίθεση, που κράτησε μόλις 30 λεπτά, αιφνιδίασε τις ιαπωνικές δυνάμεις και στέφθηκε από επιτυχία. Εκατοντάδες αιχμάλωτοι απελευθερώνονταν σε μια «χειρουργική» στρατιωτική επέμβαση σωτηρίας.

Τα ορυχεία της Πενσιλβάνια του 1891
Τα ανθρακωρυχεία της Πενσιλβάνια έχουν στερήσει τη ζωή σε εκατοντάδες ανθρώπους στα τέλη του 1800 και τις αρχές του 1900. Από τους 956 εργάτες που σκοτώθηκαν σε δυστυχήματα ορυχείων το 1891, πάνω από τα 2/3 έχασαν τη ζωή τους στην ευρύτερη περιοχή της Πενσιλβάνια. Στο πλέον περίφημο περιστατικό εκείνης της χρονιάς, 18 ανθρακωρύχοι καταπλακώθηκαν από τόνους νερού, ενώ 5 από αυτούς κατάφεραν να κλειστούν σε ένα δωμάτιο που δεν είχε πλημμυρίσει. Οι επιζώντες της καταστροφής έζησαν 19 μέρες κάτω από τη γη, κάνοντας αιματηρές οικονομίες στα τρόφιμα. Κι όταν αυτά τέλειωσαν, επιβίωσαν με το λάδι της λάμπας, μέχρι τη διάσωσή τους.

Η απίστευτη διάσωση στα ορυχεία Copiapó της Χιλής
Το απόγευμα της 5ης Αυγούστου 2010 συνέβαινε το τραγικό ατύχημα στα 121 ετών ορυχεία χαλκού και χρυσού στο San Jose της Χιλής: 33 άντρες θάφτηκαν 700 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης και 5 περίπου χιλιόμετρα από την είσοδο των ορυχείων. Οι έμπειροι ανθρακωρύχοι θα επιβίωναν 69 μέρες στα έγκατα της γης, πριν από τη διάσωσή τους. Οι φήμες ότι οι εργάτες ήταν νεκροί από τους τόνους χώματος, τις κακουχίες ή την πείνα έδιναν και έπαιρναν, τα σωστικά συνεργεία επέμειναν ωστόσο και στις 22 Αυγούστου, 17 ημέρες μετά το ατύχημα, θα έβρισκαν χειρόγραφο σημείωμα των εργατών: «είμαστε καλά στο καταφύγιο, οι 33». Όταν πείστηκε η κυβέρνηση της χώρας ότι οι ανθρακωρύχοι ήταν όντως ζωντανοί, ενέτειναν τις προσπάθειές τους και στις 13 Οκτωβρίου, έπειτα από 69 δραματικές μέρες, οι 33 άντρες έβγαιναν σώοι και αβλαβείς. Το έργο απεγκλωβισμού των εργατών, όταν κατάφεραν τελικά οι διασώστες να προσεγγίσουν το σημείο, κράτησε 24 ολόκληρες ώρες.

Η N.A.S.A. σώζει το τηλεσκόπιο Hubble
Δεκαεννιά χρόνια λειτουργίας δεν είναι και λίγα για ένα μηχάνημα -και τι μηχάνημα! Το περίφημο διαστημικό τηλεσκόπιο είχε ξεκινήσει την περιπέτειά του στο σύμπαν τον Απρίλιο του 1990, ενώ μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 2000 οι μπαταρίες του είχαν σωθεί και οι αισθητήρες του δεν ήταν και στην καλύτερη κατάσταση. Η N.A.S.A. είχε ήδη επιδιορθώσει το τηλεσκόπιο 4 φορές, για μικρότερα βέβαια προβλήματα, αυτή τη φορά χρειαζόταν όμως μια γενναία παρέμβαση. Το 2009 λοιπόν μια ομάδα αστροναυτών προσέγγισε το Hubble σε μια από τις μεγαλύτερες διαστημικές «διασωστικές» επεμβάσεις: με έναν τεράστιο μηχανικό βραχίονα γράπωσαν το τηλεσκόπιο και το τοποθέτησαν στην κάψουλα του διαστημόπλοιου που τους είχε μεταφέρει, το Atlantis. Πέντε διαστημικές βόλτες αργότερα, το Hubble επανατοποθετούταν στη θέση του και θα είναι λειτουργικό μέχρι και το 2014. Μετά βλέπουμε.






ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ LIDICE ΕΠΕΣΤΡΕΨΑΝ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥΣ


Στις 2 Ιουλίου του 1942, τα περισσότερα από τα παιδιά του Lidice, ενός μικρού χωριού της τότε Τσεχοσλοβακίας, παραδόθηκαν στο τοπικό γραφείο της Γκεστάπο. Τα 82 παιδιά στη συνέχεια μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδο εξόντωσης στο Chełmno, 70 χιλιόμετρα μακριά, όπου δολοφονήθηκαν με δηλητηριώδη αέρια. Το γλυπτό της Marie Uchytilová αποτελεί φόρο τιμής σε αυτά τα παιδιά.
Τα γεγονότα που οδήγησαν τα παιδιά του Lidice στον θάνατο ήταν αρκετά περίπλοκα. Καθοριστικό ρόλο πάντως για να παρθεί η απόφαση της δολοφονίας τους ήταν ο θάνατος του Reinhard Heydrich, διοικητή του ναζιστικού προτεκτοράτου της Βοημίας και της Μοραβίας.
Η Τσεχοσλοβακία καταλήφθηκε από τη ναζιστική Γερμανία τον Απρίλιο του 1939 και η διοίκηση του Heydrich που ακολούθησε χαρακτηρίστηκε από καταπίεση, βασανισμούς και δολοφονίες. Στα τέλη Μαΐου του 1942 ομάδα στρατιωτών αποτελούμενη από Τσέχους και Σλοβάκους κατάφερε ένα μεγάλο χτύπημα στους Γερμανούς. Τον ισχυρό τραυματισμό του Heydrich.
Μια εβδομάδα αργότερα στις 4 Ιουνίου του 1942, ο Heydrich πέθανε από σηψαιμία.  Ολόκληρη η χώρα πίστευε ότι γνώριζε τι θα επακολουθήσει. Κανένας όμως δεν μπορούσε να προβλέψει την φρίκη που τους ετοίμαζαν οι κατακτητές.
Η αρχή έγινε με ολική απαγόρευση κυκλοφορίας στην Πράγα. Μια τεράστια επιχείρηση αναζήτησης των δραστών ακολούθησε, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Την εβδομάδα μεταξύ τον τραυματισμό και τον θάνατο του Heydrich 157 άνθρωποι είχαν ήδη εκτελεστεί με συνοπτικές διαδικασίες. Τα χειρότερα όμως δεν είχαν έρθει ακόμη…
Μετά την κηδεία του Heydrich στο Βερολίνο, ο Αδόλφος Χίτλερ, διέταξε τι θα έπρεπε να γίνει στα χωριά που έκρυβαν τους υπεύθυνους.  Όλοι οι ενήλικες άνδρες να εκτελούνται και τα γυναικόπαιδα να μεταφέρονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τα παιδιά που είχαν χαρακτήρα και χαρακτηριστικά Αρείου να υιοθετούνται από Γερμανικές οικογένειες SS για να γίνουν καλοί Ναζί. Τα υπόλοιπα να ανατραφούν με «άλλους τρόπους». Τέλος, τα χωριά να εξαφανιστούν από τους χάρτες, τίποτα να μην μείνει που να δηλώνει ότι κάποτε υπήρξαν.
Οι εντολές του άρχισαν να εφαρμόζονται αμέσως. Στο χωριό Lidice, που παρά την απουσία αποδείξεων ότι είχαν βρει εκεί καταφύγιο οι στρατιώτες που ήταν υπεύθυνοι για τη δολοφονία του Heydrich, έγινε η αρχή. Όλοι οι άνδρες μεταφέρθηκαν σε ένα αγρόκτημα στην άκρη του χωριού και εκτελέστηκαν, πρώτα σε ομάδες των πέντε. Όταν ο ηθικός αυτουργός αυτού του τρόμου, Horst Böhme, παραπονέθηκε ότι θα του έπαιρνε πάρα πολύ καιρό για να τους εκτελέσει όλους οι ομάδες έγιναν των δέκα. Μέχρι το απόγευμα της ίδιας μέρας, 173 άνδρες είχαν εκτελεστεί.
203 γυναίκες και 105 παιδιά συγκεντρώθηκαν στο σχολείο του χωριού. Από εκεί οδηγήθηκαν σε άλλο σχολείο στην κοντινή πόλη Kladno. Τέσσερις από τις γυναίκες ήταν έγκυες. Οι έγκυες μεταφέρθηκαν στο ίδιο νοσοκομείο, όπου εξέπνευσε ο Heydrich, για να τους αφαιρεθούν με βίαιο τρόπο τα βρέφη. Οι περισσότερες από τις υπόλοιπες γυναίκες οδηγήθηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Ravensbrück, όπου έχασαν τη ζωή τους από μια σειρά από ασθένειες.
Τα παιδιά στην αρχή μεταφέρθηκαν σε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο στο Łódź, όπου Γερμανοί Αξιωματούχοι έκαναν τον διαχωρισμό ανάλογα με τα χαρακτηριστικά τους. Όσα δεν είχαν τα χαρακτηριστικά που απαιτούνταν, παρά τις αρχικές διαφωνίες, αποφασίστηκε από τον Adolf Eichmann να θανατωθούν.
Εβδομήντα σχεδόν χρόνια πριν, στις 2 Ιουλίου, τα 82 παιδιά παραδόθηκαν στην Γκεστάπο. Από εκεί μεταφέρθηκαν στο στρατόπεδο εξόντωσης Chelmno, όπου δηλητηριάστηκαν με αέρια. Από τα 105 παιδιά του Lidice, μόνο τα 17 παιδιά επέστρεψαν κάποια στιγμή στο χωριό τους.
Κανείς δεν θα μάθει ποτέ αν κάποιο από τα 82 παιδιά έκλαιγε λίγο πριν χάσει την ζωή του, μακριά από το σπίτι, την μητέρα του και τον πατέρα του. Ωστόσο, έστω και με αυτόν τον τρόπο, τα αθώα παιδιά που έχασαν την ζωή τους εκείνη την ημέρα επέστρεψαν και θα κατοικούν για πάντα στο Lidice. Τα 82 χάλκινα αγάλματα, 40 αγόρια και 42 κορίτσια, θα στέκονται εκεί ως αιώνια υπενθύμιση της σφαγής. Τα παιδιά του Lidice βρίσκονται επιτέλους στο σπίτι τους.



Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013












ΤΑ ΘΗΛΥΚΑ «ΤΕΡΑΤΑ» ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΩΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ


Η πρωτοφανής στα ιστορικά χρονικά βαρβαρότητα και η ανείπωτη φρικαλεότητα προς τους αιχμαλώτους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν ήταν αυστηρά αντρική υπόθεση.
Στην πραγματικότητα, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου 5.500 περίπου Ναζίστριες υπηρέτησαν τον Φύρερ τους πιστά μέσα από διάφορες θέσεις «εργασίας» στα ναζιστικά κολαστήρια. Κάποιες μάλιστα απέκτησαν τέτοια διαβόητη φήμη για την αγριότητά τους που έγιναν αντικείμενο λατρείας από τη ναζιστική ηγεσία και ταυτόχρονα έσπειραν τη ζήλια μεταξύ των αντρών βασανιστών.
Ας δούμε μερικά τέτοια ξακουστά «τέρατα» που πήραν την αποτρόπαιη δουλειά τους πολύ στα σοβαρά…

Dorothea Binz
Ξεκινώντας την «καριέρα» της το 1939, η Binz δούλεψε αρχικά ως φύλακας σε στρατόπεδα συγκέντρωσης πριν ανέβει στην ιεραρχία και φτάσει στον βαθμό του επικεφαλής πτέρυγας στο Ράβενσμπρουκ και αργότερα στο Μπούχενβαλντ. Περιγραφόμενη από τους κρατουμένους με τα μελανότερα χρώματα, η Binz ήταν διαβόητη για το βάρβαρο ξυλοφόρτωμα με μαστίγιο στις γυναίκες τροφίμους, καθώς και για άλλα φρικτά βασανιστήρια, ακόμα και δολοφονίες κατά βούληση. Σε ένα από τα πλέον περίφημα περιστατικά της «δουλειάς» της, η φύλακας πετσόκοψε με τσεκούρι μέχρι θανάτου μια κρατούμενη κατά τη διάρκεια καταναγκαστικής εργασίας. Παρά το γεγονός ότι κατάφερε να ξεφύγει λίγο πριν από το τέλος του πολέμου, θα συλληφθεί τελικά από τις συμμαχικές δυνάμεις, θα καταδικαστεί για τα εγκλήματά της και στις 2 Μαΐου 1947 θα εκτελεστεί.

Juana Bormann - «Η Γυναίκα με τα Σκυλιά»
Η Bormann προσχώρησε στα SS το 1939, για να «κερδίζει περισσότερα χρήματα», όπως ισχυρίστηκε κατόπιν στη δίκη της. Στην τρομακτική της καριέρα θα περάσει από τα πλέον διαβόητα ναζιστικά κολαστήρια θανάτου, όπως το Ράβενσμπρουκ, το Άουσβιτς και το Μπέργκεν-Μπέλσεν. Ιδιαιτέρως γνωστή για την απάνθρωπη σκληρότητά της, η Bormann τιμωρούσε τις τροφίμους με τα σκυλιά της, τους γερμανικούς ποιμενικούς, τα οποία και έβαζε να επιτίθενται στις αβοήθητες γυναίκες. Ο σαδισμός της, που δεν είχε όμοιό του, και η παγερή σκληρότητά της θα της στερούσαν ωστόσο αργότερα τη ζωή, όταν καταδικάστηκε για εγκλήματα πολέμου και εκτελέστηκε στις 13 Δεκεμβρίου 1945.

Greta Bosel
Η νοσοκόμα Bosel ξεκίνησε την αποτρόπαιη καριέρα της το 1939 ως «επιστάτρια εργασίας» στο στρατόπεδο του Ράβενσμπρουκ. Αυτό σήμαινε απλά-απλά ότι η Bosel ήταν μεταξύ αυτών που αποφάσιζαν ποιοι αιχμάλωτοι θα στέλνονταν κατευθείαν στους θαλάμους αερίων και ποιοι ήταν ικανοί για εργασία, μοιράζοντάς τους στα στρατόπεδα εργασίας. Η γραμμή που ακολουθούσε ήταν ιδιαιτέρως αρεστή στη ναζιστική ιεραρχία, αφού το άσπλαχνο «μότο» της για τους αιχμαλώτους ήταν: «Αν δεν μπορούν να δουλέψουν, άσ’ τους να σαπίσουν». Στις 3 Μαΐου 1945, μετά τη δίκη για τα εγκλήματα πολέμου που συντελέστηκαν στο στρατόπεδο Ράβενσμπρουκ, η Bosel εκτελέστηκε για κακοποίηση και ανθρωποκτονίες.

Herta Bothe - «Η Σαδίστρια του Στούτχοφ»
Άλλη μια νοσοκόμα που ξέχασε τα θεραπευτικά της καθήκοντα, η Bothe στρατολογήθηκε το 1942 και υπηρέτησε τους Ναζί κυρίως στο στρατόπεδο Στούτχοφ. Η «επιστάτρια εργασίας» με τις «ιδιαίτερες» μεθόδους καταναγκασμού θα συλλαμβανόταν στο στρατόπεδο Μπέργκεν-Μπέλσεν, μετά την εκκένωση του Στούτχοφ εξαιτίας της προώθησης των σοβιετικών δυνάμεων. Παρά το γεγονός ότι χαρακτηριζόταν στη δίκη της ως «αιμοβόρα» και «σαδίστρια», τα εγκλήματά της δεν έφτασαν προφανώς στο επίπεδο των συναδέλφων της, γι’ αυτό και δεν εκτελέστηκε, αλλά καταδικάστηκε σε κάθειρξη 10 ετών, ποινή που θα μειωθεί στα 6 χρόνια από την επιείκεια που έδειξε η βρετανική κυβέρνηση. Εξήντα χρόνια μετά τον πόλεμο, ρωτήθηκε σε συνέντευξή της γιατί επέλεξε να δουλέψει σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Να και η απάντησή της: «Έκανα λάθος; Όχι! Το λάθος ήταν ότι υπήρχαν στρατόπεδα συγκέντρωσης, και έπρεπε να πάω εκεί για δουλειά. Αυτό ήταν το λάθος». 

Hildegard Lachert - «Το Τέρας»
Ξεκινώντας το 1942, η Lachert απέκτησε φήμη για την ιδιαίτερη βαρβαρότητά της, έχοντας την ευκαιρία να την επιδείξει σε μια σειρά στρατοπέδων συγκέντρωσης, όπως το Ράβενσμπρουκ, το Μαϊντάνεκ και το Άουσβιτς. Μετά τον πόλεμο, καταδικάστηκε σε κάθειρξη 15 ετών για τα εγκλήματά της στο Άουσβιτς, παρά το γεγονός ότι θα αποφυλακιζόταν το 1956, έχοντας εκτίσει μόνο 9. Η ελευθερία της ωστόσο δεν θα κρατούσε για πολύ, καθώς το 1975 θα καταδικαζόταν σε άλλα 12 χρόνια φυλάκισης για τη φρικιαστική της δράση στη διαδικασία επιλογής των κρατουμένων και για νέα δεδομένα που ήρθαν στο φως, όπως η γενικευμένη κακοποίηση των θυμάτων και τα βάρβαρα φονικά της.

Wanda Klaff
Η Klaff εργαζόταν σε εργοστάσιο μαρμελάδας πριν κάνει το μεγάλο βήμα στην… καριέρα της και μεταπηδήσει σε ένα άλλο «εργοστάσιο», το κολαστήριο Στούτχοφ, το 1944, όπου και υπηρέτησε μέχρι το τέλος του πολέμου το 1945. Παρά το σύντομο της δράσης της, τα εγκλήματα της Klaff ήταν απερίγραπτα, γι’ αυτό και θα καταδικαζόταν σε θάνατο. Στη δίκη της μάλιστα δεν έδειξε ίχνος μεταμέλειας, αφήνοντας άφωνο το δικαστήριο όταν δήλωσε: «Είμαι πολύ έξυπνη και πολύ αφοσιωμένη στη δουλειά μου στο στρατόπεδο. Κακοποιούσα τουλάχιστον δύο κρατουμένους κάθε μέρα».

Alice Orlowski
Άλλη μια «επιστάτρια εργασίας» στα ναζιστικά κολαστήρια, η Orlowski αποφάσιζε ποιος θα ζήσει και ποιος θα θανατωθεί αμέσως, με τον σαδισμό της ωστόσο να εμπλέκεται στη διαδικασία και να καθιστά ανθρώπους ικανούς για εργασία αυτομάτως ανίκανους. Ήταν ιδιαιτέρως γνωστή για τη συνήθειά της να μαστιγώνει τους κρατούμενους κατά μήκος των ματιών τους, γεγονός που οδηγούσε στον αφανισμό τους, αφού ήταν πλέον ανίκανοι για καταναγκαστική εργασία. Άλλη μια περιβόητη τακτική της ήταν να ρίχνει μικρά παιδιά πάνω από τους στοιβαγμένους ανθρώπους στους θαλάμους αερίων, σε μια προσπάθεια «εξοικονόμησης χώρου», όπως το έθετε η ίδια. Το 1945, με τον πόλεμο να έχει φτάσει σχεδόν στο τέλος του, η Orlowski θα άλλαζε τακτική: κατά τη διάρκεια της πορείας (μαζικής μεταφοράς) των κρατουμένων από το Άουσβιτς-Μπιρκενάου στο Lolau, η Orlowski ανακούφιζε τους αιχμαλώτους δίνοντάς τους κρυφά νερό. Κανείς δεν ξέρει αν η μεταμέλειά της ήταν ειλικρινής ή όχι, η Orlowski θα καταδικαζόταν ωστόσο σε ισόβια κάθειρξη και όχι σε θάνατο, ενώ θα αποφυλακιζόταν έπειτα από 10 χρόνια. Θα πέθαινε το 1976, κατά τη διάρκεια δεύτερης δίκης, σε ηλικία 73 ετών.

Maria Mandel - «Το Κτήνος»
Η Mandel υπηρέτησε σε πολλά στρατόπεδα συγκέντρωσης πριν γίνει διοικητής στο στρατόπεδο εξόντωσης του Άουσβιτς, το διαβόητο κολαστήριο Μπιρκενάου. Έχοντας ήδη εξασκήσει τα «ταλέντα» της σε μικρότερες θέσεις, η Mandel έκανε τη διαφορά στα νέα της καθήκοντα, με τις εκτιμήσεις να κάνουν λόγο για 500.000 ανθρώπους που βρήκαν τραγικό θάνατο κάτω από τις διαταγές της από το 1942-1945. Σαδίστρια μέχρι εκεί που δεν πάει, η Mandel επέλεγε μικρά παιδιά να την υπηρετούν ως «κατοικίδια», ενώ όταν τα βαριόταν τα έστελνε κατευθείαν στους θαλάμους αερίων. Η ίδια μάλιστα εισήγαγε τον θεσμό της Γυναικείας Ορχήστρας του Άουσβιτς, η οποία έντυνε μουσικά τις φρικιαστικές πρακτικές των εκτελέσεων, της διαδικασίας επιλογής και της μεταφοράς. Η Mandel καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε στις 24 Ιανουαρίου 1948.

Ruth Neudeck
Ο «κομήτης» Neudeck ανέβηκε στην ιεραρχία αστραπιαία, καταφέρνοντας να γίνει διοικητής στρατοπέδου σε ένα από τα παραρτήματα του Ράβενσμπρουκ, παρά το γεγονός ότι στρατολογήθηκε μόλις το 1944. Τα ειδεχθή «προσόντα» της πολλά και διάφορα, με την αγαπημένη μέθοδο βασανισμού της να είναι το κόψιμο του λαιμού του αιχμαλώτου χρησιμοποιώντας την αιχμηρή άκρη ενός φτυαριού. Κατάφερε μάλιστα να διαφύγει λίγο πριν από το τέλος του πολέμου, θα πιανόταν ωστόσο αργότερα και θα εκτελούταν για τα εγκλήματά της.

Elisabeth Volkenrath
Λαμπρή μαθήτρια της Dorothea Binz, η Volkenrath υπηρέτησε στο Ράβενσμπρουκ και στο Άουσβιτς-Μπιρκενάου, πριν αναγνωριστεί η αποτρόπαιη δράση της και γίνει ανώτερος επόπτης στο Μπέργκεν-Μπέλσεν. Η Volkenrath συμμετείχε προσωπικά στις μαζικές δολοφονίες των θυμάτων, απολαμβάνοντας κάθε στιγμή της διαδικασίας, ακολουθώντας σε αυτό τη «δασκάλα» της Binz. Όπως και η Binz βέβαια, η Volkenrath θα εκτελούταν για τα εγκλήματά της.

Ilse Koch - «Η Μάγισσα του Μπούχενβαλντ»,
«Το Κτήνος του Μπούχενβαλντ»
Αυστηρά μιλώντας, η Koch δεν ήταν φύλακας ούτε μέλος των SS, ήταν απλώς σύζυγος του Karl Koch, του διοικητή του Μπούχενβαλντ και κατόπιν του Μαϊντάνεκ. Χρησιμοποιώντας την εξουσία του συζύγου της βέβαια, η Koch θα μετατραπεί σε «τέρας» που σπάνια συναντά κανείς στα εγκληματικά χρονικά. Η αγάπη της για την εσωτερική διακόσμηση θα την οδηγούσε στη σχεδόν απόκοσμη τακτική να ερευνά εξονυχιστικά κάθε κρατούμενο που έμπαινε στο Μπούχενβαλντ για ενδιαφέροντα τατουάζ. Όταν έβρισκε κάτι που της άρεσε, έβαζε να εκτελέσουν τον κρατούμενο, να τον γδάρουν, και με το δέρμα του να φτιάξουν χρηστικά αντικείμενα, όπως «καπέλα» για πορτατίφ και επενδύσεις βιβλίων! Η πλούσια συλλογή της μάλιστα θα χρησιμοποιούταν εναντίον της στη δίκη, αφήνοντας το δικαστήριο αποτροπιασμένο. Άλλο ένα «χόμπι» της… κυρίας διοικητού ήταν η υποκίνηση σε βασανιστήρια, με αγαπημένη μέθοδο τον βιασμό κρατουμένου από άλλο τρόφιμο σε κοινή θέα. Όταν ο Koch εκτελέστηκε από τους Ναζί για υπεξαίρεση και κακοδιαχείριση το 1943, η Ilse θα τη γλίτωνε, θα πιανόταν ωστόσο αργότερα από τους Συμμάχους. Σε μια από τις σπάνιες καταδίκες πολιτών για εγκλήματα πολέμου, η Koch θα καταδικαζόταν σε ισόβια κάθειρξη, θα αυτοκτονούσε ωστόσο στη φυλακή το 1967.



ΟΙ 20 ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΣΑΝ... ΤΟ ΟΣΚΑΡ!


84 ταινίες έχουν κερδίσει μέχρι σήμερα το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Ποιες απ’ αυτές, όμως, έχουν μείνει στην ιστορία, διατηρώντας τον τίτλο της... «καλύτερης» μέχρι και σήμερα; Το newsbomb.gr σας θυμίζει τις 20 πιο σπουδαίες ταινίες που κέρδισαν το πιο σημαντικό από τα Oscars, εν όψει της μεγάλης μάχης μεταξύ Argo και Λίνκολν στην φετινή απονομή.

1939: Όσα Παίρνει ο Άνεμος
Η πρώτη και πιο κλασική υπερπαραγωγή που βραβεύτηκε με Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας διατηρεί μέχρι και σήμερα την αύρα της, παρ’ ότι έχουν περάσει πάνω από εφτά δεκαετίες. 
1942: Καζαμπλάνκα
Η πιο κλασική ιστορία αγάπης που γυρίστηκε ποτέ στο Χόλιγουντ και δύο από τους εμβληματικότερους χαρακτήρες της ιστορίας του κινηματογράφου (παιγμένοι με μαεστρία από τους Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και Ίνγκριντ Μπέργκμαν)  κάνουν αυτό το φιλμ αξέχαστο για όποιον το έχει απολαύσει. 
1948: Άμλετ
Η πιο σημαντική απόπειρα διασκευής για τον κινηματογράφο του θεατρικού έργου του Σαίξπηρ, έγινε από τον Λόρενς Ολίβιε και χάρισε στον ίδιον ένα Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου και στο πόνημά του εκείνο της Καλύτερης Ταινίας.
1950: Όλα για την Εύα
Η ταινία που έχει μαζεμένες μερικές από τις πιο κοφτερές ατάκες στην ιστορία του κινηματογράφου και μάλιστα, τις περισσότερες, από το στόμα της σπουδαίας Μπέτι Ντέιβις, δεν θα μπορούσε να λείπει από την λίστα.
1954: Το Λιμάνι της Αγωνίας
Ο Ελία Καζάν έφτιαξε μια σπουδαία ταινία, αλλά δεν θα ήταν τίποτε αν ο Μάρλον Μπράντο δεν έπαιζε το ρόλο της ζωής του...
1957: H Γέφυρα του Ποταμού Κβάι
Μια αληθινή, πολεμική ιστορία, ένας απίστευτος Άλεκ Γκίνες και ένα εξωτικό περιβάλλον συνθέτουν ένα από τα πιο επικά έργα όλων των εποχών.
1960: Το διαμέρισμα
Τα συστατικά που χρησιμοποιήσε ο Μπίλι Γουάιλντερ για να στήσει την κορυφαία του, ίσως, ταινία, ήταν θεατρικά: Βασίστηκε κυρίως στις σπουδαίες ερμηνείες του Τζακ Λέμον και της Σίρλεϊ ΜακΛέιν, αποδεικνύοντας ότι μπορείς να κάνεις θαύματα ακόμη και σε έναν τόσο περιορισμένο χώρο όσο ένα... διαμέρισμα. 
1961: West Side Story
Μια διασκευή του Ρωμαίος και Ιουλιέτα σε μιούζικαλ με φόντο το Μανχάταν; Κι όμως, όχι μόνο δεν ήταν κιτς, ήταν μια από τις πιο ευχάριστες ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ.
1962: Ο Λώρενς της Αραβίας
Με διάρκεια σχεδόν 4 ώρες, που όμως δεν βαριέσαι ούτε στο ένα τους δευτερόλεπτο, η ταινία του Ντέιβιντ Λιν με τον υπέροχο Πίτερ Ο’ Τουλ στον ομώνυμο ρόλο έδωσε μια νέα έννοια στον όρο «έπος».
1964: Ωραία μου Κυρία
Ποιος είπε ότι τα μιούζικαλ θα σταματούσαν σε ένα μόνο Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας; 
1972: Ο Νονός
Μία μόνο ταινία μπορεί να χαρακτηρισθεί καλύτερη από το Νονό. Ο Νονός ΙΙ. Η ιστορία της οικογένειας Κορλεόνε, με το Μάρλον Μπράντο στο ρόλο του pater familias και τον Φράνσις Φορντ Κόπολα να ανοίγει νέους δρόμους στην τέχνη της σκηνοθεσίας έδωσαν μια ταινία αποτελεί σημείο αναφοράς για τον παγκόσμιο κινηματογράφο.  
1974: Ο Νονός ΙΙ
Δεν χρειάζονται πολλά λόγια, όταν μιλάμε για την καλύτερη, ίσως, ταινία όλων των εποχών. Ρόμπερτ ντε Νίρο, Αλ Πατσίνο και Τζον Καζάλ στις ερμηνείες της ζωής τους (τουλάχιστον οι δύο τελευταίοι), η πιο ατμοσφαιρική σκηνοθεσία που έγινε ποτέ, διά χειρός Φράνσις Φορντ Κόπολα, και -βέβαια- μια ιστορία που όλοι την ξέρουμε πια απέξω.
1975: Στη Φωλιά του Κούκου
Τζακ Νίκολσον και Λούιζ Φλέτσερ σε ασύλληπτες ερμηνείες δύο μοναδικών ρόλων. Η απόδειξη ότι δεν είναι αδύνατον να μετατρέψεις ένα σπουδαίο βιβλίο σε μια ακόμη καλύτερη ταινία.
1977: Annie Hall
Όχι μόνο ο Γούντι Άλεν, αλλά και η Νταϊάν Κίτον στα καλύτερά τους. Ένα κοφτερό σενάριο, μια φοβερή ματιά στις σχέσεις των ανθρώπων και δύο ερμηνείες που έμειναν στην ιστορία για τη φυσικότητά τους. Οι ρομαντικές κομεντί δεν ήταν ποτέ ξανά ίδιες μετά από αυτό...
1978: Ο Ελαφοκυνηγός
Ίσως η κορυφαία αντιπολεμική ταινία όλων των εποχών, με θέμα της μια παρέα που χάνει εντελώς τον προσανατολισμό της λόγω του πολέμου στο Βιετνάμ και μερικές από τις πιο συγκλονιστικές ερμηνείες της ιστορίας, από κορυφαίους ηθοποιούς όπως οι Ρόμπερτ ντε Νίρο, Κρίστοφερ Γουόκεν, Τζον Καζάλ, Μέριλ Στριπ. Ατμοσφαιρικότατη και καθηλωτική ήταν η σκηνοθεσία του Μάικλ Τσιμίνο.
1984: Amadeus
Η βιογραφία του Μότσαρτ που έστησε ο Μίλος Φόρμαν, τα είχε όλα: Χιούμορ, ένταση, αγωνία, χρώμα, σπουδαίες ερμηνείες και, βέβαια, επιβλητική μουσική. Μια ταινία που ήταν πολύ μπροστά από την εποχή της.
1985: Πέρα από την Αφρική
Με φόντο μια από τις πιο επιβλητικές φύσεις που έφτασαν ποτέ ως το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, μια ιδιαίτερη ιστορία αγάπης βασίστηκε πάνω στον Ρόμπερντ Ρέντφορντ και την Μέριλ Στριπ για να αποδοθεί με τον καλύτερο τρόπο.
1991: Η Σιωπή των Αμνών
Φοβερό σενάριο, εκπληκτικές ερμηνείες από Τζόντι Φόστερ και Άντονι Χόπκινς και μια ταινία που άλλαξε εντελώς την έννοια «θρίλερ».
1993: Η Λίστα του Σίντλερ
Μια συγκλονιστική ιστορία μετατρέπεται σε ένα απίστευτο σενάριο, που με τη σειρά του αποδίδεται άψογα από την εμβληματική σκηνοθεσία -σε ασπρόμαυρο!- του Στίβεν Σπίλμπεργκ.
1997: Τιτανικός
Η ταινία που άνοιξε το δρόμο σε άλλου είδους υπερπαραγωγές, από αυτές που μόνο ο Τζέιμς Κάμερον ξέρει να κάνει.




Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΑΤΣΙΚΟ!


Η ζωή ενός σκύλου που έγινε ιαπωνικό σύμβολο πίστης και παντοτινής φιλίας

O Χατσίκο (Hachiko), που στα Ιαπωνικά σημαίνει «Πιστός σκύλος», ήταν ένας σκύλος ράτσας Ακίτα και γεννήθηκε τον Νοέμβριο το 1923, στην πόλη Odate, στην περιφέρεια Akita της Ιαπωνίας. Το 1924 ο ιδιοκτήτης του, καθηγητής Γεωργίας Χιντεσαμπούρο Ουένο (Hidesamburō Ueno), τον πήρε μαζί του στο Τόκυο, όπου ζούσε και εργαζόταν.
Κατά τη διάρκεια της ζωής του καθηγητή, κάθε πρωί που έφευγε για το Πανεπιστήμιο, ο σκύλος τον συνόδευε μέχρι την πόρτα. Το βράδυ, ο Χατσίκο πήγαινε και τον περίμενε στον σιδηροδρομικό σταθμό Shibuya. Όταν ο καθηγητής επέστρεφε με το τρένο απ’ το Πανεπιστήμιο, τον υποδεχόταν και τον συνόδευε σπίτι. Αυτό γινόταν μέχρι τον Μάϊο του 1925, όταν ο καθηγητής έπαθε εγκεφαλικό, καθώς έκανε διάλεξη. Ο σκύλος, τον περίμενε να κατεβεί απ’ το συγκεκριμένο τρένο όπως πάντα, αλλά ο καθηγητής είχε ήδη αφήσει την τελευταία του πνοή.
Μετά από τον θάνατο του καθηγητή, ο Χατσίκο δόθηκε σε άλλα σπίτια, αλλά καθημερινά δραπέτευε επιστρεφοντας στο παλιό του σπίτι. Κάθε βράδυ, την ίδια ώρα που περίμενε τον καθηγητή στον σταθμό, ήτανε εκεί, περιμένοντας να δει τον φίλο του να κατεβαίνει από το τρένο για να τον συνοδεύσει σπίτι. Αυτό συνεχίστηκε για τα επόμενα δέκα χρόνια.
Οι τακτικοί του σταθμού οι οποίοι είχανε δει τον σκύλο να περιμένει τον καθηγητή, πρόσεξαν ότι ακόμα και μετά τον θάνατο του, ήτανε εκεί καθημερινώς την ίδια ώρα. Αυτό τους συγκίνησε και αρκετοί τον φρόντιζαν φέρνοντάς του φαγητό και νερό. Το 1928, ο νέος υπεύθυνος του σταθμού συμπάθησε το σκύλο και του έφτιαξε ακόμη και χώρο σε μια από τις αποθήκες του σταθμού, ώστε να έχει ένα μέρος να κοιμάται. Ο σκύλος εμφανιζότανε στην πλατφόρμα του τρένου, μόνο την ώρα που ερχότανε το τρένο του καθηγητή. Τις υπόλοιπες ώρες περιφερόταν στον σταθμό, ξεκουραζόταν στην αποθήκη ή επέστρεφε στο παλιό του σπίτι που ανήκε πλέον σε άλλον.
Ένας από τους πρώην φοιτητές του καθηγητή, ο οποίος ήταν ειδικός στους σκύλους Ακίτα, ακολούθησε τον Χατσίκο και έμαθε την ιστορία του. Μετά απ’ αυτό, ο πρώην φοιτητής κατέγραψε πόσοι καθαρόαιμοι σκύλοι της ράτσας αυτής υπήρχαν στην Ιαπωνία. Εκείνα τα χρόνια ήταν τριάντα στο σύνολο.
Τα επόμενα χρόνια, μέχρι και τον θάνατο του Χατσίκο, συνήθιζε να τον επισκέπτεται και να τον φροντίζει, γράφοντας άρθρα για την αφοσίωση του. Σιγά- σιγά ο κόσμος άρχισε να ενδιαφέρεται και να μαθαίνει περισσότερα για την συγκεκριμένη ράτσα. Το 1932, ένα από αυτά τα άρθρα δημοσιεύτηκε στην μεγαλύτερη εφημερίδα του Τόκυο και η ιστορία του Χατσίκο έγινε γνωστή σε όλη την χώρα, αγγίζοντας τις καρδιές πολλών ανθρώπων.
Ο Χατσίκο έγινε σύμβολο πίστης, εντυπωσιάζοντας τον κόσμο με την αφοσίωσή του στον νεκρό αφέντη του. Συμβόλιζε το πνεύμα αγάπης και αφοσίωσης που πρέπει να υπάρχει σε κάθε οικογένεια. Γονείς και δάσκαλοι χρησιμοποιούσαν την ιστορία του ως παράδειγμα προς μίμηση. Τον Απρίλιο του 1934, παρουσία του Χατσίκο, έγινε η παρουσίαση του Μπρούτζινου αγάλματός του, στον σταθμό της Shibuya. Το άγαλμα κατά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο καταστράφηκε. Έτσι το 1948, ζητήθηκε από τον Τακέσι Άντο (Takeshi Ando), γιό του γλύπτη που έφτιαξε το πρώτο άγαλμα (ο οποίος είχε πια πεθάνει), να το ξαναφτιάξει. Το δεύτερο αυτό άγαλμα, παρουσιάστηκε τον Αύγουστο του 1948 και αποτελεί έκτοτε ένα δημοφιλές σημείο συνάντησης. Η είσοδος του σταθμού που βρίσκεται κοντά στο άγαλμα, ονομάζεται «Hachikō-guchi», που σημαίνει «Έξοδος του Χατσίκο» και είναι μία από τις πέντε εξόδους του σταθμού.
Ένα παρόμοιο άγαλμα υπάρχει και στην γενέτειρα του Χατσίκο, την Odate, μπροστά στον σταθμό των τρένων. Το 2004 φτιάχτηκε και ένα τρίτο άγαλμα, πάνω στην βάση του πρώτου αγάλματος που είχε δημιουργηθεί το 1934 και τοποθετήθηκε μπροστά από Μουσείο Σκύλων Ακίτα στην Odate.
Ο Χατσίκο, πέθανε στις 8 Μαρτίου το 1935 και σήμερα βρίσκεται βαλσαμωμένος στο Μουσείο Φυσικών επιστημών στο Τόκυο.
Το 1994, το δίκτυο ραδιοφωνικής αναμετάδοσης πολιτισμού (CBN) στην Ιαπωνία ήταν σε θέση να ανακατασκευάσει μια καταγραφή του Χατσίκο που γαυγίζει από ένα παλιό δίσκο και ακολούθησε μια τεράστια διαφημιστική εκστρατεία με αποκορύφωμα το Σάββατο, 28 Μαΐου 1994, πενήντα εννιά έτη μετά από το θάνατό του, εκατομμύρια ραδιοακροατών να συντονιστούν για να ακούσουν το γαύγισμα του Χατσίκο.
Κάθε χρόνο στις 8 Απριλίου, εκατοντάδες κόσμου μαζεύονται για να τιμήσουν την μνήμη και την αφοσίωση του Χατσίκο σε μια σεμνή τελετή που γίνεται στον σιδηροδρομικό σταθμό της Shibuya.
Η ιστορία του Χατσίκο μεταφέρθηκε σε χολιγουντιανή ταινία, το 2009, με πρωταγωνιστή στον ρόλο του καθηγητή τον Ρίτσαρντ Γκιρ.