Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΠΙΘΥΜΙΑ & ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Συνέντευξη με το ζωγράφο Γιώργο Κόλα
της Κατερίνας Μ. Μάτσου

Ήρθε στην Ελλάδα από τη γειτονική Αλβανία 12 χρόνια πριν, ένα ακόμη μέλος του μεγάλου ξεριζωμού των πατριωτών του, με μόνο εφόδιο 50.000 δραχμές στη τσέπη και την τέχνη του, τη ζωγραφική, στα χέρια του.
Ο Γιώργος Κόλας ξεκίνησε από τη Lezha της ΒΔ Αλβανίας -όπου δίδασκε ζωγραφική στο πνευματικό κέντρο της πόλης- για τη Θεσσαλονίκη τον Αύγουστο του 1991, πέρασε πεζοπόρος τα σύνορα και βρέθηκε το Σεπτέμβρη στην Κοζάνη, σε μία πόλη, που είχε γνωρίσει μόνο μέσα από τα βιβλία και που, αν και τον τρόμαξε τον πρώτο χειμώνα της γνωριμίας τους με το χιόνι και το κρύο, τον δέχτηκε ανάμεσα στους ανθρώπους της, χωρίς ίχνος ρατσισμού ή προκατάληψης. Σήμερα, 12 χρόνια μετά, ο Γιώργος Κόλας, ο ζωγράφος που ζει αποκλειστικά από την τέχνη του, είναι πλέον ένα ενεργό μέλος της πολιτιστικής ζωής της Κοζάνης. Έργα του κοσμούν πολλούς δημόσιους χώρους και σπίτια ιδιωτών και πίνακες και σχέδια του έχουν φιλοξενηθεί στις σελίδες της πνευματικής επιθεώρησης της Κοζάνης ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, του πρώτου ελληνικού περιοδικού που φιλοξένησε το έργο του. Το Αναγνωστήριο του Θ τον συνάντησε στο ατελιέ του και μίλησε μαζί του για τη μεγάλη του αγάπη, τη ζωγραφική και τα όνειρα, που με η τέχνη του ζωντανεύει πάνω στον καμβά.

 Γιώργο, ήρθες στην Ελλάδα από την Αλβανία πριν 12 χρόνια και κατάφερες να ασχοληθείς μόνο με το επάγγελμα σου, μόνο με τη ζωγραφική. Υπήρξαν στιγμές που, από τις όποιες δυσκολίες που κατά καιρούς αντιμετώπισες, είπες ότι θα αφήσεις τη ζωγραφική για να κάνεις κάτι άλλο, να ασχοληθείς με κάτι άλλο;
 Αυτό ούτε που το σκέφτηκα. Ξέρεις, τον πρώτο καιρό που ήρθα στην Ελλάδα, τον πρώτο μήνα έκανα διάφορες δουλειές, σκληρές δουλειές κι ας μην ήμουν μαθημένος. Παράλληλα όμως δεν μπορούσα να μη σχεδιάζω. Το βράδυ για παράδειγμα ή στην αρχή της δουλειάς, συνέχεια έκανα σκίτσα. Ήταν βεβαία δύσκολα όλα αυτά τα χρόνια, πάντα όμως με την προϋπόθεση ότι στην Αλβανία η δουλειά αυτή ήταν ακόμα πιο δύσκολη και η δουλειά που κάνω σήμερα δεν είναι όλη ζωγραφική. Έχει βέβαια πάντα σχέση με τη ζωγραφική, απλά κάποιες φορές τα έργα που κάνω έχουν καθαρά διακοσμητικό χαρακτήρα. Νομίζω ότι έπρεπε και πρέπει να δείξω πολύ μεγάλη υπομονή σε πάρα πολλές περιπτώσεις και πάρα πολύ μεγάλη αγάπη γι’ αυτό που κάνω για να υπάρξει συνέχεια. Η αλήθεια είναι ότι σήμερα πλέον «απλώθηκε» η δουλειά μου αρκετά, με έχουν στηρίξει πολύ και εδώ και εκτός Κοζάνης και αυτό το ενδιαφέρον κρατάει σε ένταση τη δουλειά μου συνέχεια.
 Πώς αισθάνεσαι εσύ και πώς αισθάνεται ο κάθε ζωγράφος λίγο πριν τα εγκαίνια της έκθεσης του, λίγες ώρες πριν βγει η δουλειά του στον κόσμο;
 Τρέμεις, γιατί για να βγεις δημόσια, να βγει δημόσια η δουλειά σου, όπου πλέον θα την κρίνει ο κόσμος, θα πρέπει να έχεις να παρουσιάσεις κάτι ενδιαφέρον. Όταν αποφασίζεις να βγεις στο κοινό, θα πρέπει να λάβεις τα μέτρα σου κι αν δεν έχεις κάτι καινούργιο να παρουσιάσεις, να προσφέρεις κάτι διαφορετικό, θεωρώ ότι είναι λάθος να βγεις στον κόσμο, γιατί ο κόσμος έχει ανάγκη τη ζωγραφική, έχει ανάγκη να βλέπει τέχνη, δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τέχνη, θέλει όμως και ψάχνει κάτι διαφορετικό.
 Επηρεάζει το έργο ενός ζωγράφου ο τόπος του, ο τόπος όπου αυτός έχει μεγαλώσει και ο τόπος όπου εντέλει ζει και δημιουργεί;
 Φυσικά και επηρεάζει. Πάρα πολύ. Εμένα προσωπικά και ο τόπος και το τοπίο, η φύση και οι άνθρωποι. Ο τόπος παίζει πάρα πολύ μεγάλο ρόλο για ένα ζωγράφο. Όχι άμεσα, έμμεσα. Είναι όπως στο χορό. Στις πεδινές περιοχές ο χορός είναι πιο ελαφρύς. Ενώ στα μέρη στα ψηλά και άγρια βουνά ο χορός είναι πιο έντονος, έχει πιο πολύ ταμπεραμέντο.
 Υποστηρίζουν κάποιοι ότι η Κοζάνη είναι μία δύσκολη πόλη, μία πόλη που δεν μπορεί να καλύψει και να εμπνεύσει έναν καλλιτέχνη. Συμφωνείς μ’ αυτή την άποψη;
 Αυτό εγώ δεν το πιστεύω. Έχω μία συγκεκριμένη σκέψη για την Κοζάνη. Θεωρώ ότι είναι μία μικρή και ήσυχη πόλη, με την καλή έννοια της λέξης ήσυχη, μία ήρεμη πόλη και όμορφη, που βοηθάει την τέχνη και τους καλλιτέχνες. Μπορεί να σε ερεθίζει καλλιτεχνικά, μπορεί να σε εμπνεύσει και να σε στηρίξει καλλιτεχνικά.
 Βλέποντας τριγύρω τόσους πίνακες σου και ακούγοντας σε να μιλάς με τόσο πάθος για την τέχνη σου, για τη ζωγραφική, έχω την εντύπωση πως τελικά η ζωγραφική είναι η μισή ζωή σου. Τι είναι τελικά για σένα αυτή η τέχνη;
 Δεν ξέρω. Μήπως είναι περισσότερη από τη μισή ζωή; Νομίζω ότι είναι μία εσωτερική ανάγκη να βγάλεις προς τα έξω την επιθυμία. Σε μένα είναι η ζωγραφική, σε κάποιον άλλον κάτι άλλο, η μουσική, το ψάρεμα, ένα χόμπι, αλλά θέλει κι αυτό κάποιο ταλέντο, εγώ π.χ. δεν ξέρω να ψαρεύω. Αισθάνομαι ότι η ζωγραφική για μένα είναι μία εσωτερική ανάγκη να εκφραστώ ζωγραφίζοντας. Όπως και η ανάγκη να βλέπω ζωγραφική. Νομίζω ότι ο περισσότερος κόσμος έχει σχέση με τη ζωγραφική, έχει σχέση με το σχέδιο. Όλοι έχουμε σχέση με τη ζωγραφική. Και μπορούν όλοι να κρίνουν τη ζωγραφική. Ένα έργο σε «αγκαλιάζει», έχει ποιότητα, είναι όμορφο, μα δεν ξέρεις το γιατί. Μπορεί να μην ξέρεις να εξηγήσεις γατί σου αρέσει, αλλά είναι όμορφο, όπως η μουσική. Όταν ακούς ένα ωραίο τραγούδι δεν μπορείς να εξηγήσεις επιστημονικά γιατί σου αρέσει, αλλά σ’ αρέσει. Έτσι και στη ζωγραφική. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα.
 Αν μπορούσες να προγραμματίσεις τη ζωή σου μετά από 20 χρόνια, τι θα ήθελες να έχεις πετύχει;
 Έχω ένα πολύ ωραίο κτήμα στην πατρίδα μου κι ένα μικρό σπιτάκι και ελπίζω να μπορέσω κάποια μέρα να κάνω ένα στούντιο - ατελιέ και να συνεχίσω να ζωγραφίζω εκεί. Όχι όμως με βάση εκεί. Και εδώ στην Ελλάδα και αλλού. Θα ήθελα όμως μετά από 20 χρόνια, αν θα ζήσω, να έχω πει αυτό που θέλω εγώ να πω στον τομέα της ζωγραφικής. Δεν είμαι νέος ζωγράφος, δεν έχω πει όμως ακόμα αυτό που εγώ θέλω να πω.
 Σίγουρα όμως δεν θα πάψεις ποτέ να ζωγραφίζεις.
 Αν και δεν ξέρω πως θα ζωγραφίζω τότε, γι’ αυτό δεν υπάρχει καμία αμφισβήτηση.


Δημοσιεύτηκε στο μηνιαίο δισέλιδο της εφημερίδας ΘΑΡΡΟΣ της Κοζάνης ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΘΑΡΡΟΥΣ, Οκτώβριος 2003, αρ. δισέλιδου: 5, σελ. 2.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου