Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ Η ΔΙΑΝΟΗΣΗ!

ΠΩΣ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΟΝ ΘΡΥΛΙΚΟ ΣΤΡΑΤΗΛΑΤΗ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΞΕΝΟΙ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΚΕΔΟΝΑ ΒΑΣΙΛΙΑ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΕΧΝΩΝ!

ΕΙΝΑΙ γεγονός, ότι μέσα στο διάβα των αιώνων εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες, άνθρωποι ασχολήθηκαν με την μορφή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, είτε ως πολιτικού, είτε ως στρατιωτικού ηγέτη. Διανοούμενοι και φιλόσοφοι, στοχαστές και ερευνητές, συγγραφείς και ιστορικοί, λόγιοι και κληρικοί, απλοί άνθρωποι και καθηγητές, άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, όλοι επιθυμούν να βάλουν το δικό τους λιθαράκι στην υπόθεση που λέγεται «Μέγας Αλέξανδρος».
Προς αυτήν την κατεύθυνση συνέβαλε, ασφαλώς, και ο ίδιος ο Μέγας Αλέξανδρος με την θετική και άκρως κόσμια συμπεριφορά του απέναντι σε όλους αυτούς τους ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν ορισμένοι βλάσφημοι της ιστορίας που τον κατηγορούν ως «σφαγέα»(1), «ομοφυλόφιλο» κ.λπ. Ήδη έχουμε κάνει ειδική αναφορά στη συνάντηση με τον Διογένη τον Κυνικό(2) και τι συζήτησε έκαναν οι δυο τους, με βάση τις αναφορές που κάνει ο Διογένης ο Λαέρτιος στο ομώνυμο σύγγραμμά του για τον Διογένη. Ποιος μπορεί να λησμονήσει, όμως, τον Μέναιχμο(3), που ήταν διδάσκαλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου και για τον οποίον σώζεται το εξής εκπληκτικό: Σε έργο του Στοβαίου (5ος αι.) αναφέρεται και το γνωστό ανέκδοτο (παρόμοιο με αυτό που αφορά τον Ευκλείδη και το βασιλιά Πτολεμαίο), σύμφωνα με το οποίο, όταν ο Μέγας Αλέξανδρος ρώτησε το Μέναιχμο αν υπάρχει ευκολότερος δρόμος για την απόδειξη των γεωμετρικών θεωρημάτων, εκείνος απάντησε:
- Βασιλιά μου, για να διασχίσει κανείς τη χώρα υπάρχουν δρόμοι για τους απλούς πολίτες και δρόμοι για τους βασιλείς. Αλλά στη γεωμετρία υπάρχει ένας δρόμος για όλους!
Αλλά και για τους επιστήμονες ο θρυλικός βασιλιάς είχε πολύ μεγάλη εκτίμηση, όπως ακριβώς με τον προσωπικό γιατρό του, τον εξ Ακαρνανίας Φίλιππο τον Ακαρνάνα.
Είναι γνωστό ότι, όταν ο Μέγας Αλέξανδρος στη Μικρά Ασία, ύστερα από μπάνιο στα παγωμένα νερά του ποταμού Κύδνου, κινδύνευσε να πεθάνει, ο Φίλιππος ετοίμασε αμέσως το σωτήριο φάρμακο. Ο στρατηγός Παρμενίων με γράμμα πληροφόρησε τότε τον Αλέξανδρο ότι ο γιατρός του, πληρωμένος από το Δαρείο, είχε σκοπό να τον δηλητηριάσει και τον συμβούλευσε να μην πάρει τα φάρμακά του. Ο Μέγας Αλέξανδρος διάβασε το γράμμα και αμέσως, για να δείξει εμπιστοσύνη στο γιατρό του, το έδωσε στο Φίλιππο, ενώ ταυτόχρονα με το άλλο χέρι έπινε το φάρμακο (!).
ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΑΛΟΚΩΣΤΑΣ
Ένας άλλος μεγάλος συγγραφεύς και ιστορικός, που ασχολήθηκε διεξοδικά με την μορφή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ήταν και ο Χρήστος Ζαλοκώστας(4), γνωστός από το έργο του «Μέγας Αλέξανδρος, ο πρόδρομος του Χριστού», μία ιστορική μονογραφία, σηματοδότησε την σκέψη πολλών Ελλήνων της εποχής του -και όχι μόνον. Αξίζει εδώ να παρατηρήσουμε, ότι ο Χρήστος Ζαλοκώστας είναι ο πρώτος που έθεσε θέμα «Όρκου» του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Ώπι και μάλιστα παρουσία 10.000 Ελλήνων και ξένων αξιωματούχων, όταν είναι γνωστόν ότι στην Ώπι ο Αλέξανδρος δεν έδωσε παρόμοιο όρκο.
Βεβαίως, για να είμεθα ειλικρινείς με τις ιστορικές πηγές, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε την ιστορική πηγή του ως άνω συγγραφέως που λέγει ότι τα περί «Όρκου» του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Ώπι τα δανείστηκε από τον Ερατοσθένη, που ως γνωστόν, ήταν διευθυντής της Βιβλιοθήκης της Αλεξανδρείας (προφανώς από κάποιο αρχαίο χειρόγραφό του).
Ένας άλλος πολύ σημαντικός συγγραφέας και ιστορικός ερευνητής είναι ο Αλέξανδρος Πάλλης(5), του οποίου «Η φυλλάδα του Μεγαλέξαντρου», που κυκλοφόρησε το έτος 1930, ως ένα εικονογραφημένο διήγημα του ανατολικού μύθου του Μεγάλου Αλεξάνδρου, γαλούχησε πολλούς ανθρώπους, θα λέγαμε και την μετέπειτα γενιά, αφού οι Έλληνες του Μεσοπολέμου είχαν μία ροπή στους ανατολικούς θρύλους ή στα μαγικά παραμύθια τη Ανατολής («Χίλιες και μία νύχτες», «Το λυχνάρι του Αλαντίν», «Ο κλέφτης της Βαγδάτης» κ.α.).
Μέσα σ’ αυτούς δεν μπορούμε να αγνοήσουμε και τον Μανόλη Ανδρόνικο (6), που πήρε μέρος σε πολλές ομάδες ανασκαφών που ερευνούσαν αρχαιολογικούς χώρους, κυρίως της Βόρειας Ελλάδας (Χαλκιδική, Κιλκίς, Βέροια, Νάουσα, Θεσσαλονίκη κ.α.), άσχετα αν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον του εν λόγω καθηγητού της αρχαιολογίας απέσπασε η ανασκαφή στη Βεργίνα, που άρχισε το 1973 με την καθοδήγηση του αρχαιολόγου Κ. Ρωμαίου. Το βέβαιον είναι ότι τις ανασκαφές συνέχισε o Μανόλης Ανδρόνικος, ο οποίος τον Νοέμβριο του 1977 ανακάλυψε τον ασύλητο τάφο του βασιλιά Φιλίππου B΄ της Μακεδονίας, με πλήθος ευρημάτων μεγάλης αρχαιολογικής και καλλιτεχνικής σημασίας. Εξακρίβωσε εξάλλου ότι η θέση της αρχαίας μακεδονικής πόλης Αιγαί δεν ήταν κοντά στη σημερινή Έδεσσα, αλλά στο σημερινό χωριό Βεργίνα (!).

ΝΙΚΟΛΑΣ ΧΑΜΟΝΤ
Ένας μεγάλος φιλέλληνάς και διαπρεπής πανεπιστημιακός δάσκαλος ήταν και ο Νίκολας Χάμοντ(7), ένας Βρετανός ελληνιστής, ιστορικός και πανεπιστημιακός καθηγητής, ο οποίος επί δεκαετίες ασχολήθηκε ειδικά με τη αρχαία Μακεδονία και το μεγαλύτερο μέρος του ερευνητικού και συγγραφικού του έργου έχει ως αντικείμενο αυτήν την περιοχή της Ελλάδος.
Το έργο του: «Μέγας Αλέξανδρος, ένας ιδιοφυής», αποτελεί ένα πραγματικό ράπισμα στους βλάσφημους της ιστορίας και όλων εκείνων που επιχειρούν να αμαυρώσουν την εικόνα που έχει ο πολύς κόσμος για τον Μεγάλο Μακεδόνα Βασιλιά, τον Μέγα Αλέξανδρο!..

Ο ΧΩΡΟΣ ΤΟΥ ΘΕΑΜΑΤΟΣ!..
Πολύ μεγάλη συγκίνηση προκαλεί το όνομα του Μεγάλου Αλεξάνδρου σε οποιοδήποτε ελληνικό ή διεθνές σκηνικό, είτε αυτό λέγεται πανεπιστημιακή έδρα, είτε χώρος του θεάματος και του ακροάματος, όπως για παράδειγμα μία κινηματογραφική αίθουσα ή ένα αθλητικό στάδιο.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι όσες φορές παίζεται ένα κινηματογραφικό έργο για την ζωή του θρυλικού Στρατηλάτη, όλες οι κινηματογραφικές αίθουσες ασφυκτιούν από κόσμο, ενώ πολλές φορές οι αντιδράσεις του κοινού, απ’ την υπερβολική συγκίνηση, αγγίζουν τα όρια της ακρότητας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κινηματογραφική ταινία για την ζωή και το έργο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, με πρωταγωνιστή τον διάσημο Βρετανό ηθοποιό Ρίτσαρντ Μπάρτον, όπου το κοινό προκαλούσε αντιδράσεις υστερίας προκειμένου να απολαύσει τον μεγάλο ηθοποιό και να θαυμάσει τον μεγάλο στρατηλάτη!..
Μιλώντας, ασφαλώς, και για αθλητικούς χώρους, ας θυμηθούμε τον ολυμπιονίκη αθλητή μας Αλέξανδρο Νικολαΐδη, ο οποίος όχι μόνον φέρει το όνομα του Μακεδόνα βασιλιά, αλλά ξεκίνησε ως αθλητής μέσα από το σωματείο «Μέγας Αλέξανδρος» της Θεσσαλονίκης!

«Ο ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟ ΦΙΔΙ» !..
Κλείνοντας το σημαντικό αυτό αφιέρωμά μας στον Μέγας Αλέξανδρο και την Διανόηση, θα ήταν άκρως απογοητευτικό να λησμονήσουμε έναν γνήσιο λαϊκό καλλιτέχνη, τον διεθνούς φήμη καραγκιοζοπαίκτη Ευγένιο Σπαθάρη(10), ο οποίος όχι μόνον έδωσε σημαντικές παραστάσεις στο θέατρο με διάφορους θιάσους, όπως «Ο Μέγας Αλέξανδρος», αλλά ελάμπρυνε αυτές τις παραστάσεις με το Ελληνικό Χορόδραμα το έτος 1950 και με την «τραγουδίστρια της νίκης» Σοφία Βέμπο το έτος 1954 !..
Χαρακτηριστική έμεινε πλέον η φράση του μεγάλου Έλληνα καραγκιοζοπαίκτη, ο οποίος στο έργο του: «Ο Καραγκιόζης, ο Μέγας Αλέξανδρος και το καταραμένο φίδι», έβαζε στο στόμα του θρυλικού βασιλιά τα αμίμητα τούτα λόγια:
- Καραγκιόζη, έβγα έξω, βρε, μη σε φάει το καταραμένο φίδι!…

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
(1). Σε ένα άρθρο μου για τον Μέγα Αλέξανδρο, που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Άλφα Ένα» του Σαββατοκύριακου 8-9 Ιουλίου 2006, υπάρχει μία παράγραφος που φέρει τον τίτλο: «ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΟΙ ΔΗΘΕΝ ΣΦΑΓΕΣ!…». Διαβάζουμε το σχετικό απόσπασμα: « Το 329 π.Χ., ο Αλέξανδρος σύμφωνα με τη μαρτυρία ορισμένων πηγών, καταδιώκοντας τον Βήσσο, έφθασε σε μία μικρή πόλη, στις όχθες του Ώξου, που την κατοικούσαν οι απόγονοι των ιερόσυλων Βραγχιδών, οι οποίοι, ζώντας στις εσχατιές του περσικού κράτους, είχαν αρχίσει να υιοθετούν τη γλώσσα των εντοπίων, εξακολουθούσαν, όμως, να διατηρούν ζωντανές τις παραδόσεις και τον τρόπο ζωής της ελληνικής τους πατρίδας. Έτσι, υποδέχθηκαν με ενθουσιασμό τον Μακεδόνα βασιλέα και του παρέδωσαν ανεπιφύλακτα την πόλη τους. 0 Αλέξανδρος, κατά τον Κούρτιο, εμπιστεύθηκε αρχικά την απόφαση σχετικά με την τύχη των κατοίκων στους Μιλήσιους που υπηρετούσαν στο στρατό του. Επειδή, όμως, ανέκυψαν διαφορές μεταξύ τους, αποφάσισε να ενεργήσει σύμφωνα με τη δική του κρίση: η φάλαγγα των πεζεταίρων περικύκλωσε την ανυπεράσπιστη πόλη και εισορμώντας, κατά διαταγή του βασιλέα, λεηλάτησε και κατέστρεψε όλα τα οικοδομήματα και κατέσφαξε το σύνολο των άοπλων κατοίκων. Η τιμωρία της προδοσίας των Βραγχιδών θα ήταν δίκαιη, σημειώνει ο Κούρτιος, αν είχε στόχο τους ίδιους τους δράστες της ιεροσυλίας και του μηδισμού, και όχι τους ξεριζωμένους απογόνους τους, που δεν είχαν καν ποτέ γνωρίσει τη Μίλητο. 0 Αλέξανδρος πήρε εκδίκηση από τους απογόνους των προγόνων 150 χρόνια μετά... Ωστόσο, όπως παραδέχεται και το Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ, η λεπτομερής αναδίφηση των πηγών που αναφέρουν τη σφαγή των Βραγχιδών, όπως για παράδειγμα του Κουρτίου Ρούφου, του Πλουτάρχου και του Στράβωνα, «οδηγεί με αρκετή βεβαιότητα στο συμπέρασμα πως πρόκειται για μιαν ακόμη μυθιστορηματική αφήγηση, που οι ρίζες της πρέπει να αναζητηθούν στη μεροληπτική φαντασία ορισμένων από τους ιστοριογράφους του Αλεξάνδρου» (!) Κι αυτό πρέπει να το ερευνήσουμε, όπως και τόσα άλλα που γράφονται για τον θρυλικό βασιλιά.».
(2). Ίδε άρθρο: «ΤΙ ΚΟΙΝΟ ΕΙΧΑΝ Ο ΔΙΟΓΕΝΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ;»
(3). Μέναιχμος (4ος αι. π.Χ.). Αρχαίος Έλληνας γεωμέτρης από την Προκόννησο (ή κατ’ άλλους, από την Αλοπεκόννησο –δύο πόλεις που βρίσκονταν εκατέρωθεν της θάλασσας του Μαρμαρά). Γεννήθηκε γύρω στο 375 π.Χ., ήταν αδερφός του γνωστού γεωμέτρη Δεινόστρατου και υπήρξε, όπως και εκείνος, μαθητής του Εύδοξου και του Πλάτωνα. Ανακάλυψε ότι η έλλειψη, η παραβολή και η υπερβολή είναι τομές ενός κώνου και ενός επιπέδου μη παράλληλου προς τη βάση του και χρησιμοποίησε τις ιδιότητές τους στη λύση του προβλήματος του διπλασιασμού του κύβου με τομή δύο παραβολών ή παραβολής και υπερβολής προσπαθώντας να κατασκευάσει γεωμετρικά δύο μέσους ανάλογους δύο δοσμένων ευθύγραμμων τμημάτων. Ασχολήθηκε, επίσης, με την αστρονομία. Αναφέρεται ότι υπήρξε δάσκαλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
(4). Χρήστος Ζαλοκώστας (1896-1975). Μηχανικός και πολιτικός. Γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου και τελείωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Κατόπιν σπούδασε στη Γερμανία μηχανικός και επανήλθε στην Ελλάδα, όπου ασχολήθηκε με τον αθλητισμό, την πολιτική και τη βιομηχανία. Εκλέχθηκε πολλές φορές βουλευτής, ενώ το 1939 υπήρξε πρωταθλητής στη σκοποβολή στους Ολυμπιακούς αγώνες (Λουκέρνη Ελβετίας). Ο Χ. Ζαλοκώστας έγραψε βιβλία ταξιδιωτικών εντυπώσεων, πολεμικών αναμνήσεων και ιστορικών μονογραφιών που αναμφίβολα μαρτυρούν το πηγαίο συγγραφικό του ταλέντο. Κυριότερα έργα του είναι τα εξής: «Γύρω από την Ελλάδα» (ταξιδιωτικές εντυπώσεις), «Ρούπελ», «Πίνδος» (πολεμικές αναμνήσεις), «Το χρονικό της Κατοχής», «Ελλάς, η κυρά της θάλασσας» (πεζογράφημα), «Μέγας Αλέξανδρος, ο πρόδρομος του Χριστού» (ιστορική μονογραφία), «Σωκράτης, ο προφήτης της αρχαιότητας» (ιστορική μονογραφία) κ.ά.
(5). Αλέξανδρος Πάλλης (1883-1971). Έλληνας διπλωμάτης και συγγραφέας, γιος του προηγούμενου. Χρημάτισε γενικός γραμματέας της Επιτροπής Περίθαλψης Προσφύγων στη Θεσσαλονίκη (1914-15), νομάρχης της Κέρκυρας και προσωρινά γενικός διοικητής της Ηπείρου (1925-26), γενικός γραμματέας του υπουργείου Υγιεινής (1930-31), βουλευτής Σερρών (1932) και αντιπρόσωπος της Ελλάδας στην KTE (1936-40). Διετέλεσε ακόμα έκτακτος πρόσεδρος υπουργός της ελληνικής πρεσβείας του Λονδίνου (1944-45), έκτακτος πληρεξούσιος υπουργός στην ίδια πρεσβεία, γενικός διευθυντής του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων (1957-58), αντιπρόσωπος της Ελλάδας σε πολλές διεθνείς διασκέψεις κλπ. Δημοσίευσε τα έργα: Στατιστική μελέτη περί των φυλετικών μεταναστεύσεων Μακεδονίας και Θράκης κατά την περίοδο 1912-1924, Τα αποτελέσματα του πολέμου για τον ελληνικό πληθυσμό στα γαλλικά, «Η φυλλάδα του Μεγαλέξαντρου» (1930), εικονογραφημένο διήγημα του ανατολικού μύθου του Μεγάλου Αλεξάνδρου βασισμένο στους ανατολικούς θρύλους, Η περιπέτεια της Ελλάδας στη Μ. Ασία (1937) στα αγγλικά, Σελίδες από τη ζωή της παλιάς Γενιτσαρικής Τουρκίας (1940), περιγραφή της Τουρκίας βασισμένη στο Οδοιπορικό του Τούρκου ποιητή του 17ου αι. Εβλιά Τσελεμπή, Ξενιτεμένοι Έλληνες (1952), Προβλήματα της αντίστασης στις κατεχόμενες χώρες κ.ά.
(6). Μανόλης Ανδρόνικος (Προύσα Μικράς Ασίας 1919 – Θεσσαλονίκη 1992).Αρχαιολόγος και πανεπιστημιακός. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και ειδικεύτηκε στην αρχαιολογία στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Εργάστηκε αρχικά ως καθηγητής σε γυμνάσια (1941-49) και υπηρέτησε έπειτα στην αρχαιολογική υπηρεσία (επιμελητής αρχαιοτήτων 1949, έφορος αρχαιοτήτων 1960). Αναγορεύτηκε υφηγητής της αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1957) και στη συνέχεια εξελέγη καθηγητής της β’ έδρας της αρχαιολογίας του ίδιου πανεπιστημίου (έκτακτος 1961, τακτικός 1964). Διετέλεσε κοσμήτορας της φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1968-69). Ο Α. έγραψε διάφορες μελέτες της ειδικότητάς του, μεταξύ των οποίων και οι εξής: Αρχαίαι επιγραφαί Βεροίας (1950), Ο Πλάτων και η Τέχνη (1952), Αριστοφάνης και Πλάτων (1953), Η δωρική εισβολή και τα αρχαιολογικά ευρήματα (1954), Λακωνικά ανάγλυφα (1956), Ελληνιστικός τάφος Βεροίας (1957), Περί της στήλης του Οπλιτοδρόμου (1957), Πλάτωνος Φίληβος (1957), Επιτύμβια στήλη εκ Θράκης (1958), Ομηρικά και μυκηναϊκά έθιμα ταφής (1960), Ελληνικά Μουσεία (1960), Σταθμοί της σύγχρονης τέχνης (1961), Το ανάκτορο της Βεργίνας (1961), Ελληνικά επιτάφια μνημεία (1963), Μυκηναϊκή και ελληνική γραφή (1967), Βεργίνα. Το νεκροταφείο των τύμβων (1969), Σάρισσα (1970), Οι βασιλικοί τάφοι της Βεργίνας (1978) κ.ά.
(7). Νίκολας Χάμοντ (1907-2001). Βρετανός ελληνιστής, ιστορικός και πανεπιστημιακός καθηγητής. Γεννήθηκε στην Κορνουάλη και υπήρξε εταίρος του Clare College του Κέμπριτζ (1930-1954), κοσμήτορας του Clifton College (1954-1960) και καθηγητής του πανεπιστημίου του Μπρίστολ (1962-1973). Ασχολήθηκε ειδικά με τη αρχαία Μακεδονία επί δεκαετίες και το μεγαλύτερο μέρος του ερευνητικού και συγγραφικού του έργου έχει αυτήν ως αντικείμενο. Στα σχετικά συγγράμματά του συγκαταλέγονται τα: «Ιστορία της Μακεδονίας» (σε 3 τόμους, ο β’ σε συνεργασία με τον καθηγητή Τζ. Τ. Γκρίφιθ και ο γ’ με τον καθηγητή Φ. Γουόλμπανκ), «The Macedonian State», «Alexander the Great: King Commander and Statesman», «Φίλιππος ο Μακεδών», «Μέγας Αλέξανδρος, ένας ιδιοφυής» κ.ά. Δημοσίευσε επίσης τα έργα: «Epirus», «Atlas of the Greek and Roman World in Antiquity», «A History of Greece to 322 b.C.» κ.ά.
(8). Ρίτσαρντ Μπάρτον (1925-1984). Βρετανός ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου. Το πραγματικό του επώνυμο ήταν Τζέκινς. Γεννήθηκε στην Ουαλία και σπούδασε με υποτροφία στην Οξφόρδη. Στο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε το 1943 και στον κινηματογράφο το 1948. Το 1952 έπαιξε στην ταινία «Η εξαδέλφη μου η Ραχήλ». Μερικές από τις ταινίες στις οποίες πρωταγωνίστησε είναι: «Ο Μέγας Αλέξανδρος» (1955), «Κλεοπάτρα» (1963), «Μπέκετ» (1964), «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» (1966), «Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι» (1967), «Η δολοφονία του Τρότσκι» (1972) κ.ά. Μεγάλη επιτυχία γνώρισε και στο θέατρο, σε σαικσπηρικούς και άλλους κλασικούς ρόλους. Σε πολλά έργα συμπρωταγωνίστησε με την Ελίζαμπεθ Τέιλορ, την οποία παντρεύτηκε δύο φορές.
(9). Αλέξανδρος Νικολαΐδης (1979- ). Έλληνας αθλητής του τάε κβο ντο. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στη σχολή Φυσικής Αγωγής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Είναι αθλητής του αθλητικού σωματείου «Μέγας Αλέξανδρος» Θεσσαλονίκης. Ξεκίνησε το τάε κβο ντο το 1982. Στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2000 στο Σίδνεϊ έπαθε κάταγμα στην κνημιαία ακρολοφία και έμεινε εκτός αγωνιστικής δράσης για δύο χρόνια. Στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004 επανήλθε και κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στην κατηγορία των 80 κιλών.
(10). Ευγένιος Σπαθάρης (1924-2011 ). Καραγκιοζοπαίχτης και ζωγράφος. Γεννήθηκε στην Κηφισιά και είναι γιος του καραγκιοζοπαίχτη Σωτήρη Σπαθάρη. Έμαθε την τέχνη του πατέρα του και άρχισε να δίνει παραστάσεις μαζί του. Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του το 1942 και από το 1945 περιοδεύει ασταμάτητα σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό. Οι παραστάσεις του είναι αναρίθμητες και το Θέατρο Σκιών για πολλούς ανθρώπους έχει ταυτιστεί με το όνομά του. Από το 1962 ηχογραφεί τις παραστάσεις του και τις εκδίδει σε εταιρείες δίσκων, ενώ από το 1966 παρουσιάζει καθημερινές παραστάσεις στην τηλεόραση, που διαρκούν μέχρι το 1992. Στο πλαίσιο των περιοδειών του σε όλο τον κόσμο, πήρε μέρος σε διάφορα φεστιβάλ και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις. Το 1979 δημοσίευσε το βιβλίο του «Ο Καραγκιόζης των Σπαθάρηδων», ενώ κυκλοφόρησε και εικονογραφημένα τεύχη με ιστορίες του Καραγκιόζη. Έδωσε και σημαντικές παραστάσεις στο θέατρο με διάφορους θιάσους, όπως «Ο Μέγας Αλέξανδρος» με το Ελληνικό Χορόδραμα (1950) και με τη Σοφία Βέμπο (1954), «Ο Καραγκιόζης Δικτάτορας» (1969), μια παράσταση σε κείμενα του Γ. Γιαννακόπουλου που δόθηκε την περίοδο της ελληνικής χούντας, «Ο Καραγκιόζης παραλίγο Βεζίρης» (1975) σε κείμενα Γιώργου Σκούρτη, ενώ συμμετείχε στην παράσταση του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Το μεγάλο μας τσίρκο» (1972), με τον θίασο Καρέζη-Καζάκου. Διασκεύασε τους Βάτραχους του Αριστοφάνη (1980) και ηχογράφησε την παράσταση την οποία και κυκλοφόρησε σε δίσκο, ενώ το 1998 παρουσίασε την παράσταση του πατέρα του, Σωτήρη, «Αθανάσιος Διάκος», μια ξεχωριστή ηρωική παράσταση με πολλές φιγούρες και ολόσωμη αποθέωση στο τέλος. Το 1999 έγραψε και σκηνοθέτησε την παράσταση «Σκιών καμώματα». Έχει εμφανιστεί σε κινηματογραφικές ταινίες και έχει συνεργαστεί με πολλούς καλλιτέχνες από διαφορετικούς καλλιτεχνικούς χώρους, όπως ο Διονύσης Σαββόπουλος. Ο Σπαθάρης θεωρεί ότι το έργο της ζωής του είναι η ίδρυση και λειτουργία του Σπαθάρειου Μουσείου Θεάτρου Σκιών, που λειτουργεί στο Μαρούσι και παρουσιάζει πλήθος από σκηνικά και φιγούρες του μεγάλου καλλιτέχνη. Ο Σπαθάρης είναι και σημαντικότατος ζωγράφος. Γνήσιος λαϊκός καλλιτέχνης, διακρίνεται για τη σαφήνεια των γραμμών του και τα πλούσια χρώματά του. Τα έργα του εντάσσονται στο πλαίσιο του Καραγκιόζη, αλλά έχει ασχοληθεί και με διαφορετική θεματολογία, πάντα όμως στο πνεύμα της καθημερινότητας του απλού λαού. Εξέθεσε τα εικαστικά του έργα σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις. Το έργο του τιμήθηκε με αναρίθμητες διακρίσεις και βραβεία στην Ελλάδα και το εξωτερικό. (Βασικές πηγές των βιογραφιών οι εγκυκλοπαίδειες «Μαλλιάρης-παιδεία» και «Δομή»).


http://www.sakketosaggelos.gr/Article/62/