Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΔΥΣΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΕΣΑΣ

Απλοϊκές ουτοπίες φυτρώνουν παντού
Καθώς μιλάς και απαντάς
Στα δικά σου μονάχα ερωτήματα

Οπαδός μιας χρόνιας Θρησκείας, που λίγο την ξέρεις
Φυτοζωείς και σβήνεις
Σαν άχρηστη αλλοτινή κουλτούρα

Στην επόμενη δύση του ήλιου
Θα σου μιλήσω, σαν ευάρεστο ιντερλούδιο,
Για τα κοσμικά Πιστεύω,
Τη σαγήνη των αναχωρητών και των ψαλμών
Και το πώς γίναμε αυτό που είμαστε

Θα σου μιλήσω ακόμα, με ήρεμη πεζότητα
Για το πώς χάσαμε τον εαυτό μας,
Κάτω από το υπεράφθονο μπλε του ουρανού,
Και τον όγκο των σύννεφων στους πίνακες του Γκόγια,
Και πως διαλέξαμε ξανά τη σιωπή, αυτό το στέρεο για τους δειλούς καταφύγιο.

Θα σου μιλήσω ακόμα για τον έρωτα,
Και το χαλιναγωγημένο θηρίο,
Για το πιο ωφέλιμο ψέμα που ειπώθηκε ποτέ,
Και γιατί ήρθαμε σε σύγκρουση με την Παράδοση
Που την επικύρωσε η παρακμή των μύθων και των αξιών.

Θα σου μιλήσω για το κάθε τι που υπάρχει
Και που βρίσκεται στο δρόμο της φθοράς.
Για τη στολισμένη με συμβάσεις αμάθεια
Για τα σάπια κριτήρια και τις βίαιες θύελλες που εξαπέλυσαν
Για τις ελπίδες και τους δρόμους που χάθηκαν.

Στην επόμενη δύση του ήλιου
Θα σου μιλήσω θα σου μιλώ στον αιώνα τον άπαντα,
Για τον Παράκλητο και την παρουσία του Χριστού
Στον Ουράνιο άρτο, για τις ενδόμυχες πνευματικές δυσκολίες
Για τις ομίχλες που μας σκεπάζουν και τα αγεφύρωτα ποτάμια.

Θα σου μιλήσω ακόμα με μεγάλη συγκίνηση
Για την απόλυτη αγιότητα και τα δεινοπαθήματα του πρίγκιπα Μίσκιν
Για τις μεγάλες αγάπες που χρόνια τώρα δεν απάντησαν
Και τους ανίσχυρους στασιαστές που τους κομμάτιασαν.

Στην επόμενη δύση του ήλιου, περίμενε με αγάπη μου,
Στο κατώφλι αυτού του τρεμάμενου κόσμου,
λουσμένη καθώς είσαι, στο αλησμόνητο φως, ενός κόσμου που χάθηκε.

Να το ξέρεις, όμως, πως δεν υπάρχουν πλέον χρυσά χρόνια,
Και πως, παρόλα τα μυστήρια που σε τυλίγουν
Για μένα θα είσαι πάντα κάτι σαν εξαίρεση και θρίαμβος μαζί.

Χωρίς ψυχρά κηρύγματα.

1 σχόλιο: