Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

ΟΙ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΕΣ ΑΝΑΤΡΕΠΟΥΝ ΤΟ ΜΥΘΟ

ΠΟΛΥ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ, ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ «LE MONDE».

Στο μικροσκόπιο της στατιστικής επιστήμης έβαλε η εφημερίδα LE MONDE τη θεωρία περί «τεμπέληδων Ελλήνων και εργατικών Γερμανών» για να ανατρέψει τον μύθο που τροφοδότησε προ ημερών µε δηλώσεις της η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ.
Στην πραγματικότητα, «οι Γερμανοί εργάζονται πολύ λιγότερο και δεν είναι περισσότερο παραγωγικοί», δηλώνει στη γαλλική εφημερίδα ο οικονομολόγος Πατρίκ Αρτούς µε βάση μελέτη που συνέταξε ο ίδιος, όπως αναφέρουν ΤΑ ΝΕΑ.
Όπως επισημαίνει ο Πατρίκ Αρτούς, επικεφαλής του Ινστιτούτου Natixis, πριν καταλήξει κανείς στο συµπέρασµα ότι τα προβλήματα των οικονομιών του ευρωπαϊκού Νότου οφείλονται στην οκνηρία, είναι χρήσιμο να ρίξει μια ματιά στους αριθμούς.
Σύμφωνα µε στοιχεία του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, το 2009 ο μέσος όρος εργασίας στη Γερμανία ήταν 1.390 ώρες, όταν στην Ισπανία ήταν 1.654, στην Πορτογαλία 1.719 και στην Ελλάδα 2.119.
«Ακόµη και εάν το όριο συνταξιοδότησης είναι μεγαλύτερο στη Γερμανία (65 έτη τώρα και 67 στο μέλλον) η πραγματική μέση ηλικία συνταξιοδότησης είναι η ίδια», προσθέτει ο Γάλλος οικονομολόγος. «Οι Γερµανοί συνταξιοδοτούνται στα 62,2, οι Ισπανοί στα 62,3, οι Πορτογάλοι στα 62,6 και οι Έλληνες στα 61,5. Οι Γάλλοι βρίσκονται πιο κάτω, καθώς κατά μέσο όρο συνταξιοδοτούνται στο 60ο έτος της ηλικίας τους».
Εξίσου αποκαλυπτική είναι η σύγκριση στο θέμα της παραγωγικότητας. Η κατά κεφαλήν παραγωγικότητα στη Γερμανία βρίσκεται στα ίδια επίπεδα µε την κατά κεφαλήν παραγωγικότητα στη Νότια Ευρώπη.
Όσο για την ωριαία παραγωγικότητα των Γερμανών, βρίσκεται κάτω από τον ευρωπαϊκό µέσο όρο αλλά δεν είναι µμεγαλύτερη από αυτήν των Ελλήνων.


http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231111523

Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΝΑΥΑΓΙΟΥ

ΒΡΗΚΑΝ 200 ΤΟΝΟΥΣ ΑΣΗΜΙ ΣΤΟΝ ΒΥΘΟ
ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΑΝΕΛΑΒΕ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ ΤΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΦΟΡΤΙΟ ΒΡΕΤΑΝΙΚΟΥ ΠΛΟΙΟΥ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΑΤΑΣΑ ΜΠΑΣΤΕΑ

Το μεγαλύτερο φορτίο πολύτιμου μετάλλου που βρέθηκε ποτέ στη θάλασσα ανακαλύφθηκε στο ναυάγιο ενός βρετανικού φορτηγού πλοίου, το οποίο βυθίστηκε από γερμανικό υποβρύχιο κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στον Βόρειο Ατλαντικό. Πρόκειται για 200 τόνους ασήμι -η σημερινή αξία του οποίου εκτιμάται περίπου στα 170 εκατομμύρια ευρώ- που βρέθηκαν από την αμερικανική εταιρεία αρχαιολογίας και ανέλκυσης ναυαγίων Odyssey Marine Exploration σε βάθος 4.700 μέτρων. Το ασήμι βρέθηκε στο ναυάγιο του πλοίου GAIRSOPPA, το οποίο με το ξέσπασμα του πολέμου εκτελούσε δρομολόγια για το βρετανικό εμπορικό ναυτικό. Τον Φεβρουάριο του 1941 το ατμόπλοιο φορτωμένο εμπορεύματα, μεταξύ των οποίων σίδηρο, τσάι και το ασήμι, που ήταν σε ράβδους και νομίσματα, βυθίστηκε από τορπίλη γερμανικού υποβρυχίου ενώ είχε πέσει σε κακοκαιρία, αποκόπηκε από το κονβόι με το οποίο κινούνταν και προσπάθησε να προσαράξει στην Ιρλανδία. Μόνο ένα μέλος του 85μελούς πληρώματος, ο Ρίτσαρντ Αϊρες, κατάφερε να φθάσει ζωντανός στη στεριά έπειτα από 13 ημέρες στη θάλασσα.
Το GAIRSOPPA μετέφερε 200 τόνους ασήμι για τις ανάγκες της χρηματοδότησης του πολέμου από την Καλκούτα της Ινδίας στο Λίβερπουλ, μέσω του Φριτάουν της Σιέρα Λεόνε. Το ναυάγιο του πλοίου εντοπίστηκε σε βάθος 4.700 μέτρων κοντά στις ακτές της Ιρλανδίας σε κατακόρυφη θέση, με τα αμπάρια απασφαλισμένα. Η εταιρεία Odyssey χρησιμοποίησε ένα υποβρύχιο σόναρ που είναι σχεδιασμένο σαν ψάρι -δηλαδή με πτερύγια- και αφού εντόπισε το ναυάγιο έστειλε ρομποτικά υποβρύχια για να μεταδώσουν τις εικόνες. Το βίντεο έδειξε τα μπαούλα που περιείχαν το τσάι, σημάδι ότι τα πιο βαριά φορτία από το ασήμι βρίσκονται από κάτω. «Αυτό θα μας επιτρέψει να ανελκύσουμε το φορτίο από τα ανοίγματα στο κατάστρωμα του πλοίου», δήλωσε στέλεχος της εταιρείας. Το GAIRSOPPA βρίσκεται σε τόσο μεγάλο βάθος -περίπου ένα χιλιόμετρο πιο βαθιά απ' ό,τι είχε εντοπιστεί ο ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ- ώστε αντί για τα συνήθη χαλύβδινα καλώδια για την ανέλκυση θα χρησιμοποιηθούν καλώδια από συνθετικές ίνες.

Η ΑΝΕΛΚΥΣΗ
Η εταιρεία ανακοίνωσε ότι η επιχείρηση ανέλκυσης του θησαυρού σχεδιάζεται να αρχίσει την άνοιξη. «Ολοκληρώσαμε την πρώτη φάση -τον εντοπισμό και την αναγνώριση του ναυαγίου-, τώρα δουλεύουμε σκληρά για να σχεδιάσουμε τη φάση της ανέλκυσης», δήλωσε ο Άντριου Κρεγκ της Odyssey Marine. Το πλοίο, που αναγνωρίστηκε από τα κοκκινόμαυρο σήμα της εταιρείας στην οποία ανήκε και την τρύπα από την τορπίλη στα πλευρά του, κινούνταν μαζί με ένα κονβόι, λόγω όμως της θαλασσοταραχής ο καπετάνιος αποφάσισε να μην κατευθυνθεί προς το Λίβερπουλ, που ήταν ο τελικός προορισμός, αλλά να στραφεί προς τις ιρλανδικές ακτές. Στον δρόμο του GAIRSOPPA βρέθηκε ένα γερμανικό υποβρύχιο το οποίο με μία μόνο τορπίλη που έριξε το βύθισε μέσα σε 20 λεπτά.


http://www.tanea.gr/kosmos/article/?aid=4660495

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011


ΒΟΡΕΙΟΣ ΕΛΛΑΣ

της Κατερίνας Μ. Μάτσου

Βόρειος Ελλάς
Μεγάλη Εβδομαδιαία Εφημερίς εκτός κομμάτων εκδιδομένη εν Κοζάνη εκάστη Κυριακή.
24/4/1927 – 6/4/1941, αρ.φ. 1 - 713.
Ιδρυτής, εκδότης και διευθυντής: Σταύρος Θεοδοσιάδης - Δημήτρης Γκαβανάς

Το 1927 ο Σταύρος Θεοδοσιάδης, άνθρωπος δραστήριος, ανοιχτόμυαλος και ιδιαίτερα μορφωμένος εκδίδει, στη Θεσσαλονίκη αρχικά και στην Κοζάνη ένα χρόνο αργότερα και σε εβδομαδιαία πάντοτε βάση, την εφημερίδα ΒΟΡΕΙΟΣ ΕΛΛΑΣ. Συνεργάτης στην προσπάθεια του αυτή έρχεται, από τα πρώτα κιόλας φύλλα, ο Δημήτρης Γκαβανάς, αρχικά ως διαχειριστής και αργότερα ως συνδιευθυντής της εφημερίδας, που σύντομα θα καθιερωθεί στη συνείδηση των αναγνωστών της Δυτικής Μακεδονίας.
Σκοπός της δημιουργίας και έκδοσής της, όπως και το κύριο άρθρο του πρώτου φύλλου διευκρινίζει, είναι η προβολή και η διάδοση των προβλημάτων της Δυτικής Μακεδονίας. Ο Θεοδοσιάδης πιστεύει πως η κυβέρνηση των Αθηνών αδιαφορεί για τη ζωή στη Μακεδονία και στη Βόρειο Ελλάδα γενικότερα, με αποτέλεσμα σοβαρά προβλήματα να παραμένουν άλυτα, δυσκολεύοντας τη ζωή των κατοίκων και εμποδίζοντας τη βελτίωση του επιπέδου της καθημερινής ζωής και του πολιτισμού. Με την εφημερίδα του επιδιώκει την παρουσίαση και προώθηση λύσης των προβλημάτων αυτών, αλλά και την ανάδειξη των δυνατοτήτων του τόπου και των ανθρώπων του. Ο Θεοδοσιάδης θέλει, για την πρόοδο της χώρας, πολίτες ενεργούς και σε καμία περίπτωση πολίτες αδιάφορους απέναντι στα κοινά.
Η εφημερίδα ξεκινά την έκδοση της στη Θεσσαλονίκη, με σκοπό πάντα τη μεταφορά της στην Κοζάνη, αφού μόνο από εκεί θα εξυπηρετούνται καλύτερα και αποτελεσματικότερα τα συμφέροντα της Δυτικής Μακεδονίας. Όπως οι εκδότες της διευκρινίζουν στο τελευταίο φύλλο της Α΄ περιόδου (αρ.φ. 52-12/4/1928), αναγγέλλοντας τη μεταφορά τους εκεί και στο νομό Κοζάνης, από τον οποίο και οι δύο κατάγονται (από χωριά του Βοΐου) , η Β.Ε. αποκτά μόλις το 1928 τα δικά της πιεστήρια στην Κοζάνη, «έναντι της Εθνικής Τραπέζης», τα οποία δεν ήταν έτοιμα τον προηγούμενο χρόνο και από εκεί συνεχίζει την πορεία της για τα επόμενα δεκατρία χρόνια της ζωής της.
Η ύλη της περιελάμβανε ειδησεογραφία και σχόλια από ολόκληρη τη Δυτική Μακεδονία με τοπικούς μόνιμους ή έκτακτους ανταποκριτές, που διέθετε σχεδόν σε κάθε περιοχή, αλλά και πολιτικές ειδήσεις, ευθυμογραφήματα, χρονογραφήματα, διηγήματα και μυθιστορήματα σε συνέχειες, χρηματιστηριακά νέα και τιμές εμπορευμάτων, εύθυμες στήλες και αθλητικά νέα. Συντάκτες των περισσοτέρων κειμένων, όταν αυτά ήταν ανυπόγραφα, ήταν οι δύο διευθυντές της Σταύρος Θεοδοσιάδης και Δημήτρης Γκαβανάς -ο δεύτερος αρθρογραφούσε συχνά με το ψευδώνυμο Δ. Ελλαδίτης. Υπήρχαν και άλλοι συνεργάτες, παρότι δεν αναφέρονται τα ονόματά τους, που έστελναν ειδήσεις από περιοχές εκτός Κοζάνης, μόνιμοι ή έκτακτοι, με κείμενα ενυπόγραφα ή όχι. Η εφημερίδα δημοσίευε και πολλές φωτογραφίες και αγγελίες και φιλοξενούσε πάντα τις απαραίτητες διαφημίσεις. Στα 14 χρόνια της κυκλοφορίας της είχε αποκτήσει και πολλούς συνδρομητές εκτός Κοζάνης, ακόμη και εκτός Ελλάδος, όπως στις Η.Π.Α., τους οποίους ο Σταύρος Θεοδοσιάδης επισκέπτεται για να εισπράξει συνδρομές και να βρει καταχωρήσεις που θα στήριζαν ειδησεογραφικά και οικονομικά την εφημερίδα του, παρουσιάζοντας μετά το χρονικό της επίσκεψης του σε εκτενέστατα ρεπορτάζ.
Σύμφωνα με την επετηρίδα του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας του 1927 η Β.Ε. ήταν η πρώτη σε κυκλοφορία εφημερίδα με σύνολο 2.600 φύλλα, ενώ εκδίδει το 1930 Λεύκωμα Νομού Κοζάνης, μία εορταστική έκδοση-περιήγηση στο νομό, με αφορμή τη συμπλήρωση των 100 χρόνων του νέου ελληνικού κράτους και την περίοδο 1932-1938 το ετήσιο εικονογραφημένο Ημερολόγιον Δυτικής Μακεδονίας, με το οποίο συνεργάστηκαν επιφανείς πνευματικές μορφές της Κοζάνης και της Δυτικής Μακεδονίας της εποχής του Μεσοπολέμου.
Με την έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου (28 Οκτωβρίου 1940) η Β.Ε. γίνεται δισέλιδη και η περιοδικότητα της διαταράσσεται. Η ύλη της αναφέρεται πλέον αποκλειστικά στα πολεμικά γεγονότα, τονίζοντας τις νίκες των Ελλήνων στα βουνά της Αλβανίας και στέλνοντας ελπιδοφόρα μηνύματα για την επιτυχή έκβαση του αγώνα. Η έκδοσή της διακόπτεται βίαια στις 6 Απριλίου 1941, ημέρα έκδοσης του τελευταίου σωζόμενου φύλλου, με την εισβολή στην Ελλάδα των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής, μετά από 14 χρόνια συνεχούς κυκλοφορίας και 713 συνολικά φύλλα. Το επόμενο φύλλο, που θα έβγαινε στις 13 Απριλίου, δεν κυκλοφόρησε ποτέ, εξαιτίας του βομβαρδισμού της Κοζάνης στις 10 Απριλίου, που ερήμωσε την πόλη, στέλνοντας τους κατοίκους για προστασία στα τριγύρω από την πόλη χωριά. Δεν επανεκδόθηκε ποτέ, ούτε με τη λήξη του πολέμου και την ομαλοποίηση της πολιτικής κατάστασης. Οι πολιτικές πεποιθήσεις του Θεοδοσιάδη, που επί Κατοχής θα ενταχθεί στο Ε.Α.Μ., δίπλα στο δυναμικό Μητροπολίτη Σερβίων & Κοζάνης Ιωακείμ, δεν του διασφαλίζουν άδεια για επανέκδοση της εφημερίδας του. Ο συνδιευθυντής της Δημήτρης Γκαβανάς, μετά την Κατοχή, ανοίγει στην Κοζάνη εκδοτικό οίκο, που ασχολείται με τοπικές εκδόσεις και το 1950 ξεκινάει την έκδοση της εφημερίδας ΕΝΩΣΙΣ μαζί με το διευθυντή του επίσης προπολεμικού καθημερινού ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ Μιχαήλ Ζωγράφο και το τυπογραφείο -στο οποίο ο Θεοδοσιάδης έκανε για μία δεκαετία μετά τον πόλεμο διάφορες εκδόσεις, καθώς του είχε απαγορευτεί οποιαδήποτε άλλη επαγγελματική δραστηριότητα- πωλείται τελικά το 1955 στον Ιωάννη Ζηκόπουλο, εκδότη της εφημερίδας ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ.
Η ΒΟΡΕΙΟΣ ΕΛΛΑΣ ήταν χωρίς αμφιβολία η πληρέστερη εφημερίδα που κυκλοφόρησε προπολεμικά στην Κοζάνη. Μαχητική, με γνώμη σοβαρή και άποψη για τα πολιτικά ζητήματα της χώρας και πλήρη ειδησεογραφία έβαλε τη δική της σφραγίδα στην εξέλιξη του Τύπου στην ευρύτερη περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας.

Κοζάνη, Σεπτέμβριος 2011



ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΕΣ
• Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
 Δημήτρης Γκαβανάς (νεκρολογία). ΕΛΙΜΕΙΑΚΑ, Ιούνιος 1985, αρ.τ. 12-13, σελ. 115-117
 Νικολάου Π. Δελιαλή. Εφημερίδες (εκδοθείσαι εν Κοζάνη). Κοζάνη : 1959.
 Σταύρου Θεοδοσιάδη. Η Πίνδος ομιλεί. Εκδ. ΙΝ.Β.Α. Κοζάνη : 2000.
 Μανώλη Κανδυλάκη. Εφημεριδογραφία (και περιοδικά) της Μακεδονίας και Θράκης. UNIVERSITY STUDIO PRESS/ΕΚΦΡΑΣΗ. Θεσσαλονίκη : 2006.
 Β.Π. Καραγιάννη. Πρωτοπόροι της τοπική δημοσιογραφίας - Δ. Γκαβανάς. ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, Δεκέμβριος 1995, αρ.τ. 89-90, σελ. 9.


ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΕΥΓΕΝΙΟΥ ΤΡΙΒΙΖΑ


Οι απόψεις του Ευγένιου Τριβιζά (καθηγητή εγκληματολογίας στην Μ.Βρεττανία και συγγραφέα παιδικών βιβλίων) για τον όρο PIGS (Portugal-Italy-Greece-Spain): O χαρακτηρισμός των Ελλήνων ως απατεώνων, προδοτών και άλλων τινών δεν είναι παρά μία ακόμα περίπτωση του κοινωνιολογικού φαινομένου της επικλήσεως αρνητικών εθνικών στερεοτύπων σε περιπτώσεις κρίσεων. Αντί να κρίνονται και να κατακρίνονται αποφάσεις ή ενέργειες συγκεκριμένων ατόμων, στιγματίζεται συλλήβδην ένας ολόκληρος λαός. Το πιο επικίνδυνο στερεότυπο είναι η αμφισβήτηση της ανθρώπινης φύσης φυλών και εθνών.
Το αρκτικόλεξο «ΡΙGS» (ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ), το οποίο χρησιμοποιούν Δυτικοευρωπαίοι και Αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές, ως συνοπτικό τρόπο αναφοράς στους λαούς της Νότιας Ευρώπης και τις οικονομίες τους, δεν είναι μόνο μια κακόγουστη προσβολή. Είναι μια σύγχρονη εκδοχή του ιστορικού φαινομένου της αμφισβήτησης της ανθρώπινης φύσης του συνανθρώπου, της διαδικασίας κατά την οποία μέλη μιας εθνικής ομάδας υποβιβάζουν τα μέλη μιας άλλης στο επίπεδο των ζώων, μεταδίδοντας έμμεσα το μήνυμα ότι είναι άξια να τύχουν παρόμοια με αυτά μεταχείρισης.
Αν και ορισμένα έντυπα, όπως οι Financial Τimes, και τράπεζες, όπως η Βarclays, κατόπιν καταγγελιών, όπως εκείνη του Πορτογάλου υπουργού Οικονομικών, απαγόρευσαν τη χρήση του, ο όρος κινδυνεύει να καθιερωθεί. Όσοι εξακολουθούν να τον χρησιμοποιούν δεν αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα μιας τέτοιας πρακτικής. Λησμονούν ότι παρόμοιες μειωτικές εκφράσεις είχαν χρησιμοποιηθεί συστηματικά κατά το παρελθόν για να απευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη, να αναστείλουν τυχόν ενδοιασμούς, να απενεργοποιήσουν τη συναισθηματική ταύτιση και να διευκολύνουν διωγμούς, σφαγές, ακόμα και γενοκτονίες.
Της γενοκτονίας της Ρουάντας για παράδειγμα είχε προηγηθεί μια κυβερνητικά συντονισμένη εκστρατεία λεκτικής «αποκτήνωσης» των θυμάτων και κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου πόλεμου η ιαπωνική προπαγάνδα είχε χρησιμοποιήσει την ίδια μέθοδο εναντίον των Αμερικανών. Η πιο ακραία, βέβαια περίπτωση, ήταν εκείνη του Τρίτου Ράιχ. Ένα από τα σκευάσματα που χρησιμοποιήθηκαν για τη γενοκτονία των Εβραίων στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, ήταν το παρασιτοκτόνο Ζyclon Β. Πολύ πριν, όμως, οι κρατούμενοι εξοντωθούν με παρασιτοκτόνα, είχε προηγηθεί η απομείωση της ανθρώπινης φύσης τους από τον ναζιστικό μηχανισμό προπαγάνδας.
Εκφράσεις όπως «αρουραίοι», «μολυσματικά ζωύφια» είχαν χρησιμοποιηθεί συστηματικά για τον χαρακτηρισμό τους. Και φυσικά όταν εκλαμβάνεις τους αντιπάλους σου όχι ως ανθρώπους, αλλά ως κτήνη ή παράσιτα, δεν έχεις και πολλούς ενδοιασμούς για να τους εξοντώσεις προκειμένου να ανακυκλώσεις τις τρίχες ή το λίπος τους. Η λεκτική «αποκτηνωτική» βία αποτελεί συχνά τον προθάλαμο πραγματικής και όχι μόνο στη διεθνή σκηνή.
Σε έρευνά μου για τα εγκλήματα του όχλου είχα κάνει διάκριση μεταξύ δύο κατηγοριών υβριστικών εκφράσεων, εκείνων οι οποίοι αρνούνται τον ανδρισμό του αντιπάλου και εκείνων οι οποίοι αρνούνται την ανθρώπινη φύση του και είχα διαπιστώσει ότι η πρώτη ανοίγει τον δρόμο σε ριτουαλιστική και η δεύτερη σε πραγματική βία. Οι τραγικές συνέπειες της λεκτικής «αποκτήνωσης» είναι ο λόγος για τον οποίο οι ανθρωπολόγοι Μontagu και Μatson θεωρούν ότι οι διαδικασίες άρνησης της ανθρώπινης υπόστασης συνανθρώπων είναι «ο πέμπτος καβαλάρης της Αποκαλύψεως». Θα ήταν υπερβολικό, βέβαια, να ισχυριστεί κανείς ότι οι χρήστες του όρου «ΡΙGS» προετοιμάζουν το έδαφος για την οικονομική κατακρεούργηση των άσωτων «γουρουνιών» του Νότου.
Είναι όμως απορίας άξιο το ότι πολιτισμένοι άνθρωποι φτάνουν στο σημείο να διαδίδουν μειωτικές εκφράσεις που τόσα δεινά έχουν προκαλέσει κατά το παρελθόν. Όταν δεν αντιμετωπίζουμε τους άλλους ως άτομα, αλλά ως εκπροσώπους στερεοτύπων, όταν μία εθνότητα θεωρείται ότι ενσαρκώνει το έντιμο και το ηθικό και ο αντίπαλος το δόλιο και το ανήθικο, τότε ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για κάθε λογής βαρβαρότητα. Ούτε οι Νότιοι είναι «γουρούνια», ούτε οι Έλληνες είναι εκ γενετής απατεώνες, ούτε οι Γερμανοί επιρρεπείς σε γενοκτονίες.
Το καλό και το κακό ενυπάρχει στον καθένα και το δεύτερο μπορεί εύκολα να πυροδοτηθεί από λεκτικές κοινωνικές διαδράσεις. Ας ελπίσουμε ότι ο «πέμπτος καβαλάρης της Αποκαλύψεως», προτού συνεχίσει τη νέα του επέλαση, θα σκοντάψει στους βράχους της λογικής και της κοινής μας ανθρωπιάς.
Ευγένιος Τριβιζάς

http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2010/12/blog-post_1143.html?spref=fb

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011


«ΓΙΑΤΙ ΜΙΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ»

Ο ΝΙΤΣΕ ΕΞΗΓΕΙ ΤΟΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟ

Πιο επίκαιρος από ποτέ είναι ο Φρειδερίκος Νίτσε, αναμφισβήτητα ένας από τους σημαντικότερους Γερμανούς φιλοσόφους και συγκεκριμένα ένας από τους πρώτους «υπαρξιστές» φιλοσόφους. Στο πρώτο του βιβλίο, με τίτλο Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ (1872) και συγκεκριμένα στο κεφάλαιο 15, ο Νίτσε κάνει μία ιδιαίτερα μνεία στο ελληνικό έθνος αποδεικνύοντας ότι ο Νίτσε είναι πολύ μπροστά από την εποχή του.
Η στάση ορισμένων κύκλων στην Ευρώπη απέναντί μας σε συνδυασμό με τη δυσπιστία που υπάρχει γύρω από τους Έλληνες έχει προβληματίσει κατά καιρούς και τους πιο αυστηρούς κριτές μας.
«Οι Έλληνες είναι τεμπέληδες και φοροφυγάδες» είναι μερικά μόνο από τα κοσμητικά σχόλια που ακούγονται διεθνώς τους τελευταίους μήνες κάνοντας πολλούς να αναρωτιούνται γιατί τόσο μένος γύρω από ένα λαό με μία λαμπρή ιστορία και ένα αξιοζήλευτο πολιτισμό.
Ο φιλόσοφος Φρειδερίκος Νίτσε δίνει μία ξεχωριστή απάντηση...
Διαβάστε το χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο:
«Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες. Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.
Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του…
Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ’ αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.
Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα».


http://www.kozanilife.gr/2010-08-11-17-23-47/2010-08-11-17-25-39/3437.html

ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ


Οι περισσότεροι άνθρωποι με σκλήρυνση κατά πλάκας πληροφορούνται τη διάγνωση της νόσου, σε μια φάση της ενήλικης ζωής κατά την οποία ασχολούνται σοβαρά με το θέμα του οικογενειακού προγραμματισμού.
Η διάγνωση της ασθένειας γεννά πολλαπλά ερωτήματα, σχετικά με την πορεία της, την πρόγνωσή της, την πιθανή επιρροή της στην τεκνοποίηση δημιουργώντας συχνά ανασφάλεια και φόβο εμπρός στα αναπάντητα ερωτήματα.
Ιδιαίτερα οι γυναίκες με σκλήρυνση κατά πλάκας συχνά προβληματίζονται εάν θα πρέπει παρά την ασθένειά τους να προχωρήσουν με τον οικογενειακό προγραμματισμό τους. Οι γυναίκες αυτές δεν θα πρέπει να αποθαρρύνονται από τη δημιουργία οικογένειας εφόσον αυτή είναι η επιθυμία τους. Στην περίπτωση αυτή θα πρέπει να συνεργαστούν αρμονικά η ασθενής και το οικογενειακό της περιβάλλον, ο γυναικολόγος και ο νευρολόγος για την καλύτερη δυνατή συμβουλευτική κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Ποιο είναι το ποσοστό κληρονομικότητας της ΣΚΠ;
Η ΣΚΠ δεν είναι κληρονομική νόσος (με την έννοια ότι δεν ακολουθεί συγκεκριμένους κανόνες κληρονομικότητας). Ωστόσο σε σχετικές έρευνες έχει διαπιστωθεί οικογενειακή προδιάθεση. Ο κίνδυνος νόσησης από ΣΚΠ στο γενικό πληθυσμό, αν και οι δύο γονείς είναι υγιείς, είναι περίπου 0,1%. Ο κίνδυνος αυτός αυξάνεται σε περίπου 3%, αν ο ένας γονιός πάσχει από ΣΚΠ. Αυτό σημαίνει από την άλλη πλευρά ότι η πιθανότητα το παιδί ενός γονέα με ΣΚΠ να μη νοσήσει από τη νόσο είναι 97%. Σε μονοζυγώτες διδύμους (πανομοιότυπο γενετικό υλικό) η πιθανότητα ο/η δίδυμος/η αδελφός/ή ενός ατόμου με σκλήρυνση κατά πλάκας να νοσήσει από αυτή είναι μόνο 30%.

Σε ποιο χρονικό σημείο θα πρέπει να σχεδιαστεί μία εγκυμοσύνη;
Οι περισσότερες εγκυμοσύνες συνηθίζεται να προγραμματίζονται σε σταθερές φάσεις της νόσου, στις φάσεις δηλαδή όπου η ΣΚΠ βρίσκεται σε κλινική ύφεση. Οι γυναίκες συνήθως αναλογίζονται ‘Τώρα είμαι καλά ρυθμισμένη, άρα είμαι έτοιμη να αρχίσω μια οικογένεια’. Φυσικά υπάρχουν και γυναίκες που μένουν έγκυες σε περιόδους υποτροπών της νόσου. Και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις μπορεί μία εγκυμοσύνη να προχωρήσει χωρίς φόβο και επιπλοκές, ύστερα από στενή συνεργασία της ασθενούς με τον γυναικολόγο και τον νευρολόγο.

Επηρεάζει η ΣΚΠ τη γονιμότητα;
Η γονιμότητα τόσο στις γυναίκες όσο και στους άνδρες με ΣΚΠ δεν επηρεάζεται από τη νόσο. Περίπου 15-20% του γενικού πληθυσμού στην Ελλάδα εμφανίζουν υπογονιμότητα, κάτι το οποίο μπορεί να εμφανιστεί στο ίδιο ποσοστό και σε ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας.

Μπορούν οι γυναίκες με ΣΚΠ να υποβάλλονται σε θεραπεία γονιμότητας;
Οι μελέτες δείχνουν επί του παρόντος ότι μία ορμονική θεραπεία, στα πλαίσια μίας εξωσωματικής γονιμοποίησης, πιθανώς μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο εμφάνισης υποτροπής της νόσου. Από την άλλη πλευρά δεν σημαίνει ότι η παραπάνω θεραπεία, επί ισχυρής ένδειξής της, δεν θα πρέπει να πραγματοποιηθεί. Φρόνιμο είναι να γίνει σε συνεννόηση του γυναικολόγου με τον θεράποντα νευρολόγο.

Θα πρέπει οι ασθενείς με ΣΚΠ και επιθυμία τεκνοποίησης να συμβουλευθούν τον νευρολόγο τους πριν από μία εγκυμοσύνη;
Είναι σημαντικό οι γυναίκες με σκλήρυνση κατά πλάκας κατά τον οικογενειακό τους προγραμματισμό και πριν από μία εγκυμοσύνη να συμβουλευθούν τον θεράποντα νευρολόγο τους, διότι πολλά ερωτήματα σχετικά με τη θεραπεία της ΣΚΠ κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης προκύπτουν στην πορεία. Έχει διαπιστωθεί ότι το 80% των γυναικών που επιθυμούν να αποκτήσουν παιδιά συζητούν το παραπάνω θέμα με τον νευρολόγο τους. Σημείο ιδιαίτερου ενδιαφέροντος για αυτές, είναι η σωστή χρονική στιγμή για μία εγκυμοσύνη.

Σε ποιο χρονικό σημείο θα πρέπει να διακοπεί η προφυλακτική θεραπεία της ΣΚΠ πριν από μία εγκυμοσύνη;
Οι γενικές οδηγίες αναφέρουν ότι θα πρέπει να διακοπεί η ανοσοτροποιητική θεραπεία (π.χ με ιντερφερόνες ή οξική γλατιραμέρη) τουλάχιστον 3 μήνες πριν από μια εγκυμοσύνη, ενώ το διάστημα αυτό αυξάνεται εάν η προφυλακτική θεραπεία είναι ανοσοκατασταλτική (π.χ. αζαθειοπρίνη ή μιτοξαντρόνη) σε 6 μήνες πριν. Σε περίπτωση που η εγκυμοσύνη συμβεί υπό θεραπευτική αγωγή, τότε η θεραπεία αυτή θα πρέπει να διακοπεί αμέσως. Γενική συμβουλή είναι η εξατομίκευση της παραπάνω απόφασης από τον θεράποντα νευρολόγο, ανάλογα με τις επιθυμίες της γυναίκας, την ηλικία της, την προηγούμενη συχνότητα υποτροπών και την εξέλιξη της νόσου αλλά και την ακολουθούμενη έως τότε θεραπεία.

Πώς η επηρεάζει η ΣΚΠ τη γέννηση ενός παιδιού;
Στις γυναίκες με σκλήρυνση κατά πλάκας, υπάρχει η τάση οι χειρουργικές επεμβάσεις (π.χ. καισαρική τομή) να είναι πιο συχνές από τον φυσιολογικό τοκετό. Τα νεογνά φυσιολογικών μητέρων είναι συνήθως ελαφρύτερα σε σχέση με τα παιδιά των μητέρων με ΣΚΠ. Η διαφορά βάρους είναι ωστόσο μόνο 100-150 γραμμάρια και δεν θεωρείται στατιστικώς σημαντική.

Πώς επηρεάζει η εγκυμοσύνη και η γέννηση ενός παιδιού την πορεία της ΣΚΠ;
Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μειώνεται σταδιακά το ποσοστό υποτροπής της ΣΚΠ, αγγίζοντας το 0 %, στο τελευταίο τρίμηνο της κύησης. Στο σύνολο της εγκυμοσύνης μόνο το 25% των γυναικών με ΣΚΠ εμφανίζουν υποτροπή της νόσου. Κατά τους πρώτους τρεις μήνες μετά τη γέννηση, το ποσοστό αυτό αυξάνεται, ωστόσο, σημαντικά. Περίπου το 30% των γυναικών με ΣΚΠ εμφανίζουν σε αυτή την χρονική περίοδο υποτροπές της νόσου. Αυτό σημαίνει παράλληλα όμως ότι το 70% συνεχίζει να μην εμφανίζει υποτροπή της νόσου. Η βαρύτητα ωστόσο των ώσεων δεν αλλάζει κατά τη διάρκεια και μετά την εγκυμοσύνη σύμφωνα με σχετικές έρευνες.

Πώς εξηγείται η ευνοϊκή πορεία της ΣΚΠ κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης;
Θεωρείται σήμερα ότι η εγκυμοσύνη εμφανίζει ανοσοτροποποιητική δράση επηρεάζοντας θετικά την πορεία της ΣΚΠ. Σημαντικό ρόλο στο μηχανισμό αυτό, φαίνεται να παίζουν οι ορμονικές αλλαγές που λαμβάνουν χώρα κατά την πορεία της κύησης και επηρεάζουν θετικά το ανοσοποιητικό σύστημα της γυναίκας, προς όφελος τόσο του εμβρύου όσο και της πορείας της νόσου. Οι νέες ορμονικές μεταβολές μετά τη γέννα, επιδρούν από την άλλη πλευρά αρνητικά στον ανοσολογικό σύστημα, αυξάνοντας εκ νέου τον κίνδυνο εμφάνισης υποτροπής της νόσου.

Ποια είναι η επίδραση του θηλασμού στην πορεία της ΣΚΠ;
Τα στοιχεία από κλινικές μελέτες που πραγματοποιήθηκαν στη Γερμανία και τις Η.Π.Α. αποδεικνύουν ότι ο αποκλειστικός μητρικός θηλασμός του νεογνού μέχρι και τους πρώτους τρεις μήνες μειώνει σημαντικά τα ποσοστά υποτροπής της ΣΚΠ. Τα ποσοστά αυτά ανεβαίνουν εκ νέου και εξισώνονται με αυτά του γενικού πληθυσμού με ΣΚΠ, ύστερα από περίπου 6 μήνες με 1 χρόνο. Με βάση τα παραπάνω δεδομένα συνιστάται από νευρολόγους ο θηλασμός των νεογνών από μητέρες με ΣΚΠ, εφόσον φυσικά δεν υπάρχει γυναικολογική ή άλλη αντένδειξη (π.χ. μαστίτιδα).


http://www.xanthipress.gr/entheta/ygeia/6510-2011-02-17-09-18-51.html

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ ΜΕ ΘΕΜΑ ΤΙΣ ΚΡΙΣΕΙΣ
Είχαν οι αρχαίοι ΔΝΤ;

Μπορεί στον αρχαίο ελληνικό κόσμο ο όρος οικονομία να ταυτιζόταν με τη διαχείριση του νοικοκυριού. Η δημοσιονομική πολιτική μπορεί να ήταν υποτυπώδης και οι πόλεις-κράτη να μη γνώριζαν την έννοια του προϋπολογισμού. Ποιος είπε όμως πως δεν αντιμετώπιζαν οικονομική κρίση και δεν έρχονταν αντιμέτωποι με νομισματικά προβλήματα;
«Επικοπές νομισμάτων, δηλαδή χτύπημα μιας νέας σφραγίδας σε παλαιότερο νόμισμα το οποίο αποσυρόταν, ώστε να επικαιροποιηθεί και να αναβαθμιστεί ή εκδόσεις έκτακτης ανάγκης, όπως κοπή χρυσών νομισμάτων μέσα στα χαλεπά χρόνια του Πελοποννησιακού Πολέμου από την Αθήνα που ως τότε δεν είχε ξανακόψει χρυσά είναι μερικές μόνο από τις λύσεις που υιοθετούνταν στην αρχαιότητα», λέει στα ΝΕΑ η καθηγήτρια Αρχαίας Ελληνικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων Αικατερίνη Λιάμπη, η οποία θα δώσει διάλεξη το Σάββατο 24/9 στο Αρχαιολογικό Μουσείο Άρτας και την Κυριακή 25/9 στο Νέο Αρχαιολογικό Μουσείο Νικόπολης.
Πρόκειται για μόνο μία από τις 24 και πλέον προγραμματισμένες εκδηλώσεις σε ισάριθμα μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους, σε πολλά μέρη της Ελλάδας, που διοργανώνει το Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού στο πλαίσιο του εορτασμού των Ευρωπαϊκών Ημερών Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Φέτος το θέμα είναι «Κρίσεις, συνέχειες και ασυνέχειες στην Ιστορία» και στο επίκεντρο θα βρεθούν οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές, ιδεολογικές κρίσεις, οι οποίες θα παρουσιαστούν κυρίως το Σαββατοκύριακο μέσα από θεματικές ξεναγήσεις, ομιλίες, περιοδικές εκθέσεις και εκπαιδευτικά προγράμματα, και δωρεάν είσοδο σε όλους τους χώρους.
«Οι προϋποθέσεις για μία ενιαία νομισματική πολιτική, που ανάλογη δεν είχαν γνωρίσει ποτέ στο παρελθόν η περιοχή γύρω από τη λεκάνη της Μεσογείου και η ασιατική ενδοχώρα, δημιουργήθηκαν όταν ο Μέγας Αλέξανδρος διείσδυσε στο περσικό κράτος και καρπώθηκε τις τεράστιες ποσότητες χρυσού και αργύρου που κατείχε ως παθητικά κεφάλαια και άρχισε να τις ρευστοποιεί, ρίχνοντας στις αγορές πολυάριθμα νομίσματα», εξηγεί η κ. Λιάμπη.
«Μία ρηξικέλευθη αλλαγή συνέβη, όταν ο βασιλεύς πραγματοποίησε τη νομισματική μεταρρύθμιση, αποφασίζοντας να προσαρμόσει τα βάρη των αργυρών νομισμάτων του στο ήδη διαδεδομένο αττικό σύστημα βάρους, με αναλογία αξίας χρυσού προς άργυρο 1 προς 10. Ο Αλέξανδρος πέτυχε έτσι να διευρύνει τα όρια της οικονομίας του, να παραγκωνίσει το προσφιλές στις αγορές νόμισμα της Αθήνας και να ρίξει και την τιμή του χρυσού. Το αλεξάνδρειον τετράδραχμο έγινε στο εξής βασική ρήτρα τιμών και, αιφνιδίως, κατέκλυσε τις «διεθνείς» αγορές.


http://www.tanea.gr/politismos/article/?aid=4659131

ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ

ΕΠΕΣΕ ΣΤΗ ΓΗ Ο ΔΟΡΥΦΟΡΟΣ ΤΗΣ NASA

Άγνωστο παραμένει το που μπορεί να κατέληξαν κάποια από τα συντρίμμια του ερευνητικού δορυφόρου της NASA, βάρους έξι τόνων που έπεσε στη Γη τα ξημερώματα.
Η είσοδος του δορυφόρου στην ατμόσφαιρα της Γης πραγματοποιήθηκε ανάμεσα στις 06:45 και 07:45 ώρα Ελλάδος, σημείωσε η NASA. Στο διάστημα αυτό ο Upper Atmosphere Research Satellite (UARS) πέρασε πάνω από τον Καναδά και την Αφρική, όπως και από μεγάλες περιοχές του Ειρηνικού, του Ατλαντικού και του Ινδικού Ωκεανού.
Η αμερικανική διαστημική υπηρεσία προσπαθεί να επιβεβαιώσει το σημείο, από το οποίο εισήλθε στην ατμόσφαιρα και την ώρα που έγινε αυτό. Υπενθυμίζεται ότι η ιταλική Υπηρεσία Πολιτικής Προστασίας είχε συμβουλεύσει τους κατοίκους του βορρά να μην μείνουν έξω, επισημαίνοντας είναι πιο ασφαλείς στα κτίρια από την ύπαιθρο και κυρίως στους χαμηλότερους ορόφους και κοντά σε φέροντες τοίχους. Αρχικά, πιθανότητες 1,5% είχε ο ιταλικός βορράς να δεχθεί θραύσματα του ανενεργού ερευνητικού δορυφόρου της NASA Upper Atmosphere Research Satellite (UARS).
Οι προβλέψεις για την ώρα και την τροχιά που ακολουθεί ο δορυφόρος των 6,3 τόνων της NASA άλλαξαν την Παρασκευή και οι αξιωματούχοι ξαναέβαλαν τη βόρεια Αμερική στις πιθανές περιοχές πτώσης του δορυφόρου. «Ο κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια είναι πάρα πολύ μικρός», σημείωσε σε ανακοίνωσή της η NASA. Το μεγαλύτερο μέρος του δορυφόρου αναμένεται ότι έχει καεί κατά την είσοδό του στην ατμόσφαιρα, αλλά λόγω του μεγέθους του, ορισμένα τμήματα υπολογίζεται ότι έφτασαν στην επιφάνεια της γης.
Ειδικοί της Ευρωπαϊκής Διαστημικής Υπηρεσίας (ESA) στο Ντάρμστατ, στη Γερμανία, είχαν δηλώσει πριν την πτώση ότι το τμήμα που δεν θα καεί κατά την είσοδο του δορυφόρου στην ατμόσφαιρα ανέρχεται σε περισσότερα από 500 κιλά και ότι τα υπολείμματά του υπάρχει πιθανότητα να διασπαστούν σε περίπου 20 τμήματα.
Από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 που ξεκίνησαν οι διαστημικές δραστηριότητες δεν υπάρχουν σύμφωνα με τη NASA επιβεβαιωμένες πληροφορίες για πρόκληση τραυματισμού ή σημαντικής ζημιάς σε ιδιοκτησίες από αντικείμενα που έπεσαν στη Γη.


http://www.tanea.gr/kosmos/article/?aid=4659612

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011


356 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ Η ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΖΗΤΗΣΕ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΑΛΙΛΑΙΟ.

ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΣΗΜΟ ΠΛΕΟΝ. Η ΓΗ ΓΥΡΙΖΕΙ!

Το 1992 ο Πάπας ζήτησε συγγνώμη από το Γαλιλαίο κι η καθολική εκκλησία αποδέχτηκε κι επισήμως ότι η γη γυρίζει! Μέχρι τότε περίπου 350 χρόνια μετά τη διατύπωση της θεωρίας του, ο Γαλιλαίος ήταν εν δυνάμει αιρετικός!
Ο Γαλιλαίος ήταν ένας εξαιρετικά μορφωμένος επιστήμονας ο όποιος δεν ανακάλυψε το τηλεσκόπιο αλλά το βελτίωσε. Μέχρι τότε χρησιμοποιούνταν για στρατιωτικούς σκοπούς αλλά ο Γαλιλαίος άρχισε να παρατηρεί τα άστρα. Έτσι ανακάλυψε τους τέσσερις δορυφόρους του Δια, εφηύρε τους νόμους του εκκρεμούς που χρησιμοποιήθηκαν στα ρολόγια, διατύπωσε το νόμο της πτώσεως των σωμάτων, εφηύρε το θερμόμετρο και τον αναλογικό διαβήτη. Ο Γαλιλαίος υποστήριξε τη θεωρία ότι η γη και οι άλλοι πλανήτες, στρέφονται γύρω από τον Ήλιο. Μέχρι τότε η αντίληψη ήταν ότι η γη έμενε ακίνητη και γύρω της περιστρεφόταν ο ήλιος η σελήνη και τ’ άστρα. Η θεωρία του, πήγαινε κόντρα στις διδασκαλίες των μεγαλύτερων πανεπιστημίων. Οι καθηγητές της εποχής κινητοποίησαν και την εκκλησία η οποία τον κάλεσε σε απολογία στην Ιερά Εξέταση με την κατηγορία του αιρετικού, καθώς σύμφωνα με την Αγία Γραφή η γη ήταν ακίνητη! Ο Γαλιλαίος για να γλυτώσει το θάνατο στην πυρά αρνήθηκε την επιστημονική του αλήθεια και καταδικάστηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό χωρίς χρονικό όριο, λόγω «βαρύτατων εγκλημάτων» και «υποψίας αίρεσης». Επίσης απαγορεύτηκε η κυκλοφορία του βιβλίου του που περιείχε «κατά λάθος» τις αιρετικές αντιλήψεις. Ο θρύλος αναφέρει ότι, εξερχόμενος ο Γαλιλαίος από την αίθουσα όπου συνεδρίαζε η Ιερά Εξέταση, αναφώνησε «και όμως γυρίζει», εννοώντας την περιστροφή της Γης και ανακάλεσε έτσι την αναγνώριση της δήθεν πλάνης του. Αυτό το επεισόδιο δεν τεκμηριώνεται όμως από κανένα ιστορικό στοιχείο και μάλλον δημιουργήθηκε την εποχή του Διαφωτισμού με στόχο την ηρωοποίηση του ερευνητή.


http://www.mixanitouxronou.gr/blog/2010/10/29/142-galilaios.html

Η ΠΕΑΜΣΚΠ ΣΤΟ «ΚΙΛΙΜΑΝΤΖΑΡΟ»

by Stanisi Giouli

Αυτό το ταξίδι στην Αφρική δεν ήταν ένα οποιοδήποτε ταξίδι αλλά μια αποστολή. Ο Βαγγέλης Σταυρομήτρος δεν πήγε στο Κιλιμάντζαρο για αναψυχή, ούτε από περιέργεια για να γνωρίσει ένα ακόμη μέρος, ούτε μόνο για να δοκιμάσει τις δικές του αντοχές. Αλλά για να υψώσει στην κορυφή του συμβολικά τη σημαία της Πανθεσσαλικής Ένωσης Ατόμων με Σκλήρυνση Κατά Πλάκας (η ΠΕΑμΣΚΠ είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός που ιδρύθηκε από τους ίδιους τους πάσχοντες, για τους ίδιους τους πάσχοντες με στόχο την παροχή συμπαράστασης και βοήθειας προς τα ΑμΣΚΠ και τις οικογένειές τους) προκειμένου να στείλει ένα μήνυμα ζωής: πως όλοι μπορούμε να πετύχουμε τους στόχους μας αρκεί να το θελήσουμε, όλοι μπορούμε να κάνουμε τη ζωή που θέλουμε παρά τα εμπόδια και τις δυσκολίες και τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο. Χρειάζεται προσπάθεια, όπως ο ίδιος έκανε μεγάλη, παλεύοντας με τις καιρικές συνθήκες και το μεγάλο υψόμετρο που, λόγω της έλλειψης οξυγόνου, δημιουργεί ακόμη και παραισθήσεις στον άνθρωπο. Χρειάζεται ψυχική δύναμη, να αντιμετωπίσεις το απρόβλεπτο για να λες κάθε στιγμή: «μπορώ». Χρειάζεται επιμονή ότι θα τα καταφέρεις για να κατακτήσεις το στόχο.
Ο Βαγγέλης θέλησε να δείξει ότι η πορεία του προς την κορυφή ενός εκ των ψηλότερων βουνών στο κόσμο, είναι η... πορεία της καθημερινής ζωής, ασθενών και μη, με πολλές δυσκολίες, απρόβλεπτα εμπόδια... τα οποία όμως μπορούν να αντιμετωπίσουν και να αφήσουν πίσω, κοιτώντας μόνο το στόχο, για μια καλύτερη ζωή.
Ξεκίνησε με μια αποστολή εικοσιτεσσάρων ατόμων, με προορισμό την κορυφή του Κιλιμάντζαρο, για να φτάσουν τελικά οι δώδεκα, όχι γιατί είχαν καλύτερη φυσική κατάσταση ή είχαν μικρότερη ηλικία από τους υπόλοιπους και είχαν περισσότερες αντοχές, αλλά γιατί είχαν απλά μεγαλύτερη ψυχική δύναμη, για την κατάκτηση του στόχου τους.
«Τα ψυχικά αποθέματα είναι αυτά που σε ανεβάζουν στο στόχο και όχι οι σωματικές αντοχές σου... », δηλώνει ο Βαγγέλης.
Αναμφίβολα η ανάβαση στο Κιλιμάντζαρο είναι μια επικίνδυνη αποστολή και ο Βαγγέλης είχε βέβαια τη γνώση που χρειάζεται για ορειβατικές αποστολές, από ανάλογη δραστηριότητά του στην περιοχή μας, αλλά ποτέ μέχρι τώρα δεν τόλμησε να δοκιμάσει τον εαυτό του στη μεγάλη πρόκληση, να ανεβεί «στη στέγη της Αφρικής», το επιβλητικό Κιλιμάντζαρο.
Το ταξίδι είχε διάρκεια έντεκα μέρες εκ των οποίων οι εφτά ήταν οι μέρες της ανάβασης. «Πόλε-πόλε», (σιγά-σιγά) ήταν οι συμβουλές των Τανζανών, την ημέρα που ξεκίνησε να ανεβεί το βουνό και αυτές ηχούσαν στα αυτιά του μέχρι και να φτάσει στην κορυφή, θυμίζοντάς του συνέχεια ότι η κατάκτηση ενός στόχου δεν γίνεται από το μια στιγμή στην άλλη, αλλά με επιμονή, υπομονή και προσπάθεια.
Επί επτά μέρες, περπατούσε επτά με δέκα ώρες την ημέρα. Κάποιοι από την ίδια αποστολή τα εγκατέλειψαν και αποχώρησαν παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής. Το υψόμετρο κατέβαλε τον οργανισμό τους και είχαν φτάσει στα όριά τους. Ήταν οι μισοί όταν έφτασαν στην κορυφή, στα 5.895 μέτρα, που είναι καλυμμένη από αιώνιους πάγους όχι γιατί ήταν πιο ικανοί, αλλά γιατί βρέθηκαν σε καλύτερη μέρα. Την ημέρα κορυφής ξεκίνησαν 11 η ώρα τη νύχτα και έφτασαν αυτός και άλλοι 4 με τους Τανζανούς συνοδούς τους στις 7:40 το πρωί στην κορυφή και με μικρή διαφορά οι υπόλοιποι. Το έδαφος είναι σαθρό και οι θερμοκρασίες των -15 τη νύχτα παγώνουν το έδαφος και κάνουν την ανάβαση ευκολότερη πράγμα το οποίο δεν ισχύει κατά τη διάρκεια της μέρας και τις υπόλοιπες 12 ώρες κατέβασμα για να φτάσουν στη βάση των 3000 χιλιάδων μέτρων.
Ο Βαγγέλης το πρώτο πράγμα που έκανε φτάνοντας στην κορυφή του Κιλιμάντζαρο ήταν να πραγματοποιήσει το στόχο του, να υψώσει τη σημαία της Πανθεσσαλικής Ένωσης Ατόμων με Σκλήρυνση κατά Πλάκας και να περάσει το μήνυμά του.
«Ξεπέρασα τον εαυτό μου. Ο μόνος φόβος μου ήταν μήπως δεν καταφέρω να ανεβάσω τελικά τη σημαία, και αυτόν τον φόβο τον έκανα σύμμαχο να μου δίνει δύναμη να προσπαθήσω περισσότερο...», μας είπε ο Βαγγέλης.
Το Κιλιμάντζαρο είναι το υψηλότερο βουνό της Αφρικής με ύψος 5.895 μέτρα. και βρίσκεται στη βορειοδυτική Τανζανία και πολύ κοντά στον Ισημερινό. Αποτελεί μεμονωμένο ηφαιστειογενή ορεινό όγκο με δύο κορυφές από τις οποίες η κορυφή Κίμπο (5895 μ.) είναι η ψηλότερη της Αφρικής και συνδέεται με αυχένα με τη δεύτερη τη Μαβένσι (5.355 μ.). Η Κίμπο είναι κρατήρας ηφαιστείου που βαίνει σε οριστική σβέση, η δε Μοβένσι είναι επίσης κρατήρας σβησμένου ηφαιστείου, άλλοτε ψηλότερη που έχασε μέρος του ύψους της από διάβρωση. Και οι δύο αυτές κορυφές καλύπτονται από παγετώνες, που είναι και οι μοναδικοί στον Ισημερινό.
Το Κιλιμάντζαρο ως μεμονωμένο επιβλητικό ορεινό κώνο αντίκρισαν πρώτοι οι Ευρωπαίοι ιεραπόστολοι Ρέμπαν και Κραπφ το 1848. Ακολούθησαν από τότε πολλές αποστολές για την αναγνώριση και εξερεύνησή του. Νεότερες αποστολές διαπίστωσαν πως οι παγετώνες του Κιλιμάντζαρο, από τους οποίους τροφοδοτούνται πολλοί ποταμοί της Ανατολικής Αφρικής, ακόμη και ο Νείλος, συνεχώς μειώνονται. Κάθε χρόνο δέχεται περίπου 11.000 τουρίστες. Δυστυχώς έχει κι αυτό πέσει θύμα των κλιματολογικών αλλαγών και της άλογης ανθρώπινης καταστροφής. Έτσι, υπολογίζεται πως σε 15 χρόνια θα έχει χάσει όλα τα χιόνια και τους πάγους του, που είναι απαραίτητα για το νερό της περιοχής.


http://www.facebook.com/#!/notes/stanisi-giouli

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011


ΤΗΛΕΣΚΟΠΙΑ – N.A.S.A.: ΣΤΑ ΓΡΕΒΕΝΑ ΜΕΤΡΑΝΕ Τ’ ΑΣΤΡΑ


Η σημαντικότερη κίνηση για την υλοποίηση του οράματος του Γρεβενιώτη αστροφυσικού της N.A.S.A. Θανάση Οικονόμου έγινε με την υπογραφή της προγραμματικής σύμβασης μεταξύ του δήμου Γρεβενών και του Α.Π.Θ. για τη δημιουργία του Εκπαιδευτικού Αστρονομικού Πάρκου στο όρος Ορλιακα.
Η θέση «Ράχη Κερασιάς», όπου χωροθετείται το Πάρκο, σε υψόμετρο 1.450 μέτρων, έχει επιλεγεί ως ένας από τους καταλληλότερους τόπους παρατήρησης ουρανού στην Ευρώπη, λόγω της μηδενικής φωτορύπανσης, της απόλυτης σκοτεινότητας και των μετεωρολογικών συνθηκών που κρατούν καθαρό τον ουράνιο θόλο στο μεγαλύτερο μέρος του χρόνου.
Από τις ίδιες πλαγιές, λίγο νοτιότερα, στο χωριό Ζιάκα από όπου κατάγεται, είχε ξεκινήσει ως παιδί το ταξίδι του στον μαγικό κόσμο της παρατήρησης του ουρανού ο Θανάσης Οικονόμου. Σήμερα είναι καθηγητής Αστροφυσικής στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου και διευθύνει διαστημικά προγράμματα εξερεύνησης του πλανήτη Άρη. Επιστρέφει ως επισκέπτης στα Γρεβενά και οραματίζεται τη μέρα που θα ολοκληρωθεί το Αστρονομικό Πάρκο και θα μπορέσει ο ίδιος να εντοπίσει στο τηλεσκόπιο τον Ορλιακα του Άρη, την τοποθεσία του «κόκκινου πλανήτη» που ο ίδιος έχει βαφτίσει με το όνομα του βουνού της ιδιαίτερης πατρίδας του.
Το Αστρονομικό Πάρκο θα καλύψει την έλλειψη εκπαιδευτικών και ερευνητικών αστρονομικών υποδομών τόσο στη Μακεδονία, όσο και στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της νοτιοανατολικής Μεσογείου, καθώς και τις ανάγκες του Α.Π.Θ. σε υποδομές εκπαίδευσης των φοιτητών και έρευνας στην επιστήμη της Αστρονομίας και της Αστροφυσικής.

Ο ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ
Τρία τηλεσκόπια, εκθεσιακός χώρος και αστρομαρίνα - Προβλέπεται η διοργάνωση θεματικών για εκλείψεις και διελεύσεις κομητών

Το πάρκο θα αναπτυχθεί σε μια έκταση και περιβάλλοντα χώρο συνολικά 28 στρεμμάτων και θα περιλαμβάνει τρία τηλεσκόπια.
Το μεγαλύτερο, διαμέτρου 1,60 μ., θα έχει αμιγώς ερευνητικό χαρακτήρα και δυνατότητα χειρισμού του από απόσταση, μέσω internet. Θα παραχωρείται για χρήση σε ερευνητές από όλο τον κόσμο, οι οποίοι θα αγοράζουν χρόνο μέσω Διαδικτύου για την εξυπηρέτηση των εργασιών τους.
Στο πάρκο θα υπάρχουν τηλεσκόπια που θα διατίθενται σε ομάδες μαθητών.
Τα άλλα δύο τηλεσκόπια θα διατίθενται σε ομάδες μαθητών, φοιτητών, σε εκπαιδευτικά ιδρύματα και σε μεμονωμένους ερασιτέχνες αστρονόμους. Στον ίδιο χώρο θα λειτουργούν εκπαιδευτικό κέντρο, εκθεσιακός χώρος, αλλά και «αστρομαρίνα» για την εγκατάσταση ιδιωτικού εξοπλισμού παρατήρησης από επιστήμονες και ερασιτέχνες.
Εκεί θα διοργανώνονται θεματικές «αστροβραδιές», με την ευκαιρία αστρονομικών γεγονότων όπως εκλείψεις, διελεύσεις κομητών, σύνοδοι πλανητών κ.ά. Η υπογραφή της προγραμματικής σύμβασης έγινε την περασμένη Παρασκευή, από τον πρύτανη του Α.Π.Θ. Γ. Μυλόπουλο και τον Δήμαρχο Γρεβενών Δ. Κουτσίδη. Με την εμπλοκή του Α.Π.Θ. ξεπεράστηκε ο σοβαρός «σκόπελος» της αδειοδότησης του έργου που είχε ως αποτέλεσμα την εμπλοκή δύο ετών στη Διεύθυνση Δασών. Έτσι το έργο προωθήθηκε ως εκπαιδευτικό, ώστε να επιτευχθεί ο απαραίτητος αποχαρακτηρισμός και να προωθηθούν διαδικασίες-εξπρές για την αδειοδότηση.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΙΓΝΑΤΙΑΔΗΣ


http://www.newsinnews.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=25242:-nasa-----&catid=70:2011-05-10-06-45-25&Itemid=82

ΗΡΘΕ, ΕΙΔΕ ΚΑΙ ΕΓΡΑΨΕ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ

Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΣΟΥΗΔΕΖΑΣ ΚΑΙΣΑ ΕΚΙΣ ΕΚΜΑΝ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΗΤΑΝ ΑΡΚΕΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΣΧΗΜΑΤΙΣΕΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΓΝΩΜΗ

Μίκα Κοντορούση

Το άρθρο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στις 8 Αυγούστου 2011 στην σουηδική εφημερίδα Dagens Nyheter -ναυαρχίδας του σουηδικού τύπου- και περιγράφει την κατάσταση στην Ελλάδα αντικειμενικά, κόντρα στην κυρίαρχη προπαγάνδα των ευρωπαϊκών Μ.Μ.Ε. (και των σουηδικών Μ.Μ.Ε. δυστυχώς μεταξύ αυτών).
«Η Ελλάδα βυθίζεται όλο και περισσότερο στην οικονομική κρίση. Είναι όμως πραγματική κρίση; Ή έτσι θέλουν να την παρουσιάσουν τα διεθνή και μη Μ.Μ.Ε.;», αναρωτιέται η συντάκτρια του άρθρου στη Σουηδία.
Η Κάισα Έκις Έκμαν πριν μερικούς μήνες πήρε την απόφαση να επισκεφτεί από κοντά μια παρεξηγημένη χώρα με ένα διερρηγμένο κοινωνικό συμβόλαιο, όπου όλοι διαφωνούν μεταξύ τους.

Και ιδού η γνώμη της για τις δραματικές εξελίξεις στο οικονομικό τοπίο της χώρας μας, αλλά και μερικές αλήθειες που κάποιοι... δυσκολεύονται να παρουσιάσουν.
«Πώς θα νιώθαμε αν όλα όσα μας ανήκαν πουλιόνταν για να ξεπληρώσουμε δάνεια από τα οποία δεν είδαμε ποτέ όφελος; Αν οι μισθοί μας μειώνονταν στο μισό και τα λεφτά πήγαιναν κατευθείαν σε ξένες τράπεζες; Και αν εμείς, ενώ προετοιμαζόμασταν να ζήσουμε στο όριο διαβίωσης, ως επιστέγασμα όλων αποκαλούμασταν τεμπέληδες και κακομαθημένοι; Αν κάποιος εξοικειωθεί με αυτή την κατάσταση, μπορεί να αποκτήσει μια ιδέα πώς είναι να είσαι Έλληνας αυτή τη στιγμή.
Έχω μόλις επιστρέψει από την Ελλάδα. Σε μία χώρα που βρίσκεται σε κρίση επικρατεί μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Μια καχεξία και απελπισία, αναμεμιγμένη με την πολιτική αφύπνιση που ακολουθεί μεγάλα γεγονότα και προκαλεί ευφορία. Ξαφνικά, οι χαμηλοί μισθοί και η δυσκολία πληρωμής των λογαριασμών, από ατομικό πρόβλημα του καθενός, απέκτησαν κοινό πολιτικό περιεχόμενο.
Ορισμένοι σκέφτονται να μεταναστεύσουν. Άλλοι να ρίξουν την κυβέρνηση. Μια αναγκαία αντιασφυξιογόνα μάσκα κρέμεται σε πολλά σπίτια, ως ανάμνηση των διαδηλώσεων των 28 και 29 Ιούνη, οπότε το κοινοβούλιο υπερψήφισε το πακέτο στήριξης προς την Ελλάδα.
Δεν νομίζω ότι έχω βρεθεί παλιότερα σε χώρα όπου όλοι μα όλοι που συνάντησα να συμφωνούν. Είναι όλοι αγανακτισμένοι με το ευρώ, με τη Γερμανία, με την κυβέρνησή τους και με τους εαυτούς τους που την ψήφισαν. Ύστερα από μια βδομάδα στην Αθήνα, μπορώ να πω ότι αν ήμουν Ελληνίδα, θα ήμουν κι εγώ αγανακτισμένη.
Αυτά που μαθαίνουμε για την Ελλάδα από τις σουηδικές εφημερίδες είναι πάνω κάτω ότι οι Έλληνες δουλεύουν πολύ λίγο και αμείβονται πολύ καλά. Ο υπουργός Οικονομικών της χώρας μας, Άντρες Μπόρι, έχει δηλώσει ότι «οι Έλληνες βγαίνουν στη σύνταξη στα 40».
Στο άρθρο «Ερωτήσεις και Απαντήσεις για την Ελλάδα» της 17/6 στην Dagens Nyheter γραφόταν ότι οι μισθοί στην Ελλάδα έχουν αυξηθεί κατακόρυφα».
Η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ έκανε έκκληση στους Έλληνες να δουλεύουν περισσότερο και να μην κάνουν τόσο πολύ καιρό διακοπές. Όλα αυτά καρυκευμένα με τη συνηθισμένη μπούρδα περί ενός τεράστιου και μη αποτελεσματικού κράτους. Τώρα θα αναλάβει η Ευρωπαϊκή Ένωση και θα τους δανείσει ακόμα περισσότερα χρήματα, αυτό θα μπορούσε να βάλει σε μια τάξη τα πράγματα, άρα γιατί διαμαρτύρονται;
Τι τραγικός αχταρμάς παραπληροφόρησης! Και τι τραγική έλλειψη αλληλεγγύης προς μία χώρα που οφείλουμε τώρα να υποστηρίξουμε!
Οι Έλληνες εργάζονται τις περισσότερες ώρες στην Ευρώπη -42 ώρες τη βδομάδα σύμφωνα με τη Eurostat, την στατιστική υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα είναι 803 ευρώ. Το πραγματικό όριο ηλικίας δεν είναι τα 40 χρόνια, όπως ισχυρίζεται ο Άντερς Μπόρι, αλλά τα 61,4.
Πρόκειται δηλαδή για έναν από τους πιο σκληρά εργαζόμενους και ταυτόχρονα πιο χαμηλά αμειβόμενους λαούς της Ευρώπης. Όμως έχουν μια χώρα που εξαρτάται από τον τουρισμό και όχι από κάποια αμιγώς δικιά της μεγάλη παραγωγή. Και μια χώρα με ένα διερρηγμένο κοινωνικό συμβόλαιο.
Όπου ο κόσμος δεν εμπιστεύεται το κράτος, ενώ το κράτος δεν παρέχει στους πολίτες του ούτε τις βασικές κοινωνικές υπηρεσίες. Και το οποίο, ως επιστέγασμα όλων, βρίσκεται στη θηλιά του ευρώ.
Κάθε εθνικό νόμισμα μπορεί να παρομοιαστεί με ένα ρούχο. Κάθε χώρα φορούσε μέχρι πρότινος το ρούχο που της ταίριαζε. Μπορούσε να το στενέψει και να το φαρδύνει αν ήταν ανάγκη. Για παράδειγμα, μπορούσε να υποτιμήσει το νόμισμά της σε περίοδο κρίσης ή να αυξομειώνει τα επιτόκια ανάλογα με τι ανάγκες της.
Όταν όμως εισήχθη το ευρώ, όλες οι χώρες έπρεπε ξαφνικά να φορέσουν τα ίδια ρούχα. Μόνο που τα μέτρα των ρούχων πάρθηκαν για να ταιριάζουν σε ορισμένες μόνο χώρες - όπως τη Γερμανία και τη Γαλλία. Για άλλες χώρες, όπως η Ελλάδα, το εν λόγω κουστούμι δεν ταίριαζε.
Η Ελλάδα κυβερνάται για δεκαετίες από δύο δυναστείες -τη συντηρητική Νέα Δημοκρατία και το σοσιαλδημοκρατικό ΠΑΣΟΚ, με δύο οικογένειες στην κορυφή, μία στο κάθε κόμμα. Και οι δύο κυβερνήσεις έχουν πάρει μεγάλα δάνεια, αλλά λίγοι ξέρουν τι δρόμο πήραν τα χρήματα των δανείων.
Πολλά από αυτά έχουν εξαφανιστεί στη διαφθορά και σε σκοτεινά συμβόλαια. Λέγεται ότι η κατασκευή ενός δρόμου στην Ελλάδα κοστίζει πολύ περισσότερο απ’ ότι στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς παρεμβάλλονται πάρα πολλοί μεσάζοντες.
Ένα μεγάλο μέρος των φορολογικών εσόδων πηγαίνει στη στήριξη μιας κρατικής γραφειοκρατίας που υπάρχει για να εξυπηρετεί μόνο τον εαυτό της. Ταυτόχρονα οι βασικές κοινωνικές υπηρεσίες αποτελούν πονεμένη ιστορία για τον κόσμο. Ένας ασθενής πρέπει να πληρώσει φακελάκι στο γιατρό για να τον φροντίσει, ενώ οι Έλληνες μαθητές χρειάζονται ιδιαίτερα μαθήματα για να ανταποκριθούν στις σχολικές εξετάσεις. Και μέσα σ’ όλα αυτά, ήρθε η οικονομική κρίση το 2008. Η Ελλάδα, η οικονομία της οποίας εξαρτάται από τον τουρισμό, επλήγη ακόμα πιο σκληρά.
Υπό άλλες συνθήκες, η κυβέρνηση θα μπορούσε να υποτιμήσει το εθνικό νόμισμα για βγει η χώρα από την κρίση. Όμως μετά την εισαγωγή του ευρώ, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Η Ελλάδα περιορίζεται από το κουστούμι της το οποίο δεν μπορεί να βγάλει. Κι έτσι το κουστούμι καταστρέφεται -μόνο που αυτό δεν επιτρέπεται να συμβεί, καθώς το ίδιο φοράνε και οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι προτιμότερο λοιπόν να πετσοκοφτεί αυτός που το φοράει.
Αυτό ονομάζεται «εσωτερική υποτίμηση» και σημαίνει απλά ότι αντί να υποτιμηθεί η αξία του νομίσματος περικόπτεται το εισόδημα του λαού.
Κατ’ απαίτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (Δ.Ν.Τ.) και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, οι Έλληνες κρατικοί γραφειοκράτες έβαλαν σε εφαρμογή ένα σχέδιο. Οι μισθοί θα συμπιεστούν και μεγάλα τμήματα γης θα ιδιωτικοποιηθούν. Παραλίες, αεροδρόμια, εθνικές οδοί και κατά το ήμισυ όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις θα ξεπουληθούν. Στην πλατεία Συντάγματος κυκλοφορεί μια φήμη ότι η Ακρόπολη θα εξαγοραστεί από μια γερμανική εταιρεία.
Έμενα στο σπίτι κάποιων νέων που ανήκουν στη «γενιά των 700 ευρώ. Σύντομα θα μεταμορφωθούν στη «γενιά των 500 ευρώ». Είναι στην ηλικία μου -30 χρονών και πάνω- όχι τόσο νέοι τελικά, όπως νιώθουν πιο νέοι απ’ ότι είναι καθώς ακόμα αναρωτιούνται τι θα κάνουν στο μέλλον. Κανείς τους δεν έχει παιδιά. Το να κάνουν παιδιά είναι κάτι αδιανόητο γι’ αυτούς. Είναι μορφωμένοι, έχουν πολλά χρόνια πανεπιστημιακών σπουδών στο ενεργητικό τους, όμως δουλεύουν ευκαιριακά ως διακοσμητές γάμων.
Ο ασφαλέστερος τρόπος να βρουν μια σταθερή δουλειά ήταν παλιότερα δια μέσου του κράτους, όμως αυτό πρόκειται τώρα να αλλάξει. Η κατάσταση αυτή δεν είναι εντελώς άγνωστη• το ίδιο ισχύει για τη γενιά μας σε όλη την Ευρώπη. Μόνο που στην Ελλάδα συμπιέζονται επιπλέον οι μισθοί μέχρι το κατώτερο όριο, με πρόσχημα την κρίση.
Στην πλατεία Συντάγματος διοργανώνεται κάθε απόγευμα συνέλευση. Όταν βρέθηκα εκεί στα μέσα του Ιούλη, ο αρχικός ενθουσιασμός είχε κάπως υποχωρήσει. Οι συμμετέχοντες δεν ήταν πια χιλιάδες, παρά εκατοντάδες. Ο καθένας μπορούσε να πάρει το λόγο και να μιλήσει ενώ τα θέματα ήταν διάφορα: από προτάσεις για γενική απεργία μέχρι εκκλήσεις να μην κλέβονται αντικείμενα από τους συγκεντρωμένους στην πλατεία. Ορισμένες ελληνικές λέξεις στριφογυρίζουν επίμονα στο μυαλό μου. Μία από αυτές είναι ο «Ισημερινός», που Σημαίνει Εκουαδόρ.
Ο πρόεδρος του Εκουαδόρ, Ραφαέλ Κορέα, ήταν ένας μεγάλος ήρωας για την πλατεία. Τρεις στους τέσσερις Έλληνες επιθυμούν η Ελλάδα να ακολουθήσει το παράδειγμα του Εκουαδόρ και της Αργεντινής: να κηρύξει στάση πληρωμών του χρέους. Ένας στους τέσσερις θέλει να φύγει η χώρα από το ευρώ. Αυτό που πρέπει να καταλάβει κανείς είναι ότι οι Έλληνες δεν είναι εξοργισμένοι με ένα αναγκαίο κακό -παρά με ένα μη αναγκαίο κακό.
Το πακέτο στήριξης που δόθηκε στην Ελλάδα δεν επιλύει την κρίση, παρά αναγκάζει τη χώρα να βυθιστεί βαθύτερα σ’ αυτήν. Αντί να γίνουν επενδύσεις στην ύπαιθρο, να φτιαχτεί κάποια παραγωγή που να μην βασίζεται στον τουρισμό, να χτιστεί κράτος πρόνοιας και να γεμίσει ο λαός αισιοδοξία, περικόπτονται τα εισοδήματα του κόσμου. Το Δ.Ν.Τ., διαβόητο για τις πολιτικές λεηλασίας του στον τρίτο κόσμο, τα μάζεψε και έφυγε από τη Λατινική Αμερική. Τώρα κατασπαράσσει τα άκρα της Ευρώπης. Θα το αφήσουμε αυτό να συμβεί;».


http://news247.gr/oikonomia/oikonomika/oikonomiki_krisi/hrthe_eide_kai_egrapse_pws_einai_na_eisai_ellhnas.1378476.html

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011



ΤΟ ΠΑΛΙΜΨΗΣΤΟ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΗΔΗ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ


Στις 28 Οκτωβρίου του 1998, η Ελλάδα έχασε την ευκαιρία να αποκτήσει...
σε δημοπρασία στη Νέα Υόρκη το Παλίμψηστο του Αρχιμήδη, το αγόρασε ανώνυμος συλλέκτης για 2.000.000 δολάρια. Αυτό που έχασε, δυστυχώς, η ελληνική Πολιτεία, το κέρδισε ευτυχώς η ανθρωπότητα. Το σημαντικότερο επιστημονικό χειρόγραφο που πουλήθηκε ποτέ σε δημοπρασία αποκαλύπτει 13 χρόνια αργότερα, χάρη στη σύγχρονη τεχνολογία και την αφοσίωση των ερευνητών ενός αμερικανικού μουσείου, τα μυστικά της μεγαλύτερης μαθηματικής ιδιοφυΐας του αρχαίου κόσμου.
«Lost and Found: The Secrets of Archimedes» είναι ο τίτλος της έκθεσης που εγκαινιάζεται στις 16 Οκτωβρίου στο Μουσείο Τέχνης Walters της Βαλτιμόρης. Με φωτογραφίες, κείμενα και πολυμέσα, η έκθεση αφηγείται τη συναρπαστική περιπέτεια του σπάνιου χειρογράφου και το τεράστιο πρότζεκτ της συντήρησης, ψηφιακής επεξεργασίας και μελέτης του, που αποδεικνύει ότι ο Αρχιμήδης ανακάλυψε τα μαθηματικά του απείρου, τη μαθηματική φυσική και τη συνδυαστική -κλάδος των μαθηματικών που χρησιμοποιείται στην πληροφορική.
Το 1999, ο ανώνυμος συλλέκτης που απέκτησε το Παλίμψηστο το παραχώρησε στο Μουσείο Walters και μια ομάδα ερευνητών ξεκίνησε την προσπάθεια να διαβάσει το σβησμένα κείμενα στο παλαιότερο σωζόμενο αντίγραφο του αρχαίου Έλληνα μαθηματικού, φυσικού, εφευρέτη, μηχανικού και αστρονόμου, που κρύβει πίσω του μία απίστευτη περιπέτεια: το 10ο αιώνα, στην Κωνσταντινούπολη, ένας ανώνυμος γραφέας αντέγραψε πραγματεία του Αρχιμήδη πάνω σε περγαμηνή, κρατώντας τα ελληνικά του πρωτοτύπου. Το 13ο αιώνα, ένας μοναχός έσβησε το κείμενο του Αρχιμήδη, έκοψε τις σελίδες, περιέστρεψε τα φύλλα κατά 90 μοίρες και τα δίπλωσε στη μέση. Η περγαμηνή στη συνέχεια «ανακυκλώθηκε» μαζί με περγαμηνές από άλλα βιβλία, για να δημιουργηθεί ένα προσευχητάριο (το αποτέλεσμα της διαδικασίας αυτής ονομάζεται παλίμψηστο).
Όταν το Μουσείο Walters παρέλαβε το χειρόγραφο, πολλοί πίστευαν ότι δεν μπορούσε να ανακτηθεί τίποτε από αυτό. «Ήταν σε φρικτή κατάσταση, έχοντας το βάρος των χιλίων χρόνων του, των μετακινήσεων και της κακής χρήσης», δήλωσε ο διευθυντής του πρότζεκτ «Αρχιμήδης» και επιμελητής χειρογράφων και σπάνιων βιβλίων του Walters, Γουίλ Νόελ.
Τέσσερα χρόνια χρειάστηκαν οι συντηρητές για να διαλύσουν το βιβλίο, λόγω της εύθραυστης κατάστασης της περγαμηνής, που είχε καταστραφεί από μούχλα, ενώ κάποια σημεία είχαν σκεπαστεί με σύγχρονη συνθετική κόλλα! «Κατέγραψα τα πάντα και έσωσα ακόμη και τα πιο μικροσκοπικά κομμάτια του χειρογράφου, φλούδες χρώματος, νήματα, σταθεροποίησα τη μελάνη με ζελατίνη, έκανα αμέτρητες επιδιορθώσεις με γιαπωνέζικο χαρτί», εξηγεί η Αμπιγκέιλ Κουάντ, επικεφαλής του τμήματος συντήρησης χειρογράφων του αμερικανικού μουσείου.
Το 2000, μια ομάδα ερευνητών άρχισε την ανάκτηση των σβησμένων κειμένων. Χρησιμοποίησαν τεχνικές απεικόνισης σε διαφορετικά μήκη κύματος του υπέρυθρου, ορατού και υπεριώδους φωτός (πολυφασματική απεικόνιση). Χάρη σε διαφορετικές μεθόδους ψηφιακής επεξεργασίας, το κείμενο αποκαλύφθηκε στα μάτια των ερευνητών με τρόπο που κανείς δεν το είχε δει για χίλια χρόνια. Ένα μέρος του βιβλίου που είχε σκεπαστεί με ρύπους διαβάστηκε με ακτίνες Χ στο εργαστήριο Stanford Synchrotron Radiation Lightsource (SSRL).

ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΑΠΕΙΡΟ
Ο Αρχιμήδης, στην πραγματεία του «Περί μεθόδου των θεωρημάτων μηχανικής» ασχολείται με την έννοια του απόλυτου απείρου και το Παλίμψηστο περιέχει το μόνο σωζόμενο αντίγραφο του σημαντικού συγγράμματος. Ο αρχαίος Έλληνας μαθηματικός ισχυρίζεται ότι δύο διαφορετικά σύνολα γραμμών είναι ίσα σε πλήθος, αν και είναι σαφώς κατανοητό ότι είναι άπειρα. Η προσέγγιση αυτή είναι όμοια με έργα του 16ου και του 17ου αιώνα, που οδήγησαν στην επινόηση του λογισμού.
Επίσης, μόνο στο Παλίμψηστο βρέθηκε το «Στομάχιον» του Αρχιμήδη, η αρχαιότερη πραγματεία περί συνδυαστικής. Θεωρείται ότι ο Αρχιμήδης προσπαθούσε να ανακαλύψει με πόσους τρόπους θα μπορούσε να ανασυνδυάζει 14 τμήματα και να κάνει ένα τέλειο τετράγωνο. Η απάντηση είναι: 17.152 συνδυασμούς. Η συνδυαστική θεωρείται ζωτικής σημασίας στην πληροφορική.
Εκτός από τα έργα του Αρχιμήδη, στο Παλίμψηστο βρέθηκαν επίσης κρυμμένα ένα σχόλιο πάνω στις «Κατηγορίες» του Αριστοτέλη, καθώς και κείμενα του Υπερείδη, Αθηναίου ρήτορα του «Χρυσού Αιώνα».Όταν το Παλίμψηστο οδηγήθηκε στο SSRL, αποκαλύφθηκε στην πρώτη σελίδα και η ταυτότητα του γραφέα που έσβησε τα γραπτά του Αρχιμήδη. Το όνομά του ήταν Ιωάννης Μύρωνας και τελείωσε τη μεταγραφή των προσευχών στις 14 Απριλίου 1229, στην Ιερουσαλήμ.


http://24wro.blogspot.com/2011/09/blog-post_1679.html

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011


ΑΦΙΕΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΙΓΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΜΕΙΝΑΜΕ

ΜΕΙΝΑΜΕ ΜΟΝΟΙ...

Εδώ γεννήθηκαν, αστέρια και φεγγάρια
Εδώ γεννήθηκε του κόσμου η χαραυγή
Εδώ αντάμωσαν, δειλοί και παλικάρια
Εδώ χωρίσανε οι μάνες και οι γιοι...

Μείναμε λίγοι σ' ένα χάρτη στοιχειωμένο
με δορυφόρους και γκουρμέ διασκελισμούς
με αχυρανθρώπους, ώμους, σακατεμένους
δίχως ταυτότητα και δίχως ουρανούς..

Μα είναι πάντα μια φωτιά που σιγοκαίει
μέσα στου Έλληνα, τα μαύρα σωθικά
μια ελπίδα που δεν έπαψε να κλαίει
κι όταν χρειάστηκε, ήταν πάντοτε μπροστά..

Εδώ γεννήθηκαν θεοί και στρατηλάτες
Εδώ γεννήθηκε ο σταυρός σ’ ένα πανί
Εδώ συνάντησε η ψυχή τους ...εφιάλτες
Εδώ κουμάντο κάνουν μόνο σταυραετοί..


http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2011/09/blog-post_6760.html?spref=fb

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011


ΣΤΗΝΕΤΑΙ Ο ΑΝΔΡΙΑΝΤΑΣ ΤΟΥ ΛΟΥΗ

Αυστραλία: Ο Σπύρος Λούης θα «τρέχει» δίπλα στον Έντγουϊν Φλακ

Άγαλμα του Σπύρου Λούη, του θρυλικού χρυσού μαραθωνοδρόμου των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας του 1896, θα στηθεί στο Μπέργουϊκ της Μελβούρνης, δίπλα από το άγαλμα ενός άλλου θρύλου, εκείνης της εποχής, του Έντγουϊν Φλακ, που μάλιστα έτρεξε μαζί με τον Λούη στον μαραθώνιο.

Το άγαλμα, το οποίο θα χρηματοδοτηθεί και από την πολιτειακή κυβέρνηση, θα συμβολίζει την φιλία Αυστραλίας-Ελλάδας και η πρωτοβουλία ανήκει στον Ελληνικό Οργανισμό Στήριξης των Ολυμπιακών Αγώνων και της Ολυμπιακής Ιδέας, του οποίου ηγείται ο ομογενής Αριστείδης Παναγάκης, ο οποίος είπε ότι ο Λούης θα παρουσιάζεται με την κλασική φουστανέλα του.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι το 1896 η Αυστραλία είχε ένα και μόνο εκπρόσωπο στους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες που τα πήγε καλύτερα από κάθε άλλο συναθλητή του. Κέρδισε τρία μετάλλια, δύο χρυσά ένα χάλκινο, άσχετα εάν οι τρίτοι δεν έπαιρναν μετάλλιο, σε δύο διαφορετικά αγωνίσματα. Στον στίβο και στο τένις. Αυτός ήταν ο Έντγουϊν Φλακ.
Στην Αυστραλία ελάχιστοι έμαθαν για τις επιτυχίες του. Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να μάθουν ότι ένας συμπατριώτης τους είχε καταφέρει τόσα πολλά στην Αθήνα!
Όταν έγινε γνωστό ότι θα γίνουν στην Ελλάδα Ολυμπιακοί Αγώνες ο Φλακ, που τότε σπούδαζε στο Λονδίνο, δεν έχασε την ευκαιρία. Γοητευμένος για την Ελλάδα, είχε άλλωστε σπουδάσει ελληνική ιστορία στην Αυστραλία, αποφάσισε να πάει στην Αθήνα. Έξι μέρες ταξίδευε με πλοία, τρένα και… κάρα για να φθάσει στο προορισμό του.
Στα προκριματικά των 800μ τερμάτισε πρώτος παίρνοντας θριαμβευτικά το εισιτήριο για τον τελικό. Την επόμενη αγωνίστηκε στα 1.500 μέτρα. Λίγο πριν τον τερματισμό έτρεχε δίπλα-δίπλα με τον Αμερικανό Άρθουρ Μπλέικ που ήταν φαβορί για το χρυσό. Το δυνατό φίνις του Φλακ τον βοήθησε να κερδίσει αφήνοντας πέντε, τουλάχιστον, μέτρα πίσω τον αντίπαλό του.
Επόμενο τεστ ο Μαραθώνιος. Αν και δεν είχε τρέξει ποτέ του περισσότερο από 10 χιλιόμετρα μπήκε στον επίπονο αυτό αγώνισμα και «κοντραρίστηκε» σκληρά με τον Λούη.
Όπως έγραψαν οι εφημερίδες της εποχής ο Φλακ, που ποτέ δεν είχε συμμετάσχει σε αγώνα μεγαλύτερο των 10 μιλίων, ζοριζόταν, με τον Λούη στο κατόπι του.
Στα 34 χιλιόμετρα, ο «νερουλάς από το Μαρούσι» έφτασε τον Αυστραλό λογιστή. Για λίγο έτρεξαν δίπλα δίπλα, αλλά γρήγορα ο Φλακ άρχισε να παραπαίει. «Βοηθήστε τον, θα πέσει», ζήτησε από τους θεατές ένας φίλος του Φλακ, που ακολουθούσε τους δρομείς. Ο Φλακ, στα πρόθυρα του ντελίριο, νόμισε ότι δεχόταν επίθεση και χτύπησε έναν ανύποπτο Έλληνα με γροθιές. Λίγες στιγμές αργότερα, τον φόρτωσαν σ’ ένα κάρο και τον μετέφεραν στο Στάδιο, όπου δέχθηκε τις περιποιήσεις του ίδιου του πρίγκιπα Νικολάου.
Με λίγο μπράντι κι έναν κρόκο αβγού, ο Φλακ συνήλθε. Στα αυτιά του ηχούσαν ήδη οι ζητωκραυγές του πλήθους που παραληρούσε για τη νίκη του Λούη.
Οι Βρετανοί αθλητές που ήταν και φίλοι του Φλακ τον ονόμασαν «λιοντάρι της Αθήνας».
Στην Αυστραλία επέστρεψε το 1898 κι ασχολήθηκε με την οικογενειακή επιχείρηση. Αργότερα αγόρασε μια φάρμα στο Μπέργουϊκ κι έζησε το υπόλοιπο της ζωής του. Ενδιάμεσα ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και εκπροσώπησε σε συνέδρια την Ολυμπιακή Επιτροπή της Αυστραλίας.
Εκεί στήθηκε ανδριάντας του, το 1996, έναν αιώνα μετά την αναβίωση των Ολυμπιακών και τώρα θα έρθει να τον συντροφεύσει ο ανδριάντας του Λούη.
«Είναι ξέχωρη τιμή μας, αλλά και σωστό να έχουμε στο Μπέργουϊκ τους ανδριάντες δυο θρύλων των Ολυμπιακών Αγώνων», είπε ο Φιλελεύθερος βουλευτής του Γκέμπρουκ, Μπραντ Μπάτιν.
Αξίζει να αναφερθεί πως άγαλμα του Σπύρου Λούη έχει στηθεί και σε δήμο του Σίδνεϊ.


http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22769&subid=2&pubid=63387047

Η ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ ΤΩΝ ΛΥΚΕΙΑΚΩΝ ΤΑΞΕΩΝ, ΟΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΜΟΙ,

ΟΙ ΔΑΦΝΕΣ ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ ΚΑΙ Η ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΧΑΛΙ «ΛΥΣΗ» ΓΙΑ ΤΟ ΤΣΟΤΥΛΙ
τoυ Γεράσιμου Σοφ. Δώσσα

Ανακούφιση ήταν το συναίσθημα της κοινωνίας του Τσοτυλίου των μαθητών και των γονιών των παιδιών, με την επίσημη (επιτέλους) ανακοίνωση της λειτουργίας των Λυκειακών τάξεων στο Τσοτύλι.
Και ταυτόχρονα ένα αίσθημα δικαίωσης στον αγώνα τους . Ένας αγώνας που πέρασε από πολλά στάδια, έβγαλε τα σωθικά της τοπικής κοινωνίας και έδειξε με τον χειρότερο τρόπο την κακή πλευρά της διοίκησης και των πολιτικών ηγεσιών τους, τις εγωιστικές αντιπαλότητες τοπικών κοινωνιών, τις παλινωδίες των τοπικών αρχών, προσωπικές επιλογές και φιλοδοξίες και όλα αυτά στις πλάτες των παιδιών και των γονιών τους, που απορημένοι προσπαθούσαν να καταλάβουν το γιατί στοχοποιήθηκε το Λύκειο Τσοτυλίου χωρίς να στέκει κανένα λογικό επιχείρημα.
Και αυτή η αδυναμία απαντήσεων σε λογικά ερωτήματα καθώς η ανεξήγητη στάση των κατ’ αξίωμα εμπλεκόμενων, άφηνε και δικαίως χώρο σε υποθέσεις, οι οποίες δηλητηρίαζαν την κοινωνία και δίχαζαν αντί να ενώσουν σε κοινό δίκαιο αγώνα.
Γι’ αυτούς τους λόγους αυτών των άμεσα θιγόμενων παιδιών και γονιών καθώς και αυτών που οι ευαισθησίες ήταν πιο έντονες για να υπερασπιστούν το σχολείο τους και το χωρίο τους , δημιούργησαν ένα μέτωπο, που κινήθηκε με όσες δυνάμεις είχε και πολλές φορές πάνω σε γλιστερό έδαφος και ακόμη ακόμη χωρίς την αναμενόμενη στήριξη.
Αυτό το μέτωπο, έδειξε ότι η κοινωνία είχε τις δυνάμεις να αγωνιστεί έχοντας και την βεβαιωμένη πεποίθηση ότι ο αγώνας της είναι δίκαιος, ότι αγωνίζεται για τη επιβίωση του ίδιου του του χωριού που σχεδόν όλη του η ύπαρξη, περνά εδώ και αιώνες μέσα από αυτό το σχολείο.
Το αποτέλεσμα; Τουλάχιστον η μη κατάργηση του Λυκείου. Λύση που αφήνει πολλές υποσχέσεις, αλλά και δικαιολογημένες σκέψεις για προσωρινότητα, με το φόβο ότι θα επανέλθουν πάλι οι άδικες απόψεις περί κατάργησης του Λυκείου σε σύντομο χρόνο.
Πρέπει λοιπόν οι πανηγυρίζοντες και «δικαιωμένοι» να καθίσουν να σκεφτούν πρώτα για την στάση τους και ειλικρινά να σταθούν απέναντι στο λαό του Τσοτυλίου αν θέλουν να βοηθήσουν.
Οι άλλοι του μετώπου, μην επαναπαυόμαστε. Να συζητήσουμε μεταξύ μας και με όλους και να καταλήξουμε σε ένα πλάνο συνολικό για το πώς φανταζόμαστε αυτό το σχολείο και τους τρόπους για να φτάσουμε να γίνει τέτοιο που του αξίζει τόσο για το Τσοτύλι όσο και για όλο το Βόιο και παραπέρα.
Παράλληλα να μην αφήνουμε ποτέ από το μυαλό μας να φύγει η σκέψη και οι ενέργειές μας για να ξαναλειτουργήσει ως αυτόνομο Λύκειο με νέα μορφή που όπως έχω προτείνει επανηλειμένα να γίνει Πρότυπο Σχολείο υπό την κηδεμονία του Πανεπιστημίου.
Και ταυτόχρονα να δούμε την πραγματικότητα που δείχνει ότι όλη η περιοχή μαράζει και δεν εξαιρεί κανένα ακόμη και αυτούς που θεωρούν ότι θα είχαν πρόσκαιρα οφέλη από την κατάργηση του σχολείου. Και το κάνω ξανά σαν πρόταση να χωροθετηθούν οι δραστηριότητες στον Νέο Δήμο Βοΐου σύμφωνα με τις συνήθειες την ιστορία τις προοπτικές τις ιδιαιτερότητες και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα καθενός χωριού έτσι ώστε και ισορροπία να υπάρχει και ανάπτυξη να φέρει στο τόπο, μιας και η μοίρα μας είναι κοινή κάτω από τα βουνά που μας περιτριγυρίζουν.
Θα ήθελα να συγχαρώ αυτά τα παιδιά που παρόλη την αναστάτωση και τους αγώνες που έδωσαν αυτή την χρονιά δικαίωσαν τους κόπους τους και τους γονείς τους με τις επιτυχίες τους στα ΑΕΙ/ΤΕΙ και να έχουν αυτούς τους αγώνες οδηγούς στη ζωή τους.
Τελειώνοντας θέλω να κάνω αναφορά, στην επιστολή συμπαράστασης του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου προς τη Υπουργό Παιδείας, που αποτελεί έναν ακόμη λόγο για να αγωνιζόμαστε για το Σχολείο μας καθώς επίσης στα επαινετικά λόγια του Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Παύλο για όλους όσους αγωνίστηκαν για να κρατηθεί ζωντανό το Γυμνάσιο-Λύκειο Τσοτυλίου, λόγια που μας φορτώνουν με περισσότερες ευθύνες για το μέλλον.

Γεράσιμος Σοφ. Δώσσας
16/09/2011


http://kozanimedia.gr/archives/28137

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

ΤΟ ΦΙΛΙ ΕΝΙΣΧΥΕΙ ΤΟ ΑΝΟΣΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΜΑΣ ΣΥΣΤΗΜΑ


Δηλώνει αγάπη, στοργή, αλλά και πάθος και τρυφερότητα. Περιμένουμε για το περίφημο πρώτο φιλί στις ταινίες και στην ίδια τη ζωή, ωστόσο μπορεί να σημαίνει περισσότερα από τα προφανή, όπως... ανταλλαγή μικροβίων ή μικροοργανισμών, οι οποίοι βρίσκουν την ευκαιρία να αλλάξουν στρατόπεδο με την προσέγγιση του άλλου.
«Στη διάρκεια του ερωτικού φιλιού, γίνεται και ανταλλαγή μικροοργανισμών», επισήμανε ο Δρ. Φίλιπ Τιέρνο, διευθυντής Κλινικής Μικροβιολογίας και Ανοσολογίας στο Ιατρικό Κέντρο Langone στη Νέα Υόρκη.
Σύμφωνα με Βρετανούς επιστήμονες, το φιλί ίσως να συμβάλει αποφασιστικά στην ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος, κυρίως γυναικών κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και της κύησης.
Μελέτη του 2009, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι με την ανταλλαγή φιλιού, οι γυναίκες ενισχύουν το ανοσοποιητικό τους σύστημα κατά του κυτταρομεγαλοϊού -έναν ιό που ανήκει στην κατηγορία των ερπητοϊών και μπορεί να προκαλέσει βλάβη στο έμβρυο. Επικεφαλής της μελέτης ήταν ο Δρ. Κόλιν Χέντρι και δημοσιεύτηκε στην ιατρική επιθεώρηση Medical Hypotheses.
«Η επαφή της γυναίκας με τον μεγαλοκυτταροϊό ενός άνδρα επιτυγχάνεται μέσω του φιλιού στο στόμα και με την ανταλλαγή σιέλου, κυρίως με την μεταφορά σιέλου από τον άνδρα στη γυναίκα», επισήμανε ο Δρ. Χέντρι στη Daily Mail. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, όσο περισσότερο μια γυναίκα φιλά τον ίδιο άνδρα, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει να αποκτήσει ανοσία στον μεγαλοκυτταροϊό, αν μείνει έγκυος.
Πώς μπορεί να προέκυψε όμως η συνήθεια του φιλιού; Πολλοί επιστήμονες πιστεύουν ότι η ανταλλαγή μικροοργανισμών, για το καλό μας, δεν ήταν ο απώτερος στόχος που οδήγησε τους ανθρώπους ασυναίσθητα στο… δρόμο του. Ο Δρ. Τιέρνο, για παράδειγμα, πιστεύει ότι το φιλί γεννήθηκε ως ένας τρόπος για να ταΐζουν οι γονείς τα παιδιά τους. «Αρχικά οι άνθρωποι δεν γνώριζαν τίποτα για το ανοσοποιητικό σύστημα, όμως αντάλλασσαν φιλιά. Πιθανότατα λοιπόν προέκυψε από τη μεταφορά της τροφής, από στόμα σε στόμα. Η πρακτική αυτή μπορεί να εντοπιστεί και σήμερα στο ζωικό βασίλειο, με προφανές παράδειγμα τα πτηνά».
Ανεξάρτητα από τις θετικές επιδράσεις του, πάντως, οι ειδικοί ζητούν την προσοχή μας κυρίως σε περιόδους ιώσεων και γενικά ασθενειών, που μπορεί να μεταδοθούν μέσω του φιλιού.

http://www.tanea.gr/kosmos/article/?aid=4657658


ΓΡΕΒΕΝΑ: ΙΔΡΥΣΗ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΟΥ ΠΑΡΚΟΥ ΟΡΛΙΑΚΑ

Συνεργασία Α.Π.Θ. – Δήμου Γρεβενών

Υπογράφτηκε σήμερα, Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011, στην Πρυτανεία η Προγραμματική Σύμβαση για την Ίδρυση και λειτουργία του Εκπαιδευτικού Αστρονομικού Πάρκου Όρλιακα (Ε.Α.Π.Ο.). Η Σύμβαση υπογράφτηκε από το Α.Π.Θ., εκπροσωπούμενο από τον Πρύτανη, Καθηγητή Γιάννη Μυλόπουλο, το Δήμο Γρεβενών και την Αναπτυξιακή Γρεβενών Α.Ε. εκπροσωπούμενοι από το Δήμαρχο Γρεβενών και Πρόεδρο της ΑΝ.ΓΡΕ., Δημοσθένη Κουπτσίδη.
Το Εκπαιδευτικό Αστρονομικό Πάρκο Όρλιακα (Ε.Α.Π.Ο.) θα καλύψει την έλλειψη εκπαιδευτικών και ερευνητικών αστρονομικών υποδομών τόσο στη Μακεδονία όσο και στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της νοτιοανατολικής Μεσογείου καθώς και τις ανάγκες του Α.Π.Θ. σε υποδομές εκπαίδευσης των φοιτητών και έρευνας στην επιστήμη της Αστρονομίας και Αστροφυσικής. Το Α.Π.Θ. θα συνδράμει διαθέτοντας την επιστημονική και τεχνική γνώση μέσω του Τομέα Αστρονομίας, Αστροφυσικής και Μηχανικής του Τμήματος Φυσικής.
Το Α.Π.Θ. θα χρησιμοποιεί τις υποδομές του Ε.Α.Π.Ο. για την κάλυψη των διδακτικών αναγκών των φοιτητών. Μέσω του, κατάλληλα επιλεγμένου, εξοπλισμού, το ΕΑΠΟ θα επιτελεί εκπαιδευτικό και ερευνητικό έργο απευθυνόμενο στα σχολεία όλης της χώρας. Το υψηλό τεχνολογικό επίπεδο του ερευνητικού εξοπλισμού, αλλά και η συστηματική συμμετοχή του Ε.Α.Π.Ο. σε διεθνή προγράμματα θα διασφαλίζουν την παραγωγή σημαντικού ερευνητικού έργου από το προσωπικό του Α.Π.Θ. καθώς κι από τους επισκέπτες ερευνητές.
Αμέσως μετά την υπογραφή της προγραμματικής σύμβασης, ο Πρύτανης του Α.Π.Θ., Καθηγητής Γιάννης Μυλόπουλος δήλωσε: «Είναι μία σημαντική στιγμή, γιατί υλοποιείται ένα κοινό έργο μεταξύ του Πανεπιστήμιου. και ενός οργανισμού τοπικής αυτοδιοίκησης και δείχνει τα περιθώρια συνεργασίας που πρέπει να υπάρχουν μεταξύ των Α.Ε.Ι. και των τοπικών κοινωνιών, που είναι οι αποδέκτες της δουλειάς που γίνεται μέσα στα πανεπιστήμια. Είναι ένα σημείο συνάντησης της έρευνας που γίνεται μέσα στο πανεπιστήμιο και των προϊόντων της που μπορεί να γίνει από ένα Δήμο που προσφέρει τη γη και τις υποδομές προκειμένου να υποδεχθεί τα αποτελέσματα της έρευνας και της εκπαίδευσης που προσφέρει το πανεπιστήμιο. Είναι μία συμβολική στιγμή, διότι με αυτόν τον τρόπο δείχνουμε προς τα έξω ποιος είναι ο ρόλος του πανεπιστημίου και ποια η σχέση του με την κοινωνία, η οποία και αποτελεί τον τελικό αποδέκτη του ακαδημαϊκού έργου».
Ο Βουλευτής του ΠΑ.ΣΟ.Κ. του νομού Γρεβενών Θανάσης Χαντάβας δήλωσε: «Είναι μία σημαντική στιγμή για τα Γρεβενά, γιατί μπαίνουν στο επίκεντρο του επιστημονικού ενδιαφέροντος. Το Α.Π.Θ. έχει χώρο στα Γρεβενά για έρευνα και πιστεύω ότι θα γίνει ένας πόλος έλξης διεθνών επιστημόνων και φοιτητών, αλλά και ερασιτεχνών αστρονόμων. Είναι διασφαλισμένο από το Υπουργείο Ανάπτυξης ότι το έργο θα προσχωρήσει».
Ο Δήμαρχος Γρεβενών Δημοσθένης Κουπτσίδης, δήλωσε: «Η πιο σημαντική και κομβική στιγμή στην προσπάθεια που ξεκινήσαμε το 2007 ως Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση για την κατασκευή του εκπαιδευτικού αστρονομικού πάρκου του Όρλιακα είναι η υπογραφή της προγραμματικής σύμβασης με το Α.Π.Θ. Για εμάς σηματοδοτεί την αρχή του τέλους της προσπάθειας. Το έργο πέρασε από πολλά προβλήματα διαδικαστικά, παρότι προχωρήσαμε πολύ γρήγορα και πλέον είμαστε σε τροχιά υλοποίησης. Το όραμα ξεκίνησε με τον Θανάση Οικονόμου, τον αστροφυσικό των Γρεβενών που διαπρέπει στη N.A.S.A. Στην πορεία βρήκε ένα μεγάλο σύμμαχο τον Καθηγητή του Α.Π.Θ. Γιάννη Σειραδάκη, τη μελετητική ομάδα και φυσικά το αποκορύφωμα ήταν η απόφαση του Πρύτανη Γιάννη Μυλόπουλου να συμμετέχει το πανεπιστήμιο στην προσπάθεια και να μπει ως επιστημονικός συνεργάτης, εταίρος αυτής της προσπάθειας, που θα την καθοδηγήσει. Αυτό είναι ιδιαίτερα τιμητικό. Επίσης, θα ήθελα να ευχαριστήσω το Βουλευτή Γρεβενών Θανάση Χαντάβα για τη συμβολή του σε αυτήν την προσπάθεια και στην επίτευξη της συνεργασίας. Ως Δήμος επενδύουμε πολύ σε αυτή τη συνεργασία καθώς είναι το πλέον αναπτυξιακό έργο, σε επίπεδο Δυτ. Μακεδονίας».
Ο Καθηγητής του Τμήματος Φυσικής του Α.Π.Θ., Γιάννης Σειραδάκης αναφέρθηκε στις μετρήσεις αστρονομικού και μετεωρολογικού περιεχομένου που έχουν γίνει στην περιοχή και αναδεικνύουν τις εξαιρετικές συνθήκες που υπάρχουν ώστε ο χώρος να αποτελέσει ένα κέντρο αστρονομίας όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και του εξωτερικού.
Οι υποδομές του Ε.Α.Π.Ο. αποτελούν ένα περιβάλλοντα χώρο 28 στρεμμάτων όπου, μεταξύ άλλων, θα βρίσκεται το Εκπαιδευτικό Κέντρο όπου θα στεγαστεί το εκπαιδευτικό τηλεσκόπιο και το ηλιακό παρατηρητήριο, εκθεσιακός χώρος και αίθουσα πολλαπλών χρήσεων. Η Αστρομαρίνα, το Ερευνητικό Παρατηρητήριο, το κτίριο Η/Μ συστημάτων κ.α. Μεγάλος αριθμός φοιτητών, επισκεπτών, μαθητών, επαγγελματιών και ερασιτεχνών αστρονόμων, αλλά και πολιτών, λάτρεις της φύσης και της επιστήμης, αναμένεται να επισκεφθούν το Εκπαιδευτικό Αστρονομικό Πάρκο Όρλιακα.


http://www.tovoion.com/news

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011


ΕΝΑ ΜΝΗΜΕΙΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ


Όταν το κράτος δεν μπορεί, οι πολίτες αναλαμβάνουν δράση. Εδώ και περίπου 1,5 χρόνο ένα σπουδαίο μνημείο για τη Δυτική Μακεδονία, ο ιερός ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου στο χωριό Δίλοφο Βοΐου Κοζάνης, καταρρέει και θα καταστραφεί εντελώς αν αφεθεί το έλεος του καιρού και δεν προχωρήσουν οι αναγκαίες επεμβάσεις για την αποκατάστασή του.
Με τον χρόνο να μετράει ήδη αντίστροφα, οι κάτοικοι του χωριού κατάφεραν με έρανο να μαζέψουν περί τις 50.000 ευρώ. Με προεξάρχοντα τον κο Τηλέμαχο Σαμαρά, έναν από τους 20 μόνιμους και δραστήριους κατοίκους του χωριού, κατάφεραν να συγκεντρώσουν το απαραίτητο κονδύλι ώστε να ξεκινήσουν οι εργασίες.
Ωστόσο, επειδή η εκκλησία είναι χαρακτηρισμένη ως διατηρητέο μνημείο, απαιτείται συγκεκριμένη διαδικασία. «Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε χωρίς άδεια του υπουργείου Πολιτισμού. Το Πολυτεχνείο Θεσσαλονίκης ολοκλήρωσε τη στατική μελέτη, την οποία υποβάλλαμε στο υπουργείο Πολιτισμού και ενεκρίθη από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (ΚΑΣ). Για να προχωρήσουμε, όμως, στα επιμέρους τμήματα κατασκευής του ναού πρέπει να κάνουμε και άλλες μελέτες», επισημαίνει ο κος Σαμαράς.
Όπως λέει, ιδίοις δαπάνοις έκαναν τη γεωλογική μελέτη, η οποία κατέδειξε ότι το έδαφος είναι στερεό. «Μόλις υποβληθεί κι αυτή θα ξεκινήσει η αρχιτεκτονική μελέτη για την αποκατάσταση των επιμέρους τμημάτων του ναού (κίονες, τρούλο και ιερό). Όλα αυτά πάντα με έξοδα των κατοίκων του χωριού», τονίζει.
Σύμφωνα με τον ίδιο, ο έρανος για τη συγκέντρωση των χρημάτων έγινε το καλοκαίρι, οπότε οι κάτοικοι στο Δίλοφο αυξάνονται και φτάνουν τους 200, με τους ντόπιους που επιστρέφουν από τα αστικά κέντρα για διακοπές. «Μας βοήθησαν βεβαίως και άλλοι, εκτός των κατοίκων του Διλόφου. Για την ώρα, έχουμε μετατρέψει μια αίθουσα του δημοτικού σχολείου σε εκκλησία, καθώς ο ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου είναι ο μοναδικός που έχει το χωριό. Άλλωστε δεν υπάρχουν πια παιδιά και το σχολείο δεν λειτουργεί», αναφέρει ο κος Σαμαράς.

ΕΡΓΟ ΝΤΟΠΙΩΝ ΜΑΣΤΟΡΩΝ
Στην τρίκλιτη βασιλική λιθόκτιστη εκκλησία, η οποία χτίστηκε το 1844 από τους περίφημους Βοϊώτες μαστόρους, φυλάσσεται συλλογή ιερών κειμηλίων και εικόνων του 16ου - 19ου αιώνα.
Σήμερα οι καταστροφές από τις καθιζήσεις είναι εμφανείς στις κολώνες, στον τρούλο και στο ιερό.
Εκτός όμως από τον ναό, οι κάτοικοι ζητούν να διασωθούν και δύο από τα παλιότερα πέτρινα γεφύρια της περιοχής, αυτό της Αγιά Σωτήρας ή Σβόλιανης και εκείνο της Μόρφης ή αλλιώς Τσούκας.

ΧΑΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΔΑΣΟΣ
Την εγκατάλειψη της εκκλησίας από τους αρμόδιους φορείς, αλλά και την υπερβολική υλοτομία στα παρθένα δάση της περιοχής καταγγέλλει και η Οικολογική Κίνηση Κοζάνης. Τα μέλη της οργάνωσης, τα οποία «χτενίζουν» την περιοχή -υλοποιούν μαζί με το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας το πρόγραμμα «Πίνδος» για την ανάδειξη και δημιουργία με ήπιες παρεμβάσεις δικτύου ορειβατικών και περιπατητικών μονοπατιών- παρατήρησαν έντονη ξύλευση.
Όπως λέει το μέλος της Κίνησης κος Αναστάσιος Κοπανίδης «το δάσος στην περιοχή του Άνω Βοΐου αποτελεί έναν από τους πιο δασωμένους τόπους της Ελλάδας με φυτοκάλυψη που φθάνει το 80%. Αποτελεί συνέχεια προς βορά του Εθνικού Δρυμού της Πίνδου. Είχαμε πολλές καταγγελίες από τους κατοίκους των γύρω χωριών. Η υλοτομία είναι κάτι παραπάνω από υπερβολική. Πλήθος εργολάβων από όλη τη χώρα ξυλεύουν το βουνό».
Όπως επισημαίνει η περιοχή αποτελεί βιότοπο για την καφέ αρκούδα, τον λύκο αλλά και άλλα είδη άγριας πανίδας. «Η εντατική ξύλευση απειλεί να καταστρέψει και τις πηγές. Όπως εκείνη της «Φτέρης» στην κορυφή του Αϊ-Λιά, η οποία υδροδοτεί εδώ και πολλά χρόνια τα χωριά Πεντάλοφος και Βυθός, ενώ αποτελεί και σημαντικό τροφοδότη του ποταμού και της τεχνητής λίμνης του Πραμόριτσα. Έντονη ήταν επίσης η υλοτόμηση στην περιοχή Νιρικήτα και στην ευρύτερη περιοχή του μοναστηρίου της Αγίας Τριάδος», αναφέρει ο κος Κοπανίδης.
Τελικά, σύμφωνα με τον κο Κοπανίδη, μετά τις έντονες διαμαρτυρίες των κατοίκων και τις δράσεις της Οικολογικής Κίνησης Κοζάνης, «η υλοτόμηση αυτή τη στιγμή έχει σταματήσει αν και η ζημιά είναι ήδη μεγάλη».


http://www.newsinnews.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=24929:2011-09-15-10-55-28&catid=70:2011-05-10-06-45-25&Itemid=82

ΑΦΙΕΡΩΜΑ: ΟΙ ΗΠΕΙΡΩΤΕΣ ΜΑΣΤΟΡΕΣ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ


Έχτισαν κάστρα και πολιτείες, εκκλησίες με τρούλους και εξάγωνα κωδωνοστάσια σε ένα παιχνίδισμα της δαιμόνιας τέχνης τους. Τζαμιά και υψηλούς μιναρέδες, παλάτια για τους μπέηδες και τους αγάδες. Αρχοντικά, βρύσες και δεξαμενές στεγανές. Μύλους, φούρνους, πέτρινα πηγάδια, πύργους και υδραγωγεία, γεφύρια μονότοξα και πολύτοξα που ο θεατής μένει έκθαμβος μπροστά στο κάλλος και τη μεγαλοπρέπεια των κτισμάτων ή έντρομος από την τόλμη των Μετεώρων, όπου η λαϊκή αρχιτεκτονική μετεωρίστηκε σε δυσθεώρητα ύψη. Κατασκεύασαν έργα ιδιωτικά, έργα δημόσια, ταπεινά και δοξασμένα στο χρόνο με μια γηγενή αρχιτεκτονική αισθητική και αξιώθηκαν να γίνουν μύθος και δημοτικό τραγούδι.
Όλα αυτά με λιθανάγλυφα κάθε είδους απόληξης, όπου εκφραζόταν ένας ολόκληρος κόσμος γούστου, καημού και τρυφερότητας των μαστόρων της Ηπείρου. Τα έργα τους, σκορπισμένα επί αιώνες σε τόπους κοντινούς, αλλά και σε χώρες μακρινές, μιλούν από μόνα τους για τις αρχιτεκτονικές τους αρετές και την καλλιτεχνική τους αξία.

Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ
Όπως σημειώνει ο λαογράφος Βασίλης Μάργαρης, στην Ήπειρο για ποικίλους λόγους, που συναρτώνται κυρίως με τις γεωγραφικές παραμέτρους της -την ορεινή και δασώδη της σύνθεση, το πέτρινο και άγονό της έδαφος- «ο πληθυσμός στράφηκε κατά τους τελευταίους αιώνες σε συγκεκριμένη επαγγελματική τροχιά, διέπρεψε και συχνά πρώτευσε στη χώρα μας σε πολλούς τομείς των δημιουργικών εκείνων τεχνών που βρίσκονται στα κράσπεδα της καλλιτεχνικότητας και συγχρόνως ανήκουν στην παράδοση του τόπου μας».
Η χέρσα και άγονη γη τους ψηλά στον Γράμμο και τον Σμόλικα σε συνάρτηση με μια ποικιλία γεωγραφικών και κοινωνικών παραγόντων -συνεχείς πληθυσμιακές μετακινήσεις, επιδρομές, κ.λπ.- στάθηκε η βασική αιτία να εγκαταλείψουν οι κάτοικοι των χωριών κατά τον 16ο αιώνα την κτηνοτροφία και τη γεωργική καλλιέργεια και να στραφούν σε άλλες, περισσότερο προσοδοφόρες απασχολήσεις, σε τεχνικές δραστηριότητες όπως η επεξεργασία της πέτρας, η ξυλογλυπτική και η αγιογραφία που μπορούσαν να εξασκήσουν μακριά από τα σπίτια τους και τα χωριά τους.
Οργανώνονταν, έτσι, σε συνεκτικές ομάδες με συγγενικό τις περισσότερες φορές βάθρο (μπουλούκια, συνάφια, τσούρμο ή νταϊφάδες) και με μια, συγχρόνως εξειδικευμένη βάση (χτίστες, ξυλουργοί, σιδεράδες, νταμαρτζήδες, κ.λπ.) και ταξίδευαν στην Ήπειρο, τη Θεσσαλία, τη Μακεδονία και μετά έφταναν ως τα Βαλκάνια, την Περσία, την Ινδία και ως την Αφρική, ακόμη και τις Ηνωμένες Πολιτείες.
ΟΙ ΜΑΣΤΟΡΕΣ
«Όλη τους η τέχνη ήταν μία λέξη: αργά. Όσο πιο αργά δούλευαν, τόσο πιο καλοί μάστοροι ήταν. Τραγουδούσαν και σφύριζαν στο πελέκημα για να ξεχνιούνται και να μη βιάζονται. Γλεντούσαν την αργάδα τους. Θυμάμαι τον πατέρα μου που ‘λεγε: «μια ζουρλοτσουκανιά, μια μέρα δουλειά, μια άσχημη καλεμιά ήθελε παραπάνω ώρες δουλειά», διηγείται ο μάστορας Δήμος Φλίνδρης.
Αυτός ο ντόπιος λαϊκός τεχνίτης, ο κούδαρης, ο Ηπειρώτης τεχνίτης ταξιδευτής, υπήρξε ο σιωπηρός, αφανής δημιουργός του εθνικού οικοδομήματος και ακολούθησε, θαρρείς από ένστικτο, μια μέθοδο σοφή. Αντί να αγνοήσει τη φύση, να την κοντράρει, προτίμησε να συνδιαλέγεται μαζί της.
Οι τεχνίτες, οι «Φίλοι του Θεού» όπως τους αποκαλούσαν οι Τούρκοι, απολάμβαναν της υπόληψης και του σεβασμού και από τον λαό και από τον Τούρκο κυρίαρχο. Κινιόντουσαν ελεύθερα και την ευθύνη της ζωής τους την είχαν οι τοπικοί άρχοντες, μπέηδες και αγάδες, εξαιτίας της ιδιαίτερης ειδίκευσής τους. Το ωράριο εργασίας τους ήταν εξαντλητικό για αυτό και όλοι τους ήταν ξερακιανοί, αδύνατοι, ηλιοκαμένοι…σπαθάτοι.
Οι άνθρωποι αυτοί ήταν σκληραγωγημένοι ορεινοί πληθυσμοί με τροχισμένο το μυαλό τους από την έλλειψη αγαθών που με φειδώ τους παρείχε η άγονη πατρίδα τους. Τους διάκρινε το οξύ πνεύμα, αλλά και η παρατηρητικότητα και η φιλεργία και υπομονή για να αντιμετωπίσουν τις ποικίλες αντιξοότητες της ζωής. Ήταν οικονόμοι, τίμιοι στις συναλλαγές τους, φιλήσυχοι και νομοταγείς. Ήταν φιλοσκώμμονες, φιλοπαίγμονες, ευφυολόγοι, που από την έλλειψη οποιασδήποτε μορφώσεως έφταναν στη χοντρή σάτιρα. Ασκούσαν σαν τεχνίτες την «τέχνη των τεχνών», την αρχιτεκτονική, που πλαισιώνεται στο φυσικό περιβάλλον, από όπου εμπνέεται ο λαϊκός τεχνίτης. Έκαναν, όπως είπαμε, την καταλληλότερη επεξεργασία και χρήση των υλικών, που συναντούσαν στους τόπους της εργασίας τους και σύμφωνα με τις τοπικές συνθήκες και τις ανάγκες φύτευαν εκεί τα αυθόρμητα αρχιτεκτονικά σχέδια, που γεννούσε η ιδιοφυία τους, βοηθούμενοι από τη μακρινή και ένδοξη παράδοση.

ΤΑ ΜΠΟΥΛΟΥΚΙΑ
Οι μάστορες της πέτρας, οι Κουδαραίοι κιοπρουλήδες όπως τους αποκαλούσαν από τη συνθηματική τους γλώσσα (κούδα=πέτρα) που «…χτούσανε τον κόσμο όλο, χτούσανε και τα γιοφύρια του», «βαστούσαν» από τις πράες, μυριοδασωμένες και πολύβρυσες πλαγιές του Γράμμου από τα χωριά των «Κουδαρέων», τα χωριά των κτιστών, τα ξακουστά Μαστοροχώρια της Πυρσόγιαννης, της Βούρμπιανης.
Οργανωμένοι σε παρέες δουλειάς, τα περίφημα μπουλούκια, «όργωναν» την Ελλάδα, αλλά και κάθε γωνιά της Βαλκανικής και έχτιζαν εκκλησιές, σπίτια, τζαμιά, καμπαναριά, αρχοντικά, κάστρα, μύλους, χάνια και γεφύρια.
Τα μπουλούκια των μαστόρων -οι συντεχνίες- στηρίζονταν λειτουργικά στο εθιμικό δίκαιο, σε άγραφους, αυστηρούς κανόνες και σε μια απαράβατη ιεραρχία: μαθητούδια, τσιράκια, καλφάδες, αρχικαλφάδες, μάστοροι. Στην κορυφή επικεφαλής του μπουλουκιού βρισκόταν ο πρωτομάστορας (αρχιμάστορας) ο οποίος έπρεπε να συγκεντρώνει συγκεκριμένες ικανότητες και δεξιότητες. Να είναι ευρηματικός, οργανωτικός, σχεδιαστής με καλλιτεχνικό ένστικτο και δημιουργική εικαστική εκφραστικότητα, να έχει τολμηρή φαντασία, να είναι καπάτσος στην εκτέλεση δύσκολων εργασιών, αλλά και στο παζάρεμα της δουλειάς. Τα έργα του χαράζονταν επί τόπου με μόνο μέτρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Το χρήσιμο, το απαραίτητο. Ο ίδιος φρόντιζε για την εξεύρεση εργασίας, την πληρωμή των μαστόρων και επιστατούσε γενικά στο μπουλούκι. Εργαζόταν και αυτός συχνά στα θεμέλια της οικοδομής, στις προσόψεις και στις γωνιές που «κλείδωναν» τα αγκωνάρια. Τα θεμέλια της οικοδομής, ο «μπινάς» στα τούρκικα, ήταν πολύ υψηλή υπόθεση για να την αφήσει στους άλλους μάστορες. Αν τα θεμέλια ήταν η βάση της ζωής του έργου του λαϊκού τεχνίτη, οι προσόψεις, οι γωνίες, ήταν η βιτρίνα, η δόξα της δουλειάς του.
Οι ανειδίκευτοι εργάτες, τα τσιράκια του μπουλουκιού, έφτιαχναν τη λάσπη και κουβαλούσαν με το πηλοφόρι την ειδική ξύλινη σκάφη που λεγόταν γκοβάτ, γι' αυτό και λέγονταν γκοβατζήδες.
Άλλη εργασία των μαθητευόμενων ήταν να σπάνε και να κουβαλούν με τα ζώα τις πέτρες, ασβέστη και άμμο, αγκωνάρια ή πρέκια (ανώφλια) και κατώφλια για πόρτες και παράθυρα, και να μαθαίνουν κοντά στους μαστόρους την τέχνη, το ζανάτι (ζανατζής=τεχνίτης).
Δούλευαν στους διατεταγμένους χώρους της εργασίας από την ανατολή του ήλιου μέχρι τη δύση, πότε χωρίς φαΐ, που ήταν πάντα υπολογισμένο στο μεροκάματό τους. Δούλευαν με τα υλικά που είχε κάθε τόπος και το αυτοσχέδιο λατομείο. Δούλευαν περιοδικά από τις αποκριές μέχρι το Νοέμβρη, οπότε και γύριζαν στο «μεμλεκέτι», την ιδιαίτερη πατρίδα τους.
Οι περισσότεροι ήταν τελείως αγράμματοι, χωρίς την παραμικρή μηχανική γνώση. Και όμως ο πρωτομάστορας ήταν ο αρχιτέκτονας του έργου.
Κατά τις απανωτές εξορμήσεις τους για δουλειά χρησιμοποιούσαν τη συνθηματική γλώσσα, τα κουδαρίτικα, για να μην τους καταλαβαίνουν οι εκάστοτε εργοδότες και γενικά οι τρίτοι. Έτσι «Κούφιο» ήταν η οικοδομή, «Κριτσέλης» το αποχωρητήριο, «Θοδώρα» το τσίπουρο, «Μαυρομάτες» οι ελιές και «Απαλό» το λάδι.
Οι μαστόροι εκτός από τα εργαλεία τους έριχναν στο δερμάτινο σάκο τους το τσόκι, το σφυρί, που στα διαλείμματα της δουλειάς το περνούσαν στο ζωνάρι. Το τσόκι ήταν το πρώτο εργαλείο που κληροδοτείται από πατέρα σε παιδί, συμβολίζοντας τη μετάβαση της τέχνης από τη μια γενιά στην άλλη.
Χρησιμοποιούσαν το τούβλο και το κεραμίδι στα βαλτώδη και τους κάμπους, τις πέτρες και τις πλάκες από μαρμαρυγιακό σχιστόλιθο στα ορεινά και τα πετρώδη, και τα άφθονα ξύλα των δασών, για τις ξυλοδεσιές, όπου έχτιζαν ξερολιθιά δίχως λάσπη. Και είναι να απορεί κανείς πως στέριωσαν τριώροφα αρχοντικά με ξερολιθιά. Η στερεότητα των τοίχων εξηγείται με τη σωστή κατασκευή τους, τη δυνατότερη έδραση και το καλύτερο συναρμολόγημα των λίθων.

Ο ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΣ
Η αναχώρηση των μπουλουκιών γινόταν συνήθως την άνοιξη και συγκεκριμένα Καθαροδευτέρα και η επιστροφή το φθινόπωρο. Την Τρίτη δεν ξεκινούσε κανένας γιατί το είχαν για γρουσουζιά. Ο τόπος του αποχωρισμού όπου γινόταν το ξεπροβόδισμα θύμιζε ατμόσφαιρα αρχαίας τραγωδίας. «Ντέρτι» και «μαντήλα» λεγόταν το σημείο του μισεμού. Γυναίκες που μοιρολογούσαν, άντρες που δάκρυζαν στη γωνία, μανάδες και πατεράδες -γέροι- με βαριά καρδιά, σχολιαρόπαιδα, συγγενείς και χωριανοί και ο παπάς που ευλογούσε το τελευταίο κολατσιό των ξενιτεμένων και το πολύμηνο ταξίδι, προσδοκούσαν όλοι και προσεύχονταν γοργά να διαβεί ο καιρός, να γυρίσουν οι άντρες καλά και «καζαντισμένοι» (ματσωμένοι). Μαντήλια που ανέμιζαν και έπειτα οι γυναίκες γύριζαν στο σπίτι τοποθετώντας πάνω στις εξώπορτες μικρά κλαριά από κρανιές και κέρδους και σταυροκοπούμενες με ευχές για τους ταξιδεμένους.

ΤΑ ΜΑΣΤΟΡΟΧΩΡΙΑ
Η από πατέρα σε παιδί διαδοχή της τέχνης έκανε να μεταδοθεί αυτή σε χωριά και ευρύτερες περιφέρειες χωριών που φημίστηκαν ως Μαστοροχώρια. Αυτά είναι τα μαστοροχώρια στην περιφέρεια Δεβόλη - Κορυτσάς - Όπαρι, που μάστορες από εκεί έχτισαν μαζί με ντόπιους από το Πεντάλοφο της Κοζάνης και το Μπελκαμένι της Φλώρινας, κυρίως τη Δυτική Μακεδονία. Μαστοροχώρια της Κολιώνιας, πέρα από τον Αώο, την Μπόροβα, Ρεχόβα, Στίκα, Σκοροβότι, Γκοστιβίτσι, ορθόδοξοι αλβανόφωνοι που έχτισαν τα ψηλοκρεμαστά Μοναστήρια του Αγίου Όρους και των Μετεώρων. Μετά τα Μαστοροχώρια των Τζουμέρκων και τα Μαστοροχώρια των Χουλιαράδων.
Τέλος, τα ξακουστά Μαστοροχώρια της Κόνιτσας με τη Βούρμπιανη, την Πυρσόγιαννη, τη Στράτσανη, την Καστάνιανη, το Κεράσοβο, το Κάντσικο, τα Ζέρμα, τη Μόλιστα και τα τόσα άλλα χωριά με τους φημισμένους μαστόρους του που ξεσυνερίζονταν πως χτίσανε τον κόσμο όλο.

ΔΡΟΜΟΙ ΚΑΙ ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΣΤΑ ΜΑΣΤΟΡΟΧΩΡΙΑ
Μέχρι και τον εμφύλιο που έγιναν οι πρώτοι αυτοκινητόδρομοι, η συγκοινωνία στα Μαστοροχώρια της Κόνιτσας παρέμενε πρωτόγονη. Οι περισσότεροι δρόμοι ήταν μονοπάτια που είχαν δημιουργηθεί με το συχνό πέρασμα των ζώων. Τα μόνα μέσα συγκοινωνίας ήταν τα ζώα, γαϊδούρια και μουλάρια. Τα γεφύρια ήταν ελάχιστα και όταν οι χείμαρροι κατέβαζαν νερό, συνέβαιναν συχνά μοιραία δυστυχήματα. Η κατάσταση αυτή επέβαλε σχεδόν πλήρη απομόνωση στα χωριά και οικονομία αυτάρκειας με χαμηλό βιοτικό επίπεδο.

ΤΡΟΠΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ – «ΜΠΑΞΙΣΙΑ»
Όλες οι εργασίες οποιουδήποτε οικοδομήματος γίνονταν εξ ολοκλήρου από το μπουλούκι ή την παρέα: από την εξόρυξη της πέτρας μέχρι την αποπεράτωση του έργου. Ένα ολόκληρο μελισσολόι πηγαινοερχόταν ακατάπαυστα όλη μέρα. Βασικά υλικά τους ήταν η πέτρα, η λάσπη από νερό, άμμος και ασβέστης. Και για να «δένει» περισσότερο το υλικό, κυρίως στην κατασκευή γεφυριών, πρόσθεταν ασπράδι αυγού ή τρίχες ζώων. Τα απαραίτητα και χρήσιμα εργαλεία πολλά και ποικίλα: το καλέμι, το σφυρί, το αλφάδι, το τρίγωνο, η αρίδα, το μακόνι, η γωνιά, το τσοκαντήρι, το σκεπάρνι, ο κολαούζος, το ματσακόνι, η τσάπα, το πριόνι και το πηλοφόρι.
Σε κάθε έργο και ιδιαίτερα στην οικοδομή, δύο ήταν οι πιο σημαντικές στιγμές: τα θεμέλια και η στέγη. Στα θεμέλια διαβαζόταν από τον παπά αγιασμός. Στο πρώτο αγκωνάρι χάραζαν έναν σταυρό και κάτω από την πέτρα έβαζαν μεταλλικό νόμισμα. Ακουλουθούσαν κεράσματα από το νοικοκύρη και τους συγγενείς του, τα οποία ήταν «τυχερά» των μαστόρων. Επίσης, έκοβαν σφάγια και με το αίμα ράντιζαν τα θεμέλια. Το αφεντικό ετοίμαζε και το πρώτο «ζιαφέτι» (τραπέζι - γλέντι). Το δεύτερο «ζιαφέτι» προσφερόταν όταν το χτίσιμο έφτανε στο πάτωμα και το τρίτο στο τέλος της δουλειάς.
Η πιο συγκινητική στιγμή και για το νοικοκύρη και για τους μαστόρους ήταν όταν το σπίτι έφτανε στη σκεπή. Εδώ υπήρχε μια ολόκληρη τελετή που ονομαζόταν «μπαξίσια» ή «μαντιλώματα»: Οι μαστόροι έστηναν δύο μεγάλους ξύλινους σταυρούς αντικριστά πάνω στη στέγη και έδεναν σκοινί τεντωμένο για να κρεμούν τα «μπαξίσια» (δώρα) του αφεντικού, των συγγενών και των φίλων. Αυτά ήταν συνήθως υφάσματα, πουκάμισα, πετσέτες, μαντίλια, όλα για τους μαστόρους που τα μοιράζονταν μεταξύ τους.
Ο πρωτομάστορας ή ένας άλλος βροντόφωνος τεχνίτης, παίρνοντας καθένα δώρο του, προσφωνούσε με τόνο μελωδικό, ενώ οι άλλοι μαστόροι χτυπούσαν με σκεπάρνια ή σφυριά πάνω στα ξύλα για να σιγοντάρουν αυτόν που έλεγε:
«Εεεε, καλώς όρισε το μπαξίσι του ….(το όνομα του δωρητή) που έφερε για την αγάπη του προς το αφεντικό και την εκτίμηση στους μαστόρους. Να ζήσει, να χαίρεται τα παιδιά του και ό,τι επιθυμεί.
Όσα λουλούδια του Μαγιού
Και φύλλα έχουν τα δέντρα,
Χόρταρα της γης, άμμος της θάλασσας,
Ψάρια του γιαλιού και ποταμοί μεγάλοι,
Τόσα καλά και αγαθά να του δώκει ο Θεός.
Ευχαριστούμε για το δώρο του…».

ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΕΣ
Οι κατασκευές και τα έργα των μαστόρων της Κόνιτσας είναι τόσα πολλά και ποικίλα, ώστε δίκαια έμεινε η φράση ότι αυτοί «έχτισαν τον κόσμο».
Ύψωσαν λαμπρά μοναστήρια όπως: η μονή της Ζέρμας, η μονή Στομίου, η μονή της Παναγιάς Μολυβδοσκέπαστης, περίτεχνες εκκλησίες όπως: του Αγίου Νικολάου Πυρσόγιαννης και πλήθος άλλες, καμπαναριά όπως στη Φιλιππιάδα και στη Δημητσάνα, σεράγια πασάδων στο χώρο της Ηπείρου και της Αλβανίας, σπίτια αρχοντικά και απλά. Γεφύρια καταπληκτικά, αιωρούμενα πάνω από ορμητικά ποτάμια: μονότοξα όπως της Κόνιτσας, δίτοξα όπως του Κάντσικου και τρίτοξα όπως του Ζαγορίου. Πέτρινες βρύσες, συνήθως στο κέντρο του χωριού, τόπο συνάντησης των γυναικών για άντληση νερού ή για πλύσιμο των ρούχων. Έφτιαξαν μύλους, φούρνους και πέτρινα πηγάδια, αναγκαία στην καθημερινή τους ζωή. Ακόμα και φάρους έκτισαν όπως αυτός στο Λουτράκι στο Ηραίο ακρωτήριο και από τις αρχές του 20ού αιώνα έβαλαν τη σφραγίδα τους σε πολλά έργα της Αθήνας, όπως η αποπεράτωση του ναού της Παναγιάς Χρυσοσπηλιώτισσης, η πρόσοψη της Εθνικής Τράπεζας, το νοσοκομείο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ. Έργο Κονιτσιωτών μαστόρων είναι και το ρολόι της πλατείας των Ιωαννίνων, η Παρηγορήτισσα της Άρτας και άλλα. Στις Η.Π.Α. (Ντιτρόιτ) και στην Περσία Ηπειρώτες μαστόροι έκαναν εργασίες διάνοιξης σιδηροδρομικών γραμμών ή έκτισαν γέφυρες.

ΓΕΦΥΡΙΑ
Δύο φόβους είχε πάντα ο Ηπειρώτης. Από τη μια τους ληστές και από την άλλη το κακό συναπάντημα με αδιάβατα ποτάμια. Και αν για τους πρώτους δεν μπορούσε να κάνει τίποτε, για τα δεύτερα, ονειρευότανε γεφύρια πέτρινα που έπρεπε βέβαια να στήσει μόνος τους.
Για τους Κουδαραίους μάστορες το χτίσιμο του γεφυριού αποτελούσε ξεχωριστή περίπτωση. Τα έργα τους δεν προέρχονταν από κανένα σχεδιαστήριο, αλλά χαράζονταν επί τόπου με μόνο μέτρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Τα έργα των λαϊκών αρχιτεκτόνων μαρτυρούν επιμέλεια, γνώση και πείρα στοχαστικού καλλιτέχνη. Και οι αρετές αυτές τους έδιναν το αίσθημα του μέτρου σε σημείο που η προσωπικότητά τους δεν επηρέασε αυτάρεσκα το δημιούργημά τους. Αν η αυταπάρνηση αυτή της προσωπικότητάς τους σβήνει τη μνήμη των λαϊκών αρχιτεκτόνων, δίνει ωστόσο στα έργα τους αξία ιστορική που ριζώνει και ταυτίζεται με την εθνική κληρονομιά.
Μονότοξα, δίτοξα, πολύτοξα, γεφύρια ηπειρώτικα, δημιουργήματα που βρίσκονται στην παράδοση του τόπου μας. Πέτρινα όλα τους και θολωτά, «καδραρισμένα στην αιωνιότητα του πλατάνου», λαϊκές κατασκευές από τους περίφημους μαστόρους, τους άρχοντες της πέτρας που βρήκαν το σωστό μέτρο, με αποτέλεσμα να μετουσιωθούν σε έργα τέχνης.
Αυτά τα γεφύρια απλωμένα στην Ελλάδα και ειδικά στην Ήπειρο με το τόσο άγριο και άγονο τόπο, εμπλούτισαν και προέκτειναν το ηπειρώτικο τοπίο. Επειδή ακριβώς δεν υπήρξαν ξένα πρότυπα και πειρασμός για μίμηση, αλλά και ούτε τα τεχνικά εκείνα μέσα, κρατήθηκε η σχέση χώρου και δημιουργημάτων του ανθρώπου, τοπίου και γεφυριού. Τα πετρογέφυρα τα χαρακτηρίζουν η ποικιλία μορφών και η ένδειξη φαντασίας του λαϊκού τεχνίτη.
«Τα έργα των λαϊκών αρχιτεκτόνων μαρτυρούν επιμέλεια, γνώση και πείρα στοχαστικού καλλιτέχνη. Φανερώνουν την πίστη, την αγάπη και το σεβασμό που έτρεφαν προς την τέχνη τους. Και οι αρετές αυτές τους έδιναν το αίσθημα του μέτρου σε σημείο που η προσωπικότητά τους δεν επηρέασε αυτάρεσκα το δημιούργημα τους, ούτε δέσποζε σε βάρος της ουσιαστικής αξίας του έργου», όπως σημειώνεται στη «Λαϊκή Ελληνική Αρχιτεκτονική» του Πάνου Νικολή Τζελέπη.
Σύμφωνα με το Αρχείο Ηπειρώτικων Γεφυριών, ο αριθμός γεφυριών που έχουν καταγραφεί και μελετηθεί στον ευρύτερο χώρο της Ηπείρου είναι 431, εκ των οποίων στον νομό Ιωαννίνων φτάνουν τα 295.

«ΟΣΑ ΕΜΑΘΑ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΚΑΙ ΟΣΑ ΕΠΑΘΑ ΝΑ ΠΑΘΕΙΣ»
Οι έγγραφες μαρτυρίες για την καταγωγή των αείμνηστων κτητόρων - μαστόρων είναι ελάχιστες. Δεν κυνήγησαν την υστεροφημία και έτσι δεν διασώθηκε το «εποίει», εκτός κάποιας χρονολογίας που συνήθιζαν να σκαλίζουν στα υπέρθυρα των σπιτιών.
Αν όμως τα γραπτά τεκμήρια είναι ελάχιστα, άφθονες είναι οι παραδόσεις.
Τα παλαιότερα πέτρινα σπίτια της Στερεάς Ελλάδας, της Εύβοιας, της Θεσσαλίας, της Μακεδονίας, της Θράκης, της Μικράς Ασίας κτίσθηκαν κατά το πλείστον από Ηπειρώτες, τόνιζε ο ιστορικός Κώστας Φαλτάιτς. Οι Κουδαραίοι τεχνίτες από την Κόνιτσα καυχιόντουσαν ότι τα παλιότερα και τα καλύτερα σπίτια και τα δημόσια μέγαρα της Αθήνας και του Πειραιά τα έκτισαν αυτοί. Ο τύπος του στρερφογάλαρου σπιτιού, με τοξωτές αψίδες στις πόρτες και τα παράθυρα, είναι ασφαλώς Ηπειρώτικος.
«Τα μπουλούκια των μαστόρων κοντά στα 1935, είχαν λιγοστέψει. Είχε σπάσει το παλιό, δεν έβγαζαν λεφτά. Λιγόστεψαν και οι καλοί πελεκάνοι. Σα να πούμε στέρεψε η πηγή. Από εκεί και ύστερα κανένας δεν έμαθε πελέκημα. Μόνο μπετά και καλούπια ξέρουν οι καινούργιοι μάστοροι. Στα χαμένα, δεν είναι τέχνη τα τσιμέντα. Τότε που λες και με το Μεταξά ύστερα, χάλασαν τα μπουλούκια, χάλασε και η τέχνη και άρχισε ο καθένας να δουλεύει για πάρτη του…» ( διήγηση του μάστορα Τάκη Γκουντή, 1974).
«Ο μέλλων για να δημιουργήσει νεοελληνική αρχιτεκτονική ας ρωτήσει τους καλφάδες (Κάλφας= ο πρακτικός αρχιτέκτονας στα τουρκικά), ας συμβουλευτεί πρώτα αυτούς που στα χωριά και το σχέδιο δίνουν και χτίζουν σπίτια, ας τους ρωτήσει με ποιο τρόπο χτίζουν και έπειτα ας προσπαθήσει να τελειοποιήσει την τέχνη τους" (Ι. Δραγούμης, Νεοελληνικός πολιτισμός.

ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΗΠΕΙΡΩΤΩΝ ΜΑΣΤΟΡΩΝ
Σκαρφαλωμένα πάνω από την πόλη της Κόνιτσας με κατεύθυνση προς βορρά απλώνονται τα ξακουστά Μαστοροχώρια, Με θέα την κορυφή του Σμόλικα ο δρόμος οδηγεί στα αριστερά για το μεγαλύτερο χωριό των Μαστοροχωρίων την Πυρσόγιαννης.
Λίγο πιο πάνω από την κεντρική πλατεία, το δίπατο πέτρινο κτίριο του παλαιού σχολείου της Πυρσόγιαννης, που χτίστηκε το 1927 και ανακαινίστηκε πρόσφατα, στεγάζει το Εθνολογικό Μουσείο Ηπειρωτών Μαστόρων, το οποίο αποτελεί μια σημαντική συνεισφορά στην άγνωστη ιστορία των Ηπειρωτών μαστόρων της πέτρας.
Το Μουσείο περιλαμβάνει σπάνιο υλικό από την τεχνική, τη μυστική γλώσσα (τα κουδαρίτικα), τα δρομολόγια, τα εργαλεία, τα συμφωνητικά και τις κατασκευές των μαστόρων της πέτρας. Το υλικό που εκτίθεται στο Μουσείο Μαστόρων της Πέτρας της Πυρσόγιαννης αποτελεί μια συστηματική καταγραφή της τοπικής αρχιτεκτονικής, των υλικών κάθε περιοχής και των αισθητικών ρευμάτων των τριών τελευταίων αιώνων στα Βαλκάνια.
Στο Μουσείο σήμερα γίνονται έργα συντήρησης και αναμένεται σύντομα να ανοίξει για το κοινό. Για περισσότερες πληροφορίες, οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να απευθυνθούν στο Δημαρχείο Μαστοροχωρίων με έδρα την Πυρσόγιαννη. Τηλ. (26550) 31269, 31112 Μουσείο (26550) 31297.

Κείμενο: Γιάννης Σεφεριάδης
Πηγή:walking-greece.ana-mpa.gr


http://www.tovoion.com/products