Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011


Ο ΜΥΘΟΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΪ-ΒΑΣΙΛΗ

της Κατερίνας Μ. Μάτσου

Την 1η Ιανουαρίου του 379 μ.Χ. πεθαίνει στην Καισάρεια της Καππαδοκίας, σε ηλικία μόλις 49 χρόνων, ο Μέγας Βασίλειος. Οι σύγχρονοί του, ενώ ζούσε ακόμη, τον ονόμασαν Μέγα, τόσο για την πίστη, τη σοφία και τη σωφροσύνη του, όσο και για τη φιλανθρωπία και τη γενναιοδωρία του. Κατά τη διάρκεια της θητείας του ως Μητροπολίτης Καισάρειας, εκτός από τη δριμεία μάχη του εναντίον του αρειανισμού με λόγους και συγγράμματα, μερίμνησε να χτιστούν παντού νοσοκομεία, φτωχοκομεία, ορφανοτροφεία και γηροκομεία και φρόντιζε πάντα όσους είχαν την ανάγκη του. Καταγόταν από πλούσια οικογένεια, μα πέθανε πάμφτωχος, έχοντας σπαταλήσει όλη την περιουσία του για τη φροντίδα του ποιμνίου του. Η εκκλησία τον ανακήρυξε AΓΙΟ και ΜΕΓΑ και καθιέρωσε τη γιορτή του την ημέρα του θανάτου του, την 1η Ιανουαρίου και μαζί τη δημιουργία του θρύλου του Αϊ-Βασίλη των Ελλήνων.

Ο ΑΪ-ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΩΡΩΝ
Ο χριστουγεννιάτικος Αϊ-Βασίλης αποτελεί σήμερα μια διεθνή λαογραφική μορφή, η οποία διανέμει δώρα σε παιδιά και ενηλίκους, που υπήρξαν καλοί κατά τη διάρκεια του έτους. Είναι κυρίαρχο πρόσωπο του εορτασμού των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Η γνωστή μορφή με την κόκκινη στολή, τη λευκή γενειάδα, πάντα χαμογελαστός, με το σάκο του γεμάτο δώρα, πάνω σε έλκηθρο που το σέρνουν ζωηρά ελάφια ή τάρανδοι αποτελεί σήμερα σε παγκόσμια κλίμακα τον πλέον αγαπημένο ήρωα των παιδιών τις ημέρες των εορτών, ακόμη και σε χώρες μη χριστιανικές. Ξεκινά κάθε χρόνο από κάποια άγνωστη χώρα του παγωμένου Βορρά για να χαρίσει δώρα και χαρά σ’ όλα τα παιδιά της γης.
Είναι ακριβώς ο ίδιος ο Father Christmas, ο Πατέρας Χριστούγεννα των Άγγλων, ο Περ Νοέλ των Γάλλων, ο Σίντερ-Κλάας των Ολλανδών, ο Βάιναχτσμαν των Γερμανών, ο Λαμ-Κουνγκ-Κουνγκ (= ο Καλός γερο-πατέρας) των Κινέζων, ο Χοτέισο των Ιαπώνων.
Η παράδοση αυτή έχει τις ρίζες της στη γιορτή του Χειμερινού Ηλιοστασίου, που γιόρταζαν, από την προϊστορική ακόμη εποχή, όλοι σχεδόν οι λαοί της Βόρειας και Δυτικής Ευρώπης. Τη μέρα εκείνη οι άρχοντες κάθε τόπου συνήθιζαν να γιορτάζουν μαζί με τους υπηκόους τους στους δρόμους, προσφέροντας δώρα στα μικρά παιδιά, φυτεύοντας και στολίζοντας αειθαλή δένδρα και φτιάχνοντας στεφάνια από τα κλωνάρια τους, σύμβολο αιώνιας ζωής. Οι αρχαίοι Ρωμαίοι στις 25 Δεκεμβρίου γιόρταζαν τα Μπρουμάλια (η λέξη υποδηλώνει τη μικρότερη ημέρα του χρόνου, dies brevissima > brevma > bruma). Σε αυτά τιμούσαν την «ημέρα της γεννήσεως του αήττητου Ήλιου» (dies natalis invicti Solis), αφού ο Ήλιος, από τις ημέρες εκείνες, έπαυε να χαμηλώνει την τροχιά του και άρχιζε να επανέρχεται ψηλά στον ουρανό θριαμβευτής, για να φέρει ξανά τη ζέστη και τη ζωή στην παγωμένη φύση. Κάποιους αιώνες αργότερα (επισήμως από τον 4ο μ.Χ. αι.) ο χριστιανισμός υιοθέτησε την ημερομηνία αλλάζοντας το τιμώμενο πρόσωπο στον «Ήλιο της Δικαιοσύνης», κατά το τροπάριο των Χριστουγέννων, Ιησού Χριστό.
Στις παραδόσεις όλων των λαών της Ευρώπης υπάρχει πάντα κάποιο μυθικό πρόσωπο -νεράιδα, ξωτικό ή θεός- που κάποια συγκεκριμένη μέρα του χρόνου και για κάποιο συγκεκριμένο λόγο μοιράζει δώρα στα μικρά παιδιά. Τέτοιος είναι ο καλοκάγαθος γίγαντας Γκαργκάν στην παράδοση των Κελτών, που κουβαλούσε πάντα ένα τεράστιο καλάθι γεμάτο δώρα και ο Γιουλετόμπεν στη Σουηδία, ένα ξωτικό που το έλκηθρό του τραβούν οι γίδες του Θορ, του θεού του κεραυνού. Στην Πολωνία τα δώρα έρχονται από τα αστέρια, ενώ στην Ουγγαρία τα φέρνουν οι άγγελοι. Στη Συρία τα φέρνει μια καμήλα στις 6 Ιανουαρίου, ενώ στην Ιταλία και στις ισπανόφωνες χώρες, τα δώρα τα φέρνει η μάγισσα Μπεφάνα, που μοίραζε δώρα στα παιδιά και αποκάλυπτε στις νέες και στους νέους μυστικά σχετικά με το μελλοντικό τους γάμο, σαν τιμωρία που αμέλησε να ακολουθήσει τους τρεις μάγους κατά την επίσκεψή τους στο νεογέννητο Χριστό και η γριά Μπαμπούσκα στη ρωσική παράδοση, που καταδικάστηκε να τριγυρνάει την ημέρα των Θεοφανίων και να μοιράζει δώρα στα παιδιά, επειδή έδωσε λάθος κατευθύνσεις για το δρόμο προς τη Βηθλεέμ.

Στην ευρωπαϊκή δύση το πρόσωπο του φορέα δώρων έχει ταυτιστεί με την ιστορία του Αγίου Νικολάου, αρχιεπισκόπου Μύρων, που φημιζόταν για τη γενναιοδωρία του. Τα δικά του έργα ενέπνευσαν μετά το Μεσαίωνα τη δημιουργία της μυθικής μορφής του Sinterklaas, που τιμάται στην Ολλανδία, στο Βέλγιο και στη Γερμανία. Το 12ο αιώνα Γαλλίδες καλόγριες μοίραζαν δώρα στη μνήμη του Αγίου Νικολάου, την ημέρα της επετείου του θανάτου του (6 Δεκεμβρίου). Αυτή θεωρείται η απαρχή του εθίμου στη δυτική κουλτούρα. Την ίδια εποχή γίνεται ο συγκερασμός του Αγίου με την πληθωρική σκανδιναβική θεότητα Οντίν, που διέθετε πλούσια γενειάδα και πετούσε καβάλα σε οκτάποδο άλογο.
Το όνομα Santa Claus είναι μία παράφραση του ολλανδικού ονόματος Sinterklaas, που μετέφεραν και εδραίωσαν στο Νέο Κόσμο, στο Νέο Άμστερνταμ (το πρώτο όνομα της Νέας Υόρκης) Ολλανδοί μετανάστες. Το Δεκέμβριο του 1773 και ξανά το 1774, εφημερίδα της Νέας Υόρκης αναφέρει ότι ομάδες ολλανδικών οικογενειών συγκεντρώθηκαν για να τιμήσουν την επέτειο του θανάτου του Αγίου Νικολάου. Το 1804 ο John Pintard, μέλος της New York Historical Society, στην ετήσια συγκέντρωση του συλλόγου, μοίρασε ξυλογραφίες με τη μορφή του Αγίου Νικολάου. Το φόντο της εικόνας περιλάμβανε οικείες εικόνες του αγίου και κάλτσες γεμάτες παιχνίδια και φρούτα, κρεμασμένες πάνω από ένα τζάκι. Το 1809 ο Washington Irving βοήθησε να ανεβεί η δημοτικότητα του Sinterklaas, όταν στο βιβλίο του The History of New York ανέφερε τον Άγιο Νικόλαο σαν προστάτη άγιο της Νέας Υόρκης. Το 1822 ο Αμερικανός συγγραφέας Κλέμεντ Μουρ έγραψε το ποίημα «The Night Before Christmas» για τις τρεις κόρες του. Εκεί υπάρχει η πρώτη περιγραφή του Santa Claus και της δράσης του στη σημερινή παγκόσμια εκδοχή. Το ποίημα αυτό δημοσιεύθηκε την 23η Δεκεμβρίου 1823 στην εφημερίδα Sentinel.
Η ιστορία αυτή εικονογραφήθηκε από τον πατέρα του χιουμοριστικού αμερικανικού σχεδίου Τόμας Νάστ, γερμανικής καταγωγής, που δανείστηκε για τη δημιουργία του στοιχεία από την γερμανική λαϊκή παράδοση των Χριστουγέννων, αλλά και την παραδομένη μορφή του πλανόδιου Γερμανού εμπόρου. Σύμφωνα με μία άποψη ο Άγιος Βασίλης γεννήθηκε κατά τη διάρκεια του αμερικανικού Εμφυλίου, όταν ο Νάστ εργαζόταν στο Harper’s Weekly, στο μεγαλύτερο περιοδικό της εποχής και του είχε ανατεθεί να απεικονίζει με αλληγορικές εικόνες τα δρώμενα του πολέμου. Μία από αυτές ήταν «Ο Άγιος Βασίλης στο στρατόπεδο», όπου παρουσιάζεται για πρώτη φορά ο Άγιος με τα χαρακτηριστικά ενός ευτραφούς άνδρα, ολοστρόγγυλου και ροδαλού, καλυμμένου από άστρα, ο οποίος μοίραζε δώρα σε ένα στρατόπεδο των Βορείων.
Βασισμένος στην επιτυχία που γνώρισε το έργο του το 1862, ο Νάστ συνέχισε να παράγει σχέδια του Αϊ Βασίλη κάθε Χριστούγεννα κατά την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου. Και η σύλληψή του έγινε αποδεκτή, διότι έδωσε στην παραδοσιακή ασκητική, αυστηρή και αποστεωμένη εικόνα του Father Christmas, του Pelze-Nicol και του Pere Noel, μια άλλη διάσταση που αντικατόπτριζε την αφθονία και την ευμάρεια.
Η παράδοση σύμφωνα με την οποία ο Αϊ-Βασίλης περνά μέσα από καμινάδες για να δώσει δώρα στα παιδιά προέρχεται από το ποίημα του Κλέμεντ Μούρ «Μια επίσκεψη του Αγίου Νικόλα», όπου δανείστηκε την ιδέα της καμινάδας, μαζί με την ιδέα του έλκηθρου και των οκτώ ελαφιών που το σέρνουν, από ένα φινλανδικό παραμύθι.

Ο ΑΪ-ΒΑΣΙΛΗΣ & Η COCA-COLA!
Μέχρι τη δεκαετία του 1930 η στολή του Αϊ-Βασίλη είχε τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Το 1931 ο Αμερικανός σχεδιαστής Χέιντον Σάντμπλομ, για τις ανάγκες ενός διαφημιστικού της Coca-Cola, έβαψε τη στολή του αγίου με το χαρακτηριστικό κόκκινο χρώμα του αναψυκτικού. Για να μην ξεβάψει από τότε ποτέ!

Ο ΑΪ-ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
Στην Ελλάδα και στην ορθόδοξη παράδοση το καλό πνεύμα της Πρωτοχρονιάς ταυτίστηκε εύκολα με το Μέγα Βασίλειο, το μεγάλο ιεράρχη, επίσκοπο Καισαρείας της Καππαδοκίας, κορυφαίου θεολόγου του 4ου αιώνα και ενός από τους Τρεις Ιεράρχες, προστάτες της παιδείας και των γραμμάτων.
Ο Μέγας Βασίλειος ήταν ένας βαθιά μορφωμένος και εξαιρετικά δραστήριος άνθρωπος. Γεννήθηκε το 330 στη Νεοκαισάρεια του Πόντου και από παιδί ακόμα έτυχε βαθιάς, χριστιανικής μόρφωσης. Συμπλήρωσε τις σπουδές του στην Καισάρεια, στην Κωνσταντινούπολη και αργότερα στην περίφημη Φιλοσοφική Σχολή των Αθηνών, όπου γνωρίστηκε και συνδέθηκε με στενή και ειλικρινή φιλία με το Γρηγόριο, που αργότερα έγινε επίσκοπος στη Ναζιανζό. Σπούδασε ρητορική, φιλοσοφία, αστρονομία, γεωμετρία, ιατρική, φιλολογία και φυσική στην Αθήνα και περιόδευσε στην Αίγυπτο, στη Μεσοποταμία, στην Παλαιστίνη και στην Κοίλη Συρία, για να γνωρίσει από κοντά τους ασκητές και να σπουδάσει το μοναχισμό, που τον γοήτευε πάντα. Με συντροφιά το φίλο του Γρηγόριο Ναζιανζηνό, συνέταξαν ένα απάνθισμα από τα έργα του Ωριγένη, τη «Φιλοκαλία» και τους μοναχικούς κανόνες, που αποτελούν τη βάση του ορθόδοξου μοναχισμού.
Οι ανάγκες της Εκκλησίας, που ταλαιπωρούνταν την εποχή εκείνη από την αίρεση του αρειανισμού και η απαίτηση του λαού του τον έκαναν να διακόψει το μοναχικό βίο και να χειροτονηθεί πρεσβύτερος στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Το 370 διαδέχθηκε στον επισκοπικό θρόνο το μητροπολίτη Καισάρειας Ευσέβιο. Χαρακτηριστικό ήταν το θάρρος και η τόλμη του απέναντι στον αρειανό αυτοκράτορα Ουάλη, που θέλησε να τον απειλήσει. Αφιέρωσε όλη του τη ζωή στην αντιμετώπιση σοβαρών προβλημάτων της εκκλησίας και στη φροντίδα του ποιμνίου του. Οι βαριές όμως εκκλησιαστικές και κοινωνικές φροντίδες αποδείχθηκαν αβάστακτες για τον ασκητικό και ασθενικό ιεράρχη. Ο Μέγας Βασίλειος πέθανε την 1η Ιανουαρίου του 379 σε ηλικία μόλις 49 χρόνων και πάμφτωχος. Άφησε όμως πίσω του ένα πλούσιο έργο. Εκτός από τα αμέτρητα συγγράμματά του και τη μάχη του εναντίον του αρειανισμού, έγινε γνωστός κυρίως για τη φιλανθρωπία του. Μερίμνησε να χτιστούν νοσοκομεία, φτωχοκομεία, ορφανοτροφεία και γηροκομεία και φρόντιζε πάντα όσους είχαν την ανάγκη του.

Ο Αϊ-Βασίλης των Ελλήνων απέχει πολύ από το χοντρούλη και εύθυμο Santa Claus της Βόρειας Ευρώπης. Η παράδοση και οι γραπτές μαρτυρίες τον παρουσιάζουν αδύνατο, μελαχρινό, με μαύρα γένια και γελαστό πάντα. Σύμφωνα με την παράδοση αμέσως μετά τα Χριστούγεννα ξεκινούσε πεζός μ’ ένα ραβδί στο χέρι, απ’ όπου με θαυμαστό τρόπο βλάσταιναν ή ζωντάνευαν κλαδιά και πέρδικες -σύμβολα δώρων- και περνούσε από διάφορους τόπους. Δεν έφερνε στους ανθρώπους δώρα. Τα δώρα του ήταν περισσότερο συμβολικά: η ιερατική ευλογία του και η καλή τύχη.
Από το Μέγα Βασίλειο ξεκίνησε και η παράδοση της βασιλόπιτας της Πρωτοχρονιάς. Όπως η παράδοση, αναφέρει, την εποχή που ο Μέγας Βασίλειος ήταν Επίσκοπος στην Καισάρεια, ο Έπαρχος της Καππαδοκίας πήγε στην πόλη για να εισπράξει φόρους. Οι κάτοικοι, τρομαγμένοι, ζήτησαν τη βοήθεια του ποιμενάρχη τους. Αυτός τους συμβούλεψε να φέρουν ό,τι πολύτιμο έχουν και, αφού μάζεψαν πολλά δώρα, κοσμήματα και χρυσά νομίσματα, βγήκαν μαζί με το Δεσπότη τους να προϋπαντήσουν τον Έπαρχο. Η εμφάνιση και η πειθώ του Μεγάλου Βασιλείου καταπράυνε τον Έπαρχο, ο οποίος τελικά δε θέλησε να πάρει τα δώρα. Όταν όμως προσπάθησαν να μοιράσουν πίσω στους πιστούς τα δώρα που ο καθένας είχε φέρει, ο χωρισμός αποδείχτηκε ιδιαίτερα δύσκολος, καθώς πολλοί είχαν προσφέρει όμοια κοσμήματα και όμοια νομίσματα. Τότε ο Μέγας Βασίλειος διέταξε τους πιστούς να φτιάξουν το απόγευμα του Σαββάτου πίτες και να βάλουν μέσα σε κάθε μία από ένα αντικείμενο. Την επομένη τους τις μοίρασε και, σαν από θαύμα, κάθε ένας βρήκε μέσα στην πίτα αυτό που είχε προσφέρει.
Στα ελληνικά δεδομένα η μετατροπή της μορφής του Αγίου Βασιλείου στον βορειοευρωπαίο και βορειοαμερικανό Santa Claus φαίνεται πως πέρασε στην ελληνική κοινωνία, στην αστική κυρίως τάξη, στη δεκαετία 1950-1960 από τους «συγγενείς» μετανάστες, που με τις ευχητήριες κάρτες τους εισήγαγαν και στην Ελλάδα τη νέα μορφή του Αϊ-Βασίλη.

Είτε σαν μεσαιωνικός πεζοπόρος, είτε σαν εύθυμος Santa Claus, ο Άγιος Βασίλειος, ο πρωτοχρονιάτικος δικός μας Αϊ-Βασίλης, έμεινε στην αντίληψη του λαού μας σαν ένας ανθρώπινος άγιος, που ζει και περπατά ανάμεσα μας. Ένας καλοδεχούμενος επισκέπτης, που κάθε πρώτη του χρόνου ξεκινά από την Καισάρεια της Καππαδοκίας και ταξιδεύει στον κόσμο, χαρίζοντας την ευχή του και καλή τύχη.

Κοζάνη, Δεκέμβριος 2011



ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
 Σπ. Δημητρέλη. Ιδού ο Έλληνας Αϊ Βασίλης. ΤΑ ΝΕΑ, 31/12/1994, σελ. 18.
 Στρ. Θεοδοσίου - Μ. Δανέζης. Η οδύσσεια των ημερολογίων. εκδ. ΔΙΑΥΛΟΣ. Αθήνα : 1995.
 Μάρθα Καϊτανίδη. Η Coca Cola, μαμά του Αϊ-Βασίλη. ΤΑ ΝΕΑ, 16 Δεκεμβρίου 2006, σελ. 14.
 Δημ. Σ. Λουκάτου. Χριστουγεννιάτικα και των γιορτών εκδ. ΦΙΛΙΠΠΟΤΗ. Αθήνα : 1997.
 ΜΑΛΛΙΑΡΗΣ – ΠΑΙΔΕΙΑ. Εγκυκλοπαίδεια εκδ. Μαλλιάρης-Παιδεία/Πήγασος Εκδοτική Α.Ε. Θεσσαλονίκη : 2005.
 ΠΑΠΥΡΟΣ - ΛΑΡΟΥΣ - ΜΠΡΙΤΑΝΙΚΑ. Εγκυκλοπαίδεια. εκδ. ΠΑΠΥΡΟΣ. Αθήνα : 1990.

ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ
 http://en.wikipedia.org/wiki/Saint_Basil
 http://en.wikipedia.org/wiki/Santa_Claus
 http://www.paidika.gr


ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ

ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ
ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑ ΒΑΘΗ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ
της Κατερίνας Μ. Μάτσου

Ο στολισμός του χριστουγεννιάτικου δένδρου αποτελεί ένα από τα πιο αγαπημένα και όμορφα χριστουγεννιάτικα έθιμα, που ενώνει συγγενείς και φίλους με ένα κοινό σκοπό. Ο στολισμός του έχει πλέον καθιερωθεί σε κάθε σπίτι στην Ελλάδα και παγκοσμίως, ακόμη και σε χώρες μη χριστιανικές. Οι συμβολισμοί και τα νοήματα, για μας τους Χριστιανούς, πολλά. Στην βάση του τοποθετείται συνήθως η φάτνη, που αναπαριστά τη γέννηση του Χριστού και στην κορυφή το αστέρι της Βηθλεέμ, που οδήγησε τους μάγους στο Θείο Βρέφος.

Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΩΝ ΔΕΝΤΡΩΝ
Οι πρόγονοι του Χριστουγεννιάτικου δέντρου μπορούν να αναζητηθούν στα ειδωλολατρικά έθιμα της λατρείας των δέντρων. Οι Βίκινγκς χρησιμοποιούσαν το δέντρο στις τελετές τους ως σύμβολο αναγέννησης, που σηματοδοτούσε το τέλος του χειμώνα και τον ερχομό της άνοιξης και της αναγέννησης της μητέρας Φύσης. Στην Αγγλία και στην Γαλλία, οι Δρυΐδες στόλιζαν βελανιδιές με φρούτα και κεριά προς τιμήν των Θεών τους. Οι Αιγύπτιοι, οι Κινέζοι και οι Εβραίοι έφτιαχναν γιρλάντες και στεφάνια από αειθαλή δέντρα ως σύμβολα της αιώνιας ζωής.
Οι Ρωμαίοι από το 217 π.Χ. γιόρταζαν κάθε χρόνο στις 17 Δεκεμβρίου τα Σατουρνάλια, μια γιορτή αφιερωμένη στο θεό Σατούρνο (το θεό Κρόνο). Η γιορτή κρατούσε εφτά ημέρες και εφτά νύχτες και υποστήριζε τη γονιμότητα και την ευφορία της γης, την ειρήνη, την ευτυχία και την ισότητα. Στα Σατουρνάλια, οι Ρωμαίοι στόλιζαν διαφόρων ειδών δέντρα με κεριά και άλλα στολίδια, καρύδια, φαγώσιμα κ.λπ. Αμέσως μετά στις 25 Δεκεμβρίου γιόρταζαν τα Μπρουμάλια. Σε αυτά τιμούσαν την «ημέρα της γεννήσεως του αήττητου Ήλιου» (dies natalis invicti Solis), αφού ο Ήλιος από τις ημέρες εκείνες έπαυε να χαμηλώνει την τροχιά του και άρχιζε να επανέρχεται ψηλά στον ουρανό θριαμβευτής, για να ξαναφέρει τη ζέστη και τη ζωή στην παγωμένη φύση. Κάποιους αιώνες αργότερα (επισήμως από τον 4ο μ.Χ. αι.) ο Χριστιανισμός υιοθέτησε την ημερομηνία αλλάζοντας το τιμώμενο πρόσωπο στον «Ήλιο της Δικαιοσύνης», κατά το τροπάριο των Χριστουγέννων, τον Ιησού Χριστό.
Σύμφωνα με την αγγλική παράδοση αυτός που καθιέρωσε το Χριστουγεννιάτικο δέντρο ως σύμβολο ήταν ο Άγγλος ιερομόναχος Άγιος Βονιφάτιος, όταν θέλησε να εξαλείψει την βελανιδιά των «ειδωλολατρών» και την ιερότητα που της απέδιδε μέχρι τότε ο λαός, αντικαθιστώντας την με το έλατο. Ο Άγιος παρευρίσκονταν σε μία τελετή παγανιστών οι οποίοι σύμφωνα με την παράδοση επρόκειτο να θυσιάσουν ένα παιδί κάτω από μια βελανιδιά. Ο ιερομόναχος θέλοντας να σώσει το παιδί και να σταματήσει την τελετή έδωσε μια γροθιά στη βελανιδιά. Αμέσως ξεπήδησαν φλόγες και τύλιξαν το δέντρο. Το δέντρο αυτό ήταν το δέντρο της ζωής και αναπαριστούσε τη ζωή του Χριστού.
Μια άλλη παράδοση θέλει τον Μαρτίνο Λούθηρο εισηγητή του Χριστουγεννιάτικου δέντρου. Σύμφωνα με το θρύλο ο Λούθηρος κάνοντας βόλτα σε ένα δάσος ένα χειμωνιάτικο βράδυ με ξαστεριά μαγεύτηκε από το παιχνίδι των δέντρων με τα αστέρια, τα οποία φαίνονταν λες και ήταν κολλημένα σαν στολίδια πάνω στα φύλλα. Ο ιδρυτής του Προτεσταντισμού έκοψε ένα μικρό δεντράκι και φέρνοντάς το σπίτι του αντικατέστησε τα αστέρια με κεριά. Το πρώτο στολισμένο δένδρο εμφανίστηκε στη Γερμανία το 1539 και τα πρώτα στολίδια ήταν συσκευασμένα φαγητά ή είδη ρουχισμού και άλλα χρήσιμα είδη, που στο πέρασμα των χρόνων και με την άνοδο του βιοτικού επιπέδου εξελίχθηκαν σε διακοσμητικά αντικείμενα.
Το 1830 Γερμανοί μετανάστες εισήγαγαν το Χριστουγεννιάτικο δέντρο στην Αμερική και στις αποικίες που κατοίκησαν. Την πρώτη μαρτυρία δημοσίας εμφάνισης δέντρου την έχουμε στην Πενσυλβάνια των Η.Π.Α., όπου κατοικούσαν πολλοί Γερμανοί μετανάστες. Οι άλλες εθνότητες στην αμερικανική επικράτεια δεν δεχόντουσαν το δέντρο ως σύμβολο Χριστουγέννων, καθώς το θεωρούσαν παγανιστικό έθιμο. Αυτό θα γίνει μετά το 1840, όπου η Αμερικάνικη κοινότητα θα αρχίσει να δέχεται το δέντρο ως σύμβολο της γιορτής.
Η εφεύρεση του ηλεκτρισμού θα προσδώσει στο δέντρο την μεγαλοπρέπεια που του αρμόζει. Το πρώτο ηλεκτρικά φωτισμένο Χριστουγεννιάτικο δέντρο στολίστηκε το 1882 στην Νέα Υόρκη από ένα συνάδελφο του Τόμας Έντισον, τον Έντουαρτ Τζόνσον.
Στην Αγγλία ο Τσαρλς Ντίκενς θα αποδώσει στην γιορτή μέσω των μυθιστορημάτων του όλης της τη μεγαλοπρέπεια. Σε όλα τα χριστουγεννιάτικα μυθιστορήματα του, το χριστουγεννιάτικο δέντρο έχει περίοπτη θέση και αν έχει καθιερωθεί ως τις μέρες μας αυτό ίσως και να οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο έργο του Άγγλου συγγραφέα.

ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Το έθιμο του Χριστουγεννιάτικου δέντρου το έφεραν στην χώρα μας οι Βαυαροί και στην Ελλάδα για πρώτη φορά στολίστηκε δέντρο στα Ανάκτορα του Όθωνα το 1833, πρώτα στο Ναύπλιο και μετά στην Αθήνα, όπου μάλιστα οι κάτοικοι σχημάτισαν ουρές για να το θαυμάσουν. Ωστόσο η παρουσία του έγινε απαραίτητη σε κάθε ελληνικό σπίτι μετά τη δεκαετία του ‘50.
Ο πρόδρομος του χριστουγεννιάτικου δέντρου στην Ελλάδα είναι το παραδοσιακό Χριστόξυλο. Αυτό το συναντάμε κυρίως στα χωριά της Βορείου Ελλάδος. Κάθε Χριστούγεννα ο πατέρας ή ο παππούς κάθε οικογένειας ψάχνει στα δάση και στα χωράφια ένα μεγάλο γερό κούτσουρο από πεύκο ή ελιά κυρίως, όπου θα μπει στο τζάκι και θα καίει όλο το 12ήμερο των γιορτών από τα Χριστούγεννα ως τα Φώτα.
Το Χριστόξυλο σύμφωνα με τις αντιλήψεις καθαρίζει την παλιά καπνιά του τζακιού και φέρνει την καλοτυχία. Κύρια όμως ευεργεσία που παρέχει στο σπίτι είναι η προστασία του νοικοκυριού από τα παγανά και τους καλικάντζαρους, που μπαίνουν στο σπίτι από τις καμινάδες και κλέβουν ή κάνουν ζημιές στο νοικοκυριό. Καίγοντας το Χριστόξυλο η παράδοση λέει ότι ζεσταίνεται ο Χριστός στην κρύα σπηλιά της Βηθλεέμ. Οι νοικοκυραίοι είναι υποχρεωμένοι να κρατάνε την φωτιά ως τα Φώτα, όπου οι καλικάντζαροι αποσύρονται κάτω από τη γη και σταματάνε τις επιδρομές στα σπίτια.
Η Ελλάδα, ως χώρα της θάλασσας, είχε το έθιμο του στολισμού του καραβιού. Το καράβι συμβολίζει την καινούργια πλεύση του ανθρώπου στη ζωή, μετά τη γέννηση του Χριστού. Το ελληνικό παραδοσιακό καραβάκι αποτελεί παράδοση των παλαιών εποχών, που τα παιδιά με αγάπη, χαρά και δημιουργικό νου κατασκεύαζαν τα παιχνίδια τους. Αποτελούσε, όμως, και ένα είδος τιμής και καλωσορίσματος στους ναυτικούς, που επέστρεφαν από τα ταξίδια τους.
Έως και την πρώτη μεταπολεμική δεκαετία, συναντούσαμε το καραβάκι σε πολλά ελληνικά σπίτια και στα χέρια των παιδιών που έλεγαν τα κάλαντα. Σήμερα, η παράδοση αυτή τείνει να εξαφανιστεί. Εντούτοις, στις αρχές της δεκαετίας του 1970, συζητήθηκε έντονα στη χώρα μας το ζήτημα κατάργησης του χριστουγεννιάτικου δέντρου και αντικατάστασής του από το καράβι, δεδομένου ότι αυτό συνδύαζε την παράδοση με την οικολογική συνείδηση. Το ζήτημα βεβαίως δεν ήταν τόσο απλό, καθώς παρουσιάστηκε αδιάσειστη επιχειρηματολογία και από τις δύο πλευρές, με αναφορές σε οικολογικά ζητήματα και προτάσεις από ειδήμονες για χρήση φυτών και δέντρων, πλην του ελάτου.
Σε ορισμένες περιοχές (κυρίως στα νησιά) εξακολουθούν να στολίζουν «καραβάκια», ενώ τα τελευταία χρόνια γίνεται μια αξιέπαινη προσπάθεια ορισμένων Δήμων της χώρας, να επαναφέρουν το έθιμο στην αρχική του μορφή, στολίζοντας στις πλατείες τους καραβάκια, αντί για έλατα. Ωστόσο, το χλωρό κλαδί πάντα έμπαινε στο ελληνικό σπίτι τις ημέρες του Δωδεκαημέρου, για να φέρει την ελπίδα για μια καινούρια ανθοφορία, για ένα καλύτερο μέλλον.

ΔΙΑΦΟΡΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
Το τραγούδι AΓΙΑ ΝΥΧΤΑ, γράφτηκε το 1818 από τον Αυστριακό ιερέα Joseph Mohr. Το έγραψε επειδή το μουσικό όργανο της εκκλησίας είχε χαλάσει, μία μέρα πριν την παραμονή των Χριστουγέννων. Είχε απογοητευτεί από το γεγονός και δεν μπορούσε να σκεφτεί τα Χριστούγεννα χωρίς μουσική. Έτσι κάθισε και έγραψε ένα τραγούδι για να τραγουδήσουν οι πιστοί με συνοδεία κιθάρας. Λίγο αργότερα το ίδιο βράδυ, ακούστηκε πρώτη φορά το AΓΙΑ ΝΥΧΤΑ!
Τα μεσάνυχτα της παραμονής Χριστουγέννων του 1914, οι πυροβολισμοί από τα γερμανικά στρατεύματα του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου, σταμάτησαν και ξαφνικά άρχισαν να ακούγονται από την πλευρά των Γερμανών χριστουγεννιάτικοι ρυθμοί. Νωρίς το πρωί οι Γερμανοί, βγήκαν από τα χαρακώματα πηγαίνοντας προς τα χαρακώματα των συμμάχων φωνάζοντας «Καλά Χριστούγεννα». Στην αρχή οι στρατιώτες των συμμάχων νόμισαν ότι είναι κόλπο των Γερμανών, αλλά σύντομα βγήκαν και αυτοί από τα χαρακώματα και έκαναν χειραψίες με τους αντιπάλους τους. Η εκεχειρία διήρκεσε λίγες μέρες και οι άντρες αντάλλαξαν μεταξύ τους τσιγάρα και πίτες τραγούδησαν και στο τέλος έπαιξαν ποδόσφαιρο!

Στον ξεχωριστό, λαμπρό διάκοσμο της γιορτινής ατμόσφαιρας των ημερών των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, το στολισμένο εξωτικά φορτωμένο Χριστουγεννιάτικο δέντρο, αλλά και το παραδοσιακό ελληνικό καραβάκι χαρίζουν ένα ξεχωριστό άρωμα σε κάθε σπίτι με τα χαρούμενα και ζωηρά χρώματά τους, δίνοντας χαρά σε μικρούς και μεγάλους.
Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά!

Κοζάνη, Δεκέμβριος 2011

ΦΙΛΙ: 13 ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΑΤΕ


1.Ο μέσος άνθρωπος θα ξοδέψει συνολικά 20,16 λεπτά φιλώντας κατά τη διάρκεια της ζωής του.
2.Οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι ποτέ δεν φιλούσαν στο στόμα, αλλά στη μύτη.
3.Το 50% όλων των ανθρώπων έχουν δώσει το πρώτο φιλί πριν την ηλικία των 14.
4.Το φιλί συμβάλλει στη μείωση της αποσύνθεση δοντιών, καθώς παράγεται
περισσότερο σάλιο, το οποίο και καθαρίζει το στόμα. Επίσης, το φιλί
προστατεύει από την είσοδο βλαβερών βακτηριδίων στο στόμα μας.
Υπολογίζεται ότι πέντε εκατομμύρια βακτηρίδια ανταλλάσσονται μεταξύ των
συντρόφων σε ένα παθιασμένο φιλί. Τέλος, το φιλί μπορεί να απελευθερώσει
ορμόνες που μειώνουν το στρες, μειώνουν την πίεση και μας κάνει να
αισθανόμαστε νεότεροι.
5.Το 2004, την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου 5.122 ζευγάρια στις
Φιλιπίννες, συγκεντρώθηκαν τα μεσάνυχτα και φιλήθηκαν, όταν το ρολόι
χτύπησε μεσάνυχτα. Το προηγούμενο ρεκόρ ήταν 4.445 ζευγάρια, τον
Ιανουάριο του ίδιου έτους, στη Χιλή.
6.Οι Κινέζοι ποτέ δεν φιλούσαν, παρά μόνο μετά την επίδραση του Δυτικού
Πολιτισμού. Ακόμη και τώρα δεν είναι πολύ εξοικειωμένοι με το φιλί.
Μέχρι πρόσφατα μάλιστα θεωρούνταν χυδαιότητα.
7.Με ένα λεπτό φιλιού καταναλώνεις 26 θερμίδες.
8.Στις 15 Σεπτεμβρίου του 1990, ο Alfred Wolfram από το New Brighton
φίλησε 8001 άτομα μέσα σε 8 ώρες, το οποίο αντιστοιχεί σε περισσότερα
από 16 άτομα ανά λεπτό, στo Φεστιβάλ Αναγέννησης της Μινεσότα.
9.Χρησιμοποιείς μόνο δύο μύες για να δώσεις ένα στιγμιαίο φιλί και όλους
τους μύες του προσώπου σου κατά τη διάρκεια ενός παθιασμένου φιλιού.
10.Ο εγκέφαλος χρησιμοποιεί ειδικά νεύρα προκειμένου να συναντιούνται τα χείλη δύο ατόμων στο σκοτάδι.
11.Την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου του 2004, ένα ζευγάρι Ιταλών πέρασε στα
ρεκόρ Γκίνες, καθώς το φιλί τους διήρκησε 31 ώρες και 18 λεπτά,
καταρρίπτοντας κατά 18 λεπτά και 33 δευτερόλεπτα το προηγούμενο ρεκόρ.
Ωστόσο, χρειάστηκε έπειτα να χορηγηθεί οξυγόνο στον άντρα.
12.Οι άνθρωποι που φιλούν το σύντροφο τους αρρωσταίνουν λιγότερο στην
εργασία τους, παθαίνουν λιγότερα ατυχήματα με το αυτοκίνητο και ζουν
περίπου πέντε χρόνια περισσότερο.
13.Ο όρος γαλλικό φιλί προέρχεται από τους πλούσιους Αμερικάνους
ταξιδιώτες στη Γαλλία στο τέλος του 18ου αιώνα. Στις Γαλλίδες άρεσε
τόσο πολύ να φιλούν του πλούσιους Αμερικάνους άνδρες, που οι τελευταίοι
κατά την επιστροφή τους περιέγραφαν την εμπειρία τους ως γαλλικό φιλί.


http://to-potistiri.blogspot.com/2011/10/13.html

ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ Η ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ 22ας ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ…


Η νύχτα της Πέμπτης 22 Δεκεμβρίου, η πρώτη «επίσημη» νύχτα του χειμώνα, θα είναι η μεγαλύτερη του έτους, καθώς θα έχει διάρκεια 14 ωρών και 29 λεπτών.
Την ημέρα εκείνη ο Ήλιος θα φθάσει στο σημείο της ετήσιας τροχιάς του που ονομάζεται «Χειμερινό Ηλιοστάσιο», οπότε αρχίζει και επίσημα η εποχή του χειμώνα.
Το Χειμερινό Ηλιοστάσιο δεν «πέφτει» πάντα την ίδια ημερομηνία από ημερολογιακής πλευράς, αλλά κυμαίνεται μεταξύ της 20ής και της 23ης Δεκεμβρίου. Η τελευταία φορά που το Χειμερινό Ηλιοστάσιο έπεσε στις 23 Δεκεμβρίου, ήταν το 190, ενώ η επόμενη θα είναι το 2303, σύμφωνα με τον διευθυντή του Ευγενιδείου Πλανηταρίου Διονύση Σιμόπουλο.
Το χειμερινό ηλιοστάσιο συμβαίνει ακόμη πιο σπάνια την 20ή Δεκεμβρίου, με την επόμενη φορά να είναι το 2080. Οι ημερολογιακές αυτές διακυμάνσεις οφείλονται στο Γρηγοριανό Ημερολόγιο, του οποίου το κάθε έτος έχει 365 ημέρες, εκτός από τα δίσεκτα έτη που έχουν 366 ημέρες.
Η Γη συμπληρώνει μία πλήρη περιφορά γύρω από τον Ήλιο σε περίπου 365,25 ημέρες. Κάθε μέρα η Γη βρίσκεται σε διαφορετική θέση από αυτήν που βρισκόταν την προηγουμένη, με αποτέλεσμα η διάρκεια των ημερών και των νυχτών να αυξομειώνεται μέσα στο έτος.
Στις 22-23 Σεπτεμβρίου, όταν ο ήλιος φτάνει στο φθινοπωρινό ισημερινό σημείο, υπάρχει ίση μέρα και νύχτα, αλλά στη συνέχεια σταδιακά αυξάνεται η «επικράτεια» της νύχτας σε βάρος της ημέρας. Στις 21-22 Δεκεμβρίου, ο ήλιος φθάνει στο νοτιότερο σημείο της τροχιάς του, που ονομάζεται χειμερινό ηλιοστάσιο.
Από την ημέρα αυτή αρχίζει ο χειμώνας, ενώ στη συνέχεια ο ήλιος αρχίζει και πάλι να σκαρφαλώνει κάθε μέρα όλο και πιο ψηλά στον ουρανό, με αποτέλεσμα η ημέρα να κερδίζει ξανά το χαμένο «έδαφος», ώσπου στην εαρινή ισημερία της άνοιξης το φως και το σκοτάδι έχουν ίση διάρκεια.
Στη διάρκεια του χειμώνα, οι ακτίνες του Ήλιου πέφτουν πάνω στο βόρειο ημισφαίριο της Γης με πλάγιο τρόπο, γι’ αυτό υπάρχει χειμώνας, ενώ το αντίθετο συμβαίνει στο νότιο ημισφαίριο, όπου εκεί υπάρχει καλοκαίρι. Στη διάρκεια της άνοιξης ο Ήλιος βρίσκεται ακριβώς πάνω από τον ισημερινό της Γης, οπότε και τα δύο ημισφαίρια δέχονται με τον ίδιο τρόπο της ζωογόνες ακτίνες του Ήλιου. Στη διάρκεια του καλοκαιριού ο Ήλιος ευνοεί το βόρειο ημισφαίριο, καθώς οι ακτίνες του πέφτουν πάνω μας περισσότερο κάθετα, οπότε ενώ εμείς έχουμε καλοκαίρι, στο νότιο ημισφαίριο έχουν χειμώνα.
Ο Ήλιος λατρεύτηκε από τους αρχαίους σαν θεός, καθώς εθεωρείτο ο δημιουργός των εποχών του έτους και των κυκλικών εναλλαγών, που σχετίζονται με αυτές, από τη σπορά ως τη βλάστηση και από την ανθοφορία ως τη συγκομιδή, όπως αναφέρει ο κος Σιμόπουλος.
Έτσι, όλοι ανεξαιρέτως οι λαοί καθιέρωσαν προς τιμή του Ήλιου διάφορες γιορτές, ιδιαίτερα στο μεταίχμιο των εναλλαγών από τη μια εποχή στην άλλη.
Σχεδόν παντού, οι μεγαλύτερες γιορτές γίνονταν στην εποχή του χειμερινού ηλιοστάσιου, που εθεωρείτο η γιορτή της γέννησης του Ήλιου.
Κεντρική σημασία για τους Ρωμαίους είχε η γιορτή του «αήττητου ηλίου» στις 25 Δεκεμβρίου, όταν εορταζόταν το γεγονός ότι ο ήλιος άρχιζε και πάλι να ανεβαίνει στον ουρανό και έτσι να μεγαλώνουν οι ημέρες.
Όπως επισημαίνει ο διευθυντής του Πλανηταρίου, οι πρώτοι χριστιανοί, που ήσαν εκτός νόμου στη Ρώμη, κατέφευγαν κρυφά στις κατακόμβες τους, όπου αποφάσισαν να γιορτάζουν τα Χριστούγεννα την ίδια ημερομηνία, στις 25 Δεκεμβρίου, όταν οι Ρωμαίοι ήσαν απασχολημένοι με τις δικές τους γιορτές των Σατουρναλίων.
Το χειμερινό ηλιοστάσιο δεν συμβαίνει σήμερα στις 25 Δεκεμβρίου, όπως στην εποχή του Χριστού, αλλά στις 22 Δεκεμβρίου, επειδή αντικαταστάθηκε το παλαιότερο Ιουλιανό Ημερολόγιο, που είχε εισάγει ο Ιούλιος Καίσαρ από το 44 π.Χ. και το οποίο είχε θεσπίσει το χειμερινό ηλιοστάσιο στις 25 Δεκεμβρίου, αλλά έχανε μία ημέρα κάθε 128 χρόνια. Το 1582, ο Πάπας Γρηγόριος ΙΓ’ εισήγαγε ένα νέο ημερολόγιο, που πήρε το όνομά του (Γρηγοριανό) και το οποίο χάνει μόνο μία ημέρα στα 4.000 χρόνια. Με βάση το νέο ημερολόγιο, το Χειμερινό Ηλιοστάσιο συμβαίνει σήμερα στις 22 Δεκεμβρίου.


http://www.otherside.gr/2011/12/ateleiwti-i-nuxta-tis-22as-dekemvriou/

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011


27 ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΓΕΡΜΑΝΟΣ!!

(ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΑΡΑΠΟΝΟ)

Είμαστε περήφανοι που δεν είμαστε Γερμανοί. Διαβάστε τους λόγους για τους οποίους είμαστε τόσο περήφανοι:

1.Πίνω νερό όταν διψάω και μπύρα όποτε θέλω, διότι το νερό εμφιαλωμένο ή βρύσης δεν είναι ούτε στυφό, ούτε άνοστο, ούτε πανάκριβο.
2.Με χοντρές, αθλητικές, λευκές κάλτσες φορώ αθλητικά παπούτσια και όχι σανδάλια.
3.Δε μου χρειάστηκε ποτέ να στήσω μνημείο - υπόλειμμα κανενός τείχους αίσχους για να μου θυμίζει κατάπτυστη διχοτόμηση του έθνους μου, φοβούμενος πιθανή επανάληψη στο μέλλον.
4.Έχω θετική σκέψη, αισιοδοξία, ελπίδα και πίστη και χωρίς να καταναλώσω απίστευτες ποσότητες αλκοόλ.
5.Δεν πιστεύω σε φυλετικές ή άλλες ανωτερότητες, αλλά στο σεβασμό της αξίας και στην προστασία κάθε ανθρώπου.
6.Δεν προκάλεσα δύο δηλωμένους, κι έναν τρίτο υποβόσκοντα, παγκόσμιους πολέμους.
7.Δεν αιματοκύλησα την ανθρωπότητα, δε σκότωσα αμάχους, δεν κατεδίωξα φυλές ή άλλα έθνη, δεν έστησα στρατόπεδα συγκέντρωσης, δεν υπέταξα λαούς, δε ρήμαξα χώρες.
8.Για την παρασκευή σαπουνιού περιορίζομαι στη χρήση ελληνικού ελαιόλαδου.
9.Δε χρωστάω πολεμικές αποζημιώσεις και κατοχικά δάνεια.
10.Δεν σφετερίστηκα ξένους πολιτισμούς κι αρχιτεκτονικές τεχνοτροπίες (γιατί διέθετα δικούς μου), δεν κατέκλεψα αρχαιότητες, δεν υφάρπαξα αγάλματα και θησαυρούς.
11.Δεν είμαι απόγονος του Αδόλφου Χίτλερ.
12.Κάνω την αυτοκριτική μου. Αργά, ανώφελα, άκαιρα ίσως. Έχω κάνει λάθη, πολλά και μοιραία, πλην όμως τ’ αναγνωρίζω και πολεμάω. Όπλα δεν καταθέτω, άλλωστε, δεν το έκανα ποτέ (θα το θυμάσαι άσπονδε φίλε Γερμανέ, όταν γύρευες να με λειώσεις με τη μπότα της Βέρμαχτ…). Κριτής των πάντων, διαιτητής και νταβατζής δε χρήζομαι. Δε μου ταιριάζει ο ρόλος ούτε του δοσίλογου, ούτε του χαφιέ.
13.Χαμογελώ και στη χαρά και στην απόγνωση. Ξέρω, σε προβληματίζει, άσπονδε φίλε Γερμανέ, αλλά τι τα γυρεύεις… Είναι στο DNA μου το γέλιο, δουλειά δική μου!
14.Επάνδρωσα τις βιομηχανίες της Γερμανίας με φιλεργατικούς, φιλότιμους, φιλήσυχους Έλληνες μετανάστες (γκασταρμπάιτερ) κρατώντας τους τεμπέληδες, ανεπρόκοπους κι άχρηστους στη χώρα μου.
15.Διέδωσα σε όλους την αξιοπιστία των Siemens συσκευών γερμανικής κατασκευής και χρεώθηκα το σκάνδαλο του χρηματισμού, της μίζας και της δωροδοκίας, αφού έκανα γαργάρα την ευθύνη του Γερμανού που δωροδόκησε. Η ενοχή βαραίνει μόνον εκείνον που δωροδοκεί; Μάλλον…
16.Χαίρομαι και τον ήλιο και τη θάλασσα της Μεσογείου… Κλισέ, αλλά αληθές. Κι έχω μια μικρή υποψία ότι σ’ ενοχλεί, άσπονδε φίλε Γερμανέ…
17.Στην ταβέρνα κερνάμε (άγνωστη έννοια)…. Ποτέ ρεφενέ, ποτέ ο καθένας τα δικά του, ποτέ κομπιουτεράκι, γερμανικό σύστημα, όπως είθισται να λέμε εμείς οι ταπεινοί οφειλέτες σου.
18.Δανείζομαι, δεν αντιλέγω. Πληρώνω ακόμη τις πληγές παλιών και πρόσφατων κατακτητών που θώπευαν στο λίκνο τους οι χώρες οι δήθεν προοδευμένες κι αξιοζήλευτες, με μηχανισμούς, συστήματα, προγράμματα σαν τη δική σου.
19.Δε σκύβω το κεφάλι κι είναι κουσούρι μου. Θα βόλευε καλύτερα να προσαρμοζόμουν στο Νταχάου ή το Άουσβιτς… Τι σου θύμισα τώρα;;;
20.Το γλωσσικό μου ιδίωμα μου επιτρέπει να προφέρω οποιαδήποτε ομιλούμενη γλώσσα χωρίς να αντηχεί διαταγή, επιβολή ή κακόηχη προφορά.
21.Δεν επέλεξα την Αγγέλα. Μου την επέβαλαν. Μα τι φάτσα; Προτιμώ τα playmobil…
22.Δεν αποδίδω στους άλλους, και δη στους Έλληνες, τις ευθύνες για όλα τα δεινά από γεννήσεως κόσμου.
23.Δε συνοδεύω όλα τα πιάτα μου με βραστό λάχανο, βραστές πατάτες και λουκάνικο… Έλεος, λίγη φαντασία δε βλάπτει…
24.Διαθέτω ανοιχτά καταστήματα γιορτινές ημέρες, αν και τεμπέλης, για να προσφέρω καφέ ή φαγητό…
25.Γιορτάζω κι άλλες μέρες πλην Χριστουγέννων, σε πείσμα των καιρών, της κατοχής, της ύφεσης και της εξαθλίωσης.
26.Υποθάλπω πρώτα τους συνανθρώπους μου και στη συνέχεια τα ζώα.
27.Έχω οικογένεια σφιχτή γροθιά. Ενοίκιο δεν πληρώνω στους γονείς μου, παρότι ζω μαζί τους κι ας ενηλικιώθηκα προ πολλού. (Φρόντισαν άλλοι να μην μπορώ να ζήσω μόνος).

Ένα παράπονο έχω μόνο:
Συναίσθηση δεν έχω της αξίας μου, της ιστορίας, της δύναμής μου, των δυνατοτήτων, των αξιώσεων, της μεγαλοσύνης μου. Κι εδώ είναι που δεν έχεις φταίξει μόνον εσύ, άσπονδε φίλε Γερμανέ… Έφταιξαν άλλοι, μαζί ή πριν από σένα… Ο τελευταίος λόγος, όμως, είναι δικός μου, δεν αργεί κι είναι προς όλους σας…


http://www.giapraki.gr/όρουμ/2-γενική-κουβεντούλα/view/8062-27-λόγοι-που-είμαι-περήφανος-που-δεν-είμαι-γερμανός-και-ένα-παράπονο#8062

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011


Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΚΟΖΑΝΙΤΗ ΜΕ ΤΑ ΓΙΑΠΡΑΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΙΕΡΗ


Όλο το χρόνο, αλλά κυρίως Ανήμερα τα Χριστούγεννα στην Κοζάνη, δεν υπάρχει σπίτι που να μην τρώει «γιαπράκια». Είναι το αγαπημένο μας φαγητό, εδώ και χρόνια. Κάποιοι λένε ότι αν ανέβεις ψηλά σε μια βουνοκορφή το βράδυ της παραμονής, θα φθάσουν στην μύτη σου οι μυρωδιές από τα γιαπράκια, που μαγειρεύονται σε κάθε σπίτι, πλούσιο ή φτωχικό. Είναι μια παράδοση που κρατά χρόνια.
Γιαπράκια είναι ένα είδος λαχανοντολμά, δηλαδή κρέας αλεσμένο, συνήθως χοιρινό, με ρύζι, κρεμμύδι και διάφορα μπαχαρικά, που τυλίγεται με λάχανο «αρμιά», δηλαδή λάχανο τουρσί, λάχανο που περισσότερο από ένα μήνα βρίσκεται μέσα σε ζωμό από νερό και αλάτι, δηλαδή σε αρμύρα.
Τα γιαπράκια μαγειρεύονται ολόκληρη τη νύχτα της Παραμονής μέχρι την ώρα που η νοικοκυρά με την οικογένειά της πάει στην εκκλησία. Μετά την επιστροφή από την εκκλησία, στρώνεται το γιορτινό τραπέζι, όπου τα γιαπράκια έχουν την τιμητική τους. Λέγεται ότι ένας καλός Κοζανίτης τρώει μέχρι και 30 στην καθισιά. Οι δε Κοζανίτισσες κάνουν περίπου 300 γιαπράκια, τα οποία διατηρούν μέχρι τα Φώτα, για να κερνούν τους επισκέπτες. Άλλωστε το λάχανο τουρσί μπορεί να διατηρηθεί πολύ καιρό και γι’ αυτό χρησιμοποιείται. Τα γιαπράκια είναι το χριστουγεννιάτικο φαγητό, γιατί σύμφωνα με την παράδοση, θυμίζουν το φάσκιωμα του Χριστούλη, με το τύλιγμα του λάχανου γύρω από τον κιμά. Τα γιαπράκια θεωρούνται το καλύτερο φαγητό στην Κοζάνη, γι’ αυτό και σερβίρονται πάντοτε στους επισκέπτες.
Πάντως φαγητά με την ονομασία γιαπράκια έχουμε συναντήσει και σε εστιατόρια της Αθήνας και άλλων πόλεων, αλλά δεν έχουν καμία σχέση με τα δικά μας!!! Αρκεί να σημειώσουμε ότι το λάχανο και μόνο ετοιμάζεται από του Αγίου Φιλίππου, σχεδόν δηλαδή ενάμιση μήνα νωρίτερα. Αυτά για τα γιαπράκια και καλή μας όρεξη!


http://www.kozan.gr/news.php?extend.17056

ΝΕΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΛΑΠΛΗ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ


Η πολλαπλή σκλήρυνση ή σκλήρυνση κατά πλάκας, κατά την παλαιότερη ορολογία, είναι μια χρόνια, ανοσομεσολαβούμενη, φλεγμονώδης και εκφυλιστική νόσος του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος, που προσβάλλει κυρίως νέους ενηλίκους, χωρίς να αποκλείονται παιδιά και μεγαλύτεροι ενήλικοι. Προσβάλλει κυρίως γυναίκες, σε συχνότητα 2,5 φορές ή και παραπάνω από τους άνδρες, γεγονός που κυρίως αποδίδεται στις ορμονικές διαφορές των δύο φύλων.
Η αιτιοπαθογένεια της νόσου παραμένει άγνωστη, αλλά είναι βέβαιο ότι τρεις παράγοντες παίζουν καθοριστικό ρόλο για την ανάπτυξή της, το γενετικό υπόστρωμα του ασθενούς (π.χ. ο γονότυπος των HLA), περιβαλλοντικοί παράγοντες (π.χ. η βιταμίνη D, ο ιός Epstein-Barr, το κάπνισμα) και το ανοσοποιητικό σύστημα του ασθενούς και η λειτουργική του κατάσταση.
Από παθοφυσιολογικής σκοπιάς η νόσος αφορά κυρίως καταστροφή της μυελίνης σε όλο τον άξονα του ΚΝΣ, δηλαδή εγκέφαλο και νωτιαίο μυελό, αφού προηγηθεί μια πολύπλοκη φλεγμονώδης διαδικασία ενεργοποίησης των Τ-λεμφοκυττάρων εκτός ΚΝΣ, που καταλήγει, με την είσοδο των Τ-λεμφοκυττάρων εντός ΚΝΣ, στην καταστροφή της μυελίνης και στη δημιουργία απομυελινωτικών πλακών και σύντομα αυτό οδηγεί και στην καταστροφή νευρικών αξόνων. Η φλεγμονώδης αυτή διεργασία ανατροφοδοτείται και μπορεί να οδηγήσει σε διάφορους τύπους κλινικής πορείας και εξέλιξης της νόσου, είτε με εξάρσεις και υφέσεις, είτε με πρωτογενώς ή δευτερογενώς προϊούσα πορεία και εγκατάσταση προοδευτικά αναπηρίας και μόνιμων συμπτωμάτων. Το κλινικό αποτέλεσμα είναι ανάλογα με την περιοχή της βλάβης να έχουμε αντίστοιχα οπτικές, αισθητικές, κινητικές, ορθοκυστικές και γνωστικές διαταραχές.
Θεραπευτικά, μέχρι προ διμήνου υπήρχαν διαθέσιμα στη φαρέτρα των νευρολόγων τόσο οι διάφορες ιντερφερόνες-βήτα και το glatiramer acetate, που χρησιμοποιούμενα από 15ετίας και πλέον έχουν πραγματικά αλλάξει το προφίλ της νόσου και έχουν βοηθήσει πολλούς ασθενείς, όσο και το μονοκλωνικό αντίσωμα natalizumab, από τετραετίας, με πολύ καλή ανταπόκριση και βελτίωση της κλινικής εικόνας των ασθενών. Όλες οι προαναφερθείσες φαρμακευτικές αγωγές είναι ενέσιμες και επηρεάζουν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό την ποιότητα ζωής των ασθενών.
Από διμήνου πλέον υπάρχει διαθέσιμο και στη χώρα μας το πολυαναμενόμενο φάρμακο για την ΠΣ από του στόματος, με τη φαρμακευτική ονομασία fingolimod, το οποίο, πέραν της προφανούς ευκολίας στη χρήση που παρέχει στους ασθενείς, φαίνεται ότι έχει υψηλή αποτελεσματικότητα και ασφάλεια, όπως προέκυψε και από τις δύο μεγάλες μελέτες που ολοκληρώθηκαν πρόσφατα, σε πολύ μεγάλο δείγμα ασθενών διεθνώς. Στις Η.Π.Α. και στην Αυστραλία το φάρμακο εγκρίθηκε ως πρώτης γραμμής, ενώ στην Ευρώπη, όπως και στη χώρα μας, ως δεύτερης γραμμής.
Ο καινοτόμος και βασικός μηχανισμός δράσης του νέου φαρμάκου αφορά τη «συγκράτηση» των Τ-λεμφοκυττάρων μέσα στους λεμφαδένες, με αποτέλεσμα αυτά να μην μπορούν να αναπτύξουν το καταστροφικό τους έργο εντός του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος και να καταστρέψουν τη μυελίνη. Το σημαντικό είναι ότι δεν «συγκρατούνται» μέσα στους λεμφαδένες τα ενεργά Τ-λεμφοκύτταρα, που η δράση τους είναι η επαγρύπνηση σχετικά με την ανάπτυξη φλεγμονής ή κακοήθειας στον οργανισμό. Άρα η δράση του φαρμάκου είναι εκλεκτική και τροποποιητική της νόσου.
Το εύρος των θεραπευτικών επιλογών για την ΠΣ διαρκώς αυξάνει ενώ πλειάδα νέων φαρμακευτικών ουσιών βρίσκονται σε προχωρημένο στάδιο κλινικών μελετών και αναμένεται να κυκλοφορήσουν σύντομα ως φάρμακα. Είναι σημαντικό να τονισθεί ότι δύο νέα μονοκλωνικά αντισώματα κατά των Β-λεμφοκυττάρων πραγματικά διευρύνουν τη θεραπευτική στόχευση στην ΠΣ, που μέχρι πρόσφατα αφορούσε κυρίως τα Τ-λεμφοκύτταρα.
Τα δεδομένα για το νέο φάρμακο όπως και για τα επερχόμενα, παρουσιάστηκαν εκτενώς από τον καθηγητή κο Κάππο Λουδοβίκο, στο πρόσφατο διεπιστημονικό σεμινάριο με τίτλο «Διάλογοι Ελλήνων νευροεπιστημόνων για τη ΣΚΠ» που διεξήχθη τον περασμένο Σεπτέμβριο, με τη συμμετοχή εκλεκτών νευροεπιστημόνων, τόσο της βασικής όσο και της κλινικής έρευνας.
Από τις διαλέξεις του σεμιναρίου αναδείχθηκε εμφατικά η ποιότητα και το εύρος των ερευνών για την πολλαπλή σκλήρυνση στη χώρα μας. Διακεκριμένοι καθηγητές και ερευνητές της βασικής έρευνας, όπως ο κος Γραβάνης, η κος Καραγωγέως, ο κος Κόλλιας, ο κος Θεοχαρίδης, η κα Πανουτσακοπούλου, η κα Probert και ο κος Ματσούκας ανέλυσαν τις προχωρημένες μελέτες τους για νέες θεραπευτικές προσεγγίσεις της νόσου, που αναπτερώνουν τις ελπίδες των ασθενών με πολλαπλή σκλήρυνση, αλλά και τις ελπίδες όλων μας για υψηλού επιπέδου, αλλά και οικονομικά προσοδοφόρες για τη χώρα μας, ερευνητικές δραστηριότητες.
Στο Ανοσογενετικό Εργαστήριο της Α΄ Νευρολογικής Κλινικής, ΕΚΠΑ, στο Αιγινήτειο Νοσοκομείο τυποποιούμε από ετών με μοριακές τεχνικές σε επίπεδο αλληλίων τα Αντιγόνα Ιστοσυμβατότητας (HLA) τόσο στην πολλαπλή σκλήρυνση, όσο και σε άλλα αυτοάνοσα νευρολογικά νοσήματα. Από τριακονταετίας και πλέον, το αλλήλιο HLA-DRB1*1501 συσχετίσθηκε τόσο με την αύξηση της εμφάνισης της ΠΣ, όσο και με πολλά άλλα κλινικά φαινοτυπικά χαρακτηριστικά, όπως η ηλικία έναρξης, το φύλο, η κλινική πορεία, η βαρύτητα της MRI απεικόνισης και της νόσου, η ανταπόκριση στα ανοσοτροποποιητικά φάρμακα κ.λπ.
Το αλλήλιο HLA-DRB1*1501 είναι το γενετικό στοιχείο με τη μεγαλύτερη επίδραση στην νόσο και αποτελεί εκείνον το βασικό γενετικό δείκτη που χρησιμοποιείται σχεδόν σε κάθε κλινική ή εργαστηριακή μελέτη, με τη διαστρωμάτωση των ασθενών σε φορείς (carriers) και μη φορείς (non carriers), σε σχέση με αυτό το αλλήλιο.
Για το λόγο αυτό τονίζεται η ανάγκη εισαγωγής της τυποποίησης των HLA ευρέως, σε κάθε ΠΣ-ασθενή, ευθύς εξαρχής, στοιχείο που θα αποτελεί τη βάση για την εγκαιρότερη και αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση των ασθενών, με την πρώιμη, κατάλληλη και εξατομικευμένη επιλογή φαρμακευτικής αγωγής.

Γράφει η ΜΑΡΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥΛΗ, επίκουρη καθηγήτρια Νευρολογίας, υπεύθυνη Ανοσογενετικού Εργαστηρίου Αιγινήτειο Νοσοκομείο


http://news.disabled.gr/?p=42899

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011


ΤΟ ΥΠΕΡΗΧΗΤΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΑΗ ΒΑΣΙΛΗ


Τι χρειάζεται για να γίνει κανείς Αϊ-Βασίλης; Απλά πράγματα: ένα έλκηθρο που τρέχει µε ταχύτητα 1.040 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο και δεν εξαϋλώνεται από την τριβή µε τον αέρα, 214.200 ταράνδους γενετικά μεταλλαγμένους µε υπερφυσικές ιδιότητες, 321.000τόνους παιχνιδιών και ένα εργαστήριο µε τους καλύτερους επιστήμονες του κόσμου που σχεδιάζουν το ετήσιο ταξίδι του.
Βέβαια, αυτά είναι µόνο για αρχή. Το έλκηθρο θα πρέπει επίσης να διαθέτει το τελειότερο GPS στον κόσμο για να αφήνει όλα τα δώρα στα σωστά σπίτια. Επίσης, χρειάζεται κι ένα σύστημα ακριβούς εκτόξευσης των δώρων, μια που -ας µη γελιόµαστε- ο Αϊ-Βασίλης δεν προλαβαίνει να κατεβαίνει σε όλες αυτές τις εκατοµµύρια καµινάδες και να κάνει τον γύρο του πλανήτη σε 24 ώρες. Κι αυτό γιατί, όπως έχουν υπολογίσει οι ειδικοί, κάθε επίσκεψη είναι αδύνατον να διαρκέσει πάνω από ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου, αν θέλει να ικανοποιήσει όλα τα παιδιά του κόσμου.
Ακόµα, η ταχύτητα που θα αναπτύσσει το έλκηθρο είναι 3.000 φορές αυτή του ήχου, πράγμα λίγο δύσκολο, καθώς για να κουβαλήσουν τους 321.000 τόνους δώρων απαιτούνται 214.200 τάρανδοι, οι οποίοι βέβαια, όπως καταλαβαίνετε, δεν είναι τα συνηθισμένα ζώα που βλέπουμε στις ταινίες. Αυτά διανύουν μόλις 24 χιλιόμετρα την ώρα. Γι’ αυτό άλλωστε ορισμένοι έχουν προσφέρει ως εναλλακτική λύση την πυραυλική ώθηση, η οποία όμως όχι µόνο είναι απαγορευτική λόγω του κόστους των καυσίμων, αλλά και στρέφεται κατά της παράδοσης.
Αστραπιαίες ταχύτητες. Στην κατηγορία των ταράνδων, λοιπόν, οι επιστήμονες που σχεδιάζουν το ταξίδι του Αϊ-Βασίλη πρέπει να διαπρέψουν, καθώς καλούνται να δημιουργήσουν ένα θηλαστικό που να μπορεί να παραμορφώσει τον χωρόχρονο και να εκμεταλλευτεί τις σκουληκότρυπες του σύµπαντος, επιτρέποντας στο έλκηθρο να αναπτύσσει αστραπιαίες ταχύτητες και να διασχίζει αυτές τις κοσμικές σήραγγες κόβοντας δρόμο όπου χρειάζεται. Σε αυτήν την περίπτωση μάλιστα, ο Αϊ-Βασίλης δεν θα χρειαζόταν καν να διασχίσει τον πλανήτη σε 24 ώρες, μια που θα μπορούσε να ταξιδέψει μέσα στο χρόνο. Υπό την προϋπόθεση βέβαια, να βρει τον τρόπο να μην ανοίξουν τα παιδιά τα δώρα πριν από την ώρα τους. Πράγμα που είναι σίγουρα πιο δύσκολο από το να πετάξουν 214.200 τάρανδοι.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης, ότι οι τάρανδοι χρειάζονται φτερά και πτερύγια σταθεροποίησης πλεύσης για όλα αυτά. Εδώ χρειάζονται οι επιστήμονες που θα μεταλλάξουν γενετικά τα θηλαστικά, αλλάζοντας τα πνευμόνια τους για να μπορούν να γεμίσουν µε ήλιο.
Η διαδρομή. Σύμφωνα µε τους υπολογισμούς του συγγραφέα Ρότζερ Χάιφιλντ, που έχει γράψει βιβλίο για το θέμα, ο Αϊ-Βασίλης θα πρέπει στη διάρκεια του ταξιδιού του να πραγματοποιήσει 842 εκατοµµύρια στάσεις, όσα δηλαδή είναι και τα μικρά παιδιά που περιδένουν µε αγωνία το δώρο τους.
Για να κάνει τόσο πολλές στάσεις σε μόλις 24 ώρες, μιας και το ταξίδι του θα αρχίσει την παραμονή της Πρωτοχρονιάς (ή των Χριστουγέννων, όπως είναι το έθιμο στο μεγαλύτερο τµήµα του δυτικού κόσμου) θα πρέπει αναχωρώντας από την κατοικία του στον Βόρειο Πόλο να καλύψει μια απόσταση 370.000 χιλιομέτρων, µε πρώτο σταθμό τη Νέα Ζηλανδία.
«Κάπου στον Βόρειο Πόλο, μια στρατιά από τους καλύτερους επιστήμονες του κόσμου, πειραματίζεται µε τα πλέον υπερσύγχρονα υλικά που αντέχουν εξίσου στις υψηλές και χαμηλές θερμοκρασίες, µε τεχνολογίες γενετικής πληροφορικής και μαθηµατικά παραµορφωµένου χωροχρόνου. Κι όλα αυτά µε έναν κοινό στόχο: να κάνουν εκατοµµύρια παιδιά ευτυχισμένα», λέει στην εφημερίδα TELEGRAPH.
Πώς θα είναι το έλκηθρο. Το έλκηθρο πρέπει να είναι φτιαγμένο από υλικά που παραµένουν μυστικά για την ώρα. Γιατί αν υπήρχε ένα σκάφος που έτρεχε µε 1.040 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο στον ουρανό, τότε η αντίσταση του αέρα θα προκαλούσε τόσο μεγάλη θερμότητα που το σκάφος θα εξατµιζόταν σε μόλις 4,2 χιλιοστά του δευτερολέπτου. Είναι σαν να εισέρχεται το διαστηµικό λεωφορείο στην ατµόσφαιρα της Γης, χωρίς απολύτως καµία προστασία.
«Στην περίπτωση αυτή, ο Αϊ-Βασίλης σίγουρα θα έχει επινοήσει μια ειδική ασπίδα την οποία θα αποτελεί ένα μαγνητικό πεδίο από φορτισµένα σωµατίδια», λέει στην INDEPENDENT ο Νορβηγός αστροφυσικός Νουτ Γιόργκεν Ρουντ Οντεγκααρντ. Ο ίδιος προσθέτει μάλιστα ότι αυτή η ασπίδα ιόντων «θα τον προστάτευε ακόµη και από τη δύναµη G που θα υφίστατο κάθε φορά που το έλκηθρο επιτάχυνε αστραπιαία».


http://www.otherside.gr/2010/12/yperixitiko-taksidi-ai-vasili/

5ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΟΖΑΝΗΣ

100 ΧΡΟΝΙΑ ΖΩΗΣ & ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ ΓΝΩΣΗΣ
ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ…
της Κατερίνας Μ. Μάτσου

Το Σεπτέμβρη του 1914 πεθαίνει στην Κοζάνη η Ελένη, σύζυγος Σπυρίδωνος Τιόλη, μητέρα του γνωστού και ιδιαίτερα αγαπητού στην πόλη της Κοζάνης, εύπορου εμπόρου και κτηματία Γεωργίου Τιόλη. Ο Γεώργιος Τιόλης είχε βοηθήσει πολλές φορές τη γενέθλια πόλη του, με δωρεές για την ανέγερση διαφόρων έργων. Το 1914, μετά το θάνατο της μητέρας του και στη μνήμη αυτής, δωρίζει στην κοινότητα Κοζάνης «πολύτιμον και ευρύχωρον οικόπεδον», όπως η εφημερίδα ΗΧΩ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ διασώζει, στη θέση «Αυλαγάς», απέναντι από τον Ιερό Ναό του Αγίου Κωνσταντίνου, για την ίδρυση σχολείου για τα παιδιά της περιοχής. Εκεί όπου ανεγέρθηκε λίγα χρόνια αργότερα το 5ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΟΖΑΝΗΣ κι εκεί όπου στεγάστηκε το ΔΙΔΑΣΚΑΛΕΙΟ και το ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΘΗΛΕΩΝ της πόλης.
Το 5ο Δημοτικό ιδρύθηκε από την κοινότητα Κοζάνης το 1911 ως παράρτημα των δύο Αστικών Σχολών Αρρένων με τίτλο: Γ΄ ΑΣΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΗΛΙΟΥ, ως τριθέσιο με 137 μαθητές και πρώτο διευθυντή τον Αστέριο Δημ. Καραγκούνη και δασκάλους τον Ιωάννη Κίτσιο και τον Εμμανουήλ Καραπατσίδη. Η λειτουργία του διακόπηκε με την απελευθέρωση (11/10/1912), όπως και όλων των άλλων σχολείων της πόλης, μέχρι την άνοιξη του επόμενου χρόνου (1913), γιατί εκεί στεγάστηκαν οι Έλληνες στρατιώτες με τις υπηρεσίες τους. Κατά το επόμενο σχολικό έτος (1913-1914) από τις αρχές του Β΄ εξαμήνου το σχολείο μετονομάζεται σε: Γ΄ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΡΡΕΝΩΝ ΚΟΖΑΝΗΣ και στεγάζεται σε οίκημα ιδιοκτησίας Κωνσταντίνου Γκάγκαλη στη συνοικία Προφήτη Ηλία με ενοίκιο 80 δραχμές το μήνα.
Το 1918 Γενικός Διοικητής Δυτικής Μακεδονίας ορίζεται ο δικηγόρος Ιωάννης Ηλιάκης. Ο Ηλιάκης ίδρυσε Διεύθυνση Επισιτισμού στην πόλη με διευθυντή τον Γεώργιο Παπακωνσταντίνου, η οποία κατάφερε μέσα σε λίγο καιρό να εξασφαλίσει σημαντικά αποθέματα σε χρήματα, τα οποία ήθελε να διαθέσει για εκπαιδευτικούς σκοπούς και κυρίως για την ανέγερση σχολείων, όπου αυτό ήταν αναγκαίο. Τότε συγκροτήθηκε επιτροπή ανέγερσης διδακτηρίου, στο οικόπεδο δωρεά του Τιόλη, με τη φροντίδα του Αρχιερατικού Επιτρόπου Ιωάννη Παπασιώπη και του γιατρού Νικολάου Γκιουλέκα. Οι εργασίες θεμελίωσης άρχισαν το Νοέμβριο του 1918, με την οικονομική βοήθεια του Γεωργίου Τιόλη και για την ολοκλήρωση του οικοδομήματος. Ο Γενικός Διοικητής Ηλιάκης διέθεσε 100.000 δραχμές και υλικά από τους παλιούς τουρκικούς στρατώνες της Λειψίστας, της Νεάπολης που κατεδαφίστηκαν, ενώ σημαντική και εντυπωσιακή ήταν και η προσφορά των κατοίκων της περιοχής με προσωπική εργασία, αλλά και χρήματα.
Στο τέλος του 1920 το νέο διδακτήριο ήταν έτοιμο. Το κτίριο ήταν διώροφο με τρεις αίθουσες κι ένα γραφείο σε κάθε όροφο. Στον κάτω όροφο στεγάστηκε το σχολείο και στον πρώτο όροφο, από το 1924, το ΔΙΔΑΣΚΑΛΕΙΟ ΚΟΖΑΝΗΣ. Επειδή η ανάγκη σε διδακτικές αίθουσες, όπως και η πόλη της Κοζάνης, μεγάλωνε διαρκώς, το 1926 άρχισε η οικοδόμηση της δυτικής πτέρυγας του διδακτηρίου, που ολοκληρώθηκε το 1928 με την προσθήκη τεσσάρων ακόμη αιθουσών σε κάθε όροφο και το σχολείο ονομάζεται πλέον: ΠΡΟΤΥΠΟ ΜΟΝΟΤΑΞΙΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΡΡΕΝΩΝ. Από το σχολικό έτος 1937-1938 το σχολείο μετονομάζεται σε: 5ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΟΖΑΝΗΣ και από την ίδια χρονιά φιλοξενεί και το ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΘΗΛΕΩΝ της πόλης, ενώ κατά τη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής (1941-1944) είχε μετατραπεί από τους Γερμανούς κατακτητές σε χειρουργείο. Σύμφωνα με μαρτυρίες τα μαθήματα εκείνη την εποχή πραγματοποιούνταν στον πρόναο του Ιερού Ναού του Αγίου Κωνσταντίνου. Το σχολείο παραδόθηκε πίσω στους μαθητές και στους δασκάλους του με την απελευθέρωση της Κοζάνης στις 28 Οκτωβρίου 1944.
Το 5ο Δημοτικό συστεγάστηκε με το πρώην Γυμνάσιο Θηλέων για περισσότερα από 40 χρόνια, από το 1938 μέχρι το Μάιο του 1984. Μετά την αποχώρηση του Γυμνασίου, άρχισε και η ανακαίνιση του διδακτηρίου, που ήταν ήδη ένα κτίριο 60 χρόνων, χωρίς σύγχρονα μέσα και χρειαζόταν άμεση ανανέωση. Ο προϋπολογισμός των εργασιών ανακαίνισης υπολογίστηκε αρχικά σε 16.000.000 δραχμές. Τις εργασίες ανακαίνισης, που έφτασαν τελικά τα 24.000.000 δραχμές, έκανε ο εργολάβος Δημοσίων Έργων κος Δημήτριος Πλιάτσιος. Διευθυντής του σχολείου κατά την περίοδο εκείνη και ένθερμος υποστηρικτής της ανάγκης ανακαίνισης ήταν ο κος Μάρκος Παπαδημητρίου. Την ίδια χρονιά στεγάστηκε στο σχολείο και το: 15ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΟΖΑΝΗΣ, με το οποίο συστεγαζόταν το 5ο Δημοτικό μέχρι τη σχολική χρονιά 2010-2011.
Μετά τον ξαφνικό και απρόσμενα δυνατό για την περιοχή μας σεισμό των 6,6R της 13ης Μαΐου 1995, που τραυμάτισε ευτυχώς ελάχιστα το κτίριο, στο σχολείο έγιναν οι απαραίτητες εργασίες αντισεισμικής θωράκισης και προστασίας και παραδόθηκε ανέπαφο στους μαθητές του. Κατά το τελευταίο σχολικό έτος (2010-2011) με τις νέες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, το 5ο και το 15ο Δημοτικό συγχωνεύτηκαν υπό τον τίτλο: 5ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΟΖΑΝΗΣ, 12/Θ με 15 τμήματα και 280 μαθητές, ακολουθώντας ενιαίο αναμορφωμένο πρόγραμμα. Όταν ξεκίνησε η ονοματοθεσία των σχολείων της Κοζάνης, το 5ο Δημοτικό πρότεινε στο Δήμο Κοζάνης αυτό να πάρει, ως όφειλε, το όνομα του δωρητή του Γεωργίου Τιόλη, έκκληση που παραμένει προς το παρόν αναπάντητη.
Από τις αίθουσες του 5ου Δημοτικού Σχολείου Κοζάνης πέρασαν στα 100 χρόνια ζωής του αμέτρητοι μαθητές και αμέτρητοι δάσκαλοι, όπου κι αν αυτό στεγαζόταν κι όποιο όνομα κι αν έφερε. Η γενναιοδωρία του Γεωργίου Τιόλη, μεγάλου ευεργέτη και άξιου τέκνου της Κοζάνης, έδωσε την ευκαιρία στα παιδιά της γειτονιάς του Αγίου Κωνσταντίνου να μάθουν τα ελληνικά γράμματα δίπλα στα σπίτια τους και να γνωρίσουν λίγο καλύτερα τη γειτονιά τους. Ό,τι πιο αναγκαίο για να μάθουν ολοκληρωμένα την ελληνική ιστορία. Θέλοντας να τιμήσουν τα 100 χρόνια ζωής του σχολείου τους μαθητές και δάσκαλοι αποφάσισαν να κάνουν μια μικρή γιορτή, παρουσίαση της ιστορίας του σχολείου και να απονείμουν αναμνηστικούς επαίνους σε όλους τους παλιούς διευθυντές του 5ου Δημοτικού, σαν ένα μικρό ευχαριστώ για την προσφορά τους. Σίγουρα κάποιοι θα λείπουν από αυτή τη συγκέντρωση, μα ακόμα και η απλή αναφορά του ονόματός τους είναι τιμή και γεμίζει γλυκιές αναμνήσεις τους μαθητές τους.
Όλοι εμείς, οι απόφοιτοι του 5ου Δημοτικού Σχολείου Κοζάνης, το θυμόμαστε πάντα με νοσταλγία και θέλουμε να συνεχίσει την εκπαιδευτική του πορεία και στον επόμενο και στο μεθεπόμενο αιώνα, χαρίζοντας τη μόρφωση απλόχερα, όπως τη χάρισε σε μας και στα παιδιά μας και στις επόμενες γενιές. Το 5ο Δημοτικό Σχολείο Κοζάνης συνεχίζει και στον 21ο αιώνα ακούραστα το εκπαιδευτικό του έργο. Με τη δύναμη και την αγάπη των μαθητών και των δασκάλων του και όλου του λαού της Κοζάνης, που αγαπούσε και προστάτευε πάντα κάθε σχολείο που θεμελιωνόταν στα χώματά της. Και σε δύσκολους και χαλεπούς καιρούς και στη σημερινή ειρήνη το 5ο Δημοτικό Σχολείο Κοζάνης συνεχίζει χωρίς παράπονο το δύσκολο έργο του να μορφώσει και να διαπαιδαγωγήσει τα νέα παιδιά, τους νέους μαθητές του. Για να προσφέρει και σ’ αυτούς τη γνώση που τόσο απλόχερα πρόσφερε σε όλους και ένα πιο σταθερό βήμα προς το μέλλον.

Κοζάνη, Δεκέμβριος 2011


 Ευχαριστούμε θερμά τον διευθυντή του 5ου Δημοτικού Σχολείου κο Ηλία Γάγαλη για την προσφορά πολύτιμων πληροφοριών.



ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1.Βασίλη Αποστόλου. Προτομές – ανδριάντες – μνημεία Κοζάνης.
Εκδ: Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Κοζάνης. Κοζάνη : 2006.
2.Παναγ. Ν. Λιούφη δ.φ. Ιστορία της Κοζάνης.
Εκδ: ΙΩΑΝ. ΒΑΡΤΣΟΥ. Αθήνα : 1924.
3.Γεώργιος Σιώζος. Ιστορία των Δημοτικών Σχολείων Κοζάνης (1668-1988).
Κοζάνη : 1988.

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011


ΕΠΤΑ ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΑΜΕ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΣΟΚΟΛΑΤΑ!


Είναι η καλύτερη ουσία σε αυτόν τον πλανήτη! Υπάρχει κάποια άλλη τροφή πιο ευαίσθητη και πιο ρομαντική από τη σοκολάτα; Η σοκολάτα μπορεί να είναι διεγερτικό και αντικαταθλιπτικό; Αν τρώμε σοκολάτα θα μπορέσουμε να ζήσουμε περισσότερο και με λιγότερο άγχος;
Οι επιστήμονες έχουν δείξει ότι η κατανάλωση σοκολάτας (ιδίως η μαύρη) -σε λογικές ποσότητες- σας κάνει να νιώθετε συναισθηματικά καλύτερα. Επίσης η σοκολάτα συμβάλει στην βελτίωση της λειτουργίας των ενδορφινών του σώματός σας.
Η σοκολάτα, όσο και αν ακούγεται περίεργο, προστατεύει ακόμα και από τις καρδιακές παθήσεις. Η οξείδωση της LDL χοληστερόλης θεωρείται ένας σημαντικός παράγοντας στην πρόληψη της στεφανιαίας νόσου.
Σας παραθέτουμε επτά λόγους για τους οποίους η σοκολάτα (ιδίως η μαύρη) κάνει καλό στον ανθρώπινο οργανισμό:
1. Καταπολεμά το άγχος
Αυτό συμβαίνει επειδή περιέχει βαλεριανικό οξύ, το οποίο είναι μια μυοχαλαρωτική ουσία και ηρεμιστικό. Επίσης, η ζάχαρη στη σοκολάτα μπορεί να μειώσει την πίεση.
2. Μειώνει το αίσθημα της πείνας
Περιέχει κανναβινοειδείς ουσίες που είναι γνωστό ότι επηρεάζουν τον υποθάλαμο, δηλαδή το τμήμα του εγκεφάλου που ελέγχει την πείνα. Αυτό δεν είναι ιδανικό εάν είστε σε δίαιτα, αλλά, για όσους θέλουν να πάρουν βάρος κατά την ανάρρωση, η σοκολάτα θα μπορούσε να είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεστε για να σας βοηθήσει βρείτε την όρεξή σας.
3. Διεγείρει τον οργανισμό
Περιέχει το διεγερτικό θεοβρωμίνη. Η θεοβρωμίνη μας διεγείρει, αλλά δεν μας προσθέτει νευρικότητα, όπως η καφεΐνη.
4. Δημιουργεί αίσθημα ευεξίας
Το άρωμα της σοκολάτας επιβραδύνει τα εγκεφαλικά κύματα, κάνοντάς μας να αισθανόμαστε περισσότερο ήρεμοι. Όταν τρώμε σοκολάτα, έχουμε την απελευθέρωση ενδορφινών στον εγκέφαλο.
5. Δε δημιουργεί προβλήματα στην εγκυμοσύνη
Η σοκολάτα είναι απολύτως ασφαλής κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, αλλά δεν πρέπει να το παρακάνουμε.
6. Αυξάνει τα χρόνια της ζωής μας
Περιέχει αντιοξειδωτικές ουσίες που ονομάζονται πολυφαινόλες, εμποδίζουν την οξείδωση της επιβλαβούς χοληστερόλης. Τα αντιοξειδωτικά είναι επίσης γνωστό ότι προστατεύουν από τον καρκίνο.
7. Βοηθά την πέψη του γάλακτος (να χωνέψουμε το γάλα)
Μειώνει τη δυσανεξία στη λακτόζη διεγείροντας τη δραστηριότητα του ενζύμου λακτάση στο έντερο.
Συμπερασματικά, μια σοκολάτα υγείας την ημέρα (μικρού μεγέθους) σίγουρα καλό θα μας κάνει και όχι κακό.


http://kozanimedia.gr/archives/30786

Η ΣΟΚΟΛΑΤΑ «ΣΩΖΕΙ» ΑΠΟ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΑ!


Η αγαπημένη γλυκιά απόλαυση της σοκολάτας, ευτυχώς απενοχοποιείται όσο γίνονται περισσότερες επιστημονικές έρευνες, όσον αφορά στην κατανάλωσή της, αφού οι ευεργετικές τις ιδιότητες στην ανθρώπινη υγεία είναι σημαντικές. Οι πλούσιες θερμίδες της βέβαια, δεν επιτρέπουν την αυξημένη κατανάλωσή της, αλλά όπως ισχύει σε αρκετά τρόφιμα το μέτρο είναι το παν.
Πρόσφατη μελέτη από τον Καναδά, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η σοκολάτα μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο εμφάνισης εγκεφαλικού επεισοδίου, αλλά και τον κίνδυνο θανάτου σε άτομα που έχουν ήδη υποστεί τέτοιο επεισόδιο.
«Παρόλο που χρειάζεται περαιτέρω έρευνα για να διαπιστωθούν οι λόγοι για τους οποίους η σοκολάτα συμβάλλει στη μείωση εμφάνισης εγκεφαλικού, η σοκολάτα είναι πλούσια σε αντιοξειδωτικά και ίσως γι’ αυτό λειτουργεί προστατευτικά», σημειώνει ο νευρολόγος Δρ Γκουστάβο Σαπόσνικ.
Η συγκεκριμένη μελέτη ολοκληρώθηκε σε 33.000 εθελόντριες γυναίκες, ηλικίας 49 έως 83 ετών και διήρκεσε 10 χρόνια. Στη διάρκεια της δεκαετίας, 1.549 από αυτές έπαθαν εγκεφαλικό. Και οι ερευνητές διαπίστωσαν πως όσο περισσότερη σοκολάτα έτρωγαν, τόσο λιγότερα εγκεφαλικά επεισόδια πάθαιναν.
Συγκεκριμένα, μεταξύ των εθελοντριών με την υψηλότερη εβδομαδιαία κατανάλωση σοκολάτας (πάνω από 45 γραμμάρια), καταγράφηκαν 2,5 εγκεφαλικά ανά 1.000 γυναίκες ανά χρόνο. Η αντίστοιχη αναλογία στις γυναίκες με την μικρότερη εβδομαδιαία κατανάλωση σοκολάτας (κάτω από 8,9 γραμμάρια) ήταν 7,8 εγκεφαλικά ανά 1.000 γυναίκες ανά έτος. Ακόμα και όταν ελήφθησαν υπόψη παράγοντες που συνδέονται με το εγκεφαλικό επεισόδιο, η ερευνήτρια Larsson ανακάλυψε ότι η σοκολάτα προστάτευε.
Η συσχέτιση αυτή φαίνεται ότι βασίζεται στα φλαβονοειδή που περιέχει το κακάο, και είναι παρόμοια με αυτά που υπάρχουν στο πράσινο τσάι. Τα φλαβονοειδή είναι μία κατηγορία αντιοξειδωτικών θρεπτικών συστατικών τα οποία συμβάλλουν στον καλύτερο έλεγχο της αρτηριακής πίεσης, η οποία αποτελεί τον κύριο παράγοντα κινδύνου για εγκεφαλικό. Δρουν βελτιώνοντας τα τοιχώματα των αρτηριών και μειώνοντας την αρτηριακή πίεση. Έτσι μειώνεται ο κίνδυνος καρδιοπάθειας και εγκεφαλικού επεισοδίου.
Η σοκολάτα και το κακάο είναι δύο διαφορετικές έννοιες και δεν θα πρέπει να συγχέονται.
Το κακάο είναι το άπαχο συστατικό των σπόρων του κακάο (cocoa liquor - finely ground cocoa beans), το οποίο χρησιμοποιείται στην παρασκευή της σκόνης κακάο (12% λιπαρά), για ροφήματα και ζαχαροπλαστική. Το Cocoa liquor περιέχει 55% βούτυρο κακάο και μαζί με αυτό αποτελούν τα στερεά υλικά του κακάο, που αναφέρονται συχνά στην συσκευασία της σοκολάτας.
Η σοκολάτα ουσιαστικά είναι ο συνδυασμός του κακάο μαζί με βούτυρο κακάο, ζάχαρη και άλλα υλικά, όπως γάλα, ξηρούς καρπούς κ.λπ.
Είναι γνωστό ότι η σοκολάτα είναι ένα τρόφιμο που προσφέρει απόλαυση και έχει αρκετούς …φανατικούς οπαδούς! Βέβαια, όσοι ακολουθούν κάποιο πρόγραμμα αδυνατίσματος, θα πρέπει να καταναλώνουν μικρές ποσότητες σοκολάτας, καθώς τα 100γρ. προσδίδουν 450- 550 θερμίδες.
Η μαύρη σοκολάτα περιέχει περισσότερο κακάο και λιγότερη ζάχαρη, συγκριτικά με την σοκολάτα γάλακτος και αυτός είναι ο λόγος που συστήνεται στο πλαίσιο μίας ισορροπημένης διατροφής.
Βέβαια, οι συστάσεις δεν θα μπορούσαν να δοθούν σε ελεύθερη κατανάλωση σοκολάτας σε απεριόριστες ποσότητες, λόγω του υψηλού θερμιδικού περιεχομένου της. Μπορεί αποτελεί ένα απολαυστικό σνακ κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, όχι όμως συχνότερα από 2-3 φορές και όχι σε ποσότητες μεγαλύτερες των 50 γραμμαρίων.


http://tavlepo.blogspot.com/2011/12/blog-post_399.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+blogspot%2Fzgjewb+%28.%29&utm_content=FaceBook

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011


Ο ΚΑΦΕΣ ΣΟΥ ΔΙΝΕΙ ΥΠΕΡ-ΔΥΝΑΜΕΙΣ

ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ Ο ΚΑΦΕΣ ΣΟΥ ΔΙΝΕΙ ΥΠΕΡ-ΔΥΝΑΜΕΙΣ

Για τους περισσότερους αποτελεί αληθινό πάθος, μια καθημερινή απόλαυση. Για άλλους απλά αυτό που θα τους «ξυπνήσει». Ο καφές, το ρόφημα που πίνεται από το 90% του ενήλικου πληθυσμού, έχει κάποια «κρυφά χαρτιά» που τον καθιστούν ένα εκπληκτικό, υπερδύναμο φάρμακο…
Η ωφελιμότητα ή οι βλάβες από τον καφέ αποτέλεσε αντικείμενο αναρίθμητων μελετών, ενώ η ζυγαριά πότε γέρνει προς τη μία και πότε προς την άλλη πλευρά. Εμείς θα παρουσιάσουμε τη θετική πλευρά του ζητήματος, ως «φόρο τιμής» στις φορές που τον απολαύσαμε χωρίς ενοχές!

ΚΑΦΕΣ vs ΚΑΡΚΙΝΟΥ= 1-0!
Με το σκεπτικό και την ελπίδα ότι ο καφές μπορεί να νικήσει τα πάντα, οι επιστήμονες θέλησαν να μάθουν αν πράγματι ο καρκίνος μπορεί να βρει «θανάσιμο εχθρό» στο πρόσωπο του καφέ. Έτσι, τοποθέτησαν τέσσερα διαφορετικά είδη καφέ στο εργαστήριο και έκαναν πειράματα πάνω σε καρκινικά κύτταρα. Το εντυπωσιακό ήταν ότι ο καφές ανέστειλε την δραστηριότητα των κυττάρων του καρκίνου, εμποδίζοντας τον πολλαπλασιασμό τους. Ειδικές αναλύσεις μάλιστα αποκάλυψαν ότι συστατικά του καφέ που επιδρούσαν σε καρκινικά κύτταρα, τα ωθούσαν στο να αυτοκαταστραφούν.
Σύμφωνα με άλλες μελέτες, οι γνωστές αντιοξειδωτικές ουσίες του καφέ παρουσιάζουν ισχυρή αντικαρκινική δράση ιδιαίτερα ενάντια στον καρκίνο του οισοφάγου, της στοματικής κοιλότητας και του φάρυγγα.

ΤΙ ΠΙΟ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ «ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ» ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΡΟΦΗΜΑ;


«ΑΝΑΣΤΑΙΝΕΙ» ΤΟ ΣΥΚΩΤΙ
Μια μελέτη που πραγματοποιήθηκε σε πάνω από 120.000 ανθρώπους απέδειξε ότι ο θάνατος από κίρρωση του ύπατος μειώνεται με την κατανάλωση του καφέ. Αν αναλογιστεί κανείς ότι κάθε φλιτζάνι την ημέρα μειώνει κατά 22% τις πιθανότητες να προσβληθεί κανείς από τη συγκεκριμένη ασθένεια, τότε μιλάμε για ένα ρόφημα με ευεργετικότατες ιδιότητες!
«Ένα-δύο ποτηράκια την ημέρα το ρίσκο των χρόνιων ηπατικών ασθενειών τον κάνουν πέρα»! Τουλάχιστον κατά το ήμισυ, όπως αποκαλύπτουν πρόσφατες αμερικανικές μελέτες. Βέβαια, το να πάσχει κανείς από χρόνια προβλήματα στο ήπαρ, συνήθως σημαίνει ότι είναι είτε αλκοολικός, είτε παχύσαρκος! Ο καφές λοιπόν, μπορεί να μας προστατέψει από άλλους ανθυγιεινούς «εθισμούς», όμως, προσοχή, μόνο όταν πίνουμε το σωστό είδος. Ο κατάλληλα αλεσμένος καφές πράγματι μειώνει στο 50% τις πιθανότητες χρόνιας ηπατικής νόσου, όχι όμως και ο ντεκαφεϊνέ ή ο στιγμιαίος καφές. Αυτοί, στην πραγματικότητα αυξάνουν τον κίνδυνο υπατικής νόσου κατά 30% (με την προϋπόθεση ότι καταναλώνεται 1-2 φορές την ημέρα).

ΚΑΦΕΣ- «ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗ ΒΕΝΖΙΝΗ»
«Ο μαθηματικός είναι μια μηχανή που μετατρέπει τον καφέ σε θεωρήματα», έλεγε ο Πάουλ Ερντις, ένα από τα πιο εξαιρετικά μυαλά στην επιστήμη των αριθμών, σημειώνοντας τη στενή σχέση του σκουρόχρωμου υγρού με τη διανοητική εργασία.
Πώς όμως δρα η καφεΐνη*, το κύριο συστατικό του καφέ, σε ένα από τα σπουδαιότερα όργανα του ανθρώπινου οργανισμού; Το ταξίδι της καφεΐνης είναι το εξής: Από το στομάχι προχωρά στα έντερα και καταλήγει στο αίμα, φτάνοντας μέχρι τον εγκέφαλο, ένα μέρος όπου λίγες ουσίες επιτρέπεται να εισχωρήσουν. Καταφέρνει λοιπόν να σταματήσει τη δράση της αδενοσίνης. Τι είναι η αδενοσίνη; Πρόκειται για έναν νευρομετατροπέα που μας φέρνει νύστα και ρίχνει την πίεση του αίματος, Έτσι εξηγείται το γιατί ο καφές μας φέρνει αϋπνία. Με το να μπλοκάρει τη δράση της αδενοσίνης στον εγκέφαλο, η καφεΐνη μας επιτρέπει να είμαστε δραστήριοι, με αυξημένα αντανακλαστικά, με απλά λόγια, να στροφάρουμε πιο γρήγορα!
Αλτσχάιμερ, επιληπτικές κρίσεις, ακόμα και εγκεφαλικά επεισόδια μπορούν να αποφευχθούν, ή έστω να μειωθούν στο ελάχιστο με την κατανάλωση καφέ, μιας και όλες αυτές οι ασθένειες έχουν σχέση με τον εγκέφαλο. (Αφού όπως είπαμε παραπάνω, όσο πιο πολύ καφέ πίνουμε, τόσο περισσότερο «χρησιμοποιούμε» το μυαλό μας, Έτσι, του επιτρέπουμε να λειτουργεί σωστά, καταφέρνοντας να αποφεύγει αυτές τις ασθένειες).

ΕΝΑΣ ΚΑΦΕΣ ΧΩΡΙΣ… «ΤΑΣΕΙΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ»!
Όσοι από μας έχουμε παραπονεθεί λέγοντας ότι : «Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς το πρωινό μου καφεδάκι», είμαστε κατά το ένα όγδοο σωστοί!
Ανάλογες μελέτες έχουν αποκαλύψει ότι το ποσοστό των αυτοκτονιών μειώνεται κατά 13% για όσους ξεκινούν με μια κούπα καφέ την ημέρα τους. Στην έρευνα αυτή βέβαια συμμετείχαν λάτρεις του καφέ από την Καλιφόρνια, αλλά είναι πολύ πιθανό να ισχύει και για τις άλλες μεγαλουπόλεις, μιας και στις τελευταίες τα ποσοστά των αυτοκτονιών είναι πάντα αυξημένα, το ίδιο όμως και η κατανάλωση του καφέ!
Μετά από αυτές τις πληροφορίες, πιθανότατα πολλοί από σας θα ανατρέξετε στην κουζίνα σας ή την πλησιέστερη καφετέρια για ένα «μαγικό» φλιτζάνι καφέ, το ρόφημα που κάποτε οι χωρικοί της Αιθιοπίας απλά ανακάτευαν στη σούπα τους για να έχουν περισσότερη αντοχή…


*Η καφεΐνη είναι μία φυσική ουσία που βρίσκεται στα φύλλα, στους σπόρους ή στα φρούτα, σε περισσότερα από 60 φυτά.


http://tsekouratoi.blogspot.com/2011/10/blog-post_5317.html

ΟΙ ΠΡΟΛΗΨΕΙΣ & ΟΙ ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΊΕΣ ΤΟΥ ΔΙΣΕΚΤΟΥ …2012!


Το 2012 που πλησιάζει, πέρα από τις γνωστές προφητείες και καταστροφολογίες που το συνοδεύουν, έχει ακόμη ένα… κουσούρι: είναι δίσεκτο!
Διαβάστε ένα αφιέρωμα στις δεισιδαιμονίες και τις προλήψεις που συνοδεύουν τις δίσεκτες χρονιές!

ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΙΣΕΚΤΑ ΕΤΗ;
Με τον χαρακτηρισμό «δίσεκτο», εννοούμε το έτος που έχει 366 μέρες, αφού κάθε 4 χρόνια ο μήνας Φεβρουάριος διαθέτει 29 αντί των 28 ημερών. Ο λόγος καθιέρωσης του δίσεκτου χρόνου, ήταν καθαρά πρακτικός και αφορούσε την διόρθωση σφαλμάτων που προκαλούνται από τον μη ακριβή υπολογισμό της διάρκειας της ημέρας, πλήρους περιστροφής της Γης, στην μέτρηση του ηλιακού έτους.

ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΔΙΣΕΚΤΑ ΕΤΗ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ… ΓΚΑΝΤΕΜΙΚΑ!
Τα δίσεκτα έτη, συνοδεύονται από πολλές προλήψεις και δεισιδαιμονίες, οι οποίες μάλλον έχουν τις ρίζες τους στην παράδοση των Ρωμαίων που θεωρούσαν τον Φεβρουάριο ως «τον μήνα των νεκρών». Ήταν η εποχή του χρόνου που οι ψυχές άφηναν για λίγο τον άλλο κόσμο και ανέβαιναν στους ζωντανούς. Το γεγονός πως στο δίσεκτο έτος, ο Φεβρουάριος έχει ακόμη ένα 24ωρο, οδήγησε πιθανότατα στην άποψη ότι ολόκληρη η χρονιά είναι… δυσοίωνη!
Ίσως από τους Ρωμαίους να πέρασε η πρόληψη αυτή και στους Έλληνες, αν και κατά μία άλλη άποψη, η σύνδεση του δίσεκτου με την κακοτυχία οφείλεται σε… αγραμματοσύνη! Άνθρωποι χωρίς γνώσεις, που ασχολούνταν κυρίως με αγροτικές εργασίες μπέρδευαν το πρόθεμα «δις» με το «δυς», που συνοδεύει αρνητικές έννοιες, και ερμήνευαν την «δίσεκτη χρονιά» ως «δύσκολη χρονιά»!

ΤΙ ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ΟΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΑ ΔΙΣΕΚΤΑ ΧΡΟΝΙΑ!
Σύμφωνα με τους προληπτικούς, όταν η χρονιά είναι δίσεκτη συμβαίνουν μία σειρά από άσχημα γεγονότα, που αφορούν τον καθέναν ατομικά, αλλά επεκτείνονται και σε συλλογικό επίπεδο και μπορεί να ξεκινήσουν από μεγάλες φυσικές καταστροφές και να φτάσουν μέχρι σε πόλεμο!
«Το 1940, χρονιά του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν δίσεκτο», λένε οι οπαδοί της άποψης αυτής. «Ναι, αλλά το 1914, χρονιά του Α΄ Παγκοσμίου, δεν ήταν», απαντούν εκείνοι που θεωρούν ανοησίες τα περί «γρουσούζικου» δίσεκτου, σχολιάζοντας πως όταν κάποιος πιστεύει σε δεισιδαιμονίες βρίσκει πάντα τρόπο να τις… επιβεβαιώσει!

ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΟΙ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΣΕΚΤΟΥ ΕΤΟΥΣ!
Σε ατομικό επίπεδο, υπάρχουν κάποιες δραστηριότητες που οι προληπτικοί αποφεύγουν να κάνουν κατά τη διάρκεια των δίσεκτων ετών. Συγκεντρώσαμε τις πιο γνωστές από αυτές.
Όταν είναι δίσεκτη χρονιά:
- δεν παντρευόμαστε
- δεν ξεκινάμε να χτίσουμε σπίτι
- δεν αγοράζουμε σπίτι
- δεν αγοράζουμε αυτοκίνητο
- δεν φυτεύουμε νέες καλλιέργειες
- δεν κλείνουμε σημαντικές συμφωνίες
- δεν ξεκινάμε νέες σχέσεις

Ενημερωτικά αναφέρω ότι η υπογράφουσα παντρεύτηκε το… δίσεκτο έτος 2000, χρονιά κατά την οποία αγόρασε και το σπίτι της και έφερε στον κόσμο τα δίδυμα αγοράκια της! Μέχρι σήμερα, 11 χρόνια μετά, όλα βρίσκονται στην θέση τους! Τυχαίο;


http://www.otherside.gr/2011/12/prolipseis-k-deisidaimonies-disektou-2012/

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011


ΒΛΑΣΤΟΚΥΤΤΑΡΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ

Αναμένεται να ξεκινήσει στη Βρετανία δοκιμή σε 80 ασθενείς
με χρήση κυττάρων μυελού των οστών

Βρετανοί επιστήμονες αναμένεται να ξεκινήσουν κλινική δοκιμή με χρήση βλαστικών κυττάρων του μυελού των οστών για την αντιμετώπιση της σκλήρυνσης κατά πλάκας.
Η ερευνητική ομάδα από το Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ σκοπεύει να συγκεντρώσει 80 εθελοντές για τη διεξαγωγή της δοκιμής μετά τα άκρως ενθαρρυντικά αποτελέσματα που προέκυψαν από εφαρμογή της θεραπείας σε έξι ασθενείς με πολλαπλή σκλήρυνση.

ΕΝΘΑΡΡΥΝΤΙΚΑ ΠΡΩΙΜΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
Τα αποτελέσματα εκείνα που αφορούσαν δοκιμή μικρού εύρους με στόχο να αποδειχθεί η ασφάλεια της διαδικασίας δημοσιεύθηκαν πέρυσι στο επιστημονικό περιοδικό «Clinical Pharmacology and Therapeutics». Ο επικεφαλής της μελέτης καθηγητής Νιλ Σκόλντινγκ είχε αναφέρει τότε ότι «τα αποτελέσματα αυτής της πρώιμης μελέτης είναι άκρως ενθαρρυντικά και φαίνεται ότι θα υπάρχει όφελος για τους ασθενείς».
Η τεχνική αφορά συλλογή μυελού των οστών από τον ασθενή, εξαγωγή των βλαστικών κυττάρων και στη συνέχεια έγχυση των κυττάρων στην κυκλοφορία του αίματος του ίδιου ασθενούς μέσα στην ίδια ημέρα.
Οι ερευνητές πιστεύουν ότι τα βλαστικά κύτταρα θα βοηθήσουν στην αποκατάσταση των βλαβών που υφίσταται το προστατευτικό περίβλημα των νευρικών κυττάρων – μυελίνη – στους ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας.

ΧΩΡΙΣ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΩΝ
Πρέπει πάντως να σημειωθεί ότι ενώ από τη δοκιμή στους έξι ασθενείς είχε προκύψει βελτίωση στην αποκατάσταση της μυελίνης των νευρώνων, δεν παρουσιάστηκε ουσιαστική βελτίωση στα συμπτώματα της νόσου. Για τον λόγο αυτό η ομάδα του καθηγητή Σκόλντινγκ έκρινε ότι απαιτείται μεγαλύτερου εύρους δοκιμή.
Η πειραματική προσέγγιση θεωρείται πάντως αμφιλεγόμενη επειδή διαφορετικές κλινικές στο εξωτερικό την εφαρμόζουν χρεώνοντας χιλιάδες ευρώ σε κάθε ασθενή, προτού αποδειχθεί η αποτελεσματικότητά της μέσα από επίσημες και οργανωμένες κλινικές δοκιμές. Για παράδειγμα πέρυσι, η Εταιρεία για την Πολλαπλή Σκλήρυνση ανέφερε ότι το Κέντρο XCell στη Γερμανία «διαφημίζει μη εγκεκριμένες τέτοιου είδους θεραπείες».
Τώρα μετά από δωρεά ύψους 700.000 αγγλικών λιρών (περίπου 814.000 ευρώ) από αμερικανικό φιλανθρωπικό ίδρυμα, οι ειδικοί από το Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ και το Νοσοκομείο Frenchay ευελπιστούν ότι η νέα κλινική δοκιμή θα ξεκινήσει τον Φεβρουάριο. Σύμφωνα με τον δρα Σκόλντινγκ «είμαστε ενθουσιασμένοι καθώς η συγκεκριμένη δοκιμή θα αφορά για πρώτη φορά θεραπεία ‘επιδιόρθωσης’ της σκλήρυνσης κατά πλάκας, σε παγκόσμιο επίπεδο».


http://www.tovima.gr/science/medicine-biology/article/?cid=10053&aid=433360

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011


ΓΙΑΤΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΧΕΙΡΕΣ;


Είναι αναγκασμένοι να ζουν σ’ ένα κόσμο πλασμένο για εκείνους που ακολουθούν πιστά το παραδοσιακό ρητό τα πράγματα πάνε δεξιά. Συνεπώς όλα τα κάνουν αντίθετα! Μια καθημερινή, απλή κίνηση μετατρέπεται σε μεγάλη ταλαιπωρία!

«ΣΤΙΓΜΑΤΙΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΕΝΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ», ΚΑΠΟΤΕ!
Το ζήτημα των αριστερόχειρων παραμένει ένα μυστήριο για την επιστήμη. Για πολλά χρόνια αποτελούσαν τους μη φυσιολογικούς σε μια ανίδεη, γεμάτη προκαταλήψεις κοινωνία. Οι γονείς και οι δάσκαλοι εξανάγκαζαν ακόμα και μέσω της αποτρόπαιας οδού της βίας να μάθουν να γράφουν με το δεξί.
Οι επιταγές της χριστιανικής θρησκείας επιτάσσουν τους πιστούς να μην κάνουν το σταυρό τους με το αριστερό χέρι. Οι γραφές αναφέρουν ότι ο ληστής που μετανόησε βρισκόταν δεξιά του Εσταυρωμένου καθώς ο Ματθαίος υποδεικνύει το πυρ το εξώτερον για όσους βρίσκονται αριστερά. Μια σειρά από μαρτυρίες δείχνουν ότι το σκοτεινό αυτό μονοπάτι δημιουργήθηκε για την ομάδα αυτή.

ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΟ 10% ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ!
Αποτελούν σήμερα περίπου το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού. Ένας στους δέκα ανθρώπους κάνουν χρήση του αριστερού χεριού, γεγονός που σημαίνει ότι τουλάχιστον 600 εκατομμύρια άτομα βλέπουν τα γεγονότα από μια «αριστερή» οπτική γωνία.
Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια ραγδαία αύξηση γεννήσεων παιδιών που είναι αριστερόχειρες. Σύμφωνα με το Ρώσο καθηγητή Βιολογίας Alexander Dubov «ο αριθμός των αριστερόχειρων που γεννήθηκαν το 2005 είναι διπλάσιος από αυτό που καταγράφηκε το 1990. Αν συνεχιστεί αυτή η ανοδική πορεία το 2020 θα ξεπερνούν το ένα δισεκατομμύριο».
ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΕΙ ΤΟ ΓΟΝΙΔΙΟ;
Υπάρχουν άνθρωποι που γεννιούνται αποκλειστικά αριστερόχειρες και άλλοι που κάνουν χρήση και των δυο χεριών.
Στον τέταρτο μήνα της κύησης ανακοινώνεται η βιολογική απόφαση το ποιον δρόμο θα ακολουθήσει το έμβρυο. Για έναν ανεξήγητο μέχρι τώρα λόγο το φαινόμενο παρατηρείται πιο συχνά στα αγόρια.
Σύμφωνα με τον Dr Clyde Francks, ερευνητή στο τμήμα Γενετικής του πανεπιστημίου Οξφόρδης «το γονίδιο LRRTM1 κατέχει ένα σοβαρό ρόλο στον προσδιορισμό των τμημάτων που καθοδηγούν συγκεκριμένες λειτουργίες. Στους αριστερόχειρες το αριστερό τμήμα του εγκεφάλου ελέγχει τα συναισθήματα και το δεξί την ομιλία. Στους δεξιόχειρες συμβαίνει το αντίθετο».
Το επόμενο βήμα της μελέτης είναι να διερευνηθεί η επίδραση του γονιδίου αυτού στην ανάπτυξη του εγκεφάλου. Ο καθηγητής και υπεύθυνος του προγράμματος δηλώνει: «Μέσω των χρήσιμων ευρημάτων που προκύπτουν , προσπαθούμε να κατανοήσουμε την ανάπτυξη της ασυμμετρίας του, η οποία σχετίζεται και με ψυχιατρικές ασθένειες». Ωστόσο καθησυχάζει αυτούς που επιμένουν «αριστερά» ότι δεν πρέπει να ανησυχούν διότι η πλειονότητα των αριστερόχειρων δεν θα εμφανίσει ποτέ πρόβλημα.

ΤΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ ΤΑΛΕΝΤΑ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΕΡΟΧΕΙΡΩΝ
Στους εκλεγμένους της «αριστερής» συμπεριφοράς κυριαρχεί ο δεξιός λοβός του εγκεφάλου. Ως εκ τούτου παρουσιάζουν υψηλή αντίληψη ήχων και χρωμάτων. Για το λόγο αυτό διαπρέπουν στους δύσβατους χώρους της τέχνης, της ζωγραφικής, της μουσικής .
Επιπλέον διαθέτουν μνήμη ελέφαντα καθώς και μια μαθηματική αντίληψη, η οποία τους ωθεί να ενασχοληθούν με θετικές επιστήμες και με τα επιτεύγματά τους να παραμείνουν στις σελίδες της Ιστορίας ως μεγάλοι επιστήμονες. Αξιοσημείωτο είναι ότι πολλοί αριστερόχειρες έχουν έντονες μεταφυσικές ανησυχίες! Γνωρίζουν τι συνέβη σε ένα περιστατικό χωρίς να είναι παρόντες (διαίσθηση) και η ενόραση τους είναι αρκετά αυξημένη.
Οι διάφορες δεισιδαιμονίες του παρελθόντος έχουν αντικατασταθεί από την ταμπέλα του χαρισματικού. Τα άτομα αυτά λάμπουν δια της εξαιρετικής αντίληψης που παρουσιάζουν! Τρία στα πέντε παιδιά, των οποίων ο δείκτης νοημοσύνης ξεπερνά το 130%, είναι αριστερόχειρες. Έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο να αγγίζουν με ταχύτερους ρυθμούς από τους υπόλοιπους συναδέλφους την κορυφή της επαγγελματικής επιτυχίας. Στατιστικά ένας στους πέντε που ανήκει στα διοικητικά στελέχη είναι άτομο που όλα βαίνουν «αριστερά».
ΤΑ ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΕΡΟΧΕΙΡΩΝ
Μπορεί λοιπόν να απαρτίζονται από μια σειρά από πλεονεκτήματα, αλλά για να συμπληρωθεί το πορτραίτο είναι απαραίτητα όλα τα στοιχεία, ακόμα και αν είναι αρνητικά. Σύμφωνα με έρευνες ζουν λιγότερο χρονικό διάστημα από τους δεξιόχειρες: από λίγους μήνες μέχρι και εννέα χρόνια. Η ερμηνεία που δίδεται γι’ αυτό το στοιχείο είναι ότι είναι επιρρεπείς σε θανατηφόρα ατυχήματα, ιδιαίτερα όταν κάνουν χρήση μηχανισμών που εφευρέθηκαν από τους «αντιπάλους»!
Επίσης έρευνα, που πραγματοποιήθηκε στο Abetray University με επικεφαλή τη Dr Lynn Wright, καταλήγει σε μια σειρά από συμπεράσματα: οι αριστερόχειρες αισθάνονται περισσότερο αμήχανα από τους υπολοίπους όταν παρευρίσκονται σε σημαντικές κοινωνικές εκδηλώσεις. Ντρέπονται, κοκκινίζουν. Η αμηχανία εντοπίζεται στα χαρακτηριστικά του προσώπου και σώματός τους. Το άγχος τους φλερτάρει έντονα σε σημείο να οδηγούνται συχνά σε εξωτερικούς χώρους για να αναπνεύσουν και να ηρεμήσουν.
Κατά τη διάρκεια συζήτησης δεν εκδηλώνουν εύκολα τα συναισθήματα τους , ούτε αποκαλύπτουν με θάρρος την άποψή τους. Πληγώνονται εύκολα από την κακοπροαίρετη και αρνητική κριτική γι’ αυτό αποφεύγουν να πουν δημοσίως τα όσα σκέπτονται. Η επίπληξη αποτελεί μια πράξη, την οποία θεωρούν αγενή και απαράδεκτη. Στεναχωριούνται και αυτό συνοδεύεται από μια σειρά δυσκολιών κυρίως στην μαθητική ηλικία.
Η Dr Lynn Wright υποστηρίζει ότι όλα αυτά τα άκρως ενδιαφέροντα οφείλονται στις διαφορές που παρουσιάζουν τα τμήματα του ανθρώπινου εγκεφάλου μεταξύ αυτών που επιμένουν «αριστερά» και αυτών που βλέπουν τη ζωή με το δεξί μάτι.
«Οι αριστερόχειρες διστάζουν. Γνωρίζουμε λοιπόν ότι η αριστερή πλευρά του σώματος τους δέχεται εντολές από το δεξί ημισφαίριου του εγκεφάλου. Αυτή είναι η πλευρά που ελέγχει τις αρνητικές πλευρές των συναισθημάτων. Εξετάσαμε 46 αριστερόχειρες και 66 δεξιόχειρες. Οι πρώτοι μας έδωσαν απαντήσεις του τύπου: δεν μπορώ την επίπληξη, ανησυχώ για τα λάθη κλπ. Ήταν εμφανή τα απαισιόδοξα μηνύματα».


http://tsekouratoi.blogspot.com/2011/09/blog-post_4416.html

ΜΙΑ «ΜΑΤΩΜΕΝΗ» ΣΕΛΗΝΗ ΓΙΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΜΟΝΟ

Μαρία Δημητρίου

Το Σάββατο 10 Δεκεμβρίου η Σελήνη θα προσφέρει μοναδικό θέαμα, λόγω ολικής έκλειψης. Θα είναι ορατή και από την Ελλάδα.
Λίγο μετά τις 5 το απόγευμα του Σαββάτου, η Σελήνη θα ανατείλει «ματωμένη». Πρόκειται για μία ολική έκλειψη του φεγγαριού που θα αρχίσει αρκετά νωρίτερα (1:33 μ.μ. ώρα Ελλάδος), όταν ο δορυφόρος του πλανήτη μας θα βρίσκεται ακόμη κάτω από τον ορίζοντα.
Μολονότι οι παρατηρητές θα έχουν χάσει την ολική φάση του φαινομένου, σύμφωνα με τον διευθυντή του Πλανηταρίου του Ιδρύματος Ευγενίδου, Δ. Σιμόπουλο, θα μπορέσουν εντούτοις να δουν εύκολα, με την ανατολή της, τη Σελήνη καλυμμένη με το πέπλο της γήινης παρασκιάς, η οποία θα χρωματίζει την επιφάνειά της με το χαρακτηριστικό κεραμιδί χρώμα της μερικής φάσης της έκλειψης.
Το όλο φαινόμενο θα διαρκέσει μέχρι τις 7:30 μ.μ. του Σαββάτου και θα είναι ορατό, εφόσον ο καιρός το επιτρέψει, απ’ όλη τη χώρα.
Όσο η Σελήνη βρίσκεται πλήρως στη σκιά της Γης, η αντανάκλαση του ηλιακού φωτός πάνω στον πλανήτη μας φτάνει στη Σελήνη και την «χρωματίζει» με μια παράξενη κεραμιδί απόχρωση που κάνει τον δορυφόρο να φαίνεται σαν «ματωμένος».
Κατά τις σεληνιακές εκλείψεις διακρίνει κανείς εύκολα το σχήμα της σκιάς της Γης πάνω στη Σελήνη, γεγονός που φανέρωσε στους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους το σφαιρικό σχήμα του πλανήτη μας.
Μια έκλειψη Σελήνης, κατά τον κο Σιμόπουλο, συμβαίνει μόνο κατά τη διάρκεια της Πανσελήνου και μόνον όταν η Σελήνη τύχει να περάσει μέσα από τη σκιά που ρίχνει η Γη στο διάστημα, αφού οι σεληνιακές εκλείψεις συμβαίνουν όταν ο δορυφόρος μας, στην τροχιά του γύρω από τη Γη, μπαίνει στην περιοχή της γήινης σκιάς.
Για να διασχίσει τη σκοτεινή αυτή περιοχή χρειάζεται δύο σχεδόν ώρες, αφού διανύσει 10.000 περίπου χιλιόμετρα. Αντίθετα, στις ηλιακές εκλείψεις η Σελήνη καλύπτει τον φωτεινό δίσκο του Ήλιου ρίχνοντας τη σκιά της πάνω σε έναν μικρό διάδρομο της Γης.
Ο μεγαλύτερος αριθμός σεληνιακών και ηλιακών εκλείψεων που μπορεί να παρατηρηθούν στη διάρκεια ενός χρόνου είναι επτά και ο μικρότερος δύο, οπότε και οι δύο θα είναι οπωσδήποτε ηλιακές.
Παρότι συνήθως οι σεληνιακές εκλείψεις ακολουθούν ή προηγούνται κατά 15 περίπου ημέρες των ηλιακών εκλείψεων, εν τούτοις οι ηλιακές εκλείψεις είναι πολύ πιο συχνές από τις σεληνιακές. Ο μεγαλύτερος αριθμός σεληνιακών εκλείψεων στη διάρκεια ενός ημερολογιακού έτους δεν υπερβαίνει τις τρεις. Αντίθετα ο μέγιστος αριθμός των ηλιακών εκλείψεων μπορεί να φτάσει τις πέντε.


http://news247.gr/health/epistimi/mia_matwmenh_selhnh_gia_ta_matia_sas_mono.1530415.html

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ 179 ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ


Πίσω από τα κάγκελα βρίσκονται 179 λειτουργοί του Τύπου σε όλο τον κόσμο, σύμφωνα με την έκθεση της Επιτροπής για την Προστασία των Δημοσιογράφων (CPJ). Πρόκειται για τον υψηλότερο αριθμό της τελευταίας δεκαπενταετίας.
Το Ιράν βρίσκεται για δεύτερη φορά στην κορυφή της λίστας της ντροπής, καθώς στη χώρα κρατούνται 42 δημοσιογράφοι. Ακολουθούν η Ερυθραία με 28, η Κίνα με 27, η Μιανμάρ με 12 και το Βιετνάμ με 9.
Σύμφωνα με τη μη κυβερνητική οργάνωση, που έχει την έδρα της στη Νέα Υόρκη, οι μισοί από τους φυλακισμένους δημοσιογράφους δραστηριοποιούνται στη διαδίκτυο και το 45% δεν εργάζεται για κάποιο μέσο αλλά είναι ανεξάρτητοι.
«Οι ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι, οι οποίοι συχνά δεν χαίρουν της απαραίτητης θεσμικής υποστήριξης για να αντισταθούν στις κρατικές πιέσεις ή να μπορούν να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους ενώπιον της δικαιοσύνης, καταβάλλουν το πιο βαρύ τίμημα αυτής της άνευ προηγουμένου αύξησης του αριθμού των φυλακίσεων», τόνισε ο γενικός διευθυντής της CPJ Τζόελ Σάιμον.
Πέρυσι, κρατούνταν 34 δημοσιογράφοι λιγότεροι σε σχέση με φέτος.


http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=330613

ΜΙΑ ΤΡΑΓΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΓΑΠΗΣ

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ-ΣΟΦΙΑ ΛΑΣΚΑΡΙΔΟΥ:

Πριν από ένα αιώνα περίπου, ένας ξανθός Αθηναίος με γαλανά μάτια και
φλογερή ιδιοσυγκρασία μπήκε στη θάλασσα του Σκαραμαγκά. Καβάλα σ’ ένα λευκό άλογο φύτεψε μια σφαίρα στον κρόταφό του. Ήταν ο Περικλής Γιαννόπουλος, μια από τις λαμπρότερες ελπίδες των ελληνικών γραμμάτων. «Αυτοκτόνησε, γιατί δεν βρήκαν απήχηση στο κοινό οι ιδέες του», έγραψαν οι εφημερίδες της εποχής. Η αληθινή όμως αιτία του θανάτου του Γιαννόπουλου βρισκόταν αλλού.
Λίγες μέρες μετά την αυτοκτονία του Γιαννόπουλου, τα κύματα του Σκαραμαγκά ξέβρασαν το πτώμα του. Ο θάνατος δεν είχε νικήσει την ομορφιά του, μόνο τα μαλλιά του είχαν γίνει κατάλευκα. Ο Γιαννόπουλος φορούσε λευκή φανέλα, κοστούμι και γάντια γκλασέ. Το ρολόι που βρέθηκε στην τσέπη του, είχε σταματήσει στις 11 και 3 λεπτά. Ο αστυνομικός Ελευσίνος, διέταξε να μεταφερθεί το πτώμα στην εκκλησία. Εκεί έμεινε ως την άλλη μέρα το πρωί που έγινε η κηδεία. Αλλά στο διάστημα που μεσολάβησε:
«…διεπιστώθη ότι το πτώμα είχον ήδη περιποιηθεί χείρες αβραί, οι οποίαι είχαν αποθέσει επί της κεφαλής του στέφανον ανθέων εξαιρετικών και είχαν χύσει επ’ αυτού μύρα. Ο αστυνόμος εξήγησεν ότι με το πρωινόν τραίνον, κατήλθαν εξ Αθηνών δύο κυρίαι του εξωτερικού, οι οποίαι μετέβησαν εις την εκκλησίαν και απέθεσαν επί του πτώματος πλήθος ανθέων τα οποία έφεραν εξ Αθηνών και το εμύρωσαν. Ακολούθως, έφυγον χωρίς να καταστήσουν γνωστά τα ονόματά των». (Εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ, 22/4/1910).
Ποιες ήταν αυτές οι δύο γυναίκες; Τι σχέση είχαν με τον Γιαννόπουλο και γιατί χάθηκαν μετά χωρίς να αποκαλύψουν την ταυτότητά τους; Οι εφημερίδες έκαναν μια μικρή εξόρμηση για να εξιχνιάσουν το μυστήριο, αλλά δεν μπόρεσαν να βρουν τίποτα. Ο Γιαννόπουλος πίστευε βαθιά στο απόρρητο της ιδιωτικής του ζωής. Σπάνια μιλούσε για τον εαυτό του. Μερικοί Αθηναίοι, ήξεραν ότι ο ποιητής συνδεόταν με μια γυναίκα. Είχαν δει τις σφιχταγκαλιασμένες σκιές τους να ανεβαίνουν στην Ακρόπολη ή να κάνουν περίπατο ανάμεσα στα δέντρα της Ελευσίνας. Αλλά κανείς δεν είχε δει τίποτα περισσότερο, κανείς δεν ήξερε κάτι που να έριχνε φως στη ζωή και στο θάνατο του ποιητή.

ΠΡΟΤΥΠΟ «ΣΤΕΛΛΑΣ ΒΙΟΛΑΝΤΗ»

Η γυναίκα εκείνη ήταν η Σοφία Λασκαρίδου. Αν η αποκάλυψη αυτή ερχόταν στην ώρα της, θα προκαλούσε στην κοινωνία της εποχής την ίδια ίσως συγκίνηση που προκάλεσε ο θάνατος του Γιαννόπουλου.
Η Σοφία Λασκαρίδου δεν ήταν μια συνηθισμένη γυναίκα. Είχε όλη την Αθήνα στα πόδια της. Ήταν όμορφη και πλούσια, δεχόταν τον βασιλέα Γεώργιο στο σπίτι της και δεν ερωτευόταν ποτέ. Ήταν φτιαγμένη από σκληρή πάστα, που δεν λύγιζε εύκολα. Ο Ξενόπουλος είχε πει ότι όταν έγραφε τη ΣΤΕΛΛΑ ΒΙΟΛΑΝΤΗ είχε στο νου του το μελαχρινό κεφάλι της Σοφίας Λασκαρίδου.
Ο πατέρας της είχε γεννηθεί στο Λονδίνο και η μητέρα της στο Παρίσι. Η ίδια μεγάλωσε με ελεύθερες και μοντέρνες ιδέες. Το πάθος της ήταν η ζωγραφική. Μπορούσε να κάθεται ώρες απέναντι από τη θάλασσα του Φαλήρου, σχεδιάζοντας βάρκες και κύματα.
Μια μέρα ο πατέρας της, της έδωσε ένα περίστροφο: «Δεν πρέπει να κυκλοφορείς άοπλη, αφού απομακρύνεσαι τόσο πολύ από το σπίτι». Η Σοφία πήρε το περίστροφο και το έκρυψε στην τσάντα της. Αυτό το ίδιο περίστροφο θα στερούσε ύστερα από μερικά χρόνια τη ζωή του Περικλή Γιαννόπουλου.

ΝΙΑΤΑ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΙΑ

Γνωρίστηκαν τυχαία στην Καλλιθέα το 1895, όταν η Σοφία γύριζε στο σπίτι της. Ο Γιαννόπουλος έκανε έναν από τους ατελείωτους περιπάτους του στο ύπαιθρο, κόβοντας λουλούδια από τους κήπους και σπέρνοντάς τα, κατά τη συνήθειά του, δεξιά και αριστερά.
«Ερχόταν αντίθετα από εμένα», διηγείται η Σοφία Λασκαρίδου. «Λίγα βήματα μας χώριζαν. Στάθηκε. Στάθηκα κι εγώ. Τα μάτια μας συναντήθηκαν. Έβγαλε το καπέλο του και τα χρυσά του μαλλιά έλαμψαν στο φως του ήλιου. Είδα τον ουρανό στα μάτια του».
Ψιθύρισε: «Η ομορφιά σας με θάμπωσε». «Και εμένα η δική σας» του απάντησα. «Έσκυψε βιαστικά το κεφάλι, χαιρέτησε και με προσπέρασε».
Πόσες ιστορίες δεν αρχίζουν άραγε με τον ίδιο τρόπο! Αλλά κάτι στην ιστορία του Γιαννόπουλου και της Σοφίας ήταν διαφορετικό από την πρώτη στιγμή, κάτι που εκείνο το απόγευμα έμεινε μετέωρο στον αέρα και τους ένωσε ως τον θάνατο.
«Την Κυριακή, ύστερα από την συνάντηση εκείνη, έγινε το απροσδόκητο. Είδα να μπαίνει ξαφνικά στο σαλόνι του σπιτιού μας ο ωραίος άγνωστος. Η καρδιά μου σταμάτησε. Προχώρησε προς το μέρος μου και συστηθήκαμε.
-Περικλής Γιαννόπουλος
-Ώστε γνωρίζατε ποια ήμουν;
-Πήρα το θάρρος να έλθω. Έπρεπε να έλθω.
Εκείνη την ώρα ο πατέρας μου έπαιζε σκάκι με τον ζωγράφο Οθωναίο. Δεν ήταν δυνατό να διακόψω το παιχνίδι τους, ωστόσο, η μητέρα μου δέχθηκε τον Γιαννόπουλο με τη συνηθισμένη της καλοσύνη και μίλησαν αρκετά μαζί. Ο πατέρας μου κοίταξε τον ξανθό νέο που του παρουσίασα και χαμογέλασε.
-Η κόρη μου είχε πάντα ωραίες φίλες και φίλους, είπε. Τα νιάτα και η ομορφιά είναι το σπουδαιότερο πράγμα στον κόσμο, φτάνει να ξέρει κανείς να τα μεταχειρίζεται».

Η ΗΔΟΝΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Νιάτα, ομορφιά, έρωτας. Τα είχαν όλα, δεν τους έλειπε τίποτε για να ενωθούν και να ευτυχήσουν. Ύστερα από μερικές ημέρες, ο Γιαννόπουλος χτύπησε πάλι την πόρτα του σπιτιού της Σοφίας στην Καλλιθέα. Τον δέχθηκε στον κήπο και μετά περπάτησαν μαζί ως την Ακρόπολη.
«Ήταν μια ονειρεμένη πορεία, έγραψε μετά στο ημερολόγιό της. Περάσαμε τον Ιλισό πηδώντας πάνω από τα λευκά του χαλίκια. Ανεβήκαμε πίσω από το μνημείο του Φιλοπάππου και βρεθήκαμε σε ένα κάμπο γεμάτο ασφοδελούς. Καθίσαμε στον λόφο να ξεκουραστούμε.
-Οι ασφοδελοί κλείνουν το μυστικό της λήθης, είπε ο Περικλής.
Ο ήλιος έριχνε τις τελευταίες του ακτίνες. Τα σύννεφα έπαιζαν μακριά στη Σαλαμίνα. Κανείς δεν μιλούσε. Ύστερα έσκυψε και με φίλησε».
Η μέρα τελείωνε. Ο Περικλής είπε:
-Η ηδονή του έρωτα, μόνο με την ηδονή του θανάτου αντισταθμίζεται.
-Με την οδύνη του θανάτου θέλεις να πεις.
Ο Γιαννόπουλος κούνησε το κεφάλι του.
-Όχι, είπε. Ο θάνατος είναι η υπέρτατη ηδονή. Η γαλήνη.
Άραγε εκείνη την ώρα πέρασε εμπρός από τα μάτια του ξανθού συγγραφέα το όραμα του εαυτού του, καβάλα στο άλογο, να μπαίνει στην αγριεμένη θάλασσα του Σκαραμαγκά; Δεν θα το μάθουμε ποτέ. Ο Γιαννόπουλος άλλωστε μίλαγε συχνά για τον θάνατο. Πίστευε στο οριστικό και στο απόλυτο και τίποτε δεν θα τον έκανε να παραβιάσει τις αρχές του.
Λίγες ημέρες μετά της ζήτησε να την συντροφεύει όταν εκείνη ζωγράφιζε έξω από το σπίτι της. «Έτσι δεν θα χρειάζεται και το περίστροφο», της είπε γελώντας. «Θα είμαι ο σωματοφύλακάς σου».
Χάθηκαν από τον κόσμο για να δωθούν ο ένας στον άλλο. Η Σοφία ξαναγνώρισε την Αττική, βλέποντάς την μέσα από τα μάτια του Γιαννόπουλου. Περπατούσαν ώρες ατελείωτες κάτω από τα πεύκα της Ελευσίνας. Συχνά ανέβαιναν στην Ακρόπολη. Ο Περικλής είχε μια ιδιαίτερη στοργή για το εκκλησάκι του Αϊ Δημήτρη. Άλλοτε πάλι, την έβαζε να περπατά ανάμεσα στις κολώνες του Παρθενώνα.
-Έτσι θέλω να σε σκέπτομαι, της έλεγε. Ποτέ δεν ήσουν τόσο αληθινή, όσο είσαι τη στιγμή αυτή.
Ύστερα της έδειχνε την Αθήνα από εκεί πάνω. Προσπαθούσε να της μάθει να την βλέπει με τον δικό του τρόπο, που δεν έμοιαζε με τον τρόπο κανενός άλλου.
-Σε οποιοδήποτε λόφο της Αθήνας και αν ανέβεις, βλέπεις ένα κόσμο ολόκληρο. Πουθενά αλλού το φως δεν έχει τόση δύναμη. Δες αυτά τα κυπαρίσσια έξω από τον Αϊ Δημήτρη. Το καθένα είναι και μία φυσιογνωμία. Ένας άνθρωπος.

ΖΗΛΕΥΩ ΤΑ ΜΑΡΜΑΡΑ

Το καλοκαίρι χώρισαν. Η Σοφία έπρεπε να μείνει με τους δικούς της στη Βουλιαγμένη. Ίσως ήταν κι αυτό μια κίνηση της μοίρας για να τους δείξει πόσο είχε ανάγκη ο ένας από τη συντροφιά του άλλου.
«Στο σούρουπο γίνονται όλα πιο σταχτιά, έγραφε η Σοφία στον αγαπημένο της. Το σπίτι μας είναι κοντά στη θάλασσα. Ακούγεται μακριά ένας βαρκάρης που τραγουδάει το μοιρολόγι της καρδιάς του. Ένα ψάρι πήδηξε έξω από το νερό. Ύστερα πάλι ησυχία. Κάθισα όλη τη νύχτα στο μπαλκόνι ώσπου τα κύματα σταμάτησαν την φλυαρία τους. Πέρασε η νύχτα. Είναι η ώρα που έπαιρνα το τραμ από την Καλλιθέα για να σε συναντήσω στην Ακρόπολη. Με το νου μου σε παρακολουθώ να πηγαίνεις εκεί μόνος. Ζηλεύω τα αγαπημένα μάρμαρα που πατάς. Πες τους ότι δεν θα αργήσω να γυρίσω. Πάντα δική σου, Σοφία».
Αλλά ο ανυπόμονος συγγραφέας δεν περίμενε την αγαπημένη του να γυρίσει. Μια μέρα, η Σοφία τον είδε να ξεπροβάλλει μπροστά της, βρώμικο και σκονισμένο. Είχε έρθει με τα πόδια από την Αθήνα για να την δει και να περάσει λίγες ώρες μαζί της.
-Θα έρθω να σε ζητήσω από τον πατέρα σου, της είπε ο Γιαννόπουλος.
Η Σοφία κούνησε το κεφάλι της.
-Θα κάνεις μια τρέλα, του είπε.
Αλλά εκείνος δεν την άκουσε. Πήγε μια μέρα και βρήκε τον πατέρα της, για να ακούσει από το στόμα του μια ευγενική, αλλά ψυχρή άρνηση.
-Δεν μπορώ να αποχωριστώ ακόμη τη Σοφία, είπε στον Γιαννόπουλο. Άλλωστε η ίδια έχει αφιερώσει τη ζωή της στην τέχνη.

ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ: ΕΝΑΣ ΑΝΤΙΖΗΛΟΣ

Ο έρωτας μοιάζει με τα κινέζικα αμαξάκια, λέει ένα σοφό ρητό. Ο ένας από τους δύο κάθεται μέσα και ο άλλος το σέρνει.
Στην ιστορία του Γιαννόπουλου και της Λασκαρίδου, ποιος αγαπούσε περισσότερο και ποιος λιγότερο; Για τον ξανθο συγγραφέα ο γάμος του με τη Σοφία ήταν μια φλογερή ανάγκη, που απαιτούσε την άμεση ικανοποίησή της. Η Σοφία δεν βιαζόταν. Πίστευε στον έρωτα που ζει χωρίς νομικά πλαίσια. Πίστευε στην ανάγκη της να μείνει ελεύθερη. Ίσως να φοβόταν κατά βάθος, ότι από τη στιγμή που θα αισθανόταν δεσμευμένη θα άρχιζε να αγαπά τον Γιαννόπουλο λιγότερο.
-Πως μπορείς να βάζεις την ελευθερία πάνω από τον έρωτά μας, της είπε μια μέρα ο Περικλής.
Η Σοφία χαμογέλασε μελαγχολικά. Ήξερε ότι ήταν δύσκολο για τον αγαπημένο της με τον βίαιο και παράφορο χαρακτήρα του, να την καταλάβει.
-Το μόνο που θέλω να σκέπτεσαι είναι ότι σ’ αγαπώ όσο δεν θα αγαπήσω ποτέ τίποτα άλλο στη ζωή μου, του αποκρίθηκε.
Δεν ήθελε να αλλάξει τίποτα στη ζωή της. Ένοιωθε πως πως η αγάπη τους ήταν τέλεια, αλλά εύθραυστη. Αν άλλαζε κάτι, ίσως να έχανε κάτι από τη μαγεία της. Ήταν ευτυχισμένη μοιράζοντας τη ζωή της ανάμεσα στον Περικλή και στη ζωγραφική. Δεν της έλειπε τίποτε, δεν ήθελε τίποτε περισσότερο. Το μόνο που την στεναχωρούσε ήταν που δεν μπορούσε να σπουδάσει στο Πολυτεχνείο.
Ο νόμος ακόμη δεν επέτρεπε τη φοίτηση γυναικών στη Σχολή Καλών Τεχνών.
-Γιατί δεν πηγαίνεις στον βασιλέα, της είπε μια μέρα η μητέρα της.
Το ίδιο βράδυ η Σοφία το ζύγισε μέσα στο μυαλό της και το αποφάσισε. Πήγε στο παλάτι. Ο Γεώργιος άκουσε το αίτημά της χαμογελώντας.
-Δεν φοβάσαι λοιπόν, να εργάζεσαι ανάμεσα σε τόσα αγόρια, της είπε.
-Όχι, μεγαλειότατε, του απάντησε με θάρρος η Λασκαρίδου. Είμαι έτοιμη να κάνω κάθε θυσία για χάρη της τέχνης.

ΣΤΟΝ ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ

Ο νόμος καταργήθηκε το 1903 και η Σοφία Λασκαρίδου ήταν η πρώτη Ελληνίδα που μπήκε στη Σχολή Καλών Τεχνών. Πήρε το δίπλωμά της το 1907 και μαζί εξασφάλισε μια υποτροφία για τρία χρόνια στο εξωτερικό.
-Δεν θα σε σταματήσω, της είπε ο Περικλής. Ξέρω πόση σημασία έχει αυτό το ταξίδι για σένα.
Η Σοφία τον κοίταξε παραξενεμένη. Της φαινόταν περίεργο να ακούει τον αγαπημένο της να μιλά τόσο ήρεμα. Κάτι που διάβασε στα μάτια του της έσφιξε την καρδιά.
-Έλα μαζί μου, τον παρακάλεσε. Έξω απ’ την Ελλάδα θα είναι όλα δικά μας. Θα είμαστε πιο ελεύθεροι.
Αλλά ο Γιαννόπουλος αρνήθηκε. Κάποτε η Σοφία είχε απορρίψει την πρότασή του να ζήσουν μαζί. Ίσως τώρα μια εσωτερική ανάγκη να τον πίεζε να ανταποδώσει την άρνηση, για να στηρίξει ξανά την πίστη στον εαυτό του.
-Δεν μπορώ να φύγω από την Ελλάδα, της είπε. Θέλω να νοιώθω πάντα κοντά μου την Ακρόπολη.
Ήταν ένα φθινοπωρινό απόγευμα, λίγες ημέρες πριν την αναχώρηση της Σοφίας για το Μόναχο. Το αμάξι, τους είχε οδηγήσει αυτή τη φορά στον Σκαραμαγκά. Είχαν ξαπλώσει κάτω από τα πεύκα και κοίταζαν σιωπηλά τον σταχτί ουρανό.
-Αν σε χάσω ποτέ, ψιθύρισε ο Γιαννόπουλος, θα αυτοκτονήσω στο μέρος αυτό. Θα φύγω μυστικά κι ωραία. Θα εξαφανιστώ. Θα πάω να συναντήσω τον Χάροντα που θα με περιμένει με τη βάρκα του στο πέλαγος. Και θα έχω έτοιμα τα πορθμεία μου. Γέλασε νευρικά. Όσο για μια δεκάρα, ελπίζω να μου βρίσκεται στην τσέπη μου.

«ΑΝ ΔΕΝ ΣΕ ΚΕΡΔΙΣΩ..»

ΜΟΝΑΧΟ. Κάποιο προαίσθημα είχε σπρώξει τον Γιαννόπουλο μερικά χρόνια πριν, να χαράξει αυτές τις γραμμές για την πόλη που θα έπαιρνε την αγαπημένη του.
«Εκεί στο Μόναχο ουρανός κλειστός. Η γη πένθος. Τα φώτα λύπη. Τα ζώα μελαγχολία. Ο αέρας πηκτή μαυρίλα. Όλος ο έξω κόσμος σπρώχνει τον άνθρωπο σε ένα καταφύγιο, ένα υπόγειο. Και εκεί ζει μια ζωή τεχνητή. Το πνεύμα και οι τέχνες είναι επιστήμες, μηχανήματα, εμπορεύματα».
Και κάπου αλλού:
«Ξεκινάτε λοιπόν και πηγαίνετε για να διδαχθείτε τις τέχνες του φωτός, στα κέντρα του σκότους. Σε αυτό τον ομφαλό ερέβους, το Μόναχο. Ενώ όλοι οι μεγάλοι βόρειοι που είπαν και έγραψαν κάτι, κατεβαίνουν στην Ιταλία για να δουν το φως».
Τι τραγική ειρωνεία για τον ξανθό συγγραφέα, αυτή η μισητή πόλη να του στερήσει ότι αγαπούσε περισσότερο στον κόσμο! Και εκείνη:
«Εργαζόμουν πολύ, αλλά η νοσταλγία βάραινε την ψυχή μου. Ζούσα δύο ζωές, την ημέρα με την τέχνη και τη νύχτα με την ανάμνηση εκείνου. Ένας αόρατος ασύρματος ένωνε τις ψυχές μας. Οι δέκτες δεν λάθευαν ποτέ. Μετέδιδαν και την πιο μικρή δόνηση του είναι μας».
Τα γράμματα του Γιαννόπουλου έφθαναν φλογερά και απελπισμένα. Της έγραφε πως την περίμενε, πως η Αθήνα ήταν άδεια χωρίς εκείνη και πως η Ακρόπολη αναζητούσε την ιέρειά της.
«Αν δεν σε κερδίσω θα συντριβώ, της έλεγε. Αλλά θα σε κερδίσω».

Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ

H ιστορία του Περικλή Γιαννόπουλου και της Σοφίας Λασκαρίδου κύλησε στο αυλάκι που είχε χαράξει η μοίρα.
Ο Γιαννόπουλος συνέχισε να πιστεύει ότι θα κέρδιζε στο τέλος την αγαπημένη του. Αλλά από τον δεύτερο χρόνο του χωρισμού τους, άρχισε να τον κυριεύει η αποθάρρυνση. Και τα βιβλία του, που έκλειναν μέσα τους όλο το πάθος για το ελληνικό φως, δεν είχαν βρει την απήχηση που περίμενε.
Ξαφνικά ένοιωσε μόνος και ξεκρέμαστος. Ήταν 41 χρονών και κατάλαβε ότι δεν μπορούσε πια να περιμένει τίποτα από τη ζωή. Η γιορτή είχε τελειώσει και απόμεινε πάλι μόνος με τον εαυτό του.
«Θέλεις να μάθεις ποιος είναι ο ιδανικός θάνατος, είπε μια μέρα στον Καμπούρογλου που ήταν ο καλύτερός του φίλος. Να πάρεις ένα κατάλευκο άτι και να το καβαλικεύσεις χωρίς σέλα. Ύστερα να μπεις στο πέλαγος κρατώντας ένα περίστροφο και όταν δεις ότι το άτι δεν μπορεί να προχωρήσει άλλο, τότε να γείρεις και να πυροβοληθείς στον κρόταφο. Για το άλογο μην ανησυχείς. Αφού σε ξεφορτωθεί, θα βγει έξω στη στεριά. Και ο αναβάτης του θα χαθεί στο βάθος της ωραίας μας θάλασσας».
Έτσι, ψύχραιμα και μεθοδικά, προετοίμαζε τις ώρες της μοναξιάς του, το τέλος του. Αλλά ήθελε να το καλλωπίσει, να το κάνει όσο γινόταν ιδανικότερο.
«Ο θάνατος είναι η τελευταία μεθυστική στιγμή που μας οφείλει η ζωή», είπε κάποτε σε έναν άλλο φίλο του.
Προετοιμαζόταν αλλά δεν το αποφάσιζε. Κάτι τον κρατούσε ακόμα στη ζωή. Ίσως η ελπίδα ότι δεν είχε ξοδέψει ακόμη όλες τις χαρές της, ότι κάτι έμενε ακόμη για να γευθεί. Δεν είχε συμβιβαστεί ακόμη με την ιδέα ότι είχε χάσει τη Σοφία για πάντα.
Ένα πρωινό του Απριλίου (1910) συνάντησε τη μητέρα της τυχαία στο δρόμο.
-Πόσο χαίρομαι που σας βλέπω κυρία Λασκαρίδου, της είπε. Τι κάνει λοιπόν η μεγάλη μας καλλιτέχνις;
Η μητέρα της δεν ήξερε ότι αλληλογραφούσαν.
-Η Σοφία έχει προορισμό στη ζωή της την τέχνη, του απάντησε εκείνη με μια παράλογη ψυχρότητα. Δεν πρέπει να παντρευτεί. Οι καθηγητές της είναι ενθουσιασμένοι μαζί της. Έχει μπροστά της μεγάλο μέλλον.
Ο Γιαννόπουλος την κοίταξε για λίγες στιγμές σιωπηλός. Ύστερα είπε:
-Έχετε δίκιο. Η Σοφία πρέπει να αφοσιωθεί στην τέχνη.

«ΕΝΑ ΥΣΤΑΤΟ ΧΑΙΡΕ»

Να ήταν άραγε αυτό, το αποφασιστικό χτύπημα; Κανείς δεν μπορεί να ξέρει με βεβαιότητα. Ίσως να το αποφάσισε τη στιγμή εκείνη, ίσως λίγες ώρες, ίσως λίγες ημέρες μετά.
Την Τετάρτη 9 Απριλίου ο Γιαννόπουλος πήγε με ένα φιλικό του ζευγάρι στον κινηματογράφο. Εκείνο το βράδυ, ο συνήθως κλειστός και μελαγχολικός Γιαννόπουλος έδειξε μια παράλογη ευθυμία. Έπιασε μάλιστα και συζήτηση με κάποιον που καθόταν δίπλα του. Οι φίλοι του τον κοίταζαν γεμάτη απορία. Ύστερα μπήκαν σε ένα μικρό κέντρο για να πιούν μια μπύρα.
Ο Γιαννόπουλος είχε ξαφνικά χάσει το κέφι του. Κάποια στιγμή τους είπε:
-Έχω κάτι να σας διαβάσω. Είναι ένα πολύ αγαπητό μου κομμάτι.
Έβγαλε από την τσέπη του μερικά τσαλακωμένα φύλλα χαρτιού. Ήταν το «Τριαντάφυλλο και το αηδόνι» του Όσκαρ Ουάιλντ, που το είχε μεταφράσει ο ίδιος.
-Πολύ ωραίο είναι, είπε ο φίλος του.
Αλλά ο Γιαννόπουλος κοίταζε αφηρημένα τον έρημο δρόμο, μέσα από το τζάμι του κέντρου.
-Αύριο θα κάνω μια εκδρομή, είπε ξεκάρφωτα.
Δεν τους είπε που θα πήγαινε και ούτε τον ρώτησαν, για να μην τον φέρουν σε δύσκολη θέση. Ήξεραν τον χαρακτήρα του. Σηκώθηκαν να φύγουν από το εστιατόριο. Ο Γιαννόπουλος ψώνισε μπύρα και φαγητό κρύο για την εκδρομή της επομένης. Ύστερα ξαφνικά ενώ αποχαιρετούσε τον φίλο του στο πεζοδρόμιο, έπεσε στην αγκαλιά του και τον έσφιξε συγκινημένος.
Το ίδιο εκείνο βράδυ όταν γύρισε στο σπίτι του, θα πρέπει να έγραψε αυτό το γράμμα, που πήρε ύστερα από λίγες μέρες η Σοφία στο Μόναχο:
«Σοφία μου. Σου στέλνω ένα ύστατο χαίρε από την Αττική γη, που αφήνω για πάντα. Με άπειρα γλυκύτατα φιλιά. Χαίρε, Σοφία μου».
Το λακωνικό αυτό γράμμα, την χτύπησε σαν ηλεκτρική εκκένωση. Του τηλεγράφησε αμέσως.
«Έρχομαι».
Μετά τηλεγράφησε στη μητέρα της να της στείλει χρήματα για το ταξίδι. Ξαφνικά το Μόναχο αρχίζει να μην τη χωρά. Για πρώτη φορά στη ζωή της καταλαβαίνει πόσο μεγάλο ρόλο παίζει στη ζωή της η παρουσία αυτού του ανθρώπου, που την δίδαξε πως να αγαπά.
Αλλά ο Γιαννόπουλος δεν ζει πια. Καβάλα σε ένα άσπρο άλογο, μπήκε στη θάλασσα του Σκαραμαγκά και φύτεψε μια σφαίρα στον κρόταφό του. Αυτό η Σοφία Λασκαρίδου το έμαθε τυχαία, από κάποιον επιβάτη στο τραίνο που την έφερνε στην Αθήνα.
«Με περιμένει».
Την μετέφεραν στο σπίτι της σχεδόν αναίσθητη. Το βράδυ και τα άλλα βράδια που ακολούθησαν, έκαιγε στον πυρετό. Παραληρούσε. Ύστερα, ένα πρωί σηκώθηκε νωρίς από το κρεβάτι και ντύθηκε. Η μητέρα της τρόμαξε που την είδε.
-Πού πας, τη ρώτησε.
Η Σοφία απάντησε:
-Τον είδα απόψε στον ύπνο μου. Πώς άσπρισαν τα μαλλιά του. Με θέλει.
Κατέβηκε στον κήπο της και έκοψε τριαντάφυλλα, πανσέδες και άνθη λεμονιάς. Ύστερα πέρασε από το σπίτι της φίλης της Ελένης Νεφ, την πήρε και κατέβηκαν στον Σκαραμαγκά. Εκείνο το πρωί η θάλασσα είχε ξεβράσει το πτώμα του Περικλή Γιαννόπουλου. Τον είχαν ξαπλώσει στην εκκλησία του νεκροταφείου. Τα μαλλιά του είχαν ασπρίσει, όπως στο όνειρο. Κάτι σαν χαμόγελο έφεγγε στο χλωμό του πρόσωπο.
«Είχε περάσει δεκατρείς ημέρες στη θάλασσα. Αλλά ήταν πάντα ωραίος. Πήρα το κεφάλι του στην αγκαλιά μου και το φίλησα. Τα δάκρυά μου έπεφταν στα κλειστά του μάτια, έβρεχαν το πρόσωπό του. Έκλαιγε κι εκείνος μαζί μου. Δεν μπορούσα να τον αποχωριστώ. Πόσο γαλήνια, Θεέ μου, ήταν η μορφή του».
Τον στόλισε όλο με τα λουλούδια της και κάθισε δίπλα του και τον κοίταζε. Δεν είχε αλλάξει από τότε που τον γνώρισε. Νιάτα, ομορφιά, έρωτας. Πόσο χαμένα είχαν πάει όλα!
Το άλλο πρωί έθαψαν τον Γιαννόπουλο στον περίβολο της εκκλησίας. Η Σοφία γύρισε στο σπίτι της σαν υπνωτισμένη.
«Αισθανόμουν απάνω μου, την μαρμάρινη επαφή του κορμιού του. Νύχτα μέρα ένοιωθα στα χείλη μου τα παγωμένα αλμυρά του χείλη. Καταλάβαινα πως ότι και να γινόταν από εκεί και μπρος δεν θα είχε πια σημασία».
Και μια μέρα, όταν βεβαιώθηκε ότι η μητέρα της είχε φύγει από το σπίτι για να κατέβει στην Αθήνα, πήρε ένα παλιό ξυράφι του πατέρα της και έκοψε την καρωτίδα της. Το αίμα τινάχτηκε ορμητικά. Μια γλυκιά κούραση την κυρίευε.
-Θα πεθάνω, σκέφτηκε καθώς τα μάτια της έκλειναν. Περίμενέ με.
Αλλά ο θάνατος δεν την ήθελε ακόμη. Την ώρα που την χώριζαν λίγα δευτερόλεπτα από το σκοτάδι, αισθάνθηκε ένα χέρι να την τραβά απελπισμένα πίσω στη ζωή. Είναι η μητέρα της.
-Παιδί μου, της φωνάζει. Παιδί μου.
Είχε φύγει από το σπίτι για να κατέβει στην Αθήνα, αλλά την ώρα που ανέβαινε στο τραμ, μια δύναμη την ανάγκασε να γυρίσει πίσω. Αργότερα η Σοφία, όταν μάθει πως ξαναγύρισε στη ζωή θα σκεφτεί μελαγχολικά:
«Τίποτε δεν μπορεί να νικήσει τη μοίρα μας. Ούτε και ο θάνατος».
Αλλά εκείνη την ώρα ψιθυρίζει βουτηγμένη στο αίμα:
-Άφησέ με μητέρα Γιατί γύρισες; Με περιμένει.
Το χέρι της μητέρας κρατά σφιχτά την κομμένη φλέβα και σταματά το αίμα. Ένας υπηρέτης τρέχει να φωνάξει γιατρό. Τα μάτια της Σοφίας κλείνουν. Το σκοτάδι που τόσο αποζήτησε την κυκλώνει πάλι. Για μερικές μέρες δεν ξέρει αν ζει ή αν πέθανε. Ύστερα, ένα πρωί που ανοίγει τα μάτια της, βλέπει τον απριλιάτικο ήλιο να γλυστρά από τα παντζούρια του δωματίου της.
-Ζω, ψιθυρίζει. Ζω.

ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΜΙΣΟ ΑΙΩΝΑ

Άραγε να φανταζόταν εκείνη τη στιγμή ότι πενήντα χρόνια μετά τον θάνατο του αγαπημένου της θα συνέχιζε να ζει; Λίγοι άνθρωποι φθάνουν 85 χρονών. Η Σοφία Λασκαρίδου από κάποια σπάνια εύνοια της μοίρας, έφτασε και τα πέρασε. Το μυαλό της είναι γερό και ανήσυχο πάντα. Μόνο το κορμί της κύρτωσε. Άλλοτε όταν πήγαινε σε κάποιο χορό, το πρόβλημα ήταν, πως θα έβρισκε κάποιο καβαλιέρο που δεν θα ήταν χαμηλότερός της. Τώρα δεν είναι ψηλότερη από ένα παιδί του δημοτικού.
Ζει πάντα στο πατρικό της σπίτι στην Καλλιθέα, κυκλωμένη από τους πίνακες που ζωγράφισε. Εκεί μας δέχτηκε πριν λίγες ημέρες, μαζί με τον κριτικό κο Γιάννη Χατζίνη. Ήταν απόγευμα όταν άρχισε η Σοφία Λασκαρίδου την ιστορία της. Ύστερα το σούρουπο έπεσε, αλλά η γέρικη φωνή που ανεβοκατέβαινε σαν φλόγα κεριού, συνέχισε να ψάχνει μέσα στο χρόνο.
Το δωμάτιο είχε σκοτεινιάσει. Νοιώθαμε θερμή την παρουσία του Περικλή Γιαννόπουλου ανάμεσά μας. Ίσως καθόταν σε κάποια πολυθρόνα και μας παρατηρούσε με τα μεγάλα γαλανά μάτια του, που τόσο τρυφερά ήξεραν να μιλούν στη γυναίκα που είχε αγαπήσει.
Όταν βγήκαμε στον κήπο, η Σοφία Λασκαρίδου, κατέβηκε αργά τα σκαλιά και κάθισε σε ένα πάγκο, κάτω από ένα μεγάλο πεύκο.
-Εδώ συνήθιζε να κάθεται, ψιθύρισε.
Τα χέρια της άγγιξαν τρυφερά το ξεβαμμένο ξύλο, όπως θα άγγιζαν το δέρμα ή τα μαλλιά ενός ανθρώπου. Μερικές φορές μου φαίνεται ότι κι αυτός ο πάγκος έπαψε να ζει πριν πενήντα χρόνια!
Το χέρι ύστερα απλώθηκε και ψηλάφισε τον κορμό του δέντρου.
-Και αυτό το πεύκο, έκανε σιγά. Πόσο ψήλωσε. Πήγαινα σχολείο όταν με φώναξε μια μέρα ο πατέρας μου, για να τον δω που θα το φύτευε.
Μια γατούλα έτρεξε και σκαρφάλωσε στα γόνατά της. Άρχισε να παίζει με τα μαραμένα δάχτυλά της. Της τα δάγκωνε, μετά τα άφηνε, ύστερα τα δάγκωνε πάλι.
-Ίσως έτσι έπρεπε να γίνουν όλα, ψιθύρισε ύστερα αφήνοντας το κεφάλι της να γείρει πίσω. Η μοίρα καμιά φορά, είναι σοφότερη απ’ ότι νομίζουμε. Τον θυμάμαι πάντα όμορφο. Δεν πρόλαβε να γεράσει. Άραγε να με θυμάται κι εκείνος όπως ήμουν τότε;
Κανείς δεν μίλησε, αλλά μάντεψα δυο μεγάλα γαλανά μάτια να χαμογελούν τρυφερά μέσα στο σκοτάδι…

Φρέντυ Γερμανός, 1961


http://kotetsi.com