ΤΑ ΕΝΝΟΟΥΜΕΝΑ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ

Ο κόσμος τριγύρω σου ήταν τόσο ψεύτικα τέλειος,
που δε σου ταίριαζε.
Τι κι αν εσύ τον έφτιαξες έτσι,
ατσάκιστο κι αλύγιστο,
χωρίς λάθη που πληγώνουν;
Κατά βάθος ξέρεις πως ο κόσμος σου δεν είναι τέλειος.
Γι’ αυτό και ειρωνεύεσαι τις μικρές κι ασήμαντες ζωές των άλλων.
Για να κρύψεις το κενό
της δικής σου ζωής.

Πάνω στο βήμα η εκλεκτή ομιλήτριά σου
συνέχιζε έναν ατέλειωτο μονόλογο,
προσπαθώντας να εξηγήσει στο ταπεινό κοινό της
τα εννοούμενα των ποιητών.
Άνοιξε ξανά τα τετράδια του πανεπιστημίου
και σκορπούσε τριγύρω, χωρίς αιδώ,
γνώσεις ακαδημαϊκές,
ίδιες χρόνια και χρόνια,
μ’ αυτό κανείς δεν το ‘ξερε
και έτσι τις πουλούσε ανατιμημένες για καινούργιες.
Τι έλεγε; Ούτε κι εσύ, που ξέρεις πάντα τα πάντα
δεν κατάλαβες.
Δεν πειράζει. Ούτως ή άλλως
κανείς δεν την κατάλαβε.
Από συμπάθεια ή υποχρέωση την ανεχόταν.
Εσύ από την άλλη,
που ξέρεις πάντα τα πάντα,
λες πως δεν καταλαβαίνεις μόνο τα σπουδαία και τα μεγάλα.
Γι’ αυτό και την αφήνεις να μιλά.
Νόμιζες πως λέει κι εκείνη
τα σπουδαία και τα μεγάλα.
Μέχρι κι ο συγγραφέας ο ίδιος, άνθρωπος σχεδόν σοφός, ξαφνιάστηκε:
«Πότε τα σκέφτηκα εγώ όλα αυτά», απόρησε
και πήρε και διάβασε ξανά τις ιστορίες του,
μήπως κι ανακαλύψει, κάπου τυχαία
μέσα στις λέξεις
τα σπουδαία και μεγάλα νοήματά του.

Χαμογελούσες. Σε είδα.
Με αυταρέσκεια.
Πάλι μεγάλη πνευματική συγκέντρωση οργάνωσες
θα γράψουν αύριο οι εφημερίδες.


25. 1. 2002