Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΗΣ ΩΡΑΣ

της Κατερίνας Μ. Μάτσου

Μία ώρα μπροστά γυρίσαμε τους δείκτες των ρολογιών μας τα ξημερώματα της Κυριακής 27 Μαρτίου 2011, καθώς έληξε η εφαρμογή του μέτρου της χειμερινής ώρας και τέθηκε σε ισχύ η θερινή. Από τα χαράματα της Κυριακής τα ρολόγια στην Ελλάδα και σε όλη την Ε.Ε. σημαίνουν καλοκαίρι, προχωρώντας μία ώρα μπροστά από την κανονική, ηλιακή ώρα. Έτσι στις 03:00 το πρωί της Κυριακής οι δείκτες των ρολογιών μας, παραδοσιακών και ηλεκτρονικών, προχώρησαν μία ώρα μπροστά και έδειξαν 04:00, σύμφωνα με τη σχετική κοινοτική οδηγία, ενώ θα επανέλθουμε στη χειμερινή ώρα το τελευταίο σαββατοκύριακο του Οκτώβρη. Ο βασικός λόγος για την αλλαγή της ώρας είναι η εξοικονόμηση ενέργειας.

Η πρώτη αναφορά για πρόταση χρησιμοποίησης της θερινής ώρας (Daylight Saving Time, DST) έγινε το 1784 από τον Βενιαμίν Φραγκλίνο, που πρωτοδιατύπωσε την ιδέα, σε ένα γράμμα του που δημοσιεύθηκε σε γαλλική εφημερίδα. Στο κείμενο δεν υπάρχει αναφορά για αλλαγή της ώρας, αλλά πρόταση κατά τους θερινούς μήνες οι άνθρωποι να ξυπνούν μία ώρα νωρίτερα, ώστε να υπάρχει διαθέσιμο περισσότερο φυσικό ηλιακό φως! Η πρώτη φορά που προτάθηκε το ζήτημα σοβαρά ήταν το 1907 από τον Λονδρέζο αρχιτέκτονα William Willett, θερμό υποστηρικτή του μέτρου της θερινής ώρας, στο άρθρο του «Waste of Daylight», αλλά τελικά, αν και τον υποστήριξαν αρκετοί βουλευτές του βρετανικού κοινοβουλίου, δεν κατάφερε να πείσει τη βρετανική κυβέρνηση για τη χρησιμότητα εφαρμογής του μέτρου και τα θετικά αποτελέσματά του. Η εφαρμογή της θερινής ώρας καθιερώθηκε πρώτη φορά κατά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο, ένα χρόνο μετά τον θάνατο του Willett, από τη γερμανική κυβέρνηση από την 30η Απριλίου ως την 1η Οκτωβρίου 1916, ώστε να εξοικονομηθούν ενεργειακοί πόροι. Λίγο μετά, ακολούθησε τη γερμανική πρόταση και το Ηνωμένο Βασίλειο, εφαρμόζοντας τη θερινή ώρα από την 21η Μαΐου ως την 1η Οκτωβρίου 1916. Στις 19 Μαρτίου 1918, το Αμερικανικό Κογκρέσο καθιέρωσε την τυπική χρήση των χρονικών ζωνών και επισημοποίησε την αλλαγή της θερινής ώρας. Το μέτρο όμως καταργήθηκε σύντομα, λόγω της δυσαρέσκειας του κόσμου. Για κάποια χρόνια η εφαρμογή της θερινής ώρας καταργήθηκε και ξεχάστηκε και εμφανίστηκε ξανά στο Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, όταν ορισμένες χώρες, κυρίως της Κεντρικής Ευρώπης, αλλά και οι Η.Π.Α. προχώρησαν τα ρολόγια τους κατά μία ώρα μπροστά καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους (από τις 9 Φεβρουαρίου 1942 ως τις 30 Σεπτεμβρίου 1945) και στη Βρετανία δύο ώρες μπροστά κατά τους θερινούς μήνες και μία ώρα κατά τους χειμερινούς. Η εφαρμογή της θερινής ώρας, με τη μορφή που γνωρίζουμε σήμερα, δηλαδή μία ώρα μπροστά από τη κανονική, χειμερινή, καθιερώθηκε το 1966 στις Η.Π.Α. Ξεκίνησε να ισχύει αρχικά σε λίγες πολιτείες και από το 1986 κατοχυρώθηκε με νόμο σε ολόκληρη τη χώρα. Ακολούθησαν ανάλογες ρυθμίσεις και για τις χώρες της Ευρώπης.

Το μέτρο εφαρμόζουν σήμερα γύρω στις 70 χώρες σε παγκόσμια κλίμακα. Η ώρα Γκρίνουιτς δεν αλλάζει, γι’ αυτό το καλοκαίρι η Ελλάδα είναι 3 ώρες και το χειμώνα 2 ώρες μπροστά από το Γκρίνουιτς. Η ανθρώπινη παρέμβαση γίνεται εν όψει του καλοκαιριού στα τέλη Μαρτίου, άρα μπορούμε να πούμε πως η καλοκαιρινή ώρα είναι η τεχνητή και η χειμερινή η κανονική, ηλιακή ώρα.
Δεν προσαρμόζονται όλες οι χώρες την ίδια στιγμή στις αλλαγές. Το παιχνίδι με τις ώρες δεν το παίζουν οι χώρες, που βρίσκονται κοντά στον Ισημερινό, όπου η μέρα διαρκεί 12 ώρες και η νύχτα άλλες τόσες. Αντίθετα, όσο πιο κοντά κατευθύνεται κανείς προς τους πόλους, τόσο περισσότερο ηλιακό φως είναι διαθέσιμο κατά τις πρωινές και τις βραδινές ώρες. Επίσης, άλλο πρόγραμμα ακολουθούν οι Βορειοαμερικανοί, άλλο οι Ευρωπαίοι κι άλλο οι Νοτιοαμερικανοί.
Η Βενεζουέλα από το Δεκέμβριο του 2007 εφαρμόζει τη δική της, ιδιότυπη ζώνη ώρας, μετακινώντας τους δείκτες των ρολογιών μισή ώρα πίσω. Ο πρόεδρος Ούγκο Τσάβες μεταρρύθμισε το χρόνο προκειμένου να έχει ξημερώσει, όταν ξυπνά ο περισσότερος κόσμος και να βελτιωθούν έτσι οι επιδόσεις των εργαζομένων και των μαθητών. «Δεν με ενδιαφέρει αν με λένε τρελό, η νέα ώρα θα εφαρμοστεί», δήλωσε ο Τσάβες, ο υπουργός Επιστήμης και Τεχνολογίας χαρακτήρισε πολύ θετικό το νέο μέτρο, ωστόσο οι επικριτές του προέδρου τον κατηγορούν ότι απλώς θέλει να διαφέρει στη ζώνη ώρας από το μεγάλο εχθρό του τις Η.Π.Α. Με αυτή την μεταρρύθμιση η Βενεζουέλα βρίσκεται τεσσερισήμισι ώρες πίσω από τη Μέση Ώρα Γκρίνουϊτς.

Το βασικό πλεονέκτημα της χρήσης του μέτρου της θερινής ώρας και ο βασικός λόγος για τον οποίο αρχικά χρησιμοποιήθηκε είναι η εξοικονόμηση ενέργειας. Συνολικά κατά τους επτά μήνες της θερινής ώρας εξοικονομούμε περίπου 210 ώρες ηλεκτρικής ενέργειας, εκμεταλλευόμενοι τον ήλιο. Μελέτες, που έχουν γίνει, απέδειξαν ότι στη διάρκεια της περιόδου εφαρμογής της θερινής ώρας οι θάνατοι των πεζών από τροχοφόρα δυστυχήματα ελαττώνονται κατά τέσσερις φορές, ενώ η θερινή ώρα ευνοεί τις κάθε είδους δραστηριότητες ελεύθερου χρόνου το βράδυ, καθώς λαμβάνουν χώρα κάτω από το φως της ημέρας, δηλαδή υπό πολύ πιο καλές συνθήκες. Επίσης οι ειδικοί σε θέματα τουρισμού κρίνουν ότι η θερινή ώρα έχει θετική επίπτωση στον τουρισμό, καθώς παρατηρείται π.χ. αύξηση της ζήτησης για προϊόντα, που χρησιμοποιούνται κατά τον ελεύθερο χρόνο (ποδήλατα, πλοία κ.λπ.). Διαπιστώνεται ακόμη ότι ο κατασκευαστικός τομέας και η γεωργία επωφελούνται από τη θερινή ώρα, ιδίως στις νότιες χώρες της Ευρώπης, λόγω του γεγονότος ότι το πρωί κάνει λιγότερη ζέστη την ίδια ώρα, απ’ ότι θα έκανε αν δεν υπήρχε το θερινό ωράριο και στον τομέα της υγείας οι πιθανές επιπτώσεις σχετίζονται με το γεγονός ότι το σώμα πρέπει να προσαρμόζεται στην αλλαγή της ώρας τον Μάρτιο και τον Οκτώβριο και με βάση τα μέχρι τώρα αποτελέσματα ερευνών, οι περισσότερες δυσκολίες είναι μικρής διάρκειας και δεν θέτουν σε κίνδυνο την υγεία.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ
Στις αρχές της δεκαετίας του ‘70, τα οξυμμένα ενεργειακά προβλήματα, που αντιμετώπιζε η Ελλάδα, οδήγησαν στη λήψη έκτακτων μέτρων για την εξοικονόμηση ενέργειας. Στα πλαίσια αυτών των μέτρων ήταν και η εφαρμογή της θερινής ώρας για τη χρονική περίοδο Μαρτίου-Σεπτεμβρίου. Σε κάθε μέρα δηλαδή προστέθηκε στην κανονική ηλιακή ώρα και μία πλασματική, η οποία αναιρέθηκε και πάλι το φθινόπωρο, για την εκμετάλλευση 60 επιπλέον λεπτών ηλιακής ενέργειας καθημερινά και την εξοικονόμηση θεωρητικά περίπου 210 ωρών ηλεκτρικής ενέργειας κατά τη διάρκεια των επτά μηνών εφαρμογής της θερινής ώρας, όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη και σε άλλα κράτη, που είχαν αντιμετωπίσει το ίδιο πρόβλημα χρόνια νωρίτερα.
Μέχρι το 1996 η θερινή ώρα στην Ελλάδα ίσχυε μέχρι την τελευταία Κυριακή του Σεπτέμβρη και από 1997 επεκτάθηκε ένα μήνα ακόμα, στα τέλη του Οκτώβρη, μετά από απόφαση των Βρυξελλών για κοινή εφαρμογή της θερινής ώρας την ίδια ημερομηνία για όλα τα κράτη μέλη της Ε.Ε.

Κοζάνη, Μάρτιος 2011

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ ΜΗΤΣΟΥ

Ο συντάκτης μας Στέφανος Ξένος συνάντησε τον συγγραφέα Ανδρέα Μήτσου και σας μεταφέρει τα όσα είπανε οι δυο τους.

- Πέρσι κερδίσατε το Βραβείο Αναγνωστών του Ε.ΚΕ.ΒΙ. Τελικά, κατά πόσο ένα βραβείο αλλάζει την καθημερινότητα ενός συγγραφέα;
- Είναι δυνατόν να συντελέσει στην ανάδειξη μιας άλλης δυναμικής του βιβλίου. Όσον αφορά βέβαια στην καθημερινότητα του συγγραφέα, θα ’λεγα, ότι καθώς αυτός έρχεται σε μια προφάνεια, έξω από τους αξιακούς του ίσως κώδικες και την υποθετική του, δοκιμάζεται. Δοκιμάζεται δηλαδή με την πραγματικότητα ή την αλήθεια. Ως ξόρκι επισείει το βιβλίο του και μάλλον μοιάζει με τρομαγμένο επισκέπτη σε στοιχειωμένο σπίτι -την πραγματικότητα- που δέχεται την επίθεση των φαντασμάτων.

- Στην αρχή, όταν εκδώσατε το πρώτο σας βιβλίο, συναντήσατε δυσκολίες με τους εκδοτικούς οίκους ;
- Στην αρχή της δεκαετίας του ’80 ήταν πολύ δύσκολο να εκδώσεις βιβλίο λογοτεχνίας κι εγώ δυσκολεύτηκα πολύ.

- Παράλληλα είστε και εκπαιδευτικός. Ποιες είναι οι ομοιότητες και οι διαφορές μεταξύ εκπαιδευτικού και συγγραφέα ;
- Ο Προυστ λέει πως «για να γίνεις συγγραφέας, πρέπει να ξεκινήσεις ως δάσκαλος και να καταλήξεις ως μπάτσος». Εγώ ξεκίνησα ανάποδα. Πάντως, θα ‘λεγα, ο εκπαιδευτικός μορφώνει, δίνει, δηλαδή, μορφή, όποια ίσως στοχεύει η πολιτεία, ενώ ο συγγραφέας μεταμορφώνεται ο ίδιος και αυτή τη διαδικασία μεταμόρφωσής του αποτυπώνει στο γραπτό του. «Έτσι, κατ’ αναλογία, μεταλλάσσεται, κατ’ αυτόν και ο κόσμος». Η τέχνη δεν έχει προθέσεις και σκοπιμότητες, δρα παρηγορητικά και αναδεικνύεται αυτή η επίδρασή της σε χρόνους μεθύστερους. Είναι συμμετοχή-διεργασία του αναγνώστη και συγγραφέα και συντελείται με τρόπους διάφορους σε συνάφεια πάντα με τη χρονικότητα.

- Μόλις ξεκίνησαν οι παραστάσεις του έργου σας στο Κέντρο Λόγου και Τέχνης. Την διασκευή την κάνατε ο ίδιος. Πόσο δύσκολο είναι να διατηρηθεί ακέραιο το κύριο νόημα ενός βιβλίου σε μια διασκευή –πολλώ δε μάλλον όταν είναι δικό του- και τελικά είναι δυνατόν μια παράσταση να ικανοποιήσει επαρκώς την φαντασία του συγγραφέα, αλλά και του αναγνώστη;
- Ναι, όλα μπορούν να συμβούν στην τέχνη, όπως και στη ζωή. Εξαρτάται πόσο θα «βουτηχθεί», πόσο θα εμποτιστεί κανείς στην αγάπη. Πάντως, όπως λέει και ο W. Whitman: «το νόημα είναι η αύρα του κειμένου». Το ύφος. Κι αυτό το αεράκι (breeze) περνάει ανάμεσα από τις λέξεις. Το γνήσιο, το αυθεντικό πάντα αναδεικνύεται. Αυτό πιστεύω. Υπάρχει και επικρατεί μια τέτοια νομοτέλεια και δικαιοσύνη. Τώρα πού αναδεικνύεται, σε ποιον, πώς επικρατεί, αυτά επιδέχονται πολλαπλές ερμηνείες. Μια μοίρα ή σύμπτωση, μια άλλη χρονικότητα συστήνει το έργο τέχνης. Βλέπετε επιμένω σε όρους μοντερνιστικούς.

- Σήμερα υπάρχει ομολογουμένως υπερπληθώρα ελληνικών τίτλων στο χώρο του βιβλίου. Ευνοεί η σημερινή εποχή την εξέλιξη της ελληνικής γραφής ή απλώς αρκείται κάθε συγγραφέας στο να δει το βιβλίο του στα ράφια των βιβλιοπωλείων;
- Κάθε εποχή αναδεικνύεται καλλιτεχνικά. Τώρα το τι προβάλλεται είναι άλλο θέμα. Κοινωνικό. Αλλά πάντα έτσι ήταν. Με τη διαφορά ότι ο ανθρωπισμός ευνοούσε την ουσιαστική ατομική έκφραση, εν αντιθέσει με τις σημερινές αξίες.

- Ο Νίτσε έγραψε «Τέχνη είναι αυτό που έχουμε για να μην πεθάνουμε από την αλήθεια». Μήπως μέσω των βιβλίων μας παρουσιάζεται η πραγματικότητα (ο εαυτός μας) λίγο λίγο;
- Πράγματι αυτό γίνεται: «μας διώχνουνε τα πράγματα κι η ποίηση είναι το μόνο καταφύγιο που φθονούμε» λέει ο Κώστας Καρυωτάκης. Το ζόρικο βέβαια είναι πως ο εαυτός δεν παρουσιάζεται μόνο σ’ εμάς, με τη δημοσίευση, αλλά και στους άλλους. Βέβαια «είμαστε ό,τι μπορούμε να εννοήσουμε», έλεγε ο M. Heidegger. Άρα όσοι ήδη είναι σε κοντινούς κώδικες, οι μυημένοι, μας συμπονούν. Οι άλλοι δεν μας νοιάζουν.

- Τι θα ευχόσασταν σε ένα νέο συγγραφέα, αλλά και στους αναγνώστες του Diavasame.gr ;
- Να επιτύχει τη «συνάντηση» με τον αυθεντικό εαυτό του και να αναδείξει τη δική του, μοναδική αλήθεια, αποστασιοποιώντας, ανά πάσα στιγμή, την ετυμολογική εκδοχή της έννοιας «άνθρωπος», από το άνω+θρώσκω, που σημαίνει «αναπηδώ προς τα πάνω», «να τον φτάσω τον Θεό», που λέει κι η Αντιγόνη στον «κύριο Επισκοπάκη», αυτόν που μας έχει καταδικάσει στο θάνατο, και να του ζητήσουμε το λόγο.


Συνέντευξη στο diavasame.gr

Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

Η ΓΛΩΣΣΑ, ΑΧΙΛΛΕΙΟΣ ΠΤΕΡΝΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ

Το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούν, στον γραπτό ή προφορικό λόγο, είναι φτωχό, αδύναμο και κυρίως τηλεγραφικό
του Απόστολου Λακασα

Τα Ελληνόπουλα νιώθουν ότι μπορούν να επικοινωνήσουν καλά με τους γονείς, τους φίλους, τους δασκάλους τους, τον κοινωνικό περίγυρο. Όμως, δυστυχώς η γλώσσα που χρησιμοποιούν είναι φτωχή. Τα περισσότερα μπορούν να χρησιμοποιούν τον ηλεκτρονικό υπολογιστή αλλά, η κυρίαρχη χρήση των αγγλικών ή και των greeklish κάνει το λεξιλόγιο των παιδιών τηλεγραφικό, χωρίς το βάθος που επιτρέπει ο πλούτος της ελληνικής γλώσσας. Τα συμπεράσματα αυτά προκύπτουν από μεγάλη έρευνα που πραγματοποιήθηκε από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο σε δασκάλους, καθηγητές και μαθητές.
Ειδικότερα, η συντριπτική πλειονότητα των μαθητών Γυμνασίου πιστεύει ότι μιλά «πάντα σωστά» (52%) ή «συνήθως σωστά» (40,7%) ελληνικά. Αντίστοιχα, ότι γράφει «πάντα» (42,9%) ή «συνήθως» (43,9%) σωστά ελληνικά. Οι απόψεις αυτές αμβλύνονται όσο το παιδί μεγαλώνει, κάτι, που αποδίδεται στο ότι «οι μαθητές μεγαλύτερης ηλικίας και ωριμότητας αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι το ίδιο επαρκείς στον προφορικό και γραπτό λόγο».
Από την πλευρά τους, οι εκπαιδευτικοί θεωρούν ότι οι μαθητές Γυμνασίου αντιμετωπίζουν δυσκολίες στη χρήση της γλώσσας. Σύμφωνα με την έρευνα, που συνοψίζει τις απόψεις των εκπαιδευτικών «οι μαθητές σε υψηλό ποσοστό δεν εμπεδώνουν τις πολύπλοκες και λόγιες συντάξεις ούτε τα λόγια στοιχεία, παρά την παράλληλη διδασκαλία και της Αρχαίας Ελληνικής σε όλες τις τάξεις του Γυμνασίου». Εκτός από τα πιθανά προβλήματα στη διδασκαλία των Νέων Ελληνικών, ο φόρτος εργασίας στο Γυμνάσιο, η αναζήτηση ενός εύκολου κώδικα επικοινωνίας τον οποίο προσφέρει η «γλώσσα των υπολογιστών» και η έκθεση των παιδιών στην τηλεόραση, αποτελούν παράγοντες στους οποίους οι υπεύθυνοι του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και του υπ. Παιδείας εστιάζουν με στόχο την αναβάθμιση της εγκυκλίου γνώσης που θα πρέπει να παίρνουν τα Ελληνόπουλα στην υποχρεωτική εκπαίδευση.


http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100060_20/11/2010_423172

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011


O ΕΞΩΓΗΙΝΟΣ ΠΟΥ ΕΠΕΖΗΣΕ ΣΤΗ ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΟΥ ROSWELL

Στις 3000 περίπου σελίδες της απόρρητης έκθεσης Serpo, που αποκαλύφθηκε στις 2 Νοεμβρίου του 2005 στο ευρύ κοινό, περιγράφεται ένας εν ζωή εξωγήινος σε εγκαταστάσεις των Η.Π.Α. Ο πρώην διευθυντής της CIA W.Casey, ο τότε Υπουργός Άμυνας C.Weinberger και διάφοροι επιστημονικοί σύμβουλοι αποκαλύπτουν στις απόρρητες σελίδες τα πάντα για τον εξωγήινο επιζών της συντριβής του Roswell, που ονομάζεται ΕΒE (Extraterrestrial Biological Entities).
Το 1947, μετά τη συντριβή, όλο το υλικό, οι νεκροί αλλά και ο επιζών εξωγήινος μεταφέρθηκαν αρχικά στην αεροπορική βάση του Roswell και στη συνέχεια στο Los Alamos, την ασφαλέστερη βάση στον κόσμο. Ενώ ένα μεγάλο μέρος του υλικού μεταφέρθηκε αργότερα στο Dayton του Οχάιο, που εδρεύει το εξωγήινο τμήμα τεχνολογίας της πολεμικής αεροπορίας των Η.Π.Α., ο ΕΒΕ στεγάστηκε σε ένα ειδικό χώρο στο Los Alamos και στη Sandia (Albuquerque).
Ο ΕΒΕ (το όνομα του δόθηκε από το στρατό) δεν είχε ανθρώπινα χαρακτηριστικά, εκτός από τα μάτια, τα αυτιά και το στόμα. Ο οργανισμός του, το δέρμα του, το σύστημα της αναπνοής του, το αίμα του και το μυαλό του ήταν εντελώς διαφορετικά από εκείνα των ανθρώπων. Αν και ο ΕΒΕ δεν είχε φωνητικές χορδές όπως οι άνθρωποι, μέσω μιας χειρουργικής επέμβασης που του έγινε από τους στρατιωτικούς γιατρούς μπόρεσε να μιλήσει. Ήταν εξαιρετικά ευφυής και γρήγορα έμαθε αγγλικά, κυρίως από το στρατιωτικό προσωπικό που ήταν υπεύθυνο για την ασφάλεια και τη φροντίδα του.
Ο ΕΒΕ αποκάλυψε ότι ήταν από τον πλανήτη Serpo, 38,42 έτη φωτός από τη Γη στο σύστημα Ζέτα Reticuli και χρειάστηκε εννέα μήνες για να φτάσει στον πλανήτη μας. Η διάρκεια ζωής του είδους του είναι μεταξύ 350 και 400 χρόνια και μια δικιά τους μέρα διαρκεί περίπου 40 ώρες και μετριέται βάση των δύο ήλιων τους, που είναι εντελώς διαφορετικοί από τον δικό μας. Τα όντα Eben είναι φιλικά και δεν επιθυμούν να βλάψουν το ανθρώπινο είδος.
Τα έγγραφα αποκαλύπτουν ότι ο ΕΒΕ παρέμεινε ζωντανός μέχρι το 1952, και πριν πεθάνει ήταν φοβερά θυμωμένος από τη στιγμή που του ζητήθηκε να μάθει στο στρατιωτικό προσωπικό να χειρίζεται όλα τα αντικείμενα που βρίσκονταν στο ufo που συνετρίβει. Στο τέλος της έκθεσης σημειώνεται, ότι εκτός από τους Eben υπάρχουν και άλλοι εξωγήινοι πολιτισμοί και οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες το γνωρίζουν. Επίσης αναφέρεται ότι οι μυστικές υπηρεσίες των Η.Π.Α. έχουν συλλέξει πολλά στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η Γη χιλιάδες χρόνια πριν, είχε επισκέπτες από διαφορετικούς εξωγήινους πολιτισμούς, χωρίς να αναφέρονται αναλυτικότερα.
Το 1961, φυλακίστηκε στον Καναδά ένας εξωγήινος του είδους Trantaloid, ο οποίος πέθανε ένα χρόνο μετά. Το 1988, ο Bob Lazar έβλεπε στην περιοχή 51 μέσα απ’ τα τζάμια, ένα κοντό γκρι πλάσμα που δεν έμοιαζε με άνθρωπο…
Η αυθεντικότητα των 3000 περίπου σελίδων της απόρρητης έκθεσης Serpo, δεν έχει επιβεβαιωθεί έως σήμερα ούτε από την Αμερικανική κυβέρνηση , ούτε από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες.


http://24wro.blogspot.com/2011/03/o-roswell_2289.html

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Ο ΗΛΙΟΣ ΤΗΣ ΒΕΡΓΙΝΑΣ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΛΟΥ

Ο Ήλιος της Βεργίνας (αλλιώς Αστέρι της Βεργίνας) είναι ένα σύμβολο που χρησιμοποιήθηκε ευρέως από τους Αρχαίους Έλληνες. Αν και ο Ήλιος της Βεργίνας είναι ένα σύμβολο Πανελλήνιο, έγινε διάσημος λόγω των Μακεδόνων, οι οποίοι το χρησιμοποιούν ως σύμβολο της δυναστείας Αργεαδών στο Βασίλειο της Μακεδονίας.
Το Ελληνικό Αρχείο σας παραθέτει όλα τα στοιχεία και τις εικόνες, που δείχνουν την ιστορία και την σημασία αυτού του σημαντικού συμβόλου, στην Αρχαία Ελλάδα.
Ο τυπικός Ήλιος της Βεργίνας, αποτελείται από 16 ακτίνες. Μπορούμε επίσης να τον δούμε και με 12 ή ακόμα και 8 ακτίνες του Ήλιου. Ο Ήλιος με τις δεκαέξι ακτίνες αντιπροσωπεύει τα εξής: Οι 4 ακτίνες αντιπροσωπεύουν τα 4 στοιχεία της φύσης, ΓΗ - ΘΑΛΑΣΣΑ - ΦΩΤΙΑ - ΑΕΡΑΣ και οι υπόλοιπες 12 ακτίνες αντιπροσωπεύουν τους 12 Θεούς του Ολύμπου. (Δείτε την χαρακτηριστική εικόνα αριστερά, που επεξηγεί τις ονομασίες των 16 ακτίνων.)
Ο Ήλιος της Βεργίνας, κατά κυριότητα συμβολίζει κάτι το παρθένο. Γι’ αυτό και συνήθως βλέπουμε το αρχαίο αυτό Ελληνικό σύμβολο, στην παρθένο θεά Αθηνά. Αλλά και σε αρκετές άλλες περιπτώσεις, μπορεί να ταυτοποιηθεί και με τον θεό Απόλλωνα.
Ο Ήλιος της Βεργίνας αποτέλεσε ένα κοινό σύμβολο της αρχαίας Ελλάδας και το βρίσκουμε σε κέρματα, αγγεία, τοιχογραφίες και αγάλματα, πολύ πριν το Μακεδονικό βασίλειο και την δυναστεία των Αργεάδων.
Δεκαεξάστεροι και Οχτάστεροι Ήλιοι παρουσιάζονται συχνά σε Μακεδονικά και Ελληνιστικά νομίσματα και ασπίδες της περιόδου. Επίσης υπάρχει και αριθμός απεικονίσεων Αθηναίων οπλιτών να φέρουν ένα πανομοιότυπο δεκαεξάκτινο σύμβολο στη πανοπλία τους, από τον 6ο π.Χ. αιώνα, καθώς και σε νομίσματα, από τη νησιωτική μέχρι την ηπειρωτική Ελλάδα, όπως στη Κέρκυρα, εύρημα 5ου π.Χ. αιώνα, Λοκρίδα, 4ο π.Χ. αιώνα.
Μετά την ένωση των Ελλήνων υπό την αρχηγεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο Ήλιος της Βεργίνας αποτέλεσε το κύριο σύμβολο της Ελληνικής εθνογέννεσης.


Διαβάστε το:
http://www.ellinikoarxeio.com/2010/10/ancient-hellenic-sun-of vergina.html#ixzz1HRFf6exx

Κυριακή 20 Μαρτίου 2011

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ: 21 ΜΑΡΤΙΟΥ 2011

Αφιερωμένο στον Οδυσσέα Ελύτη το 2011
της Κατερίνας Μ. Μάτσου

Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης καθιερώθηκε από την Εταιρεία Συγγραφέων το 1998, επιλέγοντας για τον εορτασμό της την 21η Μαρτίου, ημέρα της Εαρινής Ισημερίας και αρχή της άνοιξης.
Η Εαρινή Ισημερία είναι η στιγμή που ισορροπεί το φως με το σκοτάδι, ένα σημείο σταθερό στον κύκλο του χρόνου, υπόμνηση του αιώνιου μέσα στο εφήμερο, του παντοτινού μέσα στο μεταβαλλόμενο, όπως ακριβώς είναι και η Ποίηση.
3.500 χρόνια συλλογικής μνήμης της ελληνικής γης βρίσκονται εγγεγραμμένα στη γλώσσα της Ποίησης. H ελληνική γλώσσα -από τον Όμηρο, περνώντας στους βυζαντινούς υμνογράφους και στο δημοτικό τραγούδι, φτάνοντας έως τους σύγχρονους και τους επερχόμενους ποιητές- διαμορφώθηκε, διαμορφώνεται και, παραμένει συστατικό στοιχείο της εθνικής ταυτότητας, χάρη στη δύναμη της Ποίησης.
Το 2001, η UNESCO, ύστερα από εισήγηση του προέδρου της Εταιρείας Συγγραφέων, πρέσβη Βασίλη Βασιλικού, υιοθέτησε την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, θέλοντας με τον τρόπο αυτό να προωθήσει την τέχνη της ποίησης και συγκεκριμένα τις προσπάθειες των μικρών εκδοτών να τυπώνουν συλλογές νέων ποιητών, την επιστροφή της προφορικής παράδοσης με την ανάγνωση ποιημάτων ενώπιον κοινού και την αποκατάσταση ενός διαλόγου μεταξύ της ποίησης και των άλλων μορφών τέχνης, πάνω στον αφορισμό του Ντελακρουά: «Δεν υπάρχει τέχνη χωρίς ποίηση». Η UNESCO ανέθεσε στη χώρα μας να οργανώσει τον πρώτο διεθνή εορτασμό, την ίδια χρονιά. Την εκτέλεση της απόφασης υλοποίησε το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου.
Η φετινή Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης είναι αφιερωμένη στο νομπελίστα ποιητή Οδυσσέα Ελύτη, καθώς το 2011 ανακηρύχτηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού & Τουρισμού ΕΤΟΣ ΕΛΥΤΗ με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννηση του, ενώ στη Θεσσαλονίκη θα διοργανωθούν και εκδηλώσεις στη μνήμη του πρόσφατα χαμένου Θεσσαλονικιού ποιητή Τάκη Βαρβιτσιώτη.

ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ
ΕΛΕΝΗ

Η Μαρία Νεφέλη αναμφισβήτητα
είναι κορίτσι οξύ
αληθινή απειλή του μέλλοντος
κάποτε λάμπει σαν μαχαίρι
και μια σταγόνα αίμα επάνω της
έχει την ίδια σημασία που είχε άλλοτε
το Λάμδα της Ιλιάδας.

Η Μαρία Νεφέλη πάει μπροστά
λυτρωμένη από την απεχθή έννοια του αιώνιου κύκλου.

Και μόνο με την ύπαρξη της
αποτελειώνει τους μισούς ανθρώπους.

Η Μαρία Νεφέλη ζει στους αντίποδες της Ηθικής
είναι όλο ήθος.

Όταν λέει «θα κοιμηθώ μ’ αυτόν»
εννοεί ότι θα σκοτώσει ακόμη μία φορά την Ιστορία.
Πρέπει να δει κανείς τι ενθουσιασμός που πιάνει τότε τα πουλιά.

Εξ άλλου με τον τρόπο της
διαιωνίζει τη φύση της ελιάς.
Γίνεται ανάλογα με τη στιγμή
πότε ασημένια πότε βαθυκύανη.

Η Μαρία Νεφέλη λέει:
θέλει πήδημα τίγρισσας μες στις ιδέες.
Όσο υπάρχουνε Αχαιοί θα υπάρχει μια ωραία Ελένη
κι ας είναι αλλού το χέρι αλλού ο λαιμός
Κάθε καιρός κι ο Τρωικός του πόλεμος.

Και ο Αντιφωνητής:
Γι’ αυτό και οι αντίπαλοι ολοένα
εκστρατεύουν - κοιτάξετε:
άλλοι με τις κοινωνικές τους θεωρίες
πολλοί κραδαίνοντας απλώς λουλούδια

Κάθε καιρός κι η Ελένη του.

Σάββατο 19 Μαρτίου 2011

ΤΟ ΥΠ. ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΛΕΙΝΕΙ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΟΥ 1871 ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΚΛΕΙΣΑΝ ΟΥΤΕ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΣΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΣΟΤΥΛΙ!

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ! ΤΟ ΥΠ. ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΛΕΙΝΕΙ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΟΥ 1871 ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΚΛΕΙΣΑΝ ΟΥΤΕ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΣΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΣΟΤΥΛΙ!
Ισμήνη Λέντζου

«Τις Ακροπόλεις δεν τις κλείνουν ούτε τις συγχωνεύουν», καταγγέλλει ο διευθυντής του Γενικού Λυκείου Τσοτυλίου, Δημήτρης Παλασόπουλος.
Ντροπή και μόνο ντροπή προκαλεί η πρόταση του Υπουργείου Παιδείας για συγχώνευση του ιστορικού Γενικού Λυκείου Τσοτυλίου Κοζάνης με το Γενικό Λύκειο Νεάπολης. Το σχολείο, που δεν έκλεισαν ούτε οι Τούρκοι, ιδρύθηκε το 1871 από την Μακεδονική Φιλεκπαιδευτική Αδελφότητα ομογενών από την Κωνσταντινούπολη οι οποίοι υπό την καθοδήγηση του τότε Πατριάρχη Άνθιμου πήραν ειδική άδεια από τον Σουλτάνο Αμπντούλ Αζίζ και έτσι φτιάχτηκε το πρώτο σχολείο που λειτούργησε επί τουρκοκρατίας στη Βόρειο Ελλάδα.
Όπως δήλωσε στο Newsit o Διευθυντής του σχολείου, Δημήτρης Παλασόπουλος: «Το σχολείο που έχει 62 μαθητές και 12 καθηγητές δεν ήταν καν μέσα στη διαβούλευση για συγχώνευση. Εμάς δεν μας ρώτησαν καν. Είμαστε δυσπρόσιτο σχολείο με ΦΕΚ του 2002 του Υπ. Παιδείας. Εκτός από τα παιδιά του Τσοτυλίου έρχονται σε εμάς παιδιά με δύο λεωφορεία από τα απομακρυσμένα χωριά που βρίσκονται πάνω από 30 χιλιόμετρα από το Τσοτύλι. Επίσης η περιοχή μας είναι ορεινή με 5 μήνες τουλάχιστον χειμώνα. Πριν μια εβδομάδα είχαμε 10 πόντους χιόνι και παγετό. Εγώ προσωπικά δεν θα σταματήσω τους αγώνες μέχρι να πάρουν πίσω την απόφαση αυτή, έχω ζήσει αυτό το σχολείο 32 χρόνια. Και λέω και κάτι άλλο. Οι Ακροπόλεις, έστω και αν παλιώσουν, δεν τις γκρεμίζουμε».
Οι μαθητές του Γενικού Λυκείου Τσοτυλίου στην Κοζάνη πραγματοποίησαν κατάληψη τις τελευταίες 13 ημέρες την οποία έχουν αναστείλει προσωρινά μέχρι να δουν τι θα πράξει το Υπουργείο Παιδείας.


πηγή: newsit.gr

Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΜΠΑΚΑΪΜΗ

Κατερίνας Μάτσου
ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΧΩΡΙΣ ΙΣΤΟΡΙΑ…
(Βραβείο μυθιστορήματος 2008 Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών)

Η Κατερίνα Μάτσου, Κοζανίτισσα εκ πατρός, Βοϊώτισσα εκ μητρός (από το Ντόλο), είναι δημοσιογράφος που πολλές φορές στο παρελθόν έδωσε δείγματα της ευσυνείδητης δημοσιογραφικής δουλειάς της.
Με το μυθιστόρημα αυτό όμως έκαμε την πρώτη επίσημη και θα έλεγε κανείς δυναμική παρουσία της και στο χώρο της λογοτεχνίας. Είναι από τους λίγους εκείνους λογοτέχνες που εμφανίζονται στην λογοτεχνία ξαφνικά και δυναμικά. Κάτι τέτοιο συνέβη και παλαιότερα και με τον αείμνηστο Μιχάλη Παπακωνσταντίνου, επίσης Κοζανίτη, που σε κάποια ηλικία από το χώρο των πολιτικών δοκιμίων «εισπήδησε» στο χώρο της Ιστορίας και της λογοτεχνίας. Και μας ξάφνιασε.
Το μυθιστόρημα αυτό της Κατερίνας Μάτσου είναι, όπως γράφει στον προλογικό χαιρετισμό του ο πρώην Νομάρχης Κοζάνης και τώρα Περιφερειάρχης Δ. Μακεδονίας κ. Γ. Δακής, «μια φανταστική ιστορία, ένα ταξίδι στο όνειρο και στο αδύνατο…». Είναι, θα λέγαμε, μια γοητευτική περιπλάνηση «σε μια πόλη χωρίς ιστορία» και μάλιστα σε μια εποχή που η μυθιστοριογράφος δεν έζησε. Είναι, σε τελευταία ανάλυση, μια περιπλάνηση, που ξεκινάει από μιαν ευχή και που τελικά γεμίζει ψυχικά τη μυθιστοριογράφο και ελευθερώνει τις λέξεις και τις εικόνες που ένιωθε πρωτύτερα να την κατακλύζουν. Και μαζί της η περιπλάνηση αυτή γοητεύει και τον αναγνώστη.
Το μυθιστόρημα της Κατερίνας Μάτσου, καλογραμμένο, πλούσιο σε εικόνες και άλλα και εκφραστικά μέσα, είναι μια απόδειξη ότι και μια φανταστική ιστορία στα χέρια ενός δεξιοτέχνη μπορεί να γίνει ένα γοητευτικό μυθιστόρημα, που όταν τελειώνεις την ανάγνωσή του, αισθάνεσαι πως η φανταστική αυτή περιπλάνηση σου χάρισε ένα ταξίδι στο χρόνο. Ότι «η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξίδι» και ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν», όπως θα έλεγε ο Κων. Καβάφης. Ευλογημένα όχι μόνο τα παραμύθια που γλυκαίνουν τη ζωή μας με το ψέμα τους, αλλά και τα μυθιστορήματα που μας ταξιδεύουν με τη φαντασία και γλυκαίνουν τη ζωή μας με το όνειρο.
Με το μυθιστόρημα αυτό η συμπατριώτισσα μας Κατερίνα Μάτσου πολιτογραφείται πια επίσημα στο χώρο της λογοτεχνίας. Άλλωστε, δεν είναι εύκολο πράγμα να κερδίσεις στο ξεκίνημα ένα πανελλήνιο βραβείο και να σου γίνει ευμενέστατη κριτική από καταξιωμένους φιλολόγους και συγγραφείς όπως η Τάσα Σιόμου, ο Μιχάλης Πιτένης, ο Μυλωνάς Χ. Αλέξανδρος και ο Γ. Σβώλης.
Τελειώνοντας, θεωρώ σκόπιμο να παραθέσω ένα μικρό απόσπασμα από τον «πρόλογο» της Κατερίνας Μάτσου: «Δεν προσπάθησα να γράψω μια ιστορία επιστημονικής φαντασίας. Δεν προσπαθώ να εξηγήσω με κανέναν επιστημονικό ή έστω λογικό τρόπο το ταξίδι της Λήδας στο παρελθόν… Το βιβλίο αυτό θέλει απλά να αφηγηθεί μια ιστορία. Μία ιστορία ελπίζω πέρα από τις απλές και συνηθισμένες, με απρόσμενη έναρξη, εξέλιξη και απρόσμενο φινάλε…».

Αλέξανδρος Σ. Μπακαΐμης


- Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΒΟΪΑΚΗ ΖΩΗ, Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2011, αρ.τ. 229, σελ. 28.

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΙΠΤΑΜΕΝΟΣ ΟΛΛΑΝΔΟΣ;

Για περισσότερα από εκατό χρόνια, ο θρύλος του Ιπτάμενου Ολλανδού «στοιχειώνει» τις συζητήσεις των ευρωπαίων ναυτικών. Ποια είναι όμως η ιστορία του πολυθρύλητου πλοίου-φάντασμα;
Ολόκληρη η ναυτιλιακή ιστορία είναι γεμάτη από πλοία που έφευγαν για μακρινούς προορισμούς και που ποτέ δεν έφταναν εκεί, ηττημένα από τα τρομερά στοιχεία της Φύσης. Κάποια από αυτά, σύμφωνα με το θρύλο, δεν στέριωσαν στα αβυσσαλέα νεκροταφεία που αποτελούσαν οι βυθοί των ωκεανών, αλλά συνέχισαν να διασχίζουν τις θάλασσες, στοιχειώνοντας τα πελάγη. Ο Ιπτάμενος Ολλανδός αποτελεί ζωντανό κομμάτι αυτού του στόλου - φάντασμα.
Πολλοί ήταν οι ναυτικοί εκείνοι που ορκίζονταν σε ό,τι πιο ιερό είχαν, ότι ήταν μάρτυρες μιας ακόμα εμφάνισης του πλοίου φάντασμα. Ο πιο διάσημος ανάμεσά τους ήταν ο νεαρός δούκας του Γιορκ, ο μελλοντικός βασιλιάς George V της Αγγλίας.
Ο δούκας, δεκατριών χρονών τότε, ταξίδευε ως σημαιοφόρος της Royal Navy με το πλοίο Bacchante, το οποίο πραγματοποιούσε το γύρο του κόσμου. Τη νύχτα της 11ης Ιουλίου 1881, το πλοίο βρισκόταν στα ανοιχτά των αυστραλιανών ακτών. Ένα αμυδρό φως εμφανίζεται από το πουθενά στο σκοτάδι, 200 περίπου μέτρα από το πλοίο, και μαζί μ’ αυτό ξεπροβάλλει ένα πλοίο περιτριγυρισμένο από μια τρομακτική κοκκινωπή αύρα, και «κόβει» το δρόμο στο πλοίο της Royal Navy. Τα κατάρτια του πλοίου - φάντασμα διακρίνονται πεντακάθαρα κάτω από αυτό το παράξενο φωσφορούχο φως.
Κάποιοι από το πλήρωμα τρέχουν στην πρύμνη για να δουν στα ανοιχτά το φαινόμενο που όμοιό του δεν έχουν ξαναδεί, αλλά το πλοίο εξαφανίζεται στο σκοτάδι το ίδιο μυστήρια, όπως και εμφανίσθηκε. Ο δούκας του Γιορκ, όπως και δώδεκα άλλα μέλη του πληρώματος, παρατηρούν αποσβολωμένοι το θέαμα. Ο μελλοντικός βασιλιάς George V είναι πεπεισμένος πως μόλις είδε τον θρυλικό Ιπτάμενο Ολλανδό, παρά του ότι ο τύπος του πλοίου δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Τη ίδια νύχτα, λέγεται, ο ναύτης που αντελήφθη πρώτος το πλοίο - φάντασμα έπεσε από ένα κατάρτι και σκοτώθηκε. Μερικές εβδομάδες αργότερα, ο ναύαρχος του πλοίου πεθαίνει. Για κάποιους, τα δραματικά αυτά γεγονότα συνδέονται με την περίεργη εμφάνιση του πλοίου, την οποία κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να εξηγήσει.

Ο θρύλος του πλοίου - φάντασμα που βρισκόταν υπό τη διοίκηση ενός «ιπτάμενου Ολλανδού» ξεκινά τον 17ο αιώνα, χωρίς όμως να υπάρχει πάνω σ’ αυτό πλήρης συμφωνία απόψεων. Σύμφωνα με μια διαδεδομένη άποψη, το αφεντικό του πλοίου -ο Ολλανδός - είναι ένας καπετάνιος με το όνομα Barent Fokke, ο οποίος ζει στο Άμστερνταμ γύρω στο 1650. Οι θυμοί και οι πομπές του είναι γνωστοί σε όλους τους ναυτικούς και το πλοίο του είναι εκ μακρόν το πιο γρήγορο απ’ όλα. Μπορεί να κάνει την απόσταση Άμστερνταμ - Μπατάβια σε τρεις μόλις μήνες, εκπληκτικό κατόρθωμα για την εποχή, κατόρθωμα ακατόρθωτο αν -σύμφωνα με πολλούς- δεν επέμβει ο ίδιος ο Διάβολος. Έτσι, όταν το πλοίο του εξαφανίζεται μια μέρα στη θάλασσα, γεννιέται ένας θρύλος που το θέλει να διασχίζει στους αιώνες τις θάλασσες, καταραμένο γιατί διέπραξε συμφωνία με το Διάβολο. Σύμφωνα με κάποια άλλη εκδοχή, ο καπετάνιος του καταραμένου πλοίου λεγόταν Van der Staten και τιμωρήθηκε να περιπλανιέται αιωνίως στις θάλασσες, γιατί σάλπαρε για τα ανοιχτά μια Μεγάλη Παρασκευή. Πάντως, ο πιο διαδεδομένος θρύλος είναι εκείνος που μας μιλά για έναν καπετάνιο με το όνομα Van der Decken. Με το πλοίο του κατευθύνεται από την Ολλανδία προς τις ανατολικές Ινδίες, όταν πέφτει σε μια βίαιη καταιγίδα στα ανοιχτά του ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδας. Υπερβολικά σίγουρος στο ταλέντο που έχει να οδηγεί τα πλοία και παρά τις προτροπές του πληρώματος, ο Van der Decken προκαλεί με υπεροψία τον Παντοδύναμο να βυθίσει το πλοίο αν είναι ικανός. Το πλοίο τη γλιτώνει, αλλά ο καπετάνιος, για τιμωρία που βλαστήμησε τον Παντοδύναμο, καταδικάζεται από Εκείνον να περιφέρεται αιωνίως στις θάλασσες...
Η ιστορία πλανάται προφορικά για αιώνες μέχρι που ο Γερμανός ποιητής Χάϊνριχ Χάϊνε φτιάχνει στα 1830 μια γραπτή ιστορία. Εκεί, ο περιπλανώμενος ναυτικός ελευθερώνεται από την κατάρα μέσω της αγάπης μιας γυναίκας, που δέχεται να πεθάνει για να του επιτρέψει να βρει την ειρήνη. Το πλοίο του με τα κόκκινα πανιά το καταπίνουν για πάντα τα κύματα του αρχιπελάγους.
Ο διάσημος Γερμανός συνθέτης Ρίτσαρντ Βάγκνερ θα εμπνευστεί από το κείμενο του Χάϊνε και θα συνθέσει στα 1843 την όπερά του «Το πλοίο φάντασμα».
Το 1887, το πλήρωμα του αμερικάνικου πλοίου Orion, κατευθυνόμενο από το Σαν Φρανσίσκο στην Κίνα, παρατηρεί στα ανοιχτά μπροστά του ένα παλιό τρικάταρτο ιστιοφόρο, που φωτίζεται από ένα παράξενο άσπρο φως. Για μια στιγμή το ιστιοφόρο πλησιάζει για να εξαφανιστεί ξαφνικά τη στιγμή που οι ακτίνες του φεγγαριού σκεπάζονται από σύννεφα. Αξιοσημείωτο είναι επίσης το ότι τα πανιά του είναι ορθάνοιχτα, τη στιγμή μάλιστα που φυσά ένας πολύ βίαιος άνεμος.
Το 1939, ένα παρόμοιο ιστιοφόρο γίνεται αντιληπτό από την ξηρά από μια εκατοστή ανθρώπων που βρίσκονται σε μια ακτή της Νότιας Αφρικής, στα νοτιοανατολικά του ακρωτηρίου. Το ιστιοφόρο που έχει πάντα τα πανιά του ορθάνοιχτα διασχίζει τη θάλασσα με μεγάλη ταχύτητα, παραδέρνεται μέσα σε μια δυνατή τρικυμία, πότε βυθίζεται και πότε ξαναφαίνεται, τη στιγμή που δεν υπάρχει η παραμικρή πνοή ανέμου, για να εξαφανιστεί μυστηριωδώς μπροστά στα έκπληκτα μάτια των ανθρώπων της παραλίας.
Το πλοίο φάντασμα με τα τρία κατάρτια θα θεαθεί ακόμα μια φορά στα 1942 κι έκτοτε σπανίως θα αναφερθεί κανείς με σιγουριά σε κάποια περίεργη εμφάνιση. Η εποχή των μοντέρνων πλοίων φαίνεται να έχει καταφέρει ένα μοιραίο χτύπημα στο θρύλο, όπως άλλωστε και σε έναν κάποιον ρομαντισμό για τις ιστορίες της θάλασσας...

Πέρα από το θρύλο, δύσκολα θα βρει κανείς στοιχεία που να πιστοποιούν την ύπαρξη πλοίων - φαντασμάτων. Θα μπορούσε κάποιος να κάνει λόγο για αντανάκλαση μέσα στο χρόνο. Για γεγονότα δηλαδή που συνυπάρχουν στο χώρο. Το πλοίο φάντασμα, θα μπορούσε άνετα να μην είναι κάθε φορά το ίδιο και το αυτό, αλλά κάποια διαφορετικά ανά περίπτωση ιστιοφόρα μιας συγκεκριμένης εποχής, των οποίων η αντανάκλαση γινόταν ορατή σε κάποια μεταγενέστερη εποχή. Εκείνο δηλαδή που έβλεπαν οι θαλασσοπόροι ήταν το πλοίο όπως ακριβώς υπήρχε και κινούνταν στη θάλασσα της εποχής του και όχι στη θάλασσα μέσα στην οποία έπλεαν οι ίδιοι. Αν κάποιος δηλαδή βρισκόταν πάνω στο πλοίο φάντασμα, δε θα ήταν ικανός να δει το μεταγενέστερο πλοίο, εκείνο δηλαδή του οποίοι οι ναυτικοί το κοιτούσαν έκπληκτοι! Κι αυτό διότι το παρελθόν έχει υπάρξει, το μέλλον όμως όχι. Για να το καταλάβουμε καλύτερα να αναφέρουμε το παράδειγμα μιας θερμικής φωτογραφικής μηχανής όπως εκείνης που λέγεται πως κατασκευάσθηκε πριν από χρόνια σε εργαστήριο των Η.Π.Α. και η οποία μπορεί να φωτογραφήσει το κοντινό παρελθόν: αν φωτογραφήσουμε με μια συνηθισμένη φωτογραφική μηχανή ένα χώρο όπου βρισκόταν πριν από μισή ώρα ένα σταθμευμένο αυτοκίνητο και τώρα είναι άδειος, θα πάρουμε εμφανίζοντας τη φωτογραφία μας τον άδειο χώρο που φωτογραφήσαμε. Είναι λογικό. Αν όμως φωτογραφήσουμε το χώρο με μια υπερευαίσθητη θερμική φωτογραφική μηχανή, εκείνο που θα πάρουμε θα είναι μια αμυδρή, αλλά συγκροτημένη εικόνα από το αυτοκίνητο που υπήρξε εκεί πριν από μισή ώρα! Κι αυτό γιατί το όχημα είχε θερμότητα η οποία παρέμεινε στο χώρο για λίγο ακόμα χρόνο. Φωτογραφίζουμε δηλαδή το παρόν και βλέπουμε το παρελθόν!
Ωστόσο, στις θρυλικές επαναλαμβανόμενες εμφανίσεις του Ιπτάμενου Ολλανδού υπάρχουν κάποια χαρακτηριστικά, όπως καιρικές συνθήκες, που δεν επιτρέπουν τον αντικατοπτρισμό: τοπική ομίχλη, μια αίσθηση σκοταδιού... Ο αντικατοπτρισμός θέλει συνήθως πεντακάθαρες καιρικές συνθήκες. Αυτό δείχνει ότι ίσως και να μην επρόκειτο περί αντικατοπτρισμού. Σίγουρα, η διαστολή του χρόνου έχει κάποια σχέση με τις εμφανίσεις των πλοίων - φαντασμάτων. Είναι πολύ πιθανό κάποιες τραγωδίες, κάποια βίαια πάθη, να άφησαν σημάδια στο χώρο και να δημιούργησαν ένα μαγνητικό πεδίο σε υποατομικό επίπεδο. Είναι ενδεχομένως κι αυτοί με τον τρόπο τους κάποιοι αντικατοπτρισμοί του παρελθόντος.
Το 1928, μια ομάδα Γάλλων κινηματογραφιστών, βρέθηκε στο Μαρόκο μπροστά σε ένα εκπληκτικό θέαμα: είδαν ψηλά στον ουρανό ένα στόλο πλοίων με ανοιχτά πανιά να ταξιδεύει από τον Ατλαντικό προς το εσωτερικό της Σαχάρας. Ο στόλος πέρασε αργά στον ουρανό και χάθηκε στην έρημο. Τα πλοία φαίνονταν πάρα πολύ παλιά. Είχαν πανιά και παράξενα φλάμπουρα στα κατάρτια τους. Όταν οι φωτογράφοι συμβουλεύτηκαν ιστορικές πηγές, διαπίστωσαν ότι τα πλοία που είδαν έμοιαζαν με εκείνα που χρησιμοποιούσαν η Ισπανία και η Πορτογαλία για υπερατλαντικά ταξίδια στο 14ο αιώνα. Σύμφωνα με τα πορτογαλικά και τα ισπανικά αρχεία, οι σημαίες ήταν του ισπανικού και πορτογαλικού ναυτικού αλλά υπήρχε και ένα τούρκικο πλοίο. Ερευνώντας για την περίπτωση του τελευταίου, βρήκαν ότι μόνο μια φορά, στο 14ο αιώνα, οι ενωμένοι στόλοι της Ισπανίας και Πορτογαλίας συνόδευσαν ένα τούρκικο πλοίο στον Ατλαντικό...


http://news.pathfinder.gr/periscopio/flying_dutchman.html

ΘΑ ΠΑΛΕΨΩ! ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ!

Είμαι 26. Γυναίκα. ΕΛΛΗΝΙΔΑ. Με όλα τα γράμματα κεφαλαία. Όχι μόνο γιατί γεννήθηκα σε μια χώρα που έτυχε να την λένε Ελλάδα, αλλά γιατί το νιώθω.
Είμαι 26. Γυναίκα. ΕΛΛΗΝΙΔΑ. Ναι, είμαι ακόμα από αυτούς που όταν ακούν τον Εθνικό Ύμνο κλαίνε. Αλήθεια, δεν θυμάμαι πότε τον άκουσα για τελευταία φορά… Είμαι από αυτούς που ανατριχιάζουν όταν βλέπουν την Ελληνική Σημαία να κυματίζει. Δεν θυμάμαι πότε την είδα τελευταία φορά περήφανη στον ιστό της… Είμαι από αυτούς που πιστεύουν στην ισότητα και στην δημοκρατία. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσα ίση με τον διπλανό μου και ελεύθερη να πω και να πράξω αυτά που θέλω.
Είμαι 26. Γυναίκα. ΕΛΛΗΝΙΔΑ. Ναι, λυπάμαι, όταν βλέπω μετανάστες στα φανάρια, παιδιά να ζητιανεύουν, άτομα να κλέβουν και να σκοτώνουν για μια μπουκιά φαΐ. Αλλά ΟΧΙ, δεν δέχομαι Τούρκους πάνω από τα νησιά μου και στη Θράκη μου, Αλβανούς, Πακιστανούς και όλων των άλλων εθνικοτήτων ανθρώπους να έχουν ίσα δικαιώματα με εμένα. ΟΧΙ, κύριοι! Δεν είμαστε ίσοι!
Με λέω ΕΛΛΗΝΙΔΑ, γιατί έτσι νιώθω. Κανείς ξένος δεν νιώθει έτσι. Μερικές φόρες, ούτε και κάποιοι «Έλληνες». Με λέω ΕΛΛΗΝΙΔΑ γιατί πεθαίνω αύριο το πρωί για την χώρα μου. Κανείς μη Έλληνας δεν πρόκειται να το κάνει αυτό. Με λέω ΕΛΛΗΝΙΔΑ γιατί δεν πρόκειται να μεταναστεύσω και θα μείνω εδώ να πολεμήσω για την πατρίδα μου μέχρι μέχρι τέλους. Κανείς ξένος δεν έχει όνειρο ζωής να πεθάνει εδώ. Αν εσείς πάλι, θέλετε να με πείτε ρατσίστρια, έχετε το ελεύθερο!
Είμαι 26. Γυναίκα. ΕΛΛΗΝΙΔΑ. Και ορκίζομαι ενώπιον σας, ότι από αύριο θα «πολεμήσω» για την χώρα μου. Θα πολεμήσω για τους γονείς μου, γιατί ΚΥΡΙΟΙ, δεν αντέχω να τους βλέπω πια μαραζωμένους! Θα πολεμήσω για τους φίλους μου, γιατί μαζί τους είμαι ευτυχισμένη. Θα πολεμήσω για τα παιδία, που ονειρεύομαι να αποκτήσω, γιατί θέλω να έχουν κάτι να πολεμήσουν και αυτά.
Είμαι 26, ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΔΑ. Και είμαι περήφανη γι’ αυτό! Το μόνο που μου λείπει είναι να κοιμάμαι χαρούμενη το βράδυ... Και θα το κάνω! Σας το ορκίζομαι!


http://politrella.blogspot.com/2010/11/blog-post_6619.html#more

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ

«Η σκανδινα-βία είναι μια πράξη που κάθε πολιτισμένος άνθρωπος... πρέπει να αποφεύγει».
(Από γυμνάσιο της Λάρνακας Κύπρου)

«Εσπεριδοειδή σαν τα πορτοκάλια είναι και τα μαντολίνια, αλλά πιο μικρά και με φλούδα που βγαίνει εύκολα».
(Από γυμνάσιο της Αθήνας, 1992 )

«Η επετηρίδα είναι αυτό που βγάζουμε στα μαλλιά μας άμα δεν λουζόμαστε συχνά».

«Ο μισογύνης είναι τέρας μυθολογικόν, μισός γυναίκα και μισός άλλο πράμα, απερίγραπτης ασχήμιας και τελείως εξαγριωμένος με την κατάστασή του ».
(Από γυμνάσιο της Θεσπρωτίας, 1991)

«Το φοβερότερο όπλο των αρχαίων Αράβων ήταν ο Ευνούχος».

«Ο Κωνσταντίνος Καντάφης ήτανε Έλληνας ποιητής που γεννήθηκε στη Λιβύη της Αλεξάνδρειας».

«Οι Έλληνες εφεύρεσαν τη γεωμετρία για να αποφύγουνε την άλγεβρα που ήτανε αράπικη».

«Στην αρχαία εποχή δεν υπήρχαν ξένες χώρες γι’ αυτό δεν έχουν βρει οι αρχαιολόγοι αρχαία διαβατήρια».

«Όταν ο Οδυσσέας γύρισε πίσω στην Ιθάκη, βρήκε τους είκοσι ανεμιστήρες και την Πηνελόπη να τους δουλεύει στο φουλ».
(Από διαγώνισμα στην Ιστορία, γυμνάσιο της Κορινθίας, 1989)

«Όταν ο Χριστός ήτανε μικρός, ο πατέρας του ο μαραγκός Ιωσήθ, τον φώναζε Χρηστάκη».

«Ο Λεωνίδας και οι Τριακόσιοι του ηττήθηκαν γιατί οι Θερμοπύλες ήτανε πολυπληθέστεροι σε αριθμό».

«Την Οδύσσεια της έγραψε ο Οδυσσέας. Την Ιλιάδα ο Ηλιάδης».
(Από διαγώνισμα Β΄ τάξης γυμνασίου της Λαμίας, 1969)

«Η γυναίκα του Τσάρου λεγότανε Τσάρα. Η κόρη του τσατσάρα. Ο γιος του Νορέγιεφ».

«Η μάνα του Ρασπούτιν ήτανε η ρασπουτάνα, τεραστίων διαστάσεων Ρωσίδα της Σιβηρίας».
(Από γυμνάσιο της Καρδίτσας, 1991)

«Η Παραφίνη ήτανε η θεά που προστάτευε τα Χερουφίμια και τα Σεραφίμια».
(Από διαγώνισμα στα θρησκευτικά, γυμνάσιο της Κορίνθου, 1990)

«Πρωτεύουσα της Κεϋλάνης είναι η Λιπτον Τι».

«Ο Κορινθιακός Κόλπος ευρίσκεται τελείως κατά μήκος».
(Από γυμνάσιο της Πάτρας, 1988)

«Το τετράγωνο της υποτείνουσας ισούται, αλλά όχι πάντοτε».
(Από γυμνάσιο της Καλαμάτας, 1991)

«Η κυριότερη αιτία της εξάτμισης είναι η φωτιά κάτω από το κατσαρολάκι».

«Η βαρύτητα είναι πιο δυνατή το φθινόπωρο. Τότε βλέπουμε τα μήλα να πέφτουν ομαδικά».

«Το παιδί που οι γονείς του είναι από την Ύδρα, λέγεται Υδρογόνο».

«Το νερό ανακατεύεται με όλα τα υγρά, εκτός από το αίμα. Υπάρχει και παροιμία γι’ αυτό».

http://24wro.blogspot.com/2010/11/blog-post_8224.html#ixzz16ISyuptm

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ… ΣΑΡΔΑΜ

Πρόκειται για λεκτικό ολίσθημα όπου ο ηθοποιός, εκφωνητής ή οιοσδήποτε κοινός θνητός... γλωσσεύει την μπέρδα του και μιλάει με αναγραμματισμούς. Σαρδάμ κάνουμε όλοι και μάλιστα μερικά από αυτά είναι και απολαυστικά. Από πού όμως μας έρχεται η λέξη;
Το λήμμα οφείλεται στον παλαιό ηθοποιό και σκηνοθέτη Αχιλλέα Μαδρά, ο οποίος μονίμως μπέρδευε τις συλλαβές του. Σε μια πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα πράξη αυτοσαρκασμού έπλασε την λέξη σαρδάμ, που αποτελεί αναγραμματισμό του επώνυμου του.
Συγκεκριμένα, η πρώτη ελληνική κινηματογραφική ταινία, γυρίστηκε από τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Αχιλλέα Μαδρά, ο οποίος γεννήθηκε το 1875 στην Κωνσταντινούπολη. Ο ίδιος κάνοντας έναν αναγραμματισμό του επωνύμου του έγινε Σαρδάμ. Σατιρίζοντας τον εαυτό του για τα πολλά μπερδέματα και λάθη στις λέξεις που έκανε, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων σκέφτηκε να τους δώσει το όνομα του. Έτσι λοιπόν ο αναγραμματισμός του ονόματος του, μας έδωσε μια καινούρια λέξη που χρησιμοποιείται σχεδόν από όλους. Οι τηγανιτές πατάτες γίνονται πατατιτές τηγάνες, το ψητό κοτόπουλο γίνεται ψητόπουλο κοτό, τα σιγαρέτα Παπαστράτος γίνονται σιγαστράτος Παπαρέττα, η δε δύστυχη μανούλα μας γίνεται μουνίλα μας.
Σε αντίθεση με άλλης μορφής μαργαριτάρια, τα σαρδάμ δεν οφείλονται πάντα σε ημιμάθεια και ηλιθιότητα, αλλά σε τρακ και στην κακιά ώρα.


http://24wro.blogspot.com/2010/11/blog-post_9355.html

Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

8 ΜΑΡΤΙΟΥ : ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

ΜΙΑ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΜΕ ΙΣΤΟΡΙΑ
της Κατερίνας Μ. Μάτσου

• Στις 8 Μαρτίου 1857 στη Νέα Υόρκη οι εργάτριες ενός εργοστασίου κλωστοϋφαντουργίας οργάνωσαν την πρώτη μεγάλη οργανωμένη απεργία διεκδικώντας ίση αμοιβή για ίσες ώρες δουλειάς με τους άνδρες συναδέλφους τους. Η απεργία διαλύθηκε βίαια από την αστυνομία της πόλης.
• Στις 8 Μαρτίου 1887 στην Ελλάδα μία ομάδα από λόγιες γυναίκες της εποχής κυκλοφορεί ένα περιοδικό με τίτλο «Εφημερίς των κυριών», για να ακουσθεί καλύτερα η φωνή της Ελληνίδας και τα αιτήματά της. Υπεύθυνη στα δύο πρώτα τεύχη ήταν η Εύα Πρέναρ και από το τρίτο φύλλο η Καλλιρρόη Παρρέν, η μεγάλη αυτή Ελληνίδα που αγωνίστηκε σθεναρά, μέχρι το τέλος της ζωής της, για τα δικαιώματα της γυναίκας.
• Το Φλεβάρη του 1917 στην τσαρική Ρωσία εργάτριες διαδηλώνουν ζητώντας «ψωμί και ειρήνη», αποδεικνύοντας τη συμπόρευση τους με το επαναστατικό κίνημα της εποχής και πυροδοτώντας την επανάσταση του Φεβρουαρίου. Λίγες μέρες μετά ο τσάρος παραιτείται και η προσωρινή κυβέρνηση της Ρωσίας δίνει στις γυναίκες δικαίωμα ψήφου. Ήταν 23 Φεβρουαρίου με το Ιουλιανό Ημερολόγιο, που ακολουθεί η Ρωσία, 8 Μαρτίου για την υπόλοιπη Ευρώπη.

ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ…
• Στην Κίνα οι γυναίκες θεωρούνταν άψυχα όντα και δεν τους επιτρέπονταν να λατρεύουν το θεό. Η Κινέζα ήταν υποχρεωμένη να λατρεύει τον άνδρα της, που στο πρόσωπο του έβλεπε κάτι παραπάνω από θεό, ενώ εκείνος είχε το δικαίωμα να τη διώχνει για ασήμαντες αφορμές, όπως π.χ. η φλυαρία της.
• Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης γυναίκες πραγματοποίησαν πορεία ως τις Βερσαλλίες, ζητώντας δικαίωμα ψήφου, ενώ η πρώτη Γαλλίδα «σουφραζέτα» οδηγήθηκε στη γκιλοτίνα.
• Το 1792 η Ολλανδή Έτα Παλμ, μία από τις πρώτες φεμινίστριες, απαιτεί το δικαίωμα της γυναίκας στο διαζύγιο.
• Η συγγραφή δεν εθεωρείτο καθόλου ευυπόληπτο επάγγελμα για μια γυναίκα στον 19ο αιώνα. Μια γυναίκα συγγραφέας ήταν συχνά υποχρεωμένη να υπογράφει με ανδρικό ονοματεπώνυμο, αν ήθελε να δει το έργο της δημοσιευμένο, όπως η σύντροφος του Σοπέν, Ωρόρ Ντυντεβάν, που υπέγραφε τα λογοτεχνήματα της ως Ζωρζ Σαντ, το ανδρικό ψευδώνυμο με το οποίο έμεινε στην ιστορία.
• Η πρώτη χώρα που παραχώρησε δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες ήταν η Νέα Ζηλανδία το 1895.
…ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
• Η Μυτιλήνη, η πατρίδα της Σαπφούς, ήταν η μόνη πολιτεία στην αρχαία Ελλάδα, όπου οι γυναίκες είχαν πολλά δικαιώματα και η μόρφωση τους δε θεωρούνταν ντροπή. Στη δημοκρατική Αθήνα η γυναίκα, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, βρισκόταν ασφαλώς «σε καλύτερη θέση από το δούλο, αλλά σε πολύ χειρότερη από τον άνδρα», ενώ στην αρχαία Σπάρτη δινόταν ιδιαίτερη έμφαση στη μόρφωση και στην ανατροφή των γυναικών, αφού αυτές θα γινόταν οι μητέρες του Σπαρτιάτη πολεμιστή.
• Η πρώτη Ελληνίδα φοιτήτρια ήταν η Ιωάννα Στεφανοπούλου το 1890.
• Στη διάρκεια της δικτατορίας του Πάγκαλου αστυνομικές δυνάμεις στους δρόμους μετρούσαν το μάκρος της …φούστας των γυναικών!
• Η Καλλιρρόη Παρρέν ήταν η πρώτη γυναίκα, που τιμήθηκε από την Aκαδημία Αθηνών το 1936 για τα 50 χρόνια προσφοράς της, όπως η δημιουργία του Λυκείου Ελληνίδων. Στις 16 Ιανουαρίου 1940 το ελληνικό κράτος την αποχαιρέτησε με τιμές αρχηγού κράτους.
• Το 1919 ο Όμιλός των Ελληνίδων Σοσιαλιστριών καλεί τις γυναίκες της Αθήνας και του Πειραιά σε σύσκεψη για να συζητηθεί το θέμα της παροχής ψήφου στις γυναίκες.
• Το 1930, μετά από σκληρούς αγώνες των γυναικών σε όλη την Ελλάδα και ύστερα από πολλές συζητήσεις και παλινωδίες στον πολιτικό χώρο, δίνεται στην Ελληνίδα το δικαίωμα ψήφου υπό όρους. Σύμφωνα μ’ αυτούς δικαίωμα ψήφου έχουν οι γυναίκες μόνο για τις δημοτικές εκλογές, μόνο στη διαδικασία του εκλέγειν και όχι του εκλέγεσθαι, μόνο οι εγγράμματες και μόνο όσες ήταν άνω των 30 χρόνων, όταν το 70% των γυναικών στην Ελλάδα άνω των 30 ετών ήταν αναλφάβητες!
• Στις δημοτικές εκλογές του 1934, στις πρώτες στην ιστορία του τόπου, όπου οι γυναίκες έστω και υπό όρους, είχαν το δικαίωμα ψήφου, ψήφισαν μόνο 240 γυναίκες σε όλη την Ελλάδα.
• Πλήρες δικαίωμα ψήφου η Ελληνίδα απέκτησε το 1953.
• Το 1956 εκλέγονται οι πρώτες βουλευτίνες στην ελληνική βουλή. Είναι η Λίνα Τσαλδάρη, υποψήφια της Ε.Ρ.Ε. και η Βάσω Θανασέκου της Αριστεράς. Δύο από τις συνολικά 16 υποψήφιες.
• Η χώρα μας κατέχει σήμερα την επίζηλη 20η θέση στον κόσμο σε σχέση με τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των γυναικών.
• Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας καθιερώθηκε μετά από πρόταση της Γερμανίδας σοσιαλίστριας Clara Setkin το 1910 κατά τη διάρκεια της Δευτέρας Διεθνούς Διάσκεψης Σοσιαλιστριών στην Κοπεγχάγη. Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών καθιέρωσε το 1977 την 8η Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα της Γυναίκας και τη Διεθνή Ειρήνη.

Οι γυναίκες σήμερα, στην αυγή του 21ου αιώνα, ψάχνουν για τελείως καινούργιους, γνήσιους δρόμους. Ψάχνουν το αυθεντικό τους πρόσωπο, που χάθηκε αιώνες πριν, πάνω στη γένεση τους και στη γένεση του ανθρώπινου πολιτισμού.

Κοζάνη, Μάρτιος 2011

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

Ο ΟΡΚΟΣ ΤΩΝ SOURD GAMERS

Όρκο στο Μαμάτσιο δίνω να παλέψω
και να μην κιοτέψω, ούτε να χεστώ.
Μπάρες και αγγούρια μόνος να πηδήξω
τσάκνα να λυγίσω ντβάρια να ριχτώ.

Κι αν στον πάτο τύχει
πόντο να μην πιάσω
ντιπ δε θα το μάσω
σπίτι να κλειστώ.

Ως γενναίος σιούρδος
θα ζητοκραυγάσω
και για να ξεσκάσω
ένα νες θα πιω.

Κι αν τον όρκο τούτο
τύχει να προδώσω
στη ζωή μη σώσω
το Ρουβά να δω!

Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011

Ο «ΜΑΡΤΗΣ» ΕΝΑ ΠΑΜΠΑΛΑΙΟ ΕΘΙΜΟ, ΜΕ ΒΑΛΚΑΝΙΚΗ ΔΙΑΣΠΟΡΑ

Πιστεύεται ότι έχει τις ρίζες του στην Αρχαία Ελλάδα, και συγκεκριμένα στα Ελευσίνια Μυστήρια. Οι μύστες των Ελευσίνιων Μυστηρίων έδεναν μια κλωστή, την «Κρόκη», στο δεξί τους χέρι και το αριστερό τους πόδι.
Από τη 1η ως τις 31 του Μάρτη, τα παιδιά φορούν στον καρπό του χεριού τους ένα βραχιολάκι, φτιαγμένο από στριμμένη άσπρη και κόκκινη κλωστή, τον «Μάρτη» ή «Μαρτιά». Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, ο «Μάρτης» προστατεύει τα πρόσωπα των παιδιών από τον πρώτο ήλιο της Άνοιξης, για να μην καούν. Τον φτιάχνουν την τελευταία μέρα του Φλεβάρη και τον φορούν την πρώτη μέρα του Μάρτη, πριν βγουν από το σπίτι.
Σε μερικές περιοχές ο Μάρτης φοριέται στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού σαν δαχτυλίδι για να μην σκοντάφτει ο κάτοχός του. Το βραχιολάκι αυτό το βγάζουν στο τέλος του μήνα, ή το αφήνουν πάνω στις τριανταφυλλιές όταν δουν το πρώτο χελιδόνι, για να τον πάρουν τα πουλιά και να χτίσουν τη φωλιά τους.

«ΜΑΡΤΗΣ» ΔΙΑΒΑΛΚΑΝΙΚΟ ΕΘΙΜΟ
Το έθιμο του Μάρτη γιορτάζεται ίδιο και απαράλλαχτο στα Σκόπια με την ονομασία «Μάρτινκα» και στην Αλβανία ως «Βερόρε». Οι κάτοικοι των δυο γειτονικών μας χωρών φορούν βραχιόλια από κόκκινη και άσπρη κλωστή για να μην τους «πιάσει» ο ήλιος, τα οποία και βγάζουν στα τέλη του μήνα ή όταν δουν το πρώτο χελιδόνι. Άλλοι πάλι, δένουν τον «Μάρτη» σε κάποιο καρποφόρο δέντρο, ώστε να του χαρίσουν ανθοφορία, ενώ μερικοί τον τοποθετούν κάτω από μια πέτρα κι αν την επόμενη ημέρα βρουν δίπλα της ένα σκουλήκι, σημαίνει ότι η υπόλοιπη χρονιά θα είναι πολύ καλή.
Τηρώντας παραδόσεις και έθιμα αιώνων, οι Βούλγαροι, την πρώτη ημέρα του Μάρτη, φορούν στο πέτο τους στολίδια φτιαγμένα από άσπρες και κόκκινες κλωστές που αποκαλούνται «Μαρτενίτσα». Σε ορισμένες περιοχές της Βουλγαρίας, οι κάτοικοι τοποθετούν έξω από τα σπίτια τους ένα κομμάτι κόκκινου υφάσματος για να μην τους «κάψει η γιαγιά Μάρτα» (Μπάμπα Μάρτα, στα βουλγαρικά), που είναι η θηλυκή προσωποποίηση του μήνα Μάρτη. Η «Μαρτενίτσα» λειτουργεί στη συνείδηση του βουλγαρικού λαού ως φυλαχτό, το οποίο μάλιστα είθισται να προσφέρεται ως δώρο μεταξύ των μελών της οικογένειας, συνοδευόμενο από ευχές για υγεία και ευημερία.
Το ασπροκόκκινο στολίδι της 1ης του Μάρτη φέρει στα ρουμανικά την ονομασία «Μαρτιζόρ». Η κόκκινη κλωστή συμβολίζει την αγάπη για το ωραίο και η άσπρη την αγνότητα του φυτού χιονόφιλος, που ανθίζει τον Μάρτιο και είναι στενά συνδεδεμένο με αρκετά έθιμα και παραδόσεις της Ρουμανίας. Σύμφωνα με την μυθολογία, ο Θεός - Ήλιος μεταμορφώθηκε σε νεαρό άνδρα και κατέβηκε στη Γη για να πάρει μέρος σε μια γιορτή. Τον απήγαγε, όμως, ένας δράκος, με αποτέλεσμα να χαθεί και να βυθιστεί ο κόσμος στο σκοτάδι.
Μια ημέρα ένας νεαρός, μαζί με τους συντρόφους του σκότωσε τον δράκο και απελευθέρωσε τον Ήλιο, φέροντας την άνοιξη. Ο νεαρός έχασε τη ζωή του και το αίμα του -λέει ο μύθος- έβαψε κόκκινο το χιόνι. Από τότε, συνηθίζεται την 1η του Μάρτη όλοι οι νεαροί να πλέκουν το «Μαρτισόρ», με κόκκινη κλωστή που συμβολίζει το αίμα του νεαρού άνδρα και την αγάπη προς τη θυσία και άσπρη που συμβολίζει την αγνότητα.


http://www.facebook.com/home.php#!/notes/Τάκης-Παπαθανασίου/Δεν-βάλατε-Μάρτη-Θα-σας-956/10150113863821009

ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΤΩΝ Η.Π.Α.

Σήμερα μπορεί να φαίνεται αδιανόητο, κάποτε όμως οι ερευνητές που εργάζονταν για την αμερικανική κυβέρνηση δεν δίσταζαν να πειραματίζονται σε κρατούμενους και τρόφιμους ιδρυμάτων, συνήθως εν αγνοία τους. Το σκοτεινό παρελθόν της ιατρικής έρευνας έρχεται τώρα στο φως από το Associated Press.
Οι περισσότερες από 40 έρευνες που αποκαλύπτει το πρακτορείο πραγματοποιήθηκαν πριν από 40 έως 80 χρόνια -ακόμα και μετά την καταδίκη των γιατρών ναζί που πειραματίζονταν σε Εβραίους.
Το θέμα αναμένεται να συζητηθεί σε συνεδρίασης μιας επιτροπής Βιοηθικής που διόρισε η αμερικανική κυβέρνηση. Αφορμή για τη συνεδρίαση ήταν η πρόσφατη αποκάλυψη για μια έρευνα που πραγματοποιήθηκε πριν από 65 χρόνια, όταν ομοσπονδιακοί γιατροί μόλυναν εσκεμμένα με σύφιλη κρατούμενους στη Γουατεμάλα.
Όλες οι έρευνες που αποκαλύπτει τώρα το AP παραβιάζουν την αρχή της Ιατρικής «ου βλάψεις». Ορισμένες μάλιστα δεν φαίνονται να είχαν κάποια πρακτική χρησιμότητα, πέρα από το να ικανοποιήσουν την αρρωστημένη περιέργεια των ερευνητών.
Μερικά παραδείγματα:
• Σε ομοσπονδιακή μελέτη του 1942, ένα πειραματικό εμβόλιο κατά της γρίπης χορηγήθηκε σε τρόφιμους ψυχιατρικού ασύλου, οι οποίοι αργότερα εκτέθηκαν εσκεμμένα στον ιό. Ένας από τους ερευνητές ήταν ο Δρ Τζόνας Σολκ, ο οποίος έγινε διάσημος μια δεκαετία αργότερα, ως εφευρέτης του εμβολίου κατά της πολιομυελίτιδας.
• Σε μελέτες που πραγματοποιήθηκαν με ομοσπονδιακή χρηματοδότηση τη δεκαετία του 1940, τρόφιμοι ψυχιατρικών κλινικών στο Κονέκτικατ μολύνθηκαν με ηπατίτιδα. Επικεφαλής των πειραμάτων ήταν ο Δρ Πολ Χέιβενς ο νεώτερος, ένας από τους πρώτους επιστήμονες που αναγνώρισε τους διαφορετικούς τύπους ηπατίτιδας.
• Στα μέσα της δεκαετίας του 1940, κρατούμενοι σωφρονιστικού ιδρύματος στο Δυτικό Κόκσακι κλήθηκαν να καταπιούν αφιλτράριστο εναιώρημα από κόπρανα. Στόχος ήταν να μελετηθεί ο τρόπος μετάδοσης μιας θανατηφόρου γαστρεντερίτιδας. Δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι οι τρόφιμοι γνώριζαν σε τι υποβάλλονταν, ή αν ανταμείφθηκαν για την προσφορά τους.
• Έρευνα στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα την ίδια περίοδο μόλυνε 11 δημόσιους υπάλληλους με ελονοσία. Ορισμένοι μάλιστα υποβλήθηκαν σε κοπιαστική χειρωνακτική εργασία, και έχασαν κατά μέσο όρο επτά κιλά. Ένας από τους ερευνητές ήταν ο διατροφολόγος Άνσελ Κις, ο οποίος αργότερα διαμόρφωσε το διαιτολόγιο του αμερικανικού στρατού και προώθησε την ιδέα της μεσογειακής δίαιτας.
• Τη δεκαετία του 1950, έρευνα για λογαριασμό της κυβέρνησης μόλυνε 24 κρατούμενους στην Ατλάντα με γονόρροια. Το βακτήριο διοχετεύθηκε απευθείας μέσω της ουρήθρας. Η μελέτη δημοσιεύτηκε στην Επιθεώρηση του Αμερικανικού Ιατρικού Συλλόγου, χωρίς να διευκρινίζονται οι συνθήκες του πειράματος.
• To 1919, ο Λ.Λ Στάνλεϊ, γιατρός στη φυλακή του Σαν Κουέντιν, προσπάθησε να αναζωογονήσει ηλικιωμένους άνδρες μεταμοσχεύοντάς τους όρχεις από ζώα και από νεκρούς θανατοποινίτες. Δημοσίευμα της Washington Post το Νοέμβριο του 1919 έκανε λόγο για πειράματα που θα αποκάλυπταν την «Πηγή της Νεότητας».
Η αρχή του τέλους για αυτού του είδους τα ανήθικα πειράματα ήρθε με τρεις αποκαλύψεις τη δεκαετία του 1960:
• Η πρώτη ήρθε στο φως το 1963. Οι ερευνητές έκαναν ενέσεις με καρκινικά κύτταρα σε 19 ηλικιωμένους και ανήμπορους ασθενείς στο Εβραϊκό Νοσοκομείο Χρόνιων Νοσημάτων στη Νέα Υόρκη. Ο δικηγόρος Ουίλιαμ Χάιμαν, μέλος του διοικητικού συμβουλίου του νοσοκομείου, αντέδρασε στην έρευνα και ανάγκασε τη διοίκηση να δεσμευτεί ότι θα ζητά τη συγκατάθεση των ασθενών.
• Η δεύτερη αποκάλυψη αφορούσε πειράματα που πραγματοποιήθηκαν το διάστημα 1963-66 σε σχολείο της Νέας Υόρκης για παιδιά με νοητικά προβλήματα. Τα παιδιά μολύνθηκαν εσκεμμένα με ηπατίτιδα προκειμένου να μελετηθεί η δράση ενός υποψήφιου φαρμάκου, της γ-σφαιρίνης.
• Το τέλος της ανήθικης έρευνας φέρεται να ήρθε το 1972 με τη διαβόητη μελέτη του Τάσκετζι: Γιατροί στην Αλαμπάμα παρακολούθησαν 600 Αφροαμερικανούς, οι οποίοι έπασχαν από σύφιλη, αλλά δεν τους προσφέρθηκε θεραπεία με αντιβιοτικά.
Γεγονός είναι ότι οι αντιλήψεις για την ιατρική έρευνα ήταν πολύ διαφορετικές στο παρελθόν, όταν τα λοιμώδη νοσήματα σκότωναν περισσότερους ανθρώπους από ό,τι σήμερα. «Υπήρχε τότε μια διαφορετική αντίληψη -που δεν υπάρχει σήμερα- ότι η θυσία για το καλό του έθνους ήταν σημαντική» σχολιάζει η Λόρα Σταρκ, καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Wesleyan, η οποία γράφει βιβλίο για τα σκοτεινά ομοσπονδιακά πειράματα.
Σήμερα, τέτοιου είδους έρευνες είναι δύσκολο έως αδύνατο να πραγματοποιηθούν και να παραμείνουν στο σκοτάδι: τα ΜΜΕ είναι πιο ευαισθητοποιημένα, και οι ερευνητές είναι υποχρεωμένοι να ακολουθούν κανόνες και να ζητούν άδεια από επιτροπές Βιοηθικής.
Γεγονός όμως είναι ότι πολλές αμερικανικές μελέτες διεξάγονται σε άλλες χώρες, και πολλές από αυτές δεν ελέγχονται ποτέ.
Μετά την πρόσφατη απολογία των Η.Π.Α. για όσα συνέβησαν στη Γουατεμάλα πριν από 65 χρόνια, η επιτροπή Βιοηθικής του Μπαράκ Ομπάμα αναμένεται να υποβάλει έκθεση για τα πειράματα αυτά έως το Σεπτέμβριο.


http://logioshermes.blogspot.com/2011/03/blog-post_03.html