Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

Η ΠΕΑΜΣΚΠ ΣΤΟ «ΚΙΛΙΜΑΝΤΖΑΡΟ»

by Stanisi Giouli

Αυτό το ταξίδι στην Αφρική δεν ήταν ένα οποιοδήποτε ταξίδι αλλά μια αποστολή. Ο Βαγγέλης Σταυρομήτρος δεν πήγε στο Κιλιμάντζαρο για αναψυχή, ούτε από περιέργεια για να γνωρίσει ένα ακόμη μέρος, ούτε μόνο για να δοκιμάσει τις δικές του αντοχές. Αλλά για να υψώσει στην κορυφή του συμβολικά τη σημαία της Πανθεσσαλικής Ένωσης Ατόμων με Σκλήρυνση Κατά Πλάκας (η ΠΕΑμΣΚΠ είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός που ιδρύθηκε από τους ίδιους τους πάσχοντες, για τους ίδιους τους πάσχοντες με στόχο την παροχή συμπαράστασης και βοήθειας προς τα ΑμΣΚΠ και τις οικογένειές τους) προκειμένου να στείλει ένα μήνυμα ζωής: πως όλοι μπορούμε να πετύχουμε τους στόχους μας αρκεί να το θελήσουμε, όλοι μπορούμε να κάνουμε τη ζωή που θέλουμε παρά τα εμπόδια και τις δυσκολίες και τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο. Χρειάζεται προσπάθεια, όπως ο ίδιος έκανε μεγάλη, παλεύοντας με τις καιρικές συνθήκες και το μεγάλο υψόμετρο που, λόγω της έλλειψης οξυγόνου, δημιουργεί ακόμη και παραισθήσεις στον άνθρωπο. Χρειάζεται ψυχική δύναμη, να αντιμετωπίσεις το απρόβλεπτο για να λες κάθε στιγμή: «μπορώ». Χρειάζεται επιμονή ότι θα τα καταφέρεις για να κατακτήσεις το στόχο.
Ο Βαγγέλης θέλησε να δείξει ότι η πορεία του προς την κορυφή ενός εκ των ψηλότερων βουνών στο κόσμο, είναι η... πορεία της καθημερινής ζωής, ασθενών και μη, με πολλές δυσκολίες, απρόβλεπτα εμπόδια... τα οποία όμως μπορούν να αντιμετωπίσουν και να αφήσουν πίσω, κοιτώντας μόνο το στόχο, για μια καλύτερη ζωή.
Ξεκίνησε με μια αποστολή εικοσιτεσσάρων ατόμων, με προορισμό την κορυφή του Κιλιμάντζαρο, για να φτάσουν τελικά οι δώδεκα, όχι γιατί είχαν καλύτερη φυσική κατάσταση ή είχαν μικρότερη ηλικία από τους υπόλοιπους και είχαν περισσότερες αντοχές, αλλά γιατί είχαν απλά μεγαλύτερη ψυχική δύναμη, για την κατάκτηση του στόχου τους.
«Τα ψυχικά αποθέματα είναι αυτά που σε ανεβάζουν στο στόχο και όχι οι σωματικές αντοχές σου... », δηλώνει ο Βαγγέλης.
Αναμφίβολα η ανάβαση στο Κιλιμάντζαρο είναι μια επικίνδυνη αποστολή και ο Βαγγέλης είχε βέβαια τη γνώση που χρειάζεται για ορειβατικές αποστολές, από ανάλογη δραστηριότητά του στην περιοχή μας, αλλά ποτέ μέχρι τώρα δεν τόλμησε να δοκιμάσει τον εαυτό του στη μεγάλη πρόκληση, να ανεβεί «στη στέγη της Αφρικής», το επιβλητικό Κιλιμάντζαρο.
Το ταξίδι είχε διάρκεια έντεκα μέρες εκ των οποίων οι εφτά ήταν οι μέρες της ανάβασης. «Πόλε-πόλε», (σιγά-σιγά) ήταν οι συμβουλές των Τανζανών, την ημέρα που ξεκίνησε να ανεβεί το βουνό και αυτές ηχούσαν στα αυτιά του μέχρι και να φτάσει στην κορυφή, θυμίζοντάς του συνέχεια ότι η κατάκτηση ενός στόχου δεν γίνεται από το μια στιγμή στην άλλη, αλλά με επιμονή, υπομονή και προσπάθεια.
Επί επτά μέρες, περπατούσε επτά με δέκα ώρες την ημέρα. Κάποιοι από την ίδια αποστολή τα εγκατέλειψαν και αποχώρησαν παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής. Το υψόμετρο κατέβαλε τον οργανισμό τους και είχαν φτάσει στα όριά τους. Ήταν οι μισοί όταν έφτασαν στην κορυφή, στα 5.895 μέτρα, που είναι καλυμμένη από αιώνιους πάγους όχι γιατί ήταν πιο ικανοί, αλλά γιατί βρέθηκαν σε καλύτερη μέρα. Την ημέρα κορυφής ξεκίνησαν 11 η ώρα τη νύχτα και έφτασαν αυτός και άλλοι 4 με τους Τανζανούς συνοδούς τους στις 7:40 το πρωί στην κορυφή και με μικρή διαφορά οι υπόλοιποι. Το έδαφος είναι σαθρό και οι θερμοκρασίες των -15 τη νύχτα παγώνουν το έδαφος και κάνουν την ανάβαση ευκολότερη πράγμα το οποίο δεν ισχύει κατά τη διάρκεια της μέρας και τις υπόλοιπες 12 ώρες κατέβασμα για να φτάσουν στη βάση των 3000 χιλιάδων μέτρων.
Ο Βαγγέλης το πρώτο πράγμα που έκανε φτάνοντας στην κορυφή του Κιλιμάντζαρο ήταν να πραγματοποιήσει το στόχο του, να υψώσει τη σημαία της Πανθεσσαλικής Ένωσης Ατόμων με Σκλήρυνση κατά Πλάκας και να περάσει το μήνυμά του.
«Ξεπέρασα τον εαυτό μου. Ο μόνος φόβος μου ήταν μήπως δεν καταφέρω να ανεβάσω τελικά τη σημαία, και αυτόν τον φόβο τον έκανα σύμμαχο να μου δίνει δύναμη να προσπαθήσω περισσότερο...», μας είπε ο Βαγγέλης.
Το Κιλιμάντζαρο είναι το υψηλότερο βουνό της Αφρικής με ύψος 5.895 μέτρα. και βρίσκεται στη βορειοδυτική Τανζανία και πολύ κοντά στον Ισημερινό. Αποτελεί μεμονωμένο ηφαιστειογενή ορεινό όγκο με δύο κορυφές από τις οποίες η κορυφή Κίμπο (5895 μ.) είναι η ψηλότερη της Αφρικής και συνδέεται με αυχένα με τη δεύτερη τη Μαβένσι (5.355 μ.). Η Κίμπο είναι κρατήρας ηφαιστείου που βαίνει σε οριστική σβέση, η δε Μοβένσι είναι επίσης κρατήρας σβησμένου ηφαιστείου, άλλοτε ψηλότερη που έχασε μέρος του ύψους της από διάβρωση. Και οι δύο αυτές κορυφές καλύπτονται από παγετώνες, που είναι και οι μοναδικοί στον Ισημερινό.
Το Κιλιμάντζαρο ως μεμονωμένο επιβλητικό ορεινό κώνο αντίκρισαν πρώτοι οι Ευρωπαίοι ιεραπόστολοι Ρέμπαν και Κραπφ το 1848. Ακολούθησαν από τότε πολλές αποστολές για την αναγνώριση και εξερεύνησή του. Νεότερες αποστολές διαπίστωσαν πως οι παγετώνες του Κιλιμάντζαρο, από τους οποίους τροφοδοτούνται πολλοί ποταμοί της Ανατολικής Αφρικής, ακόμη και ο Νείλος, συνεχώς μειώνονται. Κάθε χρόνο δέχεται περίπου 11.000 τουρίστες. Δυστυχώς έχει κι αυτό πέσει θύμα των κλιματολογικών αλλαγών και της άλογης ανθρώπινης καταστροφής. Έτσι, υπολογίζεται πως σε 15 χρόνια θα έχει χάσει όλα τα χιόνια και τους πάγους του, που είναι απαραίτητα για το νερό της περιοχής.


http://www.facebook.com/#!/notes/stanisi-giouli

1 σχόλιο:

  1. Πράγματι, απίστευτη εμπειρία! Το ανέβηκα κι εγώ το Κίλι (καθώς και το Κένυα, Στάνλεϊ, Μέρου και άλλα) κατά την διάρκεια ενός δια ξηράς ταξιδίου από το Κέιπ Τάουν έως την Αλεξάνδρεια. Είχα δοκιμάσει να πάρω ειδική άδεια για να με αφήσουν να ανέβω μόνος μου, αλλά τζίφος. Εν τέλει βρήκα έναν τύπο στην Αρούσα που είχε το πιστοποιητικό του οδηγού και κανονίσαμε και πήγαμε οι δυο μας. Εδώ είναι η ιστορία: http://theblogofdimi.com/anavasi-oros-kilimanjaro/

    ΑπάντησηΔιαγραφή